ฝึกมโนมยิทธิที่บ้านทำอย่างไรครับ?

ได้มีโอกาสไปฝึกที่วัดท่าซุงมา2ครั้ง.. ตอนฝึกครั้งแรกนี่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย..เข้าไปนั่งตอนนั้นใจสั่นมากเพราะตื่นเต้น ใจมีแต่กังวลพอเขาถามอะไรผมก็ตอบว่าไม่เห็นๆๆ อย่างเดียวเลย พอให้คิดถึงพระจุฬามณีผมรู้สึกเป็นแก้ว แต่พอมีคนตอบเป็นทองผมก็มโนภาพเป็นทองตามเขา คือไม่มีความไม่ใจเลย สรุปว่าครั้งแรกผมไม่ได้เรื่องอะไรเลยครับ พอได้มีโอกาสไปอีกครั้งก็มาฆาบูชาที่ผ่านมานี้เอง ทีนี้วางกำลังใจไปใหม่ว่าไม่ต้องการรู้เห็นอะไรทั้งนั้น จะเห็นก็ดีไม่เห็นก็ไม่เป็นไร เราถือว่ามาเจริญสมาธิเอาบุญ ถ้ารู้สึกอะไรครูถามอะไรจะตอบทันที ผิดหรือถูกก็ช่าง ทีนี้ตอนที่ให้ภาวนานะมะ พะธะๆๆ รู้สึกเหมือนตัวมันยืดๆไม่รู้เป็นอะไร เหมือนคอมันแหงนขึ้นทั้งๆที่นั่งตรงๆปกติ เหมือนจิตมันจะหลุดออกแต่มันไม่หลุด เหมือนมีความกลัวอยู่นิดๆ ใจก็คิดว่าถ้าจะตายก็ช่างตายๆไปเลย แต่มันก็ยังกลัวอยู่นิดหน่อย พอเริ่มฝึกผมเห็นภาพเป็นพระสงฆ์เหลืองทองเลย ครูท่านก็บอกต่อว่าลองขอให้ท่านเป็นเครื่องทรงเทวดาตามความเป็นจริงแล้วให้อธิบายมา ผมก็รู้สึกเป็นแก้วใสทั้งองค์ รองเท้ามีปลายแหลมมีลายด้วย ครูท่านก็บอกว่าถูก ทีนี้ขึ้นไปนิพพาน ครูท่านให้ขอกราบสมเด็จองค์ปฐม พระพุทธเจ้าองค์ปัจจุบัน และขอพบพระอรหันต์ที่คอยสงเคราะห์เรามาทั้งหมด ใจผมรู้สึกว่าเห็นหลวงพ่อ หลวงปู่ปาน และหลวงตามหาบัวด้วย จากนั้นท่านให้ขอบารมีที่เราทำมาทั้งหมดเปลี่ยนเป็นของมีค่า1อย่างเพื่อถวายท่านแล้วครูก็ถามว่าของใครเป็นอะไรกันบ้าง บางคนก็เป็นธูปเทียนแพ บางคนเป็นดอกบัวบ้าง ของผมรู้สึกเป็นพานแล้วมีดอกบัวบานอยู่ข้างบน(เป็นแก้วทั้งหมด) ครูบอกว่าถูกต้องผมรู้สึกปลื้มใจสุดๆ แล้วก็ถวายท่านทั้งหมด ..จากนั้นให้ใช้ความรู้สึกดูว่าหลวงพ่อท่านทำอะไรกับเรา บางคนก็เอาไม้เคาะหัว บางคนก็ยิ้มให้
ของผมรู้สึกว่าท่านลูบหัว ครูก็บอกว่าคนที่หลวงพ่อลูบหัวแสดงว่าเคยเป็นลูกท่านมาก่อน ถ้าเอาไม้เคาะกับยิ้มให้แสดงว่าเป็นญาติกับบริวารท่านมาก่อน(จำไม่ได้แล้วว่าแบบไหนเป็นญาติ แบบไหนเป็นศิษย์) แต่ของผมครูบอกเป็นลูกผมยิ่งปิติใจสุดๆ จากนั้นก็ให้ใช้ความรู้สึกว่าชาติก่อนๆเราเคยเป็นสัตว์อะไรมามาก ความรู้สึกผมมันเห็นเป็นหมากับลิงเยอะมาก แล้วก็มีปลา โดยเฉพาะพวกแมลงนี่เยอะมาก แล้วให้เอาชาติที่เกิดมารวมกัน ของผมไม่ใช่แค่ภูเขาลูกเดียว แต่เป็นเทือกเลย .. ก็ที่จำได้คร่าวๆแค่นี้นะ ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกจะถูกหรือผิดเพียงใด แต่รู้สึกปลื้มใจมาก ถ้ามีโอกาสต้องไปฝึกอีกแน่นอนครับ ถ้าใครมีอะไรแนะนำช่วยเมตตาผมด้วยนะครับ

มีคำถามครับ
ปกติครูก็จะนำไปเรื่อยๆ ให้เราตอบถ้าถูกท่านก็บอกว่าถูก ทีนี้ครูเขาบอกว่าให้กลับไปซ้อมที่บ้านเยอะๆ ผมเลยสงสัยว่าจะไปฝึกอย่างไรครับ ต้องมีค่าครูมีดอกไม้เหมือนฝึกที่วัดใช่ไหม ทีนี้ถ้าเราจะไปนิพพาน ไปดาวดึงส์อย่างไรถ้าไม่มีคนคอยแนะ เพราะว่าผมเองก็ไม่เก่งขนาดเห็นภาพชัดเจน เพียงแต่ใช้ความรู้สึกแวบแรก แวบๆเดียว ต้องอาศัยให้ครูแนะนำ ทีนี้อยากซ้อมเองไปก่อน เพื่อครั้งต่อไปเวลาที่ไปฝึกจะได้ก้าวหน้าขึ้นครับ ขอคำแนะนำด้วยนะขอรับ...

ขออีกคำถามหนึ่งคือว่าที่วัดจะมีขั้นต้น ขั้นท่องเที่ยวและญาน8 ทีนี้เมื่อไหร่เราถึงจะไปฝึกขั้นท่องเที่ยวได้ครับ ต้องให้ครูยืนยันก่อนหรอครับ

 

อยากฝึกแต่ไม่มีบุญ:'(

 

ึุถ้าอยากฝึกแสดงว่าของเก่าต้องมีมาบ้างแหละครับ

 

วันนี้จะฝึกเอง

 

ครูฝึกเคยบอกให้ไปทบทวนที่บ้าน
ท่านบอกให้ทบทวนดูว่า ทาน ศีล ภาวนา
เราทำครบถ้วนหรือยัง
จากนั้นก็พิจารณาร่างกายเพื่อตัดขันธ์ห้า
นึกถึงภาพพระพุทธเจ้า แล้วขอบารมีท่านช่วย
ให้ฝึกขึ้นไปกราบพระบ่อยๆจนคล่องตัว

วันไหนว่างๆก็หิ้วผมขึ้นไปด้วยคนนะครับ
: )

 

ถามตัวเองก่อนนะคะ ว่าทำไมถึงอยากฝึกมโนยิทธิ ถ้ารู้เหตุ จะรู้ผลได้ไม่ยากคะ
อนุโมทนาบุญ คะ
อิจิโกะ

 

ไม่ค่อยจะมีท่านผู้ที่ได้มโนมยิทธิ มาให้ความรู้กับเจ้าของกระทู้ ดังนั้น ผมขอเข้ามาคุยไปพลางก่อนนะครับ อาจจะยังไม่ค่อยได้เรื่องได้ราวไปบ้าง เพราะผมฝึกมาในแบบแผนของวิธีการทางอิทธิวิธี ไม่ได้เน้นในเรื่องของมโนมยิทธิ ก็ต้องขออภัยเป็นการล่วงหน้าไว้ก่อนนะครับ

การฝึกซ้อมที่บ้านนะครับ ยังไม่มีท่านใดมาตอบให้เจ้าของกระทู้รับทราบอย่างชัดเจน อย่างนั้นผมขอเสริมให้ล่ะกันนะครับ

สำหรับท่านที่เคยไปฝึกมาแล้ว อย่างคุณเจ้าของกระทู้ การที่ได้ไปฝึกมาแล้ว สมควรที่จะต้องรู้จักจดจำอารมณ์ตอนที่ครูได้ทำการฝึกสอนไว้ให้ได้ และนำกลับไปทำต่อเองที่บ้านให้คล่องตัว

ดังนั้น เวลาที่ครูสอน เราสามารถเคลื่อนอทิสมานกาย ไปสู่สวรรค์ ไปพรหมโลก ไปนิพพาน ไปนรก ด้วยอารมณ์แบบไหน ต้องจำอารมณ์แบบนั้นไว้ และฝึกซ้อมในอารมณ์นั้นไว้ให้เป็นปกติ โดยไม่ต้องไปพลิกแพลงอะไรให้พิสดาร จนกว่าเราจะมีอารมณ์คล่องตัว ถ้าทำได้อย่างนี้ อาการรู้ อาการไป จะเป็นไปได้ทันที ไม่ต้องมีการบังคับจิต เพราะจิตอยู่ในสภาพพร้อมตลอดเวลาอยู่แล้ว

สำหรับการฝึกซ้อมที่บ้านนั้น หลักๆ ก็มีสิ่งที่ควรฝึกซ้อม ดังนี้ครับ

1.ระมัด ระวัง สำรวมกาย วาจา ใจ ไม่ให้ละเมิดในศีล 5 อย่างเด็ดขาด

2.หมั่นละวางจากนิวรณ์ 5 ประการ แม้จะละวางไม่ได้ตลอดเวลา แต่อย่างน้อยเวลาฝึก ควรจะต้องทิ้งไว้ก่อนชั่วคราว

3.ฝึกซ้อมกำลังใจของตัวท่านให้อยู่ตัวก่อน กำลังใจที่ว่าคืออะไร

3.1 ฝึกซ้อมอานาปนสติ รู้ลมหายใจเข้าออกพร้อมคำภาวนา “นะมะพะธะ” ให้คล่อง คงจะไม่ยากเกินไปนะครับ

3.2 หมั่นเจริญภาพพระพุทธรูปให้ปรากฏอยู่ในใจเราให้ได้ หลับตาลงแล้วนึกภาพท่านให้ทรงไว้ในใจตลอด (อันนี้อาจยากหน่อยสำหรับผู้ไม่เคย แต่ถ้าชำนาญแล้วก็เป็นของไม่ยากครับ )

แรกๆ อาจจะยังจับภาพพระพุทธรูปไม่ได้ ก็ซ้อมเอากำลังใจจากอานาปนสติ ภาวนาไปเรื่อยๆก่อน ให้ใจทรงตัวเป็นสมาธิ ส่วนการทรงภาพพระพุทธรูป ผมอยากมองว่าเป็นขั้นต่อไป เพราะถ้าคุณทรงภาพพระพุทธรูปได้ชัดเจน แจ่มใส ขนาดไหน เวลาคุณจะไปที่ไหนด้วยฤทธิ์ทางใจของคุณ ก็จะเห็นภาพต่างๆด้วยใจได้ชัดเจนเพียงนั้นครับ

3.3 เมื่อเห็นภาพพระพุทธรูป ตามที่ได้กำหนดไว้แต่แรกอย่างชัดเจน อยู่ตรงหน้าแล้ว ให้กำหนดจิตออกไปกราบนมัสการพระ เป็นอันดับต่อไป

3.4 ถ้ามีความมั่นใจพอสมควร หากประสงค์จะไปยังสถานที่แห่งใด ก็กราบอาราธนาขอให้พระท่านมาสงเคราะห์พาไป หรือประสงค์จะทราบในสิ่งใด ก็กำหนดจิตถามท่านได้ ส่วนความถูกต้องของการรู้ การเห็นนั้น ขึ้นอยู่กับความสะอาดในจิตของท่านผู้ฝึกเป็นสำคัญ

หากทำได้แค่นี้ เวลาอยู่ที่บ้าน นับว่าท่านเจ้าของกระทู้พอจะมีมโนมยิทธิบ้างแล้ว และต้องมีความเพียรรักษาและฝึกฝนไว้บ่อยๆ เพื่อให้เกิดความคล่องตัวต่อไปครับ

สำหรับขั้นตอนการท่องเที่ยวและฝึกญาณ 8 นั้น จะเป็นขั้นตอนต่อไป ที่ต้องขอคำแนะนำจากครูก่อนนะครับ เพราะต้องมีความคล่องตัวในมโนมยิทธิพอสมควรก่อน เมื่อมาฝึกขั้นต่อไป ครูจะนำท่องเที่ยวไปตามที่ต่างๆ และแนะนำเรื่องการฝึกญาณ 8 ต่อไปครับ

เรื่องหลักๆ ของการซ้อมกำลังใจตอนอยู่ที่บ้าน เห็นจะมีเพียงเท่านี้ครับ ถ้าทำได้แค่นี้ นับว่าคุณมีพื้นฐานที่ดีมากแล้ว ถ้ามีความเพียรตามหลักอิทธิบาทสี่ เชื่อแน่ว่าความสำเร็จน่าจะตามมาในไม่ช้าครับ

เริ่มฝึกซ้อมด้วยตัวเองที่บ้านได้ตั้งแต่ตอนนี้เลยครับ หากได้ไปทำการฝึกที่วัดท่าซุงอีกในครั้งต่อไป ผมเชื่อว่าผลการฝึกของคุณเจ้าของกระทู้คงจะมีความก้าวหน้ามากขึ้นอย่างแน่นอนครับ

 

ผมก็อยากฝึกเหมือนกันครับ แต่ไมีคนสอน วัดท่าซุงก็ไกล ซอยสายลมก็ไกล ไม่มีโอกาสแน่นอนครับผมว่า ฝึกเองก้เหลวเป๋ว ทำตามวิธีที่หลวงพ่อบอกก็ยังมืดตึ๊บ แต่ก็พยายมอยู่ครับ

 

เราควรที่จะก้าวข้าม ในฤทธิ์ทั้งหลาย อย่าติดอย่าหลงไหล เมื่อความอยากเกิดขึ้น ก็ไม่อาจหลุดพ้นได้ ยิ่งอยาก ก็ยากที่จะพบ...

 

เอาความรู้สึกครับอย่าไปเอาภาพที่นึกเห็น ให้เชื่อความรู้สึกแว๊บแรก ให้ตัดสินใจเชื่อความรู้สึกแรก ไม่ต้องไปคิดถึงเรื่องถูกผิด แล้วจากแค่ความรู้สึก จะกลายเป็นภาพเหมือนที่ตาเห็น แต่เรื่องสงสัยนี่ก็ห้ามกันยากครับถ้าสงสัยเมื่อไรภาพหายเมื่อนั้น
เรื่องท่องเที่ยวและญาน8 นั้นอยู่ที่ความพร้อมของเรา บางทีครูฝึกเห็นว่าไปได้ก็ให้ไปครับ