ประสปการณ์เดินสายบ้านผีที่อังกฤษ 3:ตอน อาคารร้างแห่งชอพไชร์

คลิกที่นี่เพื่ออ่าน ประสปการณ์เดินสายบ้านผีที่ประเทศอังกฤษ ภาค 1
คลิกที่นี่เพื่ออ่าน ประสปการณ์เดินสายบ้านผีที่ประเทศอังกฤษ ภาค 2

ในที่สุดก็ถึงภาคสามสักทีกับการเดินสายบ้านผีที่ประเทศอังกฤษ ในครั้งนี้เราได้เดินทางไปยังอาคารร้าง "Brogyntyn" อายุ 100 กว่าปี ที่ Shropshire ซึ่งอยู่นอกอาณาเขตเบอร์มิงแฮมไปราวๆ 65 ไมล์ ใช้เวลาเดินทางร่วมๆ 2 ชั่วโมง ซึ่งในการเดินสายครั้งนี้ผมรู้สึกเพลียมาก เนื่องจากออกเดินทางเวลาสามทุ่ม และกลับตอนตีห้า จนคิดว่านี่คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วสำหรับการเดินสายบ้านผีที่ประเทศอังกฤษ อย่างไรก็ดีถ้าเกิดครั้งหน้ามีโอกาสได้ไปอีกด้วยเหตุผลใดๆ ก็ตามแต่ ก็คงจะมาเล่าให้ฟังอีกครับ

ภาพ: Brogyntyn เมื่อร้อยกว่าปีก่อน

​

 

[SIZE=-1]เราไปถึงที่นั่นเวลาห้าทุ่มกว่าๆ สภาพภายนอกของตัวอาคารดูหลอนมากเห็นแล้วแทบอยากนั่งรถกลับบ้าน ให้เด็กอนุบาลไปก็คงรู้ว่าผีดุแน่ๆ ติดแต่เกรงใจเจ้าซีที่อุตส่าห์มาเป็นเพื่อนในการเดินสายบ้านผีในครั้งนี้ จึงจำต้องทำเป็นแข็งใจลุยเข้ากับสมัครพรรคพวกชาวอังกฤษที่เดินทางมาด้วยกัน

ภาพ: สภาพภายนอกของอาคาร Brogyntyn ในคืนนั้น
[/SIZE]

[SIZE=-1][/SIZE]
​

[SIZE=-1]
[/SIZE]

 

[SIZE=-1]เมื่อเข้าไปข้างในแล้วสภาพภายในอาคารไม่ได้ต่างจากสภาพภาย นอกเท่าไหร่ จะว่าไปแล้วมันดูเลวร้ายกว่าด้วยซ้ำ มันดูผุกร่อนมาก ถ้าเอาไปทำฉากหนังฆาตกรรมคงจะดี ในครั้งนี้มิสเตอร์พีทไม่ได้มาด้วยเนื่องจากต้องเข้าโรงพยาบาลกระทันหัน เอเลน คนทรงอีกคนที่เราได้จ้างมาจึงทำหน้าที่นี้แทน

ภาพ: สภาพภายในอาคาร
[/SIZE]

[SIZE=-1][/SIZE]
​

 

[SIZE=-1]เราเดินมาจนถึงห้องโถงห้องหนึ่ง ซึ่งมีภาพวาดของชาวอังกฤษชั้นสูง ภาพนี้เป็นภาพที่ประมูลมาจากองค์กรสังคมสงเคราะห์สักที่ใดที่หนึ่ง ผมไม่แน่ใจเท่าไหร่นักว่าจะมีความเกี่ยวข้องกับอาคารแห่งนี้หรือเปล่า แต่ตัวภาพหลอนมากโดยเฉพาะส่วนใบหน้าของผู้ชาย ที่ร่องรอยแห่งความเก่าของภาพทำให้ดูเหมือนมีเลือดไหลออกมาจากศรีษะ มากไปกว่านั้น สายตาของภาพดูแล้วเหมือนจะแค้นเคืองต่อการมาเยือนของพวกเราในครั้งนี้

ภาพ: ภาพวาดดังกล่าว
[/SIZE]

[SIZE=-1][/SIZE]
​

 

[SIZE=-1]ซีเริ่มยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปบ้างและหันมาทำสายตาอ้อนวอน กับผมประมาณว่าเซ็ทกล้องให้หน่อย ซึ่งโดยปกติแล้วกล้องนี้ซีจะเอาไว้ถ่ายต้นไม้ในงานไบโอเอ็นจิเนียริ่ง พอเอามาถ่ายผีก็ต้องเซ็ทกล้องกันใหม่ ผมส่งสายตาดุกลับไปว่ากล้องตัวเองทำไมใช้ไม่เป็น และบอกให้ซีหันหลังไปถ่ายที่ว่างๆ แฟลชจะได้ไม่รบกวนคนอื่นๆ จากนั้นก็เห็นซีกดกล้องสองสามที และมากระตุกแขนเรียกด้วยเสียงตระหนก ภาพที่ซีถ่ายติดมานั้นประหลาดมาก มีเส้นแสงสีเหลืองจ้าติดมา พร้อมทั้งมุมทางด้านซ้ายของภาพยังติดควันสีขาวจางๆ มา เมื่อดูแล้วก็อดคิดถึงผีน้อยแคสเปอร์และผองเพื่อนไม่ได้

ภาพ: แสงประหลาด และ ผีน้อยแคสเปอร์
[/SIZE]

[SIZE=-1][/SIZE]
[SIZE=-1] [/SIZE]​

 

[SIZE=-1]จากนั้นเราเดินลงไปยังห้องใต้ดินของอาคารแห่งนั้น เอเลน เริ่มทำการเชิญวิญญาณให้ปรากฎตนขึ้นมา ท่ามกลางความเงียบในความมืดนั้น ไนเจล พูดออกมาอย่างตื่นเต้นว่าเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งตัวเล็กๆ หน้าซีดๆ ยืนตรงข้ามเขา ทุกคนมองตามสิ่งที่ทุกคนเห็นก็คือ เงาจางๆ ของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เสียงคอนเฟิร์มเริ่มหนาหูขึ้นเรื่อยๆ "จริงด้วย ฉันก็เห็น" "ดูนั่นสิ" ผมเผอิญยืนอยู่ตรงข้ามไนเจลพอดี จุดนั้นจึงไม่ไกลจากเงาของเด็กผู้หญิงที่ไนเจลเห็นเท่าใดนัก ผมหันมองตามไป โอ้ แม่เจ้า ชัดเหลือเกิน เด็กผู้หญิง หน้าซีดๆ ยืนทื่อๆ อยู่ท่ามกลางความมืด ซึ่งไม่ใช่ผีที่ไหน ซี นั่นเอง ทุกคนปล่อยก๊ากออกมาเมื่อผมเฉลย

ภาพ: บริเวณดังกล่าว
[/SIZE]

[SIZE=-1][/SIZE]
[SIZE=-1] [/SIZE]​

 

[SIZE=-1]เมื่อความฮาสงบลง เอเลน เริ่มติดต่อกับวิญญาณ และบอกว่าเธอเห็นวิญญาณของทหารอากาศเดินไปเดินมาเต็มไปหมด ไม่น่าเชื่อว่าในวินาทีนั้นเอง มีหลายคนได้ยินเสียงเครื่องบินบินผ่านไป ผมเองก็ได้ยินชัดเจน ไนเจลบอกว่าแถวนี้ไม่มีเครื่องบินบินผ่านแน่ๆ โดยเฉพาะในเวลานี้ (ตีหนึ่งกว่าๆ) ทันใดนั้นก็มีเสียงหน้าต่างปิดเองดังปังมาจากห้องใกล้ๆ คงเป็นเพราะลมล่ะน่าทุกคนคิด แต่แล้วมันก็ยังคงปิดตัวเองดังปังๆๆๆ เอเลน บอกพวกเราว่าจะทำการปล่อยวิญญาณให้ไปจากที่นี่ แล้วก็ให้วิญญาณนั้นเดินไปยังแสงสว่างที่สาดส่องลงมา ฟังจากที่เอเลนพูด วิญญาณเหล่านั้นยังกล้าๆ กลัวๆ ที่จะเดินไปยังแสงที่เอเลนบอก ท่ามกลางวินาทีที่ลุ้นๆ อยู่ เอเลน ก็พูดออกมาด้วยเสียงอันดังว่า อย่ากลัวสิ(วะ) เดินเข้าไปหาแสงนั่นเลย เล่นเอาซีกระโดดมาเกาะแขน ผมล่ะตกใจมากเลยทั้งเสียงเอเลนและทั้งแขนที่อยู่ๆ มีอะไรกระโดดจากความมืดมาเกาะ อย่างไรก็ดีเป็นที่น่าแปลกใจว่าหลังจากพิธีกรรมปล่อยวิญญาณของเอเลนเสียง หน้าต่างปึงปังนั้นก็เงียบหายไป

ภาพ: บรรยากาศทั่วๆ ไป
[/SIZE]

[SIZE=-1][/SIZE]
[SIZE=-1] [/SIZE]​

 

[SIZE=-1]เอเลน พาพวกเราไปยังห้องต่างๆ และทำพิธีเชิญวิญญาณมาเช่นเดียวกันกับที่พีททำในการเดินสายครั้งก่อนๆ มีการเชิญวิญญาณมาเข้าสิงซูซานอาสาสมัครคนหนึ่งที่เดินสาย ซูซานมีบุคลิกที่เปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อถูกวิญญาณเข้าสิง บอกว่าอยู่ๆ ก็รู้สึกโกรธ อยากจะกระโดดเข้าไปชกไนเจล สายตาเธอแค้นเคืองไนเจลเป็นอย่างมาก เมื่อเห็นท่าไม่ดี เอเลนเลยสั่งให้วิญญาณนั้นออกจากร่าง ก่อนที่ซูซานจะเข้าไปตั๊นหน้าไนเจลเข้าจริงๆ (แหม้ เสียดาย) เอเลนบอกว่าวิญญาณตนนี้เป็นวิญญาณของผู้ดีชั้นสูงคนหนึ่งที่เสียชีวิตด้วย อุบัติเหตุทางรถยนต์ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเป็นใคร แต่รู้ว่าเกี่ยวข้องกับอาคารแห่งนี้โดยตรง ไมลส์คอนเฟิร์มกับผมในวันต่อมาว่าตามประวัติ ลอร์ดฮาเล็ทช์ ผู้ซึ่งเป็นเจ้าของอาคารแห่งนี้เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุดังกล่าว เอเลนไม่มีทางรู้เรื่องนี้ได้เพราะทางเราไม่ได้บอกกับ เอเลน ก่อนหน้าที่จะพาเธอมายังอาคารแห่งนี้เลย

ภาพ: ซูซาน (สาวทางซ้ายมือ) คนที่ให้ยอมให้ผีมาสิงเล่นสนุกๆ
[/SIZE]

[SIZE=-1][/SIZE]
[SIZE=-1] [/SIZE]​

 

[SIZE=-1]ตลอดการเดินสายบ้านผีครั้งนี้ พวกเราได้ยินเสียงคนเดินไปเดินมาอย่างชัดเจนตลอดเวลา บางชอทก็เป็นเสียงวิ่งเสียด้วยซ้ำ ทั้งๆ ที่ไม่มีคนอื่นนอกจากพวกเราอยู่ คนที่เคยมาที่นี่กับมิสเตอร์พีท เล่าให้ฟังว่าครั้งที่แล้วนั้นเฮี้ยนกว่านี้อีก เพราะว่ามีเสียงตะโกนออกมาด้วย ก็หลอนกันไปก็แล้วกัน ส่วนผม ณ ตอนนั้นง่วงมากๆ ฟังสิ่งที่เขาพูดกันไม่รู้เรื่องเลย และ ณ ตอนนี้ผมก็เริ่มง่วงแล้วเช่นกัน ผมจึงขอจบเรื่องเล่าการเดินสายบ้านผีภาคสามไว้แต่เพียงเท่านี้แล้วกันครับ

ภาพ: เอาไปดูอีกสักทีให้หลอนไปเลย

​

[/SIZE]

 

หนูก็มีเหมือนกัน ภาพคล้ายกันเลย ถ่ายติดหลายภาพ ที่หน้าบ้านหนู ประเทศแคนาดา น่ากลัวจัง ช่วยดูให้หน่อยนะคะ ว่าคืออะไร

 

ตอบยากครับ ตอนที่ถ่ายนั้น หิมะตกหรือเปล่า? ถ้าหิมะตก ก็เป็นไปได้อย่างมากว่า หิมะสะท้อนกับแสงแฟลช

 

คืออะไร