ประสบการณ์ที่ทำให้เรามั่นใจ ว่าเราคือ "พุทธภูมิ"

มีบ้างป่ะครับ

... ฝากด้วยละกัน เดี๋ยวมาพิมพ์ต่อ..

 

ถ้าคมอ้นมีคุณสมบัติดังข้อข้างล่างดังกล่าว แสดงว่าบารมีใกล้เต็มแล้ว เพราะเป็นโพธิสัตว์ทรงอารมณือรหันต์ไปชั่วขณะหนึ่ง บารมีจะเต็มเร็วชาติจะย่นน้อยลงมา โมทนาด้วยครับ

1.พิจารณาความตายว่าตัวเองจะตายวันนี้หรือขณะนี้ทุกลมหายใจ
2.ไม่เพ่งโทษด่าผู้ใด มีแต่พิจารณาละกิเลสแต่ของตัวเอง
3.แผ่เมตตาให้สัตว์โลกทั่วสามโลก ตั้งแต่โลกัน เปรตผี เทวดา เจ้ากรรมนายเวรของทุกดวงจิตแผ่เมตตาวันละเป็นร้อยๆรอบ
4.เข้าฌานเก้าคือละตัวรู้(อารมณ์นิพพาน)ว่าไม่ใช่ของตัวเอง ละกิเลสโลภ โกรธ หลง ได้หมด และละการถือว่าอารมณ์ที่ได้จากเข้าฌานสมาธิวิปัสสนาไม่ใช่อารมณ์ของเรา เราเป็นเพียงตัวธาตุจิตรวมใจแล้วไม่มีสมมติใดๆจะมาปรุงแต่งว่าเรามีดี มาเปรียบเทียบกับคนอื่นว่าเรามีปัญญา หรือมีบุญ หรือละกิเลสได้มากกว่าคนอื่น สรุปก็คือไม่สำคัญตนว่าตัวเองมีอะไรไปเปรียบเทียบกับคนอื่นได้ คือจิตว่างจากสมมตินิพพานไม่อยากได้ ไม่อยากเป็น ไม่อยากมี ไม่อยากเอาอะไรทั้งสิ้น แม้แต่ความอยากนิพพานก็ไม่อยาก ถ้าละถึงขนาดนี้ได้แสดงว่าหมดความอยาก มีเพียงอารมณ์เดียวคือเมตตา กรุณาอยากให้ผู้อื่นพ้นทุกข์ และบำเพ็ญประโยชน์ต่อสังคม ต่อผู้อื่นทุกวันโดยไม่คำนึงเห็นผลประโยชน์หรือทำผลงานเพื่อตนเอง และไม่คิดอื่นใดนอกจากคุยเรื่องธรรมะ เรื่องมีประโยชน์ ไม่คิดให้ฟุ้งซ่านอยากที่จะได้ เป็นมีอะไร เพียงเท่านี้ก็ทรงอารมณ์อรหันต์ได้บางขณะ ถ้าแผ่เมตตาขณะนั้นจะเย็นไปทั่วสามโลก ไฟอเวจีก็เย็นลงครับ

 

1. ใจมันอยากเป็นขึ้นมาเอง เคยลามาหลายครั้งแล้วแต่ก็ไม่ขาด
พอลาแล้วรู้สึกอาลัยอาวรณ์มาก ทนไม่ไหวก็กลับมาปรารถนาต่อใหม่อีก กรรม
2. เรียนถามผู้ทรงญาณหลายท่าน ก็บอกตรงกันหมดว่า เป็นพุทธภูมิ

ทำให้ค่อนข้างมั่นใจว่า ตนเองปรารถนาพุทธภูมิ แน่นอน
ถึงแม้กำลังใจตอนนี้ยังแค่ขี้ตีนของพระโพธิสัตว์ที่แท้จริงก็เถอะครับ

 

บางอย่างอย่าไปคิดให้ปวดหัวเลยครับพี่ล๊อต

สบายๆตามเรื่องตามราวเนอะ...

(เรื่องพี่โทมา ผมไม่รับเองแหละ ช่วงนี้ไม่รับโทสับ)

 

โมทนาครับผม

 

ทำๆๆๆ .............

ทำงานเพื่อสังคม เพื่อวัด เพื่อศาสนา เพื่อชาติ เพื่อชาวบ้าน

เพื่อความเจริญในธรรมของผู้อื่น เพื่อบุญกุศลแก่ผู้อื่น

เพื่อพ่อแม่ครูอาจารย์ญาติพี่น้องเพื่อนฝูง

เพื่อคนที่ไม่รู้จัก เพื่อสรรพสัตว์

เพื่อสะสมบารมีแก่ตน

เหนื่อยๆๆๆๆ แต่ก็ยัง ทำๆๆๆๆๆๆๆ....................
ทำ.....ไปเรื่อยๆ

ความมั่นใจของผม เกิดจาก "การได้ลงมือทำ" และ ยังคงทำต่อไป

 

สาธุ อนุโมทนามิ ครับ

 

มีบางอย่างเกิดขึ้นกับเรา ที่ทำให้ได้เรารับรู้เรื่องการปรารถนาพุทธภูมิ เมื่อรับรู้แล้วมีใจคิดปรารถนาอย่างมั่นคง ศรัธทาอย่างแน่วแน่ บางครั้งท้อ บางครั้งเหนื่อย แต่จะสู้ให้ถึงที่สุด

 

อยากรู้ว่าเราเป็นพุทธภูมิ ปรารถนาเป็นพระพุทธเจ้าไหม ให้ดูจากจิตสำนึกบวกกับนิสสัยการกระทำของเราค่ะ

ผู้ที่จะเป็นพระโพธิสัตว์ไม่ได้แค่รู้สึกอยากเป็น เป็นเป็นทั้งกายและใจทีเดียวค่ะ เห็นทุกข์ของผู้อื่นมากกว่าทุกข์ของตน เอาใจใส่เรื่องเดือดร้อน ของผู้อื่น ตนยอมตายได้หากได้ช่วยให้คนที่ทุกข์มีความสุขขึ้นมาบ้าง ไม่เห็นแก่เหน็ดเหนื่อย ไม่มีข้ออ้างใดๆ จะเอาไปฆ่าก็ยอมขอให้ได้ทำในสิ่งที่ถูกที่ควร

อย่างบางคน โห...ผมปรารถนาพุทธภูมิอย่างแรงกล้าเลยครับยาย

อืมส์ ยายอนุโมทนาด้วย เออ...ได้ข่าวเรื่องเมียคนข้างบ้านน้องน่ะท้องแก่ผัวเขาไม่อยู่ ไม่มีเงินไม่ใช่เหรอ น้องไปดูเขาหน่อยสิ เผื่อเขาต้องการความช่วยเหลืออะไรบ้าง

โห...ยายไม่ใช่เรื่องของผม ผมไม่ใช่ญาติเขา

อิอิ...ตัวอย่างง่ายๆค่ะ คือพุทธภูมิจะมีแต่การให้ค่ะ สละได้แม้กระทั่งชีวิต

อย่างยายผีป่านี่ไม่สนหรอกว่าตัวเองจะเป็นอะไร แต่ชอบเอาตัวเองเข้าไปเหนื่อยเพื่อคนอื่นหรือเพื่อส่วนรวม วางเฉยก็ไม่ได้ด้วยสิ มันเป็นสันดานจริงๆ แก้ยากมากเลยขอบอก

หลวงพ่อฤษีท่านบอกว่าวิสัยและการบำเพ็ญของพุทธภูมิเป็นอย่างไร นานเพียงไหน ไปหาอ่านเอา

 

<CENTER>ผู้หญิงปรารถนาพุทธภูมิ

</CENTER>
ผู้ถาม : หลวงพ่อเจ้าขา ถ้าผู้หญิงจะปรารถนาพุทธภูมิบ้างอย่างนี้จะปรารถนาแบบไหน...นานไหมเจ้าคะกว่าจะได้เป็น?
หลวงพ่อ : สองวันก็ได้เป็น!
ผู้ถาม : พุทธภูมินี่นะ...
หลวงพ่อ : ใช่...ความจริงประเดี๋ยวเดียวนะ แป๊บเดียวได้เลย
ผู้ถาม : ก็ไหนเขาบอกว่าต้องบำเพ็ญบารมีเป็นอสงไขยกำไรแสนกัป
หลวงพ่อ : ไม่ใช่หรอก...มีปากกาด้ามหนึ่ง กระดาษแผ่นหนึ่งเขียน "พุทธภูมิ" ได้เลย ก็บอกแค่ปรารถนานี่...ไม่ได้บรรลุนี่
ผู้ถาม : แหม...เสียท่า
หลวงพ่อ : คือปรารถนาพุทธภูมิได้ จะบรรลุเมื่อไร ฉันพยากรณ์ไม่ได้หรอก ถ้าเราปรารถนาพุทธภูมิยังว่าลอย ๆ ยังไม่พบพระพุทธเจ้าพยากรณ์ใช่ไหม...ยังไม่ถือว่ามีคติแน่นอน ต้องพบพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าทรงพยากรณ์น่ะ...มีคติแน่นอน ถ้าเป็น ปัญญาธิกะ ต้องบำเพ็ญบารมีต่อไป ๔ อสงไขยกับแสนกัป ถ้าเป็น ศรัทธาธิกะ ต้องบำเพ็ญบารมี ๘ อสงไขยกับแสนกัป ถ้าเป็น วิริยาธิกะ ต้องบำเพ็ญบารมี ๑๖ อสงไขยกับแสนกัป สบายมาก จะเป็นไหม...? ก็เป็นสาวกภูมิก็พอแล้ว รีบไปดีกว่า แต่อย่าไปขัดคอกันนะ อย่าไปคิดว่าของเขาจะช้าเพราะกำลังเขาพอใช่ไหม...
ผู้ถาม : ครับ ๆ ๆ มิน่าเล่าเจอพระบางองค์ พอคุยถึงเรื่องมโนมยิทธิ โอ๊ย! ไม่ดีหรอก...เราปรารถนาที่จะเป็นพระพุทธเจ้าอยู่ อย่าไปคุยเรื่องนั้นเลย
หลวงพ่อ : ดี...ดีมาก
ผู้ถาม : แสดงว่า...
หลวงพ่อ : พระยายมเขาจะได้ไม่ว่างไง!
ผู้ถาม : ทำไมล่ะครับ?
หลวงพ่อ : ปรารถนาพุทธภูมิไม่มีความเป็นพระอริยะ มีแต่ฌานโลกีย์เพื่อคุ้มครอง ถ้าคนจะเป็นพระพุทธเจ้าต้องพิสูจน์ทุกอย่าง ตั้งแต่อเวจีขึ้นมาต้องรู้หมด
ผู้ถาม : รู้หมดที่หลวงพ่อว่านี่หมายความว่า...
หลวงพ่อ : คือหมายความว่า ถ้าบารมียังต่ำขั้นต่ำฌานโลกีย์ยังคุมไม่ถึง ฌานขั้นต้นฌานก็ไม่มั่นคง ใช่ไหม...ยังมีโอกาสพลาดลงอบายภูมิ ต่อมาถ้าบารมีเป็น อุปบารมี ก็ปลอดบ้างไม่ปลอดบ้าง ถ้าเป็นปรมัตถบารมี นี่ปลอดหมด กว่าจะเลื้อยได้แต่ละบารมีนี่ โอ้โฮ! ฉันลองดูแล้ว
ผู้ถาม : เป็นยังไงครับ?
หลวงพ่อ : แหม...ไม่มีเหงื่อจะไหล มันไหลเสียจนหาเหงื่อไหลไม่ได้ ผู้ถาม : โอ...หนักจริง ๆ นะ" (พระโพธิสัตว์องค์หนึ่งที่เรารู้จักกันดี คือ พระเวสสันดร การบำเพ็ญบารมีของท่านในชาติสุดท้าย กระทำได้ยากอย่างยิ่ง)

 

<CENTER>ผู้ชายปรารถนาพุทธภูมิ

</CENTER>
ผู้ถาม : หลวงพ่อครับ ผมดูหนังทางโทรทัศน์เรื่อง พระเวสสันดร ดูแล้วเกิดความเลื่อมใส นั่งดูด้วยความเคารพ โดยคิดว่าเป็นพระเวสสันดรองค์จริง เมื่อท่านให้ทานต่าง ๆ เพื่อปรารถนาพระโพธิญาณ ผมก็ยกมืออนุโมทนาด้วยความยินดี และตั้งจิตอธิษฐานว่า... <MENU>"ด้วยกุศลผลบุญที่ข้าพเจ้าได้อนุโมทนา ในการสร้างบารมีของพระเวสสันดรในครั้งนี้ แม้พระเวสสันดร ได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าเพียงไร ขอให้ข้าพเจ้าได้บำเพ็ญบารมีจนครบถ้วน ๓๐ ทัศ และได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าในอนาคตกาลองค์หนึ่งเหมือนกับพระเวสสันดรด้วยเถิด"</MENU>กระผมอยากจะทราบว่าการตั้งใจปราถนาของกระผมจะสำเร็จสมความตั้งใจไหมครับ?
หลวงพ่อ : จะเริ่มเป็นพุทธภูมิทันทีเมื่อตัดสินใจ คือว่าเรื่องปรารถนาพุทธภูมินี่นะ คนที่ถามนี่ใครนะ เข้มแข็งมากนี่ คือว่าเรื่องความปรารถนาพุทธภูมินี่ไม่ใช่เรื่องเล็กนะ ถ้าตั้งใจที่จะปรารถนาพุทธภูมิเป็นพระโพธิสัตว์เดี๋ยวนั้นนะ แล้วก็ถ้าตั้งใจแบบนี้นะ ถ้าคิดว่าจะไปนิพพานชาตินี้ต้องลาพุทธภูมิ ความจริงปรารถนาพุทธภูมิดี...ดีมาก จะเล่านิทานให้ฟังเรื่องหนึ่งเอาไหม แต่เคยเล่าทีไรมันได้แสนบาทนี่...(หัวเราะ)
คือว่ามีพระอรหันต์องค์หนึ่ง เป็นปฏิสัมภิทาญาณในสมัยพระพุทธเจ้า ฉันก็จำชื่อไม่ได้เสียแล้ว ท่านมีสามเณรองค์เล็ก ๆ อายุ ๗ ขวบอยู่องค์หนึ่ง เวลาไปเฝ้าพระพุทธเจ้าท่านก็เอาสามเณรไปด้วย เวลาไปหาพระพุทธเจ้าท่านก็กราบพระพุทธเจ้าหลายครั้ง
ต่อมาเวลาขากลับเณรน้อยก็เดินตามหลัง เณรน้อยก็คิดว่าอาจารย์ของเราเป็นพระอรหันต์ปฏิสัมภิทาญาณ เป็นอรหันต์อันดับสูงสุด ในด้านของความสามารถอรหันต์อีก ๓ เหล่าสู้ไม่ได้ แต่ทว่าอาจารย์ของเรายังต่ำกว่าพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้านั่งสูงกว่า...สู้ไม่ได้ ต่อไปนี้เราปรารถนาพุทธภูมิดีกว่า เราคิดว่าจะเป็นพระพุทธเจ้าต่อไป พอแกคิดเสร็จอาจารย์ก็หยุด บอก..."เณร! เดินข้างหน้า"
เณรก็เดินไปเดินมาแล้วก็นึก เอ...เป็นพระพุทธเจ้าต้องบำเพ็ญบารมีมาก เป็นอรหันต์ปกติสาวกบำเพ็ญบารมีแค่ ๑ อสงไขยกับแสนกัปถึงจะเป็นอรหันต์ได้ พระพุทธเจ้าขั้น ปัญญาธิกะ ต้องบำเพ็ญบารมี ๔ อสงไขย กับแสนกัป ศรัทธาธิกะ ต้องบำเพ็ญบารมี ๘ อสงไขยกับแสนกัป วิริยาธิกะ ต้องบำเพ็ญบารมี ๑๖ อสงไขยกับแสนกัป จึงเข้านิพพาน เราเป็นอรหันต์ธรรมดาดีกว่า อาจารย์บอก..."เณร! เดินหลัง" อาจารย์ทำแบบนี้ ๓ เที่ยว
เณรก็ถามว่า "อาจารย์ครับ ประเดี๋ยวให้ผมเดินหน้า ประเดี๋ยวให้ผมเดินหลัง มันเรื่องอะไรกันครับ?"
อาจารย์ก็ถามว่า "ขณะที่ฉันให้เธอเดินหน้า เธอคิดอะไร?"
เณรบอก "ผมคิดอยากเป็นพระพุทธเจ้าครับ"
อาจารย์บอก "นั่นแหละ...มันเป็นกันตั้งแต่ตอนนี้ เริ่มเป็นเมื่อคิด"
ไป ๆ มา ๆ ไม่เอาดีกว่า เป็นสาวกดีกว่า ก็รวมความว่า...ถ้ามีความตั้งใจปรารถนาจะเป็นพระพุทธเจ้า เริ่มเป็นพระโพธิสัตว์ตั้งแต่เริ่มตัดสินใจ อย่าไปคิดว่ายังไม่เป็นนะ

 

หลวงพ่อท่านว่าเรื่องพวกปรารถนาพุทธภูมิเพิ่มดังนี้ค่ะ

สำหรับท่านที่บำเพ็ญตนปรารถนาเป็นพระโพธิสัตว์ ปรารถนาพุทธภูมิ ต้องสร้างกำลังใจให้ถูกต้อง มิฉะนั้นการก้าวเข้าสู่ฐานะพุทธภูมิจะไม่มีผล การปรารถนาพุทธภูมิเป็นของดี แต่จะต้องทำความรู้สึกไว้เสมอว่า เราปฏิบัตินี้เพื่อประโยชน์แก่ชาวโลก เราต้องการรื้อสัตว์ขนสัตว์ที่มีความทุกข์ให้มีความสุข จิตจะต้องคิดอยู่เสมอว่า ทุกข์ของตนไม่มีความหมาย แต่ทุกข์ของชาวประชาทั้งหลายเป็นภาระของเรา เขาทำกำลังใจกันแบบนี้
หมายความว่า เราจะทุกข์แค่ไหนนั้นมันเป็นเรื่องของเรา ไม่มีความสำคัญ จิตใจของเรานั้น เราคิดว่าเราจะพ้นทุกข์ได้ เพราะว่าเราช่วยเหลือความสุขแก่บรรดาประชาชนที่มีความทุกข์ ถ้าเราเปลื้องทุกข์เขาได้ เราก็เป็นคนหมดทุกข์ เราสร้างให้เขาเป็นคนมีความสุขได้เราก็เป็นคนมีความสุข จิตใจของพระโพธิสัตว์มีอารมณ์อย่างนี้ แต่ทว่าให้เป็นไปตามบารมี
บารมีของพระโพธิสัตว์นั้น แม้จะเป็นการเริ่มต้นแห่งการปรารถนาพุทธภูมิ กำลังใจเต็มเปี่ยมด้วยเมตตาปรานี ก็จะมีบริษัทมาก จะมีบริวารมาก เป็นการฝึกกำลังใจของนักปฏิบัติเพื่อจะได้ซ้อมกำลังใจของเราว่ามีความหนักแน่นเพียงใด
นักปรารถนาพุทธภูมิจะต้องมีทั้งขันติและโสรัจจะ ขันติ อดทนต่อความยากลำบากทุกประการ เพื่อความสุขของปวงชน โสรัจจะ แม้จะกระทบกระทั่งทำให้ใจตนไม่สบายเพียงใดก็ตาม ก็ทำหน้าแช่มชื้นไว้เสมอ นี่ก้าวแรกสำหรับพุทธภูมิ และกำลังใจอีกส่วนหนึ่งที่จะเว้นไม่ได้นั่นคือ พระนิพพาน จงอย่าคิดว่าถ้าจิตเราเกาะพระนิพพานแล้วความเป็นพุทธภูมิจะหายไป ถ้ามีอารมณ์อย่างนี้ต้องถือว่า เป็นผู้มีกำลังใจต่ำ ก้าวไม่ถึงก้าวสำคัญของพุทธภูมิ
พุทธภูมิจะต้องมีความรู้สึกอยู่เสมอว่าเราเป็นผู้ที่ต้องการพระนิพพาน อารมณ์ใดที่องค์สมเด็จพระพิชิตมารทรงแนะนำในด้านวิปัสสนาญาณ ต้องเกาะให้ติด และมีกำลังจิตใช้ปัญญาพิจารณาไว้เสมอ เพื่อความสุขของจิต เพื่อปัญญาเลิศแล้ว ก็มีจิตตั้งไว้เสมอว่า ถ้าหากจิตของเราบริสุทธิ์ผุดผ่องเมื่อไหร่ เมื่อนั้นบารมีของเรานั้นไซร้ จะเข้าเต็มเปี่ยมในขั้น พุทธวิสัย ชื่อว่า การที่เราจะเข้าพระนิพพานคนเดียว เราไม่เข้าใจ มองไว้เข้าใจว่า บุคคลใดที่มีความทุกข์ในโลกที่ยังมีความฉลาดไม่พอ บุคคลนั้นเราเองจะเป็นผู้อุ้มเขาไปสู่แดนเอกันตบรมสุขคือพระนิพพาน อันนี้ เป็นกำลังใจของท่านที่ปรารถนาพระโพธิญาณ
พุทธภูมิมีจุดดึงมาก เพราะเกี่ยวกับครู มีหน้าที่ในการเป็นครู การที่จะเป็นครูเขานี่ จะต้องลำบาก ทุกอย่างจะต้องผ่านหมด พวกพุทธภูมินี่ถ้าไม่จบกรรมฐาน ๔๐ กอง ยังไม่ไปหรอก ต้องล่อกันมาเป็นแสนชาติเลย ไม่ใช่ชาติเดียวนะ ไม่ใช่ชาติสุดท้ายก็ได้ ๔๐ ไม่ใช่ ต้องว่ากันมาเป็นแสนชาติ สังเกตดูพระพุทธเจ้า ท่านได้อภิญญามาตลอด ท่านเหาะตลอด

 

<CENTER>คำอธิษฐานวาจา

</CENTER>
<CENTER>" อิมินา ปุญญะกัมเมนะ พุทโธ โหมิ อะนาคะเต กาเล " " ด้วยบุญนี้ ขอให้ข้าพเจ้าได้เป็นพระพุทธเจ้าในอนาคต เทอญ "
</CENTER>​

 

ยิ่งถึงตอนนี้ยิ่งมั่นใจว่า

"เข้ากับโลกไม่ค่อยได้อย่างสนิท" บางทีก็นะ เห็นการหลงในอะไรบางอย่างของคนทั่วไปมากเกินไปแล้วก็ให้คิดสลดเหมือนกัน เราช่วยเขาไม่ได เพราะเพียงแต่การบอกเล่าธรรมดา เขาไม่มีทางเชื่อได้...

ที่ชอบอยู่ตัวคนเดียวนี่ไม่ใช่อะไร... ก็ถ้าไปเป็นกลุ่มขึ้นมา เอาหล่ะ "ยุ่ง" เลย อะไรที่บางอย่างเราชอบทำ แต่เพื่อนมันไม่ชอบทำ ก็นี่แหละ เป็นได้ยุ่ง ... ก็กลายเป็นว่าเราเป็นผู้ที่ต้องแบกหน้าไปคุยกะคนอื่น แต่อย่าเอาคนอื่นมายุ่งมากก็แล้วกันครับ ...

ผมก็ยังเป็นคนหลงในโลกเหมือนกัน แต่ดีที่ว่า ถ้าหากเราต้องการทำสมาธิหรือเข้าไปหลบในฌาน .. เราต้องทำได้ ถ้าทำไม่ได้ ถือว่า เลวมาก.... และถ้าบางทีก็ต้อง "ปลง" เหมือนกัน เพราะทำไม่ได้จริงๆ ให้เราเพียรต่อก็แล้วกัน ...



"ชอบทำอะไรที่คิดว่าเป็นประโยชน์และเป็นสิ่งที่คนมีความสุขมากถ้ารับการช่วยตรงนี้"

.... มันก็พูดลำบากนะครับ

.... เอาง่ายๆเถอะว่า ไอ้นี่อะไรของมันไม่รู้ จั๊กอะไรหรอก แต่ไปเหยียบที่ไหน แถวนั้นมีความสุขดี มีความเจริญ

 

ต้องมีฝนฟ้าคะนองในวันที่เกิดด้วย มิใช่โดนใจหลอก ประเภทนั้นนี่ถ้าจะเป็นคงนานมาก ถ้ารู้ว่าใจไม่แข็งพอ ก็ถอยเถอะครับ เป็นสาวกภูมิดีกว่าขนาดหลวงพ่อยังลาเลย ทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้รับนิยตะ อีก 16 อสงไขยนะเนี่ย อีกหน่อยก็บรรลุธรรมกันง่าย ๆ แล้ว เพราะโลกกำลังจะเกิดผู้มีบุญตัวจริงสองท่านแต่เกิดทีละคน คอยส่งท่านไปนิพพานถ้าไม่ไปยุคนี้อาจหลงเกิดกันอีกนาน ถ้ากำลังใจดีก็อนุโมทนา

 

โมทนาสาธุครับ

 

ขอโมทนา ... สาธุ กับ ทุกๆท่านที่ปราถนาพุทธภูมิ