บทที่ 7.1เดินธรรมทิ้งฤทธิ์ เข้าสุ่กรรมฐานชั้นสูง โดยอ.ก๋งพรหมบุตร

ที่นี้ เรามาคิดตามอารมณ์ ในบท 7แล้ว เรายังไม่ทิ้งฤทธิ์ เพราะตัวฤทธ์ มันทำให้เรารู้สึกพอใจ และสำคัญว่าเก่ง เหนือคนทั้งปวง เราต้องมาเดินพระธรรม ปกติเราจะภาวนา กัน พุธโธ สัมมา อรหัง พองหนอ ยุบหนอ อื่นๆ แต่คราวนี้ เรามาข้ามขั้นเลย เพราะฝึกตามสเตป มันช้าขาดอัถรส ที่นี้ ภาวนา ว่า "ทุกข์ขัง อนิจจัง อนัตตา " ทุกขัง ให้กำหนดฐานทีระหว่างคิ้ว อนิจจัง ให้กำหนดไว้กลางอก อนัตตาให้กำหนดไว้ที่ เหนือสะดือ 2นิ้ว เค้าเรียกว่า กรรมฐาน 3ฐาน กรรมฐาน3ฐานนี้ปกติจะให้กับคนทีจะเป้นพระอรหัน คนธรรมดาอย่างเราๆท่านๆ ไม่ค่อยได้รู้ เพราะมันเป้นสุดยอดดดดดดดดดด ของ กรรมฐาน และวิปัสนา กรรมฐาน ธุระ " ชือ่เต็มๆขอ่ง"กรรมฐาน นี้ ระหว่างที่ภาวนา ตามจุดที่บอก ย้อนจาก สะดือ ก็ว่า อนัตตา อนิจจัง ทุกข์ขัง กลับไปกลับมา เหนือทั้งปวง ให้มีอารมณ์ความเป็นจริงอยู่ตลอดเวลาว่า ทุกอย่าง ต้องดับ ทุกข์ก็ต้องดับ สุขก็ต้องดับ เราก็ต้องดับ ลูกเราก็ต้องดับ ทำไม่ต้อง ลูก เพราะลูกเป็นสิ่งที่พ่อแม่ รักมากกว่าชีวิต ถ้ากล้าคิดแบบนี้ ความกลัวในความตาย มันจะหายยยย โดยสิ้นเชิง จากความเป้นจริง จะเห้นได้ว่า การมองความเป็นจริงต่างหากทีมีค่า กว่า พระธรรมตัวไหนๆ เพราะความเป็นจริงคือ ปัจจุบัน ดังนั้น รุ้แต่ปัจจุบันอย่างเดี่ยว อย่าสนใจ อนาคต เพราะ ปัจจุบันดี อนาคตดีแน่นอน พุทธเจ้ากล่าวไว้อย่างนั้น จงใช้ชขีวิตปก ติ กิน ขึ้ ปี้ นอน นั่ง่ภาวนา สวดมนต์ ทำงาน ไม่วุ่น่วายกับคนหมู่มาก ตามอารมณ์ "ปถุชน " ไม่ต้องทำตัวเป้นพระ หรือ คนดี อะไรมาก รุ้แต่สภาวะความเป็น่จริงพอ อยู่อย่างมนุษย์ก็นิพานได้ ครับ เรือ่งจริง ธรรม ทั้งหมดใช้แค่ก่อนตายเท่านนั้น ต่อนจะไปหาภพหาชาติ พอ ดังนั้น ไม่ต้องสนใจฤทธิ์อีกต่อไป อยู่อย่างคนธรรมดา และต่อไปนี้ เห็นพระทีอยู่อย่างธรรมดา จงกราบไหว้ เจอพระมีฤทธิ์ ให้เฉยๆๆๆๆๆๆๆ แค่นี้ ธรรมเดินแล้ว พักก่อนน่ะ
<!-- google_ad_section_end -->

 

งั้นกรรมฐานก็ไม่ต้องทำ เฉยๆไว้ก็ได้ เพราะเมื่อไม่ติดในฤทธิแล้วคะเอาความเป็นอรหันต์ไปทำอะไร อนิจัง ทุกขัง อนัตตาก็สลายไปหมดเพราะเราเห็นมันเป็นเพียงสภาพที่เปลี่ยนแปลงไป ไม่เที่ยงไม่จีรัง ไมต้องเพ่งต้องยึดไว้แล้ว เมื่อเป็นสุขเราก็รู้ว่าสุข เป็นทุกก็รู้ว่าทุกข์ไม่ต้องไปดับมันอีกต่อไป เพราะมันเกิดได้ ก็ดับได้เอง จะเอาอะไรอีก