ธรรมะวิถีพุทธสำหรับครองเรือนคู่รักและวิธีทำให้ความรักยั่งยืนอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข

ธรรมะวิถีพุทธสำหรับครองเรือนคู่รักและวิธีทำให้ความรักยั่งยืนอยู่ด้วยกันอย่างมีความส

<CENTER></CENTER><CENTER> </CENTER><CENTER>มงคล<WBR>ที่ 13</CENTER><CENTER>สงเคราะห์<WBR>ภรรยา (สามี)</CENTER><CENTER> </CENTER><DD>ใน<WBR>การ<WBR>เคี้ยว<WBR>อาหาร ถ้า<WBR>ลิ้นกับฟัน<WBR>ทำ<WBR>งาน<WBR>ไม่<WBR>ประสาน <WBR>กัน ก็<WBR>มี<WBR>หวัง<WBR>ขบ<WBR>ลิ้น<WBR>ตน<WBR>เอง<WBR>ต้อง<WBR>เจ็บ<WBR>ปวด<WBR>จน <WBR>น้ำ<WBR>ตา<WBR>ร่วง
<DD>เช่น<WBR>กัน ใน<WBR>ชีวิต<WBR>การ<WBR>ครอง<WBR>เรือน ถ้า<WBR>สามี<WBR>ภรรยา<WBR>ไม่ <WBR>รู้<WBR>จัก<WBR>สงเคราะห์<WBR>กัน<WBR>และ<WBR>กัน ไม่<WBR>มี<WBR>ความ<WBR>เข้า<WBR>ใจ<WBR> กัน นอก<WBR>จาก<WBR>จะ<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>ความ<WBR>ก้าว<WBR>หน้า<WBR>ใน<WBR>ชีวิต<WBR>แล้ว ทั้ง 2 ฝ่าย <WBR>ก็<WBR>มี<WBR>หวัง<WBR>ช้ำ<WBR>ใจ<WBR>จน<WBR>น้ำ<WBR>ตา<WBR>ร่วง<WBR>ได้<WBR>เหมือน<WBR>กัน

ความ<WBR>หมาย<WBR>ของ<WBR>สามี - ภรรยา
<DD>สามี แปล<WBR>ว่า ผู้<WBR>เลี้ยง <DD>ภรรยา แปล<WBR>ว่า คน<WBR>ควร<WBR>เลี้ยง
<DD>คำ<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>นี้ เป็น<WBR>คำ<WBR>ที่<WBR>แฝง<WBR>ความ<WBR>หมาย<WBR>อยู่ <WBR>ใน<WBR>ตัว และ<WBR>เป็น<WBR>คำ<WBR>คู่<WBR>กัน ผู้<WBR>ชาย<WBR>ที่<WBR>ได้<WBR>ชื่อ<WBR>ว่า <WBR>สามี ก็<WBR>เพราะ<WBR>เลี้ยง<WBR>ดู<WBR>ภรรยา ผู้<WBR>หญิง<WBR>ที่<WBR>ได้<WBR>ชื่อ<WBR>ว่า<WBR> ภรรยา<WBR>ก็<WBR>เพราะ<WBR>ทำ<WBR>ตัว<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>น่า<WBR>เลี้ยง

ประเภท<WBR>ของ<WBR>ภรรยา

1. <DD>ภรรยา<WBR>ทั้ง<WBR>หลาย<WBR>ใน<WBR>โลก<WBR>นี้ แบ่ง<WBR>ได้ 7 ประเภท<WBR>คือ </DD><DD> </DD>

1.วธกภริยา ภรรยา<WBR>เสมอ<WBR>ด้วย<WBR>เพชรฌฆาต คือ<WBR>ภรรยา<WBR>ที่<WBR>มี<WBR>ใจ<WBR>คิด<WBR>ล้าง<WBR>ผลาญ<WBR>ชีวิต<WBR>สามี พยายาม<WBR>ฆ่า<WBR>สามี ยิน<WBR>ดี<WBR>ใน<WBR>ชาย<WBR>อื่น ตบ<WBR>ตี แช่ง<WBR>ด่า<WBR>สามี
</DD><DD>
</DD>2.โจรี<WBR>ภริยา ภรรยา<WBR>เสมอ<WBR>ด้วย<WBR>โจร คือ ภรรยา<WBR>ที่<WBR>ชอบ<WBR>ล้าง<WBR>ผลาญ<WBR>ทรัพย์<WBR>สามี ใช้<WBR>ทรัพย์<WBR>ไม่<WBR>เป็น<WBR>บ้าง ยัก<WBR>ยอก<WBR>ทรัพย์<WBR>เพื่อ<WBR>ความ<WBR>สุข<WBR>ส่วน<WBR>ตัว<WBR>บ้าง สร้าง<WBR>หนี้<WBR>สิน<WBR>ให้<WBR>ตาม<WBR>ใช้<WBR>บ้าง

3.อัยยภริยา ภรรยา<WBR>เสมอ<WBR>ด้วย<WBR>นาย คือ<WBR>ภรรยา<WBR>ที่<WBR>ชอบ<WBR>ล้าง<WBR>ผลาญ<WBR>ศักดิ์<WBR>สามี<WBR>ไม่<WBR>สน<WBR>ใจ<WBR>ช่วย<WBR>การ<WBR>งาน เกียจ<WBR>คร้าน กิน<WBR>มาก ปาก<WBR>ร้าย กล่าว<WBR>คำ<WBR>หยาบ ชอบ<WBR>ข่ม<WBR>ขี่<WBR>สามี<WBR>ซึ่ง<WBR>ขยัน<WBR>ขัน<WBR>แข็ง เหมือน<WBR>เจ้า<WBR>นาย<WBR>ข่ม<WBR>ขี้<WBR>ข้า ภูมิ<WBR>ใจ<WBR>ที่<WBR>ข่ม<WBR>สามี<WBR>ได้

4.มา<WBR>ตา<WBR>ภริยา ภรรยา<WBR>เสมอ<WBR>ด้วย<WBR>แม่ คือ ภรรยา<WBR>ที่<WBR>มี<WBR>ความ<WBR>รัก เมตตา<WBR>สามี<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>ที่<WBR>สิ้น<WBR>สุด เหมือน<WBR>มารดา<WBR>รัก<WBR>บุตร เช่น สามี<WBR>จะ<WBR>ตก<WBR>ต่ำ<WBR>หมด<WBR>บุญ<WBR>วาสนา จะ<WBR>ป่วย จะ<WBR>พิการ<WBR>ตลอด<WBR>ชีวิต<WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>ทอด<WBR>ทิ้ง ไม่<WBR>พูด ไม่<WBR>ทำ<WBR>ให้<WBR>สะเทือน<WBR>ใจ แม้<WBR>ตาย<WBR>จาก<WBR>ไป<WBR>ตั้ง<WBR>แต่<WBR>ตน<WBR>ยัง<WBR>สาว ก็<WBR>ไม่<WBR>ยอม<WBR>มี<WBR>สามี<WBR>ใหม่

5.ภคินีภริยา ภรรยา<WBR>เสมอ<WBR>ด้วย<WBR>น้อง<WBR>สาว คือ ภรรยา<WBR>ที่<WBR>เคารพ<WBR>สามี<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>ละ<WBR>อาย<WBR>บาป มี<WBR>ความ<WBR>รัก<WBR>ยั่งยืน แต่<WBR>มี<WBR>ขัด<WBR>ใจ<WBR>กัน<WBR>บ้าง ทั้ง<WBR>ซน ทั้ง<WBR>งอน ทั้ง<WBR>ขี้<WBR>ยั่ว ทั้ง<WBR>ขี้แย ต้อง<WBR>ทั้ง<WBR>ขู่<WBR>ทั้ง<WBR>ปลอบ ประเดี๋ยว<WBR>จะ<WBR>เที่ยว ประเดี๋ยว<WBR>จะ<WBR>กิน จะ<WBR>แต่ง<WBR>ตัว แต่<WBR>ก็<WBR>ซื่อ<WBR>สัตย์<WBR>ต่อ<WBR>สามี

6.สขา<WBR>ภริยา ภรรยา<WBR>เสมอ<WBR>ด้วย<WBR>เพื่อน คือ ภรรยา<WBR>ที่<WBR>มี<WBR>รส<WBR>นิยม มี<WBR>ความ<WBR>ชอบ<WBR>เหมือน<WBR>สามี ถูก<WBR>คอ<WBR>กัน เป็น<WBR>คน<WBR>มี<WBR>ศีล<WBR>ธรรม มี<WBR>ความ<WBR>ประพฤติ<WBR>ดี แต่<WBR>ก็<WBR>มี<WBR>ความ<WBR>ทนงตัว<WBR>โดย<WBR>ถือ<WBR>ว่า<WBR>เสมอ<WBR>กัน หาก<WBR>ฝ่าย<WBR>ตรง<WBR>ข้าม<WBR>ขาด<WBR>เหตุ<WBR>ผล ก็<WBR>ไม่<WBR>ยอม<WBR>กัน

7.ทา<WBR>สี<WBR>ภริยา ภรรยา<WBR>เสมอ<WBR>ด้วย<WBR>คน<WBR>ใช้ คือ ภรรยา<WBR>ที่<WBR>ทำ<WBR>ตัว<WBR>เหมือน<WBR>คน<WBR>ใช้ ถึง<WBR>สามี<WBR>จะ<WBR>เฆี่ยน<WBR>ตี ดุ<WBR>ด่า ขู่<WBR>ตะคอก<WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>คิด<WBR>พิโรธ<WBR>โกรธ<WBR>ตอบ<WBR>สามี อด<WBR>ทน<WBR>ได้ อยู่<WBR>ใน<WBR>อำนาจ<WBR>สามี

<DD>จะ<WBR>ดู<WBR>ว่า<WBR>ใคร<WBR>เป็น<WBR>สามี - ภรรยา<WBR>ชนิด<WBR>ไหน ต้อง<WBR>ดู<WBR> หลัง<WBR>จาก<WBR>แต่ง<WBR>งาน<WBR>แล้ว<WBR>ระยะ<WBR>หนึ่ง<WBR>จึง<WBR>จะ<WBR>ชัด การ<WBR>แต่ง <WBR>งาน<WBR>ก็<WBR>มี<WBR>อยู่ 2 ระยะ<WBR>คือ
<DD>ระยะ<WBR>แต่ง คือ<WBR>ก่อน<WBR>เป็น<WBR>ผัว<WBR>เมีย<WBR>กัน ต่าง<WBR>คน<WBR> ต่าง<WBR>แต่ง ทั้ง<WBR>แต่ง<WBR>ตัว แต่ง<WBR>ท่า<WBR>ทาง อวด<WBR>คุณสมบัติ<WBR>ให้<WBR>อีก<WBR>ฝ่ายหนี่งเห็น
<DD>ระยะ<WBR>งาน คือ<WBR>หลัง<WBR>จาก<WBR>เป็น<WBR>ผัว<WBR>เมีย<WBR>กัน<WBR>แล้ว ต่าง<WBR>คน<WBR>ต่าง<WBR>ต้อง<WBR>ทำ<WBR>งาน<WBR>ตาม<WBR>หน้า<WBR>ที่ ใคร<WBR>มี<WBR>ข้อ<WBR> ดี<WBR>ข้อ<WBR>เสีย ความ<WBR>รู้<WBR>ความ<WBR>สามารถ ความ<WBR>ประพฤติ<WBR>อย่าง<WBR>ไร ก็<WBR> จะปรากฏชัด<WBR>ออก<WBR>มา

คุณสมบัติ<WBR>ของ<WBR>คู่<WBR>สร้าง<WBR>คู่<WBR>สม
พื้น<WBR>ฐาน<WBR>อัน<WBR>มั่น<WBR>คง<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>ทำ<WBR>ให้<WBR>สามี<WBR>ภรรยา<WBR>ครอง<WBR>ชีวิต<WBR>กัน<WBR>ยืน<WBR>ยาว มี<WBR>ความ<WBR>สุข<WBR>คือ คู่<WBR>สามี<WBR>ภรรยา<WBR>ต้อง<WBR>มี<WBR>สม<WBR>ชี<WBR>วิธรรม ได้<WBR>แก่
<DD>
สม<WBR>สัทธา มี<WBR>ศรัทธา<WBR>เสมอ<WBR>กัน ได้<WBR>แก่ มี<WBR>หลัก<WBR>การ มี<WBR>ความ<WBR>เชื่อ<WBR>มั่น<WBR>ใน<WBR>ศาสนา มี<WBR>เป้า<WBR>หมาย<WBR>ชีวิต<WBR>เหมือน<WBR>กัน
สม<WBR>สี<WBR>ลา มี<WBR>ศีล<WBR>เสมอ<WBR>กัน ได้<WBR>แก่ ความ<WBR>ประพฤติ<WBR>ศีล<WBR>ธรรม<WBR>จรรยา กิริยา<WBR>มารยาท<WBR>อบ<WBR>รม<WBR>มา<WBR>ดี<WBR>เสมอ<WBR>กัน
สมจาคะ มีจาคะ<WBR>เสมอ<WBR>กัน ได้<WBR>แก่ มี<WBR>นิสัย<WBR>เสีย<WBR>สละ<WBR>ชอบ<WBR>ช่วย<WBR>เหลือ ไม่<WBR>เห็น<WBR>แก่<WBR>ตัว ใจ<WBR>กว้าง<WBR>เสมอ<WBR>กัน
สม<WBR> ปัญญา มี<WBR>ปัญญา<WBR>เสมอ<WBR>กัน ได้<WBR>แก่ มี<WBR>เหตุ<WBR>มี<WBR>ผล มี<WBR>ความ<WBR>คิด<WBR>สร้าง<WBR>สรรค์ ไม่<WBR>ดื้อ<WBR>ด้าน<WBR>ดัน<WBR>ทุ<WBR>รัง เข้า<WBR>ใจ<WBR>กัน เห็น<WBR>อก<WBR>เห็น<WBR>ใจ<WBR>กัน พูด<WBR>กัน<WBR>รู้<WBR>เรื่อง
</DD>

<DD>วิธี<WBR>ทำ<WBR>ให้<WBR>ความ<WBR>รัก<WBR>ยั่งยืน
</DD><DD>การ<WBR>เป็น<WBR>สามี<WBR>ภรรยา<WBR>กัน เป็น<WBR>เรื่อง<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>ว่า<WBR>ยาก <WBR>ก็<WBR>เหมือน<WBR>ง่าย แต่<WBR>ครั้น<WBR>จะ<WBR>ว่า<WBR>ง่ายก็<WBR>เหมือน<WBR>ยาก เพราะ<WBR> เพียงอต่เรา<WBR>ตั้ง<WBR>คำ<WBR>ถาม<WBR>ว่า ทำ<WBR>อย่าง<WBR>ไร<WBR>ผัว<WBR>เมีย<WBR>จึง<WBR>จะ <WBR>มี<WBR>ความ<WBR>รัก<WBR>ยั่งยืน<WBR>อยู่<WBR>กิน<WBR>กัน<WBR>ราบ<WBR>รื่น<WBR>เพียง<WBR> ประเด็น<WBR>เดียว แล้ว<WBR>ลอง<WBR>เที่ยว<WBR>หา<WBR>คำ<WBR>ตอบ<WBR>ดู<WBR>เถอะ ถาม<WBR>สิบ<WBR> คน<WBR>ก็<WBR>ตอบ<WBR>สิบ<WBR>อย่าง บ้าง<WBR>ก็<WBR>ว่า<WBR>เกี่ยวกับด<WBR>วง<WBR>ชะตา<WBR>คู่ <WBR>ธาตุ ต้อง<WBR>ว่าง<WBR>ฤกษ์ วาง<WBR>ลัคน์<WBR>ให้<WBR>เหมาะ ๆ บ้าง<WBR>ก็<WBR>ว่า<WBR>เป็น<WBR> เรื่อง<WBR>ของ<WBR>พรหม<WBR>ลิขิต ที่<WBR>หัว<WBR>สมัย<WBR>ใหม่<WBR>หน่อย<WBR>ก็<WBR>ว่า สำคัญ<WBR> ที่<WBR>แหวน<WBR>หมั้น<WBR>ขันหมาก<WBR>เงิน<WBR>ทุน<WBR>ให้<WBR>มาก ๆ เข้า<WBR>ไว้ ความ<WBR>สุข<WBR> ใน<WBR>ชีวิต<WBR>จะ<WBR>มี<WBR>เอง

1. <DD>แต่<WBR>พระสัมมาสัมพุทธ<WBR>เจ้า<WBR>ตรัส<WBR>เรื่อง<WBR>มงคล<WBR>สมรส<WBR>ไว้<WBR>สั้น ๆ เพียง<WBR>คำ<WBR>เดียว<WBR>ว่า "สังคหะ<WBR>" แปล<WBR>ว่า สงเคราะห์<WBR>กัน และ<WBR>ให้<WBR>ปฏิบัติ <WBR>ตาม<WBR>หลักสังคหวัตถุ 4 เพื่อ<WBR>เป็น<WBR>การ<WBR>ยึด<WBR>เหนี่ยว<WBR>น้ำ<WBR>ใจ<WBR>กัน ดัง <WBR>นี้</DD>

ทาน ปัน<WBR>กัน<WBR><WBR>-การ<WBR>ให้ คน<WBR>เรา<WBR>ถ้า<WBR>รัก<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>อยู่<WBR>ด้วย<WBR>กัน<WBR>ต้อง<WBR>ปัน<WBR>กัน<WBR>กิน ปัน<WBR>กัน<WBR>ใช้ หา<WBR>มา<WBR>ได้<WBR>แล้ว ควร<WBR>รวม<WBR>กัน<WBR>ไว้<WBR>เป็น<WBR>กอง<WBR>กลาง<WBR>แล้ว<WBR>จึง<WBR>แบ่ง<WBR>กัน<WBR>ใช้ หาก<WBR>ไม่<WBR>เอา<WBR>มา<WBR>รวม<WBR>กัน อาจ<WBR>เกิด<WBR>การ<WBR>ระแวง<WBR>กัน<WBR>ได้ ที่<WBR>ใด<WBR>ที่<WBR>ปราศ<WBR>จาก<WBR>การ<WBR>ให้<WBR>ที่<WBR>นั่น<WBR>ย่อม<WBR>แห้ง<WBR>แล้ง<WBR>เหมือน<WBR>ทะเล<WBR>ทราย การ<WBR>ปัน<WBR>กัน<WBR>นี้ รวม<WBR>ทั้ง<WBR>การ<WBR>ปัน<WBR>ทุกข์<WBR>กัน<WBR>ใน<WBR>ครอบ<WBR>ครัว<WBR>ด้วย เมื่อ<WBR>ฝ่าย<WBR>หนึ่ง<WBR>ฝ่าย<WBR>ใด<WBR>มี<WBR>ความ<WBR>ทุกข์ มี<WBR>ปัญหา ก็<WBR>ควร<WBR>นำ<WBR>มา<WBR>ปรึกษา<WBR>กัน
ปิยวาจา พูด<WBR>กัน<WBR>ด้วย<WBR>วาจา<WBR>ไพเราะ แม้<WBR>การ<WBR>ตัก<WBR>เตือน<WBR>กัน ก็<WBR>ต้อง<WBR>ระ<WBR>มัด<WBR>ระวัง<WBR>คำ<WBR>พูด ถ้า<WBR>ถือ<WBR>เป็น<WBR>กัน<WBR>เอง<WBR>มาก<WBR>เกิน<WBR>ไป อาจ<WBR>จะ<WBR>เกิด<WBR>ทิฐิ ทำ<WBR>ให้<WBR>ครอบ<WBR>ครัว<WBR>ไม่<WBR>สงบ<WBR>สุข โดย<WBR>ถือ<WBR>หลัก<WBR>ว่า ก่อน<WBR>แต่ง<WBR>งาน<WBR>เคย<WBR>พูด<WBR>ไพเราะ<WBR>อย่าง<WBR>ไร หลัง<WBR>แต่ง<WBR>งาน<WBR>ก็<WBR>พูด<WBR>ให้<WBR>เพราะ ๆ อย่าง<WBR>นั้น
อัตถจริยา ประพฤติ<WBR>ตน<WBR>เป็น<WBR>ประ<WBR>โยชน์<WBR>ต่อ<WBR>กัน เมื่อ<WBR>รู้<WBR>ว่า<WBR>อะไร<WBR>ดี<WBR>หรือ<WBR>ไม่<WBR>ดี ควร<WBR>หรือ<WBR>ไม่<WBR>ควร ก็<WBR>นำ<WBR>มา<WBR>เล่า<WBR>สู่<WBR>กัน<WBR>ฟัง พยายาม<WBR>ศึกษา<WBR>หา<WBR>ความ<WBR>รู้<WBR>ทางธรรม เอา<WBR>ใจ<WBR>มา<WBR>เกาะกับธรรม<WBR>ให้<WBR>มาก สามี<WBR>ภรรยา<WBR>นั้น<WBR>เมื่อ<WBR>ทะเลาะ<WBR>กัน<WBR>มัก<WBR>จะ<WBR>โยน<WBR>ความ<WBR>ผิด<WBR>ให้<WBR>อีก<WBR>ฝ่าย<WBR>หนึ่ง ซึ่ง<WBR>แท้<WBR>จริง<WBR>แล้ว ย่อม<WBR>มี<WBR>ความ<WBR>ผิด<WBR>ด้วย<WBR>กัน<WBR>ทั้ง<WBR>คู่ อย่าง<WBR>น้อย<WBR>ก็<WBR>ผิด<WBR>ที่<WBR>ไม่<WBR>หา<WBR>วิธี<WBR>ที่<WBR>เหมาะ<WBR>สม สั่ง<WBR>สอน<WBR>ตัก<WBR>เตือน<WBR>กัน ปล่อย<WBR>ให้<WBR>อีก<WBR>ฝ่าย<WBR>หนึ่ง<WBR>ทำ<WBR>ความ<WBR>ผิด
สมานัตตตา วาง<WBR>ตัว<WBR>ให้<WBR>เหมาะ<WBR>สมกับที่<WBR>เป็น เป็น<WBR>พ่อ<WBR>บ้าน<WBR>ก็<WBR>ทำ<WBR>ตัว<WBR>ให้<WBR>สมกับเป็น<WBR>พ่อ<WBR>บ้าน เป็น<WBR>แม่<WBR>บ้าน<WBR>ก็<WBR>ทำ<WBR>ตัว<WBR>ให้<WBR>สมกับเป็น<WBR>แม่<WBR>บ้าน ต่าง<WBR>ก็<WBR>วาง<WBR>ตัว<WBR>ให้<WBR>เหมาะกับหน้า<WBR>ที่<WBR>ที่<WBR>ได้<WBR>รับ<WBR>มอบ<WBR>หมาย<WBR>ทั้ง<WBR>ใน<WBR>บ้าน<WBR>และ<WBR>นอก<WBR>บ้าน ซึ่ง<WBR>ข้อ<WBR>นี้<WBR>จะ<WBR>ประพฤติ<WBR>ได้<WBR>ดี ต้อง<WBR>ฝึก<WBR> สมาธิ<WBR>ให้<WBR>ใจ<WBR>ผ่อง<WBR>ใส<WBR>เป็น<WBR>ปกติ เพราะ<WBR>คน<WBR>ที่<WBR>ใจ<WBR>ผ่อง<WBR>ใส<WBR>จะ<WBR>รู้<WBR>ว่า<WBR>ใน<WBR>ภาวะ<WBR>เช่น<WBR>นั้น ควร<WBR>จะ<WBR>วาง<WBR>ตน<WBR>อย่าง<WBR>ไร ไม่<WBR>ระ<WBR>เริง<WBR>โลก จน<WBR>วาง<WBR>ตน<WBR>ไม่<WBR>เหมาะ<WBR>สม
<CENTER></CENTER>
<DD>โดย<WBR>สรุป คือ<WBR>ปฏิบัติ<WBR>ตน<WBR>ตาม<WBR>หลัก<WBR>ทาน (การ<WBR>ให้<WBR>ปัน <WBR>สิ่ง<WBR>ของ) รักษา<WBR>ศีล (เพื่อ<WBR>ให้<WBR>มี<WBR>คำ<WBR>พูด<WBR>ที่<WBR>ไพเราะ และ<WBR>เพื่อ <WBR>อุด<WBR>ข้อ<WBR>บก<WBR>พร่อง<WBR>ของ<WBR>ตน จะ<WBR>ได้<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>มี<WBR>ประ <WBR>โยชน์) เจริญ<WBR> ภาวนา (คือ<WBR>การ<WBR>ฟัง<WBR>ธรรม<WBR>และ<WBR>ทำ<WBR>สมาธิ เพื่อ<WBR>ให้ <WBR>ใจ<WBR>ผ่อง<WBR>ใส<WBR>เกิด<WBR>ปัญญา จะ<WBR>ได้<WBR>วาง<WBR>ตัว<WBR>เหมาะ<WBR>สมกับที่ <WBR>เป็น)

หน้า<WBR>ที่<WBR>ของ<WBR>สามี<WBR>ต่อ<WBR>ภรรยา

1. ยก<WBR>ย่อง<WBR>ให้<WBR>เกียรติ คือ ยก<WBR>ว่า<WBR>เป็น<WBR>ภรรยา ไม่<WBR>ปิด ๆ บัง ๆ หาก<WBR>ทำ<WBR>ดี<WBR>ก็<WBR>ชม<WBR>เชย<WBR>ด้วย<WBR>ใจ<WBR>จริง หาก<WBR>ทำ<WBR>ผิด<WBR>ก็<WBR>เตือน แต่<WBR>ไม่<WBR>ตำหนิ<WBR>ต่อ<WBR>หน้า<WBR>สา<WBR>ธารณชน หรือ<WBR>คน<WBR>ใน<WBR>บ้าน เพราะ<WBR>จะ<WBR>เสีย<WBR>อำนาจ<WBR>การ<WBR>ปก<WBR>ครอง สิ่ง<WBR>ใด<WBR>เป็น<WBR>เรื่อง<WBR>ส่วน<WBR>ตัว เช่น การ<WBR>เลี้ยง<WBR>เพื่อน พบ<WBR>ปะ<WBR>ญาติ<WBR>มิตร ควร<WBR>ให้<WBR>อิสระ
2. ไม่<WBR>ดู<WBR>หมิ่น ไม่<WBR>เหยียบ<WBR>ย่ำ<WBR>ว่า<WBR>ต่ำ<WBR>กว่า<WBR>ตน ไม่<WBR>ดู<WBR>ถูก<WBR>เรื่อง<WBR>ตระกูล ทรัพย์<WBR>ความ<WBR>รู้ การ<WBR>แสดง<WBR>ความ<WBR>คิด<WBR>เห็น ไม่<WBR>กระ<WBR>ทำ<WBR>เรื่อง<WBR>เกี่ยวกับครอบ<WBR>ครัว<WBR>โดย<WBR>ไม่<WBR>ปรึกษา ห้าม<WBR>ทุบ<WBR>ตี<WBR>ด่า<WBR>ทอ<WBR>เด็ด<WBR>ขาด
3. ไม่<WBR>นอก<WBR>ใจ ไม่<WBR>ไป<WBR>สม<WBR>สู่กับหญิง<WBR>อื่น<WBR>ใน<WBR>ฐานะ<WBR>เป็น<WBR>ภรรยา<WBR>เหมือน<WBR>กัน เพราะ<WBR>เป็น<WBR>การ<WBR>ดู<WBR>หมิ่น<WBR>ความ<WBR>เป็น<WBR>หญิง<WBR>ของ<WBR>ภรรยา ให้<WBR>เอา<WBR>ใจ<WBR>เขา<WBR>มา<WBR>ใส่<WBR>ใจ<WBR>เรา ภรรยา<WBR>ทุก<WBR>คน<WBR>จะ<WBR>ปลื้ม<WBR>ใจ<WBR>ที่<WBR>สุด ถ้า<WBR>สามี<WBR>รัก<WBR>และ<WBR>ซื่อ<WBR>ตรง<WBR>ต่อ<WBR>ตน<WBR>เพียง<WBR>คน<WBR>เดียว
4. มอบ<WBR>ความ<WBR>เป็น<WBR>ใหญ่<WBR>ให้ คือ มอบ<WBR>ให้<WBR>เป็น<WBR>ผู้<WBR>จัด<WBR>การ<WBR>ภาระ<WBR>ทางบ้าน ไม่<WBR>เข้า<WBR>ไป<WBR>ก้าว<WBR>ก่าย<WBR>ใน<WBR>เรื่อง<WBR>การ<WBR>ครัว การ<WBR>ปก<WBR>ครอง<WBR>ภาย<WBR>ใน นอก<WBR>จาก<WBR>เรื่อง<WBR>ใหญ่ ๆ ซึ่ง<WBR>ภรรยา<WBR>ไม่<WBR>อาจ<WBR>แก้<WBR>ปัญหา<WBR>ได้
5. ให้เครื่องแต่ง<WBR>ตัว ขึ้น<WBR>ชื่อ<WBR>ว่า<WBR>ผู้<WBR>หญิง<WBR>ล้วน<WBR>ชอบ<WBR>แต่ง<WBR>ตัว สน<WBR>ใจ<WBR>เรื่อง<WBR>สวย ๆ งาม ๆ ถ้า<WBR>ได้<WBR>เสื้อ<WBR>ผ้าเครื่องแต่ง<WBR>ตัว สวย ๆ งาม ๆ แล้ว<WBR>ชื่น<WBR>ใจ ถึง<WBR>จะ<WBR>โกรธ<WBR>เท่า<WBR>โกรธ ถ้า<WBR>ได้เครื่องแต่ง<WBR>ตัว<WBR>ถูก<WBR>ใจ ประเดี๋ยว<WBR>ก็<WBR>หาย สามี<WBR>ก็<WBR>ต้อง<WBR>ตาม<WBR>ใจ<WBR>บ้าง

<CENTER></CENTER>
หน้า<WBR>ที่<WBR>ของ<WBR>ภรรยา<WBR>ต่อ<WBR>สามี

1. จัด<WBR>การ<WBR>งาน<WBR>ดี จัด<WBR>บ้าน<WBR>ให้<WBR>สบาย<WBR>น่า<WBR>อยู่ จัด<WBR>อาหาร<WBR>ให้<WBR>ถูก<WBR>ปาก<WBR>และ<WBR>ทัน<WBR>ตาม<WBR>ความ<WBR>ต้อง<WBR>การ จัด<WBR>เสื้อ<WBR>ผ้าเครื่องใช้<WBR>ให้<WBR>สะอาด<WBR>อยู่<WBR>เสมอ
2. สงเคราะห์<WBR>ญาติ<WBR>ข้าง<WBR>สามี ด้วย<WBR>การ<WBR>เอื้อ<WBR>เฟื้อ กล่าว<WBR>วาจา<WBR>ไพเราะ ให้<WBR>ความ<WBR>ช่วย<WBR>เหลือ<WBR>ตาม<WBR>ฐานะ<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>ทำ<WBR>ได้
3. ไม่<WBR>นอก<WBR>ใจ จง<WBR>รัก<WBR>ภักดี รัก<WBR>สนิท<WBR>แน่น<WBR>ต่อ<WBR>สามี<WBR>เพียง<WBR>ผู้<WBR>เดียว
4. รักษา<WBR>ทรัพย์<WBR>ให้<WBR>ดี แต่<WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>ตระหนี่ รู้<WBR>จัก<WBR>ใช้<WBR>ทรัพย์<WBR>ให้<WBR>เป็น
5. ขยัน<WBR>ทำ<WBR>งาน ขยัน<WBR>ขัน<WBR>แข็ง<WBR>ทำ<WBR>งาน<WBR>บ้าน ไม่<WBR>เอา<WBR>แต่<WBR>กิน นอน เที่ยว หรือ<WBR>เล่น<WBR>การ<WBR>พนัน

<DD>ประเพณี<WBR>แต่ง<WBR>งาน<WBR>ของ<WBR>ไทย<WBR>เรา เวลา<WBR>เจ้า<WBR>บ่าว<WBR>เจ้า<WBR> สาว<WBR>รับ<WBR>น้ำ<WBR>พุทธ<WBR>มนต์ มัก<WBR>จะ<WBR>สวม<WBR>มงคล<WBR>แฝด<WBR>ไว้<WBR> บนศีรษะดู<WBR>คล้าย ๆ กับยึด<WBR>คน<WBR>สอง<WBR>คน<WBR>ไว้<WBR>ด้วย<WBR>กัน ความ<WBR>มุ่ง<WBR>หมาย <WBR>นั้น<WBR>คือ จะ<WBR>ยึด<WBR>คน<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>ไว้<WBR>ไม่<WBR>ให้<WBR>แยก<WBR>จาก <WBR>กัน นั่น<WBR>เป็น<WBR>การ<WBR>ยึด<WBR>ผูก<WBR>เพียง<WBR>ภาย<WBR>นอก<WBR>ผิด<WBR>เผิน ซึ่ง <WBR>ช่วย<WBR>อะไร<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>จริง
<DD>พระสัมมาสัมพุทธ<WBR>เจ้า<WBR>ทรง<WBR>สอน<WBR>ให้<WBR>ยึด<WBR>เหมือน<WBR>กัน แต่<WBR> แทน<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>สอน<WBR>ให้<WBR>ยึด<WBR>ด้วย<WBR>ด้าย ทรง<WBR>สอน<WBR>ให้<WBR>ยึด<WBR> ด้วย<WBR>คุณ<WBR>ธรรม<WBR>ที่<WBR>เรียก<WBR>ว่า "สังคหะ<WBR>" แทน การ<WBR>สงเคราะห์<WBR>ที่<WBR>ทั้ง <WBR>สอง<WBR>ฝ่าย<WBR>ปฏิบัติ<WBR>ต่อ<WBR>กัน จะ<WBR>เป็น<WBR>เงื่อน<WBR>ใจ 2 วง วง<WBR>หนึ่ง<WBR> คล้อง<WBR>ไว้<WBR>ใน<WBR>ใจ<WBR>ผัว อีก<WBR>วง<WBR>หนึ่ง<WBR>คล้อง<WBR>ไว้<WBR>ใน<WBR>ใจ<WBR> เมีย ถ้า<WBR>คล้อง<WBR>ให้<WBR>เหมาะ ๆ แล้ว ต่อ<WBR>ให้<WBR>มนุษย์<WBR>หน้า<WBR>ไหน<WBR>ก็<WBR>มา<WBR> พราก<WBR>ให้<WBR>จาก<WBR>กัน<WBR>ไม่<WBR>ได้ แม้<WBR>แต่<WBR>ความ<WBR>ตาย<WBR>ก็<WBR>พราก<WBR> ได้<WBR>เพียง<WBR>ร่าง<WBR>กาย ส่วน<WBR> ดวง<WBR>ใจ<WBR>นั้น<WBR>ยัง<WBR>คง<WBR>คล้อง<WBR>กัน <WBR>อยู่<WBR>ชั่ว<WBR>นิ<WBR>รันดร<WBR>์

<DD>ข้อ<WBR>เตือน<WBR>ใจ<WBR>อยู่<WBR>อีก<WBR>นิด<WBR>ว่า แม้<WBR>บาง<WBR>คน<WBR>ตั้ง <WBR>ใจ<WBR>แล้ว<WBR>ว่า จะ<WBR>ต้อง<WBR>ยึด<WBR>ใจ<WBR>เอา<WBR>ไว้ แต่<WBR>ครั้น ปฏิบัติ<WBR>จริง <WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>วาย<WBR>เขว พอ<WBR>ผัว<WBR>ทำ<WBR>ท่า<WBR>จะ<WBR>หลงใหลน<WBR>อก<WBR> ทาง กลับ<WBR>วิ่ง<WBR>ไป<WBR>หา<WBR>หมอ<WBR> เสน่ห์<WBR>ยา<WBR>แฝด เสีย<WBR>เงิน<WBR>เสีย<WBR>ทอง เสีย<WBR>เวลา แต่<WBR>แล้ว<WBR>ก็<WBR>เหลว เพราะ<WBR>ทิ้ง<WBR>บ้าน<WBR>ทิ้ง<WBR>ช่อง ไป<WBR>เฝ้า<WBR> หมอ ข้าว<WBR>ปลา<WBR>ไม่<WBR>รู้<WBR>จัก<WBR>หุง<WBR>หา ปล่อย<WBR>ให้<WBR>บ้าน<WBR>รก<WBR>เป็น <WBR>เล้า<WBR>ไก่<WBR>รัง<WBR>กา แทน<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>คอย<WBR>เอา<WBR>ใจ<WBR>ผัว กลับ<WBR>ไป <WBR>กราบ<WBR>เท้า<WBR>เอา<WBR>ใจ<WBR>หมอ<WBR>เสน่ห์<WBR>เพื่อ<WBR>จะ<WBR>มา<WBR>แข็ง<WBR>ข้อ <WBR>เอากับผัว สถาน<WBR>การณ์<WBR>ก็<WBR>ยิ่ง<WBR>เลว<WBR>ร้าย<WBR>ลง<WBR>ทุก<WBR>ที ที่<WBR>ถูก <WBR>ควร<WBR>ปัก<WBR>ใจ<WBR>ให้<WBR>มั่น<WBR>ใน<WBR>ศีล<WBR>ใน<WBR>ทาน ใน<WBR>การ<WBR>ทำ <WBR>ความ<WBR>ดี ปฏิบัติ<WBR>หน้า<WBR>ที่<WBR>ของ<WBR>เรา<WBR>ไม่<WBR>ยอม<WBR>ให้<WBR>บก<WBR> พร่อง แล้ว<WBR>ทุก<WBR>อย่าง<WBR>จะ<WBR>ดี<WBR>ขึ้น<WBR>เอง

โอวาท<WBR>วัน<WBR>แต่ง<WBR>งาน

1. เป็น<WBR>โอวาท<WBR>ปริศนา<WBR>ที่<WBR>บิดา<WBR>ของ<WBR>นางวิสาขา<WBR>ให้<WBR>แก่<WBR>นางวิสาขา<WBR>ใน<WBR>วัน<WBR>แต่ง<WBR>งาน มี<WBR>ทั้ง<WBR>หมด 10 ข้อ<WBR>ดัง<WBR>นี้
2. ไฟ<WBR>ใน<WBR>อย่า<WBR>นำ<WBR>ออก หมาย<WBR>ถึง ไม่<WBR>นำ<WBR>เรื่อง<WBR>ราว<WBR>ปัญหา ความ<WBR>ร้อน<WBR>ใจ<WBR>ต่าง ๆ ใน<WBR>ครอบ<WBR>ครัว<WBR>ไป<WBR>เปิด<WBR>เผย<WBR>แก่<WBR>คน<WBR>ทั่ว<WBR>ไป<WBR>ภาย<WBR>นอก
3. ไฟ<WBR>นอก<WBR>อย่า<WBR>นำ<WBR>เข้า หมาย<WBR>ถึง ไม่<WBR>นำ<WBR>เรื่อง<WBR>ราว<WBR>ปัญหา<WBR>ต่าง ๆ ภาย<WBR>นอก ที่<WBR>ร้อน<WBR>ใจ เข้า<WBR>มา<WBR>ใน<WBR>ครอบ<WBR>ครัว
4. ให้<WBR>แก่<WBR>ผู้<WBR>ให้ หมาย<WBR>ถึง ผู้<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>ให้<WBR>ความ<WBR>ช่วย<WBR>เหลือ ให้<WBR>หยิบ<WBR>ยืม<WBR>สิ่ง<WBR>ของ เมื่อ<WBR>ถึง<WBR>กำหนด<WBR>ก็<WBR>นำ<WBR>มา<WBR>ส่ง<WBR>คืน<WBR>ตาม<WBR>เวลา เมื่อ<WBR>เรา<WBR>มี<WBR>ความ<WBR>จำ<WBR>เป็น<WBR>ต้อง<WBR>ขอ<WBR>ความ<WBR>ช่วย<WBR>เหลือ หาก<WBR>ไม่<WBR>เกิน<WBR>ความ<WBR>สามารถ<WBR>ของ<WBR>เขา เขา<WBR>ก็<WBR>ยิน<WBR>ดี<WBR>ช่วย<WBR>เหลือ<WBR>อย่าง<WBR>เต็ม<WBR>ใจ บุคคล<WBR>เช่น<WBR>นี้<WBR>ภาย<WBR>หลัง<WBR>ถ้า<WBR>มา<WBR>ขอ<WBR>ความ<WBR>ช่วย<WBR>เหลือ<WBR>เรา<WBR>อีก ก็<WBR>ให้<WBR>ช่วย
5. ไม่<WBR>ให้<WBR>แก่<WBR>ผู้<WBR>ที่<WBR>ไม่<WBR>ให้ หมาย<WBR>ถึง ผู้<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>ให้<WBR>ความ<WBR>ช่วย<WBR>เหลือ ให้<WBR>หยิบ<WBR>ยืม<WBR>สิ่ง<WBR>ของ<WBR>แล้ว ไม่<WBR>ส่ง<WBR>คืน<WBR>ตาม<WBR>กำหนด<WBR>เวลา เมื่อ<WBR>เรา<WBR>มี<WBR>เรื่อง<WBR>ขอ<WBR>ความ<WBR>ช่วย<WBR>เหลือ แม้<WBR>ไม่<WBR>เกิน<WBR>ความ<WBR>สามารถ<WBR>ของ<WBR>เขา และ<WBR>เป็น<WBR>เรื่อง<WBR>ถูก<WBR>ศีล<WBR>ธรรม เขา<WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>ยอม<WBR>ช่วย คน<WBR>อย่าง<WBR>นี้<WBR>ภาย<WBR>หลัง<WBR>ถ้า<WBR>มา<WBR>ขอ<WBR>ความ<WBR>ช่วย<WBR>เหลือ<WBR>เรา<WBR>อีก อย่า<WBR>ช่วย
6. ให้<WBR>ไม่<WBR>ให้<WBR>ก็<WBR>ให้ หมาย<WBR>ถึง ถ้า<WBR>ญาติ<WBR>พี่<WBR>น้อง<WBR>เรา<WBR>ที่<WBR>ตก<WBR>ระ<WBR>กำ<WBR>ลำบาก<WBR>อยู่<WBR>มา<WBR>ขอ<WBR>ความ<WBR>ช่วย<WBR>เหลือ แม้<WBR>บาง<WBR>ครั้ง<WBR>ไม่<WBR>ส่ง<WBR>ของ<WBR>ที่<WBR>หยิบ<WBR>ยืม<WBR>ตาม<WBR>เวลา ภาย<WBR>หลัง<WBR>เขา<WBR>มา<WBR>ขอ<WBR>ความ<WBR>ช่วย<WBR>เหลือ<WBR>อีก ก็<WBR>ให้<WBR>ช่วย เพราะ<WBR>ถึง<WBR>อย่าง<WBR>ไร<WBR>ก็<WBR>เป็น<WBR>ญาติ<WBR>พี่<WBR>น้อง<WBR>กัน
7. กิน<WBR>ให้<WBR>เป็น<WBR>สุข หมาย<WBR>ถึง ให้<WBR>จัด<WBR>การ<WBR>เรื่อง<WBR>อาหาร<WBR>การ<WBR>กิน<WBR>ให้<WBR>ครอบ<WBR>ครัว<WBR>ให้<WBR>ดี ปรนนิบัติ<WBR>พ่อ<WBR>แม่<WBR>ของ<WBR>สามี<WBR>ใน<WBR>เรื่อง<WBR>อาหาร<WBR>อย่า<WBR>ให้<WBR>บก<WBR>พร่อง ถ้า<WBR>ทำ<WBR>ได้<WBR>อย่าง<WBR>นี้<WBR>ตัว<WBR>เรา<WBR>เอง<WBR>เวลา<WBR>กิน<WBR>ก็<WBR>จะ<WBR>กิน<WBR>อย่าง<WBR>มี<WBR>ความ<WBR>สุข ไม่<WBR>ต้อง<WBR>กังวล
8. นั่ง<WBR>ให้<WBR>เป็น<WBR>สุข หมาย<WBR>ถึง รู้<WBR>จัก<WBR>ที่<WBR>สูง<WBR>ที่<WBR>ต่ำ เวลา<WBR>นั่ง<WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>นั่ง<WBR>สูง<WBR>กว่า<WBR>พ่อ<WBR>แม่<WBR>ของ<WBR>สามี<WBR>จะ<WBR>ได้<WBR>นั่ง<WBR>อย่าง<WBR>มี<WBR>ความ<WBR>สุข ไม่<WBR>ต้อง<WBR>กังวล ไม่<WBR>ถูก<WBR>ตำหนิ
9. นอน<WBR>ให้<WBR>เป็น<WBR>สุข หมาย<WBR>ถึง ดู<WBR>แล<WBR>เรื่อง<WBR>ที่<WBR>หลับ<WBR>ที่<WBR>นอน<WBR>ให้<WBR>ดี และ<WBR>ยึด<WBR>หลัก<WBR>ตื่น<WBR>ก่อน<WBR>นอน<WBR>ที<WBR>หลัง ก่อน<WBR>นอน<WBR>ก็<WBR>จัด<WBR>การ<WBR>ธุระ<WBR>การ<WBR>งาน<WBR>ให้<WBR>เรียบ<WBR>ร้อย<WBR>เสีย<WBR>ก่อน จะ<WBR>ได้<WBR>นอน<WBR>อย่าง<WBR>มี<WBR>ความ<WBR>สุข
10. บูชา<WBR>ไฟ หมาย<WBR>ถึง เวลา<WBR>ที่<WBR>พ่อ<WBR>แม่<WBR>ของ<WBR>สามี<WBR>หรือ<WBR>ตัว<WBR>สามี<WBR>เอง<WBR>กำลัง<WBR>โกรธ เปรียบ<WBR>เสมือน<WBR>ไฟ<WBR>กำลัง<WBR>ลุก ถ้า<WBR>ดุ<WBR>ด่า<WBR>อะไร<WBR>เรา ก็<WBR>ให้<WBR>นิ่ง<WBR>เสีย<WBR>อย่า<WBR>ไป<WBR>ต่อ<WBR>ล้อ<WBR>ต่อ<WBR>เถียง<WBR>ด้วย เพราะ<WBR>ใน<WBR>ช่วง<WBR>เวลา<WBR>นั้น ถ้า<WBR>เรา<WBR>ไป<WBR>เถียง<WBR>เข้า<WBR>เรื่อง<WBR>ราว<WBR>ก็<WBR>จะ<WBR>ยิ่ง<WBR>ลุก<WBR>ลาม<WBR>ใหญ่<WBR>โต ไม่<WBR>มี<WBR>ประ<WBR>โยชน์ คอย<WBR>หา<WBR>โอกาส<WBR>เมื่อ<WBR>เขา<WBR>หาย<WBR>โกรธ<WBR>แล้ว<WBR>ชี้<WBR>แจง<WBR>เหตุ<WBR>ผล<WBR>ให้<WBR>ฟัง<WBR>อย่าง<WBR>นุ่ม<WBR>นวล<WBR>จะ<WBR>ดี<WBR>กว่า
11. บูชา<WBR> เทวดา หมาย<WBR>ถึง เวลา<WBR>ที่<WBR>พ่อ<WBR>แม่<WBR>ของ<WBR>สามี<WBR>หรือ<WBR>ตัว<WBR>สามี<WBR>เอง<WBR>ทำ<WBR>ความ<WBR>ดี ก็<WBR>พยายาม<WBR>ส่ง<WBR>เสริม<WBR>สนับสนุน พูด<WBR>ให้<WBR>กำลัง<WBR>ใจ ให้<WBR>ทำ<WBR>ความ<WBR>ดี<WBR>ให้<WBR>ยิ่ง ๆ ขึ้น<WBR>ไป

อานิสงส์<WBR>การ<WBR>สงเคราะห์<WBR>ภรรยา (สามี)

1. ทำ<WBR>ให้<WBR>ความ<WBR>รัก<WBR>ยืน<WBR>ยง
2. ทำ<WBR>ให้<WBR>สมาน<WBR>สามัคคี<WBR>กัน
3. ทำ<WBR>ให้<WBR>ครอบ<WBR>ครัว<WBR>มี<WBR>ความ<WBR>สงบ<WBR>สุข
4. ทำ<WBR>ให้<WBR>ได้<WBR>รับ<WBR>การ<WBR>ยก<WBR>ย่อง<WBR>สรรเสริญ
5. เป็น<WBR>ตัว<WBR>อย่าง<WBR>ที่<WBR>ดี<WBR>แก่อนุชน<WBR>รุ่น<WBR>หลัง

<CENTER>"ภรรยา<WBR>นั้น<WBR>อยู่<WBR>ใกล้<WBR>ชิด หาก<WBR>ไม่<WBR>ผูก<WBR>มิตร ชีวิต<WBR>จะ<WBR>สั้น
ภรรยา<WBR>นั้น<WBR>อยู่<WBR>ร่วม<WBR>กัน หาก<WBR>คิด<WBR>สร้าง<WBR>สรรค์ บ้าน<WBR>นั้น<WBR>เจริญ<WBR><WBR>"</CENTER></DD><DD><CENTER> </CENTER></DD><CENTER>(f) (f) (f) </CENTER>

 

สาธุค่ะ กล่าวได้ชอบแล้ว

หากไม่ผูกมิตร ชีวิตจะสั้นเลยหรือคุณ Wisdom อิอิ

 

สาธุๆๆ ขอให้ธรรมะ เนื่องจากมงคลนี้เจริญยิ่งๆขึ้นไปในหมู่ผู้มีชีวิตคู่เทอญ

 

*** เตือน คู่รัก อย่าทำลายครอบครัวด้วย ผิดสัจจะ ***

หลายคู่...ชอบให้กล่าว คำมั่นสัญญาต่อกัน
...จะดูแล...จะรักกัน...จะไม่ทรยศต่อกัน...จนชีวิตจะหาไม่...ไปจนตาย

ให้ตะหนักให้ดีว่า
"สิ่งที่พูดกล่าวออกมา"...มี ดินฟ้าอากาศ และสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เป็นพยาน !!!
ไม่ว่าเราจะเรียกว่าอะไร...สัญญา....ปฏิญาณ...สาบาน....ให้คำมั่น...อธิษฐานรัก... ฯลฯ
ทั้งหมดนี้...ล้วนเกิดขึ้นเป็น....... "สัญญาใจตนเอง"... นั่นคือ "สัจจะ"
จึงเป็น "พรศักดิ์สิทธิ์"...สำหรับผู้ที่ทำได้จริง...ชีวิตครอบครัวจึงมีสุข มากกว่าทุกข์ เจริญก้าวหน้าขึ้น
และจะเป็น "คำสาป" ... สำหรับผู้ที่ทำไม่ได้...คือ ทรยศได้แม้แต่ สัญญาใจตนเอง...แม้จะแอบทำผิด...ไม่มีคนอื่นเห็น แต่ตัวเราเองย่อมรู้ดีว่าทำผิด....และ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ดินฟ้าอากาศ รู้เห้นตลอดเช่นกัน

ดังนั้น...เราเคยกล่าวอะไรไว้....ก็อย่าลืม....สิ่งที่ตัวเราเคยกล่าว เคยตั้งจิตไว้

ขอให้คู่รักทุกคู่เจริญและมีความสุข...อยู่ด้วย "สัจจะ" นำชีวิตครอบครัว ต่อไป

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

(verygood)

 

รักษาน้ำใจซึ่งกันและกัน ชีวิตก็จะมีแต่ความสุขครับ ขอร่วมอนุโมทนาด้วยครับ

 

หลังจาการสมรสผ่านไปแล้ว สถานะสมรสที่ว่ารักกันของสามี-ภรรยา กลับแปลงร่างเป็นยักษ์ เป็นมาร เป็นปีศาจกันไปมากมายโดยส่วนใหญ่ ไม่ทราบว่ามีใครเห็นด้วยไหม ต้องใช้ธรรมมะมาปราบมารที่เข้ามาแฝงในตัวของสามีและภรรยาให้ปรองดองรักกัน ชื่นฉ่ำ เหมือนเมื่อสัญญารักกันใหม่ ๆ นะคะ
จาก Malangtam.com

 

ความดีในบ้านตัวเองเนี่ยทำยากที่สุด ไม่รู้เป็นอะไร ให้กันยากเหลือเกิน หวง ห่วง ห้าม ไม่ ปฏิเสธ ทั้ง ๆ ที่เป็นคนใกล้ชิดมานาน รักกันมากแต่ลึกจัง แก้ไข ปรับปรุง เปลี่ยนแปลงยากเย็นเข็นใจที่สุด เจ็บปวดก็มาก พูดกันแต่ละครั้งเหมือนเชือดเฉือนจะให้แหลกลาญกันไปข้าง ต้องชนะ ชนะ ไม่ยอมกันและกัน สุดท้ายก็โดดเดี่ยว หันหน้าเข้าหากันไม่ได้ เสียงก็ไม่อยากได้ยิน ธรรมมะข้อไหนนำมาใช้ได้ก็พยายามแล้ว สุดท้ายก็จบจงที่ตัวเองดีที่สุด
แมลงธรรมดอทคอม

 

บุพเพสันนิวาส
คำจำกัดความในพระพุทธศาสนา <?XML:NAMESPACE PREFIX = O /><O></O>
พระพุทธองค์ตรัสไว้ในเรื่องของความรักและบุพเพสันนิวาสดังนี้​

ความรัก: เกิดขึ้นด้วยเหตุ ๒ ประการนี้คือ <O></O>
๑. ด้วยเคยอยู่ร่วมกันมาแต่ปางก่อน <O></O>
๒. ด้วยช่วยเหลือเกื้อกูลกันในปัจจุบัน <O></O>
ดุจดังดอกอุบลเกิดขึ้นด้วยเหตุ ๒ ประการเช่นกันคือ ด้วยเปือกตม และ น้ำ
และได้มีปราชญ์แต่โบราณท่านแปลเป็นบทกวีไว้ว่า <O></O>
..เหตุแห่งรักท่านชี้ว่ามีสอง
หนึ่ง-เคยปองครองรักสมัครสมาน
โดยบุพเพนิยมมานมนาน
พอได้พานพบรักสลักใจ.. <O></O>
..สอง-ปัจจุบันหมั่นเกื้อเอื้อเฟื้อพร้อม
รักก็ย่อมเกิดขึ้นมาอย่าสงสัย
ดังอุบลต้นกอลออใบ
ย่อมอาศัยตมน้ำงอกงามเอย ฯ.. <O></O>
นี่ถือเป็นสากลแห่ง "อุบัติรัก" ที่ใช้ได้ทุกกาล หากขาดเหตุ สองประการนี้ ความรักที่เหมือนดอกบัว นั้น ก็เป็นเหมือนบัวแล้งน้ำย่อมไม่งอกงาม ตามที่มุ่งหวัง หรือดังที่ควรจะเป็น
<O>บุพเพสันนิวาส: การเคยเป็นเนื้อคู่กัน, การเคยอยู่ร่วมกันในชาติก่อน</O>
<O>ดังนั้น เมื่อต้องใช้ชีวิตคู่ด้วยกันในชาตินี้แล้ว สามีภรรยาจึงควรสร้างกรรมที่ดีต่อกัน ทั้งทางกายกรรม วจีกรรม และมโนกรรม แม้ว่าจะมีปัญหาเกิดขึ้นก็ควรรู้จักอดทน ปล่อยวาง ให้อภัยต่อกัน ถ้าทำได้ก็จะเป็นอานิสงส์ให้มีความสุขทั้งในชาตินี้และชาติหน้า</O>
<O>อ้างอิงจากwebไกด์33..</O>​

 

ธรรมแห่งการครองเรือน...ต้องขอขอบคุณนะคะที่แนะนำ(เอาไปใช้ในภายภาคหน้าได้)...................ชอบ4ข้อนี้มากเลยเหมือนเคยฟังเทศน์ที่ไหนสักแห่ง
สม<WBR>สัทธา มี<WBR>ศรัทธา<WBR>เสมอ<WBR>กัน ได้<WBR>แก่ มี<WBR>หลัก<WBR>การ มี<WBR>ความ<WBR>เชื่อ<WBR>มั่น<WBR>ใน<WBR>ศาสนา มี<WBR>เป้า<WBR>หมาย<WBR>ชีวิต<WBR>เหมือน<WBR>กัน
สม<WBR>สี<WBR>ลา มี<WBR>ศีล<WBR>เสมอ<WBR>กัน ได้<WBR>แก่ ความ<WBR>ประพฤติ<WBR>ศีล<WBR>ธรรม<WBR>จรรยา กิริยา<WBR>มารยาท<WBR>อบ<WBR>รม<WBR>มา<WBR>ดี<WBR>เสมอ<WBR>กัน
สมจาคะ มีจาคะ<WBR>เสมอ<WBR>กัน ได้<WBR>แก่ มี<WBR>นิสัย<WBR>เสีย<WBR>สละ<WBR>ชอบ<WBR>ช่วย<WBR>เหลือ ไม่<WBR>เห็น<WBR>แก่<WBR>ตัว ใจ<WBR>กว้าง<WBR>เสมอ<WBR>กัน
สม<WBR>ปัญญา มี<WBR>ปัญญา<WBR>เสมอ<WBR>กัน ได้<WBR>แก่ มี<WBR>เหตุ<WBR>มี<WBR>ผล มี<WBR>ความ<WBR>คิด<WBR>สร้าง<WBR>สรรค์ ไม่<WBR>ดื้อ<WBR>ด้าน<WBR>ดัน<WBR>ทุ<WBR>รัง เข้า<WBR>ใจ<WBR>กัน เห็น<WBR>อก<WBR>เห็น<WBR>ใจ<WBR>กัน พูด<WBR>กัน<WBR>รู้<WBR>เรื่อง
ว่าแต่การจะหาสามีที่ดีได้ก็ยากพอกันนะคะ