ทุกที่ในโลกคือปาชา

<nobr>๖.ทุกที่ในโลกคือปาชา(อุปสาฬหกชาตกํ)
</nobr>
<nobr>[๑๘๑] อุปสาฬฺหกนามานํ... </nobr>
<nobr>นตฺถิ โลเก อนามตํฯ </nobr>
<nobr>
[๑๘๒] ยมฺหิ สจฺจฺจ ธมฺโม จ </nobr>
<nobr>อหึสา สฺญโม ทโม </nobr>
<nobr>เอตทริยา เสวนฺติ </nobr>
<nobr>เอตํ โลเก อนามตนฺติฯ </nobr>
<nobr>
ความนํา </nobr>
<nobr>พระพุทธเจา เมื่อประทับอยู ณ วัดชื่อวาเชตวัน ทรงปรารภพราหมณคนหนึ่งชื่อ </nobr><nobr>วาอุปสาฬหกะที่ตองการใหเผาตนเองในปาชาที่บริสุทธิ์ไมปะปนกับคนอื่น ไดตรัสพระธรรม </nobr>
<nobr>เทศนาคือคาถาที่ปรากฏ ณ เบื้องตน</nobr>
<nobr>
ปจจุบันชาติ </nobr>
<nobr>มีเรื่องเลากันมาวา พราหมณคนนั้นเปนผูมั่งคั่งมีทรัพยมากแตเพราะความที่ตนเอง </nobr>
<nobr>เปนคนมีทิฎฐิเชื่อมั่นในความคิดเห็นของตนเอง เขาไมไดทําการถวายทานแดพระพุทธเจา </nobr>
<nobr>ผูประทับอยูในวิหารใกล ๆเลยสวนบุตรของเขาเปนคนฉลาดมีความรู </nobr>
<nobr>ในเวลาที่ตนเองแกเฒาวันหนึ่งพราหมณไดบอกแกบุตรชายวา“ลูกเอย ในเวลาที่ </nobr>
<nobr>พอตายลงไปพอขอรองเจาอยาไดเผาพอปะปนกับคนชั่ว ๆ เลย แตขอใหเผาศพพอในที่ที่ไม </nobr>
<nobr>ปะปนกับใครอื่น” </nobr>
<nobr>

ลูกชายจึงบอกวา“คุณพอครับลูกไมรูวาจะเผาคุณพอที่ไหนดี เอาอยางนี้ก็แลวกัน </nobr> <nobr>ขอใหคุณพอพาลูกไปดูก็แลวกันวาจะใหเผาคุณพอที่ไหน” </nobr>
<nobr>สองพอลูกจึงพากันออกจากเมืองมุงหนาไปบนยอดเขาคิชฌกูฎ เมื่อไปถึง ผูเปน </nobr>
<nobr>พอไดสั่งใหลูกเผาศพตนเองตรงนี้ จากนั้น ทั้งคูก็ลงจากภูเขาเตรียมจะกลับบาน </nobr>
<nobr>วันนั้นในเวลาใกลรุง พระพุทธเจาทรงแผขายพระญาณ ไดทอดพระเนตรเห็นวา </nobr>
<nobr>สองพอลูกจะไดบรรลุโสดาบัน จึงเสด็จไปดักรอสองพอลูกอยูที่เชิงเขา เมื่อพอลูกไดพบ </nobr>
<nobr>พระพุทธเจาพระพุทธองคไดทรงทําปฎิสันถารตรัสทักทายและสอบถามถึงการมาที่ภูเขาแหงนี้ </nobr>
<nobr>ผูเปนบิดาจึงกราบทูลใหทราบตามความเปนจริง พระพุทธองคเมื่อทรงทราบ </nobr>
<nobr>เหตุผลที่มาของสองพอลูกจึงชวนทั้งคูกลับไปยังบนภูเขาอีกครั้งหนึ่ง เมื่อไปถึงผูเปนลูกชายจึง </nobr>
<nobr>กราบทูลใหทราบวา“คุณพอสั่งใหขาพระองคเผาทานในระหวางภูเขา๓ลูกนี่พระเจาขา” </nobr>
<nobr>พระพุทธเจาไดฟงดังนั้นจึงตรัสวา“ดูกรมาณพ พอของเธอตองการใหที่เผาศพของ </nobr>
<nobr>ตนเองบริสุทธิ์ไมปะปนกับใครไมใชเฉพาะแตในบัดนี้เทานั้น แมเมื่อกอนก็เหมือนกัน </nobr>
<nobr>อีกประการหนึ่ง ตัวเขาสั่งเธอมิใชเฉพาะชาตินี้เทานั้น ในอดีตชาติ เขาก็เคยสั่งเธอแบบนี้มาแลว </nobr>
<nobr>เหมือนกัน” </nobr>
<nobr>
เมื่อเขากราบทูลอาราธนาแลว จึงทรงนําเรื่องอดีตชาดกมาสาธกยกอธิบายใหฟง </nobr><nobr>ดังตอไปนี้</nobr>
<nobr>
อดีตชาติเนื้อหาชาดก </nobr>
<nobr>
ในอดีตกาล ที่กรุงราชคฤหนี้เอง ไดมีพราหมณคนหนึ่งในเมืองมคธ เมื่อเขาเรียน </nobr><nobr>จบแลวเกิดความเบื่อหนายในชีวิตฆราวาส จึงออกบวชเปนฤาษีทําฌานและอภิญญาใหบังเกิด </nobr>
<nobr>อาศัยอยูในหิมวันตประเทศ ตอมา ไดเขาไปพักอาศัยอยูในบรรณศาลาใกลภูเขาคิชฌกูฎ </nobr>
<nobr>ในสมัยนั้นเอง พราหมณอุปสาฬหกะและบุตรคนเดียวกันนี้เองก็คือสองพอลูกใน </nobr>
<nobr>บัดนั้นผูเปนพอไดพาลูกไปบอกที่เผาศพตนเองบนภูเขา เมื่อลงมาจากภูเขาไดพบกับพระฤาษี </nobr>
<nobr>ทานนั้นทานจึงบอกความจริงใหทราบดวยบุพเพนิวาสานุสสติญาณ คือญาณระลึกชาติไดถึง </nobr>
<nobr>ภพที่อยูของบุคคลอื่นในชาติแลวกลาวความจริงใหทราบวา </nobr>
<nobr>
“ดูกอนมาณพเอย เราจะบอกความจริงใหเธอไดทราบวา ตรงที่นี้นี่เองไมสามารถ </nobr><nobr>จะคํานวณนับไดเลยวาคนที่ถูกเผามีประมาณเทาใดพอของเธอเองไดเกิดเปนพราหมณในเมือง </nobr>
<nobr>ราชคฤหนี้เองมีชื่อวาอุปสาฬหกะเหมือนกันและถูกเผาในระหวางภูเขานี้ถึงหนึ่งหมื่นสี่พันชาติ </nobr>
<nobr>มาแลว ตามความเปนจริง สถานที่ที่ไมเคยเผาคนก็ดี สถานที่ที่ไมเคยเปนปาชามากอนก็ดี </nobr> <nobr>สถานที่ที่สัตวไมเคยนอนตายทอดรางไมอาจจะหาไดเลยในโลกนี้” จากนั้น จึงไดกลาวสอง </nobr>
<nobr>คาถาวา

</nobr> <nobr>พราหมณที่มีชื่อเดียวกันวาอุปสาฬหกะทั้งหลาย </nobr>
<nobr>ถูกบรรดาเหลาญาติทั้งหลายเผาเสียแลวในที่นี้ </nobr>
<nobr>มีมากมายประมาณถึงหนึ่งหมื่นสี่พันชาติมาแลว </nobr>
<nobr>สถานที่อันใคร ๆ ไมเคยตายแลว ยอมไมมีในโลก </nobr>
<nobr>สัจจะ ธรรม อหิงสา สัญญมะและทมะมีอยูในบุคคลใด </nobr>
<nobr>พระอริยะทั้งหลายยอมคบหาบุคคลนั้น คุณชาตินี้แลชื่อวาไมตายในโลก </nobr>
<nobr>
ความหมายของคาถา</nobr>
<nobr>พระฤาษีตองการสอนใหทราบวาสถานที่ที่ไมมีใครตายเลยนั้น เรียกกันวา อมตะ </nobr>
<nobr>แตสถานที่นั้นหาไมไดเลยในโลกนี้ แตถาบุคคลใดตองการจะหาที่แบบนั้นก็ตองปฏิบัติธรรมใน </nobr>
<nobr>สัจจะ คือ อริยสัจ ๔ จนบรรลุถึงธรรม คือ โลกุตตรธรรม คือ โสดาบัน สกทาคามี อนาคามี และ </nobr>
<nobr>อรหันต

</nobr> <nobr>เมื่อเขาถึงภาวะแหงธรรมชั้นสูงนั้นแลวก็จะเขาถึงภาวะแหงอหิงสา คือการดํารง </nobr>
<nobr>อยูอยางไมเบียดเบียนใคร เปนผูมีธรรมคือ สัญญมะ ไดแกการสํารวมอยูในศีล และการเปนผูฝก </nobr>
<nobr>สํารวมระวังในอินทรียทั้งหลาย คือการระวัง ตา หู จมูก ลิ้น กาย และใจ ไมใหเกิดความพอใจและ </nobr>
<nobr>ไมพอใจในเมื่อสัมผัสกับอารมณที่ทําใหเกิดความพอใจและความไมพอใจ</nobr>

<nobr></nobr><nobr>พระอริยเจาทั้งหลายมีพระพุทธเจา พระปจเจกพุทธเจาและสาวกของพระปจเจก </nobr>
<nobr>พุทธเจายอมคบหาบุคคลผูมีคุณธรรมเหลานี้ คนที่มีคุณธรรมเหลานี้ชื่อวาทําใหตนเองเปนอมตะ </nobr>
<nobr>เพราะทําใหตนเองไดประสบความสําเร็จคือการไมตายอีกตอไป </nobr>
<nobr>พระฤาษีครั้นแสดงธรรมแกสองพอลูกอยางนี้แลว เจริญพรหมวิหาร ๔ เมื่อตาย </nobr>
<nobr>แลวไดไปเกิดในพรหมโลก </nobr>
<nobr>
พระศาสดาครั้นทรงนําพระธรรมเทศนานี้มาแลว ทรงประกาศสัจจธรรม ในเวลา </nobr><nobr>ทรงจบสัจธรรม สองพอลูกตั้งอยูในโสดาปตติผลจากนั้นทรงประชุมชาดกวา “สองพอลูกในครั้ง </nobr>
<nobr>นั้นไดเปนสองพอลูกในบัดนี้ สวนดาบสในครั้งนั้นคือเราตถาคตในบัดนี้”</nobr>
<nobr>
สรุปสุภาษิตจากชาดกนี้ </nobr><nobr>
รูปโฉมโนมพรรณเหมือนดอกไม้


</nobr>