"ถ้าหลักของใจมีไม่ลำบาก" : องค์หลวงปู่น้อย ญาณวโร

#ถ้าหลักของใจมีไม่ลำบาก

"...ศาลาหลวงตาบัว ศาลาเริ่มต้นสร้างวัดนี่ขลังนะ แต่เข้าไปๆศาลาใหม่ไม่เข้าท่า แต่ว่าเข้าไปศาลาเก่าข้างในวัดนี่เข้าท่านะ เออ...เป็นปีติขนพองสยองเกล้า ชุ่มเย็นในใจตลอดๆ
อันนี้ ถ้าทำใหม่มันก็จะไม่ขลังนะ ว่าจะซ่อมแซม เดี๋ยวจะว่าทำศาลาใหม่ ถ้ามันผุพังจริงๆ ก็จะมุงใหม่แค่นั้นล่ะ จะรักษาไว้ ปลวกกินปลวกอะไรก็จะหาวิธีการมันแค่นั้นล่ะ ก็จะต่อเติมอะไรนิดๆ หน่อยๆ แค่นั้นล่ะ อุดรูรั่วเป็นกระเบื้องเก่าพ่อก็ทำเองทั้งนั้นแหละ สมัยก่อนก็มีแต่เรานี่ล่ะ

เช้าก็ไปปั่นน้ำช่วงเย็นก็ไปปั่นน้ำ น้ำไม่พอว่างๆ ก็ไปปั่นแล้วก็มาดูของเราสมัยก่อน ไม่มีความลำบากนะ ก็ไม่ทราบล่ะว่าคนอื่นจะเหมือนเราหรือเปล่านะ แต่ว่าเรานี่ไม่มีความลำบาก เพราะเราอยู่ป่าอยู่เขาเรามีความลำบากกว่านี้มาก!! ฝกตกอย่างนี้นั่งเปียกฝนนะลูกนะ ฝนมันไม่ตกอย่างนี้นะ มันตกแรงนะภาคเหนือหน่ะ เป็นแอ่งน้ำไหลซัดมาจากภูเขานี่โหหนักนะ นี่ไม่เหมือนนี่นะ อันนี้อยู่ดีกินดี เราไม่มีความรู้สึกว่าเราลำบากอยู่อย่างนี้นะ อยู่ในป่าเราก็ไม่มีความรู้สึกว่าเราลำบากนะ เพราะสิ่งที่เราต้องการตัวนั้นมันต้องผ่านความลำบากไป ก็คือมรรคคือผลคืออรหัตผลตัวนั้น

ถ้าหลักของใจมีแล้วมันก็ไม่ได้มีความลำบากนะ การงานใดๆ มันก็ปกติ ไม่ได้ลำบาก ตั้งแต่ก้าวแรกออกบรรพชานี่ไม่เคยว่าลำบาก ทำอะไรก็ทำให้เต็มเม็ดเต็มหน่วย ไม่มีความว่าลำบาก ฝนตกเหรอ เอ้อ เอ้า เดินจงกรมเอาคันร่มกั้นพอได้ เออนั่นล่ะ ถ้าสมัยพักก็มีร่ม ถ้าไม่มีหลบในกลดนั่นล่ะ ส่วนมากจะหลบในกลดนั่น ฝน...

ก็เหมือนไปอยู่อ่างขาง ตอนแรกก็ไม่ได้เข้านะ ไม่ได้เข้าไปในวัดอ่างขางนะ ไม่ทราบว่ามีวัดของพ่อแม่ครูจารย์วัดของสายพระป่าเราอยู่นั่นนะ คือไม่ทราบ คือไม่เข้าวัดอยู่แล้ว ก็อยู่ในป่าๆๆ ก็เลยเข้าไปในเจดีย์หลังเจดีย์(พระธาตุดอยอ่างขาง)นั่นแหละ สมัยก่อนเจดีย์เขาไม่ได้ทำงามขนาดนั้นนะ มีเฉพาะเจดีย์ตั้งอยู่แค่นั้นเอง ต่อมาระยะหลังก็ทำถนนขึ้นสองข้าง มีพวกทหารแหละเอาน้ำเอาอะไรมาใส่บาตพอได้ฉัน ไปอาพาธอยู่นั่นแหละ ไม่มีความลำบากอะไรนะถ้าพูดถึงความลำบาก ถ้าหลักของใจมีนี่ไม่มีลำบากนะ ใจมันชุ่มเย็นไม่ลำบากนะ ถ้าใจมันไม่ชุ่มเย็นไม่มีหลักของใจนี่มันก็ลำบาก ทำอะไรก็ลำบากๆ

มาอยู่นี่ใหม่ๆ ก็เสียงฆ้องเสียงระฆังดัง คนก็หลั่งเข้ามาๆ น้ำไม่พอใช้ก็วิ่งไป น้ำขาดข้างบนก็ไป เดี๋ยวคอยๆสักพัก นั่งคอยอยู่นี่นะ ก็ขึ้นไปแล้วเรานี่ นี่ขนาดนั้นนะนี่ แต่ว่าเรา เรานี่ไม่มีความลำบากนะ เราคล่องแคล่วว่องไวนะสมัยก่อนนี่ ขาก็ดีกว่านี้เยอะ เร็ว ไปต่อน้ำ ต่อน้ำแล้วก็มาคุยกับญาติโยมต่อ พอระะยะหลังๆมามีเครื่องปั่น ก็ไดน้ำขึ้นไปข้างบน ก็เรานี่ล่ะ มีแต่หลวงปู่นะ เช้าก็ไปปั่นน้ำเย็นก็ไปปั่น ไม่มีความลำบาก นี่ ไม่ใช้ใครด้วย นี่อุปนิสัยเรา ไม่มีที่จะไปใช้คนนั้นใช้คนนี้ นี่เรานี่ หูมี ตามีกันทุกคนก็ดูแลกันเองนั่นแหละ ใช่ไหมล่ะ ความฉลาดของใครของมันจะส่งผลของมันเอง จะบอกอะไรกันนักกันหนาใช่ไหมล่ะ บอกอะไรก็เท่าเก่ามัน ไม่มีประโยชน์อะไรถ้าใจมันไม่ยอมรับ ถ้าใจมันยอมรับแล้วไม่มีความลำบากนะ..."

พระธรรมเทศนา องค์หลวงปู่น้อย ญาณวโร
6 กรกฎาคม 2564
วัดป่าห้วยริน จังหวัดขอนแก่น