ถอดจิต

เมื่อคืนประมาณตี2รู้สึกว่าจิตสงบนิ่งมากๆแล้วเผลอหลับ แล้วปรากฏว่ามีร่างของจิตเบาๆลอยออกจากตัว ในลักษณะนอนราบแล้วเท้าลอยนำหน้าไปกำลังจะออกจากหน้าต่าง แล้วตื่นรู้สึกตัวร่างนั้นหายไปไม่แน่ในว่าฝันมั้ยเลยทำอีกครั้งแต่ ครั้งนี้นั่งแบบสมาธิลอยออกไปแบบทุลักทุเลตื่นอีกครั้งเนื่องจากแถวบ้านมีงานบุญคนไปมาหาสู่เรียกกันเลยตื่น
เลยลองอีกครั้งที่สามจิตแบบหมุนรอบร่างในลักษณะที่เท้าอยู่เท้าปกติ แต่ตัวและขาโผล่ขึ้นจากตัวแล้วนิดหนึ่ง(แบบเครื่องหมายถูก✓)หมุนไปรอบร่างแต่ครั้งนี้ไม่ออก ตื่นก่อน ทุกๆครั้งจิตเราจะนิ่งมากๆแทบไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย เหมือนกึ่งหลับกึ่งตื่นเป็นฝันรึว่าจิตเราลอยออกไปครับ

 

อย่าไป สนใจ ตรงผล

ให้กลับไป พิจารณา เหตุ

เหตุ คือ ปรพกอบจิตอย่างไร

ทั้งสาม อย่าง จะคนละอย่าง
แตกต่างด้วย ตัณหา ...เรียก
ให้ ไพเราะก้ ธรรมฉันทะ

จะเปน ตัณหา หากไป วางความ
สนใจส่วนผล และ การฝึกจะยิ่ง
เจือ ตัณหา มากขึ้น สังเกต
เวลาจะแยกตัวออก จะทีความ
เจ็ยแสบ เค่น เค้น มากขึ้น แทน
ที่จะ นุ่มนวล ควรแก่การงาน
พอ รำพึงปั๊ป(ไม่ใข่การเจตนา
จะออก) ก้ สามารถรำพึงไป
ยังสถานที่ ต่างๆได้

ซึ่งเน้นนะว่า ต่อให้ ออกแบบ
ง่ายๆ ก้ ไม่ควรสนใจส่วนผล
ว่า ไปไหนมา เจออะไร คุย
อะไร เหนอะไร.....( ถ้าเปน
พระศาสดา จะ ทรง กำหนด
รู้ว่า เคยมากี่หนแล้ว ....แล้ว
พระองค์จะ ทรงหยั่งทราบว่า
ตลอด สี่อสงไขย ผ่านเรื่อง
นี้มานับไม่ถ้วน ...จิตจึงจะ
กลับไป ใส่ใจที่เหตุ )

ถ้าเปน พระป่า ท่านก้พูดง่ายๆ
ว่า ที่ออกไปได้ ก้ เพราะ บริกรรม
พุทโธ ดังนั้น ให้กลับมาที่ เหตุ
เดี๋ยวผล มันก้ตามมา...(สามัญผล)

แต่ถ้าไปใส่ใจ ให้คะแนนส่วนผล
ร้อยละร้อย จะ กู่ไม่กลับ เปน
อรหันต์กันมาก แต่ 7วันไม่ยักกะ
เหน คุณข้าวแดงแกงร้อนของชนใน
แว่นแคว้น ที่เขาต้อง สละหน้าที่
ไปทำอาชีพแบบฆราวาส(ห่างหน
ทางนิพพาน) เพื่อให้ อรหันต์มี
ข้าวให้ซื้อ หรือแหลกฟรีๆ มีที่
หลัยที่นอนให้อยู่ หรือเปิดคอส
สอน จักกลุ่มฝึกอย่างงั้น อย่างงี้

 

พอชำนาญมากๆ ถึง มากที่สุด

จะพบว่า

ที่ออกจริงก้มี ที่ สัญญาขันธ์
สังขารขันธ์มันหลอก ก้มี

ดังนั้น พระศาสดา จะทรงให้

"มหาสีล"

ซึ่งให้ไป ร้อยละร้อย จะรักษา
ไม่ได้ ( เพราะ มหาสีล จริงๆ
เปน จรณะ ของ ศาสดาเท่านั้น
สาวก จะไม่มี ฐานะรักษาสีล
มหาสีลได้)

สาวก จะทำได้ แค่ อธิษฐาน
ลอยๆ เอาไว้ รักษาได้ก้จะดี
ต่อ อนุชนรุ่นหลังที่อินทรีย์
จะยิ่งอ่อนปวกเปียก

 

ชำนาญมากๆ เดินอยู่ ก้จะ รู้แล้วว่า

ถอดจิตออกไปรู้เหน แล้ว

ไม่ใช่ต้องไปนั่งหลับตาพริ้มทั้งคืน

เพราะ ทราบชัดว่า ประกอบเหตุ
ตลอดเวลา ที่ เดิน ยืน นั่ง นอน
ดื่ม ทำ พูด คิด ประชุม เล่นแอป ฯลฯ

อันไหน วาระจะเปน ประโยชน์
มันก้จะ มี ปัจจัยให้เปนไป

อันไหนหลอก หาก ไม่ทันสังเกต
อาการ เค่น เข้น ดึง ดัน ไหล
หลง ก้ ....ละละเละตุ้มเปะ
เปน เดียรถีย กันมากต่อมาก
ร้อยละร้อย

 

ต่อไป เปน คำอธิบาย เชิง อภิธรรม

ครั้งแรก จขกท สังเกต พวก โสภณ
เจตสิก พวก จิคปคุณตา มุทุตา ฯลฯ
ที่มี อรรถรส เบา ควรแก่การงาน
มี อุเบกขารำงับแล้ว พ้นแล้ว มี
ปิติไม่ฉูดฉาด

ครั้งที่สอง สังเกต โสภณเจตสิก
หายไปหมดแล้ว( เพราะ ลืม เหตุ
ไปใส่ใจ ส่วนผล ) ก้จะเหลือแต่
ปิติ แสบๆ ดันๆ ยื้อๆเหมือน ชักเย้อ
แต่ก้ ออกได้

ครั้งที่สาม นี่ ...ปิติหายเกลี้ยง เหลือ
แต่ วิตก วิจารใน รูปวจร คือ ไป
คว้าเอา วาโยธาตุ ที่มีการพัด การ
เคลื่อน ซึ่งแฝง เตโชธาตุ ที่มีการ
แตกสลาย ...ซึ่งพอเข้มมากพอ เหวี่ยงๆ
มากพอ มันจะฉีกออกได้ แต่สังเกต
พอมะนจะกลัมมาที่ตัว จะต้อง
โหมวิตก วิจารรูปวจร...ซึ่ง กามตัณหา
จะ รอสบช่องลากไปกินได้มาก
กว่า แบบที่สอง

แต่ ทั้งสามแบบ ยังไม่ชื่อว่า เปนโลกุตระ

เพราะ มันจะมีแต่ รู้แบบโลกๆ

จะไม่มี อรรถรส รู้ การดับของภพ
ของชาติ ของชรา มรณะ แม้นแต่
นิดเดียว เว้นแต่ เฉลียวใจเก่งๆ
เหน ธรรมที่ชื่อ "ความประมาท"

 

ขอบ

คุณมากๆครับที่ทำให้หายสงสัย ก่อนนอน ผมสวดมนต์ นั่งสมาธิ และพอตอนนอนก่อน บริกรรม ลมหายใจ พุทธ โธ ตลอดๆจนจิตนิ่งสงบและหลับไปเลยครับ

 

อย่า เน้น นอนอย่างเดียว

ลองนั่ง

ลองยืน

ลองเดิน

ใน สามวิธี นั้น. ลองกับ. ทุกอริยาบท

ทำ จนเออะ อริยาบทนี้ กับ. วิธีนี้
เข้ากัน. ไม่ลำบาก ในการหน่วง
เหนี่ยว. เข้า อยู่ ออก ศุกร์ถอน
จันทร์ลา

มีศุกร์ถอน จันทร์ลา เพราะว่า มัน
มี ความเมา เจือๆ ....เว้นแต่
เฉลียวในธรรมชื่อ. ความไม่ประมาท
เก่งๆ. ก้ จะยุให้ประกอบให้มากๆ

แต่ถ้า ยังไม่เหน. ธรรมชื่อ ความไม่ประมาท

ก้ต้องเน้น. หลายอริยาบท. ต้องได้

อย่าชิน. อริยาบทเดียว. เฉพาะ ก่อนนอน

แล้วจะ. รู้ชัด. วิธีไหนก้ได้ อริยาบทไหน
ก้ได้ ทำให้ชำนาญ. การ.ทวนจิตไปที่เหตุ
(จะเข้าใจคำว่า. สมัยของจิต )

ไม่ ไหลไปตาม. "เอาผล"

พอเหตุดับ. ก้ อ๋อ. ภาวนาเพื่อ เหนสิ่งนี้

เหตุดับ. สามัญผลก้ดับ

ภพดับ. ชาติดับ. มีค่ากว่า ไบ่ตระครุบ
สามโลกมีนั่น มีนี่

 

ขอบคุณมากๆครับ

 

ธรรมวิธีไหน. เข้ากับ. อริยาบทไหน
สมัยจิตแบบไหน

ก้เรัยกว่า. เปน. อัญญามัญญะ. ไม่ก้ำเกินกัน

ถ้า. มันไม่เข้ากัน. หน่วงอย่างหนึ่ง อีกอย่าง
จะตะกุกตะกัก ขาดๆ เกินๆ.

แต่ แรกๆ. ต้องหัดฝืนๆ. ไปก่อน

จะ เหนชัด ความไม่ก้ำเกินกัน. ต้อง
ชำนาญพอตัวก่อน. พอใช้ก่อน

พอ เออะ อ๋อมันเปน. อัญญมัญญะกัน
เสริมกัน. ควบกันได้ วิ่งๆ อยู่ก้ต้อง
ถอดจิตได้

แต่ อย่าไปฝึกตอนขับรถขับลา

ชำนาญจริงๆ ต่อให้ รถคว่ำ
ก้ไม่มีตกจาก. กรรมฐาน

สำคัญจริงๆ. จะ อยู่ตรง
ธรรมขื่อไม่ประมาท

พอมีธรรมนี้ ก้ จะอ๋อ

มีนิพพานอย่างเดียว. ที่พระท่านสอนบ่อยๆ

 

เคยออกได้เหมือนกัน ครั้งแรกเห็นตัวเองนอนแต่ความรู้สึกมาอยู่อีกร่างที่เป็นร่างใสๆ ครั้งที่สอง กลางวันแสกๆ นั่งสมาธิริมทะเล ออกโดยรู้เห็นทุกขั้นตอน รู้คนรอบรอบข้างคุยอะไรกัน ระหว่างออกมา มีผู้มาสนทนาด้วย พักนึงพอกลับไป ร่างกายทิพย์จึงค่อยๆเคลื่อนลงมาเข้าร่างกายเนื้อ จึงได้ถามคนรอบข้าง ว่าเห็นใครมาคุยกับเรามั๊ย คนรอบข้างบอก เห็นเราหลับ ฝันไปป่าว แต่เราจำได้ทุกอิริยาบทตอนที่ออก ตอนเข้าร่าง ทุกตอน แม้แต่ผู้มาคุยด้วยภายหลังพอจะทราบว่าไม่ใช่คน เหตุการณ์นี้ผ่านมาสิบกว่าปียังจำได้แม่น ถ้าฝันคงจำไม่ได้แล้ว

 

จะเห็นว่า พอกลับเข้ามาแล้ว มันจะต้องไปถาม คนข้างๆ

ตรงนี้ต้องระวังหน่อย

ถอดจิต ถ้า ถอดได้จริงๆ ลืมตา ก็ต้อง ออกไปได้

ถ้า ลืมตา ก็ออกไปได้ เวลากลับมา จะไม่ถามคน
ข้างๆ ว่าเห็นไหม

แล้วถ้าจะ พินา อันไหนคน อันไหนทิพย์ ก็ให้ดู
เงาที่ทอดลงพื้น

อนึ่ง พึงทราบว่า วิชากการเขียนหนังสือ เพื่อ
เบิกค่าจ้าง จะย้อนกลับไปเรียนเมื่อไหร่ก็ได้
ตอนไหนก็ได้ ไม่จำเป็นต้อง วิจัยโลกให้ครบ
ทุกด้าน

 

ก้ก้เคยออกได้เหมือนกัน ้้้้้้้้้ลยเข้าใจว่ัามันรู้สึกสนุกตื่นเต้นประมาณไหน ...
แต่พอเห็นภัยรออยู่ก็รู้เลยว่าอะไรสำคัญ ก่อน หลัง อะไรควรหวังอะไรไม่ต้องหวังเดี๋ยวก็ได้เองแหละ เหมือนคนหวังเก็บเงินล้าน ยังๆก็ต้องได้เงิน100เงิน1000ด้วยแน่นอน

 

ผมไม่ได้ดูเงาที่พื้น แต่ดูจากตัวที่เป็นร่างใส เท้าไม่ติดพื้น ลอยอยู่ ผู้ที่มาสนทนา เท้าเขาก็ไม่ติดพื้น ลอยเหนือพื้น ประมาน เมตรนึง เมื่อพิจารณารอบคอบ จึงรู้ว่าไม่ใช่คนแน่ๆ เพราะเวลาเขาพูดไม่ขยับปาก เราก็โต้ตอบไปแบบเดียวกันไม่ขยับปาก แค่มองตากันแล้วสื่อสารทางจิต ในตอนแรกจึงแปลกใจ ต่อมาเกิดเหตุแบบนี้อีกหลายครั้งจึงไม่แปลกใจ ในครั้งหลังๆ