ต้องมีหลักภาวนา(หลวงพ่อครูบาเจ้าเพชร)

::: ต้องมีหลักภาวนา :::

"... มีหลักภาวนาหลักปฏิบัติหรือเปล่า ไอ้ความรู้ความเข้าใจนี่ กับคำว่าปฏิบัติได้ กับทำได้นี่มันไม่เหมือนกันนะ เมื่อรู้เมื่อเข้าใจแล้วก็ต้องปฏิบัติได้ แต่ถ้ารู้แล้ว เราเข้าใจแล้วเราปฏิบัติไม่ได้ ไม่มีประโยชน์ มันเป็นประโยชน์แก่คนอื่น ก็คือว่าไปบอกให้คนอื่นเขาปฏิบัติแล้วเขาก็ได้ผลไป ฉะนั้นการปฏิบัตินี่ ความสำคัญคือต้องมีหลักภาวนา หรือว่าจับหลักให้ได้ เมื่อเราไม่มีหลักภาวนาเราจับหลักไม่ได้ ทั้งๆ ที่ครูบาอาจารย์ท่านก็สอน แบบแผนก็มีอยู่ แต่ว่าเรามักจะจับหลักกันไม่เป็นก็เลยเสียโอกาสไป เวลามันก็ผ่านเลยไปๆ ทำให้การปฏิบัติเนิ่นนาน ... เหมือนจะมีผลคืบหน้ามันก็หายไปๆ ...

ตั้งแต่บรรพบูรพาจารย์พ่อแม่ หลวงปู่มั่น หลวงปู่เสาร์ หลวงปู่เทศน์ หลวงปู่สิม หลวงปู่ชา หลวงตามหาบัว หลวงปู่ฝั้น หลวงปู่ขาว หลวงปู่บัวพา หลวงปู่บัว ครูบาอาจารย์หลายองค์หลายท่าน ตลอดจนหลวงปู่เจี๊ยะ จุนโท หลวงปู่ทา จารุธัมโม แต่ละองค์ท่านก็มีชัยชนะเหนือหัวใจของท่านแล้ว ท่านได้เขี่ยกิเลสลงจากหัวใจของท่านได้ ท่านได้นั่งสู่บัลลังค์ใจอย่างเต็มความภาคภูมิเพราะท่านทั้งหลายมีหลักภาวนาประจำหัวใจ

หลักภาวนาประจำหัวใจที่ท่านนำพาภาวนากันมา สิ้นกาลเวลามาแล้วร่วม แปดสิบกว่าปีได้ ตั้งแต่พ่อแม่ครูบาอาจารย์หลวงปู่มั่นมา ... หลักที่ว่านี้คืออะไรเล่า หลักที่ว่านี้ก็คือ อานาปานุสสติกรรมฐาน มีองค์บริกรรมพุทโธ เป็นหลักประจำหัวใจ จะยืน จะเดิน จะนั่ง จะนอน เว้นไว้แต่หลับเท่านั้น ที่ไม่ได้ภาวนาพุทโธ บางครั้งฝันก็ยังฝันว่าได้ภาวนาพุทโธ เรียกว่าหลักมันมึถึงภายในจิตใจขนาดนั้น เรียกว่าคนภาวนาเป็น เพราะคนภาวนามีหลัก หลักนี่แหละคือหลักพื้นเดิม ดั้งเดิมจริงๆ ...

ต้องมีความศรัทธาในหลักนี้ เชื่อมั่นในหลักนี้ ในขณะภาวนาก็ทิ้งความกังวล ความสังสัย ให้ปักใจเชื่อมั่นในพุทโธ พุทโธครอบโลกธาตุ พุทโธประเสริฐที่สุดในสามแดนโลกธาตุ เราก็ยึดเอาแต่พุทโธมานั่งอยู่บนบัลลังค์หัวใจของเรา สำรวมจิตสำรวมใจ รู้แต่ลมหายใจเข้าออก เสียงพุทโธดังก้องในหัวใจกลางหน้าอกของเรานี่แหละ ให้พุทโธอยู่ที่กลางหน้าอกเรา ภาวนาไป ไม่ต้องไปสนใจว่ามันจะสงบไหม มันจะเป็นสุขไหม มันจะเยือกเย็นไหม การทำแบบนี้ไม่สนใจหรือไม่ต้องไปสงสัย ให้ภาวนาคืองานของเรา หน้าที่ของเราคือจับลมกับภาวนาพุทโธ ไม่ต้องไปยุ่งเรื่องอื่น ทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด ให้มีสติรู้อยู่อย่าเผลอไผลหลับไหลไปในขณะภาวนา

อย่าแสดงอากัปกิริยากระโดดโลดเต้นมือไม้สั่น หรือหัวแกว่งดอกแดกไป มีอาการเหมือนคนขาดสติ หรืออาการของคนขาดสติ ไม่ควรมีในนักภาวนาปฏิบัติ เพราะเรานั่งเพื่อเราฝึกสติเพื่อให้เป็นสติปัฏฐาน จนกว่าจะเป็นสติอัตโนมัติปัญญาอัตโนมัติ ก็พึงรู้งานของตัวเอง รู้หน้าที่ของตัวเอง ที่จะต้องปฏิบัติ

ฉะนั้นเราจะไปที่ไหนก็ตาม อยู่ที่ไหนก็ตาม สำนักไหนก็ตาม จะอยู่ในอิริยาบทใดก็ตาม ไม่ควรทิ้งพุทโธ ถ้าเราทิ้งพุทโธแม้ยามใดได้ชื่อว่าเราได้ส่งจิตออกนอก ถ้าเรามีพุทโธประจำหัวใจได้ชื่อว่าเราไม่ได้ส่งจิตออกนอก ทุกข์ภัยจะมีมาจากที่ไหน เมื่อจิตมีความคิดแล้วเราไปคิดด้วยก็ถือว่าจิตส่งออกนอก เมื่อจิตมีความคิดให้รู้ว่ามันเป็นความคิด เราก็น้อมมาอยู่ที่พุทโธ พยายามดึงจิตกลับมาอยู่ที่พุทโธ เมื่อเราภาวนาพุทโธๆ ไป จะเห็นว่าอะไรเป็นผู้ว่าพุทโธ ผู้ที่ว่าผู้ว่าพุทโธเนี่ยแหละ คือที่เราตามหา ตามหาพุทโธก็หาผู้ว่าพุทโธนีแหละ ไม่ได้ตามหาคำพุทโธ แต่หาผู้ที่ว่าพุทโธ ผู้ที่ท่องพุทโธ เมื่อเจอแล้วอย่าทิ้งจับเอาไว้ นั่นแหละคือพุทโธตัวแท้ ได้แก่ผู้รู้ ผู้มีสติ..."

ตอนหนึ่งของพระธรรมเทศนา เรื่อง พุทโธคือหลักภาวนา
โดย หลวงพ่อครูบาเจ้าเพชร วชิรมโน