ตื่นตอนตีสามนั่งสมาธิเสร็จแล้วนอนต่อ ตื่นมาอีกทีเวียนหัวหนัก เพราะ?

เป็นเพราะการที่ปกติไม่ค่อยได้ภาวนาในช่วงเวลาดังว่าแล้วมาทำ การไหลเวียนระบบประสาทในสมองจึงผิดเพี้ยนไปจากเดิมผมเข้าใจตามนี้ไม่ทราบว่าถูกต้องหรือเปล่าครับเพื่อนๆ พี่ๆที่มีประสปการณ์ ผมค่อนข้างงง ไม่เคยเป็น เกือบที่จะอาเจียนในตอนเช้า วิงเวียนไปคล้ายเมาอะไรสักอย่าง
ใครว่างใจดีช่วยไขข้อกระจ่างด้วยครับ เพื่อการทำสามาธิในคราวต่อไปจะได้ปฏิบัติตัวให้ถูกต้อง ขอบคุณล่วงหน้าครับ

 

จะเอา ธรรมเป็นใหญ่ หรือ โลกเป็นใหญ่ อันนี้ต้อง ตั้งจิต วางใจ ให้ดีๆ

ธรรมที่ไม่เคยได้ยินได้ฟังมาก่อน มันถึงจะฟังแล้ว " อะ อื้ม " มากยิ่งขึ้น

ยกตัวอย่าง


หากกล่าวว่า " การนอน " คือ สิ่งที่ไม่มีอยู่จริง เป็นเพียงการบัญญัติไปเองตามประสาโลก
ที่มันกลม เดี๋ยวหันตะวันออกเข้าหาดวงอาทิตย์ เดี๋ยวหันตะวันตกเข้าดวงอาทิตย์ ถ้าเอา
โลกกลมๆใบเดียวส่งให้ สมชาย กลางคืน กลางวัน ย่อมไม่มี ........

หากจะกล่าวให้ยิ่งขึ้นไปอีกว่า " การนอน " เป็น อนุสัยอย่างหนึ่ง หากปรากฏขึ้นเพื่อขวางการบำเพ็ญ
การเข้าไปแจ้ง กลางวัน กลางคืน ไม่มี เราก็จะเรียก การติดนอนนั้นว่า นิวรณ์ อย่างหนึ่ง
เป็นเครื่องขวางกั้นความดี

หากจะกล่าวให้ยิ่งขึ้นไปอีกว่า " การนอน " เป็น ผลจาก ทิฏฐิ62 ให้หัวข้อที่มีการเห็น
ว่า " สรีระอันใด ชีวะก็อันนั้น ชีวะอันใด สรีระก็อันนั้น " อันนี้ จะสำคัญไปว่า เกิดมา
ก็เพื่อ " นอน " ไม่ใช่เพื่อ แจ้งนิพพาน หากติดตาข่ายแบบนี้ การอดนอนจะทำให้
เห็นไปว่า หากไม่ได้นอนจะทรมานสาหัสสากัญ

จะเห็นว่า บริบทของธรรม ยังมี ละเอียด ลึกซึ้ง มีอยู่

ทียังไม่เคยได้ยิน หรือ เคยได้ยินแล้วยังไม่ทราบทั่วถึง ก็ยังมีอีกมาก


" ขันธมาร " นี่ก็เป็น อีกชื่อหนึ่ง ที่ ผู้ปฏิบัติ ผู้ใฝ่ธรรม จะเอาไปกำหนดรู้

จะใช้ บริบทไหน ก็แล้วแต่ความชอบใจ ความได้ฟังแล้วใจเป็นสุข มีความรำงับ
มีกำลัง ต่อสู้ ปฏิบัติภาวนา ก็ให้ยก บัญญัติ บริบท นั้น กระทำไว้ในใจให้แยบคาย

ธรรมของพระพุทธองค์เป็นของคนรู้เร็ว ไม่ใช่รู้ช้า
ธรรมของพระพุทธองค์เป็นของคนรู้อุบายในการทำจิตให้สว่าง ความสว่างใดเสมอด้วยปัญญา ไม่มี

 

ความสว่าง ที่ทำให้ จิตใจเข็มแข็ง ทำงาน หามรุ่งหามค่ำ เคยทำไหมครับ

ตอนเด็กๆ ตอนเราเรียนหนังสือ หากขยัน มีอิทธิบาท คงเคยเห็นอยู่บ้าง ที่เราสามารถ
นั่งอ่านหนั่งสือได้ทั้งวันทั้งคืน โดยไม่ง่วง ไม่หนักหัว

ตอนเด็กๆ ตอนเราทำงานบุญ มีจิตอาสา สละกำลัง สละทาน หากขยัน มีอิทธิบาท
คงเคยเห็นอยู่บ้าง ที่เราสามารถทำงานให้สำเร็จลุล่วงได้ทั้งวันทั้งคืน โดยไม่ง่วง ไม่หนักหัว
ไม่หนักตัว ไม่หนักแม้กระทั่ง จิตใจ แม้นเห็นอยู่ว่า กายล้า จิตล้า แต่มันหลอกเรา
ให้ถอยจาก กุศลธรรม ที่เป็นอุบายให้จิตสว่าง ไม่ได้

ดังนั้น

ต้องเฝ้นธรรม ที่เป็น อุบายให้จิตสว่างให้เจอก่อน ถึงจะ ทำกรรมฐานได้
โดยที่ " กายล้า จิตล้า " ทั้งสองหลอกเราไม่ได้ เพราะเราเห็นอยู่ รู้ทั่ว
ถึงอยู่ใน ธรรมอันเป็นอุบายให้จิตสว่าง ไม่มีกลางคืน ไม่มีกลางวัน


อนึ่ง พึงทรายว่า กุลบุตร กุลธิดา ย่อมเห็นหนทางฆราวาส คับแคบ ฯลฯ

 

หวัดหรือเปล่าครับ

 

เพราะสมาธิ ในครั้งนั้น ไม่เต็มรอบ ไม่ครบรอบ (จะครบรอบ เมื่อเข้าถึงอย่างน้อย ตติยฌาน ขึ้นไป)

หากจะต้องการออกจากสมาธิแบบไม่เต็มรอบ ให้กำหนดจิตอธิษฐานก่อน จะขอออกจากสมาธิ แล้วอย่าเพิ่งลืมตา ให้ขยับแขน ขยับลำตัว ขยับขา ทีละนิดก่อน ขยับไปขยับมา พอรู้สึก หรือ รู้สติแล้ว ค่อยลืมตา ออกมา

การเข้าสมาธิก็เป็นศาสตร์ การออกจากสมาธิก็เป็นศาสตร์
(การถ่ายทอดที่ดีจาก ครูบาอาจารย์ ท่านจะกำกับสองสิ่งนี้ไว้เสมอ สำคัญไม่แพ้กัน)
ยิ่งในหมู่ผู้สูงอายุ หรือ คนที่เจ็บป่วยไม่สบาย เรื่องนี้สำคัญมาก

จึงต้องมี อริยาบถ ยืน เดิน นั่ง นอน

พระพุทธเจ้าจึงกล่าวว่า ฉลาดในการเข้า ฉลาดในการออก ด้วยประการฉนี้

<font style="background:yellow">ในเรื่องของ สรีระกายภาพ นั่นเข้าใจถูกต้องแล้ว</font>

 

นอนน้อย

 

ใช่แล้วครับ ใช่แน่เลย เพราะผมใช้เวลาไม่มากนัก

 

เลือดลมไม่ดีครับ
คุณอาจจะขาดการออกกำลังกาย
ต้องไปยืดเส้นยืดสายบ้าง
แถมการออกกำลังกายยังช่วยให้สมาธิดีขึ้นด้วย

 

หาหมอหรือยัง จขกท

 

หายใจลึกๆ รู้ที่ลม สติระลึกความเวียนหัว เป็นสิ่งถูกรู้
หายใจลึกๆสลับกับความรู้สึก

จนเห็นความไม่เที่ยง เห็นลักษณะ ความแปรปรวน


ไม่ก็หาหมอ สังเกตุลักษณะการนอนสิ่งใดสิ่งหนึ่ง