"ฐานของสมาธิ คือใจ" (หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน)

"ฐานของสมาธิ คือใจ"

" .. ลงปฏิบัติจิต ให้มันเป็นสมาธิดังที่ท่านสอนไว้จริง ๆ แล้ว จะเป็นที่ไหนถ้าไม่เป็นที่ใจ ไม่มีทางอื่นเป็นที่
เกิดของสมาธิ ฐานของสมาธิไม่มีที่อื่น นอกจากใจ

ไม่ว่าจะเป็นสมาธิประเภทไหน หยาบ กลาง ละเอียด คือจิตนั้นแล เป็นฐานที่เกิดขึ้น ที่ตั้งอยู่และผู้ทรง
สมาธิทุกขั้น นี่สมาธิในหลักธรรมชาติอันแท้จริง สมาธิที่ท่านเขียนไว้ในตำรับตำรา ท่านเอาชื่อถอดออกไป
จากจิตใจนี้ แล้วแสดงลักษณะของสมาธิที่เป็นขึ้นจากจิตของผู้ปฏิบัติว่า เป็นอย่างนั้นอย่างนี้

เราก็เรียนอันนั้นไปแล้วไปเถียงกันซี ตัวไม่ทราบอยู่ไหน ได้แต่ลมไปเถียงกัน เรียนมากเท่าไรก็ยิ่งเถียงกัน
มาก สำคัญว่าตัวรู้ตัวฉลาด นี่ก็เป็นทิฐิมานะ เรียนมากรู้มากเท่าไรก็ยิ่งเป็นทิฐิมานะมากขึ้น เพราะถือเอา
ความจำนั้นเป็นของตน ไม่ได้ถือเอาความจริงเป็นเรื่องของตัวเอง การปฏิบัตินี้เพื่อถอดถอนกิเลสทิฐิมานะ

"รู้ตามความจริง" กับ "รู้ตามคาดหมาย" ผิดกันคนละโลกเลย เพราะเราก็เคยเรียนเราก็เคยรู้ รู้ตามความ
จดจำ ลองมาปฏิบัติซิ เราก็รู้ รู้ทางด้านปฏิบัติตามกำลังของเรา เช่น สมาธิเป็นยังไง เราก็รู้ขึ้นภายในจิตใจ
นี้ได้เทียบตามแบบตำรับตำราท่าน

ท่านพูดไว้โดยถูกต้องแล้ว แต่จิตของเราไม่ถูกเฉย ๆ จึงไม่เห็นสมาธิว่าเป็นยังไง เห็นแต่อยู่ในหนังสือ ตัว
สมาธิจริง ๆ เป็นยังไง เราไม่เห็นไม่เจอ พอปฏิบัติจิตให้เป็นสมาธิขึ้นแล้วจะมีที่เถียงท่านที่ตรงไหน ไม่มี
ท่านอธิบายไว้อย่างละเอียดลออ .. "

หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน