จิตไว จัดการอย่างไรดี

ไม่รู้ว่าปกติเขาเป็นอย่างนี้หรือเปล่า แต่ผมคิดว่าจิตผมมันไวเป็นพิเศษ คือ ไม่ค่อยหยุดนิ่ง วิ่งไปนั่นวิ่งไปนี่ จับแทบไม่ทัน ประมาณว่า หายใจเข้า ยังไม่ทันออก ก็แว๊บไปแล้วคิดถึงเรื่องนั้น เรื่องนี้ เป็นความคิดแนวอกุศลไร้สาระ จะทำอย่างไรมันถึงจะให้มันอยู่นิ่งๆได้ และ ไม่คิดไปในทางอกุศล บางครั้งพยายามที่จะท่องพุทโธ เร็วๆเพื่อปิดกลั้นความคิดนั้น แต่ดูเหมือนว่าจะสู้ไม่ได้เอาเสียเลย จึงอยากจะถามว่า ผมควรจะทำอย่างไรดี

 

นั้นแล จิตเป็นอนัตตาครับ

บังคับไม่ได้แต่รู้ลักษณะอาการจิตได้

 

แล้วพี่บ่าวว่า คิด กับ จิต ใครไวกว่า

 

ผม ว่า คุณเห็นทุกอย่างแล้วนะครับ เห็นว่า จิต มันไปรู้ ในขันธ์ต่างต่าง................สู้ไม่ได้ นี่ ผมไม่รู้ว่าหมายความ ว่าอย่างไรนะครับ แต่การเจริญสติให้ รู้เท่าทัน ความพอใจไม่พอใจ เฉยเฉยในเวทนา ( ราคานุสัย อวิชชานุสัย ปฎิฆานุสัย)อันเกิด จาก อายตนะ ผัสสะ เวทนา เป็นเบื้องต้น ก็ดี ครับ({)

 

คุณไปสังเกต ความไว ของจิต ผิดตัว

เพราะ ว่าขาดการสดับ จึงไม่รู้ว่า จิตไว ที่ควรยกขึ้นเห็น คือ จุดไหน

ความที่เราอยากเป็นคนดี อยากภาวนาแล้วได้ชื่อว่าทำดี ทำถูก เลย
ทำให้ เอาเรื่องความไวของจิต ไปแทนที่ด้วยเรื่อง การเห็นอกุศล

เพื่อที่ว่า จะได้บอกใครๆต่อใครว่า เราดูอกุศลอยู่นะ คนเขาจะได้ให้เครดิต

คุณมาดูใหม่ ความไวของจิต คุณภาพของจิต อยู่ตรงนี้

ตรงที่คุณเห็นว่า "ลมหายใจเข้า ยังไม่ทันออก" เนี่ยะ ตรงนี้ จิตไวใช้ได้
แล้ว

อกุศลเกิดขึ้นแล้ว เพราะ ลมหายใจเข้าไปตามธรรมชาติ แต่ยังไม่ทันออก

เนี่ยะ คุณส่งจิตไปรู้อนาคตแล้ว แทนที่จะรอดูมันออก ลมหายใจยังไงมัน
ก็ต้องออก คุณทิ้งงานทิ้งการ ไปดูอย่างอื่น

การที่เราจะดูลม สัมปัชญะก็ต้อง รู้อยู่ที่ลม เป็นการงานชอบ แต่ คุณผละ
การรู้ลม แล่นไปล่วงหน้า ตีโพยตีพายว่า ลมหายใจไม่ทันออก

ก็รอดูมันออก สิคร้าบ อย่ารีบไปไหนๆ

ทำไมถึงเรียกว่า จิตไว ก็ถ้าคุณ สดับสักนิดว่า "การที่จิตแล่นไปอยากเห็น
ลมออก" แทนที่จะดูตามความเป็นจริง ตัวนี้เกิดจาก ตัณหาพาแล่นไปใน
อนาคต เห็นซ้ำๆ ดูบ่อยๆ จิตคุณจะไวใช้ได้เลย ตัณหากระเด็น ตั้งแต่แรก
เลย

ส่วนเรื่อง ไปเห็นจิตคิดอกุศล อันนั้น มันเรื่องโลกๆ เขาหมายพิจารณากัน
แบบคนไม่เป็น จิตไม่ไวพอ เลยต้องอาศัยดูอย่างนั้นไปก่อน

ลองพิจารณาดูนะครับ

พอจิตมันตรึกปั๊ปว่า "ยังไม่ทันหายใจออก...." รู้ลงไปเลยว่า ตัณหา ครอบ
งำแล้ว

ดูแบบนี้ รับรอง ไวสมจริง

พอไวได้ที่นะครับ ลมหายใจเข้า กับ ลมหายใจออก จะถูกรู้โดยไม่มีความ
แตกต่างกัน เพราะ รู้มันเป็นหนึ่ง รู้ที่จิต หรือ เห็นที่สิ้นตัณหา เป็นหลักเป็นเกณฑ์

 

ถามผมรึเปล่า

จิตสิครับ

กระบวนการคิดได้ ต้อง มีรูป มีกระทบอารมณ์ มีผัสสะ มีสัญญา มีเวทนา มีสังขาร

แปลเป็นไทยว่า มีกระทบอารมณ์ มีจำได้ มีรู้สึก มีนึกคิด

ทุกขั้นตอนมีจิตเกิดร่วมด้วย

รู้ได้อย่างไร ตอบว่า ตรงที่รู้แต่ละขั้นตอน

เอาให้เป็นธรรมชาติเข้าไว้ครับ

 

หลวงพ่อ ท่านเคยเทศให่ฟังว่า
มั้นเหมือนลิง อยู่ไม่เน่ง อีกจับปรือก็ไม่อยู่
น่าเวียนหัว วิ่งไป วิ่งมา
ที่นี้ ทำ ปรือ ท่านก็ว่า ให้ดู ไว้ ให้ชิน
ทีนี้ มันก็จะไม่เวียนหัว
ไม่ว่า จะลิงเขา ลิงเรา
มันซนปรือ ก็เรื่องของมั้น
อิไซมัน

 

แล่ว พี่บ่าว เห็นคิดก่อน ว่าเห็นจิตก่อน
ผมว่านะ ผมเห็นคิดก่อน
เพราะจิต ผมไม่รู้จัก
คิดขึ้นก่อน พอเห็นคิด รู้จักคิดแล้ว ถึงไปรู้ใจ รู้ จิต
มั่นม้าย ว่าปรือ

 

...................มี ซับไตเติ้ล ภาษา กรุงเต้บ ก็ดีนะพี่บ่าว

 

เราก็เคยเป็น
อาจารย์ให้ถือศืล5จริงจังให้บริสุทธิ์
ตอนนี้ โอเคเลย
ลองซิ
ธรรมจะขยับตามความละเอียดของศีล

 

ระหว่างคิดกับจิตหรอครับ

เห็นคิดก่อนสิ

การเห็นคิดก่อนไม่ได้หมายความว่าคิดเกิดก่อน หรือ คิดไวกว่าจิตนะ

เพียงแต่จิตมันไวกว่าคิด ครับ

หรือไล่กันที่กระบวนการ กระทบ เกิดปรุงแต่ง เป็นปัจจัยก็ได้

ค่อยๆระลึกดูครับ

 

ไอย่ะ หรอยอย่างแรง ว่า พรือ ต่อ โกเจ๋ง?

 

มั่นแล้วๆ
แต่อี้รู้ปรือล่าว ว่า จิตไวหว่า
จิตอยู่ตรงไหน
มาปรือ
เที่ยวบอกว่าไว ไว
ม่าม่า ก็มี
ไว้แจกน้ำท่วมได้นะ พี่บ่าว

 

หวันเที่ยง นี่ท่าทางชอบดื่มกาแฟ

ความคิดเลยไวกว่าแสง

อยู่กับปัจจุบันมากๆครับ ^^

 

ง่ายๆเลย คุณมองวัตถุอะไรซักอย่าง

จิตคุณตัดสินไปแล้วว่า วัตถุนั้นเป็น ไฟฉาย แก้ว โต๊ะ ฯลฯ

บางคนไหลไปเห็นความงาม ไม่งาม ชอบ ไม่ชอบเลย

ทั้งที่จริงวัตถุที่เห็น เป็นรูปที่กระทบ โดยจิตเข้าไปรับ

ตรงนี้ ความคิดยังไม่ปรากฏ แต่จิตเสพเรียบร้อยโรงเรียนใต้ ไปแล้ว ^^

 

อยู่กับปัจจุบันมากๆ
นี่ มากแค่ไหน
ผมว่า มั้นมี แว๊ปเดียวๆ
เอามาวัด มาชั่งไม่ได้
หรือพี่บ่าวซัวเจ๋ง จะมันรวม ไปชั่งกิโล
จะมากจะน้อย มันไม่มี
คิด ทำเรื่อง แล้วล่าว
ไม่จำๆ

 

ส่วนเรื่อง อุบายธรรม ในการ พุทโธเร็วๆ เพื่อตัดกระแส แล้วคุณยกขึ้น ปรารภว่า ตัด
อกุศลไม่ได้ อันนี้มันมีข้อปลีกย่อยเล็กน้อย ที่ต้องพิจารณา

กรณีที่ ทั้งวันคุณสมาทานศีล แล้วไม่ด่างพร้อยเลย แล้ว ขณะนั้น จิตแฉลบไปทาง
อกุศล แล้วคุณ บริกรรมเร็วๆ แบบนี้ ตัดได้แน่นอน เพราะว่าเราไม่ล่วงศีลมาก่อน
การภาวนาจึงขึ้น หรือ ง่าย หรือ ทำได้

แต่หากวันนั้นคุณเผลอไปล่วงศีล ผิดศีล มีงานการข้างค้าง มีอนากุลาอาชีวะตามา
เรียกว่า ศีลด่างพร้อยไปแล้ว ไอ้แบบนี้ ต่อให้เป็นกุศลธรรม อุบายธรรมอย่างอื่น ก็
ช่วยตัดกระแสไม่ได้ เนื่องจาก วิบากมันจะให้ผล

ไม่มีอะไรตัดวิบากกรรมที่กำลังให้ผลได้ ดังนั้น การบริกรรมตรงนี้จะไม่ช่วย หรือทำ
ลงไปแล้วจะเห็นว่าไม่ได้

และที่ร้ายกว่านั้น เวลาเราล่วงศีลมา "กิเลสมาร"มันจะหลอกครับ มันจะหลอกว่าให้บริกรรม
หรือให้สมาทานกรรมฐานแก้ นั่นแหละ เสร็จมัน มันหลอกให้เราไปเห็น ความไม่สำเร็จ
เสร็จแล้ว ยื่นความท้อใจ สับสน ลังเลในสัทธรรม มาเป็นดาบสองทันที

ดังนั้น ต้องพิจารณาว่า ตอนนั้น วิบากกำลังให้ผลหรือเปล่า หากใช่ คุณจะสมาทาน
กรรมฐานใดๆ ก็ไม่แก้ แก้ไม่ได้ เว้นตัวเดียว คือ "อานาปานสติ" หากเป็นอานาปานสติ
อันนี้ ทิฏฐิใดๆตัดได้หมด แต่ต้องเป็นนะครับ ต้องไว อย่างที่กล่าวไปแล้ว ไม่ตรึกล่วง
ไปในอนาคต ไม่ตรึกย้อนหลัง รู้พร้อมกองลม ถึงพร้อมกองลม กายคือลม ลมคือกาย
ถ้าแบบนี้ ซ่อมได้ ( ไม่ได้แปลว่า แก้วิบากได้นะ คนละเรื่องกัน ) เราหมายแก้กันที่จิต
ส่วนวิบากจะให้ผลย่อยยับอย่างไร คนละเรื่องกัน

 

เบื้องต้น ถ้าบังคับมันยังไม่ได้ แรกๆก็ปล่อยมันไปก่อน แต่พอรู้ว่าดึงมันกลับมาได้แล้วค่อยดึงกลับมา มันเหนื่อยเดี๋ยวมันก็กลับมาเอง มันไปได้ ก็ต้องกลับได้

ลำดับต่อไป พอบังคับมันได้แล้วบ้าง ก็ตามรู้ว่ามันไปไหน ส่งไปที่ใด ดูมันว่ามันทำอะไร บรรเจิดแค่ไหน ต่อเติมมากเท่าไหร่ ดูอาการของมัน อาจจะดูทันบ้าง ไม่ทันบาง ไม่เป็นไร เพราะจิตมันเร็วเหลือเกิน เร็วกว่าแสงอีก

สุดท้าย เก่งแล้วก็นั่งอยู่ดูมันเฉยๆเลย รู้แล้วว่ามันไป มันมา มันเข้า มันออก มันวิ่ง มันหยุดอยู่นิ่ง หรือเฉยๆ

เอาเท่านี้ก่อน คือการดูจิต ยังไม่ถึงวิปัสสนานะท่าน

เจริญธรรม

 

นั่นแลๆ
มั้นก็ต้อง รู้จักกันก่อน
จะให้ไปจิตทีเดียว มันข้ามไป
รู้จักคิด รู้จักตัว รู้จักใจ
ให้มั้นชัดเจน เสียก่อน

 

ดีแล้ว แว๊ปเดียวๆนั้นแล

อาการเป็นอย่างไรบ้าง