คิดยังไงกับตัวผมและเพื่อนผม??

สวัสดีครับพี่พี่ทุกท่าน วันนี้มีปัญหาจะเล่าให้พี่พี่อ่าน ลองอ่านดูนะครับ
เมื่อวานนี้ผมอ่านบอร์ดของเว็บนี้อยู่( พลังจิต)เพื่อนผมมาเห็นเข้า ก็ว่า
เพื่อน: ผมกรรมเยอะหรอ???
ผม : จะได้ไม่ทำกรรมเพิ่มต่างหาก รู้ผลของกรรมแล้วกลัว !!!
เพื่อน: ยิ่งอ่านกรรมยิ่งเยอะ เพราะรู้มาก (ผมโกรธ )
ผม : คนไม่อ่านมากกว่ามั้งที่กรรมเยอะ ???
เพื่อน: ไม่อ่านไม่รู้เลยก็คือไม่มีกรรม ยิ่งอ่านยิ่งทำให้รู้ว่าตัวเองมีกรรมอะไรบ้าง ไม่รู้เลยซะดีกว่า
ผม : ???

พี่พี่คิดว่าผมควรทำอย่างไรให้เพื่อนผมเปลี่ยนพฤติกรรมได้บ้างครับ ผมเห็นแล้วเป็นห่วง เดี๋ยวนี้เพื่อนผมส่วนใหญ่จะห่างไกลพุทธ-
ศาสนา หรือผมไม่เลือกคบเพื่อน ขอบคุณมากครับ

^^PA-THONG^^

 

แหะๆ เราก็เป็นคนหนึ่งที่อ่านเวปนี้

พอไปพูกับเพื่อน เพื่อนก็บอกบ้าไปแล้วเหรอ - -

เราก็อืม... ก็คิดนะว่าเด็กวัยเราห่างจากศาสนามาก

มัวแต่ลุ่มหลงกับวัตถุต่างๆ ก็เข้าใจเพราะเราก็เป็น

- - ส่วนเรื่องเปลี่ยนพฤติกรรม

เราจะแบบว่า เล่าเรื่องเวรกรรมให้เค้าฟัง

วันละนิดละน้อย - - ก็น่าจะเข้าหูเขาบ้าง

เราทำแบบนี้อะ ไงรอพี่ๆมาตอบดีกว่าจ้า ^^

 

อย่าไปคิดมากครับ.....อย่าไปคาดหวัง....เรารู้...เราดูตัวเรา....เอาตัวเราให้ดีให้รอดก่อน.....

ส่วนเพื่อนนั้น....อีกหน่อยค่อยพยายามพูดไป....ฟังก็แล้ว....ไม่ฟังก็แล้ว....ไม่เป็นไร.....เราหวังดีกับเพื่อนดีแล้วครับ.....

คนเรา...ไม่รู้ทุกข์...ไม่รู้ธรรม...หลอกครับ.......คุณพูดบ่อยๆ...อีกหน่อยเขาก็เข้าใจนะ......คุณจงคิดว่าคุณเป็นผู้ที่โชคดีกว่าเขามาก......เพราะปัญหาหลายสิ่งหลายอย่างเขาตอบตัวเองไม่ได้...แต่คุณตอบได้......ใช่ใหมล่ะ....

ธรรมศึกษาไว้เพื่อปฏิบัติครับ......เมื่อปฏิบัติ...จึงจะรู้ถึงประโยชน์......จริงๆนะลองดูสิครับ.......คนรู้ธรรม...ปฏิบัติธรรม.....ยาคลายเครียดไม่ต้องกิน.....ต้านกระแสโลกได้สบายๆ......

 

ผมก้อเป็นคนหนึ่งที่เจอเหตุการณ์เช่นเดียวกันครับ ทุกคนมีความรับรู้ และความเข้าใจ
ความเชื่อ ในสิ่งต่างๆที่แตกต่างกันไปครับ พระพุทธเจ้าท่านยังแบ่งบัวไว้หลายจำพวกไม่ใช่เหรอครับ เราอาจจะอยู่ในกลุ่มของบัวที่อยู่เหนือน้ำจึงสามารถจะรับ และเข้าใจอะไรได้มากกว่าเพื่อนก้อได้นะครับ เราจงหมั่นสะสมบุญเถอะครับ ตัวผมก้อเป็นคนหนึ่งที่เคยเจอปาฎิหารแห่งบุญมาแล้วหลายครั้งครับ

 

อนุโมทนาทุกท่านครับ มีเรื่องมาเล่าให้ฟังอีกครับ
วันนี้มาทำงานสายนิดหน่อยครับ ทางบริษัทได้ทำการบวงสรวงพระหน้าตึกน่ะครับ
เดินผ่านเวลานั้นไม่มีคนแล้ว เพื่อนเดินนำหน้า(คงไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้เค้าทำอะไรกันบ้าง)
ผมเดินตาม เพื่อนหันซ้ายหันขวา เลิ่กลั่ก ผิดปกติ ผมก็ถามว่าเป็นอะไร เพื่อนมันถามว่า
"ได้กลิ่นอะไรมั้ย???" ผมขำ ได้แต่นึกในใจว่าคนไม่ค่อยเข้าวัดหรือไหว้พระที่ห้องพระก็คงจำกลิ่นธูปไม่ค่อยได้ ผมตอบกลับไปว่า"เข้าวัดบ่อยๆสิจะรู้ว่ากลินอะไร"โดยไม่ได้มีความ
คิดดูถูกเลยแม้แต่น้อย ในทางกลับกัน ผมอยากช่วยเพื่อนๆรอบตัวผมมากๆ คือตัวผมก็ไม่ได้อวดอ้างอะไรมากมาย อยากช่วยจนบอกไม่ถูก

^^PA-THONG^^

 

การเสนอธรรมะให้แก่บุคคลอื่นนั้น ต้องระมัดระวังเหมือนกัน...ประการแรก เราต้องมั่นใจในความเข้าใจของเราว่า เราเรียนและศึกษาไว้ดีแล้ว เห็นประโยชน์ พึงจะนำประโยชน์นี้ให้เกิดแก่บุคคลอื่น.....ประการ ที่สอง เมื่อเห็นประโยชน์แล้ว ย่อมกระทำการเลือกบุคคลที่จะให้ด้วย เหมือนชาวนาผู้มีพันธ์พืชดี ย่อมเลือกสรรที่นาอันอุดมนั้นลงหว่านเมล็ดพืชลง ย่อมได้ผลไพบูลย์ยิ่งนัก..

การ ที่จะพิจารณาบุคคลที่จะให้นั้น การให้ทุกชนิด อย่าว่าแต่จะเป็นการให้ธรรมทานเลย แม้การให้ข้าวของเงินทอง ผู้ให้ก็ต้องพิจารณาบุคคลที่จะรับด้วย กาลด้วย เทศะด้วย ชุมชน บริษัทด้วย...หากให้ผิดบุคคล ผิดกาล ผิดเทศะ ผิดชุมชน ผิดบริษัท ย่อมก่อทุกข์ทั้งผู้ให้และผู้รับ จึงต้องใช้การพิจารณาอย่างรอบคอบ...ยิ่งเป็นการให้ธรรมะอันเป็นเรื่องที่ ต้องอาศัยปัจจัยร่วมหลายๆอย่างแล้ว ยิ่งต้องพิจารณามากขึ้นไปอีก ......บางคนพอพูดเรื่องธรรมะ เขาก็เกิดโทสะ ดูหมิ่นเหยียดหยามพระธรรมคำสอน หรือล่วงเกินศาสนาในแง่ต่างๆก็มี...หรือบางคนฟังแล้วก็เกิดรำคาญในผู้ให้ เสียจริงๆ พูดอะไรขัดใจมาก..หรือบางคนมีศรัทธา แต่ยึดมั่นในตัวบุคคล เช่นศรัทธาพระรูปนี้รูปนั้น ก็หาความพิจารณาในแง่ธรรมยาก เอาแต่พระของฉันเป็นเกณฑ์ ....หรือแม้แต่บางคน ความเข้าใจของเขาคลาดเคลื่อนแต่เขาก็ยึดในความเห็นนั้นไม่เปิดใจรับฟังผู้ อื่น.... อย่างนี้ ผู้ฟังอาจเกิดความดูแคลนในผู้ให้ ซึ่งก็นับว่าเป็นเรื่องที่เกิดบาปขึ้นโดยไม่ควร...

ใน โลกนี้ สิ่งที่รับได้ยากแม้เป็นการให้ฟรีๆ แต่ก็หาผู้รับยากเต็มที ได้แก่ พระสัทธรรมนั่นเอง..ใครที่มีบุญเก่าที่ทำไว้ด้วยดีแล้ว ย่อมแสวงหา ขวนขวาย เพียงหยอดถ้อยคำอิงอรรถ อิงธรรมเพียงเล็กน้อย ก็เฝ้าติดตามถามไถ่ เฝ้าหาความรู้เพิ่มเติม อย่างนี้ ก็รู้ทันทีว่า เขาเป็นที่นาอุดม คือเมล็ดพืชที่หว่านลงไปแล้วไม่แห้งตาย หรือไม่เน่าไปเสีย ก่อให้เกิดผลทั้งผู้ให้และผู้รับ....

.บุคคลที่จะมา เป็นผู้รับธรรมะนั้น ผู้ให้ย่อมฉลาดพิจารณาว่า สมควรให้เท่าใด..บางคนพอเห็นผู้รับสนใจก็ว่ากันยาวตั้งแต่ทาน ศีล ภาวนา อริยสัจสี่ ไปโน่นทีเดียว ผู้ฟังครั้นพอจะเกิดศรัทธาบาง ก็เกิดปริวิตกไปกันเสียมากว่า โอหนอ ช่างยากเย็นเสียจริงๆ ชะรอยเราจะไม่ใช่เป็นคนมีบุญพอหรอกกระมัง...ศรัทธาที่พอจะตั้งขึ้นก็มีอัน มอดลงไปด้วยความขาดการพิจารณาของผู้ให้ไปเสียก็มี อย่างนี้ก็มีเยอะ.....
ค่อยๆเริ่ม ค่อยๆแนะ ดูอัธยาศัยของผู้รับด้วยไปในที ก็จะเกิดความเข้าใจเองว่า เท่าไร เมื่อไหร เรื่องอะไร จึงจะเหมาะ จึงจะควร..

ส่วน การฟังธรรมนั้น ผู้ฟังจะไม่สามารถจะเข้าถึงอรรถความหมายอันลึกซึ้งได้เพียงชั่วการฟังครั้ง หรือสองครั้งเลย ต้องฟังกันเรื่อยไป เพราะเป็นเรื่องนามธรรมเป็นส่วนมาก แง่มุมที่ฟังแต่ละครั้งแม้จะเป็นเรื่องเดิม ผู้ฟังก็เกิดรู้เพิ่มไปต่างๆกันเพราะปัจจัยของผู้ฟังนั้นต่างกันไปด้วย... ดังนั้น พึงเห็นคุณของการฟังธรรม ศึกษาธรรมให้ดีเถิด เพื่อจิตที่เป็นกุศลประกอบปัญญาจะเกิดขึ้นแก่เราเพื่อเป็นที่พึ่งต่อไปในภาย ภาคหน้าตลอดกาลนาน... ..

ขออนุโมทนาในกุศลจิตคิดเกื้อกูลคนอื่นครับ

 

การบังคับคนไม่หิวให้กินข้าว หรือ บังคับให้กินเกินความจุของคนนั้นๆ ดูจะไม่ค่อยมีประโยชน์สักเท่าไหร่ เขาคงจะไม่ปลื้ม และอึดอัดนะจ๊ะ เหนื่อยเปล่า เมื่อถึงเวลาที่เขาหิวค่อยให้เขากินดีกว่ามั้ยจ๊ะ หุ หุ หุ

 

ผมลองตรวจสอบคนรอบข้างโดยพิจารณาจากความเห็นของทุกท่านแล้ว ผมคิดว่าคนรอบกายโดยเฉพาะคนรุ่นเดียวกัน มักจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ในทุกครั้งที่ผมพูดเรื่องธรรม ผมควรวางอุเบกขาไว้ ณ ตรงนี้ก่อน เวลาเหมาะสมเมื่อไหร่ผมค่อยเริ่มต้นอีกครั้งครับ
อนุโมทนาครับ

^^PA-THONG^^

 

ผู้ใดเห็นทุกข์ ผู้นั้นเห็นธรรม ผู้ใดเห็นธรรม ผู้นั้นเห็นพระตถาคต (พระพุทธเจ้า)

 

กรณีของพี่ [I-Doo]_oui ยังน้อยค่ะ

ของหนูนี่ เวลานี้หนูแทบจะไร้ญาติขาดมิตรอยู่แล้วค่ะ เพราะทะเลาะกันเรื่อง ธรรมะ
หนูก็ลืมนึกไปว่า มนุษย์เราสั่งสมอะไรในดวงจิตมาไม่เท่ากัน เพราะฉนั้นจะคุย ธรรมะ กับใคร ก็ควรจะพิจารณาว่าบุคคลคนนั้น สมควรที่เราจะคุย ธรรมะ ด้วยหรือไม่อ่ะค่ะ ^_^V

 

ทำให้นึกถึงพรหมวิหาร 4 ข้อ อุเบกขาเลยค่ะ

 

ไม่ตึง ไม่หย่อน สายกลาง พอดี พอเพียง และพอใจในสิ่งที่เป็นอยู่
มัชฌิมาปฏิปทานะคะ


ไม่มีชัยชนะใด ยิ่งใหญ่เท่าชนะใจตนเอง
อัตตาหิ อัตโน นาโถ

 

เขาตะแบงพูดน่ะครับ พูดให้ตัวเองสบายใจ มีคนแบบนี้เยอะครับ บางคนโกงกินคนอื่น ก็หาเหตุผลบอกตัวเองหรือคนอื่นว่าทำเพื่อลูก ไม่ได้คิดในมุมของคนที่โดนโกง คิดแต่มุมเข้าข้างตัวเอง

การที่เราปิดหูปิดตาไม่ยอมรับว่าเรื่องกรรมมีจริง ไม่ได้แปลว่ากรรมไม่มีจริงครับ คนละเรื่องกัน ก็เหมือนกับนกกระจอกเทศหรือตัวอะไรสักอย่างนี่แหละ เวลาภัยใกล้ตัว มันจะเอาหัวมุดทราย ไม่ยอมรับรู้ ก็ทำนองนั้นแหละครับ

ก็เตือนเขาเท่าที่เตือนได้ครับ ถ้าเขาไม่ฟังก็ปล่อยเขาไปครับ

 

ถ้าคนเรามัวแต่คำนึงถึงความเห็นของผู้อื่นมากไป เราก็ไม่ก้าวหน้าครับ

สิ่งสำคัญตอนนี้ คือ เราตรึกตรองดูว่า สิ่งที่เราทำเป็นสิ่งที่ดีและถูกต้องหรือไม่

ถ้าคิดว่าทำดีแล้ว ก็อย่าไปสนใจความเห็นเพื่อนครับ

ส่วนการคบกับเพื่อนนั้น เราก็คบต่อไปครับ อย่าไปแสดงอาการอะไรที่ขัดแย้งกันครับ
เรียนรู้ที่จะใช้กุศลโลบายในการอยู่ร่วมกับผู้อื่นครับ

โมทนาครับ

ครับ เห็นด้วยกับKomodo ครับ ทำดีคิดดี มักจะมีสิ่งยั่วยุ ยั่วยวนมาลองใจ อยู่เสมอ ถ้าไม่ตั้งมั่นในความดีแล้ว อาจจะไขว้เขวได้เลยนะครับ

และขอเสริมนิดนะครับ เรื่องธรรมะบอกเพื่อนไปผมว่าดีแล้วครับ ยกกรณีตัวผมเองนะครับ มีคนปลูกฝังเรื่องธรรมะมาก็พอสมควร แต่ช่วงหนึ่ง ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร หลงไปนู่นไปนี่กับสิ่งต่างๆรอบตัว แต่พอกลับฝั่งกลับลำได้แล้ว ก็ได้กับไปคิดสิ่งที่คนอื่นเขาสอนเขาแนะนำมาคิด ได้อย่างดีเลยหล่ะครับ

"ก็ให้ถือคติ ช่วยได้ก็ช่วยกันไป ซ่วยไม่ได้ไม่ให้่ช่วย ก็วางอุเบกขาเข้าไว้ ขนาดเราเองยังทำตามที่เราตั้งเป้าหมายไว้ไม่ได้เลย.....แล้วเราจะไปหวังอะไรกับคนอื่น"

 

ก็แนะนำคราวๆ นะครับ เพราะผมเองก็เคยมีปัญหาคุยเรื่องธรมมะกันดีๆ เป็นอันว่าเกือบทะเลาะกับเพื่อนครับ ต่างคนก็ต่างรู้ แต่เจ้านั่นมันยังมองธรรมมะแค่จุดเดียว ไม่ได้ขยายความออกไปให้มากก็แค่นั้น ผมเลยต้องหยุดพูดแล้วปล่อยมันพูดไปฝ่ายเดียวก่อน..
ก็ทำใจครับ ช่วงนี้อย่าไปคุยเรื่องธรรมมะกับเพื่อนคนนั้นเลยครับ นานๆที พอมีโอกาสก็แซกขึ้นมาสักนิด ดูว่าเพื่อนคนนั้นมันชอบแนวไหน ชอบเครื่องราง ของขลัง รึ ชองฤทธิ์เดช ก็ดูๆ แล้วก็โน้มเข้ามาใหม่อีกที.. ลองดูนะครับ วิธีนี้ดีสุดล่ะ ถ้าเราไปสอนตรงจุดบางคนไม่ชอบอ้ะครับ อัชฌาศัย ไม่เหมือนกัน ต้องดูว่าเขาชอบเรื่องแบบไหน ชอบผี ชอบสวรรค์ ชอบนรก รึ ชอบวัตถุมงคล เครื่องราง ของขลัง ดูเอาเองครับ แล้วก็ค่อยคุย บรรยายไปทีละนิดมากเกินไป มันไม่เอาอีก ที่ผมว่าวิธีนี้ดีสุดเพราะว่าผมใช้วิธีนี้โน้มคนมาหลายคนแล้วนะครับ ต้องค่อยๆ เป็น ค่อยๆ ไป ถ้ามันชอบเรื่องไร มันจะแสดงอาการออกมา แล้วทีนี้มันจะถามเราเองล่ะครับ

 

ถ้าเค้าไม่ฟังก็ควรหยุดนะคะ เพราะไม่อย่างนั้นอาจลุกลามจน เค้าปรามาสพระรัตนตรัยได้ จะเป็นการสร้างกรรมชั่วให้เค้าเปล่าๆ ให้นึกสงสารเค้า คนเราถ้าไม่มีทุกข์ ไม่เห็นทุกข์ ยังมีความหลงอยู่มาก ก็ย่อมไม่เข้าหาธรรม เป็นธรรมดา

 

สันธิฏิโก เป็นสิ่งที่ผู้ศึกษาและปฏิบัติพึงเห็นได้ด้วยตนเอง

 

พระพุทธเจ้าท่านได้เปรียบเทียบบุคคลคนเป็นเหมือนกับดอกบัวสี่ประเภท คือ ดอกบัวที่อยู่ใต้โคลนตม ดอกบัวที่อยู่พ้นจากโคลนตมแต่อยู่ใต้น้ำ
ดอกบัวที่อยู่ใกล้ผิวน้ำ และดอกบัวที่อยู่พ้นน้ำ บุคคลคนที่เป็นเหมือนกับดอกบัวที่อยู่ใต้โคลนตม พระพุทธองค์ท่านก็ไม่ทรงตรัสสั่งสอนครับ
ที่คุณสนใจศึกษาเรื่องของกรรม เป็นสิ่งที่ดีอยู่แล้วครับศึกษาต่อไป ส่วนเพื่อนๆไม่ถึงกับต้องเลิกคบกันหรอกครับ ตราบใดที่คุณยังมีจิตใจหนักแน่น
ไม่คล้อยตามไปในทางเสื่อมเสีย บางที่เพื่อนๆของคุณก็อาจกลายเป็นครูที่ดีของคุณได้ อันนี้ต้องพิจารณากันด้วยปัญญาไปตามเหตุการณ์ครับ ขอให้ตั้ง
ใจศึกษากรรม และธรรมะ ต่อไป จะเป็นกำลังใจให้ครับ