คาถาขลัง

คาถาขลัง

พุทธศาสนา ทรรศนะและวิจารณ์

ศาตราจารย์พิเศษ เสฐียรพงษ์ วรรณปก / ราชบัณฑิต



เห็นหัวข้อเรื่องก็คงนึกออกทันทีว่า ผมจะเขียนไปในแนวไหน ก่อนอื่นขอพูดถึงความหมายของคำที่ผมนำมาจั่วหัวข้อนั่นก่อน

คาถา หมายถึงบทร้อยกรองหรือโศลกสำหรับสวด ดั้งเดิมทีเดียวหมายเอาบทร้อยกรองมีความยาวสี่บาท เรียกว่าคาถาหนึ่ง ต่อมาใช้เรียกคำร้อยแก้วธรรมดาก็ได้ ที่สำหรับท่องหรือสวดเพื่อให้เกิดความศักดิ์สิทธิ์มักเรียกคู่กับคำว่า อาคม เป็น คาถาอาคม

คาถาอาคม มีสารพัดชนิด เช่นคาถากันผี คาถากันหมากัด คาถากันงูเงี้ยวเขี้ยวขอ คาถาเมตตามหานิยม ฯลฯ

ส่วนคำว่า ขลัง พจนานุกรมให้ความหมายว่า กำลังแรงหรือศักดิ์สิทธิ์ คาถาขลังก็หมายถึงคาถาที่มีกำลังแรง หรือคาถาที่ศักดิ์สิทธิ์นั่นเอง

นัยว่าคำนี้เป็นภาษาเขมร เดิมทีแปลว่าหญ้าคา (เขมรปัจจุบันนี้เรียกว่า ระเนง ไม่เรียก ขลัง)

แล้วหญ้าคามันเกี่ยวอะไรกับคาถาอาคมศักดิ์สิทธิ์ ท่านผู้อ่านอาจตะโกนถามเช่นนี้

อ้อ เกี่ยวซีครับ ท่านที่เคยอ่านวรรณคดีแขกตอนที่เทวดากับอสูรกวนน้ำอมฤตคงจะจำได้ใช่ไหมครับว่า เมื่อคราวเทวดามีพระอิศวรเจ้าเป็นประธานร่วมกับบรรดาอสูรทั้งหลาย กวนเกษียรสมุทรเพื่อเอาน้ำอมฤตนั้นให้พญานาคพันรอบขุนเขาพระสุเมรุ พวกเทวดาดึงหัวพญานาค พวกอสูรดึงหางชักเย่อกันไปมา จนกระทั่งพญานาคแกเหนื่อยอ่อนพ่นพิษออกมา พระอิศวรกลัวจะเป็นอันตรายแก่เทวดาและอสูรที่ดื่มน้ำอมฤต จึงดื่มพิษพญานาคเสียเอง พิษไหม้คอพระอิศวรจนกลายเป็นสีนิล พระอิศวรจึงมีอีกชื่อว่า "นีลกัณฐ์" แปลว่า มีคอสีนิล

แต่พิษที่พระอิศวรดื่มนั้นไม่หมดไปทีเดียว ได้กระเด็นไปถูกต้นไม้ใบหญ้าที่อยู่ข้างๆ ไหม้เกรียมหมดสิ้น

ยกเว้นหญ้าชนิดหนึ่งที่ไม่โดนไหม้ไปด้วย พวกอสูรและเทวดาเห็นดังนั้นจึงร้องขึ้นพร้อมกันด้วยความอัศจรรย์ว่า โอโฮเฮะ หญ้านี้เก่งจริงว้อย อะไรเทือกนั้น

หญ้าชนิดนี้ เขมรเขาเรียก ขลัง

เมืองไทยเรารับเอาอะไรต่ออะไรหลายอย่างมาจากเขมร โดยเฉพาะภาษา คำว่า ขลัง นี้ก็พลอยติดมาด้วย แรกๆ ก็คงมีความหมายเหมือนภาษาดั้งเดิมเขาอยู่ แต่ต่อมาความหมายเลือนมาหมายเอาถึงความศักดิ์สิทธิ์ ความกล้าแข็งอย่างที่ใช้กันอยู่ในปัจจุบันนี้

ที่เลือนมาอย่างนี้ ก็พอมองเห็นเค้าเดิมอยู่ไม่ถึงกับ "เพี้ยน" มากมายนัก

คือหญ้าขลัง (หญ้าคา) ถึงจะถูกพิษพญานาคที่ร้ายแรงมันก็ไม่เป็นไรสามารถยืนต้นอยู่ได้อย่างมหัศจรรย์

ดังนั้น สิ่งใดก็ตามที่มีอำนาจศักดิ์สิทธิ์ หรือเก่งเหมือนหญ้าขลัง จึงพลอยถูกเรียกว่าขลังไปด้วย

ท่านผู้อ่านคงจะเคยเห็น เวลาพระท่านประพรมน้ำพุทธมนต์ ท่านมักเอาหญ้าขลัง (หญ้าคา) พรม ทั้งนี้ อาจมุ่งหมายให้มันขลังเหมือนชื่อหญ้าก็ได้

อย่างน้อยหญ้าชนิดนี้ก็อมน้ำได้มาก และสลัดไปได้ไกลกว่าหญ้าชนิดอื่น

มีคนเคยถามผมบ่อยว่า ที่ว่าคาถาอาคมหรือเครื่องรางต่างๆ ขลังนั้นมันขลังจริงหรือและขลังตรงไหนอย่างไร

ในทรรศนะส่วนตัวของผม (คนอื่นไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย) ผมว่าขลังจริง แต่ความขลังมิได้อยู่ที่ตัวคาถา หรือวัตถุมงคลที่เราแขวนอยู่ ความขลังอยู่ที่พลังจิตหรืออำนาจสมาธิผสมศรัทธาอันแรงกล้าของบุคคลผู้นั้นเอง

และศรัทธาความเชื่อมั่นนี้ มักเป็นศรัทธาที่ผสมความไม่รู้หลายเปอร์เซ็นต์ทีเดียว พูดง่ายๆ ว่าความโง่ไม่รู้แจ้งจริง ทำให้เขาเชื่อมั่นในอำนาจลึกลับภายนอก เช่นเชื่อว่าคาถานี้สามารถทำให้เขาแคล้วคลาดหรือมีเสน่ห์มหานิยมแรง

ความเชื่อมั่นอย่างสนิทใจไม่ลังเลสงสัยนี้เอง ทำให้จิตของเขาไม่วอกแวก แน่วแน่เป็นสมาธิ

เมื่อจิตเป็นสมาธิ เขาย่อมทำการอะไรต่างๆ ให้สำเร็จลุล่วงไปได้อย่างชนิดที่เวลาปกติธรรมดาเขาไม่สามารถทำได้

ความสำเร็จอันนี้เมื่อมันเกิดขึ้นเขาก็ยกให้ว่าเป็นความศักดิ์สิทธิ์ของคาถา หรือวัตถุมงคลนั้นๆ

ยกตัวอย่างให้เห็นง่ายๆ สักสองสามตัวอย่างก็แล้วกัน

เรื่องที่หนึ่ง "เรื่องปลุกพระ" ท่านที่เคยอยู่ในชนบทอาจจะเคยเห็นหรือเคยทำ "การปลุกพระ" มาบ้างแล้ว การปลุกพระ ก็คือกรรมวิธีในการทดสอบคุณภาพของพระเครื่องว่าแท้หรือไม่ โดยที่สมัยนั้นยังไม่มี "เซียน" ดูพระที่เก่งกาจเหมือนสมัยนี้ เขาจึงพิสูจน์ด้วยคาถาอาคมเรียกว่า คาถาปลุกพระ

(อ่านต่อฉบับหน้า)
˹ѧ

 

ขอบคุณในความรู้ครับ

 

หนักไปทางเพอเจอนะคับ

 

อ่านซะนานไม่ได้เรื่องอะไรเลย
นึกว่าจะบอกอะไรที่ได้เรื่องซะอีก

 

พวกหลงตัวเองมันเยอะ นะคับ
เลยเพอเจอซะส่วนใหญ่หาสาระได้เรื่องยาก