เรื่องเด่น การให้ทานโดยศรัทธามีอานิสงส์มากเพียงใด

การให้ทานโดยศรัทธามีอานิสงส์มากเพียงใด

การทำทานโดยเพียงจิตศรัทธา มุ่งหวังให้ผู้อื่นมีความสุขและมุ่งขจัดความตระหนี่ออกไปจากใจ ก็จะเป็นการปลดเปลื้องกิเลสความโลภได้ และให้ผลได้อย่างน่าอัศจรรย์ดังมีเรื่องเล่าในพระไตรปิฎกว่า

ในศาสนาของพระกัสสปสัมมาสัมพุทธเจ้า มีชายผู้ยากจนเข็ญใจคนหนึ่งไร้ญาติพี่น้อง ไร้ทั้งทรัพย์สินเงินทอง พยายามหาเลี้ยงชีพอยู่ในเมืองพาราณสี นายคนนี้พยายามไปของงานทำจากมหาเศรษฐีคนหนึ่งซึ่งเขามีทรัพย์อยู่มากถึง 80 โกฏิ

ท่านเศรษฐี มีความสงสารจึงถามว่ามีความรู้อะไรบ้าง นายคนนี้จึงบอกว่า ข้าพเจ้าไม่มีความรู้อะไรเลยมีแต่กำลังกายเท่านั้น ท่านเศรษฐีกล่าวว่า ถ้าเช่นนั้นเจ้าจงไปรักษาหญ้าเราจะให้ข้าวกินวันละหม้อ

ตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมานายคนนี้ก็รักษาหญ้าให้เศรษฐีจนได้ชื่อว่านาย “ติณณปาละ” อยู่มาวันหนึ่ง ติณณปาละมาคิดว่าตัวเรานี้ ในชาติปางก่อนคงจะไม่ได้ทำบุญกุศลอันใดไว้เลย มาถึงชาติ นี้เราจึงได้ลำบากยากแค้นแม้แต่อาหารจะรับประทานไปวันหนึ่งๆ ก็ทั้งยากเต็มที แต่นี้ต่อไปเราจะต้องขวนขวายให้ทานทุกๆ วันให้ได้

เมื่อมีความตั้งใจอย่างนี้แล้วติณณปาล ก็แบ่งอาหารออกเป็นสองส่วน โดยส่วนหนึ่งถวายแก่พระภิกษุสงฆ์ อีกส่วนหนึ่งไว้บริโภคเองทำอย่างนี้มาตลอดทุกๆ วันมิได้ขาดเลย

ด้วยอำนาจบุญกุศลที่ติณณปาละทำนั้น ก็ทราบไปถึงหูของนายจ้างคือ “สิริธรรมเศรษฐี” ท่านเศรษฐีเป็นคนใจบุญอยู่แล้วจึงสั่งให้เพิ่มอาหารขึ้นอีกเป็นสาม ส่วนติณณปาละก็แบ่งอาหารออกไปอีกเป็นสามส่วน ส่วนหนึ่งถวายภิกษุสามเณร อีกส่วนหนึ่งให้แก่ยาจก อีกส่วนตนเก็บไว้บริโภค ทำอยู่อย่างนี้เป็นประจำ

ครั้งหนึ่งจนถึงฤดูออกพรรษา ประชาชนและท่านสิริธรรมเศรษฐี ได้พากันทำกฐินทานเพื่อจะถวายแก่ภิกษุสงฆ์ผู้อยู่จำพรรษา ติณณปาละได้ทราบข่าวดังนี้แล้ว ก็เข้าไปหาสิริธรรมเศรษฐีถามถึงอานิสงส์ผลของกฐินทานว่าการถวายทานอย่างนี้ คงจะมีผลเป็นอันมาก เพราะประชาชนไม่นิ่งนอนใจ ช่วยกันหลายคนท่านเศรษฐีได้บอกถึงคุณแห่งการทำบุญด้วยกฐินทานโดยละเอียดจนติณณปาละเกิดศรัทธาอย่างมาก ก็ถามว่าอีกเมื่อไรจะถึงกำหนดถวาย ท่านเศรษฐีบอกว่าอีก 7 วัน

ติณณปาละก็กลับไปสู่ที่อยู่ของตน ก็คิดว่าตนเองจะนำของไปทำวัตถุทานก็ไม่มีอะไรเลยสักอย่างเดียว เห็นอยู่แต่ผ้านุ่งผืนเดียวเท่านั้นที่จะนำเข้าเป็นส่วนกฐินทานได้

แต่พอจะเปลื้องผ้าตัวกิเลสคือความตระหนี่เหนียวแน่นก็มากั้นไว้ เขาก็คิดว่าถ้าสละผ้าผืนนั้นแล้วเราจะเอาผ้าที่ไหนนุ่งเพราะมีอยู่ผืนเดียวเท่านี้ ผลที่สุดก็ตัดสินใจเด็ดขาดว่าเราจะต้องถวายทานให้ได้แน่ ก็เปลื้องผ้ามาทำการซักฟอกและย้อมด้วยน้ำฝาดตนเองก็เอาใบไม้มานุ่งป้องกันความอายเท่านั้น แล้วรีบนำผ้าไปหาเศรษฐี มอบอนุโมทนาผ้านั้นเข้าเป็นส่วนบริวารของกฐินนั้น

ท่านเศรษฐีก็รับอนุโมทนา นำผืนผ้าที่ย้อมแล้วของติณณปาละ เข้าเป็นส่วนผ้าบริวารซึ่งยังขาดอยู่ผืนหนึ่งพอดีแล้วนำไปถวายแก่พระภิกษุสงฆ์

ทันใดนั้นเสียงโกลาหลก็บังเกิดขึ้นในขณะนั้นด้วยเสียงสาธุการของเทวดา ทั่วทั้งอากาศและปฐพี พระมหากษัตริย์ได้ทรงสดับเสียงนั้นแล้ว ก็ตกพระทัยกลัวว่าจะมีมรณภัย มาถึงพระองค์รับสั่งให้หาปุโรหิต แล้วตรัสถามถึงเหตุโกลาหลอื้ออึงนั้น

ในครั้งนั้นมีเทวดาองค์หนึ่ง ที่รักษาอยู่เศวตฉัตรจึงกล่าวว่า
“ดูกรมหาบพิตรเสียงโกลาหลอื้ออึ้งนั้น มิใช่ว่าจะมีภัยมาถึงพระองค์นั้นเป็นเสียงของเทวดาทั้งหลายในหมื่นโลกธาตุ ได้สาธุการส่วนบุญของนายติณณปาละซึ่งเป็นคนเข็ญใจ รักษาไร่หญ้าของเศรษฐี ได้เปลื้องผ้านุ่งของตนออกมาแล้วถวายเข้าส่วนกฐินทานพระองค์อย่าตกพระทัย ไปเลย”

พระราชาทรงทราบเช่นนั้นก็ทรงปีติยินดี รับสั่งให้หาตัวนายติณณปาละพร้อมทั้งส่งผ้าสาฏกคู่หนึ่ง ราคาผืนละหนึ่งแสนกหาปณะไปพระราชทาน นายติณณปาละก็นุ่งสาฎกเข้าเฝ้าพระราชา

พระราชาเองก็อยากจะได้บุญ จึงบอกว่าจะทรงขอซื้อส่วนบุญกุศลด้วยทรัพย์มีประมาณพันหนึ่ง นายติณณปาละก็บอกว่าขายให้ไม่ได้จนแม้จะมีการเพิ่มจำนวนเงินทวีขึ้นเป็นลำดับจนถึงแสนกหาปณะ ติณณปาละก็ไม่ขายให้ตามพระประสงค์ได้ จึงกราบทูลว่า

“ข้าแต่มหาบพิตร บุญกุศลนั้นจะเอาทรัพย์ซื้อหาไม่ได้ ถ้าหากพระองค์ จะอนุโมทนาส่วนบุญนี้ก็จะได้บุญอยู่พระเจ้าข้า”

พระราชามีความยินดีเป็นอย่างยิ่ง ที่ได้รู้วิธีการทำบุญอีกวิธีหนึ่ง จึงให้คนตีฆ้องร้องประกาศ ตลอดทั้งพระนครแล้วพระราชทาน ช้าง ม้า โค กระบือ ข้าทาส ชายหญิงอย่างละหนึ่งร้อยบูชาแก่นายติณณปาละเป็นอันมาก แล้วแต่งตั้งนายติณณปาละไว้ในตำแหน่งเศรษฐี
ส่วนเหล่าพ่อค้าคฤหบดีเศรษฐีทั้งหลายในเมืองต่างก็พากันสละทรัพย์เป็นจำนวนมาก ออกบูชาคุณและบุญกุศลของติณณปาละเป็นสมบัติมากมาย

เพราะการทำบุญด้วยจิตอันเป็นกุศลเจตนาอันแรงกล้า จึงเป็นผลสำเร็จให้ผลทันตาเห็นในปัจจุบันชาติทำให้ติณณปาละกลายเป็นเศรษฐีได้

ความศรัทธาในสิ่งที่ถูกต้องย่อมนำความสุขมาให้ ซึ่งศรัทธาต้องประกอบด้วยปัญญาคู่กันเสมอ

สนพ.เสบียงบุญ

 

สาธุ สาธุ สาธุ