กรรมที่มันติดจิต (องค์หลวงปู่น้อย ญาณวโร)

“...หาหมอผีเขาว่ามีผี หาหมอวินิจฉัยเขาว่ามีโรค แต่ทางพระพุทธศาสนาบอกว่าเป็นโรคกรรมลงตรงนั้น มีกรรมอะไรที่มันติดจิตไหม กรรมที่มันติดจิต ระลึกไม่หายระลึกแล้วจำได้ตลอดๆ เคยอยู่กับพ่อแม่ครูอาจารย์ท่านถาม เฮาก็เลยพูดให้ฟัง เฮาไปฆ่าหมาตัวหนึ่งตั้งแต่เป็นเด็กจำไม่ลืม จะทำยังไงขอรับถึงจะหาย อุทิศบุญส่วนกุศลให้เขาซะว่า มันก็ยังติดเท่าเก่ามันนะหมาตัวเล็กๆ นี่จำความได้ เขาจ้างสลึงหนึ่ง เด็กเกือบ ๑๐ คน อยากกินขนมกับเขาก็ไปกับเขาเหมือนเก่านั่นแหละ เฮาไม่กล้าฆ่าหมาหรอกแต่อยากกินขนม (หัวเราะ) ภาษาเด็ก มึงไม่ฆ่ากูไม่ให้มึงกินขนมด้วยเด้อเขาว่า ขนมสลึงหนึ่ง สลึงหนึ่งสมัยก่อนนี่มันห่อใหญ่นะ ไข่ขี้โก๋ขี้เกี้ยมนะได้เยอะอยู่ นี่กรรมที่มันติดจิต หมามันออกลูกเกินถ้าว่าภาษาอีสานถ้ามันออกลูกกี่ตัวล่ะมันจะเป็นเสนียดจัญไร ก็เอาลูกมันไปฆ่าซะว่า หมู่ก็เลยชวนไปเล่น สมัยก่อนมันไม่มีขนมกินใช่ไหมล่ะ ไอ้เราก็อยากกินขนม คนนี้ก็ทุบโยนลงเหวเรา คนนี้ก็ทุบโยนลงเหว เราก็สงสารยืนอยู่แต่อยากกินขนมมากกว่า เกิดมาไม่เคยกินขนม หมู่ก็เลยว่าถ้ามึงไม่ฆ่ากับหมู่กูให้มึงกินขนมเด่ว่า ไอ้ก่องชื่อมัน รุ่นพี่ปีนึงนั่นนะ เราก็ว่าเอ้า..เดินเข้าไปก็หลับตาเตะมันเบาๆหรอก มันร้องเอ๋ง...ตั้งแต่โน่นแหละตั้งแต่จำความได้ จำได้ตลอดนะ

สมัยอายุ ๑๙ ปี มีพระธุดงค์ท่านเที่ยวมาสมัยก่อนนี้บ้านหมู่บ้านเป็นป่าใหญ่ใช่ไหมล่ะ ผีเยอะ พระธุดงค์ชอบเที่ยวมา ก็เลยไปกราบท่าน ท่านเลยพูดให้ฟัง นวดให้ท่านไงกำลังนวด เอ...ว่า คิดอะไรอยู่นี่ กรรมที่มันติดจิตมันแก้ได้ยากนะ สะดุ้งเลยเรา ไปทำอะไรไว้ล่ะ เรายังไม่ได้พูดสักคำนวดเท้าเฉยๆ ตัวสั่นเลยเฮา ขอโอกาสพ่อแม่ครูอาจารย์ ผมฆ่าหมาตั้งแต่ผมจำความได้ ตั้งแต่กำลังวิ่งเล่นพอวิ่งได้นี่ล่ะอยากกินขนมกับเขา เขาก็เลยจ้างให้ไปฆ่าลูกหมาตัวเล็กๆหรอกมันกำลังออกมาใหม่ๆตามันก็ยังไม่ได้ลืมหรอกก็เลยว่างั้น มันก็เลยติดจิตจนถึงปัจจุบัน
เออ...บวชให้เขาซะ เราก็เอ...ยังไงว้า อายุไม่ถึง ๒๐ เราเลยบวชนั่นนะก็พระธุดงค์รูปนี้ล่ะ ท่านชื่ออะไรลืมแล้วบวชแล้วก็อุทิศให้เลยนะ พออุทิศให้ปั๊บมันก็เท่าเก่ามัน ระลึกไปมันก็ติดจิตจนภาวนาตอนนี้สุดโต่ง ภาวนาสุดโต่งระลึกได้ไหม ระลึกได้แต่มันไม่ติดจิต มันต่างอันต่างจริงต่างอันต่างอยู่ จิตมันไม่ติดอีกแล้วมันไม่ยึดไม่ถือไม่ยุ่งไม่เหยิงวุ่นวายอีก มันเป็นความแตกต่างระหว่างการที่วางได้อย่างสมบูรณ์ ได้ระลึกไปก็ระลึกเห็นกรรมตัวนี้ชั่วก็รู้ดีก็รู้จิตที่เหนือดีเหนือชั่วมันมีอยู่ นั่นแหละผู้ภาวนาเป็น ภาวนาหนักมันเป็นอย่างงั้น ตอนแรกก็ไม่เป็นภาวนายังไงมันก็ไม่ขาดถ้ามันวางไม่ได้

ถ้ามันวางได้ภาวนามันขาด วางรักวางชังได้วางโกรธโลภทิฐิมานะได้นี่ผู้นั่นก็รู้เลย การละการวางมันเป็นยังไง การทำจิตภาวนามันเป็นยังไง ตั้งแต่ก่อนโสสุดโสเป็นโสตายสลบไสลในการทำเพียร มาเห็นอ๋อ...ใกล้ๆนี่ ไม่ได้ไกล ที่มันจะตัดขาดจากกันมันอยู่ตรงนี้ๆ อ๋อ...สมัยก่อนมันไม่มีปัญญานี่ใช่ไหมล่ะ ไม่มีปัญญามันก็ติดแนบในจิต แต่มันต้องอาศัยการสละตายนะสำหรับเรานะแต่คนอื่นก็ไม่เข้าไปก้าวก่ายหรอก มันสละตายแล้วมันสลบแล้วสลบอีก สลบแล้วสลบอีกมันก็ขาดออกจากกัน ขาดทีละนิดๆทีละหน่อย ขาดไปขาดมา ยุติ กำลังบาปขาดจากหัวใจเหลือแต่กำลังบุญหนุนหัวใจให้สว่างไสวต่อไปๆๆ นี่เป็นอย่างงั้นอันนี้พูดถึงกรรมที่มันติดจิต...”

พระธรรมเทศนา : องค์หลวงปู่น้อย ญาณวโร
วัดป่าห้วยริน ต.หัวนาคำ อ.กระนวน จ.ขอนแก่น
๑๔ กันยายน ๒๕๖๕