กรรมฐาน กับ ความพอดี

การปฏิบัติกรรมฐานไม่ว่ากองใดหรือฐานใดก็ตาม ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ ฐานใดก็ได้แต่ขอให้เลือกตรงตามจริต อนุสัย และไม่เป็นโทษต่อจิตธาตุ แต่สิ่งสำคัญนั้น อยู่ที่ความพอดีของตัวผู้ปฏิบัติเอง



-ถ้าศรัทธามากไป ก็งมงาย
-ถ้าวิริยะมากไป ตึงเกินไป ก็ไม่พอดี
-ถ้าสติมากไป ก็กลัวนั่นกลัวนี่ ไม่กล้าทำอะไร วิตกกังวลไปหมด
-ถ้าสมาธิมากไป ก็จะจมแช่ จากบุพเพนิวาสนุสติญาณ ก็กลายเป็นบุพเพสันนิวาส โน่นคนรักเก่าชั้น นั่นพ่อแม่ชั้น ในอดีต ทั้งๆที่มันจบไปแล้ว ก็เอามาเป็นเรื่องเป็นราว
-ถ้าปัญญามากไป ก็ทำอะไรโฉ่งฉ่าง ทำลายสมมติบัญญัติ



+อินทรีย์ทุกตัวต้องมีปัญญา(ดำเนินไปเรื่อยๆ)กำกับ ส่วนตัวปัญญานั้น ต้องมีสติเป็นตัวกำกับ+



การประพฤติปฏิบัติธรรมนั้น ถ้าให้อุปมา อุปมัย ก็ไม่ต่างกับการตกปลา เหมือนเรานั่งตกปลา พอปลามาติดเบ็ด ก็ไม่ดีใจ แล้วก็โยนปลาลงน้ำซะ และถ้าปลาไม่ติดเบ็ด ก็ไม่เสียใจ นั่งไปเรื่อยๆ พอหมดวันก็กลับบ้าน พักผ่อน วันรุ่งขึ้นก็ไปนั่งริมสระใหม่ ทำอย่างนี้ไปเรื่อยๆ



ถ้าเปรียบเทียบอีกอย่างหนึ่ง ให้ชัดๆ ก็เหมือนเวลาเราต้มบะหมี่ ถ้าต้มแค่ 1 นาทีแล้วกิน เส้นมันก็จะแข็ง แล้วถ้าเราทำด้วยอารมณ์ เราก็จะไปวิพากวิจารณ์ว่าบะหมี่ยี่ห้อนี้เส้นมันแข็งไม่อร่อย ทั้งๆที่หารู้ไม่ว่า ตัวเองใจร้อน แต่ในทางกลับกัน ถ้าปล่อยสบายๆซัก 3 นาที แล้วลองชิมใหม่ก็จะพบว่า ของเค้าดีจริงๆ



การปฏิบัติธรรมที่แท้จริงนั้น ทำแต่เหมือนไม่ได้ทำ ทำแบบสบายๆ อย่าเร่งรีบ เร่าร้อน ต้นไม้จะเติบโต ต้องค่อยๆ รดน้ำ อย่าไปเร่งมัน ถ้าไปเร่งมันจะเกิดผลเสียแก่ตัวผู้ปฏบัติเอง อย่าดึงต้นกล้าให้โตไวๆ เมื่อมันโตเต็มที่ เราก็จะได้กินผลของมันเอง



=ขอแทรกนอกเรื่องนิดหนึ่ง การปฏิบัติธรรมทุกกรรมฐานควร ฝึกลมปราณด้วย จะดีมาก=



เจริญพร

 

ให้เดินตามทางมรรค 8
อย่าไปเดินตามกิเลส