แพน้อย

เรื่องสมาธิ จะเป็นเรื่องที่ระหว่างการภาวนา เราจะเห็นว่ามันมี มันต้องใช้

เราก็แค่ทำเอาพอที่จำเป็น ซึ่งก็แปลว่า เราไม่ได้ชี้ว่า สมาธิไม่ต้องทำ คน
ที่ไม่เขาใจการภาวนา จะติตรงนี้ด้วยความไม่เข้าใจ แม้แต่อนาคามีบุคคลก็
ยังละการจงใจทำไม่ได้ ซึ่งก็ไม่ใช่ปัญหาที่ควรไปคิดตอนนี้

เพราะเป้าหมายแรก คือ โสดาบันเท่านั้นเอง แค่นี้ก็พอแล้ว

ส่วนใหญ่มันก็ง่ายเสียเหลือเกินที่จะพูดว่าตัวเองมีกิเลสอะไรบ้าง ดังนั้น จะต้องดู
และพูดเฉพาะที่เป็นปัจจุบันมากขึ้น เพราะถ้าพูดว่า ตัวเองโลภมาก เพราะเมื่อตอน
เด็กๆ กินขนมไม่แบ่งเพื่อน แบบนี้ไม่มีประโยชน์ แต่ถ้า วันนี้โลภ เห็นเพื่อนเขา
ถูกรางวัลแล้วอยากได้ แล้วก็จะบรรยายออกมาอีกว่า เห็นอิจฉา เห็นโทษะ ไม่ชอบ
หน้าคนที่ทำทีเป็นโชคดี เยอะแยะยุบยับ แบบนี้จะเป็นปัจจุบัน ซึ่งจะเป็นขั้นของการ
อบรมจิตให้รู้จักสภาวะธรรม หลังจากนั้น เมื่อเกิดอาการนามรูปแบบนั้นอีก จิตเขาจะ
ออกมาเป็นผู้ดูให้เห็น จนกระทั่งชัด ตั้งมั่นขึ้นเรื่อยๆ แบบนี้ตั้งแต่ต้นสายถึงปลายทาง
ไม่ต้องทำอะไรมากไปกว่านี้

สติปัฏฐาน 4 ทำไมต่อธรรมกันได้ เพราะมันเป็นเรื่องของกาย และใจ ของผู้ปฏิบัติ

ถ้าคุณแพเล่าสภาวะธรรมที่เป็นปัจจุบัน ผ่านมาไม่นาน แต่จำความรู้สึกได้อยู่ จำอาการ
ของใจ หรือ เรียกว่า จิต ได้ เราก็พอจะชี้ลงไปได้ว่าให้รู้สึกไปอย่างนั้น ให้เห็นความรู้สึก
ถ้าเห็นความรู้สึก ก็มักจะต้องเห็นอารมณ์ เมื่อเห็นอารมณ์ก็ต้องมีสภาพส่วนใหญ่มาจาก
กิเลส อนุสัย ที่นี้แหละครับ ถ้าคนที่สนทนาด้วยไม่วางฟอรม์ ไม่อายที่จะพูดต่อว่าตน
เอง ว่ามีกิเลสอย่างนู้นอย่างนี้ เราก็จะเรียนรู้เรื่อง นามรูป กัน หลังจากเข้าใจนามรูป
หรืออารมณ์ ก็จะเข้าใจเหตุปัจจัยไปเรื่อยๆ เสร็จแล้วก็เห็นทางการภาวนา

ถ้าธรรมะแบบเรียบง่าย ตามสติปัฏฐาน 4 นี้ พอทำได้ครับ ไม่จำเป็นต้อง
คุยกันต่อหน้า เพราะไม่มีเรื่อง ฌาณวิสัย มาเกี่ยวข้อง และโดยปรกติการ
ต่อธรรมแบบภาวนา ที่เรียกว่าสติปัฏฐาน 4 นั้นเป็นเรื่องของการระลึกสภาวะ
ธรรมตามหลัง ที่นี้ไม่ว่าจะตามหลังมากหรือน้อย ก็พอคุยกันทางเน็ทได้

อีกอย่างหนึ่ง ส่วนใหญ่ก็คุยกันในขั้นเริ่มต้นกันเท่านั้น แค่หาทางเข้าให้ได้
ก็จะเริ่มเดินต่อได้เองทันที แต่ถ้ายังหาช่องเข้าไม่ได้ ก็คุยๆกันไปเรื่อยๆ

ถ้าอยากเรียนลัด ก็ต้องไปหาพระให้ท่านดูตามความเป็นจริง แต่ก็นั้นแหละ
ครับ มันจะไม่มีประโยชน์หากหลักการง่ายๆยังไม่ได้ถือเอาไป

ถ้าไม่เคยทำเลย แล้วไปถามพระ ก็แน่นอนย่อมไม่ได้อะไรกลับมา

แต่ถ้ามีของในมือบ้างแล้วเอาไปให้พระท่านช่วยตรวจ ท่านก็จะต่อ
ธรรมให้ได้ว่า ที่ถืออยู่นั้นเบา หรือหนักอย่างไร ผ่อนตรงไหน หรือว่า
ผิดไปเลย ซึ่งกรณีที่ผิดไปเลยนี้จะดีมากๆ ถ้าศรัทธายังมีต่อพระ
จะทำให้ชี้ถูกตัวได้ทันที เพราะตอนนั้นจะอึ้ง พ้นคิดอยู่

แต่ถ้าศรัทธาไม่มี ตอนอึ้งจะไม่ใช่อึ้งเพราะไม่คิด แต่อึ้งเพราะนึกคำ
จะต่อว่าพระอยู่ แบบนี้ก็มี พระท่านว่า บางคนจะลุกมาเตะก็มี

หน้ามืดค่ะ แปลกจังปกติไม่เคยเป็นขอพักเดี๋ยวนะคะ ทานข้าวเสร็จจะแวะเข้ามาอีกรอบค่ะ ค้างชื่อไว้นะคะ

แต่ผมเลิกกล่าวธรรมมาหลายอาทิตย์แล้วนะ

ขอตัวทานข้าวเย็นนะคะ

อาจเคย และอาจจะไม่รู้ตัว หรือแพน้อยว่าไงล่ะครับ หุหุ

ถ้าศิษย์บอกไม่ครบ บอกย้อนของเก่า อะไรคือสิ่งที่ศิษย์ได้จริง วัดจากอะไร

แล้วใช้วิธีใดเล่า วัดระดับธรรมของศิษย์

แล้วธรรมใดเล่าเป็นธรรมที่เหล่าอาจารย์เข้าถึงกัน

หรือแนะนำธรรมถูก..แต่เอาไปใช้จริงไม่ได้

มีบ้างมั้ยคะ ที่แนะนำธรรมถูก.. แต่ส่งให้ผิดคน

ครับ เป็นเช่นนั้นเอง
สิ่งนี้มี สิ่งนี้ย่อมมี
สิ่งหนึ่งเกิด สิ่งนั่นย่อมดับเป็นธรรมดา
เดี๋ยวนี้มันมองอะไรก็มองซื่อๆ ตรงๆ ไม่ได้ปรุงอะไร ครับ

แพน้อย ลองเจริญเมตตาสิ
ธรรมคือผู้ตื่น ผู้เบิกบานนะ
หากปฎิบัติ แต่ไม่สดชื่นผ่องใส แสดงว่ามาผิดทางนะ
หนังสือธรรมะอ่านมามากแล้ว อ่านจิตตัวเองให้มากเถิด หุหุ

วันนี้ออกไปข้างนอกมานะคะ ได้เจอผู้คนมากมาย บ้างเร่งรีบ บ้างผ่อนคลาย มีบ้างแอบหลับ โอ้โฮ..หลายเวอร์ชั่น แต่ดันมีเรานี่สิ (เฮ้อ...)
แล้วคุณล่ะคะ ดูตัวเองก่อนดูผู้อื่น
หรือดูผู้อื่นก่อนย้อนมามองตน
หรือมองว่าทุกอย่างเป็นเช่นนั้นเอง

ความสุขคนเรา ในแง่มุมเล็กๆ ส่วนหนึ่งในชีวิต

[IMG]
บ่นอะไร หรือแก่แล้ว แพน้อยหนา
ผมมาหา เข้ามาทัก ยินเสียงบ่น
โม้ระงม ปนตัดพ้อ พ่อไม่ปลื้ม
ให้คึกครื้น ตื่นฉับพลัน หลงเข้ามา หุหุ

ความสุขมาพร้อมกับทุกคนที่เข้ามาในห้องค่ะ หลับฝันดีนะคะทุกคน ช่วงนี้อากาศแปรปรวนรักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ รักธรรมรักทุกคนค่ะ

รู้จักตัวเองยังไม่มากพอ จะรู้จักใครได้ล่ะจริงมั้ยคะ