การใช้สมาธิยามอกหัก

สวัสดีค่ะทุกท่าน นี่เป็นกระทู้แรกของพิน ไม่แน่ใจว่าตั้งในกลุ่มที่ถูกหรือเปล่า อย่างไรก็ขออภัยด้วยนะคะ ถ้าผิดพลาดอะไรไป ต่อไปนี้เป็นเรื่องของพินค่ะ:

พินเพิ่งเลิกกับแฟนไปเมื่อวันที่ 31 ม.ค. หลังจากคบกันได้มาปีครึ่ง คนนี้เป็นรักแรกตอนอายุ 25 คุยกันถึงเรื่องแต่งงาน มีลูก ไปเที่ยวหลังเกษียณ ฯลฯ เขาเป็นทหาร และไปฝึกแบบติดต่อไม่ได้เลย 2 เดือนครึ่ง พินก็รอ แต่หลังจากกลับมาได้อาทิตย์เดียวเขาก็บอกเลิก เพราะอยากเปิดโอกาสให้ผู้หญิงคนอื่นๆที่เข้ามาจำนวนมาก ประกอบกับตัวพินเองก็ทำงานอยู่ต่างประเทศ (เขาเคยบอกว่าจะรอ ตอนพินอยู่เมืองไทยและเขาเรียนอยู่ต่างประเทศ พินก็รอเขาค่ะ แต่ก็สวนทางกันเพราะพินมาได้งานที่ต่างประเทศก่อนเขากลับมาเมืองไทย)

พินกับเขาเคยไปแบ็คแพคเที่ยวยุโรปด้วยกันเกือบ 3 อาทิตย์ เหมือนไปฮันนีมูน ภาพที่ไปเที่ยว ที่มีความสุขมากๆคอยหลอกหลอน ทำให้ใจมันไม่เชื่อว่าอยู่ๆเขาจะไม่รักแล้วได้อย่างไร เวลาใครพูดถึงยุโรปหรือประเทศหรือเมืองที่เคยไปด้วยกัน ก็จะเศร้าตลอดเลยค่ะ พยายามมองข้อเสียของเขา และนึกถึงตอนที่เขาบอกเลิก แต่เหมือนใจมันไม่ยอมรับสักที ว่าเขาไม่ได้รักแล้ว เวลาเผลอ ก็ชอบคิดว่ายังมีเขาอยู่ อย่างเช่นเวลาตื่นนอน หรือเห็นอะไรแล้วนึกถึง ไม่รู้ต้องทำอย่างไรให้ใจมันยอมรับความจริงสักที

ด้วยความที่เป็นรักแรกตอนอายุค่อนข้างมาก ถ้าเทียบกับรักแรกโดยทั่วๆไป ทำให้รู้สึกเคว้งและไม่แน่ใจว่าจะรับมืออย่างไร ก็พยายามฝึกสติสมาธิมากขึ้น ผูกใจกับอะไรที่เป็นกุศล อย่างเช่น เวลาดูละคร แทนที่จะดูอะไรเกี่ยวกับรักๆใคร่ๆที่ทำให้ร้องไห้ ก็มาดูละครเกี่ยวกับพระพุทธเจ้าที่ออกอากาศไป ถึงกระนั้น เวลาดูเกี่ยวกับความรักของเจ้าชายสิทธัตถะกับเจ้าหญิงยโสธรา ก็รู้สึกเศร้า ทั้งๆที่ทราบบทสรุปว่าทั้งคู่ต้องแยกจากกัน

เดี๋ยวนี้ก็พยายามนั่งสมาธิเช้าเย็นครั้งละ 10 นาที พร้อมทั้งทำวัตรเช้าเย็น และฟังเทศน์หรือรายการธรรมะใน youtube พยายามมองว่าเขาเป็นแค่เจ้ากรรมนายเวร เพราะก่อนจะเจอเขา เราก็ใฝ่ธรรมะ พยายามนั่งสมาธิ ถึงขนาดเคยขอให้ไม่เจอคู่ มองกลับไปแล้ว รู้สึกว่าการอธิษฐานแบบนี้อันตรายมากๆเลย เขาเองอาจจะเป็นเจ้ากรรมนายเวรมาทวงจริงๆก็ได้ ตลอดเวลาที่คบกัน แทบไม่เคยสวดมนต์นั่งสมาธิเลย ตอนนี้พยายามที่จะไม่โกรธแค้นหรืออยากเจออีก ทั้งๆที่ในใจยังแอบหวังลึกๆว่าเขาจะกลับมา

ตั้งแต่เลิก ก็พยายามมีสติ เข้าทางธรรมบ้าง แต่เพิ่งจะเริ่มนั่งสมาธิแบบจริงจังขึ้นมาเกือบอาทิตย์ ตั้งแต่เลิกก็รู้สึกดีขึ้นบ้างเป็นลำดับ บางทีแทบจะลืมเขาไปเลย แต่วันดีคืนดี ถ้ามีอะไรมาสะกิดใจ เช่นฝันถึง ก็กลับมาฟูมฟาย อยากให้เขากลับมาอีก อยากติดต่อ ทำให้ทุกๆครั้งที่ดีขึ้น ก็ไม่สุขเสียทีเดียว เพราะระแวง ไม่ทราบว่าความรู้สึกแย่ๆจะกลับมาอีกเมื่อไหร่ คนรอบตัวบอกว่าเป็นธรรมดาที่จะต้องกลับมารู้สึกแบบนี้อีกเป็นครั้งเป็นคราว แต่พินเหนื่อยแล้ว ไม่อยากรู้สึกอย่างนี้อีกแล้ว

อยากขอคำแนะนำจากท่านทั้งหลาย ว่ามีวิธีที่จะทำให้จิตดีขึ้นแบบคงที่ ไม่ต้องกลับมาฟูมฟายอีกไหมคะ ถ้านั่งสมาธิเพิ่ม เช่นเพิ่มเป็นครั้งละครึ่งชั่วโมงจะช่วยไหมคะ? และอยากหาวิธีขจัดความรู้สึกกลัวเวลาที่ดีขึ้น

 

พ่อ-แม่ตายยังครับ คิดถึงพ่อแม่แบบนี้รึเปล่า

 

ก่อนอื่นก็ต้องขอกล่าวคำว่า "ขอต้อนรับสู่ห้องจักรวาลคู่ขนานครับ ^_^ " ห้องนี้รับได้หมดทุกเรื่องราว สากกะเบือยันเรือรบ ครับ...

แม้ไม่เคยมีประสบการณ์อกหักดังกล่าว(เพราะเคยแต่หักอกคนอื่น แบบว่ามีคนมาให้เลือกเยอะแต่ไม่เลือกสักที เลย สบายๆกับการฝึกปฎิบัติธรรมของเราไป...

ทักทายกันพอเป็นอัชฌาสัย มาเขาเรื่องกันดีกว่า
ปกติ โลกธรรมนั้นเป็นสิ่งที่มีคู่เสมอ มีลาภ+เสื่อมลาภ มียศ+เสื่อมยศ มีสรรเสริญ+นินทา มีสุข+มีทุกข์,...แล้วขยายไปโน้นนี่นั่น เช่น มืด+สว่าง ขาว+ดำ "มีฉัน+มีเธอ" อ่ะอ่ะ!ไปสะกิดคนคู่เข้าให้แล้ว ^_^...แต่ธรรมะเป็นของเดียว! รสเดียวคืออมฤตรส สุขเดียวคือเอกันตบรมสุข อารมณ์เดียวคือสูญญตารมณ์...

ดังนั้นเมื่อเราทราบข้อมูลพื้นฐานของวิถีทั้งสอง คือทางโลกและทางธรรมแล้วก็ต้องถามใจตนเองดูว่า แท้จริงใจเราโน้มเอียงไปทางไหน มีน้ำหนักมากกว่ากัน? หากพบว่าใจเรายังเป็นผู้ข้องอยู่ในห้วงวัฎฎะโดยมาก พระพุทธองค์ท่านทรงประทานหมวดธรรมะเพื่อฆราวาสวิสัยใช้ปฎิบัติเรียกว่า "คิหิปฎิบัติ" (ทาน,ศีล,ภาวนา...แต่ก็ยังหนีไม่พ้นเรื่องสุขทุกข์อยู่ดี) แต่ถ้าหากใจเราไม่ปรารถนาข้องเกี่ยวในมนุษย์สมบัติและภพน้อยภพใหญ่อีกแล้วละก็...

นิพานสมบัติ ก็เป็นสิ่งที่ไม่เหลือวิสัยสำหรับผู้มีความพากเพียรพยายามจริงจังปฎิบัติถูกทาง ครับ
เริ่มต้นกันที่ ศีล สมาธิ ปัญญา ได้เลย...

อันดับแรกก็ทำความเข้าใจกันแบบง่ายๆไปก่อนครับ ต่อเมื่อเริ่มปฎิบัติในส่วนของจิตภาวนาแล้ว ค่อยมาดูกันที่จริตนิสัยเราอีกทีว่าขณะนั้น จิตโน้มไปทางสงบนิ่ง(สมถะ,สมาธิ) หรือโน้มไปในทางพิจารณา(วิปัสสนา,ปัญญา)...แต่โดยส่วนมากแล้วผู้บอบช้ำทางใจ(อกหัก,หลักลอย,คอยงาน,สังขารเสื่อม ฯลฯ) จิตย่อมหาที่พักที่หลบหลีก เพื่อใช้พลังความสงบเป็นเครื่องเยียวยารักษา! ก็ควรหาสถานที่วิเวกหลีกเร้นอันเป็นสัปปายะเหมาะแก่การปฎิบัติธรรม เช่น ร่มไม้ บ้านพักตากอากาศ วัด สำนักปฏิบัติ ฯลฯ

กัลยาณมิตรนั้นสำคัญมากครับ คุณควรหมั่นสดับรับฟังธรรมะจากครูบาอาจารย์เนืองๆ เพื่อให้เกิดสติปัญญา โดยลองศึกษาธรรมะจากหลายๆท่านก่อน เพื่อดูว่าจิตเรายอมรับวิธีการปฎิบัติรูปแบบใดที่บัณฑิตชนส่วนใหญ่ยอมรับว่าไม่ผิดเพี้ยนต่อหลักธรรมคำสอน อีกประการหนึ่งที่สำคัญคือ การคบเพื่อนที่ดีก็ย่อมได้ดีไปตามๆกัน เพราะเมื่อคบหาบุคคลเช่นไร เราก็ย่อมเป็นเหมือนบุคคลเช่นนั้น(พุทธพจน์)...

ก็แอบหวังอยู่ลึกๆว่าแมวเหมียวตัวน้อยๆจะได้เป็นกัลยาณมิตรที่ดีของคุณพิน อ่ะนะ (อิอิอิๆ นิส นึง) :VO

 

ในทางธรรมก็นับว่าคุณเป็นคนที่โชคดีที่มีความทุกข์เพราะเมื่อมีทุกข์ก็เข้าทางธรรมหาทางดับทุกข์ เมื่อใดที่เห็นธรรมก็จะเบื่อหน่ายกับการเวียนว่ายตายเกิดที่มีแต่ทุกข์ทั้งนั้น เมื่อนั้นแลจะเห็นตถาคต นี่แหละคือระยะเวลาอันยาวนานที่พระพุทธองค์ทรงบําเพ็ญเพียรมาเพื่อที่จะช่วยพวกเราให้พ้นทุกข์(การเกิดแล้วเกิดอีก) เมื่อระยะเวลาผ่านไปสักพักคุณก็จะกลับขอบคุณเขาเสียอีกที่ทําให้คุณผิดหวัง ทําไปเถอะค่ะ สมาธิ มีแต่ได้กับได้ ภพชาติจะได้สั้นลง ขอให้ท่านเจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไปค่ะ

 

ขอบพระคุณสำหรับทุกความเห็นค่ะ ยังต้อนรับคำแนะนำใหม่ๆเสมอนะคะ
อยากทราบว่า ในที่นี้ มีใครที่ใฝ่ธรรม หรือได้ดีจากการอกหักบ้างไหมคะ เผื่อจะเป็นแรงบันดาลใจค่ะ

 

สู้ๆนะค่ะพี่พิน แม่เคยบอกว่า จากเป็นดีกว่าจากตาย วันนึงเราทุกคนก็ต้องจากกันอยู่ดี หนูก็เพิ่งเลิกกับแฟนได้หกเดือนแล้ว คบกันได้สามปีเองค่ะ คบกันแบบผู้ใหญ่รับรู้นะคะ อยู่ด้วยกันทุกวัน จนเหมือนเป็นมือเป็นเท้าแทนกัน หนูเป็นคนบอกเลิกเขาด้วย หนูคิดเองว่า เลิกกันทั้งที่ยังรัก ดีกว่าจากกัน แล้วหมางเมินจน เป็นเพื่อนกันไม่ได้เลย แต่พอเอาเข้าจริง เขาก็ยังเป็นเพื่อนกับเราไม่ได้อยู่ดีค่ะ เสียดายมิตภาพ หนูก็มีคนใหม่ไปเรื่อย แต่ไม่รู้สึกผูกพันธ์กับใคร เวลาที่เรื่องเก่าๆกลับมารบกวน หนูจะบอกตัวเองว่า นั่นคืออดีต และนี่คือปัจจุบัน หนูบอกตัวเองแบบนี้ พอนึกถึงสิ่งดีๆที่เคยทำด้วยกัน มันก็สุข แต่ไม่คิดจะต้องการ ครอบครอง หรือ อยากให้มันกลับมาอีก มันเป็นเพียงความรู้สึกที่เราแค่รับรู้แล้วปล่อยมันผ่านไปก็พอ สู้ๆนะค่ะ สักวันมันก็ผ่านไป กลายเป็นเรื่องหนึ่งในชีวิต หนูว่า มันก็เหมือนสติ้กทูหล่ะ ถ้ามองให้แผลเป็นดูสวยงาม ฮ่า~ ถ้าในทรรศนะของหนู หนูจะสวดมนต์ภาวนา แล้วขออภััย ให้อโหสิกรรมกันไป ขอขมาในสิ่งที่เคยผูกพันธนาการกันไว้ ในทุกๆภพภูมิหรือชาติใดๆ ขอละสัญญาที่จะตามหา หรือตามเจอกัน ถ้าหากมี ขอให้เป็นกัลญาณมิตรต่อกัน หรือหากเราเคยทิ้งเขาหรือใครไว้ เช่นนี้ ก็ขออโหสิ เราเข้าใจความเจ็บปวดนั้นแล้ว ขอให้หมดเวรซึ่งกันและกันไปด้วย อะไรประมาณนี้ค่ะ

 

ตอนนี้ พอมีสิ่งที่รักให้ทำ แล้ว ก็รู้สึกอยากรักษา ชีวิตไว้นานๆเลยค่ะ อากาศเย็นแล้ว รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะพี่ๆทุกคน แต่หนูว่าคงไม่มีใคร ทำลายสุขภาพเท่าหนูตอนนี้แล้วววนะค่ะ จะเป็นผีดิบแล้ว งานท่วมหางเลยค่ะ T T

 

ช่วงอกหักทำสมาธิอิริยาบทเคลื่อนไหวจะเหมาะสม เช่นเดินจงกมเร็ว

 

ธรรมคีตะ ศิลปะแห่งการดับทุกข์
https://www.youtube.com/watch?v=KzH3QUd4cIw
Published on Mar 17, 2013

จะสุขใจไปบ้างก็บางคราว
จะโศกเศร้าไปบ้างก็บางหน
จะเกลียดชังไปบ้างก็บางคน
จะสับสนไปบ้างก็บางที
นี้ละคนวนไปมาหาดีชั่ว
วนไปทั่วสับสนจนป่นปี้
ประเดี๋ยวรักประเดี๋ยวชังอยู่ทั้งปี
เป็นอย่างนี้ทุกคนไปจนตาย

 

ใกล้ถึงวันแห่งความรักสากล
ขอส่งความรักจากหัวใจถึงผองเพื่อนทุกๆท่าน
ปล..รักเพื่อนพลังจิตทุกคนค่ะ

 

หนทางสู่รักแท้มีอยุ่จริง
อยุ่ที่ใครจะค้นเจอ
เราเจอแล้ว....

 

ขอบคุณค่ะ สำหรับคำแนะนำต่างๆ พินเองตอนนี้ก็พยายามคิดว่าเขาตายจากชีวิตเราไปแล้ว เราจะไม่เจอกันอีก ก็พอช่วยได้เวลาที่ใจมันนึกถึงเขาว่าป่านนี้ทำอะไรอยู่ พยายามตัดเขาออกไปราวกับว่าไม่มีตัวตน...

เคยคิดนะคะ ว่าจากตายกันยังจะดีกว่า แต่ตอนนี้พอมีสติเพิ่มก็รู้สึกว่า ถ้าจากตาย เราก็คงคร่ำครวญกว่านี้ รู้สึกว่ามีเหตุผลที่จะอาลัยกว่านี้ แต่นี่เขาเป็นฝ่ายเลิกรักไปเอง น่าจะทำใจง่ายกว่า ตัดเขาออกไปได้ง่ายกว่า

ยังไงถ้าใครเคยมีประสบการณ์หรือคำแนะนำเพิ่มเติม ยินดีรับฟังนะคะ

 

ดีขึ้นบ้างแล้วใช่ไหมคะ อย่าลืมทําสมาธิทุกวันนะคะ สิ่งร้ายๆจะกลายเป็นดี
เสียงปลุก ภาคที่ 2
https://www.youtube.com/watch?v=2Hcw6HQSA-o
"เสียงปลุก ภาค ๒ ตอน, Pt. 1" by สมณะเสียงศีล ชาตวโร

 

ดีขึ้นบ้างแล้วค่ะคุณ supatorn ขอบคุณค่ะ

แต่ก็มีบ้างที่มันแว่บไปคิดแล้วใจมันโหวงๆแล้วก็อึดอัดอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็หลายครั้งที่นึกถึงแล้วกลายเป็นว่าเขาเป็นคนไม่รู้จักไปแล้ว ยิ่งเวลาผ่านไป ยิ่งมองกลับไปเห็นว่าเขาไม่ใช่คนดีอย่างที่คิดเลยค่ะ เป็นแค่คนที่พูดให้ตัวเองดูดีเก่งแล้วทำให้เรารู้สึกว่าเป็นความผิดของเราได้เก่งมากเลย รู้สึกโง่มากเลยค่ะ ที่หลงกลเชื่อ ความรักทำให้ตาบอดเป็นอย่างนี้นี่เอง

 

ดีกว่าฝันลมๆแล้งๆต่อไป คนมันอยากเลิกกับเราเพราะเขายังแสวงหาคนอื่น มันก็แสดงให้เห็นว่าไม่จีรังยั่งยืน เราไม่เคยครอบครองหรือเป็นเจ้าของอะไรอย่างแท้จริง ประสบการณ์จะทำให้เราเรียนรู้และเลือกทางที่เหมาะสมกับเรา ตอนนี้ก็คิดมากเป็นธรรมดาแต่เกาะธรรมะไว้ดีที่สุด

 

. ธรรมะสวัสดีทุกๆท่านค่ะ .