ไม่มีใครบรรดาล

เกร็ดธรรม
หลวงปู่พุธ ฐานิโย

วัดป่าสาละวัน อ.เมือง จ.นครราชสีมา



พระพุทธเจ้า..ก็ช่วยไม่ได้ พระธรรม..ก็ช่วยไม่ได้ พระสงฆ์..ก็ช่วยไม่ได้ ถ้าหากใครนึกว่า..
พระพุทธเจ้า..มาช่วยจิตให้เป็นสมาธิ พระธรรม..มาช่วยจิตให้เป็นสมาธิ พระสงฆ์..มาช่วยจิตให้เป็นสมาธิ
พระพุทธเจ้า..ช่วยจิตให้เกิดปัญญา พระธรรม..ช่วยจิตให้เกิดปัญญา พระสงฆ์..ช่วยจิตให้เกิดปัญญา
พระพุทธเจ้า..ช่วยจิตให้ถึงนิพพาน พระธรรม..ช่วยจิตให้ถึงนิพพาน พระสงฆ์..ช่วยจิตให้ถึงนิพพาน
โดยมีผู้มาบันดาล ให้เราถึงนิพพานตามที่เราเข้าใจ
อันนั้น ก็ยังเข้าใจผิด อักขาตาโร ตถาคตา พระพุทธเจ้า เป็นแต่เพียงผู้บอก พระองค์ยืนยันเอาไว้อย่างนี้

อย่าไปหลงคิดว่าพระพุทธเจ้าจะมาช่วยเรา เรานึกถึงพระพุทธเจ้า...พุทโธ เราเอามาเป็นอารมณ์ เอามาเป็นอารมณ์ พุทธานุสติ แล้วนึกถึงพระพุทธเจ้าบทหนึ่งเท่านั้น เพื่อทำจิตให้สงบลงเป็นสมาธิ กลายเป็นสภาวะ ผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน สร้างสมรรถภาพทางจิตให้เป็นอิสระแก่ตัวเองโดยธรรมชาติ

เมื่อใครสามารถทำจิต ให้เป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน ขึ้นมาได้ จิตย่อมเป็นอิสระ
ประกอบด้วยพลังงาน คือมี วิตก วิจาร ปีติ สุข เอกัคคตา อันเป็นองค์ประกอบให้จิตมีพลัง
และเมื่อจิตสงบลงไปเป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน กายก็เบา จิตก็เบา...กายก็สงบ จิตก็สงบ

แม้บางครั้งจิตอาจจะอยู่ในท่ามกลางแห่งอารมณ์อันละเอียด จิตก็เอาแต่นิ่งสงบ..เป็นกลาง
แต่สามารถรู้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา แล้วก็ผ่านไป บางครั้งจิตลอยเด่นอยู่เหนือสิ่งทั้งปวง
แม้จะมีสิ่งรู้ปรากฎอยู่ แต่จิตก็ลอยเด่นอยู่ ไม่เกาะอยู่กับสิ่งใดๆ



...นั่นคือจิตอันเป็น..จิตที่เป็น..อัตตาทีปะ มีตนเป็นเกาะ


...นั่นคือ จิตที่เป็น..อัตตสรณา มีตนเป็นที่พึ่ง

..นั่นเป็น จิตที่เป็น..อัตตาหิ อัตตโน นาโถ คือตนเป็นที่พึ่งของตน



เมื่อจิตขยับ เกิดจะมีความคิด..สติปัญญาขึ้นมา สติ..ทำหน้าที่รู้ทันทันทีโดยอัตโนมัติ

ไม่เผลอหลงคิดไปว่า มีผู้วิเศษผู้ยิ่งใหญ่ทั้งหลายจะมาช่วยเรา
มีแต่เราเท่านั้นช่วยเราเอง อาศัยสมรรถภาพซึ่งเป็นคุณธรรมที่เราสามารถสร้างขึ้นมาได้
เป็นพุทธะ ผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบานขึ้นมาแล้ว สติสัมปชัญญะของเรามีพลังเข้มแข็ง
กลายเป็นตัวปัญญา สามารถรู้เท่าทันกิเลิสและอารมณ์ได้ทุกขณะจิต..ทุกลมหายใจ

แม้ว่าจิตดวงนี้จะทอดทิ้งร่างกายไปอยู่ในตัวคนเดียว ลอยเด่นอยู่ในท่ามกลางแห่งนภากาศ
แม้เช่นนั้น จิตก็จะไม่หลงไปในทางที่ผิด เพราะอะไร...เพราะอาศัยพลังของศีล เป็นหลักประกันความปลอดภัย

ดังนั้นพุทธบริษัททั้งหลาย ผู้มุ่งหวังที่จะปฏิบัติธรรมให้บรรลุคุณธรรมกันจริงๆ
ศีล...นั้นเป็นตัวสำคัญ ศีล...เป็นต้นพรหมจรรย์ เพราะฉะนั้นควรที่จะบำรุงโคนต้นพรหมจรรย์
คือจะถึงสุคติสุข ก็เพราะ..ศีล
ศีเลนะโภคะสัมปะทา...จะถึงโภคสมบัติ ก็เพราะ..ศีล
ศีเลนะนิพพุติงยันติ...จะถึงซึ่งความดับกิเลสตัณหาทั้งหลาย ก็เพราะ..ศีล
ตัสสมา ศีลัง วิโสทะเย...ดังนั้นสาธุชนควรชำระศีลให้บริสุทธิ์สะอาด


เครดิต เพื่อนสมาชิก พลูโตจัง

 

ลึกซึ้งคมคายค่ะ ขอบันทึกเก็บไว้อ่าน .. ตอนนี้เจอกระทู้นี้แหละ ที่กระแทกใจ ขอบคุณมากๆค่ะ /||\

 

แสดงธรรมแบบผิดเพี้ยน คำว่า อักขาตาโร ตถาคตา ตถาคตเป็นแต่เพียงผู้บอหนทางเท่านั้น ยังพูดกลายเป็น ตถากาโร ตถาคตาไปแล้ว
แถมยังแสดงหลักธรรมแบบผิดๆอย่างมั่นใจอีกด้วย

ถามว่าพระพุทธเจ้าช่วยไม่ได้อย่างไร พระธรรมช่วยไม่ได้อย่างไร พระสงฆ์ช่วยไม่ได้อย่างไร

ก็ช่วยจนได้บรรลุอรหันต์จนนิพพานจนนับองค์ไม่ถ้วนไปแล้ว

ช่วยให้สำเร็จอริยมรรคอริยผลขั้นอื่นๆก็มีมากมายมหาศาล

ช่วยให้ไปเกิดในสวรรค์ก็มาก บางคนถึงขั้นไม่ต้องทำบุญอะไรเลย

เพียงแค่ทำใจให้เลื่อมใสในพระพุทธเจ้าก็ไปเกิดในสวรรค์ได้

การช่วยนั้นช่วยได้ แต่ตัวผู้ปฏิบัตจำเป็นต้องช่วยตนเองด้วยการปฏิบัตตามคำสั่งสอนด้วย

ไม่ใช่มาบอกว่าช่วยไม่ได้ทั้งหมด หรือช่วยไม่ได้เลย

ถ้าเป็นแบบนั้นพระพุทธเจ้าจะต้องลำบากสร้างบารมีเพื่อตรัสรู้มาทำไม

พุทธศาสนิกชนจะต้องมาเปล่งวาจาว่า พุทธัง สะระณัง คัจฉามิ ธัมมัง สะระณัง คัจฉามิ

สังฆัง สะระณัง คัจฉามิ ไปทำไม่ทราบ

โดยที่สุด แม้พุทธบริษัท ที่ไม่ได้มีโอกาสศึกษาธรรมะ และเจริญสมถะและวปัสสนาเลย

แต่หาถึงไตรสรณะคม และตั้งอยู่ในศีล มีโอกาสถวายทานแก่สงฆ์ผู้เป็นเนื้อนาบุญ

แม้ในชาตินั้นจะยังไม่มีโอกาสบรรลุถึงนิพพาน แต่ก็มีโอกาสไปเกิดในสวรรค์

และกุศลที่ทำก็จะเกิดเป็นปัจจัยในชาติภพต่อๆไป นี้หรือเรียกว่าช่วยไม่ได้

การแสดงธรรม จำเป็นต้องแสดงโดยรอบด้าน ไม่ใช่แสดงเพียงด้านเดียวโดยยึด

เอาแต่ความคิดเห็นของตัวเป็นหลัก นึกอยากจะพูดจะแสดงอย่างไรก็แสดง

โดยไม่ได้ไปเปิดดูคำสั่งสอนว่า พระพุทธเจ้า และพระสาวกในชั้นก่อนๆเขาสอนไว้อย่างไรบ้าง

สิ่งที่เปราะบาง ง่ายต่อความเข้าใจผิด ควรต้องแสดงอย่างรอบคอบ

อย่าเข้าใจว่าผู้ฟังทุกคนมีปัญญาเข้าใจได้หมด เพราะคนที่รู้น้อยก็มี รู้มากก็มี

คนที่มีโอกาสศึกษาและรู้มามาก พอฟังก็เข้าใจ แม้ในส่วนที่เว้นไว้ไม่ได้พูด

เพราะมีความรู้ที่เคยได้ยินได้ฟังมาก่อนคอยเสริมข้อบกพร่อง

แต่คนที่ศึกษามาน้อย หรือได้ยินเป็นครั้งแรก พอฟังก็จะเกิดการเข้าใจผิด

จำไปผิดๆ ว่าพระสงฆ์ที่มีชื่อเสียงสอนอย่างนี้ว่า พระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์

พึ่งพาอะไรไม่ได้ เพราะช่วยอะไรใครไม่ได้เลย

(นี่ถ้าหากหลวงพ่อพุธยังมีชีวิตอยู่ เห็นทีจะต้องเรียกมาเรียนซะใหม่ เอาตั้งแต่นักธรรมชั้นตรีเป็นต้นไปเลย จะได้ปรับทัศนะคติซะใหม่ด้วย
เพราะเข้าใจว่าตัวเป็นนักปฏิบัติ จึงได้แสดงธรรมที่ค่อนข้างหนักไปทางอหังการ มะมังการ
เอาความเห็นของตัวเป็นใหญ่ นึกอยากจะพูดยังไงก็พูด)

 

ขอโทษด้วยครับ

แก้ให้แล้วครับ ที่ถอดเทปมาผิด
ขอบคุณที่มาช่วยบอกคำผิดครับ

 

เรื่องหลักธรรมทั่วไป ลุงแมวเห็นด้วยกับท่านYo นะฮะ
และตัวเองก็ปฏิบัติไม่มากมาย แต่มีความศรัทธามากกว่า
เชื่อเรื่องดลบันดาล ตลอดไปถึงเรื่องกรรมด้วยฮะ
แต่วรรคท้ายๆ ในวงเล็บลุงแมวจะเว้นไว้ไม่โจมตีขนาด
นั้นฮะ เพราะมีคติว่า".......นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง"ฮะ

 

..อย่าตีความผิด! Yostro ท่านไม่ได้หมายความว่า พระพุทธ,พระธรรม,พระสงฆ์ ช่วยไม่ได้ แต่ท่านหมายถึงเอา"การดลบันดาลช่วยไม่ได้ เราต้องลงมือทำ" แล้วใน( ) ก้ออย่าปากวาจาสามหาวนัก!..

ถ้าท่านหมายความเอาว่า พระพุทธ,พระธรรม,พระสงฆ์ ช่วยไม่ได้แล้วท่านจะเข้ามาบวชในพระพุทธศาสนาทำไม?

 

+++ การกล่าวถึงผู้ที่ "มีอัฐิกลายสภาพเป็น พระธาตุ" ต้องระวังให้มาก การพูดอย่างคะนองปาก ไม่มีสติรู้ตน ย่อมนำพาวิบากมาให้ตนในภายหลัง

+++ หากตัวเราเองยังไม่เป็นพระธาตุด้วยตนเอง ก็จะยังไม่มีทางรู้ว่า ภูมิธรรมของผู้ที่ "เป็นพระธาตุแล้ว" อยู่ในระดับใด

+++ การนำเอาแค่เพียง "การสะกดคำผิด" แล้วมาโจมตีเป็นวรรคเป็นเวรนั้น เป็นวิบากอย่างมหาศาล

+++ เนื้อธรรมในตนมีปรากฏหรือยัง ผู้ที่มาจากดิน ก็ย่อมกลับไปเป็นดินเช่นเดิมนั่นเอง

+++ เอาภาพในลิ้งค์ข้างล่างนี้ ไปพิจารณาดูก็แล้วกัน นะครับ

ผงอังคารธาตุของหลวงพ่อพุธ ฐานิโย - PaLungJit.org

 

เข้าใจแบบนี้ว่า

คนที่ไม่ลงมือทำ ไม่ปฏิบัติด้วยตนเอง พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ก็จะไม่ช่วยอะไร ไม่มีทางสำเร็จได้ เพราะ ไม่ทำ

แต่ถ้าผู้ที่ลงมือทำด้วยตนเอง ปฏิบัติตามเอง ตามคำสอนของพระพุทธเจ้า ก็จะมี พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ช่วยให้ประสบผลสำเร็จได้ ก็เมื่อหากเราน้อมเอา พระพุทธ พระธรรม สงฆ์เป็นที่พึ่ง นั่นคือเราปฏิบัติตาม ก็ถือว่า ได้รับการช่วยแล้ว

แบบนี้หรือเปล่าคะ

 

ฟังเทศนา พระราชบุรี มา ประเด็นแบบนี้
พระท่านจะ แย๊บ ให้ ไตร่ตรองไปอีกขั้น กรณีที่
สมาทานไตรสรณะคมน์แล้ว สำเร็จมรรคจิตผลจิต ขั้นต้นๆ ก็แล้ว ว่า

ยกตัวอย่าง พระพุทธองค์เอง สำเร็จสัพพัญญู ก็แล้ว ก็ยังตรึกใน
ใจว่า " ใครจะไปช่วยได้ พระองค์ก็ช่วยไม่ได้ [ ขันธ์5 เป็นอนัตตา ]"

" อัตตาหิ อัตตโนนาโถ " ล้วนๆ

แม้นแต่ ผู้สำเร็จขั้นต้นๆ ก็ยังไม่เห็นว่าใคร จะช่วยได้ มีแต่
จะภาวนาให้มากๆ ( ด้วยธรรมความไม่ประมาท [ มีธรรมชื่อว่า ไม่ประมาท เป็นที่พึ่ง ] )


ปล.ลิง ภาษาปฏิบัติใน ธรรมความไม่ประมาท คือ คนๆนั้น หมั่นประกอบ วิหารธรรม
ให้จิตไม่ห่างจาก ฌาณ ( แต่ไม่ใช่ เสพสมาบัติโดยไม่กำหนดรู้ว่าเพ่งอยู่ ) ถ้าจำไม่ผิด
พระพุทธองค์ ยกตัวอย่าง " ชาดกสุวรรณสาม( มีเมตตาเจโตวิมุตติ เป็นวิหาร ไม่มีเวรมีภัย สรรพสัตว์รายล้อม) "
จิตตกจาก วิหารธรรม ชั่วลมหายใจเดียวก็ถูกธนุยิงปักกลางอก ตาย