เส้นทางนักพระเครื่อง

<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="96%" align=center border=0><TBODY><TR><TD class=headnews vAlign=top>เส้นทางนักพระเครื่อง-เปิดตัวคอลัมน์ใหม่เส้นทางนักพระเครื่อง
</TD></TR><TR><TD vAlign=top height=4></TD></TR><TR><TD class=dessubmmenu1><CENTER></CENTER>


คำว่า "เซียน" มาจากภาษาจีน มีความหมายว่า ผู้สําเร็จ ผู้วิเศษ หรืออีกความหมายหนึ่ง คือ ผู้สันทัดกรณี ผู้ที่เก่ง หรือชํานาญ ในทางใดทางหนึ่งเป็นพิเศษ เช่น เซียนพระ เซียนหุ้น เซียนบอล เซียนการพนัน ฯลฯ
ส่วนคำว่า "นักเลง" หมายถึง ผู้ฝักใฝ่สนใจในสิ่งใดสิ่งหนึ่งเป็นพิเศษ เช่น นักเลงพระ นักเลงหนังสือ นักเลงการพนัน ฯลฯ ซึ่งมีความหมายคล้ายกับว่า "เซียน"
นอกจากนี้ คำว่า "นักเลง" ยังหมายถึง ผู้เกะกะระราน เป็นนักเลงใหญ่ นักเลงโต คนที่มีใจคอกว้างขวาง กล้าได้กล้าเสีย เช่น ใจนักเลง เป็นต้น <CENTER></CENTER>


คำว่า "นักเลง" จึงมีความหมายทั้งในทางลบ และทางบวก โดยเฉพาะในสมัยก่อน นักเลงที่แท้จริงนั้นจะไม่เกะกะระรานคนอื่น แต่จะเป็นคนกล้าได้กล้าเสียมากกว่า ทำนองสุภาพบุรุษก็ว่าได้
ด้วยเหตุนี้ สมัยหนึ่งแวดวงพระเครื่อง จึงมักจะเรียกผู้ที่มีการซื้อขายพระเครื่องว่า "นักเลงพระ" ซึ่งย่อมหมายถึงผู้สนใจสะสมหรือซื้อขายพระเครื่อง มากกว่าที่จะสื่อความหมายไปในทางลบ
มาถึงสมัยนี้ ความหมายของผู้ที่มีอาชีพซื้อขายพระเครื่อง รวมทั้งนักสะสมพระเครื่อง ก็ได้มีศัพท์บัญญัติขึ้นมาอีกคำหนึ่งว่า "นักพระเครื่อง" อันหมายถึงผู้นิยมสะสมพระเครื่องโดยภาพรวม ซึ่งอาจจะไม่ได้หมายถึง "เซียนพระ" เสมอไปก็ได้ <CENTER></CENTER>


เพราะ นักพระเครื่อง ส่วนใหญ่มักจะถ่อมตัวว่า ตนเองไม่ใช่ "เซียนพระ" เพราะยังดูพระไม่เก่ง เพียงดูพระได้อย่างผิวเผินบางประเภทเท่านั้น ต้องอาศัยผู้ชำนาญการโดยเฉพาะเสมอ ถ้าหากจะให้ซื้อพระด้วยตัวเองก็ไม่กล้าตัดสินใจเหมือนกัน
นักพระเครื่อง จึงหมายถึง นักสะสมพระเครื่อง ที่อาจจะดูพระบางอย่างได้ในระดับหนึ่ง แต่เป็นผู้มีเงินมากพอที่จะคอยเช่าซื้อพระเครื่องที่ถูกใจ จากแหล่งที่เชื่อถือได้ ทำให้มีพระที่รักชอบไว้ในครอบครองจำนวนหนึ่ง
ผิดกับ "เซียนพระ" ที่ต้องเป็นผู้ชำนาญการในการดูพระเครื่องประเภทใดประเภทหนึ่งได้อย่างเด็ดขาด หรือหลายๆ ประเภทก็ได้ และกล้าที่จะซื้อพระเครื่องได้ด้วยตัวเอง โดยไม่ต้องอาศัยสายตาคนอื่นแต่ประการใด
ขณะเดียวกัน "เซียนพระ" ส่วนใหญ่จะเป็นผู้ที่ซื้อขายพระเครื่อง แบบซื้อมาขายไป เมื่อมีกำไรที่น่าพอใจ มักจะไม่เก็บสะสมพระเครื่องที่ซื้อมาเอาไว้เป็นเวลานานๆ นอกจากองค์ที่หวงจริงๆ เท่านั้น หรือองค์ที่เห็นว่ามีอนาคต เก็บไว้ยิ่งนานจะยิ่งมีกำไรมากขึ้นหลายเท่าตัว แต่เมื่อใดที่มีคนรู้ และใจสู้ กล้าซื้อในราคาแพงเป็นพิเศษ ก็อาจจะปล่อย (ขาย) ไปก็ได้
เมื่อจะเขียนถึง คนในวงการพระเครื่อง ทั้งประเภทที่ซื้อมาแล้วขายไป หรือประเภทที่ซื้อมาเพื่อสะสมเอาไว้อย่างเดียว ไม่มีการขายต่อ ว่า "นักพระเครื่อง" ซึ่งดูจะเป็นการสื่อความได้อย่างครอบจักรวาลกว่า วงกว้างกว่า
นี่คือ...ที่มาของคอลัมน์ "เส้นทางนักพระเครื่อง" ที่จะได้นำมาเสนอในเนื้อที่ตรงนี้ ทุกวันเสาร์ โดยจะนำ เส้นทางเดิน ของ นักพระเครื่อง แต่ละท่าน ซึ่งมีทั้งท่านที่เป็น นักสะสมพระเครื่อง ที่ซื้อมาอย่างเดียว ไม่มีขายออกไป หรือมีขายบ้างแต่ก็มีน้อย รวมทั้งท่านที่เป็น เซียนพระ อย่างเต็มตัว ซื้อมาขายไปเป็นอาชีพหลัก
ซึ่งแต่ละท่านกว่าจะผ่านเส้นทางนี้มาได้ ย่อมมีเรื่องราวที่น่าสนใจมากมาย เป็นประสบการณ์ที่มีคุณค่า สำหรับผู้ที่รักและชอบในการสะสมพระเครื่องต่อไป ไม่ว่าจะยึดเป็นอาชีพ หรือสะสมแบบสมัครเล่นก็ตาม
ซึ่งแน่นอนว่า นักพระเครื่อง ทุกท่านที่เดินมาบนเส้นทางนี้ ย่อมไม่ได้ปูลาดด้วยกลีบกุหลาบเสมอไป ย่อมมีสุขมีทุกข์เหมือนผู้คนโดยทั่วๆ ไป
ท่านเหล่านี้มีแนวทางปฏิบัติตัวตนอย่างไร? ถึงได้ประสบความสำเร็จสูงสุดในชีวิต มีบ้านอยู่อย่างหรูหรา มีรถยนต์ราคาแพงๆ ขับ เอาไว้ติดตามในวันเสาร์หน้า

0 แล่ม จันท์พิศาโล 0
<TABLE align=center><TBODY><TR></TR></TBODY></TABLE>

</TD></TR></TBODY></TABLE>​

 

ดีครับ

 

เยี่ยมเลย

 

ขอบคุณครับที่แนะนำแนวทาง ตอนนี้กระผมคงเป็นได้แค่ "เด็กฝึกงานของนักพระเครื่อง"

 

ท่าทาง จขกท. น่าจะเป็นเซียนพระ หุ หุ