อารมณ์ สมาธิระดับฌาน 4

อรูปสมาบัติหรืออรูปฌาน

๑. อากาสานัญจายตะ เพ่งอากาศ ๆ เป็นอารมณ์
๒. วิญญาณัญจายตะ กำหนดหมายเอาวิญญาณเป็นอารมณ์
๓. อากิญจัญญายตนะ กำหนดว่าไม่มีอะไรเลยเป็นอารมณ์
๔. เนวสัญญานาสัญญายตนะ กำหนดหมายเอาการไม่มีวิญญาณ คือไม่รับรู้รับทราบ
อะไรเลยเป็นสำคัญ
ทั้ง ๔ อย่างนี้เรียกว่าอรูปฌาน เพราะการเจริญไม่กำหนดหมายรูปเป็นอารมณ์ กำหนด
หมายเอาความไม่มีรูปเป็นอารมณ์ จึงเรียกว่าอรูปฌาน ถ้าเรียกเป็นสมาบัติ ถ้าเรียก


การที่จะปฏิบัติ . อากาสานัญจายตะ นั้นก็คือต้องเพ่งในอารมณ์ อรูปฌานนั้นๆ ครับ

ไม่ใช่ไปเกิดจากจิต แผ่ขยายอะไรนั้นหรอกครับ

และไ

ละการที่บอกว่า

จิตที่เป็นดวงขาวนวล สว่าง จะขยายครอบจักรวาล กว้างใหญ่ ไม่มีประมาณ

นี่ก็ไม่ใช่การ ไม่ใช่วิธีการเข้า อรูปฌาน หรอกครับ

เพราะการที่จะเข้า อรูปฌานนั้น เค้าต้องละรูปทิ้งไป เพื่อไปจับอารมณ์ อรูปฌานขึ้นไปต่อนั้นเอง ไม่มีทางที่จะเอารูป รูปดวง รูปจิต แผ่อะไรใดๆ หรอกครับ

ช่วงแรกของเล่ม "งานฉลองวัดหนองบัว"
สนทนากับพระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
เดือนกุมภาพันธ์ ๒๕๔๖(ต่อ)
ณ บ้านอนุสาวรีย์ฯ
​

ถาม : อากาสานัญจายตนะ กับ วิญญาณัญจายตนะ จับความว่างจับอย่างไร ?

ตอบ : อากาสานัญจายตนะ เขารู้สึกว่า อากาศกว้างใหญ่ไพศาลดี ไม่มีขอบเขตเป็นเครื่องบังคับ เลยเปลี่ยนจากรูป ซึ่งมีขอบเขตกำหนด ขอบเขตบังคับ ไปจับความกว้างขวาง ไร้ขอบเขตของอากาศแทน ถ้าคำภาวนาเขาใช้ว่า "อากาสาอนันตา" นึกถึงความว่างของอากาศไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งกำลังใจทรงเป็นฌาน ๔ เต็มระดับ แล้วก็ลดลงมาจับภาพใหม่ แล้วก็เพิกภาพนั้นเสีย ตั้งใจภาวนาจับอารมณ์อย่างนั้นใหม่ ทำบ่อย ๆ จนอารมณ์ใจคล่องตัว นึกเมื่อไหร่ ? ได้เมื่อนั้น


คำภาวนาเขาใช้ว่า "อากาสาอนันตา" นึกถึงความว่างของอากาศไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งกำลังใจทรงเป็นฌาน ๔ เต็มระดับ

แล้วก็ลดลงมาจับภาพใหม่ แล้วก็เพิกภาพนั้นเสีย ตั้งใจภาวนาจับอารมณ์อย่างนั้นใหม่ ทำบ่อย ๆ จนอารมณ์ใจคล่องตัว นึกเมื่อไหร่ ? ได้เมื่อนั้น

จะไป อรูปฌานได้ ต้องมีความสามารถ คล่องตัวใน รูปฌานสี่ทั้งสี่ เต็มกำลัง ครับ

.

 

คู่มือปฏิบัติพระกรรมฐาน ๔๐ กอง

โดย พระราชพหรมยาน (หลวงพ่อฤาษีลิงดำ)


อรูปฌาน ๔

๑. อากาสานัญจายตนะ

การอธิบายในอรูป ๔ นี้ ขอกล่าวแต่พอเป็นแนวเล็กน้อยเท่านั้น เพราะเป็นกรรมฐานละเอียด
ทั้งผู้ที่จะปฏิบัติก็ต้องทรงอภิญญามาก่อน

อากาสานัญจายตนะนี้ ท่านกล่าวไว้ในวิสุทธิมรรคว่า

ก่อนที่จะเจริญอรูปอากาสานัญจายตนะนี้ ท่านจะเข้าจตุตถฌานในกสิณกองใดกองหนึ่งแล้วให้เพิก คือไม่สนใจในกสิณนิมิตนั้นเสียใคร่ครวญว่ากสิณนิมิตนี้เป็นอารมณ์ที่มีรูปเป็นสำคัญความสุข ความทุกข์ที่เป็นปัจจัยของภยันตราย มีรูปเป็นต้นเหตุ เราไม่มีความต้องการในรูปแล้วละรูปนิมิตกสิณนั้น ถืออากาศเป็นอารมณ์จนวงอากาศเกิดเป็นนิมิตที่มีขอบเขตกว้างใหญ่ แล้วย่อให้สั้นลงมา อธิษฐานให้เล็กใหญ่ได้ตามประสงค์ ทรงจิตรักษาอากาศไว้โดยกำหนดใจว่าอากาศหาที่สุดมิได้ดังนี้ จนจิตเป็นอุเบกขารมณ์ เป็นฌาน ๔ ในอรูปฌาน


​

​

 

555 อย่าเอาตำรามาพูดกับผมมากครับ อยากให้ปฏิบัติให้ถึงแล้วพูดจากประสบการณ์ตนเองครับ อากาสาในตำรา กับอารมณ์ปฏิบัติจริงมันแตกต่างกัน ตำราคนเขียนอาจไม่สามารถบรรยายสิ่งที่เกิดขึ้นได้ครับ
อาการสมาธิของผมตั้งแต่ฌาน 1-4 หรือ อรูปฌาน มันเป็นของมันเองไม่ได้กำหนดให้เป็น เป็นไปโดยธรรมชาติ ไม่มีความอยาก วันไหนอยากก็เข้าไม่ได้ วันไหนไม่อยากก็เข้าได้ครับ

 

เอาที่สบายใจเลยครับ

 

ขอบคุณ คุณ saber ที่คุยกันตั้งแต่เช้ายันดึกครับ 555
พ่อแม่ครูจารย์ผมสอนให้การนั่งสมาธิให้ละสิ่งแรก คือ ความอยากครับ คนอยากมักไม่ได้ คนไม่อยากมักจะได้นะครับ

 

ม่ายฉ่ายๆ


คุณ จขกท ต้องอิงกลับไปที่ ธรรมวินัย สิ่งที่คนสมัยพุทธกาลใช้

หน้าที่ของ ชาวพุทธจะมีแค่สองอย่าง ในการภาวนาให้ถึงที่สุดแห่งทุกข์

คือ คันธุระ กับ วิปัสสนาธุระ

คือมุ่งประโยขน์อนุชนรุ่นหลังพร้อมประโยชนตย กับ
มุ่งประโยชนตนก่อนเปนสำคัญ


อย่างคุณปรารภว่า ต้องไม่อยาก

อันนี้ถือว่า มุ่งกำจัดกิเลสตน มุ่งประโยชนตน เท่านี้
ก็เรียกว่า วิปัสนาอยู่

อย่าไปแยก สมถะ วิปัสสนา

สมมติว่าสำเร็จฌาณ เหาะในอากาสแล้วแลอยู่
หรือ อยุ่สุข คืออะไร

คือ แลความอยาก ความพอใจ โสมนัส ที่มันเกิด

ถ้าแลอยุ่ เหนอยุ่ว่า ความพอใจจากการสำเร็จมันเกิดแล้วก็ดับ

จิตไม่โดนความพอใจมันครอบงำจิต นี่คือ แลอยู่

อยุ่สุข คือ เหนว่าพ้น ความพอใจอยุ่ พ้นอยากอยุ่ จึงมีสุข

เหาะอยุ่ แล้วกำหนดรู้ อภิชญา โทมนัสได้ มีสุข
เพราะตัณหาไม่ครอบงำ มานะไม่เกิด กุเก่งไม่มี

เหาะได้ก็เพราะมันเปนวิบากอะนเกิดจากปัจจัย ดปนเพียงสังขาร
มีสังขารุเบกขา ก็อาาจะสำเร็จสมาธิพุทธขณะเหาะ เปนต้น

แต่คนฉลาด มีศรัทธา ท่านก็ทำ คันธุระ
สึกษา และ เทสนาอยุ่ก้กำหนดรู้ อยาก

หากยกได้ ก้มีปิติสุข อุเบกขา สามารถสำเร็จ
สมาธิพุทธได้ขณะฟัง ขณะเทสนา มีวิปัสสนา
ได้ มีวิมุติได้

ดังนัน อย่าประมาทคนอ่านตำรา

แต่ให้ประนามคนขนตำราเพื่อ ฟาดหัวพระ อาจรย์ คนนั้นที
คนนี้ที ขึ้นว่า คุ่สนทนาเรียนมาทางไหน ก้จะเอา
คำพูดที่ดุคัดง้างมายก แล้วก็เพลิน การกดเบาๆ ที่แฝง
เอาใว้ในหัว สำเร็จความใคร่แบบ เซเบลอ

 

จขกท ตอนที่กล่าวว่า

ตำรา แตกต่างจากของจริงมาก

อันนี้ฝากพินาว่า ตอนนั้นจิตยึดส่วนผล หรือ กำลังสรรเสรญ มรรค


ถ้าสรรเสริญมรรค เปนไปไดหรือ ที่เหนตำรา ห่วยแตก

ระวังหน่าคร้าบ ที่ว่าอย่าอยาก ไม่ทันมันแล้วหละ

 

พระอริยครูของเราหลวงปู่พระอุตตระ สอนเป็น
อยู่ปกติว่าฌาน 3
จิตกำลังจะแยกออกจากกาย ฌาน 4
จิตแยกออกจากกายแล้ว ประสบการณ์ที่เคยมีอยู่
เป็นอยู่ จิตเมื่อแยกออกจากกายไปแล้ว
เมื่อส่องออกไปข้างนอก ความรู้ความเห็น
จะไปเกี่ยวเนื่องอยู่กับ มิติโลกวิญญาณ
มิติหลากหลายประเภท ที่ล้วนแต่มีกายทิพย์
ความรู้ข้างนอก ต่อให้ส่องดูรู้ทั่วในสามโลก
ก็ไม่เท่า รู้ในอริยสัจ 4 ในตัวเอง ส่องตนให้เห็นตน
เห็นตน ก็เห็นหมด รู้หมดรอบในกองสังขาร
เห็นร่างกายเห็นความคิด เพราะเห็นเหตุหมด
เหตุปัจจัยปรุงแต่งก็ดับลงไปด้วย ความคิดปรุง
แต่งก็ไม่มี ท่านผู้เจริญ

 

สาธุ ครับ

 

สาธุคำสอน พระสีอารย์ สาสสดาหลงยุค หรือฮับ

พระพุทธองค์ หายไปพรหมโลกด้วยกายเนื้อ

ฌาณสี่ สันตี!! จิตแยกจากกายนอนละเมอ

 

คุณเอกวีร์ พระพุทธเจ้าท่านเป็นผู้ทรงอภิญญาหาประมาณมิได้ ไปที่ไหนทุกที่ได้ด้วยกายเนื้ออยู่แล้ว
แต่ที่คุณศรี พูดนั่น คือ อาการของสมาธิครับ เมื่อจิตสงบ จิตจะแยกออกจากกาย เลิกสนอารมณ์ทางกายเหลือแต่จิต หรือทิ้งขัน 5 นั่นเอง

 

เรียนธรรม แบบตรรกศาสตร

มันก้จะสร้าง ยึดคำสอน สันตี เปนธรรม

เพื่อให้สบประโยชน กิเลสตน

แทนที่จะอิสระจากบัญญัต

ก็เลยโดนขันธ์5 มันแหกตา

เท่านี้ใช่ อย่างอื่นเปล่า

แบ่งโลกเปนสอง มีนาย มีบ่าว เสร้จมัน

 

ไปพรหมโลกพร้อมกายเนื้อ

พระพุทธองค์ จรนัย สิ่งที่ทำได้ ครั้งเปนโพธิสัตว ไม่ได้เปนอรหันต์

ทำได้หลายชาติ ไม่ใช่ชาติเดียว และไม่ได้เกี่ยวสอะไรกับ ปฐมฌาณ เพราะกามสัญญายังมีในจิต ไม่ได้ละกิเลส

แล้วจะเอา ฐานะอะไร. ไปพ้น ขันธ์๕


หากพอใจเอออวย ยกศาสดาใหม่ว่าสอนถูก เพราะก้อปปี้ถุก

ผมก็จะถือว่า คุณพอใจ อธรรม สัทธรรมปฏิรุป มากกว่าปฏิบัติธรรม

เช่นนั้น ก้ขออภัย ขอกราบเท้าลา