อยากทราบวิธี นำ สมาธิมาใช้กับการศึกษาเล่าเรียนครับ

ขออนุญาติ ถามนะครับ คืออยากทราบว่าจะนำสมาธิมาใช้กับวิชา เกี่ยว

กับการคำนวณ หรือ พวก คณิต อ่ะครับ คือบางทีคิดไปคิดมา การเป็นเครียด

เเทน เลย ไม่รู้จะคิดไงเลยอ่ะครับ หรือว่าเราไปเพ่งมากไปครับ

 

ต้องแยกให้ออกหน่าคร้าบ

สัมมาสมาธิ อันมี สัมมาทิฏฐิ ที่ถูกต้องเป็น ประธาน กล่อมเกลา นั้น เป็น
การงานที่มุ่งการพ้นจากโลก พบอิสระ

ส่วน สมาธิใดก็ตาม ที่เป็นตัว ชูรส ชูชาติ สร้างภพ สร้างชาติ เหล่านั้นคืออาการ
ขาด สัมมาทิฏฐิ

ดังนั้น วิชาการทางโลก การเลี้ยงชีพแบบโลก จะเป็นเรื่อง หนทางคับแคบ

เราจะเรียกว่า หนทางคับแคบเพราะ เหตุแรกเลย มันขวางนิพพาน ซึ่งบาลี
จะเรียกว่า เดรัจฉาน

เหตุที่สอง มันเป็นเครื่องบีบเค้น ร้อยรัด ....เช่น พอเรากล่าวว่า สัมมาทิฏฐิ คือการ
มุ่งพ้นโลก เหตผล หรือ ชีวิต หรือการเลี้ยงชีพแบบโลก จะกระทืบปากคนที่ปรารภ
ว่าจะมุ่งพ้นโลกก่อนเลย มันจะค้านสุดลิ่มทิ่มประตู จะอ้าง การเลี้ยงชีพแบบชาวโลก
คือ สัมมาอาชีวะถ้าอย่างโน้น ถ้าอย่างนี้ มีถ้า ...ที่ แปรปรวนไปตาม ผัสสะกระทบยั่วเย้า

ดังนั้น

สมาธิ ภาวนาเพื่ออะไร หากเอาไป พูดว่า เพื่อเอาไว้แว๊บปิ๊ง คิดออก เอาไว้เป็นส่วนหนึ่งกับ
ระบบโน้นนั่นนี่แบบลูซี่ เอาไว้เรียกชุดอาวุธจากห้องคลังแสงแบบนีโอ เอาไว้ตอบโจทย์
เอาไว้เจ็ดเมีย เหล่านนี้คือ อาการโดน ลูกสาวพยามารหลอกเอา !!!

สมาธิ ภาวนาเพื่อการสิ้นไปของภพ ชาติ ความทะยานอยาก นิวรณ์ ....เนี่ยะ ตรงนี้
พอเพียงแล้วที่จะเรียกได้ว่า ฉลาดรอบรู้โลก ทันโลก โดยไม่ต้องอัพสเตตัสให้เสียเวลา

 

งง ไหม

สมาธิแบบพุทธ สอบตก พ่อตาตาย แม่ยายเตะ เจะด่าแม ..... จิตเราจะพ้นอยู่ และเป็นสุข

จิตที่เป็นสุข หากจะเอาไปใช้อะไร นั่นเพียงพอ หรือ มีการประกอบแบบเศรษฐกิจพอเพียง แล้ว

จิตที่พร้อมกับทุกสถาณการไม่ว่าจะดี หรือไม่ดี หรือ กลางๆ มันไม่เครียด ไม่ถูกบีบคั้น
จาก ความทยานอยาก(ตัณหา) การให้ค่า(ราคา) การวาดภาพถือฟอร์ม(อารตี)

จิตที่พร้อมทุกสถาณการ จะเตรียมพร้อมได้ก่อนวันสอบ หนังสือเราจะอ่าน และฝึกฝน
ก่อนคอสเรียนจะมาถึง เราจะไม่ได้เรียนด้วยวิธีการท่องจำ ซึ่ง มันเป็นอาการของคนเรียน
เพื่อไม่รู้ แต่เราจะเรียนวิชาใดๆที่เรารู้ คุณ และ โทษ ของวิชานั้นๆ นั่นแหละ เราจะพร้อม
โดยไม่ต้องอ่านมาก่อนเลย

ยกตัวอย่าง หากเรารู้ว่า การคำนวน มีคุณและโทษ อย่างไรต่อชีวิต จิตเราจะใส่ใจต่อ
ความรู้นี้ได้ เหมือน ธาตุเดียวกันย่อมเข้าหาธาตุชนิดเดียวกัน โดยไม่ต้องสอนซ้ำ เรียนซ้ำ


อนึ่ง วิชาทางพุทธ เราจะเรียนรู้คุณ และ โทษ ของสิ่งที่เรียกว่า รูป นาม อันเป็นตัวก่อภพ
และ เพราะเห็นความก่อภพนั่นแหละ เราจึงเห็นว่าการพ้นมีอยู่ รูป นาม จึงมีคุณ หากเอามา
กำหนดรู้ทุกขสัจจ

 

ขอขอบคุณสำหรับคำชี้เเนะครับ

คือเราต้องมีจิตเป็นกลางๆใช่ป่ะครับ เเละพิจารณา ถึงประโยชน์ เเละโทษ จนเกิด ฉันทะ

อะไรประมาณนี้ป่ะครับ เพราะทกวันนี้นี้เวลาศึกษาหรือ เรียนอะไร ไม่ค่อยมีฉันทะเท่าไหร่เลยครับ

เพราะปกติคิดว่าเวลาเราตายวิชาพวกนี้มันไม่ค่อยมีประโยชน์ อ่ะครับ ส่วนใหญ่ใช้ความจำครับ

 

อย่าคิดเอาจิฮับ

เอา การกระทำ มายกปรารภ จะต่างกันเยอะเลย

จากที่พูดว่า " เรียนไปตายฮา ลืมหมด " หากเอา การกระทำมาปรารภ แทนการคิด
การสร้างภาพ การคาดคะเน มันจะต่างกัน

เรียนรู้มาก รู้น้อย ฉลาด หรือ ทึบ มันจะไม่เกี่ยวอะไร กับการภาวนา ไม่ใช่เงื่อนไข
ของกันและกัน

แต่ จิตที่อบรมดีแล้ว จะเรียนได้ฉลาด ไม่ฉลาด ตายฮาลืมหมด ยังไง ก็จะ ฉลาดสุดๆ
อยู่แล้ว ไม่มีการวางฟอร์มอ้างเลห์ ทำโวหาร " กลางๆ " แบบคิดเอา

คนที่ อบรมจิตดีแล้ว บางคนเขาก็เป็นเศรษฐี บางคนเป็นกษัตริย์ บางคนเป็นพ่อค้า
บางคนเป็นวิศวกร(อ้าง เทศนาหลวงพ่อพุธ) เว้นไว้แต่พวกมีวาสนา พวกนี้ได้เป็น "พระ"

บางคนโจรปล้นบ้านก็บอกว่า ช่างมัน เดี๋ยวหาใหม่ ไม่มีวันหมด
เพราะ "..........."เนี่ยะไม่มีทางใครจะปล้นไปได้ จึงไม่มีคำว่าอับจน ไม่มีคับแค้น
เห็นหนทางของการมีสมชีวิตาที่เขาพูดกันให้งงๆว่า " ไม่มีคำว่าไม่มี "

 

คือสำหรับผม
ตอนนี้ถ้าแยกออกระหว่าง
เช้าเมื่อวาน
กะเช้าวันนี้
อะไรเกิดขึ้นก่อน
ก็ถือว่ามีสมาธิแล้ว

เราก็เอามาย่อลง
เหลือ เมื่อชม.ที่แล้ว
กะชั่วโมงนี้
อะไรเกิดก่อน

เค้าเรียกว่ามันเนื่องด้วยเวลา

แล้วก็ให้กลายเป็น เมื่อนาทีที่แล้วกะนาทีนี้อะไรเกิดก่อน

แล้วก็มาวินาทีที่แล้วกะวินาทีนี้อะไรเกิดก่อน

เราจะพบสิ่งที่เนื่องด้วยเวลา

 

คือปรกติเราจะไม่ค่อยได้อยู่กะปัจจุบัน
แต่เราก็รู้อยู่

ก็ถือว่าทำวิปัสสนาแล้ว

ถ้าเกิดคำถามว่าอะรคือปัจจุบัน

ผมมันจะให้ถามคำถามนี้
สองครั้ง

ผมจะตอบคำถามว่าอะไรคืออยู่กะปัจจุบัน คำถามที่แล้ว

ถ้าเรารู้อยู่ว่าเรา
ไม่ได้อยู่
ก็คือวิปัสสนาแล้ว

แจ้งแล้ว

 

ผมมีอาการย้ำคิดย้ำทำ
มีอาการซึ่มเศร้า
ผมไปค้นพบว่า

บางที่เราแยกไม่ออก
ระหว่างเช้าเมื่อวาน
กะเช้าวันนี้อะไรเกิดก่อน

เมื่อเราทราบก็แสดงว่าเราแจ้งแล้ว

ถ้ามีคำถามว่าทำไมไม่อยู่กะปัจจุบัน

ให้ถามคำถามว่าทำไมไม่อยู่กะปัจจุบันซ้ำอีกครั้ง

แล้วตอบเฉพาะคำถาม ก่อนหน้านี้

มันอันเดียวกะที่เราแยกไม่ออกว่าเช้าเมื่อวาน
กะเช้าวันนี้อันไหนเกิดก่อนเกิดหลัง

 

ฮัด ชัด ชัด ช่า

ปี้ชายฮับ ปี้จายไปกินผักกาดยอบ้านตาด ถูกปากมาแล้วหรือฮับ

ปี้ชาย ยังจำน้องจาย คนนี้ได้ก่

จำได้ ไม่ได้ ไม่ต้องบอกมา .........แต่ " จิตปี้จาย ใสกิ๊งเลย "

ภาวนาขึ้น อีกต่างหาก

 

วันนี้มาชื่นชมผม
มาแนวใหม่

 

คือผมเป็ฯคนป่วย และทำให้ไม่ประสบความสำเร็จในการเรียนเลย
ทั้งๆที่เคยเป็ฯคนเรียนเก่งนะ
อ่านหนังสือจบเดียวจำได้

แต่นั้นคือสมัยนเด็กๆ

พอเริ่มเป็ฯวัยรุนทำไม่ได้อีกเลย
อ่านเท่าไหร่ก็ไม่มีวันจำอะไรได้เลย
มาทราบว่าตนเองป่วยเป็ฯโรคย้ำคิดย้ำทำ

มันคงมีเชื่อมานาน
แต่มาออกอาการโดยที่ไม่ทราบจริง
ในช่วงวัยรุ่น

โดนความเข้าใจว่ากูหนะเรียนเก่ง

เลยฉิบหายมาจนวันนี้

ก็นอนคิดไปคิดมา

ค้นพบว่าเกิดการการที่เรา
ไปจดจ่อ คือเราแยกไม่ออกระหว่างจดจ่อกะจับจด

มันเป็ฯของที่อยู่กันคนละด้านของเหรียญ

ปรกคิคนป่วยย้ำคิดย้ำทำ
ณ
ขณะนั้นๆ เค้าจะแยกไม่ออก
ว่าเช้าเมื่อวานนี้กะเช้าวันนี้อะไรเกิดก่อนกัน
แสดงส่าเค้าสูญเสียความทรงจำชั่วคราวเสียแล้ว

ถ้ามาในแนวทางพุทธ
ให้รู้ตัว
แล้วแจ้งกะตัวเราก็พอ

ครั้งหน้าทำบ่อยๆๆๆๆๆ
อุทิศกุศลให้พ่อแม่ ทำบ่อยๆๆๆๆๆๆๆ

เวลาเราเกิดอาการสุญเสียความทรงจำชั่วคราว
เพราะ..... เยอะแยะ
เราจะเดาตัวเราเองออก

และอาจจะอีกหลายปีต่อมาเราจะพบวิธีที่จะแก้ปัฐหา
เช่นอ่านหนังสือมาก็พอได้
เข้าห้องสอบจะเหมือนคนหลุดไปเลย
สติหลุดไปเลย

ซึ่งจะเกิดขึ้นแน่ๆสำหรับคนป่วย
แค่เราจะหาเทกติกในการเตือนเราด้วยเรา

 

เนียะๆๆ
ถ้ามีท่านที่ป่วยมาอ่าน

ถ้ามีนะ
ให้ถามตัวเราและเรา
ว่า
เช้าเมื่อวานกะเช้าวันนี้
อันไหนเกิดก่อน

ถ้าเริ่มสับสน

คือหาคำตอบไม่ได้
ให้ถามอีกคำถามหนึ่ง
ระหว่างจับจดกะจดจ่อ
มันแตกต่างกันไง

เค้าเรียกสัมปะชัญญะ
สติจะไม่ฟื้น

แต่ไม่ฟื้นก็แจ้ง

 

คือสติมันมีสภาพไม่ฟื้นได้

แต่ถ้าเราจำได้ว่าล่าสุด
เราไม่ฟื้นอย่างนี้เมื่อไหร่
ถือว่าใช้ได้
ทำบ่อยๆ

 

นั่นหล่ะฮ่ะ สงสัยผมจะเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำ

 

ผมก็เคยเป็น เคยคิดว่าเรียนไปก็ไม่ได้ใช้ แล้วก็ไม่ตั้งใจเรียนด้วย เรียนให้จบ
แต่ถ้ามองดูกว้างๆ มันก็จำเป็นถ้าเราจะหาเงินเลี้ยงชีวิต

แต่ถ้าจขกท ยืนยันว่ายังไงๆๆ ก็ไม่จำเป็นจริงๆ ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงไม่ต้องเรียนครับ ลาออกซะ
แล้วมามุ่งในสิ่งที่คิดว่าเป็นสาระเป็นประโยชน์ ที่จะใช้ทั้งชีวิตได้

แต่ถ้าคิดว่า จะต้องทำงาน มีงานประจำ จะต้องมีเกรดสวยๆไปเพื่อเพิ่มโอกาสการสมัครงาน ก็ตั้งใจเรียนไปครับ
(เผลอๆอนาคตต่อไปแค่เรียนจบอาจจะไม่พอ ต้องมีเกรดดีๆ มหาลัยดีๆมีชื่่อด้วย)
ระหว่างเรียนนั้น ก็หาแบ่งเวลาส่วนหนึ่งเอาไปทำในสิ่งที่คิดว่าเป็นสาระที่จะใช้ไปได้ทั้งชีวิต

โดยส่วนตัวผมก็เคยได้ยินหลายคนพูดว่า ที่เรียนไปกับที่ทำงานมันคนละอย่างกัน (เอาจริงๆบางสาขาเรียนไปก็ไม่เกี่ยวกับการทำงาน ต้องมาเรียนรู้ในที่ทำงานใหม่หมด แหม่แต่ถ้าไม่เรียนแล้วไปสมัครงานเลยก็ไม่ได้นะ เขาก็ไม่รับนะถึงรับก็โดนกดเงิน เอากับมันซิ)

ดังนั้น เผลอๆบางสาขาวิชา ถึงแม้เรียนไปแถบไม่ได้นำเอาวิชาที่เรียนมาใช้ในชีวิตจริงเลย แต่ก็จำเป็นต้องเรียน ตามหลักสูตรไปงั้นๆ

ยังไม่พอ บางทีเรียนจบมา จะทำงานบางที่ ก็ต้องมาอ่านอะไรก็ไม่รู้ที่เหมือนดูไม่มีประโยชน์เพื่อสอบเข้าทำงานอีกนะ (สมมุติ ต่อให้อ่านเตรียมตัวอย่างเก่ง ขั้นเทพ ลองทำข้อสอบเก่าถูกหมด แต่มีวุติซัก ป.3 ให้ตายก็เข้าสอบไม่ได้)
เช่นพวกราชการ เผลอๆให้พวกตำแหน่งสูงๆทั้งหลายมาสอบข้อสอบ ก็ทำไม่ได้ซะส่วนใหญ่ เชื่อดิ

เพราะสังคมมันเป็นแบบนี้ ต้องหาเกณท์ไรซักอย่างมาวัด ให้ดูมีการแข่งขันกัน สร้างบรรทัดฐาน แล้วก็แข่งกันยากขึ้นๆมากขึ้นมาเรื่อยๆ

ดังนั้นจุดมุ่งหมาย ก็เพื่อทำข้อสอบแหละครับ
แต่ถ้าอยากตั้งใจขึ้นมา ก็แค่แบ่งเศษเสี้ยวของเวลา มาจดจ่อกับมัน
โดยไม่ต้องไปสนหรอกว่าไอ้วิชาพวกนี้มันมีเพื่ออะไร แบบไหน ทำไม ใช้ทำไรได้ มีประโยชน์มั้ย
เอาแค่รู้หลักการ และรูปแบบของมันก็พอครับ แล้วเอานำมาประยุกษ์ให้ได้ เพื่อทำโจทย์ข้อสอบในกระดาษได้ก็พอ

 

ขอบคุณสำหรับคำชี้เเนะครับผม ผมก็จำเป็นต้องทำเเบบนั้นเเหละครับ

เวลาเรียนก็เเบ่งความสนใจ ในเรื่องการเรียน เเต่อย่างที่บอกเลยครับ

ผมค่อนข้างได้เปรียบเรื่องความจำ เเต่ ในเรื่องความเข้าใจ ค่อนข้างช้าครับ

 

ก็ดีครับ ถ้าสามารถจำสูตรคำนวณต่างๆ รวมถึงตัวย่อความหมายในสูตรได้ แบบรู้ที่มาที่ไปของมันก่อน
(ไม่งั้นก็อาจจะงง สูตรสมการ ตัวเลขผสม ตัวอักษร สัญลักษณ์ ไรเยอะแยะ ยังกับภาษาต่างดาว)

ต่อไปก็พยายามเข้าใจ ประมาณว่าถ้าโจทย์มาแบบนี้ๆ ควรคำนวณใช้สูตรไหนๆ
เหมือนเรารู้หลักการ รูปแบบคร่าวๆแล้ว เหลือแค่ไปประยุกต์ใช้ผลิกแผลงเอา

ซึ่งเดี่ยวนี้ความรู้บนโลกมีมากมายค้นเน็ตหาก็เจอสอน อธิบาย หรือเป็นวีดีโอสอนเต็มไปหมด คงไม่อยากหรอกมั้งครับ ถ้าจะเรียนรู้เข้าใจเฉพาะในสิ่งที่จะต้องใช้หรือสนใจ
ไม่ก็ถามเพื่อนที่เรียนเก่งๆ ที่ได้คะแนนเก็บดีๆหรือเป็นต้นฉบับการบ้าน ให้สอนครับ ง่ายสุด เรียนรู้จากคนที่เขารู้เขาเข้าใจ ให้เขาชี้จุดให้ ประหยัดเวลาด้วย อาจจะดีกว่าอ่านเองซ้ำไปซ้ำมา

 

ผมเป็นคนหนึ่งที่จัดว่า crazy หรือครั่งใคร้ในวิชาคำนวณเลยทีเดียว
จึงอยากจะขอแชร์นะครับ

การมีสมาธิ จัดว่าจำเป็นในเรื่องใด?
1) ทำให้เมื่อจิตจดจ่อ จะทนอ่าน ทนทำแบบฝึกหัด ได้ทนขึ้นนานขึ้น
ซึ่งสุดท้ายจะเก่งขึ้นไปเอง
2) เมื่อมีสมาธิ เมื่อเจอเนื้อหาที่ต้องทำความเข้าใจ ต่อๆกันไปหลายๆชั้น
ก็จะสามารถติดตามเนื้อหาเข้าใจตามไปได้
3) เมื่อมีสมาธิ ความละเอียดรอบครอบก็จะดีขึ้น ไม่ทำอะไรพรวดพลาด
ดังนั้นความพิดพลาดก็จะน้อยลง

พื้นฐานประมาณนี้ก่อนครับ


อนึ่งมันมีความต่างของวิชาอยู่ระหว่าง .. วิชาเลข กับ วิชาภาษา
ถ้าสังเกตให้ดีจะพบว่า คนเก่งเลข มักไม่เก่งภาษา
ส่วนคนเก่งภาษามักไม่เก่งเลข

ทั้งนี้เป็นเพราะหลักการเรียนรู้ในสองวิชานี้ ต่างกัน
วิชาเลข ใช้การฟุ้ง คือการคิดหาแนวทางหาคำตอบต่างๆนานา จนพบคำตอบ
ส่วนวิชาภาษา จะใช้ความสงบในการฟัง ให้ฟังได้ชัดเจนและได้ต่อเนื่องยาวนาน

ดังนั้นในการที่จะบรรลุความสำเร็จทั้งสองศาสตร์ จึงควรฝึกและสมดุล ความสงบและการฟุ้งให้ดี

 

ขอขอบคุณ มากๆเลยครับ