เรื่องจริงไม่อิงนิทาน ประสบการณ์ตั้งแต่ 3 ขวบ จนถึงอายุ 57 ปีของผม

ตอนอยู่วัดท่าซุงนี่ เหตุการณ์ มันเกิดขึ้นเยอะ แต่ส่วนใหญ่ มันนึกไม่ออก ถ้านึกออกเมื่อไหร่ ก็จะพิมพ์เมื่อนั้น เยอะเรื่องความอัศจรรย์ ของหลวงพ่อ และเหตุการณ์เยอะแยะ แม้หลวงพี่ อ.วิรัช วัดธรรมยาน จ.เพชรบูรณ์ เคยมาคุยด้วย จะให้เขียน ลูกศิษย์ บรรทึก ด้วยความอัศจรรย์ ของหลวงพ่อ ผมก้นึกดูว่า มันก็คล้ายๆกับคนอื่น ก้เลยบอก ท่านไปไม่เอา ไม่เขียน เพราะว่า เรายังเอาดีอะไรไม่ได้ และยังมีกิเลสเต็มหัว ที่ไม่เขียนแบบนี้ครับ ให้มันตายไปกับตัวเราดีกว่า เวลาผ่านไป ๒๐ กว่าปีหลัง จากหลวงพ่อมรณะไปแล้ว นี่ก้พึ่งเข้ามาเขียนนี่แหละ ครับเพราะว่า คนอื่นที่เขาเขียนกัน ก็มีหลายรูปแบบ แต่เรื่องของเรามากมาย ส่วนใหญ่ก็เรื่องจริงเสีย เกือบร้อยเปอร์เซ็น เอาแค่ ๙๕ เปอร์เซ็น อีก ๕ เปอร์เซ็น เป็นเรื่อง จำไม่ค่อยได้ และ พูดผิดถูกบ้าง เกินเลยอะไรทำนองเนี้ยครับ

 

การทำงานของผมนี้ เพื่อ ชาติ ศาสนา พระมหากษัติย์ก็ใช้เวลามา ๓๐ กว่าปี ทั้งที่มีครอบครัว ก็ทำแบบมีครอบครัว และเมื่อถึงเวลา ก้ออกบวช ไปทำไปสร้าง ด้วยตนเอง ทั้งปฏิบัติ ปฏิยัติ ปฏิเวท ปฏิยัตินี่ คือฝักใฝ่ ในการหาประสบการณ์ ไม่ใช่ไปเรียน เอา กระดาษ หรือประกาศณียบัตรแบบท่านอื่นๆ นะครับ คือเรียนรู้ด้วยการปฏิบัติ ศึกษาหาความรู้ ในหลายๆด้าน คือต้องเรียนรู้ตลอด ไม่ใช่แก่แล้ว จะไม่เรียน ไม่ได้ครับ มันงั้นตามโลกเหตุการณ์ไม่ทันครับ


ถึงจะไม่ได้เป็นเอกอุ ในด้านนั้นๆก็ต้องพอให้รู้บ่างว่า เขาคุยอะไรมาเราต้องพอรู้บ้าง ไม่งั้น ถ้าเขาคุย กันเราไม่รู้เรื่องเลย จะไปคุยกับใครเขาได้ เช่น ความตาย เป็นอย่างไร เราต้องให้พอรู้บ้าง เรื่อง สมาธิถึงไม่ชำนาญ เรา ต้องให้พอรู้บ้าง ไม่งั้นคุยไม่ถูกเลย เอาเท่าที่เราทำได้ เรื่องทำนาทำไร่ ถ้าเราไม่รู้ จะพูดรู้เรื่องได้อย่างไร เรื่องผีเทวดาพรหม ไสยเวท เราก็ต้องพอรู้ไม่งั้นเราไม่รู้เรื่องเลย อยู่ๆมายกเรื่องโมเม เอาฉเพาะ หนังสือก้ไม่ได้ มันพูดไม่ถูกใช่ไหมครับ นี่เป็นแบบนี้ครับ ที่ผมบอกเราต้องพอรู้บ้าง นิสัยผมคือทุกๆอย่าง ทุกเรื่องๆนั่นแหละ ที่ต้องการอยากรู้ครับ

 

ติดตามอย่างใกล้ชิดครับพี่

 

({) สวัสดีครับคุณ jotaro4s ที่อุตส่าต์ ติดตามอ่าน และเป็นการให้กำลังใจอีกแบบหนึ่ง

 

สวัสดีครับพี่ๆน้องๆทุกๆท่าน วันนี้ก็มาพบกันใหม่ ความเดิมตอนที่แล้วนี้ มาจบตอน ที่ว่า ตอนบวชพระ พระท่านบอกตรง ที่ชาติแล้วๆมาว่า ได้ตั้งฉายาให้ วันนี้ก็เลย จะพูดถึงหลวงพ่อเทศ วันพระขึ้นกี่ค่ำจำไม่ได้ แต่เป็น พ.ศ. ๒๕๒๘ ท่านเทศ จนมาเป็นหนังสือ และเทป จนทุกวันนี้ ผมจะเอาแค่ค่าวๆว่า ครั้งหนึ่งได้ฟังเทป หลวงพ่อ เผื่อใครเข้ามาอ่านตอนหลัง จะได้รู้บ้างว่ามีใครนั่งฟังอยู่ เพื่อเป็นเกียจประวัติ ต่อครูบาอาจารย์ ทั้งหลาย ถ้าประโยชน์จะพึงมี ขอบูชา คุณพระรัตนตรัย ทั้ง ๓ ประการ พรหมเทวดา คุณบิดามารดา คุณครูอุปฌาอาจารย์ทั้งหลาย


และคุณของพระโพธิสัตว์เจ้าทั้งหลาย พระอาจารย์ ฤาษีทั้ง ๑๐๘ ถ้า ผิดพาดประการใด ผมขอรับผิดแต่เพียงผู้เดียวครับ วันนั้นเอาว่าจำแค่ปลีกย่อย ก็แล้วกัน คือว่า ท่านเทศว่า ในสายของเรา ที่ติดตามกันมาแล้ว ที่บำเพ็ญบารมีร่วมกันมาอย่างน้อยก็ ๑๐ อสงไขยกำลัยอีก แสนกัป แล้วท่านก็หยุดนิดหนึ่ง แล้วว่าต่อ แต่ส่วนใหญ่ติดตามกันมา ๑๖ อสงไขบกำลัยอีก แสนมหากัป และส่วนใหญ่ ท่านว่าส่วนใหญ่ ปราถนาพุทธภูมิกันทั้งนั้น และเมื่อท่านลาพุทธภูมิ ก็ลูกศิษย์ ลูกหลาน พักพวกพี่น้อง บริวารที่ติดตามกันมา ก็ลากันตาม เมื่อหัวหน้าลา ญาติพี่น้อง ลูกหลานก็ลาตามกันไป

 

แต่ส่วนใหญ่ลาพุทธภูมิ แต่ ก็มีไม่น้อย ที่ไม่ยอมลาพุทธภูมิ ท่านว่าพวกนี้ มีกำลังใจเข้มแข็ง ก็ไม่ว่ากัน ท่านก็โมทนาสาธุด้วย แต่ก็บางท่านก็อาจจะไปลาช่วงใกล้ตายก็ได้ ถ้าจำไม่ผิด ในสายของท่าน ถ้าระดับแม่ทัพ นี่ ๓๗ สาย เป็นสายที่ใหญ่ พอสมควร ระดับ ๑๖ อสงไขยกำไลยแสนมหากัป มีสายเราเท่านั้น จำผิดขออภัยนะครับ บางท่านอาจจะสงสัย ทำไมถึงลา ก้พอใจที่จะลาเสียอย่างจะทำไม นี่ท่านว่าอย่างนี้ ไอ้เราก็ ท่านเทศนี่ครั้งหนึ่งก็น่าจะ ใกล้ชั่วโมง จำไม่ค่อยได้ พอรุ่งขึ้น ผมก็ให้คุณป้าสุ ทำบายสีใส่พานให้ ธูปเทียนแพ ผมจะไปลาพุทธภูมิ ที่พระจุฬามณี ที่ประดิษฐาน พระวิสุทธิเทพ ปางพระนิพพาน นั่งห้อยพระบาทบนดอกบัว



ขอทำความเข้าใจสักนิด พระวิสุทธิเทพ ก็หมายถึง พระพุทธเจ้าที่เขาสู่แดนพระนิพพานไปแล้ว องค์ท่านจะ ใสเหมือนแก้ว หลวงพ่อท่านจึงจำลองมาจาก องค์จริงข้างบนมาสร้างในเมืองมนุษย์ ให้แค่คล้ายคลึงเท่านั้น จริงๆให้สร้างยังไง ก็ไม่เหมือนเพียงสร้างให้รู้เทียบเคียง ว่าเป็นลักษณะนี้แบบนี้ พระพุทธเจ้าทุกๆพระ หรือพระอรหันต์ ที่เข้าพระนิพพานแล้ว จะเรียก พระวิสุทธิเทพ เหมือนกันหมด เพียงแต่ ลักษณะ พระพุทธเจ้ามีดอกบัวรองรับ ผิดกับพระสาวก ต่างกัน ไม่มีดอกบัวรองรับ ควมเข้าใจของผม อาจมีที่สาวก ไปจาก พุทธภูมิ ลานี่แค่สันนิฐานครับ

 

ผมก็ถือพานดอกบัว เดินตามถนนไปเรื่อยๆ จากฝั่งโบสถ เพื่อไปลาพุทธภูมิ ตามที่หลวงพ่อท่านเทศ เมื่อเดินไปถึง สวนป่าไผ่ จะพ้นเขตุแนว ระหว่าง พระนอน กำแพง พระจุฬามณี พอดี บังเอิญ แต่ผมคิด (ไม่ใช่บังเอิญ) เรื่องแบบนี้ ผมเจอบ่อยๆกับตัวผมเอง หลวงพ่อท่านรู้ ว่าเราทำอะไรคิดอะไร ท่านจะรู้เราตลอด ว่างั้นเถอะ ถึงได้พูดแบบนี้ครับ พอดี รถทหาร ที่รับหลวงพ่อมาจาก ตึกกลางน้ำ เพื่อจะไป ตึกริมแม่น้ำแสกกรัง หลวงพ่อจะมาพักที่นี่ เพื่อฉันภัตตราหารเพล หรือเช้าเป็นบางครั้งหรือบางคราว


ต่อจากนั้นก็ลงรับแขก ที่มากราบท่าน เวลาบ่ายโมง พอท่านมาถึงผม หลวงพ่อท่านก้เปิดประตูรถลง แล้วพูดว่า ดีแล้วลูก ดีแล้วลูก ดีแล้วลูก ๓ วาระ ต่อจากนั้นท่านก้ปิดกระจก รถลงทันที ไอ้เราก็ปื้มปิติใจบอกไม่ถูกเป็นยิ่งนัก นี่ท่านรู้ทุกขั้นตอนของเราทุกๆอย่าง ต่อจากนั้นผมเดินเข้าไปที่พระจุฬามณี แล้วขึ้นไปกราบเสร็จ ก้กล่าวคำขอขมาพระรัตนตรัย ก็กล่าวคำลาพุทธภูมิ ต่อหน้าองค์สมเด็จ ปางพระนิพพานที่พระจุฬามณี

 

และถ้าพูดถึง ความอัศจรรย์ของหลวงพ่อ หรือการรู้วาระจิต ของท่านนี้ ผมก๋รู้แก่ใจเป็นอย่างดี เพราะทราบดีว่า ท่านรู้เราทุกเรื่อง ถ้าท่านอยากจะรู้หรือใครๆก็ตาม ท่านเคยกล่าวว่า ไม่ใชเฉพาะ คนไทยในประเทศไทยนะ ท่านบอกถ้าท่านอยากจะรู้ พร้อมๆกันรู้ใจคนได้ทั้งโลกยังได้เลย (ท่านที่ไม่เชื่อ) ก้ฟังไว้เฉยๆ หรืออ่านเป็นนิทานแล้วกันนะครับ มันเรื่องเฉพาะส่วนบุคคลเท่านั้น เรื่องความเชื่อแบบนี้ครับ ผมเองไม่สงสัย เพราะเจอมากับตัวเอง ของใครของมันครับ



ถ้าไม่เชื่อหรือ เชื่อก็ให้วางใจไว้ครึ่งหนึ่ง ไม่เชื่อเลย ก้ไม่ได้ เพราะเรายังไม่ได้พิสูตร เชื่อเลยที่เดียว ก้เป็นการ งมงาย ฉนั้นต้องหาทางพิสูตรให้ได้ก่อน แล้วค่อยปฏิเสท หรือเชื่อ แม้ทุกวันนี้ ผมเอง หลังจากหลวงพ่อมรณะไปแล้ว ผมเองเอ่ทำไม เคยเห็นผีบ้างเทวดาบ้างบางครั้ง ทำไมระยะหลังๆ ไม่เห็นเลย หรือ ปฏิบัติธรรมไม่ค่อยก้าวหน้า แต่ว่า ก็ปฏิเศษไม่ได้เช่นกัน ก็แค่ เดี๋ยวนี้ มันสงบจิต สงบใจกว่าเดิม เท่านั้นเอง ผมเคยถาม แม่ผม ที่ท่านที่มีคุณธรรม ถามท่านว่า ทำไมผม ไม่ได้อะไรเลย ท่านบอกว่า เรา ลาพุทธภูมิก้จริงๆ

 

ท่านบอกว่า ลึกๆในใจของเราๆลาไม่ขาด ท่านก้บอกให้เราทำหน้าที่ของเราต่อไป ท่านบอกว่าผมมีครูบาอาจารย์ เยอะ เราฟังท่านมา เอ่ ครูบาอาจารย์อะไร ในใจก็ค้านอยู่นิดๆ แต่เมื่อเวลาผ่านไปนานๆ ก็ถึงบางอ้อ ว่า เอ่ ที่ว่าครูอาจารย์เราเยอะนี่ ไม่ใช่อะไร เท่าที่ประสบการณ์ ก้เราไปเจอ อะไร หรือผ่านเรื่องอะไรๆ ทุกๆเรื่อง งานการอะไร มันก็จะเป็นครูอาจารย์เราสอนเรา ไปทุกเรื่องถึงได้บางอ้อไงว่า มันเป็นแบบนี้นี่เอง ท่านถึงบอกเราครูบาอาจารย์มันเยอะ และก็ทุกคน มีครูบาอาจารย์เหมือนกันหมด แล้วแต่ของใคร มาแบบไหน และเจอแบบไหน ไม่ใช่ จะมีครูบาอาจารย์ ที่พระหรือมนุษย์เท่านั้น


ลองตรองไปดูทุกๆเรื่องก็ได้จริงไหม พระเทวทัต ท่านก็มีครูบาอารย์ ของท่าน ครูบาอาจารย์มันก็มีฝ่ายดีฝ่ายชั่ว มันมีครบ ทุกๆคนแหละ ส่วนจะ ปรังปรุงใจ นั้น มันเป็นเรื่องแต่ละบุคคล จะพึงได้ทำถึง ระดับใด ไม่ใช่ บาอาจารยบอกเราแล้ว จะมายกให้เราเป็นแบบนั้นแบบนี้ไม่ได้ นอกจากตัวเราเองครับ เป็นผู้กำหนด ทั้งสิ้นครับ

 

เป็นความรู้เเก่กระผมมากนัก สำหรับผมตอนนี้ยังไม่มีอะไรสำเร็จเป็นชิ้นเป็นอันเลย

ขอบคุณสำหรับประสบการณ์ นะครับ

 

({) สวัสดีครับคุณ dota0321<SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_9706833", true); </SCRIPT> ที่ติดตามอ่าน ที่ผมตัดสินใจ ตั้งกระทู้ก็เหตุนี้หรือ หลายๆประการเผื่อ มีประโยชน์ ต่อท่านทั้งหลายบางคน ผมเองไม่เคยได้อะไร และหลวงพ่อ ไม่เคยมาสอนเราโดยตรง บางที่เห็นหลวงพ่อ ไปสอนคนอื่นๆ บางเรื่องเรื่องเล็กๆน้อยไม่น่าสอน ท่านกับสอน เราทำไมหลวงพ่อไม่สอน เพียงแต่ให้กำลังใจ ตอนผมมีปัญหา หรือ เหตุขัดข้องในจิต ท่านจะผ่านมา แล้วบอกว่า ดีแล้วลูก บางทีก้พยักหน้า บางครั้งก็ว่า ไอ้ขี้หมา นี่บ่อยๆหน่อย บางทีไม่พูดหรอก พอผ่านมาถึงเรา ท่านก็ยิ้มให้ อะไรๆประเภทเนี้ยครับ เมื่อก่อนถึงน้อยใจ และทำไมเราไม่มีโอกาศ ใกล้ชิดท่าน ทั้งๆอยู่ใกล้ แต่ตอนหลัง ก่อนที่ท่านจะมรณะ ก็เข้าใจแล้ว คือท่าน จะให้ใช้ปัญญา คิดไตร่ตรองเป็น หลักเพราะกำลังใจคนไม่เท่ากันครับ

 

สวัสดีครับพี่ๆน้องๆทุกๆท่าน วันนี้ก็จะมาพูดเรื่อง หลวงพ่อท่านรู้ใจ ตอนที่เรื่องสำคัญมากเลยครับ หรือลืมไป ก็จะไม่เอามาเล่านะครับ และขอพูดย้อนหลังสักนิดนะครับ เรื่อง อตีตังสญาณ ของท่าน ท่านรู้อนาคตอันยาวไกล อย่างน้อย เรื่องนี้ก้เกือบ ๒๐ ปี ถึงตก ๓๐ ปี ด้วยเหตุที่ว่า พ.ศ. ๑๙ ผมบวชเณรมา และได้ยกมือไหว้ หลวงพ่อ หลวงพ่อ ฤาษี วัดท่าซุง กำลังลง มาจาก ศาลานวราชบพิธ (ศาลาเก่า) ฝั่งโบสถใหม่ ผมรีบบอกหลวงพ่อว่า หลวงพ่อครับ ผมเป็นเณรครับ ไอ้เราก็กลัวตกนรก พระไหว้เณร แล้วเป็นหลวงพ่อด้วยทำให้ผมกลัวมาก


ท่านก็ตอบย้อมผมมาว่า แล้วไง เป็นเณรแล้ว ไหว้ไม่ได้หรือไง เมื่อท่านตอบมาแบบนั้นทำให้ผมนี้ใจชื้นขึ้นมาได้หน่อบหนึ่ง และต่อมา ในปี พ.ศ. ๒๕๓๖ ผมได้บวชเณร อายุ ๓๕ ปี และปี ๓๗ มาสร้างวัด สร้างโบสถ ๒ วัด ๒ ที่ ปีเดียวกัน และปี ๔๗-๔๘ ผมได้บวชเณรอีก ไม่ถึง ๓ เดือน เพื่อเอาที่ตัวเอง ถวายสงฆ์ และทำสำนักสงฆ์ และทำห้องน้ำ ห้องส้วม และทำกูฏิหย้าคา ๓หลัง พระมาอยู่ ๒ องค์ ในพรรษาแรก พระมาช่วยมุง เกือบ ๒๐ องค์ เดี๋ยวนี้เป็นไร่ข้าวโพดไปแล้ว เพราะ ทายก เอาไปทำไร่ ข้าวโพด เดี๋ยวค่อยมาเล่ารายเอียด ตอน เล่ามาถึงดีกว่าครับ ตอนี้ก็ยก ข้ามเรื่องไปก่อน มาเล่าให้มันสอดคล้องตรงนี้ครับ เนี่ยเรื่องบวชเณรนี่ผมเองไม่เคยคิดฝันว่าจะได้ มาบวชเป็นเณร ตั้ง ๒ ครั้ง ๒ คา มานึกตอนหลวงพ่อ ท่านไหว้ตอบนี่แหละครับ

 

และแต่ละครั้งที่ผมมา เที่ยววัดท่าซุง ตอนเป็นเณร ก็มีพระวัดท่าซุง ทั้งผู้ใหญ่และไม่ใช้พระผู้ใหญ่ก็เคยไหว้ ผมมาเรียกว่า แบ่งถึง ครึ่งวัดก็ว่าได้ อีนนี้ไม่ใช่ว่าผมไม่บอก ผมจะบอกก่อนเลยว่า ผมเป็นเณรครับ เพื่อไม่ให้ผู้ที่บวชเป็นพระมาไหว้เรา นะครับ แต่ว่า ตอนผมบวชเณร ช่วงไปเดิน ธุดงค์ ที่นารักมาก คือหลวงพี่ อ.เล็ก สุธัมมะปัญโญ วัดท่าขนุน ท่านรู้ดี เพราะเคยไปธุดงค์ห้วยขาแข้งกับื่นมา ๑ เดือนเต็ม


ผมกราบท่านกี่ครั้ง ท่านก็ไหว้ตอบทุกๆครั้งไป อันนี้ ทราบกันดี ในสายลูกศิษย์เดียวกัน แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมดนะครับ อันนี้ไม่ได้ เอามาเบ่งหรือ อวดแต่ประการใด เพียงนำมาเล่าสู่กันฟังเท่านั้น อ.เล็ก ท่านว่า บวชเณรน่ะ เป็นพระอริยเจ้าได้ เยอะแยะไป แล้วเราก็เป็นผู้ปฏิบัติ เพื่อความดี ด้วยเท่านั้นเอง ถึงยังไม่ดี เอาดีไม่ได้ก็เท่านั้นเองครับ แต่ยังรักใฝ่ดีอยู่ หลวงพี่ อ.เล็ก จริยาท่านงดงาม จริงๆที่เคยอยู่ด้วยกัน ความมีเมตตาของท่าน เสมอภาค

 

ผมน่ะเคยยืนดู พระทำงานกัน ผมไม่ได้ทำด้วย พึ่งมาได้ไม่นาน คือ ชั่วโมง ๒ ชั่วโมง ยืดูแต่ไม่ได้ช่วยพระท่านทำงาน หลวงพ่อ ท่านจะประกาศ ออกไมร์ สดๆเลย ไอ้เราก็สดุ้ง โหยงเลย ทั้งๆท่านไม่ได้มาเห็นเราแต่หลวงพ่อ ประกาศ ที่ไมร์ บอกพระณร ที่เป็นอาคันตุกะ มาอยู่อาศัยที่วัดนี้ ให้ถือว่า เป็นเจ้าของสถานเหมือนกัน มีงานอะไรเกิดขึ้น ให้ช่วยกันทำ ไม่ใช่มายืนดูหรือนั่งดู อย่าคิดว่า ไม่ใช่ วัดตนเอง นี่เจโปริยญาณ ท่านไวมากครับ แค่คิด หรือทำอะไร ปิดท่านไม่ได้แน่นอนครับ


เรื่องทำงานนี่ เจอกับตัวผมเองถึง ๒ ครั้ง ๒คาเลยทีเดียว ตั้งแต่นั้นมา ผมจะช่วยกุลีกุจอ ทำงานที่มีเกิดขึ้น ในวัดท่าซุง ทุกครั้งไป อันนี้ ท่านสอนให้ติดเป็นนิสัย เหมือนคำพังเพยที่ว่า อยู่บ้านท่าน อย่านิ่งดูดาย ปั้นวัว ปั้นควายให้ลูกท่านเล่น นี่เป็นแบบนี้ครับ ไม่อยู่ที่ไหน เรื่องแบบนี้ จะเป็น พระหรือ ฆราวาส ผมหมายถึง เอาทั้งหมด จำเพราะ นักบวชไม่ได้ จึงต้องจำใส่ใจไว้ ในสมอง เพื่อนำไป ปฏิบัติ ให้ถูกต้องต่อไปครับ

 

สวัสดีครับครับ พี่ๆน้องๆทุกๆ ท่าน วันนี้ก็เข้ามาคุยกันเหมือนเดิม ผมเองก็หาย หน้าหายตาไปหลายวัน เพราะมีเหตุจำเป็น ก็เลยไม่ได้เข้ามา คุยกับพี่น้อง ความเดิมตอนที่แล้ว ก็ยังอยู่ที่ วัดท่าซุงอยู่เลยครับ ยังไม่ได้ไปที่อื่น วันนี้ ก็มาเล่าเกร็ดเล็กเกร็ดน้อย สักหน่อย ตอนผมอยู่โรงเรียน เวลาผมเดินตรวจดูงาน หรือพื้นที่ หอพักกับโรงเรียน เทวดาท่านที่ดูแลเขตุ ในโรงเรียน เวลาตรวจงาน มีประตู เปิด ดังปังผมจะเข้าไปดู กับไม่มีอะไร บางทีก็ได้ยินเสียงเคราะ ดังป๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อยู่อีกด้านหนึ่ง กำแพงอีกด้านหนึ่ง พอเราไปดูก็ไม่มีอะไร บางที่ ในห้องทุกๆห้อง ได้ยินเสียงเปิดดัง ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไปดูที่เกิดเหตุ กับเงียบสนิท ในห้องเป็นตึกแถว จะมีประตูเปิดได้ ถึงกันหมดครับ



และ บางที เราเดินอยู่ช้นล่าง แต่มีเสียงเดินอยู่ข้างบน ดาษฟ้า หรือ อีกชั้นหนึ่ง ไปดูหาคนไม่ได้ พอเราเดินไปข้างบน เสียงนั้นกับมาได้ยินเสียงข้างล่าง ตึกอีกชั้นหนึ่ง เรียกว่า ได้ยิน เสียงแบบนี้จนชิน ถ้าท่านถามว่า ไม่กลัวหรือ ใหม่ๆก็มีบ้างครับ ไปๆก็เกิดการเคยชิน เมื่อหลวงพ่อ มาที่โรงเรียน ผมเลยบอกหลวงพ่อ ต่อหน้าคนหลายคน หลวงพ่อบอกว่า ที่วัดท่าซุง มีเทวดา รักษา อยู่มากท่านด้วยกันในสมัยท่านนะครับ มีเป็นพันๆองค์ มีทั้งเทวดา พรหม ที่ดูแลเขตุพระพุทธศาสนา เป็นพัน ถึงหลายพัน ที่ฟังดู บางที่ใครทำอะไรไว้ หรือทำไม่ดี เทวดา จะไปฟ้องหลวงพ่อ บอกหลวงพ่อให้รู้ บางที ถ้ามันเป็นเรื่องที่ใหญ่ ท่านจะ บอกออกมา เป็นในๆ ให้ คนผู้นั้น รู้ตัว เลิกกระทำการไม่ดีต่อไป หรือเวลา มีเหตุ บุคคลภายนอกมา ทำลายวัด ท่านก็จะบอก พระฆราวาส คนสำคัญลงมาว่า เป็นแบบๆๆนี้นะ และบางครั้งบางคา ท่านจะบอกว่า ให้ภาวนาพระคาถาแบบๆนี้นะ เพื่อป้องกัน ถ้าใครไม่ทำตาม มีอะไรเกิดขึ้น จะไม่รับผิดชอบใดๆทั้งสิ้น และจะขับออกจากวัดทันที

 

และมีหลายคราว หลังจาก หลวงพ่อไปเมืองนอกกับมาแล้วท่านจะสั่ง ให้ทุกๆคน ภาวนา พระคาถา สัมปจิตฉามิ เพราะช่วงนั้น จะมีทั้งนักบวช และฆราวาส ทำคุณคน คุณไสย ฝังหุ่น ใช้เล่กลต่างๆหลายวิธี ทำลาย พระพุทธศาสนา และทำร้ายหลวงพ่อทำลายวัดท่าซุง มาทุกรูปแบบ ท่านบอกว่า ให้ทุกคนภาวนา สัมปจิตฉามิ จะเป็นพระคาถา สท้อนย้อนกลับไปหาผู้กระทำมาหาเรา เมื่อเราภาวนา สิ่งต่างๆที่เขาทำเรา มันจะย้อนไปหา คนที่ทำเรา ก็มีอยู่คราวหนึ่ง ผมนอนอยู่ในโรงเรียนนั้นแหละ ก็กำลังนอนแบบสบายๆ ก๊มีกระดูก ผี มากมาย มาอยู่บนมือผม ท่องพระคาถาอะไรมันก็ไม่ไปหรือไม่หลุด


ผมก็นึกขึ้นได้ ว่าหลวงพ่อสั่งไว้ ให้ทุกคนในวัดภาวนา สัมปจิตฉามิ ผมก็เลยภาวนา สัมปจิตฉามิ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆไปเรื่อยๆ กระดูกที่อยู่ในมือเต็มไปหมด เริมค่อยๆทะยอย หายไปทีละหน่อยๆๆ และจากหายไป ในที่สุด แต่ก่อนที่ กระดูกจะหายไปนั้น ตัวผมเอง มันจะคล้ายๆแยกเป็นตัว ๒ ตัว คล้ายๆในหนัง ถ่ายภาพเชิงซ้อน แต่พอเริ่มจะเป็น จะขยับ มือ๒ มือตัวจะเป็น ๒ ตัวที่ไร มันจะเกิดความกลัวขึ้นมา มันก็เลย อาการนั้นหายไป พอๆพร้อมกับกระดูก ที่อยู่ในมือผมครับ

 

และในคราวนั้น นักเรียน ที่มาเรียนหนังสือ ยุคแรกๆ ได้เกิดอาการกลัว หลายแบบ เพราะพวกที่ทำไสยศาสตร์ มาทำกันเยอะมาก เป็นทั้งกระโถน ตะปูโลงผี แต่เทวดา ท่านทำให้ไปตก ที่ใกล้ๆกับอโบสถ และได้เกิด หลายที่หลายจุด จนช่วงนั้นเล่นเอาพวกเด็กนักเรียน กลัวกันไปเป็นแถว และมีอีกคราว เขาทำมาแรง ตึกกลางน้ำ ทำให้กระจก กระจก ประตู ใกล้ทางเข้าตึกกลางน้ำ แตก กระจกนี้หนามาก และถ้าจำไม่ผิด หมาตัวหนึ่งตายแทน ถ้าตรงนี้ จำผิดขออภัย ในสมัยนั้น พวก ฝ่ายตรงข้าม จะส่งคนมากันเยอะ ที่จะฆ่าหลวงพ่อ และทำลายวัด ในพระพุทธศาสนา ทำลายไม่ได้ ให้ฆ่า ฆ่าไม่ได้ ให้ใช้วิธีไหนก็ได้ เพื่อให้วัด เสียหาย ไม่ได้ด้วยเล่ ก็เอาด้วยกล ไม่ได้ด้วยกล ก็เอาด้วยคาถา ทำลาย


ฝั่งตรงข้าม ต้องการทำลาย ชาติ ศาสนา พระมหากษัติย์ พระดังๆในประเทศไทย ๕๒ องค์ เขาต้องการจัดการให้หมดไป เพราะเป็นบุคคลสำคัญ ที่มี ประชาชน ให้ความเคารพศรัทธามากที่สุด หลวงพ่อ เป็นองค์แรก ในสายอิสาน ก็มีหลวงพ่อชา เป็นองค์แรก รวมแล้ว ๕๒ องค์ ทั่วประเทศ จำไม่ได้ ว่ามีใครบ้างครับ นี่ก้เกร็ดเล็กเกร็ดน้อยในอดีด ที่ผ่านมา ก็มีอยู่คราวหนึ่ง เป็นักบวช ได้สมาบัติ มีฤทธิ์ หลวงพ่อท่านจะใช้ฤทธิ์ ทำให้นักบวชองค์ นั้น ที่มาทำคุณไสย และใช้ฤทธิ์ ทำหลวงพ่อ หลวงพ่อท่านจะทำตอบคือ ใช้ฤทธิ์ ทำให้นั่งอยู่แบบนั้น สักพรรษาหนึ่ง องค์สมเด็จท่านไม่อนุญาติ ให้หลวงพ่อทำ หลวงพ่อท่านจึงปล่อยไปครับ ถ้าจำผิดบ้างก็ขออภัยท่านทั้งหลายนะครับ เพียงจำมาได้เล็กๆน้อยๆแค่นั้นเองครับ

 

ติดตามอ่านประสบการณ์อันมีคุณค่าของพี่บุญทรงครับ

 

({) สวัสดครับคุณ chopper1972 ที่ติดตามอ่าน และให้กำลังใจต่อกันครับ ก็คงมีประสบการณ์เล็กๆน้อยๆน่ะครับ แต่ส่วนใหญ่ จะจำไม่ค่อยได้ครับ เพราะเรื่องมันเกิดขึ้นกับผมมากมาย กับชีวิตของผมครับ เล่าที่จำได้ครับผม

 

เล่าจนผมเห็นภาพตามเลยครับ...