ฝันไปถึง เมืองบังบด เมืองผี แดนลับแล แล้วแต่จะเรียก

เขียน ๒๑.๔๓

แต่เราชอบเวอร์ชั่นนี้มากกว่าครับ
ชอบเสียงขลุ่ยจีน (รึเปล่า) จูงจิตได้ดีนะ เคลิ้มเชียว
ท่าร่ายรำก็ตระการตา ดูสิบรอบได้แล้วยังน๊า และคงได้ดูอีก โหลดใส่คอมไว้แล้วล่ะ

https://www.youtube.com/watch?v=sGyA6OKrsJg


ขออภัยที่ขัดจังหวะ นิทานมันส์หยดติ๋ง
แม่หมอทำไรอยู่อ่ะ เร็วหน่อยดิ เค้าอยากอ่านต่อแล้ว ๕๕๕


กระบี่ไร้เทียมทาน / ลมปราณครองยุทธภพ
.

 

แม่ยิ้มยังนั่งไม่ขยับ พ่อครูขาวปรายตามอง เวลานี้พ่อครู
แลดูครุ่นคิดและสุขุม ดูสงบและดูมีบารมี สมกับเป็นครูมวย

แม่ยิ้ม เจ้าจงเข้าเรือนเถิด ไม่ใช่กิจของหญิง

แม่ยิ้ม ก้มหน้า แล้วลุกเดินกลับเข้าไปในเรือน

บรรยากาศ เงียบสงบลง หลังจากได้ยินเสียงแม่ยิ้ม ลงดาลประตู

พ่อครูขาวเอ่ยขึ้น ด้วยน้ำเสียงหนักแน่น และสุขุม

สิงห์ เอ็งจงถอดเสื้อบัดเดี๋ยวนี้ ข้าต้องแน่ใจว่าเจ้าคือใคร

สิงห์ขมวดคิ้ว นึกถึงคำพูดพ่อครูเอก ว่าอย่าถอดเสื้อให้ใครเห็น

สิงห์มองหน้าเข้ม เข้มพยักหน้า สิงห์ยกมือขึ้นประนมเหนือศรีษะ
ขออนุญาตขรัวอินทร์ด้วยจิต แล้วถอดผ้าที่สะพายคาดบ่า ออก
แล้วถอดเสื้อ พ่อครูจ้องไปที่ยันต์สิงห์ที่อยู่บนอกด้านซ้ายของสิงห์

พ่อครูเงยหน้าขึ้นมองฟ้า มองดวงดาว ทุกคนต่างงงันกับท่าทีของพ่อครู
ท่านก้มหน้าลงมาอีกครั้ง คราวนี้ดวงตาราวกับเปลี่ยนเป็นคนละคน
ท่านยิ้มที่มุมปาก แล้วเอ่ยออกมาด้วยเสียงเบาๆ ว่า

สิงห์ตามข้ามาในเรือน ส่วนพวกเอ็ง รอข้าอยู่ที่นี่
พ่อหนวดดุ และเข้ม มองตากัน แต่ไม่กล้าพูดขัดพ่อครูขาว

สิงห์ใส่เสื้อ แล้วลุกเดินตามพ่อครูขาว เข้าไปในบ้าน

 

ในสมัยที่ท่องอยู่ในยุทธภพ เคยล่องเรือไปในลำน้ำ
แล้วมีหนุ่มหล่อ ผมยาวเป็นเซียน มาเป่าขลุ่ยจีนให้ฟัง
โรแมนติคมาก คนสมัยนั้น


คือฝันไปเรื่อยอ่ะนะ

 

พ่อครู เดินไปหยุดที่หน้าห้องๆ หนึ่งในเรือน ท่านหยุดที่หน้าห้อง

สิงห์เอ๋ย เจ้าจงสัญญาว่า เมื่อข้าและเจ้าก้าวเข้าไปในห้องนี้
ความใดที่ข้ากล่าวกับเจ้าแล้ว จักอยู่เพียงในห้องนี้
ขอให้เจ้าตั้งสัตย์สาบานด้วย

สิงห์คุกเข่าลงหน้าประตูห้อง แล้วยกมือประนมขึ้นเหนืออก

ข้าสิงห์ ลูกศิษย์ขรัวอินท์ ขอให้สัตย์สาบานว่า จะเก็บ
เรื่องนี้เป็นความลับ

เสียงพ่อครูถอนหายใจ แล้วยืนนิ่ง ก่อนจะค่อยๆ เปิดประตูบานนั้นอย่างช้าๆ

 

ห้องที่เข้าไปนั้น มีขนาดไม่กว้างนัก คงเป็นห้องพระของบ้าน
แต่ในห้องนั้น มีหลายสิ่งมากกว่าพระ ทั้งหีบขนาดใหญ่หลายใบ

ทั้งดาบที่มีปลอกดาบเป็นเงินสวยงามมาก

สิงห์แอบคิดว่า พ่อครูขาวเป็นใครกันแน่ ใยถึงมีดาบพระราชทาน

ดาบนั้นวางไว้บนหิ้งพักดาบ ที่สวยงาม

พ่อครูขาวปิดประตูลงดาล สิงห์ก้มลงกราบพระสามครั้ง

พ่อครูนั้น เดินมายืนตรงหน้าสิงห์ แล้วทรุดตัวลงนั่งขัดสมาดลง

ใบหน้าของท่านดูอ่อนล้า

 

"ข้ายินดีที่ได้พบกับท่านอีกครั้ง ก่อนที่ข้าจะกล่าวต่อไป

ขอท่านจงอโหสิกรรมให้ข้าด้วย สิ่งใดที่ข้าได้กระทำลงไป

ทำไปเพื่อบ้านเพื่อเมืองทั้งสิ้น ไม่เคยมีจิตคิดจะเป็นศตรูเลย"

สิงห์งงกับคำพูดของพ่อครู และสรรพนามที่พ่อครูเรียก รวมทั้งกิริยาที่แสดง

พ่อครูเงียบไป ราวกลับรอ สิงห์พยามนึกว่า
เคยเห็นพ่อครูขาวที่ไหน แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก
หรือพ่อครูขาวจะรู้จักพ่อเลี้ยงข้า
ในที่สุดความอยากรู้ก็ชนะ

สิงห์กล่าวว่า "ข้าอโหสิให้"

 

ก่อนจะเล่าต่อไป ขอบอกก่อนว่า เป็นเพียง นิทาน

 

พ่อครูมีน้ำตาเอ่อขึ้นมา สิงห์ให้สงสัยในใจนัก

พ่อครูกล่าวว่า "ข้าน่าจะจำเจ้าได้ เมื่อเห็นใบหน้าของเจ้า
ข้าเกือบพลาดสิ่งสำคัญไปเสีย หน้าเจ้านั้นคล้ายพ่อแลแม่ของเจ้ามาก"

สิงห์ตกตะลึงกับคำนั้น
"พ่อครูรู้รึว่าพ่อของข้าเป็นใคร พ่อที่แท้จริงไม่ใช่ พ่อที่เลี้ยงข้ามา "

พ่อครู เงียบไป มองสิงห์นิ่ง แล้วพยักหน้าเงียบๆ

 

ข้าจะไขข้อสงสัยในใจให้เจ้าทั้งหมด แต่ก่อนจะเล่าเจ้าจงเปิดหีบใบใหญ่ที่สุด
แล้วนำห่อผ้าออกมา ในนั้นคือชาติกำเนิดของเจ้า

สิงห์รีบลุกไปเปิดหีบ แล้วรีบนำห่อผ้านั้นออกมา สิงห์จับห่อผ้านั้น ก็รู้ทันทีว่าเป็นดาบ
สิงห์ได้แต่ งงว่า ดาบนั้นเกี่ยวอะไรกับชาติกำเนิดของสิงห์

สิงห์นำไปวางหน้าพ่อครูขาว สิงห์สบตาพ่อครูขาว ท่านพยักหน้าให้ช้าๆ

สิงห์เปิดห่อผ้านั้น ซึ่งถูกพันไว้หลายชั้น เป็นดาบเล่มหนึ่ง
แต่ที่มันแปลกคือ ดาบนั้นเป็นดาบทองสวยงามมาก
ลายที่สลักราวกับช่างทองของวังหลวง ดาบนั้นสวยกว่า
ดาบใดที่สิงห์เคยเห็น

 

สิงห์ยกดาบนั้นขึ้นมาอยู่ในมือ แล้วมองสบตาพ่อครูขาว สิงห์มีคำถามมากมายในใจ
แต่ไม่มีคำใดเอ่ยจากปากของสิงห์ น้ำตาเริ่มเอ่อขึ้นมาที่ตาทั้งสองข้าง

"ข้าพร้อมแล้ว ไม่ว่าเรื่องราวอันใด ก็ตามท่านจงแจ้งใจข้าทีเถิด"

 

เดากันไปนะ ต่อพรุ่งนี้นะจ๊ะ วันนี้คิวดูดวงเลื่อน เลยเล่ายาว นิดนึ่ง

อิอิ เดาๆๆๆ กันไป

 

เขียน ๒๒.๐๖

ท่านจี้กง เราก็รู้จักดีนะ ขอบอก ๕๕๕
เด็กๆ ได้ดูหนังกลางแปลงบ่อยมากมาก

บ้านเก่าอยู่ไม่ไกลจากสะพานพุทธ ฝั่งธน แถวตลาดสมเด็จ หลังวัดอนงค์
อยู่ไม่ไกลจากบ้านเก่าสมเด็จย่าซักเท่าไหร่หรอก มั้งนะ
คนจีนแยะเชียว มีหนังกลางแปลงให้ดูเรื่อยเลย แหม..คิดถึงจัง

เอ..จะว่าไป เรากะท่านจี้กงก็เหมือนคุ้นเคยกันดีนะ เนอะ
ดูท่านน่ารักออก ว่าไม๊ ตลกดี ร่าเริงสดใส บริสุทธิ์ บางทีก็กวน หึหึหึ ขออภัย
อีกท่านที่จำได้แม่น คือท่านนาจา เท่ห์ระเบิดเลย ขอบอก อีกที

แต่แหม..ไม่อยากถามเลย ว่าทำไมต้องนึกถึงเราน๊า อายจังแฮะ ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ


กระต่ายป่า ข้างวัด / ลมปราณครองยุทธภพ
.

ปล.จะรออ่านนะครับ แต่ไม่ต้องเดา เนอะ

 

เพิ่งกลับมาจากได้สนทนากับเพื่อนๆ ญาติธรรมที่มาเยี่ยมที่บุรีรัมย์

เป็นเพื่อนๆ จากสมัยอโยธยา สนุกสนานมาก คุยกันออกรสออกชาติ

วันนี้จะเขียนน้อยหน่อยนะจ๊ะ เพราะเพลีย

 

ครูขาวมองหน้าสิงห์ แล้วถอนหายใจ ใบหน้าอ่อนล้าแลดูแก่ลงอย่างเร็ว

ข้านั้นเป็นทหารมา กรำศึกไปทั่ว ฝีมือมวยข้าก็ไม่เป็นสองรองใคร
ฝีดาบข้าก็ฉับไวนัก และข้าได้ไปรักกับแม่ของแม่ยิ้ม ที่เมืองสองแคว
ข้าถวายตัวเป็นทหารรับใช้ พ่อหลวงเมืองสองแคว ได้รับใช้ใกล้ชิด

เรื่องราวในวังนั้น วุ่นวายสับสน แก่งแย่งริษยา ชิงดีชิงเด่น แบ่งเป็นก๊กเป็นเหล่า
แต่ข้าก็ใช้ความภักดี และยอมตายถวายชีวิต จนข้าได้เป็นมือขวาของพ่อหลวง
เมืองสองแคว ท่านนั้นมีสนมอยู่ไม่น้อย และท่านนั้นได้รับบรรณาการจากเมืองไทใหญ่
เป็นสาวชาวไท นางนั้นงดงามมาก และเป็นพระธิดาในพระสนมของเจ้าแห่งไทใหญ่

พ่อหลวงเมืองสองแควนั้นลุ่มหลงนางมาก ไม่สนใจเรื่องศึก เรื่องบ้านเรื่องเมือง
และมีท่าทีโอนอ่อน ต่อชาวไทใหญ่ แสดงราวกับจะสมคบกับรัฐไทใหญ่

จึงมีคำสั่งจากอโยธยา ให้กำจัดนางเสียไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง เพื่อมิให้เกิดเรื่องบานปลาย หากนางท้องขึ้นมา พวกไทใหญ่อาจจะได้ที อ้างสิทธิ์ในบัลลังค์ของเมืองเหนือ
และเป็นการแข็งเมืองในที่สุด

และกาลก็เป็นดังคาดไว้ นางท้องจริงๆ นางนั้นรู้ตัวว่าจักมีภัย จึงซ่อนเร้นเรื่องนี้ไว้
และหาโอกาสบอกพระสวามี พ่อหลวงเมืองสองแควแม้ภายนอกเหมือนคนเฉยชา
แต่แท้จริงแล้วท่านเป็นนักรบ นักวางแผน แต่ไม่หักด้ามพร้าด้วยเข่า ข้ารักและนับถือน้ำใจท่านนัก แม้ชีวิตข้าก็ถวายได้ ตามที่เคยให้สัตย์ไว้

ท่านจึงได้ออกอุบายให้มีพระราชโองการให้ข้า ได้รับพระราชทานที่ดินและทรัพย์
และให้ข้าและเมียข้าที่อุ้มท้องแม่ยิ้ม ได้กลับมาปักหลักที่บ้านเกิด จากนั้นออกคำสั่ง
ประหารเมียไทใหญ่ กระทำการอันเป็นข้อหาสงสัยว่าคิดคดทรยศ แต่เห็นแก่ความสัมพันธ์กับไทใหญ่ จึงให้ขับออกจากเมือง

แน่นอนคำสั่งนี้ออกไป ย่อมมีคนเคลือบแคลง ทางอโยธยา จึงส่งคนมากำจัดนางก่อนถึงไทใหญ่ แต่ท่านก็สับเปลี่ยนคน โดยให้นางนั้นปลอมเป็นบ่าวของเมียข้า
กลับมายังเมืองอินทร์ จากนั้นรอให้ข่าวเงียบหาย จึงนำนางไปฝากไว้กับสหายท่านที่อโยธยา คือ บิดาเลี้ยงของเจ้า ทั้งสองเคยมีบุญคุณต่อกัน บิดาเลี้ยงของเจ้านั้น
ได้รับการสนับสนุนจากหัวเมืองเหนือ จึงได้ขึ้นเป็นพระยา แต่ต้องรับแม่เจ้าเป็นเมีย
และดูแลนางและลูกอย่างดี

ว่าไปข้าก็สงสารชะตาของแม่เจ้าและเจ้ามาก แต่พ่อของเจ้าทำดีที่สุดแล้ว

 

สิงห์รู้สึกอดสู อาดูร และอัปยศกับชะตาชีวิตที่เลือกไม่ได้ของตนเองนัก
และเหนือสิ่งอื่นใด น้ำตาลูกผู้ชายมันหลั่งไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
รู้สึกสงสารท่านแม่ยิ่งนัก

พ่อครูกล่าวต่อไปว่า แม่ของเจ้านั้นอดทนและรักเจ้ายิ่งนัก นางนั้นปลอมตัวเป็นบ่าว
ของเมียข้า นางท้องอ่อนๆอยู่แต่ต้องเดินเท้าบ้างนั่งบนเกวียนบ้าง เนื้อตัวก็ทาไปด้วยฝุ่น ข้ากลัวว่านางจักแท้งเจ้า
และตกเลือดตายทั้งแม่และลูก จนวันที่สามนางสลบไป จึงได้ขึ้นไปนอนบนเกวียน ที่ทำเช่นนั้นเพราะระหว่างทาง มีทหารอโยธยา
สอดแนมอยู่ไม่น้อย

จนนางมาถึงที่เมืองอินทร์ ข้าจึงให้นางเป็นบ่าวบนเรือน แต่นางต้องทาเนื้อตัวให้สกปรกอยู่เสมอ
ผมนางก็ถูกตัดให้สั้นจนแทบไม่เหลือเค้าความเป็นไทยใหญ่
แต่ความงามของนางนั้นงามนัก แม้ความสกปรกเลอะเทอะ ก็ไม่สามารถทำให้นาง
งามน้อยลงได้

จนถึงเวลาอันสมควร ข้าจึงได้ส่งมือดีของข้า นำนางไปส่งให้เป็นบรรณาการต่อพ่อเจ้า
ให้ไปเป็นบ่าวในเรือน แต่ให้พ่อเลี้ยงเจ้าทำทีว่าชอบพอนาง จนรับนางเป็นเมียรอง
และจากนั้นไม่นาน แม่เจ้าก็คลอดเจ้าก่อนกำหนด บางคนที่อโยธยาจึงเข้าใจว่า
เจ้าเป็นลูกไม่มีพ่อ มีเพียงเจ้าพระยา ข้า เมียข้า และพ่อเจ้า เท่านั้นที่รู้ว่า ทุกอย่าง
คือละครฉากใหญ่

 

จากนั้น ตามคำสั่งของพ่อเจ้า ให้พระยาฝึกฝนเจ้าให้ดี สมเป็นชาย
และจักให้เจ้าเรียนมวยและดาบจากข้า จนเมื่อเจ้าสำเร็จแล้ว จึงจักให้
มอบดาบทองเล่มนี้คืนให้เจ้า เพื่อนำไปวังหลวง โดยให้ดาบคู่มาอีกคู่
ให้ข้าให้เจ้านำไปถวายแก่พ่อหลวงเมืองสองแคว เมื่อสบโอกาสแล้ว
จึงให้แสดงดาบทองเล่มนี้ เพื่อยืนยันถึงตัวเจ้า

 

ครูขาวเล่าต่อไปว่า กาลเวลาผ่านไป จนเมื่อแม่ยิ้มอายุได้ราวเจ็ดขวบ
ได้มีพระแก่องค์หนึ่งได้มาหาข้า พระองค์นั้นคืออาจารย์ของเจ้า ขรัวอินทร์
ท่านมาหาข้า แสดงอิทธิฤทธิ์ให้ข้าเห็นหลายอย่าง ท่านขึ้นมาบนเรือนข้า
ไม่พูดไม่จา แล้วเดินไปเปิดหีบ แล้วยกห่อผ้านี้ขึ้นมาเปิด จากนั้นก็พับเก็บ
ไว้เช่นเดิม ท่านกล่าวว่า คนที่เป็นเจ้าของดาบเล่มนี้ อาตมาขอรับเป็นลูก
จักเป็นธุระจัดการ คนนี้จะมีคุณต่อแผ่นดินมาก ท่านจึงจะรับไว้เป็นศิษย์

ส่วนข้านั้น ท่านจะสอนเวทย์มนต์คาถา บางมนต์ให้ และจักแจกตะกรุดอาคม
เพื่อเป็นขวัญกำลังใจแก่ทหาร แล้วท่านยังบอกอีกว่า ท่านได้ไปบอกข่าวนี้
กับพระยาบิดาเลี้ยงของเจ้าแล้วว่า จักรับเจ้าเป็นศิษย์ วันใดที่ท่านพระยาเห็นว่า
เจ้าเกินจะขัดเกลาได้ จงส่งมาให้ขรัวอินทร์สั่งสอน

จากนั้น ข้าก็เห็นท่านไปๆมา ระหว่างเมืองอินทร์ เมืองพรหม
เมืองสิงห์ และเมืองลพบุรี ข้าก็คอยถามข่าวอยู่เสมอ แต่ก็ได้ข่าวว่า
เจ้าก็ยังอยู่กับท่านพระยา

ขรัวอินทร์ยังบอกอีกว่า ท่านจะสักรูปสิงห์ ที่อกซ้ายของเจ้า

และที่ข้าเชื่อว่า ขรัวอินทร์นั้นเป็นพระที่มีฤทธิ์มาก เพราะตั้งแต่ข้าเห็นท่าน
วันนั้น จนเมื่อไม่กี่ปีมานี้ ใบหน้าของขรัวอินทร์ ไม่เคยเปลี่ยนแปลง ราวกับ
อายุเท่าเดิมตลอดเวลา

 

พี่สิงห์นี่สวดยอดเลย คล้ายๆขุนแผน ติดตามครับ

 

จขกท พูดถึงคนจีนนี่ผมสะดุ้งเลย - -

 

คาถาปลุกธาตุ


สิทธี ปะฐะวี พะลา เตชา อิทธา ธาตุดินของข้าพเจ้ามีกำลัง มีเดช มีฤทธิ์
สิทธี อาโป พะลา เตชา อิทธา ธาตุน้ำของข้าพเจ้ามีกำลัง มีเดช มีฤทธิ์
สิทธี เตโช พะลา เตชา อิทธา ธาตุไฟของข้าพเจ้ามีกำลัง มีเดช มีฤทธิ์
สิทธี วาโย พะลา เตชา อิทธา ธาตุลมของข้าพเจ้ามีกำลัง มีเดช มีฤทธิ์
สิทธี อาโก พะลา เตชา อิทธา อากาศธาตุของข้าพเจ้ามีกำลัง มีเดช มีฤทธิ์

สิทธี วิญญาโณ พะลา เตชา อิทธา วิญญาณธาตุของข้าพเจ้ามีกำลัง มีเดช มีฤทธิ์

พุทธัง กันตัง พุทธัง รักษา

ธัมมัง กันตัง ธัมมัง รักษา

สังฆัง กันตัง สังฆัง รักษา

พระพุทธัง อุด พระพุทธเจ้าห้ามอาวุธ อุดอธรรมด้วยพระพุทธัง

พระธัมมัง อุด พระพุทธเจ้าห้ามอาวุธ อุดอธรรมด้วยพระธัมมัง

พระสังฆัง อุด พระพุทธเจ้าห้ามอาวุธ อุดอธรรมด้วยพระสังฆัง

พระพุทธัมปิด พระพุทธเจ้าแผลงฤทธิ์ ปิดอธรรมด้วยพระพุทธัง

พระธรรมมังปิด พระพุทธเจ้าแผลงฤทธิ์ ปิดอธรรมด้วยพระธรรมมัง

พระสังฆังปิด พระพุทธเจ้าแผลงฤทธิ์ ปิดอธรรมด้วยพระสังฆัง

สัพเพ พุทธา ภะละปัดตา ปัดเจกะ นันจะ ยังพะลัง อะระหังตัง นันจะ เตเชนะ รักขัง นันธามิ สัพพะโส

พุทโธ อโหสิ

เมตตาพุทโธ


หลวงพ่อจำเนียร วัดถ้ำเสือ จังหวัดกระบี่