ท่านรุกขเทวดาที่ต้นตะเคียน วัดบางนมโค เป็นเทวดาสวรรค์เขตจาตุมหาราช

ท่านรุกขเทวดาที่ต้นตะเคียน วัดบางนมโค เป็นเทวดาสวรรค์เขตจาตุมหาราช​

     "..สมัยที่อาตมาเป็นเจ้าอาวาสวัดบางนมโค อำเภอเสนา จังหวัดพระนครศรีอยุธยา เวลานั้นบรรดาท่านทั้งหลายเมตตาให้เห็นตัว โดยไม่ต้องใช้ฌานและญาณใด ๆ ท่านเมตตามาก แม้เวลานี้ก็เช่นเดียวกัน อยากจะพบท่านองค์ใด ก็ใช้อารมณ์นึกเฉย ๆ ตามที่ท่านบอกไว้ จึงพบท่านทุกขณะที่ต้องการพบ ที่วัดบางนมโคมีต้นตะเคียนสำคัญอยุ่ 2 ตัน กลางลานวัด ให้หวยเก่ง คนได้เลขหวยกันไปหลายคนแล้ว แต่ต้องขอให้ถูกระเบียบ เมื่อขอถูกระเบียบเป็นได้ผลทุกคน วันหนึ่งเวลาใกล้ตีสองบูชาพระเพื่อเตรียมตัวเจริญพระกรรมฐาน เห็นหญิงสาวสวย 2 คนมานั่งข้างหน้า คนหนึ่งแต่งชุดสีชมพู อีกคนหนึ่งแต่งชุดสีทอง เธอทั้งสองมองหน้าแล้วยิ้ม ถามว่า "ท่านทั้งสองเป็นใคร" ท่านตอบว่า "ฉันทั้งสองเป็นรุกขเทวดาอยู่ที่ต้นตะเคียนทั้งสองนั้น ที่ชาวบ้านเรียกว่า นางตะเคียน" ถามท่านว่า "ท่านมาธุระอะไร" ท่านตอบว่า "มาบอกให้ทราบว่าทั้งสองนี้เคยเป็นแม่ของคุณในอดีตมาหลายชาติ ชาตินี้เป็นแม่รุกขเทวดา เพราะก่อนตายบุญใหญ่ทำไว้มาก เช่นสร้างพระพุทธรูป สร้างวัดและอาคารสาธารณะ ทอดกฐิน ถวายสังฆทาน สร้างรถถวายพระ สร้างเรือถวายพระ เป็นต้น บุญนี้ควรไปอยู่ชั้นนิมมานรดี แต่เมื่อใกล้ตายจากความเป็นคน แม่เห็นรุกขเทพธิดาท่านมาหา ท่านสวยมาก วิมานของท่านก็สวย ใจเลยรักเป็นเทพธิดา เมื่อจิตออกจากร่างก็เป็นรุกขเทพธิดา"

     เมื่อหลวงพ่อปานมาอยู่ที่วัดนี้ ท่านท้าวมหาราชให้มาอยู่ที่ต้นตะเคียนนี้ เพื่อคอยช่วยงานหลวงพ่อปาน (มิน่าเล่าหลวงพ่อปานท่านจึงเกรงใจมาก แม้กิ่งเล็ก ๆ ก็ไม่ยอมให้ใครตัด) ท่านบอกว่า "เมื่อลูกมาอยู่ที่นี่ ตั้งใจช่วยพระศาสนาและช่วยตัวเองเรื่องทาน ศีล สมาธิ ปัญญา แม่ทั้งสองจึงมาบอกให้ทราบว่า แม่ทั้งสองคือแม่ ถ้ามีอะไรต้องการพบไม่ต้องใช้ฌาน นึกถึงแม่ แม่จะมาปรากฎตัวให้เห็นอย่างนี้ คุยกันได้อย่างนี้ จงจำไว้ว่าพวกคนวัด (ทายก) พวกเขามาก เขาได้รับประโยชน์ของวัดเขาเอาไปบ้านเสมอ ส่วนลูกตรงไปตรงมาเขาจะเกลียด แต่ขอให้ตรงไปตรงมาก็แล้วกัน แม่จะช่วย มันจะบรรลัยไปเอง" ท่านพูดต่อไปอีกว่า "พ่อใหญ่ แม่ใหญ่ ที่อยู่ดาวดึงส์ท่านก็ช่วยเต็มที่อยู่แล้ว ให้นึกถึงท่านไว้เสมอ ๆ อีกไม่นานนักแม่จะหมดภาระกิจที่นี่และหมดวาระเป็นเทพธิดา จะไปอยู่ดาวดึงส์ ถึงแม่ไปแล้วก็มาช่วยลูกได้ เพราะงานช่วยลูกเป็นงานของแม่โดยตรง" เมื่อท่านพูดจบท่านก็ย้ำว่า "อย่าลืมนะแม่จะช่วยลูกทั้ง ๆ ที่ลูกขอร้องและไม่ขอร้อง" ท่านพูดแล้วท่านก็ลาไป.."

*คัดลอกจากหนังสือ ตายไม่สูญ...แล้วไปไหน เรื่องที่ 107 หน้า 227 โดยหลวงพ่อพระราชพรหมยาน (หลวงพ่อฤาษี) วัดท่าซุง จ.อุทัยธานี