การปราถนานิพพาน ทำให้ทรัพย์สินเราในปัจจุบันหมดลงไปด้วยหรือไม่

นิพพานอยู่ต่อหน้าทุกๆคนแต่ไม่เห็นเพราะว่าจิตไม่มีคุณภาพพอ คุณภาพของจิตที่จะเห็นนิพพานคือจิตที่ไม่มีตัณหาไม่มีการปรุงแต่ง พูดให้ง่ายคือกิเลสเป็นศูนย์ แต่จิตเป็นอนัตตาสั่งให้กิเลสเป็นศูนย์ไม่ได้ การที่คิดถึงใคร่ครวญเสียดาย อยากมีอยากได้หวงและห่วงทรัพย์สินเงินทอง นี่คือกำแพงขวางกั้นอย่างหนาไม่ให้เห็นนิพพาน ถ้าต้องการเห็นนิพพานจริงๆทางหนึ่งคือเรียนรู้
[ame=http://www.youtube.com/watch?v=WV6yckpRDQg]หลวงพ่อปราโมช ปราโมชโช ตอนที่ 1 - YouTube[/ame]

 

ห้ามรับรอง มรรค ผล นิพพาน อะไรเลย
อย่าเชียว

ปราถนาก็ปราถนาไป
รับรองต้องพระพุทธเจ้าเท่านั้น

ยืนยันใครดันทุรังจะรับรองกันให้ได้ ก็สมน้ำหน้า

 

รับรองผมว่า
ผมมีอุปปาทานในอวิชชา อวชิชาประกอบด้วย ฉันทะ กับ ราคะ
ผมมีอุปปาทานในอวิชชา รับรองมาเลย มาเยอะๆ เท่าไหร่เท่ากัน
ผมทุกข์เพราะอุปปทานในในอวิชชา รับรองมาเลย

ผมและผมเป้นเพื่อนทุกข์กันเอง

ถ้าพวกนี้ไม่แก้กรรมรังรองมรรคผลนิพพานกันเอง
ก็รอไปเถอะ นิจนิรันดร์

วิญญาณขันธ์ไม่เคยรู้ถูก และ ไม่เคยถูกรู้

 

จะมีกระดูกเป็ฯพระธาตุ จะมีเกจิรับรองสืบๆกันมา
จะมีนิมิตเครื่องหมายอะไร ห้ามเด็ดขาด

จะเถียงหาพระแสง อะไรวะ

 

เนียะๆๆ
ในทางไสยเวทย์ เนียะเค้าเรียกคนโดนพราย
จะเป้ฯน้ำมันพรายหรือ พรายกลืนจิต หมากินความคิดอะไรก็เถอะ

ถ้าเป้ฯไสยศาสตร์ ก็ต้องเอาออกก่อน

ดันเอาไอ้พรายนี่มารับรองมรรคผลนิพพาน

โถ่ เอ้ย
ท่าเลยไอ้พวกห่านี้ภาวนา ๆได้แม้เศษเสี้ยวใจ
ผมจะไปนอนคาบฟุตบาท ให้แม่งกระทืบท้ายทอย

ท้าเลย

กระดูเป็ฯพระธาตูก็ห้าม

ใครจะทำนาย จะรับรองทำไป เราไม่ทำ
อย่าโง่

 

ท้าเลย ทำของ ทำห่าไรใส่มาเลย

แม่งแค่กรรมแม่งรับรองมรรคผลนริพพาน

ก็โลกันตะโลก ไปแล้ว

ผมเตือนนะถ้ารู้ว่านี่คือกรรมรับรองมรรคผลนิพพาน
ไปขอขมาพระ
แล้วไปหาทาง ลบออกจากสมองให้หมด

โลกนี้มีพระอรหันต์หรือไม่ เป้ฯที่พระพุทธเจ้า ท่านทำนาย
มีคึนถามอีกว่าพระสงฆ์ทำนายได้หรือไม่


ผมให้ทำนายว่าผมมีอุปปาทานในอวิชชา
ทำนายหรือยัง
สั่งก็ทำนะ

ไอ้พวกอุบาทว์

 

เจอะหน้าผม ชกเลยก็ได้นะ
มาเยอะๆก็ได้

ไม่ชอบหรอกไสยศาสตร์หนะ ชอบก่อคดี

 

ตราบที่มีกรรม รับรองมรรค ผล นิพพานอยู่

ไม่เคยมีรูปนามใดในสากลจักรวาลใดจะภาวนาได้เลย

เพราะวิญญาณขันธืไม่เคยรู้ถูก และไม่เคยถูกรู้

ท่าเลยทำของมาเลย

ท่าเลย พิสูจน์เลย

และกรรมรับรองมรรคผลนิพพานจะติดตัวไปนิจนิรันดร์

ไม่มีใครเลย รูปนามในในสากลจักรวาลใดๆ
จะสามารถภาวนาได้ แม้แต่ฌานโลกีย์
ถ้ามีกรรมรับรองมรรคผลนิพพาน เป็ฯวิบากขวางอยู่

 

งั้นผม ขอถามท่านบุญยง ว่า
ถ้าปัจจุบัน ไม่มีพระพุทธเจ้า ก็แสดงว่า หลังจากที่พระพุทธเจ้าปรินิพพาน ก็แสดงว่า ไม่มีพระอรหันต์เลย ไม่มีใครสอนหรือนำพากันไปนิพพานได้ ไม่มีใครรู้นิพพานได้จริง ตามที่ท่านยกเหตุผลมาไช่มั้ยครับ

แล้วถ้าอย่างงั้น หลังพระพุทธเจ้าเสด็จปรินิพาน ก็ไม่ควรมีการพูดถึงเรื่องนิพพาน ไม่ควรสอนกันเรื่องนิพพาน ไช่มั้ยครับ เพราะคุณบุญยงกล่าวเองว่า ไม่มีรูปนามใด ภาวนาได้

 

เฮ้อ!!! ประเทศไทย เอาอะไรมาสอนกันก็ไม่รู้ ผมคนนึงกว่าจะเข้าใจว่าพระพุทธเจ้าท่านสอนอะไร ? ก็อายุเกือบ 40 แล้ว มัวสับสนแต่คำศัพท์ คำๆเดียวกันแต่คนละความหมาย ระหว่างพุทธ กับ พราห์ม ซึ่งที่เราเอามาสอนกันกลายเป็นความหมายของพราห์มไปหมด เช่น นิพพาน บางคนก็ทำให้เข้าในว่าเป็นการไปเกิดอีกภพนึง หรือ วิญญาณ คือ เจตภูติ ที่ออกจากร่างกายเมื่อตายไปแล้ว ล้วนแล้วไม่ได้มีความหมายแบบพุทธเลย นรก สวรรค์ บาป บุญ ล้วนแล้วเป็นการสอนของพราห์มทั้งนั้น นำมาข่มขู่กันให้เชื่อเพื่อการปกครองทางการเมืองกันมากกว่า
พุทธ ไม่เคยสอนเรื่องเหล่านี้เลย สอนเพียงเรื่องเดียวสั้นๆ คือ ทางพ้นทุกข์ เท่านั้นเอง ส่วนในตำราไตรปิฎกเป็นเพียงนิทานปรำปรา ปริศนาธรรมเท่านั้น เช่น พระพุทธเจ้าเกิดมาเดินเจ็ดก้าว จริงๆการเกิดนี้ไม่ได้เกิดตอนคลอดเป็นการเกิดตอนรู้แจ้งเท่านั้นเอง และพระพุทธเจ้าก็ไม่ได้ม่แสงบนหัวเหมือนในรูปตามผนังด้วย และก็ไม่ได้มีหัวแหลมแบบที่ปั้นตั้งกันอยู่ตามวัดอีก
ในไตรปิฎก แก้ไขแล้วแก้ไขอีก เพิ่มเติมเข้าไปจนคนศึกษามากเกินไปจนลงทะเลไป เป็น เพ้อเจ้อ ถกเถียงกันไปเลยก็มี แต่จริงๆแล้ว มีเพียงกำมือเดียวเท่านั้นแหละที่พระพุทธเจ้าสอน รู้เพียงกำมือเดียวก็รู้้งหมด
จริงๆแล้ว พุทธ เป็นวิทยาศาสตร์ มีเหตุผลทั้งหมด แต่บางขั้นบางตอนมุษย์ยังไม่สามารถหาภาษาเข้ามาสื่อสารกันให้เข้าใจกันได้ จริงๆแล้วเรื่องของการเกิดของจิต ก็คือการเกิดของเซลส์สมองอีก 1 เซลส์ ซึ่งเซลส์เหล่านี้ทำงานอิสระต่อกัน 1 เรื่อง 1 เซลส์ 1 ภพ 1 ชาติ หมื่นล้านเซลส์ ที่ตายไป นั่นแหละ หมื่นล้านชาติ 1 เซลส์นิ่งสงบระงับ 1 เซลล์ มองดูเซลส์อื่นๆที่เกิดและตายมา 1 เซลส์ไม่อยากเกิดไม่อยากตาย 1 เซลส์สู่ความว่าง 1 เซลส์คือนิพาน

 

เรื่องเกิดที่วัดไหนสักแห่งก็ไม่รู้ มีพระสองกลุ่มทะเลาะกันอย่างรุนแรง
กลุ่มนึงเป็นพระที่ประฏิบัตดีปฏิบัติชอบ ส่วนอีกกลุ่ม เป็นพระเกเรอันพาล
พระที่ประฏิบัตดีปฏิบัติชอบจึงได้เอาเรื่องที่ทะเลาะกันไปบอกเจ้าอาวาส ให้ไล่พระ
เกเรอันพาลออกไปจากวัด หลังจากเจ้าอาวาสได้ฟังก็ได้กล่าวว่า ท่านทั้งหลายก็เป็นพระดีกันแล้วท่านก็ออกไปจากวัดเราเถิด ส่วนอีกกลุ่ม ที่ เป็นพระเกเรอันพาลเราขออณุญาติให้เค้าอยู่ต่อเถิดเราจะขัดเกลาเค้าเองจะได้ไม่ออกไปทำให้ไครเดือดร้อน...............
................................เป็นเรื่องสั้นๆที่ผมประทับใจเผื่อจะมีประโยชน์นะครับ

 

รู้น่ะรู้อยู่คะ คือรู้ แต่ไม่สนใจ ที่ไม่สนใจ เพราะเขาคุยเรื่องดารา เรื่องละคร เมื่อเรารู้เรื่องแล้ว แต่เราไม่สนใจ หลังจากนั้น สิ่งที่เขาคุยกันก็จะไม่เข้ามาให้เรารับรู้เลย เขาถามเรา เรายังไม่รู้เลยคะว่าเขาถาม พอเขาสะกิด เราถึงรู้ว่าเขาถามเรา เพราะเขาไม่ได้เอ่ยชื่อเรา พอเขาถามว่าได้ดูหรือเปล่า เราก็ตอบเขาว่าไม่ได้ดู เท่านั้นแหละเขาก็ไม่คุยด้วยอีก

เราสนใจ เฉพาะ เรื่องที่สนใจ และรับรู้ในสิ่งที่สนใจอยู่
เราไม่สนใจ ในเรื่องที่เราคิดว่าหาสาระไม่ได้ และเราก็ไม่รับรู้ คือเฉย เมื่อเฉย ก็ไม่รับรู้ว่าเขาพูดว่าอะไร

 

น้องนิว เฉยเฉพาะเรื่องที่ควรจะเฉย
และสนใจในเรื่องที่ควรจะสนใจคะ
เพราะรู้สึกว่าไปสนใจ หรือไปรับรู้อะไรมากๆ ที่หาสาระไม่ได้ กลับไม่มีประโยชน์เอาเสียเลย รับรู้มาเป็นภาระแก่จิตเปล่าๆ
ยังไงรบกวนแนะนำได้นะคะ
ขอบพระคุณเป็นอย่างยิ่งคะ

 

บางสิ่ง รู้ แต่ อยากถาม

บางสิ่ง ถาม เพราะ อยากรู้

ทั้งสองอย่าง ทำให้ รู้ รู้ชัด แยกได้ 2 อย่าง สาระ และ ไร้สาระ

 

ขอบคุณสำหรับคำอวยพร จากคุณกลายแก้ว เป็นอย่างยิ่งคะ

พรใดที่ท่านปราถนาให้เกิดแก่ฉัน ขอพรนั้น จงบังเกิดแก่ท่านด้วยเช่นกันคะ

 

ความทุกข์ บอกกล่าวแก่ผู้อื่น ผู้อื่นก็ไม่สามารถรับรู้ รสชาติ ของความทุกข์นั้นได้หรอก ผู้อื่นก็แค่รับรู้ว่าเกิดทุกข์ ผู้ที่รับรู้ได้ดีที่สุดคือตัวเราเองอันมีทุกข์นั้นอยู่

และผู้ที่จะสามารถดับทุกข์ นั้นได้ดี คือตัวเราเองนั้นแหละ ย่อมรู้เหตุแห่งทุกข์เป็นอย่างดี และแก้ไขได้ตรงจุดที่สุด

ที่ผ่านมา ตัวฉันเกิดทุกข์ ตอนนี้ ฉันไม่เสียใจเลย ที่เคยได้เกิดทุกข์นั้น

ทุกข์ ทำให้ฉันเห็น ธรรม แล้วอย่างนี้ ฉันจะมัวแต่เสียใจไปทำไมกัน

เมื่อทุกข์ ทำให้เห็น ธรรม แล้ว เมื่อทุกข์เกิด ฉันยังไม่รู้สึกเลย ว่าทุกข์เกิด ฉันสุข เพราะฉันสุขอยู่กับ ธรรม

นี่เป็นความคิดของฉัน มันเป็นอย่างนี้

 

ผมคือคนที่ใช้ชื่อกลายแก้วนะครับ ตอนนี้ชื่อผม เลิกโดนแบนแล้ว แต่บอกให้ทราบว่าผมคือ กลายแก้ว แต่ไม่ใช้ชื่อกลายแก่้วแล้วครับ

ทั้งหมดที่คุณเข้าใจได้นั้น ถูกต้องแล้วครับ เพราะทุกข์เกิดที่เรา ต้องดับที่เรา เราเป็นคนดับครับ

 

อนุโมทนาสาธุธรรมคับ คุณ nongnewinbkk ^__^ ​

 

จิตจะมีพลัง มีอำนาจ ในการขจัดเชื้ออาสวะน้อยใหญ่ ต้องเป็นจิตที่ได้รับการฝึกฝน

เป็นจิตที่ตั้งอยู่ในฐานแห่งความสงบ ไม่เป็นจิตที่ฟุ้งขจรศักดิ์!! ไปตามสกลกาย สกลจิต สกลนคร

ทุกข์ทั้งหลายที่เกิดขึ้น นั่นเพราะจิตไปรับเอาผัสสะ เอาเวทนา มาเป็นเรา

เมื่อทุกข์เกิดขึ้น สติต้องรับรู้ รู้สึกในความรับรู้ กับสังขารเหล่านั้น

สุขเกิดขึ้น เพราะความเป็นจิตที่มีสติ ย่อมต้องรับรู้ในสุขเหล่านั้น

สติเมื่อมีความชำนาญ ต่อธัมมารมณ์เหล่านั้น และมั่นพิจารณาใคร่ครวญ ในความเป็นไตรลักษณ์

ย่อมเป็นปัญญาสอดแทรก พิจารณาด้วยความเป็นสัจจะญาณ
เห็นด้วยว่าสิ่งเหล่านั้น ไม่ใช่ของๆเรา สิ่งเหล่านั้นเกิดขึ้น แล้วก็ดับไป

แม้ความคิดที่แล่นไป สติย่อมต้องรับรู้ในความคิดเหล่านั้น

สิ่งใดที่ ขจร ขจาย ย่อมสามารถ รวบอำนาจของความ ฟุ้งศักดิ์.!!!
เข้ามาเป็นหนึ่ง ด้วยการรับรู้นั่นคือ กิจ ที่ต้องทำของคนๆนั้น

ดังนั้น จิตและสติ ของผู้เมื่ออยู่ในความสงบตั้งมั่น กับผัสสะอายตนะทั้งหลาย ที่เข้ามากระทบ

จิตย่อมเป็นจิตที่มีพลัง มีอำนาจ มีความเป็นกลาง เป็นจิตมัธยัสถ์ มีญาณเกิดขึ้นต่อสังขารทั้งหลาย

จึงจะเข้าสู่หนทางการถ่ายถอนกิเลส ละตัณหา นิวรณ์ ย่อมเห็นหนทางประตูสู่นิพพาน

ทุกข์เกิดขึ้นก็ต้องรู้ สุขเกิดขึ้นก็ต้องรู้ ไม่ใช่ไม่รู้ ไม่ใช่ไม่รู้สึก!! อย่าสนองไปด้วยความคิดที่ไม่รับรู้ในสิ่งใดๆ

 

ทุกข์เกิดขึ้นก็ต้องรู้ สุขเกิดขึ้นก็ต้องรู้ ไม่ใช่ไม่รู้ ไม่ใช่ไม่รู้สึก!! อย่าสนองไปด้วยความคิดที่ไม่รับรู้ในสิ่งใดๆ

[/QUOTE]

เมื่อทุกข์ ทำให้เห็น ธรรม แล้ว เมื่อทุกข์เกิด ฉันยังไม่รู้สึกเลย ว่าทุกข์เกิด ฉันสุข เพราะฉันสุขอยู่กับ ธรรม

เมื่อทุกข์เกิด (รู้ว่าทุกข์เกิดแล้ว) ฉันยังไม่รู้สึกเลย ว่าทุกข์เกิด(คือการปล่อยวาง) ฉันสุข เพราะฉันสุขอยู่กับ ธรรม

สรุป = รับรู้ แต่ ปล่อยวาง