คุณเคยให้อภัยทานหรืออโหสิกรรมไหม

ครูบาอาจารย์ผมให้สังเกตตนเองเสมอว่า "ยอดคนต้องอ่อนกว่ายอดหญ้า ปฏิบัติแล้วอัตตาเยอะ พระท่านว่าหลงทุ่งจ๊ะ

 

ครับผมรับฟังท่านครับ
ท่าน ธรรมมนุษย์ โทสะจริต รึปล่าวครับ
ปกติผมจะฟังไปพิมไป รับฟังได้เท่าไหนก็พิมเท่านั้น
เพ่งไปพิมใปนี่เดี๋ยวผมเครียด 555
ต้องใจเย็นๆ เหมือนกระทู้ที่ท่านตั้งครับ
การให้อภัย ต้องใจเย็นๆ

 

เป็นกระทู้เตือนสติที่ดีครับ

 

สำหรับผู้ที่ยังคงแค้นเคือง ผมขอบอกว่า วิธีสวดบทขอขมาและให้อภัยบทนี้ดีมาก หลังสวดมนต์ นั่งสมาธิ ผมจะรีบอุทิศให้เจ้ากรรมนายเวร และเทวดาผู้รักษากาย ญาติที่ล่วงลับ เชื้อโรคที่ก่อกวน หลังจากนั้นก็จะใช้บทนี้ ทำให้ความแค้นเคืองแต่หนหลังหมดไปได้จริงๆ หมั่นภาวนาทุกครั้งจะดีมาก แล้วอย่าลืมแผ่เมตตา อุทิศส่วนกุศลด้วยครับ


"ข้าพเจ้าขออโหสิกรรม กรรมอันใดที่ข้าพเจ้าเคยได้ล่วงเกินแล้ว ทางกายก็ดี ทางวาจาก็ดี ทางใจก็ดี เจตนาก็ดี มิได้เจตนาก็ดี ในชาติก่อนก็ดี ในชาตินี้ก็ดี ทั้งที่เป็นมนุษย์ก็ดี เทพเทวดาก็ดี พระพรหมก็ดี สัตว์ดิรัจฉานก็ดี สัตว์นรกก็ดี เปรตก็ดี อสุรกายก็ดี พระภูมิเจ้าที่ ภูตผีปีศาจ ดวงจิตวิญญาณทั้งหลายก็ดี ทั้งที่ระลึกได้ก็ดี ระลึกไม่ได้ก็ดี ที่ท่องเที่ยวอยู่ในวัฏสงสาร ๓๑ ภูมิ เสวยสุขอยู่ก็ดี เสวยทุกข์อยู่ก็ดี ขอให้เจ้ากรรมนายเวรทั้งหลายทั้งปวง จงอโหสิกรรมให้แก่ข้าพเจ้า เพิ่มพูนทานบารมีแก่ตน อย่าได้มีเวรต่อกันอีกเลย
และกรรมใด ๆ ที่ใคร ๆ ได้ล่วงเกินแล้วแก่ข้าพเจ้า ทั้งทางกายทวาร วจีทวาร มโนทวาร ทั้งที่ได้ตั้งใจและไม่ตั้งใจ ไม่ว่าจะในชาตินี้หรือชาติไหน ๆ ก็ตาม ข้าพเจ้าขออโหสิกรรมให้ท่านเหล่านั้น ยกถวายพระพุทธเจ้าเป็นอภัยทาน เพื่อจะได้ไม่มีเวรมีกรรมต่อกัน
ด้วยอานิสงส์แห่งอภัยทานนี้ ขอให้ข้าพเจ้า ครอบครัว บุตรหลาน ตลอดวงศาคณาญาติ บิดามารดา ครูบาอาจารย์ และผู้มีอุปการคุณทั้งหลายของข้าพเจ้า จงมีแต่ความสุข ความเจริญ ปฏิบัติสิ่งใดที่เป็นไปในทางที่ชอบประกอบด้วยธรรม ขอจงสำเร็จผลดังปรารถนาต้องการ เข้าถึงซึ่งพระนิพพานในเร็ววันด้วยเถิด สาธุ สาธุ สาธุ"

 

ผมก็ประมาณนี้แหละครับ ใครทำอะไรเรามา เราก็ เอ้อ เราก็เคยทำอย่างนี้มานะเนี่ย บางทีใครทำกับเราไม่ดีมากๆๆๆๆๆๆๆ ก็ เอ้อ เราก็เคยทำไม่ดีมากๆๆๆๆๆๆ อย่างนี้มาด้วยเหรอเนี่ย นึกยังตกใจตัวเองเลยครับ lol

(kiss)

 

เอาประสบการณ์ของเราเป็นบทเรียนนะคะ เราเคยเจอเหมือนกัน ถูกใส่ร้ายในสิ่งที่ไม่ได้ทำ เราอดทนมาหลายปีด้วยการกดข่มอารมณ์ให้มันหยุดคิด เพราะอยากเป็นคนดี อยากรักษาศีลให้บริสุทธิ์ที่สุด จึงกดไว้ ทำท่าว่าไม่โกรธใคร และทำแบบนั้นเป็นปีๆ โดยไม่รู้เลยว่าเป็นวิธีที่ผิด

จนวันหนึ่งเส้นความอดทนเราขาดผึง มีคนๆหนึ่งล้อเราเล่นด้วยการว่าเราบนรถทัวร์ ตอนนั่นเราสะกดอารมณ์ไว้ได้ แต่พอผ่านไป 1 คืน ความคิดกลับมาวนเวียนถึงคนๆนี้ เราสาปแช่งเขาค่ะ ผลสุดท้ายเขาประสบอุบัติเหตุตามที่เราสาปไว้ ตอนนั้นเสียใจมากที่แช่งเขาตาย เบลอไปเป็นปี แต่หลังจากนั้นก็แช่งอีกๆ เพราะทนไม่ได้ที่เราไม่ได้ทำอะไรให้ใครเลย แต่ถูกด่าว่าจากคนแปลกหน้าเยอะมากๆ เราแช่งหมดำทั้งหนักทั้งเบา

จนตอนนี้เรารู้แล้วว่าเราคิดผิด ถ้าเพียงแต่วันนั้น เรารู้เห็นตามจริงว่าเราโกรธ รู้ทันความโกรธ เราคงไม่แช่งใคร เพราะความโกรธมันจะดับไป เราจะได้มหากุศลจิตที่ยิ่งใหญ่ เราจะเห็นโทษของความโกรธและเข้าใจในกฏแห่งกรรม ว่าที่เราได้รับผลเช่นนี้ เพราะเหตุที่เราเคยทำมา ไม่มีเหตุ ย่อมไม่เกิดผล ไม่มีอะไรที่จะเกิดขึ้นด้วยความบัวเอิญ

อยากกล่าวเตือนว่า หากสิ่งที่คุณคิด มันเกิดขึ้นจริง ตัวคุณเองก็ไม่ได้มีความสุขเพิ่มขึ้นหรอกค่ะ แถมเมื่อใดที่คุณสำนึกได้ขึ้นมา คุณจะทุกข์ใจมากเหมือนเราในเวลานี้ค่ะ

วิบากกรรมของการสาปแช่วคนอื่น จิตของคุณจะขุ่นมัว และจะหยาบกระด้างยิ่งขึ้นเรื่อยๆ จิตคุณจะจมจ่อมกับความมืดดำ หันไปทางไหนจะมีแต่อคติ เพ่งโทษผู้อื่น ปัญญาคุณจะบอด ไม่ว่าใครแนะนำอย่างไร คุณจะดื้อแพ่ง ไม่เข้าใจ เพราะนิวรณ์มันเกาะกินใจคุณ กลางอกของคุณจะหนักทึบอยู่ตลอดเวลา

และด้วยอำนาจแห่งอกุศลกรรมนี้ จะแผ่ขยายคลื่นแห่งความมุ่งร้ายออกไปยังคนรอบข้าง เมื่อคนอื่นๆได้รับกระแสนี้ เขาจะพากันอยากออกห่างคุณ ในใจจะรู้สึกอคติกับคุณโดยที่คุณยังไม่ได้ทำอะไรเลย แค่เห็นหน้าก็เกลียดแล้วค่ะ

เคยได้ยินไหมคะ การเจริญเมตตา เทวดา มนุษย์ สรรพสัตว์ โอปาติกะรัก แล้วลองนึกตรงกันข้ามดูสิคะ อะไรจะเกิดขึ้น

อย่าทำร้ายตัวเองด้วยความไม่รู้เหมือนเราเลย คุณยังมีโอกาสแก้ไขตน คุณอยากเป็นทุกข์ เพียงเพราะคนที่คุณเกลียดเพียงตนเดียวเหรอคะ
อยากให้มองใหม่นะคะ ถ้าเชื่อในกฎแห่งกรรม เราต้องเคยทำแบยนี้ เราจึงมีผลให้ต้องรับมัน คนๆนี้อาจไม่ใช่คนที่เราเคยทำร้ายเขามาก่อน แต่ชาตินี้เขาได้รับบทบาทให้มาทำร้ายคุณในแบบที่คุณเคยทำมาก่อน
คนที่คุณเคยทำร้ายเคยรู้สึกอย่างไร คุณเองก็ต้องมารับรู้ด้วยความรู้สึกเดียวกัน บางทีคนในอดีตที่คุณเคยทำร้ายเขาอาจให้อภัยคุณแล้ว

ส่วนคนๆนี้เป็นเพียงนักแสดงที่สวมบทบาทมาให้คุณรู้สึกสำนึกในกรรมที่คุณก่อไว้ เธอกำลังสร้างกรรมใหม่ ที่มีอนาคตแบบที่คุณต้องเจอเช่นกัน คุณทุกข์อย่างไร เขาย่อมเป็นทุกข์เหมือนกัน

ตามรู้อารมณ์ที่เกิดขึ้นกับใจ รู้สึกอย่างไรให้รู้ตรงนั้น แล้วจบไป คุณจะแก้ทุกข์ได้มันจะเบาลง สังเกตกลางอกจะเห็นชัดค่ะ คอยดูมันกระเพื่อมขึ้นลง เวลามันหนัก อึดอัด ร้อน เราจะเห็นว่า ไม่ทันจะคิดเราก็ทุกข์แล้ว

อย่าไปดองอารมณ์ อย่าไปช่วยมันคิด ให้ขอบคุณเขาที่เสียสละตนมาให้เรามีโอกาสใช้หนี้กรรม กรรมของเราจบแล้ว แต่กรรมของเขายังอยู่ น่าเห็นใจนะคะ เพราะคุณรู้ดีว่ามันทุกข์ยังไง

เวลามีใครมาทำอะไรไม่ดีกับคุณ คิดแบบนี้แหละค่ะ และให้คิดว่า
"เขาทำเราน่ะดีแล้ว ดีกว่าเราไปทำใครนะคะ"

เพราะกรรมของเราถูกแก้ไปทีละเปราะ ย่อมหมดลงสักวัน และหลังจากนั้รคือความสุขค่ะ

 

วิตกจริต+ราคะจริตครับ ไม่มีอะไรในก่อไผ่ครับ อย่าคิดมากเลยท่าน ท่านอาจารย์ผมเตือนมาผมเลยต้องเตือนตัวผมเองเท่านั้นครับ ผมมิกล้าพาดพิงใครหรอกครับนอกจากเตือนตัวเอง กลัวจะเป็นกรรมต่อกันด้วยวจีทุจริต หากทำให้ท่านไม่พอใจผมต้องกราบขออภัยจริงๆครับ

 

ผมเคยดูประวัติสมเด็จโต ท่านตัดสินพระ 2 รูป ตีกันในวัด พระโจทก์(พระถูกตี) ไปร้องเรียนต่อหลวงปู่โตว่าถูกพระจำเลย(พระที่ตี) กระทำให้ได้รับบาดเจ็บ หลวงปู่โตตัดสินให้พระโจทย์(พระถูกตี)ผิด...คนเลยงงงวยกันใหญ่ หลวงปู่โตบอกว่า "เธอสร้างกรรมก่อนจ๊ะ เพราะเธอไปตีเขาชาติที่แล้วนะจ๊ะ ชาตินี้เขาเลยมาเอาคืนจ๊ะ" สุดท้ายพระถูกตียอมอโหสิกรรมให้คดีกรรมเลยจบนับแต่บัดนั้น

 

"วิธีตรวจใจตนเอง!!??"
วิธีนี้ ท่านอ.อุบาสก ทองทิพย์ โอภาโส ได้เคยแนะนำแก่ศิษย์เสมอมา..นับแต่จำได้ที่ได้เข้ามาพบกับท่านอาจารย์ เกือบจะ ๘ ปีเต็มแล้ว...จนถึงปัจจุบัน
"..ในหยุด...ในใส...ในสว่าง..!!??"
"..คราใดที่เธอทั้งหลาย..ได้รับสิ่งกระทบ..ในอายตนะทั้ง ๖ นั้น ใจของเธอทั้งหลายรู้สึกเช่นใด?...
"..ถ้าเธอรู้จักหยุด...และทำใจของเธอนั้นให้ใส..ในหยุด และผุดเป็นความสว่าง ขึ้นมากลางใจ ของเธอได้..นั่นแหละ..ชื่อว่าเธอนั้นเข้าถึงธรรม!!.."
"...แต่ถ้าคราใด จิตใจของเธอรู้สึกร้อนรุ่ม เสมือนสุมฝืนไฟ..ถูกใส่เชื้อ...จะหลับจะนอน ก็หาความสุขได้ไม่...หลับตาลงคราใด จิตใจปั่นป่วน หาได้รวมตัวลงใน หยุด ในใส ในสว่าง ครานั้นจักได้ชื่อว่า เธอนั้นยังห่างจากธรรม!!??.."
"..เธอทั้งหลายจงหมั่นดูใจ พิจารณาใจของเธอนั้น ให้ใส สว่าง สงบ อยู่ทุกขณะ..ใครเขาจะด่า จะว่า..อย่างไรก้ช่างเขา เมื่อเราไม่รับไฟนั้น ความร้อนนั้นมันก็จะอยู่กับผู้ก่อ(กองไฟ)นั้นแล...
"...เธอจงทำใจของเธอทั้งหลายให้ใส..เสมือนกระจงเงาส่องหน้า..ดวงอาทิตย์ จักร้อนแรงสักเพียงใด ย่อมจักสะท้อนความร้อนนั้นกลับหมด..ความร้อนมาจากที่ใด ย่อมจักกลับไปณ.ที่นั้น!!..พระอะระหังเมตตา บุญรักษา ในหยุด ในใส ในสว่าง..เธอจงดูใจของเธออยู่เนื่องๆ ...ว่าใจของเธอเป็นเช่นใด? ในขณะนี้..ธรรมอยู่ในใจของเธอหรือไม่? ใจเธอร้อนรุ่มหรือไม่?..ดังนี้แล..."
คัดลอกจากบันทึกโอวาทธรรมจากท่านอ.อุบาสก ทองทิพย์ โอภาโส ปี พ.ศ.๒๕๔๙ สาธุ สาธุ สาธุ อนุโมทามิ (ศิษย์ผู้ดูแลfb)

 

วันนี้ผมอ่านผมว่าท่านบริสุทธิ์ใจครับ ท่าท่านไม่ได้มีอารมเลยในตอนนั้น
ท่าน ธรรมมนุษย์ ไม่มีอะไรต้องขอโทษผมครับ จะเป็นการปรักปรำตนเองป่าวๆ
ผมนะสิเป็นฝ่ายต้องขอโทษที่เข้าใจท่านผิดไป ผมเคยคุยกะท่านนึงเหมือนกัน
พอผมรู้สึกว่าท่านมีขุ่นเคืองอยู่แฝงมาในความปราถนาดี ท่านบอกว่า
ผมอย่าคิดมาก พูดเหมือนท่านเปี๊ยบเลย 555
แต่ผมไม่ได้เรียน ไม่ได้ทำงาน ปรกติผมไม่ค่อยมีอะไรให้คิดเท่าไหร่
ผมชักจะงงๆ ตัวเองเหมือนกัน ผมอาจจะเข้าใจผิดเรื่องแบบนี้ 2 รอบละ
ผมเคยโดนทำร้ายร่างกาย ก็หลายคนอยู่ ผมไม่ได้โต้ตอบอะไรเลย
ผมก็ว่าผมมีภูมิต้านทาน ทางด้านนี้ละนะ 555
ผมรับรู้ยังไงผมก็พิมไปอย่างนั้น ท่าคลาดเคลื่อนก็ ขออภัยครับ
ท่านพิมธรรมให้ได้อ่าน ผมขอยินดีในธรรมนั้นครับ
ธรรมเรื่อง ภาพลักษณ์ นี่ก็น่าสนใจครับ

 

เมื่อหลายปีก่อนผมออกรถกระบะใหม่ ระวังล็อกยางอะไหล่อย่างดี สุดท้ายโดยขโมยฉกไปจนได้ ผมโกรธแค้นไฟสุ่มในอกด่าสาปแช่งโจรอย่างมาก นอนไม่หลับจนเครียดหน้าดำหน้าแดง โชคดีได้มีโอกาสหยิบหนังสือธรรมเล่มหนึ่งมาอ่าน (เป็นการอ่านหนังสือธรรมแบบจริงจังครั้งแรก) อ่านไปก็คิดเปรียบเทียบกับตัวเองไปด้วยคิดไปคิดมาเราก็บอกกับตนเองว่า

“ ช่างเถอะ เราเคยขโมยเขามาก่อน เขาถึงตามมาเอาคืน เราอโหสิกรรมให้ จบกรรมกันเพียงเท่านี้ ”

เท่านั้นหล่ะครับ ใจที่มันเคยร้อนรุ่มสุ่มด้วยไฟแค้นตลอดเวลากลับเย็นลงกะทันหันเสมือนมีใครเอาน้ำเย็นบริสุทธิ์มาดับไฟในใจเคาะเขม่าดำออกจากจิตจนประภัสสรเย็นเบาสบาย ทุกวันนี้ก็ยังจำอารมณ์นั้นได้ตลอดเวลา นั้นคือการอโหสิกรรมจริงจริงครั้งแรกของผม

 

ครูบาอาจารย์ได้เมตตาเตือนสติเหล่าศิษย์ว่าเหตุการณ์แผ่นดินไหวทางเหนือนั้นเป็นภัยธรรมชาติอันเกิดจากความวิปริตของมนุษย์ต่อไปยังมีเหตุการณ์รุนแรงกว่านี้มากให้เฝ้าระวังตนเองไม่ควรประมาทในการคิดดีทำดีพูดดี และให้หลีกเลี่ยงการกระทำสิ่งที่ผู้เจริญไม่ควรทำอย่างยิ่ง ผู้ใดทำจะพบกับความวิบัติหลีกเลี่ยงไม่ได้ในชาติปัจจุบันและชาติภพหน้า ลองไปตีความหมายบทกลอนเองนะครับ

อย่าหมิ่นอาฆาตประสงค์ร้ายพระศาสดา
อย่าคิดบีทาพระอรหันต์ผู้พ้นหมาย (รวมถึงพระโพธิสัตว์)
ปิตุฆาต-มาตุฆาตมิอาจวาย
อย่าอาฆาตมาดร้ายคิดล้มล้างอกตัญญูครูอาจารย์
โบราณว่าเหตุนี้ย่อมวิบัติ
ผู้ก่อเหตุจะพบวิบัติหลาย
ธรรมชาติฟ้าดินมิอาจวาย
เคลื่อนขยายก่อกระทบขับเคลื่อนพลัน
เมื่อยังชีพมิอยู่สุขทุกข์สถาน
กรรมบันดาลวิปลาสทุกการณ์หมาย
ยามเมื่อวายชนม์วอดทอดเอนกาย
มหาอเวจีนั้นหมายซบกายตน

 

ไมไ่ด้ตั้งใจมากค้านนะครัับแต่คำว่า
อย่าคิดบีทาพระอรหันต์ผู้พ้นหมาย (รวมถึงพระโพธิสัตว์)
อันนี้มันใช่จริงแท้อย่างไรอยากฟังคำอธิบายนะครับ

เพราะเท่าที่เคยศึกษามา พระอานนต์ท่านอดีชาติเคยยิงคันธรใส่ พระโพธิสัตว์(สุวรรณสาม ผู้มีเมตตาสูงสุด)
จนถึงกับตาย แต่ก็ยังไปสวรรค์ได้นี่ครับ
ถึงแม้พระสุวรรณสามจะ คืนชีพได้ก็เถอะ
อันนี้อยากฟังความเห็นนะครับ

 

ท่านเป็นผู้มีบุญมาก จึงไม่หลงผิดคิดร้ายกับใคร โมทนาค่ะ

 

คุณเก่งจังเลย ตอนแรกผมคิดอยู่ว่าจะลงไม่ลงดีในวงเล็บที่เขียนว่าพระโพธิสัตว์ เพราะไม่ได้อยู่ในบทกลอนของหลวงปู่ แต่ครูอาจารย์ก็เคยพูดไว้ว่าพระโพธิสัตว์ใหญ่บารมีใกล้เต็มก็ไม่ต่างจากพระพุทธเจ้า แม้นพระอรหันต์ก็ยังให้ความเคารพท่านเสมอ การหมิ่นฆาตทำร้ายท่านพระโพธิสัตว์ก็ปาบหนักเช่นกันจะสร้างความวิบัติในชีวิตได้มากมายนัก อย่างพวกเราอาจไม่ได้มีบารมีมากมายมหาศาลอย่างพระอานนท์ หากพลาดพลั่งทำร้ายพระโพธิสัตว์แล้วด้วยจิตใจที่อาฆาตมาดร้ายแล้วแม้นไม่ได้ลงอเวจีมหานรกก็คงไม่พ้นนรกขุมอื่นแน่ แต่ที่แน่นอนคือหากทำกรรมแล้วโอกาสลงอเวจีมหานรกสูงมากคือ การทำร้ายพระพุทธเจ้ารวมถึงศาสนาด้วย ฆ่าพ่อฆ่าแม่ ฆ่าพระอรหันต์ ทำลายล้มล้างครูอาจารย์(หลวงปู่บอกไว้เพิ่มขึ้นมาจากกรรมหนักทั้ง 5 อยากให้ระวังไว้ให้ดีนะครับ เพราะหลายคนไม่ทราบ)



ครูอาจารย์เล่าให้ฟังว่า เรือเฟอรี่ล้มที่เกาหลีนั้น สาเหตุมาจากกรรมมวลรวม อดีตชาติของนักเรียนเหล่านั้นเคยเป็นกลุ่มชาวประมงร่วมก๊วนกันออกทะเลหาปลาและฆ่าครั้งละมากๆ และในจำนวนนั้นก็มี "ปลาโพธิสัตว์" ได้จับปลาโพธิสัตว์ขึ้นมาและฆ่าเพื่อทำอาหาร ชาวประมงกลุ่มนั้นทำกรรมซ้ำเดิมหลายต่อหลายครั้ง มาปัจจุบันชาติผลกรรมส่งผลให้มาอยู่ร่วมกันและมาเสียชีวิตในเหตุการณ์ดังกล่าว ครูอาจารย์บอกว่าผลกรรมของกลุ่มคนเหล่านั้นยังไม่หมดจะส่งผลให้ตายหมู่กันอีกหลายชาติจนกว่ากรรมจะเบาบาง ยกตัวอย่างให้เห็นนะครับว่าผลกรรมที่ทำกับพระโพธิสัตว์น่ากลัวไม่แพ้กรรมหนักทั้ง 5 เลยครับ

 

ไม่กี่ปีที่ผ่านมาผมได้ซื้อมอเตอร์ไซค์มาคันหนึ่งราคาแพงเกือบแสนนะครับ เราก็รักรถของเราขัดถูดูแลอย่างดีตลอด คนอื่นเขาก็รักของผมเหมือนกันคือจ้องจะลักขโมยเอา เหตุการณ์คืนนั้นผมยังจำได้ติดตาติดใจ เวลาประมาณตี2-3 ผมเพิ่งเข้านอนยังไม่หลับดีนักได้ยินเสียง ก๊อกๆแก๊กๆ เหมือนคนกำลังไขกุญแจอยู่และได้ยินเสียงรถยนต์ติดเครื่องอยู่หน้าบ้าน เหมือนกรรมมันบังตาปิดตาเรา ทำให้ผมไม่รู้สึกผิดปกติ(ทั้งที่มันไม่ปกติแล้ว) ผมก็รู้ว่ามีคนไขประตูรั้วแต่ใจมันไม่สนใจไม่คิดที่จะลุกมาดูด้วยซ้ำ สักพักได้ยินเสียงมอเตอร์ไซค์ ปรื้นๆๆๆๆ ผมเลยลุกวิ่งออกไปดู ปรากฏว่ามอเตอร์ไซค์หายแล้ว!!! รถถูกขโมย!!! วินาทีนั้นตัวสั่นตัวชาเหมือนถูกภูเขาทั้งลูกทับลงก็ว่าได้ ผมรีบขับรถยนต์ตามออกไปปรากฏว่าไม่เห็นแล้ว ไปแจ้งที่ป้อมตำรวจให้ช่วยสกัดหน่อย ตำรวจท่านก็ วิทยุสกัดแล้วบอกให้ผมไปแจ้งความตอนเช้า คดีก็เงียบจนถึงวันนี้ไม่คืบหน้าอะไร

ผมยอมรับว่าซึมเศร้าไปนานนับเดือนไม่เป็นอันทำการทำงาน ป้าข้างบ้านเขาบอกว่าให้เผาพริกเผาเกลือสาบแช่งมันให้วิบัติตายห่าไปตามๆกัน แต่ผมไม่ได้มีจิตคิดทำอย่างที่ป้าบอกให้ทำเลย ผมกลับโทษตนเองที่สะเพร่าประมาทคิดว่ารถจอดอยู่ในบ้านใครจะมาขโมย เพราะคิดว่าเราไม่คิดอยากขโมยของใครคนอื่นคงไม่คิดร้ายต่อเรา แต่มันไม่เป็นอย่างที่ผมคิดแล้วในยุคปัจจุบัน ก่อนหน้านั้นผมมีจิตที่คิดจะสะสมทรัพย์สมบัติให้ได้มากๆและกำลังพยายามทำให้ได้ ผมเลยคิดจะซื้อปืนมาไว้รักษาทรัพย์สมบัติของตน แต่ด้วยเหตุการณ์ที่รถโดนขโมยเลยถามกับตนเองว่า “เก็บทรัพย์สินเงินทองไว้มากมายทำไมเหรอ ลูกเต้าก็ไม่มี ตายวันตายพรุ่งก็ยังไม่รู้ เก็บไว้ล่อตาล่อใจโจรเหรอ ” เท่านั้นหล่ะครับ วางแผนที่จะซื้อปืนก็ไม่เอาแล้ว โจรมาขโมยเรายิงโจรตายเราเจอคดีอีกติดคุกรึเปล่าก็ยังไม่รู้แถมสร้างเวรสร้างกรรมต่อกันอีกมากมาย อาศัยอยู่แบบพอเพียงไม่อวดใครดีกว่าไม่ต้องมาเครียดระวาดระแวงทรัพย์สมบัติของตนว่าจะถูกขโมย ส่วนเงินหามาได้ใช้อยู่ใช้กินใช้หนี้เหลือก็เอาไปทำบุญสบายใจกว่า การอโหสิกรรมผมยกให้เขาแล้วเพราะเป็นกรรมของเราจริงๆที่ต้องสูญเสียทรัพย์สินมากมายขนาดนั้น ไม่ติดใจแล้วครับ

 

ทำร้ายพระโพธิสัตว์ กรรมอาจจะหนักแต่ไม่น่าถึงกับห้ามสวรรค์นิพพานมั้งครับ
ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง คงนรกกันบายเลยครับ
เพราะพระโพธิสัตว์มักเกิดมาใน วงทีนนนน(เปรียบเทียบนะครับ ไม่สุภาพขออภัย)

ที่ว่าทำพระโพธิสัตว์นั่นน่ากลัว น่าจะเป็นเพราะศีลมากกว่า

เพราะธรรมดาของโพธิสัตว์นั้นมักจะรักษาศีลดี1ในบารมี10
พระโพธิสัตว์ทั้งหลาย มักจะบูชาศีล สิ่งที่สูงนั้น อาจจะไม่ใช่ตัวโพธิสัตว์ แต่เป็นศีลมากกว่ามั้งครับ

อนุโมทนานะครับ

 

นี่เป็นเรื่องสมัย 20 ปีก่อนได้ พ่อผมเป็นคนจีนรักพี่รักน้องมาก บางครั้งรักมากกว่าเมียกับลูกด้วยซ้ำ เค้าทำโรงโอ่ง บ้าพระ บ้าเล่น ไม่มีเงินมากู้เงินจากพ่อผม พ่อผมให้กู้ไปเพราะเห็นเป็นพี่เป็นน้อง ดอกร้อยละ 5 ต่อปี ย้ำนะต่อปีไม่ใช่ต่อเดือน 3 ล้านได้ เงินสมัยนั้น 3 ล้านซื้อบ้านดีๆ ซื้อรถดีๆ เเล้วยังมีเงินเหลืออีกพอสมควร เเละพี่เเกอาศัยเป็นพี่เป็นน้องกับพ่อผมสมัยนั้นเปียเเชร์พ่อผมเอาเงินมาใช้เฉยเลยก็มี เเละไม่มีเงินใช้พ่อผมดอกก็ไม่ให้ ดอกไม่เอาก็ได้เเต่ขอเงินต้นคืน ก็ไม่มีไม่ให้ เเละพ่อผมก็มาเป็นมะเร็งปอด มะเร็งสมัยนั้นเค้าเรียกว่าโรคดูดเงินดูดทอง อยู่ได้ 6 เดือน หมดไปเกือบ 2 ล้าน โดนหลอกบ้างต่างๆนา ใครว่าอะไรดีไปรักษาหมด นอนเอกชน ต้องให้ มอฟีน เเก้ปวดเพราะมันไปกัดที่สมอง ได้ยินว่าเค้าขายที่ได้ ไปขอเงินคืนมาบ้าง ไม่ให้ไม่มี เเละบ้านผมตอนนั้นพี่น้องเรียนมหาลัย เอกชน ทุกคน ต้องใช้เงินใช้ทอง จนพ่อผมตาย พวกเค้าก็ยังไม่ให้เงินพ่อผมอีก ต้องบอกได้ว่า 15 ปีจนถึงเมือปีที่เเล้ว บ้านจากมีเงินมีทอง ลำบากเพราะพี่น้องพ่อผมโกงเงิน เเม่ผมมีเงินเก็บอยู่ 3 ล้านส่งลูกเรียนใช้หนี้ธุรกิจพ่อผม ไม่มีเงินเหลือเลยต้องไปเป็นหนี้คนอื่นเค้า 2-3 เเสน โชคดีที่ได้ญาติทางเเม่มาช่วยเรื่องพวกนี้ ช่วงปีที่ผ่านมา โชคดีที่ดินขายได้ ก็ได้มามากโขอยู่ ทำให้ชีวิตกลับมาสบายใจมากขึ้น ส่วนตัวผมเอง นั้นผม อโหสิให้ เเม่ผม เค้าก็บอกว่ายังไม่รู้ว่าควรอโหสิให้ดีหรือเปล่า บางครั้งมันพูดยากนะมันขึ้นอยู่กับว่า โดนมาหนักเเค่ไหน เเต่ทุกวันนี้ผมก็ยากให้เเม่ผมเเละพี่น้องผมอโหสิให้อะนะ เเต่อย่างว่า ตลอด 15 ปีที่ผ่านมาตั้งเเต่พ่อผมตาย มันเดือดร้อนใจกันทุกวันเลย ย้ำนะครับ ทุกวันเลย ไม่มีเงินจะทำยังไงอะไรยังไง เเบบนี้

 

อ่านทุกกระทู้ แล้วมาเทียบสถานการณ์ของตัวเองที่เจอ
ตอนนี้ทำงานต่างประเทศ เจอเพื่อนร่วมงานที่เป็นเจ้าของประเทศ รุมหัวกันตั้งแง่ ว่าเราเป็นต่างชาติ ทำอะไรต้องระวังตัว เพราะภาษาเราไม่ดีมาก พอที่จะตลบแตลงเอาตัวรอดได้เหมือนคนของเขา เพื่อนร่วมงานที่แบ่งความรับผิดชอบร่วมกันนี้ เข้ามาใหม่ เรามีหน้าที่ที่ต้องแนะนำระบบต่างๆให้คนคนนี้เรียนรู้งานจากเราให้มากที่สุด ยัยป้าคนนี้แกอายุเยอะกว่าเรา 17 ปี มาใหม่ๆก็เหมือนคนโรคประสาท สับสน เราก็งงกัยแกว่าไปไงมาไง ถึงได้ย้ายมาที่นี่ สิ่งที่ทำให้เราเกลียดแกมี ตั้งแต่วันแรกๆ ที่เรากับยัยป้าคนนี้(เป็นคนประเทศเขา) แกเอากระเป๋าส่วนตัวเราไปล้วงหาของ กระเป๋าส่วนตัวเราวางอยู่ด้านหลังของโต๊ะที่เราทำงาน เราตกใจมาก ไม่คิดว่าแกจะทำแบบนี้ เราถามว่าเอากระเป๋าส่วนตัวเราไปล้วงหาอะไร แกตอบว่า คิดว่าเรามี GPS คืออุปกรณ์บอกทาง เราถามตอว่านี่มันเป็นกระเป๋าส่วนตัวของเรา ทำไมเธอทำแบบนี้ แกไม่ตอบ หลังจากนั้น ก็มีเรื่องให้เราได้ยินผ่านพนักงานคนอื่น ว่ายัยป้าคนนี้เอาเราไปนินทาลับหลัง ว่าเราใช้งานแก ทำให้แกทำงานได้ช้า เราก็งง เพราะไม่เคยไปให้งานอะไรแกเพิ่ม เราแบ่งความรับผิดชอบกันคนละพื้นที่ แต่ยัยป้านี่ แกขี้ลืมและทำงานสับสน จึงทำอะไรแล้วช้า และพลาดบ่อย แต่แกก็เก่งเอาตัวรอด พูดจากผิดให้ตัวแกดีได้ตลอด ตัวเราเองไม่ชอบคนโกหกและโทษคนอื่นเมื่อตัวเองทำผิด
ยัยป้านี่ไม่เคยทำอะไรผิด และพูดเอาดีเข้าตัวเอง
เพื่อนร่วมงานอีก 2 คน เขาก็เป็นชาติเดียวกัน มีอะไรเขารวมหัวกัน
ตัวเรามีความรู้สึกว่า เราไม่ใช่คนชาติเขา และถูกนินทา เยอะมาก เพราะด้วยปัญหาอะไรไม่ทราบ เหมือนกับว่า เราไม่ใช่พวกเขาและประมาณว่าพวกฉันไม่ชอบเธอ
หลายๆครั้งที่ เราเจอ ยัยป้าคนนี้ทำผิด แต่เขาก็ช่วยกันแก้ และปกปิดความผิดให้กัน
ไอ้เราหัวเดียวกะรเทียมลีบ พยายามทำใจและทำงานให้ดีที่สุด แต่มันเหมือนน้ำท่วมอกตลอด พูดไม่ได้ แถมโดนว่านินทา จากการที่เราไม่ใช่พวกเดียวกับเขา
มามองดู ตกลงมันเป็นกรรม ของเราหรือ ที่เราไม่ได้เป็นชนชาติและสีผิวเหมือนพวกเขา

พยายามให้อภัย และทำใจ แต่ยัยป้าคนนี้ก็ไม่เลิกนินทาและรังควาญเรา ยัยป้าคนนี้เป็นคนไม่เกรงใจคน หยิบเอาของส่วนตัวของเราไปบ่อยๆ เราพูดไปให้คนในกลุ่มที่เป็นพวกเดียวกับเขารู้ เขาก็มองเราด้วยสายตาแปลกๆ หาว่าเราเป็นคนเรื่องมาก อะไรทำนองนี้

ตกลงมันเป็นกรรมเก่า หรือกรรมใหม่
มันจะทำให้เราซึมเศร้าไปมากกว่าเดิม ขนาดเขาทำชั่วกัยเราขนาดนี้ เราต้องยอมให้อภัยไปมากขนาดไหน คนต่างชาติ เวลาเขามาบ้านเรา เราก็เทอดทูนเขา แต่เวลาเราไปอยู่บ้านเขาเขาเหยียดเรายังกะอะไรดี

คิดแล้วมันน้อยใจ กรรมอะไร พวกเขาไม่นับถือศาสนาพุทธ เขาไม่สนใจเรื่องกรรม ใครช่วยตอบที

คนไทยที่อยุู่ที่นี่ และต่างชาติประเทศอื่นๆ ที่ทำงานร่วมกับคนประเทศเขา ส่วนใหญ่ เจอทุกคน สภาพแบบนี้ อยากรู้ว่าเรานั้นได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับกรรมที่เหมือนๆกันหรือไร

 

เรื่องเหยียดผิวที่ต้องทำใจเลยค่ะ เราคือพลเมืองชั้น 2 ในสายตาเค้าอยู่ดี เราไปทำงานที่อเมริกายิ่งหนักกว่าค่ะ ใช้เราไปล้างส้วมเลยค่ะ ดูถูกสาระพัด ทั้งๆที่เราเป็นตำแหน่ง โฮส แต่เราไม่สนใจค่ะ เฉยๆปล่อยไป เด๊๋ยวเค้าจะแพ้ภัยตัวเอง