เหลือเชื่อว่ายังมี! เจอหมู่บ้านถือศีล 5 นับหมื่่นครัว ตลอดเวลา 20 ปี

พระสงฆ์องค์ที่ในหลวงเสด็จไปหาด้วยพระองค์เอง เป็นสิ่งที่สังเกตุได้อยู่แล้วว่าเป็นเช่นไร

------------------------------------------------------------------




ในสมัยที่ครูบาศรีวิชัย ท่านรวบรวมผู้คนสร้างทางขึ้นพระธาตุดอยสุเทพ เมื่อมาถึงโค้งขุนกันท์ ซึ่งใครๆที่เคยขึ้นไปแล้ว คงทราบดีว่าเป็นโค้งสุดท้ายก๋อนเข้าเขตวัด ที่ต้องตั้งหลักรถดีๆ สมัยก่อนมีหินก้อนใหญ่ที่หนักมาก ไม่มีใครเคลื่อนได้เลย ไม่ว่าจะใช้วิธีใดๆ


มีคนกราบเรียนปรึกษาครูบาศรีวิชัยเจ้า ว่าจะทำเช่นไร

ท่านตอบว่า "ให้รอพระครูบาวงศ์ฯ"


ขณะนั้นครูบาวงศ์ฯท่านอายุได้ ๒๒ ปี ท่านเดินทางกลับมาหาครูบาศรีวิชัยพร้อมกับชาวกะเหรี่ยงที่เป็นศิษย์ของท่าน เพื่อช่วยครูบาศรีวิชัยสร้างทางขึ้นดอยสุเทพในครั้งนี้ ครูบาศรีวิชัยได้เมตตาให้ท่านเป็นกำลังสำคัญทำงาน ร่วมกับครูบาขาวปี ในการควบคุมชาวเขาช่วยสร้างทางอยู่เสมอ โดยเฉพาะในช่วงที่ยากลำบาก เช่น การสร้างถนนในช่วงหักศอกก่อนที่จะถึงดอยสุเทพ (ช่วงที่คนวิพากษ์วิจารณ์ครูบาศรีวิชัยกันมากที่สร้างถนนหักศอกมากเกินไป)

ในระหว่างกำลังสร้างทางช่วงนี้ ได้มีหินก้อนใหญ่มากติดอยู่ใกล้หน้าผา จะใช้กำลังคนหรือช้างลากเช่นไร ก็ไม่ทำให้หินนั้นเคลื่อนไหวได้ ชาวกะเหรี่ยงที่ทำงานอยู่นั้นจึงไปกราบเรียนให้ ครูบาศรีวิชัยทราบ ท่านจึงให้คนไปตามหลวงพ่อซึ่งกำลังสร้างทางช่วงอื่นอยู่ เมื่อหลวงพ่อวงศ์มาถึงท่านได้ยืนพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง จึงได้เดินทางไปผลักหินก้อนนั้นลงสู่หน้าผานั้นไป เหตุการณ์นี้ทำให้ ผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์แปลกใจไปตามๆ กันที่เห็นท่านใช้มือผลักหินนั้นโดยไม่อาศัยเครื่องมือใด ๆ ครูบาศรีวิชัยได้ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ ท่านด้วยความพอใจ ในเรื่องการสร้างทางนี้ ครูบาเจ้าชัยยะวงศาพัฒนาได้บันทึกไว้ว่า

“…แล้วอยู่ถึงเดือนยี่ออก ๓ ค่ำ วันพฤหัสบดี มีครูบาเจ้าศรีวิชัยและพระชัยยะวงศา และพระยาพหลพลยุหเสนา และหลวงศรีประกาศ ภายนอกมีพ่อเจ้าแก้วนวรัตน์ เป็นประธาน พากันไปที่ตีนดอยสุเทพ ลุ่มโรงสีหลวงประกาศ”

มีครูบาเจ้าศรีวิชัยลงมือเริ่มแรกขุดทางขึ้นดอยสุเทพ และพ่อเจ้าแก้วนวรัฐลงขุดตาม พระยาพหลพลพยุหเสนาขุดตาม หลวงศรีประกาศก็ขุดตาม พระชัยยะวงศาก็ขุดตามทีละรูปทีละคน ท่านละ ๓ ครั้ง ครั้นแล้ว ก็กลับมาวัดสวนดอก ส่วนพระชัยยะวงศากับศรัทธาที่ไปด้วยกัน ก็พากันกลับเมืองตืน แล้วไปวัดจอมหมอกที่เดิม

อยู่ไปถึงเดือนยี่แรม ๔ ค่ำ พระชัยยะวงศาก็พาศรัทธายางโฮ้ง ยางดอย มากมายขึ้นไปค้ำสมภารครูบาเจ้าศรีวิชัยทำทางขึ้นดอยสุเทพ ครั้นไปถึงวัดใหม่ศรีโสดาแล้วเข้าไปนมัสการครูบาเจ้าศรีวิชัยทำทางขึ้นดอยสุเทพ ครูบาเจ้าก็บอกให้พระชัยยะวงศาว่า

“ให้ธุหาหมู่ยางขึ้นไปขุดทางตรงทัดที่ทางโค้ง ขึ้นไปหาห้วยแก้วพู้นเทอะ”

พระชัยยะวงศาก็พายางและไตย แปลงตูบอยู่เป็นที่แล้ว ก็ขุดทางขึ้นไปได้เป็นช่วงๆ ไปเลยจนถึงน้ำบ่อเต่า ครั้งแล้วก็ลงมาช่วยครูบาอภิชัยขาวปีตัดหัวหิน เอากระเทียมกรีดชักแนว แล้วเอาน้ำมันไขวัวเจียดทาตามรอยกระเทียม แล้วหาฟืนมาถมมากๆ แล้วก็เอาไฟเผาจนไฟจะวอด แล้วให้หมู่ยางหาน้ำมารดไฟและหินร้อนนั้นพร้อมกัน หินผานั้นก็แตกออกเป็นเสี่ยงๆ

ส่วนหินแตกนั้นให้หมู่ยางขนออกก่อสร้างสะพานหินต่อ ส่วนหินผาที่ใหญ่กว้างหนามาก ครูบาเจ้าอภิชัยขาวปี กับพระชัยยะวงศาก็พาศรัทธายางและไตยพยายามเผาหินผานั้นจนหมด จนได้เป็นถนน รถเดินขึ้นไปได้ ถนนเส้นนี้ทางราชการตั้งโครงการไว้เป็นเงินงบประมาณการก่อสร้างไว้ ๕๐๐,๐๐๐ บาท ถ้าจะทำต้องใช้เวลา ๕ ปี จึงจะทำได้ตลอดไปจนถึงตีนบันไดนาคที่รถจะขึ้นลง

ครูบาเจ้าศรีวิชัยและครูบาอภิชัยขาวปี พระชัยยะวงศาพาศรัทธาทั้งยางและไตยทั่วสารทิศช่วยกันสร้างถนนเส้นนี้ ตั้งแต่ลุ่มโรงสี หลวงศรีประกาศได้ ๕ เดือน ๒๒ วัน ถึงตีนบันไดนาคดอยสุเทพ ๕ เดือนเต็มกับ ๒๒ วัน เจ๊กโหงวเอารถให้ครูบาขี่ขึ้นไปถึงลานสนามตีนดอยบันไดนาค แล้วพวกพระและเณรลูกศิษย์ครูบากับหลวงอนุสารสุนทรและขุนยุหว่า และขุนกัน อยู่ร่วมกันเป็นขบวนและครูบาอภิชัยขาวปีอีกองค์หนึ่งอยู่เป็นขบวนเดียวกัน ให้ช่างถ่ายรูปหมู่วันนี้แล แล้วครูบาเจ้าศรีวิชัยขี่รถเจ๊กโหงวลงมาวัดศรีโสดาวันนี้แล


ฯลฯ

 

ชาวเขา ชาวกระเหรียง คนในป่า สมัยก่อน ส่วนมากนับถือผี
และไม่ใช่แค่นับถือธรรมดา ที่ของแรงๆก็มีมาก การที่พระครูบาวงศ์ท่านจะสอนเค้าให้เลิกับถือผี แล้วมานับถือพระ ถือศีลห้า งดเว้นการเอาสัตว์มาเลี้ยงเพื่อรอวันฆ่าเป็นอาหาร
นั้นไม่ใช่ธรรมดา


นั่นต้องอาศัยบุญฤทธิ์และอิทธิฤทธิ์ ในการโปรดคนพวกนี้

ที่เห็นกับตาตัวเอง ก็เคยเล่าให้ฟังไปบ้างแต่ขออีกสักรอบ


ตอนนั้น ยังไม่สร้างเจดีย์ศรีเวียงชัย พรรคพวกที่กทม.มาทัวร์กราบพระกัน

ครูบาท่านก็เคี้ยวหมากตามประสาพระที่มีอายุทั่วไป

จู่ท่านก็ขว้างหมากมายังกลุ่มคนกลุ่่มหนึ่งตรงที่ผมนั่งนั่นแหละ

ตอนแรกคงคิดว่าหมากธรรมดา ที่ไหนได้ หยิบหมากขึ้นมา กลับมีพระรอดอยู่ในหมาก

แล้วใครจะอมพระไว้ในปากแล้วเคี้ยวหมากไปด้วย


+++++++++++


อีกเรื่อง เพื่อนสนิทท่านหนึ่ง คนนี้ก็บำเพ็ญโพธิญาณ
ไปถวายบีบนวดให้ท่าน

เอ๊ะ ทำไม เจ้าเพื่อนเรานั่งหลับ
ครูบาก็นอนนิ่ง

สักห้านาทีก็เคลือนกาย ขยับตัวกัน

อ้อ สองคนคุยกันทางจิต ครูบาท่านชวนเพื่อนเราไปเป็นสาวกด้านฤทธิ์

แต่เพื่อนเรากราบบอกท่านว่า ก็จะเป็นพระพุทธเจ้าเหมือนกัน ก็เลยถ่ายทอด
วิชากันไปทางจิต ตอนนิ่งๆนั่นแหละ ......


มีเยอะมาก เรื่องของท่าน ไม่เสียทีที่ได้พบ

 

คนชนบท จำนวนมาก มีจิตใจใสซื่อ

ถ้าจำประวัติหลวงปู่มั่นที่หลวงตาพระมหาบัวท่านเล่าไว้ คงจำตอนที่หลวงปู่มั่นให้พวกเค้าช่วยกันตามหาดวงแก้วพุทโธกันได้


พอพวกเค้าได้พบกับพระธรรมจาริกที่ทรงคุณธรรมสูง มาเป็นผู้ชี้ทาง การเข้าถึงธรรมของพวกเค้าจึงเข้าถึงได้ง่าย

หลายอย่างที่หลายคนคุยฟุ้งกันในเว็บต่างๆ ถ้าไปคุยกันด้วยภาษาวิชาการ พวกชาวเขา
ชาวบ้านพวกนี้เค้าไม่รู้เรื่อง แต่เค้าทำได้กันหลายคนครับ

ผมเคยไปใช้ชีวิตกับพวกเค้าแล้ว สมัยยังหนุ่มๆ สมัยครูบาวงศ์ท่านยังครองกายเนื้ออยู่ เหมือนผมอยู่อีกโลก เป็นโลกที่เบากาย เบาจิต เบาใจ
กลับเข้ามาสังคมเมืองแล้วจะรู้สึกถึง กระแสกิเลสตัณหา ฯลฯ แวดล้อมตัวได้ง่ายมาก

ถึงแม้ปัจจุบัน อาจมีความเจริญทางวัตถุเข้าไปหาพวกเค้าบ้าง
แต่ธรรมปฏิบัติที่กลมกลืนเข้ากับวิถีชีวิตของเค้ามานาน ไม่ทำให้พวกเค้ามีจิตใจที่ฟุ้งเฟ้อไหลไปกับกิเลสตัณหาอะไร

 

เรื่องของท่าน คงมีคนเล่าไว้ในโลกออนไลน์ไว้เยอะแล้ว
ลองหาดูคงได้อะไรเยอะ

เอาที่ผมทราบ และยังไม่ได้เล่า ยกตัวอย่างเช่น

คืนที่ท่านจะละกายสังขาร ปรากฏดวงไฟดวงใหญ่มากลอยขึ้นสูง
แล้วแตกกระจายย้ายไปยังที่ต่างๆ เช้ามาถึงทราบว่า เป็นท่านเองที่ละสังขารแล้ว

ผมศรัทธาในความบริสุทธิ์ของท่านมาก
คิดดูแล้วกันว่า.............ขนาดเศษอาหารที่ท่านฉันเหลือ ตอนที่ท่านมาพัก
รักษาตัวที่โรงพยาบาล ผมเก็บไว้บนหิ้งพระ เดิมเป็นเม็ดข้าวสวยสีขาวและเศษอาหาร ก็กลายเป็นแก้วสีขาวใส และเหลืองใส

นี่ขนาดอาหารที่ท่านเพ่งพิจารณาด้วยจิตบริสุทธิ์ยังกลายเป็นแก้ว
คงไม่ต้องคิดอะไรมาก กับพระธาตุเนื่องกับกายท่าน