คุณเคยเป็นมั้ย คนที่เห็นอยู่ไม่แน่ใจว่าคนหรือผี

1. เรื่องแรก ขี่มอเตอร์ไซต์ไปกับพ่อ เจอผู้ชายหน้าดีใส่ชุดขาวร่างกายสูงกำยำ ไม่ใส่เสื้อ หัวโล้น ในมือผู้ชายคนนั้น(ถือพองสีเงินคล้ายกับที่พระถังซัมจั๋งถือในหนัง)กับถุงย่ามสีขาว เดินผ่านแถววัด ใกล้บ้าน เราเลยถามพ่อด้วยความเป็นเด็กอายุเราตอนนั้น 7 ขวบ ว่าเป็นใคร พ่อก็ทำหน้าตกใจ เราก็ ตกใจ แต่ชายคนนั้นก็มองมาที่พวกเราทำเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น แล้วผ่านไปตามปกติ แต่ถามคนแถวนั้นก็ไม่มีใครเคยเห็นนะ (เหมือนเรากับพ่อเดินไปอีกมิติหนึ่ง)
2.เรื่องที่ 2 วันนั้น ไปทำบุญถวายสังฆทานที่วัดเสร็จ เลยขับรถกลับบ้านก็ได้คุยกับน้อง 2 คน ว่าจะไปถวายหนังสือธรรมมะที่วัดอีก หน้าทิตย์กัน แต่อีกประมาณ 10 วันต่อมาก็ยังไม่ได้ไปทำอีก เพราะยุ่งๆ เลยนั่งรถอยู่ บ.ข.ส. ว่าจะกลับหอพัก อยู่ดีๆก็มียายแก่คนหนึ่งเดินมาขอเงินบอกว่าไม่มีเงินกลับบ้าน เราเลยให้ไป 20 บาท พอถึงหอพัก ไม่รู้เป็นไรวันนั้นเหนื่อยมากพอถึงพอพักแล้ว นอนหลับเลย แต่แปลกมากอันนี้ต้องใช้วิจารณญาณกันเองนะคะ(คล้ายกึ่งหลับกึ่งตื่นฝันเห็นยายแก่คนที่ขอเงินตอนอยู่บ.ข.ส.มาเกาะอยู่ข้างไหล่เรา) แล้วพูดว่าไหนว่าจะไปถวายหนังสือธรรมมะที่วัดแล้วทำไมไม่ไป เราก็ไม่ตอบอะไรนะ เพราะกำลัง งง ว่าชั้นฝันหรือชั้นเหนื่อยจนอุปทานเนี่ย เท่านั้นหละค่ะยายแก่คนนั้น เกาะอยู่ไหล่เราแล้วก็เป็นคล้ายๆเสียงลมพัดแรงมากๆ พัดผ่านตัวเราไป เห็นยายแก่คนเดิม กลายเป็นเงาสีดำหัวกลายเปนกระโหลกดำ น่ากลัวมาก นั่งอยู่ข้างปลายเตียง นั่งมองเราอยู่สักพัก แล้วค่อยลอยหายไป เท่านั้นหละค่ะ 3 วันต่อมารีบซื้อหนังสือธรรมะไปถวายเลยค่ะ

 

เคยเจอนักท่องเที่ยวชาวญี่ปุ่น แต่งตัวคล้ายผีมาก
ใส่ชุดยาวทรงโบราณ สีขาว
ทำอาการยืนนิ่ง ๆ สายตาเลื่อนลอยคล้าย ๆ ผีด้วย
ก็เลยลองจิ้มดู โดนด่าเลย

 

เคยคร่าาา...

ที่เคยเจอ เจออยู่สองท่าน เอามาเล่าสู่กันฟังค่ะ อาจจะยาวหน่อย แหะ ๆ

ท่านนึงเจอตอนไปค้างบ้านคุณอาแถวลาดพร้าว บ้านมีคุณอา คุณป้า คุณย่าอยู่ค่ะ ท่านมาให้เห็นตอนหลับไปแล้ว แต่พอท่านเปิดประตูมา เราก็ตื่น ท่านก็ถามว่า "หลับสบายดีไหมลูก" ไอ้เราสายตาสั้นค่ะ สมัยนั้นไม่เกิน -200 ได้ ก็นึกว่าเป็นคุณป้า เพราะลักษณะคล้าย ๆ กัน ก็เลยตอบไปว่า "หลับสบายดีจ๊ะ"
ทีนี้ตื่นมาตอนเช้าไปถามคุณป้าว่า เมื่อคืนป้าเปิดประตูเข้าห้องคุณอามาถามหนูว่าหลับสบายดีมั้ยใช่ป๊ะ ใส่แว่นด้วย?
คุณป้าตอบกลับมาว่า ป้าไม่ได้เปิดเข้าไป ไอ้เราก็เถียง ยืนยันหนักแน่น คุณป้าตอบกลับมาว่า ป้าไม่ใส่แว่น ตอนดึก ๆ ป้าจะใส่แว่นทำไม? (เงิบค่ะ)

ส่วนท่านที่สองนี้ เป็นสมัยตอนอยู่ ม.5 สมัยกีฬาสีเลยค่ะ เพื่อนๆ และข้าพเจ้าได้รับมอบหมาย(โดนบังคับ)ให้เดินหน้าขบวนพาเหรด (ขออภัยถ้าเขียนผิดค่ะ)
ก็เลยโดนนัดมาที่ รร. กันแต่ตีสี่ ตีห้า มาแต่งหน้าแต่งตัว ทีนี้พอแต่งตัวเสร็จแล้ว ชวนเพื่อนไปเข้าห้องน้ำ
แถว ๆ ห้องน้ำ ญ. จะมีโต๊ะทำงานครูวางอยู่เรียง ๆ กัน แต่คุณครูยังไม่มา
จริง ๆ ห้องน้ำคึกคักนะคะ มีเพื่อน อีก สองสามคน มีรุ่นน้องมาเข้าบ้าง
แต่ตอนออกจากห้องน้ำไป ปรากฏว่าเจอคุณลุงคนนึง เดินสวนเข้ามา (แถว ๆ ห้องน้ำหญิงนะ)
ทีแรกเห็นแกเดินไปเดินมาอยู่ ก็นึกว่าเป็นผู้ปกครองมาส่งและมารอหลาน ก็คิดว่าหลานแกคงเข้าห้องน้ำอยู่
แกเดินสวนเรากะเพื่อนอีกคนเข้ามานั่งเก้าอี้ของโต๊ะคุณครูท่านนึง ก็คิดว่าแกจะมานั่งทำไม หน้าห้องน้ำ ผญ. แล้วก็คิด ๆ ได้ว่า เอ๊ะ มันไม่มีใครอยู่ในห้องน้ำแล้วนี่หว่า
แต่ที่แปลกคือ เวลามีคนเดินสวนกันมันก็ต้องมองกัน เราก็มองลุงแก แต่แปลกเพื่อนเราไม่มองลุงเลย เราก็สงสัยแระว่าแกเป็นใครหนอออ...เลยหันหลังกลับไปมองอีกที แกก็ยังนั่งอยู่ คิดจะถามเพื่อนแต่ก็ไม่เอาดีกว่า ก็เห็น ๆ จะ ๆ แกคงเป็นคนแหละ คงไม่มีอะไรหรอก
สรุปก็ยังไม่รู้จนถึงตอนนี้ว่าแกเป็นคนหรือเปล่า...แต่แกแอบมีลักษณะคล้าย ๆ ผู้จัดการ รร. ท่านนึงสมัยก่อตั้ง รร.ใหม่ ๆ ค่ะ ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า และตึกที่ว่าถ้าจำไม่ผิดเป็นตึกที่ใช้ชื่อท่านด้วย...
แต่ถ้าเป็นท่านจริง ๆ ท่านก็มาแบบปกติมาก เสื้อผ้าหน้าผมปัจจุบันสุด ๆ แบบสบาย ๆ อ่าค่ะ เลยไม่เอะใจ เพราะสมัยตอนท่านมีชีวิตมันก็นานมากแล้ว

ปล. เรื่องที่ 2 นี่หลอนไม่ไหวแล้วว...

 

มีแบบครั้งแรกที่เห็นเนี่ยยังไม่รู้ว่าไม่ใช่คนครับ
หรือยังไม่ทันได้ฉุกคิด..
เพราะการแต่งกายและรวมๆถ้าไม่สังเกตุเท่าไร
ก็จะยังไม่สะกิดใจ.แต่ก็สร้างความแปลกใจให้ได้บ้าง
.และก็ต้องเห็นต่ออีกซักพัก.ถึงจะรู้ว่าไม่ใช่คน.
เพราะทำบางอย่างที่คนธรรมดาจะทำได้ยากมาก..
และแบบที่เห็นครั้งแรกก็รู้ว่าไม่ใช่คนเพราะมีเอก
ลักษณ์โดนเด่นชัดเจน และชี้ชัดว่าท่านเป็นใคร.
.แต่ต้องดูอีกซักพักในระยะเวลาพอสมควรเพื่อดูว่า.
สิ่งที่เห็นเป็นอย่างที่เราเห็นหรือเปล่า หรือว่าเพียงแค่ตาเราฝาด

 

เคยค่ะ..สมัยทำงานอยู่กรุงเทพฯ ตอนนั้นที่ทำงานอยู่ที่ซอยเพชรเกษม63 เลิกงานประมาณเที่ยงคืน รอรถเมลล์กลับบ้านบางขุนนนท์สาย 80 รอรถนานมากสักพักก็มีรถเถเมลล์เล็กสีเขียวมมาจอดจึงขึ้นไปเพื่อกลับบ้าน สมัยนั้นดึกๆรถเมลล์ใหญ่ไม่ค่อยมี เล่าต่อเมื่อขึ้นรถแล้วจึงเลือกที่นั่งตรงใกล้ๆคนขับรถ กระเป๋าก็มาเก็บค่าโดยสารตอนจ่ายเงินก็มองหน้ากระเป๋า หน้าตาเขาแปลกๆดูเละๆ ก็ไม่ได้เอะใจเท่าไร จ่ายเงินเสร็จก็มีเวลาสำรวจบรรยากาศรอบๆตัว ก็มองเห็นผู้โดยสารคนอื่นๆคนแรกก็ดูไม่แตกต่างจากกระเป๋ารถสักเท่าไร จึงสังเกตุทุกๆคน แค่นั้นแหล่ะขอลงเลย ลงตรงเดอะมอลล์บางแค ไปต่อไม่ได้น่ากลัวมาก ตอนแรกก็ตั้งใจจะนั่งจนถึงบ้าน แต่เหมือนเวลามันเดินช้ามากยิ่งมองไปทางผู้โดยสารยิ่งน่ากลัวมากขึ้นเรื่อยๆ ในรถคันนั้นนอกจากตัวดิชั้น ก็เป็นคนขับรถที่ดูเป็นคนปกติค่ะ..ก็ยังสงสัยอยู่ถึงทุกวันนี้ว่าที่เห็นแบบนั้นเป็นภาพลวงตาหรือเปล่า?

 

นึกว่าเขาเป็น ขรี้ รึไงครับ ไปจิ้มๆ นึกภาพตาม ฮา เลย

 

นึกว่าเป็นผี
ถ้านึกว่าเป็นขี้จะเอากระดาษหนังสือพิมพ์โปะ

 

ผีเค้าไม่กระพริบตา
ถ้าสงสัยว่าผีหรือเปล่าก็เข้าไปใกล้ๆแล้วพูดคุยทักทายแล้วจ้องตาเขาดู

บางทีก็ไม่รู้หรอกค่ะว่าเขาเป็นผี แต่เวลาผ่านไป มาทบทวนดูก็น่าจะใช่
เมื่อก่อนไปทัวร์วัดต่างจังหวัด ค้างคืนด้วย มักเจอพวกนี้บ่อย

ที่ไหนแรงๆ เวลาโพล้เพล้แค่ห้าโมงเย็นก็รีบมาหลอนกันแระ
มาแบบเป็นคนนี่แหละ แต่มาให้เห็นแบบชายๆตาเห็น
พอหันไปดูก็แวปหายไป
พอไม่ดูไม่สนใจก็มาแวปๆให้อีก

ตอนไปทัวร์วัดต่างจังหวัด มีครั้งหนึ่งขนาดกลางวันแสกๆยังเจอเลย
เราเข้าห้องน้ำอยู่คนเดียว คนอื่นเขาไปกินข้าวกลางวันกัน
สักพักได้ยินเสียงมาทุบประตูห้องน้ำโครมๆ แล้วพูดภาษาอะไรของเค้าก็ไม่รู้
เปิดประตูออกมากลับว่างเปล่า
หลอนดีค่ะ แต่ก็เฉยๆไม่กลัว

ตกกลางคืนนอนรวมกันในศาลาวัด
โหแห่กันมามืดฟ้ามัวดิน มาแบบเป็นลมพายุพัดรุนแรงมาก
พัดเข้ามาในศาลาที่เรานอนด้วย พัดผ่านตัวเราไปด้วย
เราก็ได้แต่นอนหลับตาฟังเสียงสังกะสี กะลามัง จานชาม ปลิวว่อนไปหมดรอบๆศาลา
ไม่กล้าลืมตา ไม่กล้าออกไปดูที่หน้าต่าง
คิดในใจว่า รอบๆศาลาคงราบเรียบเป็นหน้ากลอง เป็นแน่แท้
พอตื่นเช้ามา ก็เออยังกะไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อคืน ทุกอย่างปกติ
หลอนดีมั๊ยคะ ก็ไม่กลัวอีกเช่นเคย
คงจะชินแล้ว

ตอนเราเด็กๆประมาณสิบขวบ โห มาให้เห็นเป็นแบบผีจริงๆเลย
เป็นผีผู้หญิง ตาโบ๋ หน้ากระดูก ผมยาว โผล่มาข้างโอ่งน้ำ มาให้เห็นครึ่งตัวบน
ตอนนั้นเราก็กระพริบตานะว่าภาพจะหายไปไหม แต่ผีเขาก็ยังอยู่ให้เราเห็น
เราเลยปิดประตูแทน เปิดประตูดูอีกที เขาก็หายไป

เราคิดว่าที่เราเห็นผี คงเป็นเพราะผีเค้าต้องการให้เราเห็นเองมากกว่า
คงไม่ใช่เรามีตาทิพย์หรอกนะ เพราะตอนเด็กๆเรื่องศาสนาเรายังไม่กระดิกหูเลย

 

เคยอยู่ครั้งนึงค่ะ นึกว่าคนแต่ไม่ใช่...
ย้อนเวลาไปเมื่อประมาณ 2-3 ปีที่แล้ว
มีอยู่วันนึงเรานอนค้างที่ออฟฟิศ แล้วเช้าวันรุ่งขึ้นรู้สึกขยันเป็นพิเศษ
ตื่นเช้ามาปัดกวาดเช็ดถูทั้งชั้นบนและชั้นล่าง
จนเวลาประมาณ 8 โมงเช้า ขณะที่ยังทำความสะอาดอยู่ชั้นบน
ในใจก็คิดว่าจะมีคนมารึยังนะจะได้ไปอาบน้ำ
พอซักพักเราได้ยินเสียงเปิดประตู ก็นึกว่าคงมีคนมาแล้ว
เลยลงมาหยิบของที่ชั้นล่างในห้องครัว และกำลังจะเิดินขึ้นบันไดไปชั้นบน
เราก็ชะโงกหน้ามองลอดกระจกใสออกไป ด้วยความอยากรู้ว่าใครมาแล้ว
เห็นผู้หญิงผมยาวใส่เสื้อยืดสีม่วง (เสื้อฟอร์มของออฟฟิศ)
นั่งหันหลังก้มหน้าอยู่ที่โต๊ะน้องจูนที่ทำงานด้วยกัน
หน้าจอคอมยังไม่เปิด เราก็นึกในใจว่าจูนมาเช้าจัง
นั่งเงียบๆไม่ทักไม่ทายสงสัยจะงอนเรื่องเมื่อวาน
(เมื่อวานมีเอ็ดน้องเค้าไปนิดหน่อย)
มีคนมาก็ดีละจะได้ไปอาบน้ำอย่างสบายใจ

พออาบน้ำอะไรเสร็จลงมาก็เจอน้อง 2 คนที่มาแล้ว แต่ไม่เห็นจูนที่โต๊ะ
ก็เลยถามว่าจูนไปไหนล่ะ น้อง 2 คนก็บอกไม่เห็นนะ เพิ่งมายังไม่เห็นใคร
เราก็งง ก็เห็นคนนั่งอยู่ที่โต๊ะนี่นา หรือว่าจูนกลับไปเก็บของที่หอ
พอซักพักใหญ่ๆ จูนก็มา ก็ถามจูนว่ากลับไปเก็บของที่หอมาเหรอ
จูนก็ส่ายหน้าแล้วบอกว่าเปล่า หนูเพิ่งมา เสื้อที่ใส่มาก็ไม่ใ่ช่สีม่วงด้วย
และวันนั้นไม่มีใครใส่เสื้อยืดสีม่วงมาทำงานเลย...
แล้วไม่มีอะไรที่เป็นสีม่วงอยู่บนโต๊ะทุกโต๊ะด้วย
ละ...ละ...แล้วใครล่ะที่ฉันเห็น...สาวเสื้อม่วงคนนั้น?

ป.ล. รูปประกอบจากสถานที่จริง ลูกศรแดงชี้โต๊ะที่สาวเสื้อม่วงคนนั้นมานั่ง

 

ประสบการณ์ของตัวเองไม่เคยเจอ แต่มีเพื่อนเล่าให้ฟังจากประสบการณ์ของตัวเขาเองเมื่อสมัยวัยรุ่นว่า เพื่อนที่ตายไปแล้วมาหาที่บ้าน โดยที่เพื่อนคนนั้นไม่รู้ว่าเพื่อนคนที่มาหาตายไปแล้ว โดยที่เขามายืนอยู่หน้าบ้านตอนกลางคืน เพื่อนเจ้าของบ้านเห็นเพื่อนคนที่ตายมาหาก็ตะโกนถามลงไปว่ามีอะไรด่วนหรือเปล่าทำไมมาหาตอนกลางคืน ให้เข้ามาก่อน

คือทางเข้าหน้าประตูบ้านกับบันไดบ้านที่เพื่อนตะโกนถามก็ห่างกันสักเล็กน้อย แต่ก็เห็นเพื่อนคนนั้นชัดเจน แต่เพื่อนคนที่ตายก็ยังยืนอยู่ตรงที่เดิม เพื่อนเจ้าของบ้านก็เลยลงบันไดจะไปรับเพื่อนคนนั้นเข้ามาในบ้าน พอเดินลงบันไดไปหาใกล้จะถึงตัวเขาก็หายไปเลย เพื่อนเจ้าของบ้านตกใจจนขนลุกซู่ว่า เฮ้ย นี่เราก็ไม่ได้เมา ไม่ได้ฝัน ไม่ได้งัวเงียอะไรเลย เกิดอะไรขึ้น ก็เรียกชื่อเพื่อนคนนั้นด้วยความตกใจเช่นกัน แล้วก็รีบหันหลังกลับวิ่งขึ้นบันไดบ้านเลย

คืนนั้นนอนไม่หลับทั้งคืนเพราะหาสาเหตุที่มองเห็นเพื่อนคนนั้นไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น สมัยนั้นยังไม่มีโทรศัพท์มือถือใช้ มีแต่โทรศัพท์บ้าน แต่เพื่อนคนที่ตายอยู่หอพัก การติดต่อไม่สะดวก พอตอนสายวันรุ่งขึ้นเพื่อนอีกคนโทรศัพท์มาบอกว่าเพื่อนคนนั้นถูกรถชนตายแล้วเมื่อคืนเพราะตั้งใจจะมาหาเพื่อนคนที่เป็นเจ้าของบ้านนั้น ด้วยความสนิทกัน เคยมากิน มานอน มาเล่นที่บ้านกันอยู่เป็นประจำ ทำให้จิตเขาผูกพันว่าตั้งใจจะมาหาแต่ยังไม่ถึงบ้าน และเขาคงจะยังไม่รู้ว่าตัวเองตายไปแล้ว ดวงวิญญาณจึงมาหาเพื่อนคนที่ตั้งใจจะไปหา แต่คงจะเข้าบ้านไม่ได้ เพราะบ้านจะมีเจ้าที่รักษาอยู่ ดวงวิญญาณจึงได้แต่มาปรากฏให้เห็นและหายไปในที่สุด

เพื่อนคนนั้นได้ยินแล้วแทบช็อก ไม่คิดว่าเพื่อนจะด่วนจากไปเร็วโดยที่ยังไม่ได้ร่ำลา และจิตยังอาวรณ์ด้วยตั้งใจจะมาหาเขา เพื่อนเจ้าของบ้านคนนั้นนอนไม่หลับไปหลายเดือน เพราะภาพที่เพื่อนคนนั้นมายืนอยู่หน้าบ้านยังติดตาเขาอยู่เสมอ แต่หลังจากเขาเสียชีวิตไปแล้วเขาก็ไม่ได้มาหาเพื่อนคนนั้นอีกเลยนะ ดวงวิญญาณเขาคงไปดีแล้ว แต่ก็ยังอุตส่าห์มาบอกลาเพื่อนเป็นครั้งสุดท้าย

 

บางคนที่เห็น ก็เห็นเป็นคนธรรมดา แต่พิจารณามองแล้วสังเกตุที่แววตา รอบดวงตา ทำให้รู้สึกว่าคนพวกนี้ถูกวิญญาณสัมภเวสี มาแฝงร่าง แววตามองดูละห้อย รอบดวงตามองดูคล้ำ ๆ แต่ถ้าไม่สังเกตุก็ดูเป็นปกติ

มีคนที่เป็นแบบนี้ที่เจอหลายคนมาก เป็นเพระาคนเหล่านีี้ส่วนมากไปงานเผาศพที่วัด หรือ บางครั้งขับรถผ่านบริเวณที่เกิดอุบัติเหตุมีคนเสียชีวิต เิแล้ววิญญาณพวกนี้ตามแฝงร่างมา และคนที่เป็นแบบนี้เพราะไม่สวดมนต์ไหว้พระ ก็เลยไม่มีพระคุ้มครอง วิญญาณก็เลยตามมาแฝงร่าง แล้วมาสร้างความวุ่นวายด้วยต้องการขอส่วนบุญ

 

สาวเสื้อม่วงของคุณ bandamee ถ้าหน้าเค้าจะดูเล็กๆครับ
.มีผมด้านหน้าลงมาปิดหน้าฝาก
แต่ว่าดูแสกกลางผมยาวปิดหูทั้งสองข้างศีรษดูนูนๆหน่อย.ตาไม่โต
มาก.ดูมีจมูกแต่ไม่คมปากไม่เล็กไม่หนา.แต่ที่เด่นจะเป็นตรงแก้ม
จะตอบหน่อยครับ จริงๆมีอีกสาวนะครับ.ที่เปิดหน้าฝากผมยาว
แต่ตนนี้จะดูมีแก้ม.ยังไงถ้าอนาคตมีโอกาสเจออีกก็เล่าให้ฟังบ้างนะครับ
ว่าหน้าตาใช่อย่างที่เล่าให้ฟังหรือเปล่า.. ๕๕๕.

ส่วนการเห็นวิญญานนั้นแยกได้คร่าวๆ ๒ กรณีครับ.คือเป็นส่วนภพภูมิ
เข้ามาหรือว่าเป็นเราส่งออกไปซึ่งเป็นได้ทั้งตั้งใจและไม่ตั้งใจ
ทั้ง ๒ กรณี..เช่นเค้าอยู่ปกติแต่เราไปเห็นได้.คือไม่ได้ตั้งใจ และ
เป็นเราส่งออกแบบไม่รู้ตัว.หรือเรา
อยู่เฉยๆแล้วเค้ามาให้เห็นคือจากภพภูมิเข้ามา.
ถ้าเป็นประเภททิพย์จักขุแบบใช้งานได้.เรากำหนดให้เห็นได้
ตามที่เราต้องการและบังคับให้เห็นได้..
คนที่ตาที่ ๓ เปิดถ้าเราจับเส้นพลังงานได้ ไปดึงตรงเส้น
หน้าฝากเค้าดูได้ จะยึดได้และหดได้ ขยายได้ครับ.
และการเห็นได้ระดับไหนจะแปรผันตามบุญบารมีหรืออานิสงค์
ที่เคยได้สร้างมา.การฝึกปฏิบัติ ณ ปัจจุบัน.หรือตามระดับกิเลสในใจตนอย่างใดอย่างหนึ่ง
ถ้ากรณีอื่นๆ ประเภทเห็นบ้างไม่เห็นบ้างอะไรก็แล้วแต่ส่วนตัว
เรียกเล่นๆ ถือว่าเป็นทิพยคิกขุครับ.แบบเอาฮาไม่ซีเรียส.

 

รวมถึงหน้าดำ ตาไม่มีแวว ตาขวาง (ไม่ใช่ลักษณะตาของคนๆเดิม)
และเมื่อมองเขา จะรู้สึกว่าเขามองเราอยู่ แต่เจ้าตัวจริงๆ ไม่ได้มอง (อาจจะก้มหน้าหรือมองอย่างอื่น ฯลฯ)
แต่มีความรู้สึกว่า มีคนมองเราอยู่ตลอดเวลา
หันไปทีไร ก็ไม่มีคนมอง

แฝงแล้ว นิสัยเจ้าตัวก็เปลี่ยนไป จะค่อยๆเป็นเหมือนสัมพเวสีตนๆนั้น

และเจ้าตัวอาจจะไม่ชอบขี้หน้าเราด้วย ด้วยความที่สัมพเวสีตนนั้นที่แฝงไม่ชอบที่ถูกสงสัยอยู่

 

ยายแก่ที่เราเห็น ตาไม่มีแวว ตาไม่กระพริบด้วยไม่รู้เกี่ยวกันมั้ย เพราะแกแก่มาก

 

ต้องเปรียบเทียบกะตอนที่ไม่โดนแฝงค่ะ หลายๆเรื่อง อุปนิสัยด้วย ที่สำคัญคือหน้าดำมากๆ แบบว่า ดำขึ้นทุกวันๆ ตาละห้อยอย่างที่คุณ chaokhun (จริงๆแล้วคนแก่ก็ตาละห้อย) แต่ถ้าโดนแฝง มันจะหลายๆอย่างรวมกัน คล้ายๆกะหมดอาลัยตายอยากในชีวิต (หรือหมดพลังชีวิต)

เรื่องตาไม่กระพริบนี่ไม่แน่ใจนะค่ะ


ตอนนั้นแม่โดนค่ะ ดูอยู่เป็นปี (ไม่ทราบจริงๆ ) พยายามคิดในทางวิทยาศาสตร์ เพราะไม่โดนคีโมมาประมาณ 2 ปีแล้ว แต่แทนที่หน้าจะค่อยๆหายดำ กลับดำขึ้นเรื่อยๆแทน จนสุดท้ายทะเลาะกันแรงมากๆ
แม่ใช้คำพูดทีไม่เคยได้ยินเลยในชีวิต(คำหยาบ) +อารมณ์ที่แรงมาก เกินนิสัยเขา

ลักษณะหน้าดำ กับดำเพราะผิวไม่เหมือนกันค่ะ

 

อั้ยย่ะ!!! อ่านที่คุณ nopphakan บอกแล้วขนลุกซู่เลย
แล้วอย่างนี้ดิชั้นควรจะนอนค้างที่ออฟฟิสอีกดีไหมเนี่ย 555

สองสาวแก้มตอบกับมีแก้มนี่ขอไม่เจอกันดีกว่านะ
ต่างคนต่างอยู่ละกันจ้ะ ไม่เอานะเกรงใจ....
ถ้ามาให้เห็นอีกนี่มีเคืองจริงๆ

ป.ล. ถ้าไม่รบกวนเกินไป อยากถามคุณ nopphakan
ว่าสองสาวนี้เค้าอยู่ประจำที่นี่ หรือเป็นขาจร หรือเป็นเจ้าที่ที่นี่คะ
จะได้เตรียมตัวรับมือถูก ในคืนที่ต้องนอนค้างที่นี่ค่ะ