รบกวนสอบถามถึงอาการคันคอ จนไอออกมาทุกครั้งในการนั่งสมาธิ

เวลานั่งสมาธิกำหนดคำภาวนา พร้อมไปกับลมหายใจ นั่งทำสามธิไปสักพักจะต้องเริ่มมีอาการคันคอ ทุกครั้ง พยามยามฝืนไม่สนใจแต่จะคันคอจนต้องไอออกมาทุกครั้ง บางครั้งน้ำลายกระเด็นออกมาเลอะปาก พร้อมน้ำตาไหล พอไอออกมา สักครั้ง สองครั้ง แล้วจะหายไป แล้วไม่คันคออีกเลย อยากรบกวนสอบถามถึงอาการที่เกิด และทำอย่างไรถึงจะไม่ให้เกิดอาการคันคอได้ เพราะตอนนั่งพอจะเริ่มสงบนิ่งจะเป็นทุกครั้ง ทำให้เกิดความรำคาญ

 

ไปหาหมอที่โรงพยาบาลหรือไม่ก็ไปซื้อยาแก้ไอที่ร้านขายยา บอกคนขายว่า ไอ คันคอ ขอซื้อยาแก้ไอ วิธีกินให้สอบถามเภสัชกรให้เข้าใจ...จบ EG มหาวิทยาลัยมหิดล ฮาาาา...เด็กวิดวะขอนแก่นฮา.

 

อาจจะเกิดจากบริเวณแวดล้อมที่คุณกำลังนั่งอยู่นั้น มีฝุ่นละอองหรือไรฝุ่นหรืออาจมีสารเคมีที่มีอยู่ในอากาศ เข้าไปกับลมหายใจของคุณจึงทำให้เกิดอาการอย่างนั้น แก้ไขได้ขอรับ ไม่ยาก.....

 

ไม่มีไรมากครับ

หากไม่เป็นโรคประจำตัว
ฝึกบ่อยๆ ทำบ่อยๆ ให้ต่อเนื่อง หมั่นกรวดน้ำ อุทิศบุญ
เดี๋ยวจะหายไปเอง

ส่วนเทคนิคที่เป็นประโยชน์เช่่น

เวลาเกิดอาการแบบนี้ รู้สึกไม่พอใจ หงุดหงิด รำคาญ
ให้กำหนดรู้ ความหงุดหงิด รำคาญที่ตัวเองประหนึ่งว่าเป็นการเฝ้าดูตัวเอง
ในอาการที่ไม่พอใจ หงุดหงิดรำคาญ ต้องมีขันติในการเฝ้าดูหน่อยนะ

 

อ้อ อีกอย่างนึง มะขามป้อมก้ดีนะ

นั่งภาวนาไป ก็อมมะขามป้อมไปด้วย
แบบว่า เอาแต่เนื้อ เม็ดมันก็เอาออกก่อนเดี๋ยวจะเผลอกลืนลงไปทั้งลูก

 

เป็นอยู่เหมือนกันแต่ไม่ใช่คันคอ จะเป็นเหมือนน้ำลายเยอะมากจากไหนไม่รู้ แล้วจะต้องกลืนนำ้ลายตลอดเวลา เป็นเฉพาะตอนนั่งสมาธิ ตอนหลังไม่สนใจจะกลืนตามธรรมชาติไป แต่จิตยังจับอยู่กับลมหายใจเข้าออกตลอดไม่สนใจมัน ซึ่งปัจจุบันก็ได้ผล

 

น้ำลายก็เช่นกันครับ

หากฝึกบ่อยๆต่อเนื่องจะหายไปเอง

แต่ก่อนผมก็เป็นเยอะน้ำลายจะไหลตลอด ช่วงฝึกหนักแรกๆ

แต่ว่าเราทำต่อเนื่อง ต่อเนื่องเข้า จะหายไปเอง

พ้นจุดนี้ไป
กายมันจะล๊อกกันไปเองโดยอัตโนมัติ
ถึงเวลา ถึงช่วงของมัน กายมันก็จะคลายออกมาเองโดยอัตโนมัติ

พวกนี้ล้วนเป็นอาการทางกาย มีเป็นร้อยแปด จะไม่เหมือนกันตามธาตุขันธ์แต่ละคน

จุดนึงที่ควรสนใจ คือ กรรมฐานที่เราตั้ง เท่านั้นเป็นพอ

 

ไม่เพียง แต่ น้ำลายอาการคันคอ

ยังมีอาการจะอ้วก เหมือนจะเป็นลม

จุกอก แน่นคอหอยเหมือนจะหายใจไม่ออก

พออัดต่อเนื่องเข้าไปอีก ก็จะมีเหมือนก้อนพลัง ก้อนเนื้อที่กลางอก
อาการพวกนี้ มีมาเป็นระยะ

นักปฏิบัติ ที่หลง หรือไม่เดินต่อในกรรมฐานตัวเอง หากไม่มั่นคงในกรรมฐานตัวเอง
หรือ ไปเจอคำจากบุคคลอื่นที่ว่า เป็นสิ่งนั้น สิ่งนี้ เป็นร่างทรง องค์เทพต่างๆ
ก็จะเดินหลงทางไป
จะเปลี่ยนสรณะ เป็นอื่นจากไตรรัตนะโดยปริยาย

 

ทุกอย่างที่เกิด ที่เป็น ที่คิด ขณะนั้นๆ ใช้เป็นอารมณ์ให้จิตกำหนดรับรู้ได้ทั้งสิ้น เช่น อาการไอเกิดขึ้น ก็จับอาการไอเป็นอารมณ์ของจิตเีสีย คือ กำหนดรู้ตามที่มันเป็น จบ ไม่รำคาญแล้ว ที่รำคาญ เพราะคิดว่า อาการไอเป็นตัวคัดขวางความต้องการของตน พอไอ แล้วไม่รู้จะเอาไง ก็รำคาญ

แต่ทีนี้ พอไอก็ ไอหนอๆๆ (จับมาเป็นอารมณ์ของจิตเสีย) กำหนดรู้ตามอาการแล้ว ก็ติดตามกรรมฐานที่ใช้ต่อ ใช้ลมตามลมไป...

แต่เราทำเพื่อจะเอานั่นเอานี่ พอมีอุปรรคคัดขวางความต้องการของเรา

 

มันเป็นเหมือนมารขวางทางคะ บางทีสมาธิกำลังได้ที่แล้วเชียว ดันคันคอไอ ทำให้เหมือนต้องออกจากสมาธิคะ บางทีก็ไม่สนไอเสร็จก็สมาธิต่อ บางที่ก็เอ่อเลิกก็ได้วะ ไม่ต้องซีเรียด เดินสายกลาง หาไรอม แล้วนั่งต่อหรือเดินจงกลมก็ได้

 

ขันธมาร

 

ทำเรื่อยๆทำบ่อยๆ..เมื่อจิตหายฟุ้งเริ่มเข้าสู่ความสงบอาการเหล่านี้ก็จะหายไปค่ะ

 

คิดว่าน่าจะเป็นสภาพอันเกิดมาจากเคร่งเคลียดตั้งใจมากเกินไป
เป็นผลให้ผู้ที่มีร่างกาย ส่วนไหนเซ้นซิทิฟ
ไวต่อความรู้สึกอยู่แล้วเป็นพิเศษ ก็จะเกิดอาการร่างกายทำงานลวนในส่วนนั้น
เมื่อตอนดิฉันเป็นเด็กนั่งสมาธิแรกๆ
คือปกติตอนเด็กเป็นคนที่มีโรคหอบหืด เจ็บเข้าไปในโพลงซี่โครงอยู่เป็นประจำ
ครั้นพอมานั่งสมาธิก็เกิดอาการ หายใจติดขัด คือตอนนั้นมันยังไม่
เข้าใจจับจุดไม่ถูก พอฝึกไปเรื่อยๆ จนชิน อาการพวกนั้นมันก็หายไปเอง

 

ผมเป็นภูมิแพ้ พอทำสมาธิอาการคัดจมูกจะหายไป เสมหะบนหลอมลมส่วนโพรงจมูกจะไหลลงมาที่คอทำให้คันคอและก็ไอ ไม่รู้เป็นเหมือนกันหรือป่าว

 

เป็นเหมือนกันเลยขอรับ แปลกก็ตรงที่เวลาอื่นๆทั้งวันทำงานไม่ยักกะเป็น นอกจากนี้ก็ยังมีคันโน่นตรงโน้นตรงนี้เหมือนมีอะไรมากวน หรือจะเกี่ยวเพราะตั้งใจจดจ่อกับการเวลาที่ตั้งปลุกเอาไว้มากเกินไปหรือเปล่าก็ไม่ทราบ หลังๆมานี้อ่อนซ้อมแล้วก็ท้อใจไปเอง

 

อมสเตรปซิ้วไว้ครับ อมให้พอหวานๆลื่นๆคอ แล้วจึงเริ่มภาวนา
ถ้ากลัวน้ำลาย ก็สวมหน้ากากอนามัยปิดปากไว้
เท่านี้ก็เรียบร้อยโรงเรียนจีน

 

ในขณะที่กำลังทำความเพียรนั่งเผากิเลสอยู่นั้น กิเลสมันก็ดิ้นหาทางออกทำให้ร่างกายเป็นไปต่างๆนาๆ เพราะธาตุขันธ์สืบเชื้อสายมาจากกิเลส...เจ็บ ปวดเมื้อย ระคายเคือ น้ำลายเหนียว คอแห้ง ฯลฯ ล้วนเป็นสภาวะที่ร่างกายทนอยู่ในอิริยาบทเดิมๆไม่ได้นาน

ควรถือคติที่ว่า "ขันติคือความอดกลั้นเป็นธรรมเครื่องเผากิเลสอย่างยิ่ง"
ก็คงต้องอดทนทำความเพียรสืบต่อไป

สิ่งใดไม่เที่ยงสิ่งนั้นเป็นทุกข์ สิ่งใดเป็นทุกข์สิ่งนั้นไม่ใช่ตัวตนของเรา สิ่งใดไม่ใช้ตัวตนของเราก็ไม่ควรเข้าไปยึดมั่นถือมั่น!