พวกเลี้ยงนก เลี้ยงปลานี่บาปเปล่าครับ

ไปร้านอาหารมาเห็นเจ้าของ เข้าเลี้ยงนกไว้ในกรงดูเเลอย่างดีเลย เเต่ขังเอาไว้ในกรงเเคบๆประดับร้าน อย่างนี้บาปเปล่าครับ

 

ได้บุญปนบาปครับ นกสุขสบายแต่ขาดอิสระภาพ เวลาตายจะไปเป็เวมานิกเปรต มีวิมานสวยงามแต่ออกนอกเขตไม่ได้

 

กระโถนข้างธรรมาสน์ฉบับที่ ๖๖ หน้า 2

ถาม: .................................................
ตอบ: ก็ไม่มี ไม่ได้พูดเล่น มันสำคัญอยู่ที่เราทำใจได้ไหม การเลี้ยงสัตว์หรือการกักขังเอาไว้ ถ้าเราไม่ได้ทำความดีอะไรเลยแม้แต่อย่างเดียว ยกเว้นสัตว์เลี้ยงชนิดนั้น จะทำให้เราไปเกิดเป็นเวมานิกเปรต เปรตชนิดที่มีความเป็นทิพย์ มีความสวยงามเหมือนกับเทวดาทุกอย่าง แต่ออกจากวิมานไม่ได้ นี่หมายถึงไม่ได้ทำความดีอะไรไว้เลย

แต่ถ้าเราทำความดีอย่างอื่นเอาไว้ เราเลี้ยงสัตว์ด้วยความเมตตา เลี้ยงดูเขาให้อยู่สภาพความเป็นอยู่ที่ดี มีความสุขความสบายก็เป็นเมตตาบารมี เป็นการเพิ่มกุศลตัวอื่นให้เรา ถ้าเราเลี้ยงเอาไว้ขาย แต่ไม่ได้เลี้ยงเอาไว้ฆ่า ถามว่ามีโทษอะไรไหม ? ตอบว่าโทษในเรื่องของการละเมิดศีลไม่มี แต่จะมีผลในเรื่องของธรรมะและเมตตาบารมีบกพร่องเพราะอย่างน้อยถึงแม้เขาจะอยู่สุขสบายอย่างไร เขาก็ไม่ได้อยู่อย่างธรรมชาติ เขาถูกจำกัดเขต

ส่วนการเลี้ยงเพื่อขาย ถ้าเราตั้งใจว่าขณะที่เรามีหน้าที่ดูแลเขาอยู่ เราเลี้ยงดูให้เขาสุขสบายที่สุดตามอัตภาพ เท่าที่จะพึงมีได้ ส่วนคนซื้อไปเขาจะเอาไปทำอะไร เราไม่รับรู้ ทำใจอย่างนี้ได้ก็จะไม่มีโทษ แต่ว่าถ้าตั้งใจว่าจะฆ่าให้เขาไปขายก็เป็นโทษ มันสำคัญที่ว่าเราตัดกำลังใจได้ไหม

ถาม: ตัดกำลังใจ หมายถึง ไม่ว่าจะเป็นปลาสวยงาม หรือเอาไปบริโภคก็เหมือนกันใช่ไหมครับ ?
ตอบ: คนอื่นจะเอาไปทำอะไรเรื่องของเขา แต่ถ้าอยู่กับเรา ๆ เลี้ยงเขาให้ดีที่สุด แต่จริง ๆ แล้วพระพุทธเจ้ากล่าวไว้ว่า “มิจฉาวณิชชา” คือ การค้าขายที่ไม่สมควร มีอยู่ ๕ อย่างคือ ๑. ขายมนุษย์ ๒. ขายอาวุธ ๓. ขายยาพิษ ๔. ขายสัตว์มีชีวิต ๕. ขายสุรา ซึ่ง ๕ อย่างนี้พระองค์กล่าวว่า ถ้าเป็นพุทธมามะกะไม่ควรทำ เพราะคนที่ไม่เข้าใจเขาตำหนิเอาได้ คุณทำใจได้แค่ไหนก็ตามแต่คนอื่นเขาเกิดโทษ ทุกครั้งที่เขาเห็นเรา เขาจะพูดได้ว่าไอ้นี่เข้าวัดเข้าวาประสาอะไร ก็กลายเป็นว่าเขาเองหาเรื่องให้ตัวเขาเดือดร้อน แต่ผลก็คือเกิดจากเรา จึงเป็นสิ่งที่เราไม่สมควรทำเพื่อป้องกันการครหานินทา จะเกิดทุกข์เกิดโทษกับเขา

ถาม: พี่ชายเขาเลี้ยงปลาสวยงามครับ
ตอบ: ก็เลี้ยงดูเขาให้ดี พี่เขยก็เลี้ยงปลาคราฟ ไฟดับแต่ละทีต้องวิ่งซื้อออกซิเจนเป็นถัง ๆ ไปช่วย ลักษณะนี้ทำด้วยตัวเมตตาและอีกอย่างเขาเลี้ยงในลักษณะที่คล้ายกับธรรมชาติคือเป็นสระน้ำหมุนเวียน และมีร่องน้ำให้ปลาว่ายไป แล้วย้อนกลับมาได้ ซึ่งก็ยังไม่ใช่ธรรมชาติที่แท้จริงของมัน แต่ดีอยู่อย่างก็คือ เขาจะมีศัตรูน้อย เพราะอยู่ใกล้การดูแลของเราและอีกอย่างคือ สัตว์เดรัจฉานเมื่ออยู่ใกล้คนแล้ว ใจมันเกาะคนก็จะเกิดเป็นคน ถ้าใจมันเกาะพระ ก็จะเกิดเป็นเทวดา เดรัจฉานที่มีโอกาสได้อยู่ใกล้คน กรรมที่เป็นเดรัจฉานก็จะหมดอยู่แล้ว แต่เราจะตัดสินว่าสัตว์ทุกตัวเหมือนกันไม่ได้ เพราะฉะนั้นถ้าเขาอยู่กับเรา ไม่ว่าจะเลี้ยงเป็นอาชีพ ก็ให้ดูแลมันให้ดีที่สุด เต็มสติเต็มกำลังที่เราทำได้ แล้วหลังจากนั้น คนซื้อไปเขาจะเอาไปทำอะไร ก็เรื่องของเขา

 

เลี้ยงนก เลี้ยงปลา ไว้ดูเล่น หรือเลี้ยง อะไรก็แล้วแต่ ผมว่า ไม่เป็นบาปหรอกครับ เพราะว่าเราเลี้ยงดูให้อาหารอย่างดี ไม่มีจิตที่มุ่งร้ายแก่เขา

ผิดกับคนที่เลี้ยง นก เลี้ยงปลาหรือสัตว์อะไรก็ตามแต่ เอาไว้ขายเพื่อทำอาหาร เจตนารมย์ต่างกันครับ ต้องแยกแยะ

 

เวมานิกเปรต จะลำบากเพราะออกจากวิมานไม่ได้ เพียงยื่นส่วนใดของอวัยวะออกจากวิมานจะมีจักรกรดพุ่งเข้ามาตัดอวัยวะส่วนนั้นทันที ต้องเจ็บปวดทรมาณอย่างแสนสาหัส หลังจากลองแล้วลองอีกหลายรอบจนแน่ใจก็จะตัดสินใจได้ว่ากูจะไม่ออกจากวิมานอีกเด็ดขาด ก็อย่างว่าล่ะใครบ้างจะพอใจกับการถูกขัง ใจเขาใจเรา บุญส่วนบุญ บาปส่วนบาป อย่าเอามาปนกัน มันจะไม่เห็นความจริง

 

ใครอยากโดนเลี้ยงดูอย่างดี อาหารครบสามมื้อ แต่อยู่ในกรงทอง ไม่ให้ออกไปไหนเลย เปรียบเสมือนติดคุก

คิดดูเอาเอง ว่า บาป หรือ ไม่บาป



ถ้าเลี้ยง หมา เลี้ยงแมว อย่างดี อย่างนี้ซิไม่บาป

สัตว์บางชนิด เขาต้องการอิสระ นั่นคือ ความสุขในชีวิตที่เป็นไปของเขา

สัตว์บางอย่างที่ใกล้ชิดมนุษย์ ต้องการ การเลี้ยงดูจากมนุษย์ ให้ความสุขแก่เขา


มนุษย์ผู้มีปัญญา ต้องแยกแยะ ให้เป็น

 

การเป็นอิสระจากการคุมขัง เป็นสิ่งที่ทุกสรรพชีวิตต้องการ การที่เอาพวกเขามากักขังพันธนาการ ไปไหนมาไหนไม่ได้ คิดดูก็แล้วกันว่าเป็นบาปหรือไม่
เชิญผู้มีปัญญาไตร่ตรอง

 

ส่วนตัว แค่คิดก็อึดอัดกับคำว่า"ขัง" จำได้ตอนยังเด็กรู้สึกอึดอัดมากเหมือนถูกขังอยู่ในร่างกาย ไม่ชิน รู้สึกว่ามันเหมือนโดนขัง ทำไมต้องอยู่ในร่างนี้ แต่ไม่ได้บอกใคร รู้สึกว่าต้องออกจากร่างให้ได้ แต่ออกไม就ได้อึดอัดมาก โตมาก็ยังรู้สึก แต่เหมือนเข้าใจมากขึ้น

 

แยกเป็นส่วน ๆ ไป
ให้อาหารกิน = เลี้ยง
ใส่กรงใส่ตู้ = กักขัง
ตี = ทำร้ายร่างกาย

 

ต้องคำนึงถึงจิตใจของสัตว์ด้วยนะคะ ว่าอยากถูกขังรึเปล่า เอาใจเขามาใส่ใจเราบ้างนะคะ ลองสมมติดูถ้าเป็นเราอยากอยู่มั้ย มีอาหารพร้อม ที่อยู่พร้อม แต่ขาดอิสระ แถมวัน ๆ บางทีไม่ได้พูดกับใครเลย เป็นคุณอยากอยู่มั้ยคะ

 

แล้วเลี้ยงกุมารทองล่ะ .... มันทำนองเดียวกันหรือปล่าวเอ่ย

 

คำว่า บาป นั้นหมายถึง อกุศล คือ ทำไปเพราะไม่รู้ ทำไปแล้วจะเกิดโทษต่อตนเองและผู้อื่น
ก็จะขอวิสัชชนาปัญหาข้างต้นดังนี้

การเลี้ยงสัตว์ใดๆ ก็ตาม หากเลี้ยงเพราะ สงเคราะห์สัตว์นั้น เพราะเห็นว่า สัตว์นั้นไม่มีที่ไป หรือ สัตว์นั้นตกทุกข์ได้ยากลำบากมาพึ่งพิง เช่น สุนัข แมว ลูกนก ปลาที่เกยตื้น แบบนี้ก็ถือว่าเป็นบุญ เพราะผู้เลี้ยงนั้นก่อประโยชน์ คือ สืบอายุสัตว์เหล่านั้น ให้มีข้าวมีปลากิน พ้นจากภัยสัตว์อื่นจะมาทำร้าย โดยไม่หมายจะขังเอาไว้เพื่อประโยชน์สุขส่วนตน

แต่หากเลี้ยงสัตว์ เพราะหมายว่า จะกักขังเขาไว้ดูเล่นเพื่อความสวยงาม ซึ่งฝืนต่อธรรมชาติของสัตว์นั้นก็เท่ากับเบียดเบียนเขา การได้มาซึ่งสัตว์นั้นก็ต้องไปล่อไปหลอกเขามา เช่นนกกรงหัวจุก สัตว์ป่า ทั้งหมดนี้ทำไปด้วยความเห็นแก่ตัวโดยแท้ ประโยชน์ตนเล็กน้อย แต่กักกันชีวิตผู้อื่น ก็ย่อมเป็นบาป เพราะก่อเวร สะสมจิตใจที่เห็นแก่ประโยชน์สุขของตนเป็นที่ตั้ง
ในกรณีที่เป็นสัตว์เลี้ยงทั่วไปเช่น ปลาทอง สุนัขเลี้ยง แมวเลี้ยง แบบนี้ถือว่าเป็นไปทั้งสงเคราะห์สัตว์และเพลิดเพลิน ถือว่าเป็นกุศลครับ แต่ให้ระวังการก่อกรรม ความผูกพันธ์ ระหว่างตนกับสัตว์นั้นในขณะที่อยู่ร่วมกัน เพราะมีผลทำให้จิตของเราถดถอยหรือก้าวหน้าได้เหมือนกันครับ