ความเชื่อในการซื้อยาต่างๆเข้าบ้านเรือน

เชิญพิจารณา ความเชื่อดังต่อไปนี้
-คนสมัยก่อน รวมทั้งมีบางคนในยุคนี้ ถ้าไม่เจ็บป่วยจะไม่ซื้อยามาไว้ในบ้าน ถ้าเจ็บป่วยก็จะซื้อเป็นยาสามัญจากร้านหมอตี๋ เมื่อใช้จนอาการดีแล้วถ้ามียาเหลือจะทิ้งไปให้หมด ทั้งๆที่เวลาเรียนหนังสือครูบอกให้ทุกบ้านต้องมียาสามัญประจำไว้ แต่ก็มีคนที่ไม่ใส่ใจนัก บางคนก็หายาจากสมุนไพรในสวนหลังบ้าน หรือไปให้หมอธรรมในหมู่บ้าน เป่าคาถาอาคมให้หายเจ็บป่วย อีกอย่างหนึ่งก็เรื่องของการเงินด้วย ถ้าป่วยหนักจริงๆชาวบ้านถึงจะไปโรงพยาบาล
-บางคนหมอให้ยามาทานเมื่ออาการดีแล้ว ยาบางอย่าง อย่างยาแกไข้ ยาพาราฯ ยาแก้อักเสบ ยาทาแก้คัน ยาธาตุ ยังไม่หมดอายุก็ไม่เก็บไว้ เอาทิ้งไปจากบ้านเรือน อีกแง่หนึ่งก็ดีเพราะไม่ให้มีเชื้อโรคที่มองไม่เห็น เชื้อไข้ติดต่อกัน
-บางคนร่างกายแข็งแรงดี พอเดินไปเจอเขาเอายาแผนปัจจุบันและยาแผนโบราณ ที่มาขายในตลาดนัด ก็ซื้อมาเก็บไว้เพราะเห็นคำโฆษณาต่างๆที่เขาพูด อยู่ต่อมาก็เจ็บป่วยเป็นโรคนั้นขึ้นมาก็มี ต้องเอายาที่ซื้อมานั้นมากิน สงสัยจะเป็นเรื่องของพลังจิต ประเภทสะกดจิตตนเอง
-หากเป็นการรักษาด้วยน้ำมันมนต์ โดยเฉพาะที่เกี่ยวกับกระดูก จะใช้เฉพาะคนที่เจ็บเท่านั้น ถ้ามีคนอื่นแอบมาทาด้วยก็จะต้องเอาทิ้ง แล้วรีบไปหาหมอธรรมให้ช่วยทำให้อีก เลิกคายและตั้งคายรักษาใหม่ ถ้าหายแล้วจะต้องทิ้งขวดน้ำมันไป ถึงจะศักดิ์สิทธิ์ก็จะไม่เก็บไว้ใช้อีก กลัวจะเป็นสื่อให้เจ็บป่วยอีก
-ยาต่างๆที่ทิ้งจะไม่ทำการเผาไฟ เพราะเชื่อว่าเป็นการลบหลู่ทำให้ร้อนและป้องกันกลิ่นเหม็น และควันสารเคมี
-บางคนที่หายจากโรคแล้ว จะไม่ยอมบอกว่าไปรักษากับใคร หรือใช้ยาผีบอกตัวไหน
-หากรักษาแล้วไม่หายเปลี่ยนหมอคนใหม่ จะไม่ใส่ร้าย ติเตียน หมอธรรม/หมอยา คนนั้นเด็ดขาด
-ลุงคนหนึ่งชื่อ(ส....ขอสงวนชื่อ/สกุล) หมอดู/หมอมอ ในท้องถิ่นทายทักไว้หลายปีแล้วถ้าอายุย่าง80 แกจะตาย ปีนี้อายุของแกก็ย่าง80 ปีแล้ว ตอนเย็นแกนั่งทานข้าวกับเมียอยู่ แกก็หัวเราะ พูดขึ้นว่า ..."นี่แม่ ที่หมอดู/หมอมอ เคยว่าฉันจะตายปีนี้ มันจะตายได้ยังไง ร่างกายฉันก็แข็งแรงดี อาหารอะไรก็ทานได้อร่อย แต่แกงบวชถ้วยนี้ไม่หวานฉันขอตัว ไปหาน้ำตาลในครัวก่อนนะแม่".....พอลุง(ส)แกเดินไปในครัวเท่านั้นแหละก็ล้มลง เสียชีวิตต่อหน้าเมีย ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ ยังใช้ได้อยู่เสมอ
-เรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้นมาแล้วจริงๆ คงจะเป็นประโยชน์กับท่านผู้อ่านบ้าง สวัสดี

 

มีเรื่องที่เกี่ยวเนื่องกันอีกคือ
-โยมเอายาดม มาถวายพระ พระรูปนั้นเดิมทีไม่ได้ดมยาดมบ่อย พอได้รับถวายมาต้องพกติดตัวตลอดเพราะติดยาดม
-สามีขภรรยาคู่หนึ่ง เดินไปเจอไม้ค้ำแขนราคาถูกขายในงานแสดงสินค้า ภรรยาบอกซื้อไปมอบให้โรงพยาบาลได้ แต่อย่าซื้อมาเก็บไว้เพราะบ้านเรายังไม่มีใครขาหัก!
-เด็กชายคนหนึ่งเก็บยาหม่องแบบขวดได้จากข้างกำแพงวัด สงสัยพระหรือเณรโยนออกมาเพราะมีรอยควักใช้งานแล้ว พอเอามาเล่นในบ้านแม่เขาจึงเอาไปทิ้ง ผ่านมาได้ไม่กี่วันแม่ของเด็กชายคนนั้นต้องไปซื้อยาหม่องแบบตลับมาทาแขนทาขาให้ลูกชายเพราะไปเล่นดึงรังมดแดง โดนรุมกัดและมดแดงหันก้นพ่นเยี่ยวกรดแสบใส่หน้าด้วย
-มีชาวนาขายนา เอาเงินไปเล่นแชร์ลูกโซ่ งวดสุดท้ายเงินสูญหมด คว้าขวดยาฆ่าหญ้าที่อยู่ข้างฝาบ้านซัดจนหมดขวด
-ผู้เขียนอาจจะไม่ได้ตอบกระทู้ เข้ามาอ่านต่อหรือกดอนุโมทนาบุญให้เท่านั้น เพราะเป็นเพียงผู้บอกกล่าวเล่าแจ้ง

 

ความเชื่อ มันก็คือความเชื่อนั่นแหละนะ...

พระพุทธองค์ สอนภิกษุทั้งหลายว่า

เจตนาหัง ภิกขะเว กัมมัง วะทามิ

ภิกษุทั้งหลาย ตถาคตกล่าวว่า เจตนา นี่แหละคือกรรม

ขอให้ทุกท่านปฏิบัติตามคำสอนของพระพุทธองค์ เพื่อเป็นชาวพุทธที่สมบูรณ์เถิด

 

ติงจะซื้อยาที่จำเป็นเก็บไว้ในบ้านค่ะ
ฉุกเฉินใช้ได้ทันที
ความเชื่อที่ว่าติงไม่ได้ลบหลู่นะคะ
อาจมีทั้งจริงและไม่จริง
ไม่งั้น คนที่ไม่มียาในบ้านก็คงไม่ป่วย
คนที่มียาชนิดใดในบ้านก็คงป่วยด้วยโรคที่ต้องใช้ยานั้น

แต่ว่าอย่างติงมียาดม แต่ติงกลับไม่ชอบใช้เลย
มียาแก้แพ้ แต่ไม่แพ้อะไร

ติงว่ากันไว้ดีกว่าแก้ค่ะ
สมมุติมีดบาดมือ มีปลาสเตอร์ปิดแผลไว้ย่อมดีกว่าไม่มีค่ะ

สมัยนี้ยังดี ที่มีเซเว่นฯ
สมัยก่อนไม่มีคงลำบากมาก