ถามถึงข้อระวังในการพูดและถาม?

1.การถามลองภูมินี่ถามลักษณะยังไงคับ หรือยกตัวอย่างหน่อยคับ เพราะจะได้ระวังในการถามใคร 2.สิ่งใดบ้างที่ควรระวังในการพูดและถาม 3.เราจะพึงรักษาวจีกรรม4ยังไงคับ

 

ดูเจตนาตนเองสิครับ ถ้าถามเพื่อต้องการรู้ ถามเพื่อเผื่อแผ่คนอื่น หรือ ถามเพื่ออวดตนว่าตนมีภูมิ หรือ ถามเพื่อลองภูมิ
แต่พึงระวังว่า การถามเพื่อลองภูมิคนอื่นนั้น เราต้องรู้จักตนเองเสียก่อนว่ามีภูมิรู้เพียงพอที่จะหยั่งคนอื่นได้ว่า เขานั้นมีภูมิสูงกว่าตนหรือเท่าตน หรือต่ำกว่าตน เพื่อประโยชน์ว่า หากเขามีภูมิสูงกว่าตนเราก็จะสามารถคบค้าสมาคมกับเขาให้เขานั้นชี้สอนประสบการณ์ให้เราได้
หากว่า เขามีภูมิต่ำกว่าเรา ก็เมตตากับเขาได้
ไม่ใช่ไปลองภูมิเพราะตนมีมานะทิฎฐิ อยากจะรู้ว่าเขาเหนือกว่าเรา ต่ำกว่าเรา เพื่ออวดศักดิ์ดา แบบนั้นเป็นคนต่ำครับ

 

เมื่อเกิดคำถาม แสดงว่าผู้ถามไม่รู้ ไม่เข้าใจ ในเรื่องที่ตนถาม

หรืออาจจะรู้อยู่แต่ไม่แน่ใจจึงถาม อันนี้ไม่น่ามีปัญหา

แต่ถ้ารู้แล้วยังถามพร้อมคิดปรุงแต่งว่า ดูสิจะรู้จริงแค่ไหน

หรือคอยดูนะตอบผิดมาจะหัวเราะให้สะใจเลย ประมาณนี้

กรณีหลังอาจเข้าข่ายลองภูมิ(ไม่ควร)

การถามเมื่อไม่รู้ย่อมถามได้ทุกเรื่องที่ไม่รู้และไม่ใช้วาจา

หรือคำพูดที่หยาบคายเกินไป

ยกตัวอย่างการถามตอบอาการของโรคทางกายและใจ

++โรคทางกาย สมมติว่าเราเป็นหวัดไปหาหมอซึ่งเราอาจรู้หรือไม่รู้วิธีรักษา

หากเราไม่รู้วิธีรักษาเราพึงสังเกตอาการให้ละเอียด

เพื่อไปบอกหมอเวลาหมอถามซึ่งถ้าเราพูดความจริง

ตรงตามอาการ หมอย่อมวินิจฉัยตรงตามโรค เราก็หายสบายกาย

แต่หากเราโกหก(ไม่พูดความจริง)นี่มีจริงๆนะ

โกหกเพราะไม่อยากกินยาโกหกเพราะเหตุต่างๆ

บางครั้งหมอเก่งๆก็รู้ทันว่าผู้ป่วยโกหกเพราะอะไร

หมอที่มีเมตตาย่อมหาวิธีทำให้ผู้ป่วยยอมรับการรักษา นี่รักษาด้วยใจนะ

แต่ถ้าหมอที่รักษาตามอาการไม่ใส่ใจมาก การรักษาอาจไม่ตรงโรคที่เป็นอยู่

หรืออาจได้โรคเพิ่มจากการโกหก(ไม่พูดตามจริง) โทษหมอไม่ได้นะ

แต่หากเรารู้(เปรียบเหมือนมีภูมิอยู่)อาการตามจริงและ

รู้วิธีรักษาว่า เป็นไข้หวัด ต้องได้รับยา ลดน้ำมูก ละลายเสมหะ

ยาปฏิชีวนะอาจไม่จำเป็นถ้าคอไม่แดง

หรือที่เรียกว่าต่อมทอลซิลอักเสบ

เพราะยาปฏิชีวนะ หากใช้ไม่ถูกต้องย่อมมีผลเสียต่อร่างกาย

รวมทั้งยาอื่นๆด้วย

การรู้อย่างนี้ย่อมมั่นใจได้ว่าถ้าหมอรักษาตามนี้เราจะหาย

แต่ถ้ารักษาออกนอกทางเราก็สามารถรู้และปฏิเสธการรักษาได้

แต่ก็ไม่ใช่รู้อย่างนี้แล้วอวดรู้ไปสั่งหมอว่า หมอครับ/ค่ะ

หนูเป็นหวัดขอยาลดน้ำมูกหน่อย(ควรบอกแค่อาการ)

ทำไมรู้อย่างนี้แล้วจึงยังต้องพึ่งหมอเพราะอาการของ

โรคหลาย ๆ โรคมีอาการคล้ายกันนะสิ

ไหนจะอุปทานอีกเป็นแค่หวัดเล็กน้อย น้ำหนักลดเพราะกินอาหารได้น้อย

กลับคิดว่านี่เราเป็นเอดส์ซะล่ะมั้ง น่าน แค่คิดไปเองอย่างนี้ก็มีสิทธิ์

ทรุดโทรมก่อนรู้ความจริงนะ นี่เรียกว่าทางกาย

++โรคทางจิตใจ ก็เช่นกัน เรารักษาด้วยการปฏิบัติธรรม

โดยเฝ้าสังเกตสภาวะธรรมหรืออาการของจิตนั่นเอง

หมอก็เปรียบได้กับครูบาอาจารย์ ผู้มีภูมิธรรม

ใช้ธรรมะ(เหมือนตัวยา)รักษาหรือที่เรียกว่าธรรมโอสถ

หากเราบอกอาการของจิตตามจริงโดยละเอียด

ผู้รู้ย่อมแนะนำได้ตรงและถูกต้องตามจริง

และรักษาอาการได้ตรง เช่นรู้ว่าเรามากด้วยกามราคะ

ก็จะได้ อสุภะ กายคตาสติไปรักษา

แต่การปฏิบัติจะมีบางเรื่องที่แตกต่างจากโรคทางกาย

นั่นคือสัมผัสพิเศษอย่างเห็นโอปติกะ(หรือที่ชาวบ้านเรียกผี)

ได้ยินเสียงโอปติกะ หากเราเห็นจริง ผู้มีภูมิซักแล้วใช่

ก็อาจบอกว่าคุณได้อภิญญาตรงตามจริง

แต่ถ้าไม่ได้พูดความจริงคุณมีความเสี่ยงในการปฏิบัติผิดทาง

ซึ่งมีโทษเช่นกันแต่ถ้าผู้มีภูมิธรรมลึกซึ้งและเมตตาธรรมสูง

ก็สามารถช่วยแก้ได้ ลองเปรียบเทียบดูค่ะ

สรุปไม่ควรถาม – ตอบ ด้วยความคะนองนึกสนุกเป็นเท็จ

แต่ควรถาม - ตอบ ด้วยวาจาจริง คำจริง

ส่วนวจีกรรม ๔ ควรศึกษาหลักธรรมตัวนี้ และสังเกต

วาจาของพระพุทธเจ้าในพระไตรปิฏกพระองค์กล่าวคำจริง

และไพเราะ ปัญญาในวาจานั้น แม้ผู้ฟังยังถึงบรรลุธรรม

แล้วเอามาปรับใช้กับกับภาษาปัจจุบัน(ทำได้แค่ไหนดีแค่นั้น)

เป็นสัมมาวาจา หนึ่งในองค์มรรค ๘ หมวดศีล สาธุ

หวังว่าจะพอมีประโยชน์บ้างค่ะ หนึ่งความเห็นมีประโยชน์ซักประโยคก็ยังดี ^___^







วจีกรรม๔ ตามลิ้งค์ค่ะ^^

http://www.dhammahome.com/front/audio/show.php?id=3588

 

๑ คำถามลองภูมิกับไม่ลองภูมิ คำถามภาษาไม่ต่างกัน แต่เจตนาต่างกัน
๒ การพูดนั้น พระพุทธเจ้าตรัสว่า ไม่พูดในสิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์ ไม่เป็นที่รักที่พอใจ
ถ้าสิ่งนั้นเป็นประโยชน์ แต่ไม่เป็นที่รักที่พอใจ ต้องเลือกเวลาพูด(กาลเทศะ)
ถ้าสิ่งนั้นมีประโยชน์และเป็นที่รักที่พอใจ ก็พูดได้
๓ พูดให้น้อย คิดก่อนพูดตามข้อ๒

 

ปัญหาที่ ๓ ถามลองปัญญา


พระเจ้ามิลินตรัสถามขึ้นอีกว่า ข้าแต่พระนาคเสน

บรรพชามีประโยชน์อย่างไร? อะไรคืจุดมุ่งหมาย

สูงสุดในการบรรพชาของพระผู้เป็นเจ้า ?


พระเถระตอบว่า บรรพชาของอามภาพนั้น เป็นประโยชน์

เพื่อการดับทุกข์ให้สิ้นไป แล้วมิให้ทุกข์อื่นบังเกิดขึ้นได้

อีกประการหนึ่ง บรรพชาย่อมให้สำเร็จแก่เทพยาดา

และมนุษย์ทั้งหลาย


สนทนาอย่างบัณฑิตหรืออย่างโจร ?


พระเจ้ากรุงสาคลนคร ได้ฟังพระนาคเสนได้เฉยปัญหา

อย่างกระจ่างเเจ้ง ก็มิได้มีทางที่จะซักไซร้จึงได้

หันเหถามปัญหาอื่นอีกว่า


ข้าแต่พระนาคเสน พระผู้เป็นเจ้าจะสนทนากับโยม

ต่อไปได้หรือไม่?


พระนาคเสนตอบว่า ถ้ามหาบพิตจะสนทนาตามเยี่ยงอย่าง

บัฌฑิต อาตมภาพก็จะสนทนากับมหาบพิตได้

ถ้ามหาบพิตจะสนทนาตามเยี่ยงอย่างพระราชา

อาตมาก็จะสนทนาด้วยไม่ได้


บัณฑิตทั้งหลายสนทนากันอย่างไร ?


ธรรมดาว่าบัณฑิตที่สนทนากัน

- ย่อมเจรจาข่มขี่กันได้

- เเก้ตัวได้

- รับได้

- ปฏิเสธได้

- ผูกได้

- แก้ได้

บัณฑิตทั้งหลายไม่โกรธ บัณฑิตทั้งหลาย

สนทนากันอย่างนี้แหละมหาบพิต


ข้าแต่พระผู้เป็นเจ้าพระราชาสนทนากันอย่างไร ?


ขอถวายพระพร พระราชาทั้งหลายทรงรับสั่ง

สิ่งใดสิ่งหนึ่งลงไปแล้ว ผู้ใดไม่ทำตามก็ทรงรับสั่ง

ให้ลงโทษผู้นั้นทันที พระราชาทั้งหลายสนทนา

กันอย่างนี้แหละมหาบพิต


ข้าแต่พระคุณเจ้า โยมจะสนทนาตามเยี่ยงอย่างบัณฑิต

จะไม่สนทนาตามเยี่ยงอย่างของพระราชา ขอพระผู้เป็นเจ้า

จงเบาใจเถิด พระผู้เป็นเจ้าสนทนากับภิษุณี หรือสามเณร

อุบาสก คนรักษาอารามฉันใด ขอจงสนทนากับโยมฉันนั้น

อย่ากลัวเลย


ดีแล้วมหาบพิต พระเถระแสดงความยินดีอย่างนี้แล้ว


พระราชา จึงครัสต่อไปว่าข้าแต่พระนาคเสน โยมจะถาม

พระผู้เป็นเจ้า

เชิญถามเถิดมหาบพิต

โยมถามแล้วพระผู้เป็เจ้า

อาตมภาพแก้แล้วมหาบพิต

พระผู้เป็นเจ้าแก้ว่าอย่างไร ?

ก็มหาบพิตตรัสถามว่าอย่างไร ?


(พระเจ้ามิลินไต่ถามปัญหาเช่นนี้ หวังจะลองปัญญา

พระนาคเสนว่า จะเขลาหรือฉลาด ยั่งยืนอยู่ไม่ครั่นคร้าม

หรือประการใดเท่านั้น) ในวันแรกนี้พระเจ้ามิลินตรัสถาม

ปัญหา ๓ ข้อคือ

- ถามชื่อ ๑

- ถามพรรษา ๑

- ถามเพื่อทดลองสติปัญญาของพระเถระ ๑.

 

ใครแต่งวะ นาคเสนกับมิลิน นิยายชัดๆ
ท่าทาง นาคเสน นี่แอ๊คท่าวางภูมิ เจรจายอกย้อนเป็นอิคิวซังเลยหวะ

 

ฟังอนุโมทนากถา..เขาบอกว่าสายของหลวงพ่อพรหมยาน..จ้า

มี่พระตั้งหลายรูป กับโยมตั้งหลายคน ลองหาโหลดได้ที่

ฟังธรรมดอดคอม แบบอ่าน..น๊ะจ๊ะ.