อยากทราบบิดาของผม

คือว่าบิดาของผมตอนเขายังไม่เสียชีวิต เขาไม่ฆ่าสัตว์ ไม่ลักทรัพย์ แต่เขากินเหล้ากินเบียร์ ผมอยากทราบว่าตอนนี้เขาสบายดีหรือป่าว เขาจะเป็นอย่างไรบ้าง จะสามารถสื้อสารกับเขาได้หรือป่าว :'''( ขอบคุณครับ

 

พ่ออาจไปดีก็ได้หากพ่อนึกได้ถึงบุญกุศลที่เคยทำไว้ในอดีตได้ขณะก่อนตาย แต่หากพ่อไปไม่ดี การที่ท่านผู้ถามจะวิตกเดือดร้อนกังวลคงไม่เกิดประโยชน์ อะไรรังแต่จะเสียเวลาเปล่า ควรแต่จะเร่งทำบุญแล้วอุทิศให้พ่อเนืองๆอาจจะช่วยให้พ่อพ้นจากความทุกข์ลำบากได้โดยเร็วนะครับ..

คงไม่มีใครบอกได้แน่ว่าพ่อไปดีหรือไม่ แต่ที่แน่ๆคือหากเราเร่งทำบุญจะมีแต่ผลดี ๓ ประการคือ..

๑. หากพ่อไปดี อาจเป็นเทวดา เมื่อทราบว่าลูกขวนขวายในกิจแห่งบุญก็คงดีใจปลื้มใจนึกอนุโมทนาด้วย ย่อมสนับสนุนพ่อให้มีบุญเพิ่มเติมยิ่งขึ้นไปอีก.
๒. ถ้าพ่อไปไม่ดี เมื่อเราอุทิศกุศลให้ หากพ่ออยู่ในฐานะที่รับได้ ก็เหมือนเราส่งเสบียงให้พ่อพ้นจากความยากลำบาก
๓ . เราเองได้เพิ่มบุญแก่ตนทุกครั้งที่ทำและอุทิศให้พ่อ

 

ลองเข้าไปอ่านดูครับ


ตายแล้วไม่สูญ...แล้วไปไหน จาก คำสอน พระราชพรหมยาน


.

 

ขอโพสเป็นธรรมทาน เผื่อบางท่านจะยังไม่ทราบค่ะ

การตายแล้วไปไหนของมนุษย์นั้น ยังเป็นข้อถกเถียงในหลากหลายความคิดในหลายศาสนา แต่ในทางของพระพุทธศาสนานั้น มีเรื่องราวที่ได้กล่าวอธิบายตั้งแต่จุดเริ่มต้นว่า มนุษย์นั้นเกิดมาทำไมจนถึงตายแล้วไปไหน พระพุทธองค์ได้อธิบายถึงที่มาและที่ไปอย่างครบถ้วนสมบูรณ์ถึงการเวียนว่าย ตาย เกิด

พอที่จะสรุปให้เข้าใจกันง่ายๆ ว่า มนุษย์ทุกคนนั้นมีกรรมเป็นของตนเอง และเกิดมาเพื่อใช้กรรม หรือรับผลของการกระทำที่เคยทำมา และเกิดมาเพื่อจะมีโอกาสที่จะสร้างบุญกุศลที่เป็นกรรมดี สำหรับคนที่ตายไปแล้วนั้น เป็นการสละร่าง แต่จิตวิญญาณยังคงอยู่ ต้องไปเสวยสุขทุกข์ตามกรรมที่ได้กระทำมาในขณะที่ยังมีชีวิตอยู่ ซึ่งจะเป็นไปตามวาระตามเวลา เป็นกฏแห่งกรรมที่ไม่มีผู้ใดจะหลบเลี่ยงหนีพ้นไปได้

หลังจากที่ตายไปแล้วในทางพุทธศาสนานั้น ท่านกล่าวไว้ว่า ต้องไปเกิดทันที ส่วนจะเกิดเป็นอะไรนั้นขึ้นอยู่กับกรรมที่จะเป็นชนกกรรมอยู่ในจุติจิตจะชักนำไปเกิด ส่วนคำว่า สัมภเวสี นั้นแปลว่า ผู้แสวงหาภพ หมายถึงสัตว์ที่รอคอยการปฎิสนธิอันแน่นอนโดยเฉพาะคือ บุคคลและสัตว์ทั่วไป จนถึงพระอนาคามีบุคคลเป็นที่สุด โดยมีคำอธิบายเป็น ๒ นัยดังนี้

-หมายเอาคน สัตว์ เทวดา เป็นต้นจนถึงพระอนาคามีซึ่งท่านเหล่านี้ยังคงต้องเกิดอีก จะน้อยหรือนานเพียงใดนั้น ขึ้นอยู่กับการละกิเลส ที่แต่ละคนละได้เพียงใด
-หมายเอาสัตว์ที่ตายแล้ว ไปเกิดในภูมิใดภูมิหนึ่งเช่น เป็นสัตว์นรกเสวยวิบากกรรมจนครบแล้ว กำลังรอคอยการเกิดใหม่เช่น จะไปเกิดเป็นสัตว์ แต่ยังไม่ถึงฤดูที่สัตว์เหล่านั้นผสมพันธุ์ ดวงวิญญาณเหล่านั้น ก็ยังไม่ได้ไปเกิด จนกว่าจะมีปัจจัยพร้อมมูลจึงจะเกิดได้

มนุษย์เกิดมาด้วยอำนาจของแรงกรรม ซึ่งแรงกรรมจะเป็นตัวส่งให้เราได้ไปเกิดในที่หรือภูมิภพต่าง บางคนเสียชีวิตตั้งแต่อยู่ในครรภ์ไม่มีโอกาสได้เกิดถูกทำแท้งเสียก่อน บางคนเกิดมา ๗ วัน บางคน ๑๕ วันก็ตาย บางคนเกิดมา ๑๕ ปีบางคน ๒๐ ปี บางคน ๘๐ ปีก็ตาย บางคนประสบอุบัติเหตุตาย บางคนป่วยตาย บางคนชดใช้กรรมหมดก็ตาย บางคนใช้ผลบุญหมดก็ตาย พอตายดวงจิตก็ไปเกิดทันที การเกิดของสัตว์โลกนั้นในพระพุทธศาสนา กล่าวไว้มีอยู่ ๔ ประเภทคือ

-ไปเกิดในครรภ์แล้วคลอดออกมา
-ไปเกิดในไข่แล้วฟักออกมา
-ไปเกิดในเถ้าไคล (น้ำสกปรก ของเน่าเสีย)
-ไปเกิดเป็นโอปปาติกะ (พวกกายทิพย์ทั้งหลาย)

คนเราตายแล้วไปไหน ตอบง่ายๆ ที่สุดคือ สุดแล้วแต่กรรมที่ตนทำไว้ ซึ่งมิใช่กรรมที่ทำในชาตินี้ภพนี้เท่านั้น กรรมในภพชาติอื่นๆ ที่ทำมาแล้วก็มีโอกาสให้ผลด้วยเหมือนกัน สุดแต่ว่ากรรมไหนได้เหตุปัจจัยที่สมควร กรรมนั้นก็ให้ผลก่อน ถ้าเป็นกรรมชั่วหรือบาปกรรมให้ผล ก็ต้องเกิดในอบายภูมิ ๔ ภูมิคือ นรก เปรต อสุรกาย หรือสัตว์เดรัจฉาน ภูมิใดภูมิหนึ่ง ถ้าเป็นกรรมดีคือบุญกรรมให้ผล ก็เกิดในสุคติภูมิถึง ๒๗ ภูมิ คือถ้าเป็นกามาวจรกรรม หรือมหากุศล มีทาน ศีล ภาวนาที่ยังไม่ถึงฌานและมรรคผล เวยยาวัจจมัยเป็นต้น ให้ผลย่อมเกิดในกามสุคติภูมิ ๗ คือมนุษย์ ๑ สวรรค์ ๖ ชั้น มีจาตุมหาราชิกาภูมิเป็นต้น

ถ้าได้รูปฌานตั้งแต่ปฐมฌานจนถึงจตุตถฌาน คือได้ฌานที่ ๑ ถึงฌานที่ ๔ เฉพาะที่เป็นรูปฌานย่อมเกิดในรูปพรหม ๑๖ ภูมิ ถ้าได้อรูปฌาน ๔ มีอากาสานัญจายตนะฌาน ซึ่งผู้ที่ยังเกิดในภูมิใดภูมิหนึ่ง ทั้งที่เป็นทุคติภูมิและสุคติภูมิ ล้วนแต่เป็นผู้ที่ยังละกิเลสไม่ได้ทั้งสิ้น

สำหรับบุคคลที่ละกิเลส คือบรรลุมรรคผลเป็นพระอริยบุคคล ตั้งแต่พระโสดาบันเป็นต้น จนถึงพระสกิทาคามี แม้ยังต้องเกิดอยู่ ก็ไม่เกิดในอบายภูมิเลย เกิดแต่ในสุคติเท่านั้น ถ้าได้ฌานก็เกิดในรูปพรหมหรืออรูปพรหมตามอำนาจของฌานที่ตนได้

ส่วนผู้ที่เป็นพระอนาคามีแล้ว ย่อมเกิดในพรหมโลกเท่านั้น แต่ถ้าบรรลุเป็นพระอรหันต์ ซึ่งไม่มีกิเลสเหลืออยู่เลย ย่อมไม่เกิดในที่ไหนๆ เลย แต่ย่อมปรินิพพานด้วยอนุปาทิเสสนิพพานเท่านั้น

สรุปว่า คนที่มีกิเลส ตายแล้วยังต้องเกิดอีก แต่จะเกิดที่ไหน เป็นอะไร สุดแท้แต่กรรมที่ทำไว้แล้วนำเกิด คนที่ไม่มีกิเลสเลยคือ พระอรหันต์ ย่อมปรินิพพานเท่านั้น

ดิฉันหวังเป็นอย่างยิ่งว่าท่าน จขกท. จะได้รับประโยชน์และมีความเข้าใจมากขึ้นนะคะ ณ ปัจจุบันนี้ ควรเร่งสร้างแต่กุศลกรรมดี และนำส่งบุญนั้นให้คุณพ่อเป็นเสบียงทิพย์ สำหรับการเปลี่ยนภพภูมิต่อไป เพราะที่ผ่านมาช่วงที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ เราไม่สามารถทราบได้ว่าท่านได้ทำกรรมดีและกรรมไม่ดี อย่างไรไว้บ้าง ฉะนั้นยิ่งหมั่นสร้างเท่าไรและส่งให้ท่าน ดวงจิตของคุณพ่อ จะเสวยสุขอยู่ในสุคติภูมิเป็นแน่ค่ะ รวมทั้งตัวคุณ จขกท.เองด้วยค่ะ หากวันหนึ่งวันใดที่จักต้องเปลี่ยนภพภูมิ สำหรับในความเห็นส่วนตัว การปฎิบัติธรรมกรรมฐาน จัดว่าอานิสงส์แรงที่จะนำส่งให้บุพการีของเรา หรือเจ้ากรรมนายเวรก็ตามแต่ และไม่ต้องเสียเงินเสียทองแต่อย่างใดเลยค่ะ..

นึกเอ็นดูในจิตอันดีที่ระลึกถึงคุณพ่อค่ะ^^ สาธุธรรม

 

ขอสอบถาม ณ ที่นี้ด้วยหน่อยครับคือ ระหว่าง ศีล 5 ข้อ ข้อไหนบาปหนักที่สุด ไปจนถึงน้อยที่สุดครับ คือพอดีผมเองคิดว่า ข้อ 1 หนักที่สุด ไล่เรียงลำดับไปเรื่อย ๆ ถึง ข้อ 5 (หนักไปหาเบา) เผอิญได้ฟังบรรยายจากอาจารย์ท่านหนึ่ง ท่านบอกว่า พระพุทธองค์ลำดับศีล 5 ไว้จาก (เบาไปหาหนัก)

 

ท่านเป็นอย่างไร ผมคงตอบไม่ได้แน่ชัด
แต่ถ้าคุณอยากจะติดต่อ อาทิตย์นี้ ไปฝึกที่บ้านซอยสายลม

 

ตอนพ่อเสียชีวิต ได้นำพระพุทธรูป 9 นิ้ว ไตรจีวรอย่างดี สังฆทานของใช้ น้ำดื่ม ถวายหลวงปู่จันทา วัดป่าเขาน้อย และทำบุญเลี้ยงพระตอนเช้า คืนนั้นฝันว่าพ่อมายืนหน้าบ้านผมเห็นก็กอดพ่อ พ่อบอกว่าสบายดีมากไม่ต้องเป็นห่วง ที่ปลื้มจนทุกวันนี้เพราะในฝันเห็นพ่อผิวออกเหลือง ผิวสวยมาก เนียนมาก หน้าใส หัวไม่ล้านเหมือนตอนมีชีวิต ในฝันผมร้องให้ตื่นมาก็ยังร้องไห้ ตื่นมาเกือบหกโมง ไปหาหลวงปู่ที่อื่นไม่อยากบอกว่าที่ไหนเดี๊ยวไปรบกวนท่าน ถามท่านว่าพ่อตายแล้วสบายดีไหม ต้องการให้ทำบุญอะไรให้ไหม หลวงปู่ท่านบอกว่าสบายดีของกินของใช้เหลือเฟือ

 

ผู้ที่เสียชีวิตไปถ้ากลับมาหาเราได้(ทางความฝัน)หลังจากเราทำบุญไปให้

แสดงว่า เขาไปสู่ภพภูมิที่ดี ส่วนใหญ่ก็เป็น เทวโลก

พวกเราที่อยู่บนโลกใบนี้ ยังเสี่ยงที่จะลงนรก ... เร่งสร้างบารมีกันครับ

สาธุครับ

 

ในเรื่องนี้ดิฉันก็มีความเห็นเหมือนคุณ sakkamol นะคะ ว่าข้อ 1 หนักที่สุดเป็นการเบียดเบียนชีวิตผู้อื่น "เป็นปาณาติบาต" แต่เรียงลำดับอย่างไรนั้นดิฉันเองก็เห็นจากหนักไปหาเบาเช่นกัน ไม่ทราบจะมีท่านใดเข้ามาช่วยตอบให้เคลียร์คัทรึปล่าวนะคะ^^

 

ทราบจากครูอาจารย์มาว่าเพราะสัตว์ทุกตัวตนมีปรกติรัก หวงแหนชีวิตของตนยิ่งกว่าอื่นใดในโลก จึงควรละเว้น การเบียดเบียนกันด้วยการประหารกันเป็นสิ่งแรก ..

สิ่งที่สัตว์หวงแหนติดข้องลำดับต่อมาคือสิ่งของ ทรัพย์สมบัติที่ตนมีอยู่ และบริวารชน ทั้งหลายในปกครองหรือหมู่กลุ่ม จึงควรละเว้นการเบียดเบียนกันด้วยการลักขโมย ฉ้อโกงเอาด้วยเล่ห์ หรือล่วงเกินด้วยกาม ตามมาด้วยข้ออื่นๆที่จะนำไปสู่การล่วงศีลอื่นๆได้อย่างง่ายดายต่อมา ..ประมาณนี้ นะครับ


สำหรับความหนักเบานั้น นำมาเทียบกันไม่ได้เพราะผลที่เกิดตามมาต่างกัน.. ที่จริง เมื่อล่วงศีลไม่ว่าข้อใด ..ผลที่ตามมาย่อมเข้าถึงทุกข์สาหัสด้วยกันทั้งนั้น มีการไปนรกอบายเดรัจฉานภูมิ และหมดโอกาสที่จะได้ตรัสรู้พระธรรมในชาติที่ล่วงศีลนั่นแหละ..

 

ฟังผมน่ะ ผมจะตอบตามสิ่งที่หัวใจคุณต้องการ

เวรกรรม:'( ลูกก็รักพ่ออยากรู้ว่าพ่อสบายดีไหม คนที่มาตอบก็ดันตอบไม่ตรงคำถาม คนที่ตั้งคำถามก็ไม่ได้บอกรายละเอียด (ชื่อ สกุล วันเดือนปีของผู้เสียชีวิต)
สำหรับประเด็นนี้ ผมก็เคยคิดเหมือนกันว่าพ่อแม่ที่จากไปสบายดีไหม วิธีการก็คือ คุณต้องไปค้นหาตามหาคนที่คุณคิดว่าท่านมีอภิญญา (ถ้าเป็นพระก็ยิ่งดีน่ะ) จากนั้นไปหมั่นพบเจอท่านเหล่า เพื่อเป็นการพิสูจน์สิ่งที่คุณได้ยินมา เนื่องจากผู้บรรลุธรรมนั้น ท่านจะไม่อวด ไม่เบ่ง ดังนั้นคุณต้องไปพบท่านบ่อยๆ แล้วคุณจะพบปาฏิหาริย์ เพราะท่านเหล่านั้นมีบุญบารมีมาก จากนั้นคุณจึงถามถึงเรื่องของพ่อคุณ แต่ถ้าคุณยังไม่มั่นใจอีก ก็ลองรีเช็คกับผู้มีบารมีอีกซักท่านด้วยวิธีการเดิม