กำลังใจในการบำเพ็ญผมเริ่มอ่อนแรงครับ ทำยังไงดี?

และหรือ

เรื่องที่ต้องเรียนรู้ยังอีกเยอะ นี่คือบทเรียนหนึ่ง

 

ครับ ยากแต่น่่าจะสำเร็จ ครับ ถ้ายังไม่ลา อิอิอิอิ

 

สิ่งที่ผมกลัวนะ ก็มีสารพัดเหมือนกันครับ ^^

 

ขอท่านผู้ปรารถนาพุทธภูมิทุกท่าน จงถึงซึ่งความสำเร็จ เสร็จกิจได้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าในอนาคตกาลทุกท่านนะครับ ผมเอาใจช่วย สาธุ สาธุ

 

เอาใจช่วย ขอให้ ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี นะครับ

บุญใด ที่ข้าพเจ้า แม้เคยโดนอุปสรรคเล่นงาน แสนสาหัสเพียงใด แต่ปณิธานยังมั่นคงเป็นหนึ่งเดียว ไม่เคยเปลี่ยน
ขอบุญนั้นจงช่วยให้ คุณหก ได้ผ่านพ้นอุปสรรค ไปได้ โดยปณิฐานยังมั่นคง ดุจเดียวกัน เทอญ

 

มีพระรัตนตรัยเป็นสรณะอย่างแท้จริง จะท้อได้อย่างไร
เหตุที่ท้อเพราะพละกำลังของใจยังไม่ดี
พละกำลังทั้ง5 คือ ศรัทธา วิริยะ สติ สมาธิ ปัญญา
เมื่อพละ5 อ่อนแอ ย่อมเป็นประตูเปิดรับให้ นิวรณ์ และ อุปกิเลสทั้งหลาย เข้าโจมตี
...................

 

ผม ก็ ท้อครับเพราะทางมันไกล เหนื่อยมาก ก็พักหน่อย เดี๋ยวพออารมณ์เบื่อ ๆ เซ็ง ๆ มันหายไป กำลังใจมันก็มาของมันเอง
คนไม่รู้ ก็ย่อมแสดงออกมาอย่างไม่รู้(ช่างเขา) เอาเป็นว่าคนบ้าอย่างพวกเรา อย่างน้อยพอทำไปเรื่อย ๆ มันจะมีทางจบได้ รื้อขนสัตว์โลกได้จำนวนมาก
คนดี ๆ คนวิเศษเก่งกล้า ทั้งหลายทั่วไปจะออกจากวัตฏะ ยังไง ยังไม่รู้เลย
กิเลสคืออะไร บาป-บุญเป็นไง ยังไม่เข้าใจ
สักวันคนบ้า ๆ นี่แหละจะพาพวกเขาถึงความหลุดพ้นได้ที่สุด

 

เข้าไปหาอ่าน หรือ ดู เกี่ยวกับทศชาติชาดกเยอะๆครับ เป็นตัวเสริมกำลังที่ดีครับ ธรรมดาของมนุษย์ครับต้องเจอปัญหาด้วยกันทั้งหมด "ปัญหาไม่มา มารไม่มี บารมีไม่เกิดครับ" ดั่งเช่นการ
ตักน้ำใส่ภาชนะเพื่อเอาไว้ใช้ หรือ ดื่มกิน ภาชนะนั้นที่มีแล้วเปรียบได้คือ แก้ว ขวด โหล ไห โอ่ง อ่าง สระ ลำคลอง บึง หนอง แม่น้ำ มหาสมุทร ตักน้ำใส่ไว้ หมั่นเติมเต็ม ไว้เพื่ออนาคตกาล ย่อมมีอุปสรรคบ้างเป็นธรรมดา เมื่อถึงเวลาแห่งที่สุด ความพร้อมของ บุญ และบารมี เราสามารถไม่ต้องตัก เก็บ หรือดื่ม เพราะถึงความพร้อมของวิริยะแห่งปัญญา ความไม่มีตัวตน และที่ตั้งแห่งจิต เข้าถึงภูมิปัญญาอย่างยิ่งยวด แท้จริง และความแน่นอนอย่างที่สุด เมื่อนั้นจะหลุดพ้นแห่งตัวตนในเวลาอันสั้น แต่การตักน้ำ หรือเก็บใช้นั่น เราไปบอกหรือเชิญผู้อื่นมากมายทั้งหลายไห้มาช่วยกันตักน้ำนั้นใส่ภาชนะที่เตรียมหรือตั้งใจไว้แล้ว ไห้มาช่วยกันไว้เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ไห้กับบุคคลทั้งหลายนั้นได้ใช้หรือดื่มกินกันในภาชนะนั้น เป็นดั่งแรง บุญ บารมีอย่างยิ่งยวดมากมายมหาศาล ที่ได้ร่วมกันกระทำในครั้งนี้ เช่นกัน เมื่อถึงความพร้อมแห่งบุญบารมีแล้วย่อมนำพาผู้คนเหล่านั้นเข้าถึงสิ่งที่เที่ยงแท้แน่นอนอย่างที่สุด ได้มากมายมหาศาลเช่นกัน

 

ผมว่าคุณใกล้สำเร็จสมความปราถนาแล้วน่ะการที่คนเราเห็นทุกข์ได้นั้นย่อมเปรียบเหมือนการมองเห็นปลายจมูกของตนเพราะบางทีมันใกล้จนคนเรามองไม่เห็น แก้มันไม่เป็นทนอยู่กับมันไม่ได้รับมันไม่ได้วางมันไม่ลงทั้งๆที่มันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตตั้งแต่คุณลืมตาบนโลกแล้วคุณลองยิ้มแล้วบอกกับมันว่าผมยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นทุกๆอย่างแล้วมอบกายถวายชีวิตของตนแก่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้ามันจะดีขึ้นน่ะแล้วจงจำไว้อย่างหนึ่งว่ามารไม่มีบารมีไม่เกิดอย่าให้หิริโอตัปปะมันคลายตัวน่ะอันนี้สำคัญ

 

อนุโมทนาในส่วนบุญกับทุกท่านครับ
ผมเข้าใจว่า เป้าหมายคือที่เดียวกัน แต่ช้าเร็วแตกต่างกันไปครับ
(บางคนชาตินี้ บางคนชาติหน้า บางคนอีกหลาย ๆๆๆๆ... ชาติ แต่ที่สุดแล้ว คงจะมุ่งไปที่เดียวกันครับ)
.....
ผมเพิ่งฟังแบบประยุกต์มาไม่นานนี้ครับ
และขอขอบคุณผู้แต่งและผู้ร้องและผู้ที่เกี่ยวข้องกับเพลงนี้มากครับ
ลองฟังเพลงนี้ครับ (แต่ในความหมายผมคือสิ่งที่ปราถนานะครับ)
ผมใช้ขับไล่ กำลังใจ ตก ๆ หดหู่ ท้อถอย.... ได้ผลดีครับ
[ame=http://www.youtube.com/watch?v=B932e73YCTo]Big Ass - เล่นของสูง - YouTube[/ame]
รู้ว่าเสี่ยง แต่คงต้องขอลอง
รู้ว่าเหนื่อย ถ้าอยากได้ของที่อยู่สูง
ยังไงจะขอลองดูสักที
รู้ว่าเราแตกต่างกันเท่าไร
รู้ว่าเธออยู่ไกลอยู่สูงขนาดไหน
ใครๆ ก็รู้เป็นไปไม่ได้หรอก
แต่คำว่ารักมันสั่งให้ฉันต้องปีนขึ้นไป
ได้เกิดมาเจอเธอทั้งที
ไม่ว่ายังไงจะลองดีสักวัน
อยากรักก็ต้องเสี่ยง
ไม่อยากให้เธอเป็นเพียงภาพในความฝัน
ลำบากลำบนไม่สนใจ
ตะเกียกตะกายสักเพียงใด
ก็ดีกว่าปล่อยเธอไปจากฉัน
ตกหลุมรักจริงๆ เพราะรักจริงๆ
เธอคงไม่ว่ากัน
แม้ต้อยต่ำ แต่ยังมีหัวใจ
แม้ต้องเจ็บ แต่มันก็คุ้มก็สุขใจ
ไม่ผิดใช่ไหมที่ฉันไม่เจียมตัว
เมื่อคำว่ารักมันสั่งให้ฉันทำตามหัวใจ

 

อนุโมทนา สาธุครับ ผมเห็นด้วยนะกับคุณ TPC สำหรับผมนะในสมัยเมื่อยังไม่ลาสิกขานะครับ มีพระท่านเก่งเรื่องฌาน น่าจะได้ วิชชา3 นะตามความเข้าใจของผม ท่านบอกว่าผมปรารถนาเป็นพระโพธิสัตว์ มาร่วม 100 ชาติเกิดมาสร้างบุญบารมีติดต่อกันทุกๆชาติ จนถึงชาติปัจจุบัน ท่านบอกว่าถ้าผมเร่งปฏิบัติเพื่อพระนิพพานในชาตินี้จะได้พระสกิทาคา(ท่านบอกเองผมไม่ได้ถามครับ)
ผมเองศึกษาธรรมะมาก็หลายครูบาอาจารย์ครับแต่ที่ชอบมากๆก็คือ หลวงพ่อฤาษีลิงดำครับ ผมชอบแนวการสอนของท่าน ตรงๆ ง่ายๆ ไม่ลีลามากเข้าใจและปฏิบัติได้เลย ผมศึกษาคำสอนของหลวงพ่อฤาษีมาร่วม ๕ ปีเห็นจะได้นะปัจจุบัน บอกเได้คำเดียวครับว่าอยากไปนิพพานมันชาตินี้เลยไม่เอาละการเกิดมันเป็นทุกข์จริงๆเห็นตามรู้สึกตาม และทำตามที่ท่านสอนทุกอย่างรคกและเครารพหลวงพ่อมากกล้าเรียกได้ว่าท่านคือพ่อของผม ผมถือว่าโชคดีมากดีได้เกิดมาเจอคำสอนของท่าน แม้จะไม่ทันหลวงพ่อก็ตาม
ไอ้ความรู้สึกว่าไม่อยากจะเกิดนะมันมีมาในสมัยที่เป็นเด็กๆแล้วครับผมมีความรู้สึกว่าผมเกิดมาเพื่อไม่เกิดอีกแล้ว ทั้งที่ความรู้สึกแบบนี้ในสมัยนั้นผมอายุแค่ ไม่กี่ขวบเด็กขนาดนี้มันจะคิดได้อย่างไรเรื่องแบบนี้ ทุกวันนี้ก็นังคิดเหมือนตอนเป็นเด็กๆครับ ไม่อยากเกิดอีกแล้วครับมันเป็นทุกข์ขันธ์ ๕ เนี่ย
ขอให้คุณรองคิดดูตามความรู้สึกของคุณเองนะว่า ปรารถนาพุทธภูมิหรือว่าสาวกภูมิ แต่กำลังใจสร้างความดีก็ขอให้คุณสู้และทำต่อไปเรื่อยๆทุกลมหายใจ ต้องสำรวจใจว่าคุณบารมีถึงขั้นไหน ขั้นต้น ขั้นกลาง หรือขั้นสุดท้าย เมื่อรู้แล้วก็เร่งความเพียรไปเรื่อยๆสุดท้ายก็จะถึงจุดหมายปลายทางที่หวังไว้ครับ ขออนุโมทนาสาธุด้วยครับ สู้ต่อไปครับ ส่วนผมละก็ขอลาไปนิพพานชาตินี้ก็แล้วกันครับ สาธุ

 

ต่อไปนี้เป็นความคิดเห็นของผมนะครับ อาจถูกหรือผิดก็ได้

พระพุทธศาสนายังคงครบถ้วนบริบูรณ์อยู่นะครับ วิธีแก้ทุกข์ บรรเทาทุกข์ทั้งหลายยังคงอยู่ครบ เราไม่จำเป็นต้องหาเอาเองใหม่
เพียงแต่ใช้ยา(พระธรรม) ให้ถูกกับโรค(ความทุกข์)ก็พอ

ถ้าคิดว่าจะหาวิธีแก้ทุกข์เอง ไม่อาศัยใคร ไม่อยากให้ใครสอน
ก็ขอให้ดูตัวอย่าง องค์หลวงปู่ปานที่ท่านไปศึกษากับพระอาจารย์ต่างๆซิครับ

สำหรับผมนั้น ความทุกข์ใจนั้นไม่เท่ากับทุกข์กายครับ เพราะทุกข์ใจนั้น ถ้าใช้หัวข้อพระธรรมได้ถูกต้องกับทุกข์นั้น ก็จะแก้ได้เลยหรือบรรเทาเบาบางไป
หรือเพียงแต่เราทำเป็นลืมอดีตได้ทั้งหมด (เหมือนเด็กเกิดใหม่ในเวลานั้น)อยู่กับปัจจุบัน แม้เพียงชั่วครู่ ก็ทำให้ระงับ บรรเทา ความทุกข์ใจได้

แต่ทุกข์ทางกายนี่มันจะเสียดแทงตลอด ใช้ อานาปา อย่างเดียวครับ


อีกเทคนิคหนึ่ง ถ้าสู้ไม่ไหว ก็อดทนอย่างเดียวครับ คิดไว้ว่าความทุกข์ไม่ว่าจะมากหรือยาวนานเพียงใดย่อมต้องมีวันสร่างซา
เหมือนพายุ เหมือนฤดูกาล เหมือนคืนวัน แม้จะยาวนานเท่าใด ก็ต้องมีวันจบสิ้น

 

ผมขอแสดงความคิดอย่างนี้

ผมขออธิบายการบำเพ็ญพุทธภูมิอย่างนี้ นะครับ
ขออธิบายด้วยคำว่า "เสียสละ"

วันหนึ่งมีคนปรารถนาพระโพธิญาณ เพื่อเป็นพระพุทธเจ้าพระองค์หนึ่งในอนาคตกาล
เขาคนนั้นเริ่มสร้างบารมีด้วยการให้"ทาน" คือเสียสละสิ่งของที่เขาหามาได้ด้วยความสุจริต
เพื่อปรารถนาเป็นพระพุทธเจ้า ทานที่ให้เป็นสิ่งที่จำเป็นแต่เหลือใช้แล้ว
แต่เขาเสียสละสิ่งจำเป็นที่เหลือใช้นั่นแหละให้เป็นทาน ซึ่งนี้จึงเป็น "ทานบารมี" เพื่อพระโพธิญาณ

ต่อมาเขาคนนั้นก็ให้ทานมาเรื่อยๆ เขาเริ่มสละบางสิ่งบางอย่างให้ออกเป็นทาน ในทานสิ่งนี้
เป็นสิ่งที่จำเป็นกับชีวิตเขามากๆ ได้มาก็ลำบาก ทั้งรัก ทั้งหวง แต่เขาก็สละมันออกไปให้
คนอื่นได้กิน ได้ใช้ เพื่อให้คนอื่นมีความสุข สบายใจ มีความสุขใจ จะเห็นว่าเขาเริ่มตัดคำว่า "เสีย" ออกไป
เหลือแต่ "สละ" เขารักสิ่งนั้นๆมาก แต่ก็สละได้ เพื่อคนอื่น
"ทานอุปบารมี"เพื่อพระโพธิญาณ

ต่อมาเขาคนนั้นก็ให้ทานต่อมาอีก เขาเริ่มให้ทานต่อไป แต่ทานตัวนี้ เขาเริ่มไม่ติดใจในวัตถุแห่งทานแล้ว
ไม่ว่าสิ่งนั้นจะรัก จะเป็นสิ่งจำเป็นหรือไม่ ขอเพียงได้มีโอกาสให้ทาน
เขาจะทำทันที เพื่อพระโพธิญาณ ทานตัวนี้ จึงเปลี่ยนจาก "สละ" เป็น "ละ" ไม่มีความยึดติด
มีแต่มุ่งหน้าทำดีสร้างบารมีเพื่อพระโพธิญาณ จึงเป็น"ทานปรมัตถบารมี"เพื่อพระโพธิญาณ

อันนี้ที่กล่าวมาเขียนจากที่ได้อ่านเจอประสบการณ์มานะครับ
ดังนั้นใจที่อยากเป็นพระพุทธเจ้า เขามีแต่มุ่งหน้าเพื่อพระโพธิญาณอย่างเดียว
ทุกอย่างเพื่อพระโพธิญาณ บารมี 10 อันมี ทาน เป็นต้น ก็มีเพื่อพระโพธิญาณ
ให้ทานกับมด ก็เพื่อพระโพธิญาณ รักษาศีล ก็เพื่อพระโพธิญาณ

ดังนั้นอย่าได้สนใจในโลกธรรม 8 เลยนะครับ อยู่ในโลกมันก็เจอทุกคน
มีสุขมีทุกข์ปนๆกันไป แม้แต่พระพุทธเจ้าทำดียังมีคนขวางท่านเลยครับ

สำคัญที่ใจเรา ที่มีเมตตาต่อสรรพสัตว์ปรารถนาให้เขาพ้นทุกข์ไปพระนิพพาน
ช่วยได้ก็ช่วย ช่วยไม่ได้ก็วางอุเบกขา เป็นพรหมวิหาร

อยากบอกว่าที่เขียนมาอาจไม่โดนใจมากนะครับ แต่ขอแชร์ประสบการณ์
ทุกวันนี้ เวลาที่ท้อก็นึกถึงพระนะครับ ไม่ความรักอันใดที่จริงใจและเป็นที่พึ่งของเรา
ได้ดีที่สุดเท่ากับพระรัตนตรัย อันมีพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ที่เป็นที่พึ่ีงที่ดีที่สุดของเรา

เคยคิดว่าจะลาเหมือนกันนะครับ แต่สงสารลูกหลานบริวารของเรา
ต่อให้สำเร็จเป็นพระอรหันต์ไปนิพพานตัวเราก็กลับมาช่วยลูกหลานบริวารเหมือนเดิม
อันนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผมนะครับ เพราะถามจากใจของตัวเองเลยครับ
แต่เราคิดว่า ถ้าเราเป็นพระพุทธเจ้า เราสามารถช่วยคนให้ไปพระนิพพานได้มากกว่า
อีกอย่างไม่รู้จะฝากบริวารของเราไว้กับใครนะครับ เราช่วยบริวารของเราเองดีกว่า
เพราะลูกเรายังไง เราก็ทุ่มเทให้ความรักได้มากกว่าคนอื่นนะครับ
อันนี้ยกตัวอย่าง หลวงพ่อท่านก็สอนเราได้อย่างจับจิตจับใจเรานะครับ
ก็ตั้งจิตขอให้พระท่านสงเคราะห์ในเรื่องการบำเพ็ญพระโพธิญาณ
ต่อไปจะเป็นยังไงก็แล้วแต่พระพุทธประสงค์ของพระท่าน
เพราะถวายชีวิตเป็นพุทธบูชาหมดแล้ว ที่ผมเขียนนี่ก็ไม่ได้อะไรกับเขาหรอกนะครับ
เบื่อๆติดขัดอะไร ก็นึกในใจว่าขอให้พระท่านช่วยให้ผ่านพ้นอุปสรรคไปได้
เชื่อว่าเป็นเพราะ อัปปามาโณ พุทโธ คือพระเมตตาอันหาประมาณไม่ได้ของพระท่านที่ช่วยผมไว้ครับ
ทุกวันนี้ก็พยายามทำดีเพื่อพระท่าน จึงพยายามทำบารมีเพื่อพระโพธิญาณต่อไปครับ
เป็นอีกอย่างเพื่อเป็นการช่วยงานของพระท่าน และสานต่อพระพุทธศาสนา่ให้มีต่อไป
ให้สรรพสัตว์ที่ต้องช่วย ลูกหลานบริวารของเราที่ต้องช่วย ไหนจะพระโพธิสัตว์ที่เกิดในพระศาสนาของเรา ก็อยู่ช่วยๆให้กำลังใจ
ไม่งั้นก็อาจมี "สูญกัป" เกิดขึ้นก็ได้นะครับ ช่วงนั้นอาจไม่มีพระพุท ธเจ้ามาโปรด สรรพสัตว์ก็ฉิบหายจากมรรคผลนิพพานกันไป

ชีวิตผม เมื่อก่อนก็บอกว่าตัวเองเป็นคนไม่เอาไหน ทำอะไรก็เก่งสู้คนอื่นไม่ได้
ไม่ต้องเอามากครับ ผมเล่นเวปพลังจิตมาตั้งหลายปีนะครับ
สารภาพตามตรง บอกบุญชวนคนทำบุญก็ได้ไม่เท่าหลายๆคนในเวปนะครับ
ทำบุญก็ได้ไม่เท่ากับหลายๆคนในเวป บางคนทำงานดี บ้านรวยทำกันเป็นหมื่นเป็นแสนบาท
นั่งสมาธิก็ได้ไม่ดี บางคนในเวปได้ทั้งมโนยิทธิ ได้อภิญญาก็มีนะครับ
บางคนท่องนรก สวรรค์ นิพพานเป็นว่าเล่น จนเบื่อแล้วเบื่ออีกครับ
แต่ผมก็บอกตัวเองนะครับ บอกว่า เราซึ่งเป็นคนไม่ได้เรื่องอะไรเลยจริงๆ
เราอยากได้ผลสิ่งที่ดีที่สุดในวัฎสงสาร คือ การเป็นพระพุทธเจ้าพระองค์หนึ่งในอนาคตกาล
ผมก็ไปอธิษฐานต่อหน้าพระนะครับ ว่าขอให้ผลบุญที่ได้ทำมาทั้งหมด
ขอให้พระสงเคราะห์ช่วยให้ ข้าพเจ้าสำเร็จพระโพธิญาณเป็นพระพุทธเจ้าพระองค์หนึ่งในอนาคตกาลด้วยเทอญ
ขอให้ทุกท่านที่มาอ่าน จงสำเร็จมรรคผลนิพพานตามที่ปรารถนานะครับ สาธุ สาธุ

ขอถวายธรรมทานนี้เป็นพุทธบูชาแก่พระพุทธเจ้าทุกพระองค์ อันมีสมเด็จองค์ปฐมเป็นประธาน
อีกทั้งขอให้ผลบุญนี้ จงเป็นปัจจัยให้ข้าพเจ้าสำเร็จพระโพธิญาณเป็นพระพุทธเจ้าพระองค์หนึ่งในอนาคตกาลด้วยเทอญ สาธุ สาธุ

 

สาธุครับ โมทนาในธรรมทานของคุณและของทุกๆคนด้วยนะครับ ผมจะถือว่าทุกๆคนเป็นพี่ที่คอยให้ความช่วยเหลือน้องอย่างผม ทุกคนก็เหมือนเป็นครอบครัวเดียวกันกับผม ยามผิดพลาดมาทุกคนก็เตือนและช่วยเหลือผมได้ ยังไงก็ต้องขอบคุณมากนะครับ สาธุ

 

ผมคิดว่าแบบนี้ดีสุดเลยครับ จะได้ช่วยคนอื่นได้ด้วย ผมก็คิดว่าถ้าผมไปตอนนี้ผมอาจจะดูเหมือนเห็นแก่ตัวเองสบายคนเดียว เพราะยังมีคนอื่นๆอีกที่ยังไม่รู้เหมือนเราอีกเยอะเลย

 

ขอบคุณ คุณหกมากครับ จิตใจของคุณช่างประเสริฐนัก สู้ต่อไปนะครับ เป็นกำลังใจให้

 

เข้ามาเป็นกำลังใจ ครับ
สู้ๆ ครับผม

 

พุทธภูมิถ้าได้เพศเป็นมนุษย์นี่ต้องเป็นนักบวชทุกชาติไม่ใช่เหรอคะ เช่น บวชเป็นภิกษุ เป็นฤาษี แล้วก็ต้องมีผังเส้นทางการสร้างบารมีที่แนนอนมั่นคง ลงมาเกิดแต่ละชาติก็เน้นบำเพ็ญไปทีละบารมีในทศบารมี จนแต่ละบารมีนั้นแก่กล้าเป็นปรมัตถบารมี ถึงจะเลื่อนไปบำเพ็ญบารมีตัวอื่น

คืดว่าน่าจะประมาณเนี้ย

 

อนุโมทนา สาธุ ครับ
อ่านแล้วเพึ่งได้เข้าใจถึงคำว่า เสียสละ ว่า... แท้จริงแล้ว มันช่างลึกซึ้งยิ่งนัก