แนวทางปฏิบัติธรรมของ หลวงปู่ต่างๆ

โอวาทธรรมพระโพธิญาณเถร (หลวงปู่ชา สุภทฺโท)
วัดหนองป่าพง บ.พงสว่าง ต.โนนผึ้ง อ.วารินชำราบ จ. อุบลราชธานี

"โลกนี้มันก็สม่ำเสมอดีอยู่หรอก ที่มันไม่สม่ำเสมอนั้น เพราะจิตของเราหลงไปอุปาทานมั่นหมายมันเสีย"

หลวงปู่ชา สุภทฺโท

 

โอวาทธรรมพุทธทาสภิกขุ
สวนโมกขพลาราม อ.ไชยา จ.สุราษฎร์ธานี

ในสายตาของคนทั่วไป หลวงพ่อพุทธทาสเป็นพระที่ดุ<WBR></WBR> น่าเกรงขาม จนไม่ค่อยมีใครกล้าโต้เถียง<WBR></WBR>หรือถามท่านตรง ๆ แต่ในความเป็นจริงแล้วท่านช<WBR></WBR>อบเวลามีคนมาซักถามหรือโต้แ<WBR></WBR>ย้งท่าน

หากมีเหตุผล ท่านก็รับฟัง แม้กิริยาอาการของผู้ถามจะดู<WBR></WBR>ไม่สุภาพ ท่านก็ไม่โกรธ กลับนิ่งสงบ และตอบเป็นปกติเพื่อประโยชน์<WBR></WBR>ของผู้ฟัง

... เทพศิริ สุขโสภา นักเขียนและศิลปินชื่อดัง เล่าว่าคราวหนึ่งได้ถามท่าน<WBR></WBR>ว่า

"อาจารย์ครับ อาจารย์สอนเรื่องจิตว่างมาน<WBR></WBR>าน ท่านไม่โกรธไม่เกลียดใคร ผมก็เชื่อแต่เคยนึกพอใจไหม"

"ถ้าเผลอก็มี" ท่านตอบเรียบ ๆ

"แล้วท่านเผลอบ่อยหรือเปล่า<WBR></WBR>" เทพศิริถามพลางชี้หน้าท่าน แต่ท่านกลับไม่ว่าอะไร ท่านพูดน้ำเสียงปกติ พูดว่า "ของอย่างนี้ปฏิบัติมากเท่า<WBR></WBR>ไร โอกาสเผลอก็มีน้อยลงเท่านั้<WBR></WBR>น"

ท่านมีความปกติแม้กระทั่งเว<WBR></WBR>ลาได้ฟังปัญหาต่าง ๆ ที่ชวนให้หดหู่หรือโกรธแค้น<WBR></WBR> เทพศิริเล่าว่าคราวหนึ่งได้<WBR></WBR>เล่าให้พระที่สวนโมกข์ฟังถึ<WBR></WBR>งการทำลายโบราณสถาน โดยเฉพาะเจดีย์เก่า ๆ มีการเอารถแทรกเตอร์ทำลายพร<WBR></WBR>ะเจดีย์เพื่อหากรุพระ หลายคนได้ฟังก็ไม่พอใจ แม้แต่พระก็รู้สึกโกรธเคือง<WBR></WBR>โจรเหล่านั้น แต่หลวงพ่อพุทธทาสฟังเป็นปก<WBR></WBR>ติราวกับไม่ได้ยินเรื่องเล่<WBR></WBR>า

จนในที่สุดเทพศิริซึ่งเป็นนั<WBR></WBR>กเล่านิทานตัวยงก็ค่อย ๆ ลดเสียงลง แล้วเลิกเล่าไปกลางคันเลย เมื่อเห็นท่านไม่มีอารมณ์ร่<WBR></WBR>วม มองดูเหมือนว่าท่านไม่สนใจเ<WBR></WBR>รื่องเหล่านี้ หรือไม่เห็นคุณค่าของโบราณส<WBR></WBR>ถาน แต่ที่จริงน่าจะเป็นเพราะท่<WBR></WBR>านเห็นว่ามันเป็นธรรมดาโลก ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะโกรธ<WBR></WBR>เคือง


พุทธทาสภิกขุ
เรื่องเล่าเช้าวันพระ : ขุนเขาที่บางเบา
๓๐ กรกฎาคม ๒๕๕๔

พระไพศาล วิสาโล

 

โอวาทธรรมหลวงปู่สิม พุทธาจาโร
วัดถ้ำผาปล่อง อ.เชียงดาว จ.เชียงใหม่



"อย่าไปคิดว่าเวลาเราแก่ หรือเวลาเจ็บไข้ได้ป่วย หรือใกล้ ๆ จะแตก จะตาย แล้วจึงภาวนา ถ้าคิดอย่างนั้นก็เป็นอันว่าคิดผิดเพราะ เวลาอยู่ดีสบายนี้แหละเป็นเวลา ที่เราจะต้องริเริ่มภาวนาให้ได้ให้ถึง กิเลสอะไรที่ยังไม่ออกจากจิตใจเรา ก็จะได้ละกิเลสนั้นเสีย"

พระญาณสิทธาจารย์ (หลวงปู่สิม พุทธาจาโร)

 

โอวาทธรรมหลวงปู่เทสก์ เทสรังสี
วัดหินหมากเป้ง จ.หนองคาย

"การเห็นความฟุ้งซ่านของจิต<WBR></WBR>นั้น คือปัญญาขั้นต้น"

หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี

 

โอวาทธรรมหลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน
วัดป่าบ้านตาด อ.เมือง จ.อุดรธานี



"อย่าฝืนความจริง"

....ทีนี้นำธรรมเข้ามาลบล้างของปลอมนั้นว่า สวยงามที่ตรงไหน ดูหาความสวยงามไม่ได้ ทั้งภายนอกภายในของร่างกายนี้ หาความสวยงามไม่ได้แม้แต่ชิ้นเดียว มันเต็มไปด้วยของปฏิกูลโสโครกหมดทั้งร่างนี้

ทั้งในตัวของเราและสัตว์บุคคลอื่น ทั้งหญิงทั้งชายเหมือนๆ กันหมด เทียบกันได้ทุกสัดทุกส่วน ไม่มีอะไรแปลกแตกต่างกัน
...
นี่คือ ความจริง เราฝึกวิปัสสนาคือ ปัญญา ฝึกเพื่อจะสลัดสิ่งที่เคยยึดเคยถืออันจอมปลอม เข้าสู่หลักความจริงคือ ของไม่ปลอม นี่เป็นขั้นหนึ่งของจิตของธรรม

ขั้นต่อไปยังแยกแยะเป็นเรื่อง อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา...

เมื่อพิจารณาตามหลักความจริงแล้ว จิตย่อมจะค่อยปล่อยวางไปตามลำดับ...นี่เป็นขั้นหนึ่งของการพิจารณาที่เรียกว่า "ปัญญา"

หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน
Source : อย่าฝืนความจริง - โพสต์ทูเดย์ ข่าวธรรมะ-จิตใจ

 

โอวาทธรรมหลวงปู่แหวน สุจิณฺโณ
วัดดอยแม่ปั๋ง อำเภอพร้าว จังหวัดเชียงใหม่



"การพิจารณาก็ต้องน้อมเข้ามาสู่ภายใน พิจารณาให้รู้แจ้งเห็นจริง เมื่อรู้แจ้งเห็นจริงแล้วมันก็วางเอง

คูบาญาปู่มั่นท่านว่า “เหตุของเก่านี้แหละแต่ไม่รู้ของเก่า” ของเก่านี้แหละมันบังของจริงอยู่นี่ มันจึงไม่รู้ ถ้ารู้ของเก่ามันก็ไม่ต้องไปคุบ มีแต่ของเก่า ตา หู จมูก ลิ้น กาย ก็ของเก่านี้แหละ
ขา แขน ตา หู จมูก ลิ้น กาย ก็ของเก่านี่
...
เวลามาปฏิบัติภาวนาก็พิจารณาอันนี้แหละ ให้มันรู้แจ้งเห็นจริง
ให้มันรู้แจ้งออกมาจากภายใน มันจึงไปนิพพานได้
นิพพานมันหมักอยู่ในของสกปรกนี่ มันจึงไม่เห็น พลิกของสกปรกออกดูให้เห็นแจ้ง

นักปราชญ์ท่านไม่ละความเพียรเอาอยู่อย่างนั้นแหละ เอาคนรู้แจ้งเห็นจริง ทีนี้มันไม่มาเล่นกับก้อนสกปรกนี้อีก พิจารณาไปพิจารณาเอาให้นิพพานใสอยู่ในภายในนี่ ให้มันอ้อนี้เอง ถ้ามันไม่แจ้งมันไม่อ้อหนา เอาให้มันถึงอ้อจึงใช้ได้
ครั้นถึงอ้อแล้วสติก็ดี ถ้ามันยังไม่ถึงแล้ว เต็มทีสังขารตัวนี้ พิจารณาให้มันรู้แจ้งเห็นจริง ในของสกปรกเหล่านี้แหละ"

"หลวงปู่แหวน สุจิณโณ"
จากหนังสือ ไม่มาเกิดมาตายเรียกว่า “ชาติสุดท้าย”

 

โอวาทธรรมหลวงปู่บุญเพ็ง กัปปโก
วัดป่าวิเวกธรรม ตำบลในเมือง อำเภอเมือง จังหวัดขอนแก่น



"วันคืนผ่านไปๆ อย่าให้หัวใจมันเศร้ามันหมอ<WBR></WBR>ง..ให้ครองศีลครองธรรมให้มั<WBR></WBR>่น...

ตั้งใจให้ดี..ให้มีพุทโธ..พุ<WBR></WBR>ทโธ..พุทโธ..เด้อ!
ไป๊!ไปภาวนาซะ...""

หลวงปู่บุญเพ็ง กัปปโก

 

โอวาทธรรมท่านพ่อลี ธมฺมธโร
วัดอโศการาม ต.ท้ายบ้าน อ.เมือง จ.สมุทรปราการ

ละวางได้ด้วยจิตที่มีภูมิธรรม

"จะแพ้หรือชนะ จะละหรือวางได้
เป็นเรื่องของดวงจิตตนเองที่มีภูมิธรรม ที่สร้างขึ้น

...ฉะนั้น ท่านจึงสอนอย่าให้ติดตำรา ติดสมมติบัญญัติ
ปฏิบัติตนให้พ้นทั้งหมด จึงจะเป็นไป
เพื่อความบริสุทธิ์สะอาด"

ท่านพ่อลี ธมฺมธโร

 

โอวาทธรรมหลวงปู่ท่อน ญาณธโร
วัดศรีอภัยวัน ต.นาอ้อ อ.เมือง จ.เลย

"ความสันโดษ มักน้อย เป็นทรัพย์อันประเสริฐของผู้ต้องการความพ้นทุกข์"

หลวงปู่ท่อน ญาณธโร

 

โอวาทธรรมหลวงปู่เจี๊ยะ จุนฺโท
วัดป่าภูริทัตตปฏิปทาราม อำเภอสามโคก จังหวัดปทุมธานี



"จิตนี้เมื่อเราปฏิบัติถึงจ<WBR></WBR>ุดแห่งผล อานิสงส์จะหาประมาณมิได้
การปฏิบัติทางจิตจึงจำเป็นแ<WBR></WBR>ก่ผู้มีปัญญา

ไม่ว่าเราจะอยู่ที่ใด ธรรมข้อหนึ่งที่ยิ่งใหญ่ที่<WBR></WBR>สุด ลึกลับที่สุด
เป็นที่พึ่งถาวรแก่เราได้ ก็คือ

...
อตฺตาหิ อตฺตโนนาโถ
พึ่งตนรู้ตน แล้วก็จะรู้ในสิ่งทั่วไป
เพราะตนนั้นแหล่ะเป็นเหตุ เป็นต้นเหตุของทุกสิ่ง"


หลวงปู่เจี๊ยะ จุนฺโท
วัดป่าภูริทัตตปฏิปทาราม อ.สามโคก จ.ปทุมธานี

 

โอวาทธรรมหลวงปู่ขาว อนาลโย
วัดป่าถ้ำกลองเพล อ.หนองบัวลำพู จ.อุดรธานี



"จิตไม่มีตนมีตัว จิตเหมือนวอก (ลิง) นี่แหละ
แล้วแต่มันจะไป บังคับบัญชามันไม่ได้
แล้วแต่มันจะปรุงจะแต่ง บอกไม่ได้ ไหว้ไม่ฟัง
เพราะฉะนั้นพระพุทธเจ้าให้วางมันเสีย อย่าไปยึดถือมัน
...

ก็จิตนั่นแหละมันถือว่าตัวกู อยู่เดี๋ยวนี้ก็ดี
เราถือว่าเราเป็นผู้ชาย เราเป็นผู้หญิง
ก็แม่นจิตนั่นแหละเป็นผู้ว่า มันไม่มีตนมีตัวดอก
แล้วพระพุทธเจ้าว่าให้วางเสีย ให้ดับวิญญาณเสีย
ครั้นดับวิญญาณแล้ว ไม่ไปก่อภพก่อชาติอีก
ก็นั่นแหละพระนิพพานแหละ แน่ะ"

หลวงปู่ขาว อนาลโย

 

โอวาทธรรมหลวงปู่เจี๊ยะ จุนฺโท
วัดป่าภูริทัตตปฏิปทาราม อำเภอสามโคก จังหวัดปทุมธานี



ในปี พ.ศ. ๒๔๘๗ หลวงปู่เจี๊ยะ จุนโท ได้มาจำพรรษาที่วัดป่าวิสุทธิธรรม
ในระหว่างพรรษา อยู่มาวันหนึ่งท่านพระอาจารย์มั่น....

ท่านก็หันมาพูดเรื่องเราว่า “เออหมู่เอ๊ย!...มีหมู่มาเล่าเรื่องการภาวนาให้เราฟังที่เชียงใหม่เว้ย...

...เธอปฏิบัติของเธอสามสี่ปีเหมือนเราลงที่นครนายก
‘มันลงเหมือนกันเลย’ ท่านย้ำว่าอย่างนั้น
ท่านองค์นี้ภาวนา ๓ ปี เท่ากับเราภาวนา ๒๒ ปี
อันนี้เกี่ยวเนื่องกับนิสัยวาสนาของคนมันต่างกัน”

การที่เรานำสิ่งที่ครูบาอาจารย์ชมมาเล่า ไม่ได้หมายยกตนเทียมท่าน
แต่การที่ฝึกปฏิบัติเร็วช้านี้ แล้วแต่บุญกรรมและความเพียรของใครของมัน
ที่พูดให้ฟังนี้ไม่ได้เทียบกับท่าน แต่นำสิ่งที่ท่านพูดมาพูดให้ฟัง
จะได้รู้ว่าเบื้องหลังเราปฏิบัติมายังไง

ประวัติและปฏิปทาพระสุทธิธรรมรังสี
(หลวงปู่เจี๊ยะ จุนฺโท)

 

โอวาทธรรมหลวงปู่พรหม จิรปุญฺโญ
วัดประสิทธิธรรม ต.ดงเย็น อ.บ้านดุง จ. อุดรธานี



“คนเราเกิดมาทุกรูปทุกนาม รูปสังขารเป็นของไม่เที่ยง
เกิดขึ้นแล้วล้วนตกอยู่ในกอ<WBR></WBR>งทุกข์ด้วยกันทั้งนั้น

ไม่ว่าพระราชามหากษัตริย์ พระยานาหมื่น คนมั่งมี เศรษฐี และยาจก
ล้วนตกอยู่ในกองทุกข์ด้วยกั<WBR></WBR>นทั้งนั้น
มีทางพอจะหลุดพ้นได้ คือ ทำความเพียรเจริญภาวนา
...

อย่าสิมัวเมาในรูปสังขารของ<WBR></WBR>ตน มัจจุราชมันบ่ไว้หน้าผู้ใด
ก่อนจะดับไป ควรจะสร้างความดีเอาไว้”


หลวงปู่พรหม จิรปุญฺโญ

 

โอวาทธรรมพระโพธิญาณเถร (หลวงปู่ชา สุภทฺโท)
วัดหนองป่าพง บ.พงสว่าง ต.โนนผึ้ง อ.วารินชำราบ จ. อุบลราชธานี



“ธรรมะเป็นสิ่งที่อยู่เหนือคำพูด คำสอนธรรมะทั้งหลายนั้นมันเป็นคำสมมุติกันขึ้นมาพูด ตัวธรรมะแท้ ๆ นั้นอยู่เหนือคำพูด

ผู้มีปัญญารู้เห็นธรรมะ ท่านไม่ต้องการอะไรไม่เอาอะไรอีกแล้ว เพราะถ้าจะเอาความสุข ความสุขมันก็ดับ ถ้าจะเอาความทุกข์ ความทุกข์มันก็ดับ จะเอาวัตถุสมบัติข้าวของอะไรต่าง ๆ สิ่งทั้งหลายเหล่านั้นมันก็จะดับเหมือนกัน แม้แต่ร่างกายที่คนหวงแหนกันนี้ เกิดขึ้นแล้วที่สุดแล้วมันก็ดับ ท่านจึงไม่ต้องการอะไร ไม่ต้องการเกิดหรือไม่เกิด หมดความต้องการ ความอยากมันดับไปไม่มีเชื้อเหลือ

เพราะฉะนั้นนักปฏิบัติต้องตั้งจิตเอาไว้ว่า เราจะไม่ต้องการอะไร เราปฏิบัติไปเรื่อย ๆ ทำความดีเรื่อยไป แต่เราไม่อยากได้อะไร ความดีก็ไม่เอา เวลาทำเราทำเหมือนกับว่าเราจะเอา แต่เราไม่เอา การปฏิบัติต้องทำอย่างนี้ ทีนี้ถ้าจะถามว่า ความดีนี้แน่นอนไหม ก็ตอบว่ามันไม่แน่ ความดีมันก็เป็นของไม่เที่ยง
เมื่อเราจะพูดว่า ทำความดีหรือจะเอาความดี หรือต้องการความดีอะไรเหล่านี้ก็พูดได้ ปากเราพูดแต่จิตใจอย่าไปหมายมั่นมัน อย่าไปยึดว่าจะต้องได้จะต้องเป็นอย่างนั้นจริง ๆ เพราะถ้าหากว่าวันหนึ่งความดีมันพลิกกลับหน้ามือเป็นหลังมือ เราก็จะเสียใจ มันจะทำให้เราเป็นทุกข์

เราต้องเข้าใจว่า ถ้าดีจริงมันต้องพ้นจากดี ความดีที่แท้นั้นต้องเป็นความดีที่พ้นจากความดีอีกทีหนึ่ง ซึ่งอย่างนี้คนคิดกันไม่ค่อยได้ คนส่วนใหญ่เขาเป็นอย่างนี้กันเป็นส่วนมาก ถ้าพูดเรื่องหลุดพ้นเขาไม่เข้าใจ แต่ถ้าพูดว่าให้ร่ำรวย ให้มีเงินมีทองมาก ๆ อย่างนี้เขาสาธุ นักปฏิบัติเราต้องรู้เรื่องเหล่านี้ และต้องมุ่งไปสู่ที่ที่ไม่มีภพ เพื่อความหลุดพ้นของเราในที่สุด”

"ธรรมะสุดยอด"
จากหนังสืออุปลมณี

 

โอวาทธรรมหลวงปู่ท่อน ญาณธโร
วัดศรีอภัยวัน ต.นาอ้อ อ.เมือง จ.เลย


"เวลาไหนเราไม่ปรุงไม่แต่งไปตามสังขาร ราคะ โทสะ โมหะ สังขารปรุงไม่ได้ เรียกนิพพานชั่วขณะ"


บันทึกธรรมจากหลวงปู่ท่อน ญาณธโร (พระราชญาณวิสุทธิโสภณ)
วัดศรีอภัยวัน ต.นาอ้อ อ.เมือง จ.เลย

 

โอวาทธรรมหลวงพ่อคำพอง ติสฺโส
วัดถ้ำกกดู่ ต.โนนหวาย อ.หนองวัวซอ จ.อุดรธานี



"หาด้วยสติและสัมปชัญญะ...."

"บางทีเห็นเขาสานตะกร้าก็อยากจะสาน แต่เวลาเราไปสานมันสานไม่เป็น ดูเขาทำแล้วมันง่าย กล้วย หมู แต่ทำเข้าจริงก็ไม่เป็นอย่างที่คิด
ก็เหมือนเดินจงกรมภาวนา ดูเขาทำก็เหมือนจะง่าย แต่พอทำเข้าจริง ๆ ไม่ได้ถึง ๓ นาที พุทโธ ๆ ก็หายต๋อมไป ที่เขาว่า ๆ ทำกันทั้งวัน ไม่เห็นมันหาย แต่พอเราไปทำเข้า พอไก่บินพลุ๊บ ! ตัวพุทโธ ๆ ก็วับไปกับไก่
...

เมื่อมันหายไปก็ต้องค้นหา ค้นหาด้วยหัวใจอันเป็นของส่วนบุคคล หาด้วยสติและสัมปชัญญะ คนอื่นหาให้ไม่ได้ หายไปเพราะอะไร หายไปเพราะไม่รู้ หรือหายไปเพราะขาดสติ ตัวเองเป็นผู้วินิจฉัย เป็นผู้ค้นหาจึงรู้ได้เอง เห็นได้ว่าหายไปยังไงขาดไปยังไง"

พระครูสุวัณโณปมคุณ (หลวงพ่อคำพอง ติสฺโส)
วัดถ้ำกกดู่ ต.โนนหวาย อ.หนองวัวซอ จ.อุดรธานี

คัดลอกจาก: ติสสะเถรานุสรณ์

 

โอวาทธรรมหลวงปู่ท่อน ญาณธโร
วัดศรีอภัยวัน ต.นาอ้อ อ.เมือง จ.เลย

"ไม่ต้องรู้อะไรมาก รู้ภายในน้อยๆ ก็ตามคำสั่งสอนน้อยๆ มันก็กว้างออกมาได้รู้ทุกขัง รู้อนิจจัง รู้อนัตตา รู้แค่นี้ก็ใช้ได้แล้ว"

บันทึกธรรมจากหลวงปู่ท่อน ญาณธโร (พระราชญาณวิสุทธิโสภณ)
วัดศรีอภัยวัน ต.นาอ้อ อ.เมือง จ.เลย

 

พระโอวาทธรรมสมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช
วัดบวรนิเวศวิหาร จ.กรุงเทพมหานคร



"ผู้ปฏิบัติธรรมคือผู้มีบุญสูงสุด"

ผู้เกิดมาพบพระพุทธศาสนาเป็นผู้มีบุญอย่างยิ่ง แต่ผู้ปฏิบัติพระพุทธศาสนา คือปฏิบัติให้จริงตามที่สมเด็จพระบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงสอนเป็นผู้มีบุญสูงสุด พระพุทธศาสนาเป็นศาสนาที่ประเสริฐสุด ไม่มีที่เปรียบได้ เพราะพระพุทธศาสนาเท่านั้นที่จะพาไปให้รู้จักพลังพิเศษ คือ ความคิดที่สามารถทำลายความทุกข์ได้ ตั้งแต่ทุกข์น้อย จนถึงทุกข์ทั้งปวง จนถึงเป็นผู้ไกลทุกข์สิ้นเชิง ไม่มีเวลากลับมาให้เป็นทุกข์อีกเลยตลอดไป


พระนิพนธ์โดย สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก, หนังสือ “แสงส่องใจ” วัดบวรนิเวศวิหาร ๓ ตุลาคม พ.ศ.๒๕๓๗

 

โอวาทธรรมหลวงปู่ขาว อนาลโย
วัดป่าถ้ำกลองเพล อ.หนองบัวลำพู จ.อุดรธานี



"พระพุทธเจ้าบอกอย่างนั้น มันไม่อยู่ที่อื่น
นรกมันก็อยู่นี่ พระนิพพานก็อยู่นี่ อย่าไปค้นที่อื่น
อย่าไปพิจารณาที่อื่น ให้ค้นที่สกนธ์กายของตน
ให้มันเห็นเป็นอสุภะอสุภัง ให้เห็นเป็นของปฏิกูล

...ให้เกิดนิพพิทาความเบื่อหน่ายมันนั่นแหละ
แต่กี้มันเห็นว่าเป็นของสวยของงามของดี
ดวงจิตนั่นเมื่อมีสติควบคุม มีสัมปชัญญะ
ค้นหาเหตุผล ใคร่ครวญอยู่

มันเลยรู้เห็นว่า อัตตภาพร่างกายนี้เป็นของปฏิกูล ของเน่าเปื่อยผุพัง
แล้วมันจะเกิดนิพพิทาความเบื่อหน่าย จิตนั่นแหละเบื่อหน่าย
จิตเบื่อหน่าย จิตไม่ยึดมั่นแล้ว เรียกว่า จิตหลุดพ้น ถึงวิมุตติ

วิมุตติ คือความหลุดพ้นจากความยึดถือ
หลุดพ้นจากอุปาทาน ความยึดมั่นถือมั่น พ้นจากภพจากชาติ ตั้งใจทำเอา"

หลวงปู่ขาว อนาลโย

 

โอวาทธรรมพระโพธิญาณเถร (หลวงปู่ชา สุภทฺโท)
วัดหนองป่าพง บ.พงสว่าง ต.โนนผึ้ง อ.วารินชำราบ จ. อุบลราชธานี



"การทำจิตใจของเราให้มีกำลั<WBR></WBR>ง กับการทำกายของเราให้มีกำลั<WBR></WBR>ง “มันต่างกัน”

การทำกายให้มีกำลังก็คือ การออกกำลังกายบริหาร มีการกระโดด การวิ่ง นี่คือการทำกายให้มีกำลัง

การทำจิตใจให้มีกำลังก็คือ ทำจิตให้สงบ ไม่ใช่ทำจิตให้คิดนั่นคิดนี<WBR></WBR>่ไปต่าง ๆ ให้อยู่ในขอบเขตของมัน เพราะว่าจิตของนั้นไม่เคยได<WBR></WBR>้สงบ ไม่เคยมีกำลัง มันจึงไม่มีกำลังทางด้านสมา<WBR></WBR>ธิภายใน
...


หลวงปู่ชา สุภัทโท