ไม่น่าเชื่อว่าผลกรรมจากการร่วมกันฆ่ากบเพียงตัวเดียว สามารถตามทันในชาตินี้

ทำให้ได้ข้อคิดเยอะเลย ขอบคุณเจ้าของกระทู้ด้วยน่ะค่ะ ไม่มีใครหนีกฎแห่งกรรมไปได้

 

ผมเคยไถ่ชีวิตกบตัวใหญ่มากเหมือนกันครับ มา 1ตัว จากแม่บ้านที่ที่ทำงานเขาจับได้ และแฟนเขาจะทำอาหารกิน ผมเลยขอซื้อต่อเขา ตัวนั้นเขาขายผมมา 100 บาท พอได้มาผมก็ใส่ถังเอาไว้ ด้วยที่ผมทำงานจัทร์-ศุกร์ แถมที่ทำงานรถติดมากกว่าจะถึงและกลับถึงบ้าน ก่อนวันที่ตั้งใจจะไปปล่อย 1 วัน กบตัวนั้น กระโดดชนฝาครอบที่ผมเอาเขาขังไว้จนตาย แถมตอนตายยังไปเข้าฝันแฟนผมว่ากบมาเคาะประตูห้อง และมาหาผม พอเช้ามากบตัวนั้นก็ตายแล้วครับ ตายวันที่ตตั้งใจจะปล่อยพอดีเพราะวันนั้นหยุดงาน (แถวบ้านมีแหล่งน้ำแต่ส่วนมากจะเป็นบ่อตกปลา ผมเลยตั้งใจจะไปปล่อยที่วัดญาณ) ทุกวันนี้ยังเสียใจอยู่เลยที่เขาตาย แต่เจตนาผมที่ตั้งใจจริงๆคือนำเขาไปปล่อยในเขตวัดที่เป็นเขตอภัยทาน ก็นึกถึงเขาแต่ไม่รู้เขาจะอโหสิกรรมให้ผมไหม กบตัวนั้นตัวใหญ่มากนะครับ น่าจะเกือบกิโลได้นะครับ กลัวเหมือนกันอ่านจากเจ้าของพระทู้แล้ว แต่ก็ทำใจครับ

 

สัตว์โลกทั้งหลาย แม้กระทั่งสัตว์โพธิสัตว์ ก็มีกรรมของตัวเองครับ

เมื่อ 3 วันก่อน มีคนเอาหมามาปล่อยหน้าบ้านผม (อีกแล้ว)
เป็นแม่หมา กับ ลูกหมาอีก 2 ตัว
ผมรับเลี้ยงเพิ่มไม่ไหวแล้ว เลยให้อยู่นอกเขตตัวบ้านไปก่อน
พอดีกับว่ามีคนบอกว่า จะเอาไปเลี้ยง ก็เลยคิดว่าอยู่ 2-3 วัน ไม่น่าเป็นอะไร (บ้านติดถนนใหญ่ แต่บริเวณตัวบ้านผม นอกเขตรั้วบ้าน ก็ยังมีหลังคาให้หลบฝน มีที่ให้พักได้โดยปลอดภัย) ในวันที่คนจะมาเอาไปเลี้ยงนั่นเอง ตัวแม่หมาก็วิ่งข้ามถนน 6 เลน โดนรถชนตายเสียก่อน...

ก็เป็นกรรมของสัตว์โลก ที่ถึงวาระครับ...

 

ความประมาทในมนุษย์ปัจจุบัน

คนเราคือมนุษยทั้งหลายในโลกนี้ ส่วนมากก็เป็นคนประมาท ส่วนมากตกอยู่ในความประมาท ยิ่งชนชาวชมพูทวีปด้วยแล้ว ก็เป็นผู้มีความประมาทอย่างยิ่งทีเดียว คนในชมพูทวีปเป็นผู้ประมาท คือหมู่เราประเทศไทย หรือในภูมิภาคส่วนนี้คือเป็นชมพูทวีป ชมพูทวีปเป็นส่วนหนึ่งของโลก โลกเรานี้แบ่งส่วนออกเป็น 4 ส่วน หรือเรียกในทางธรรมดังที่ได้กล่าวมาแล้วข้างต้นว่าเป็นทวีป คนในทวีปอื่นอีก 3 ทวีปเขามีอายุแน่นอน ส่วนในทวีปเราเขาเรียกว่าชมพูทวีป และมีพระพุทธเจ้ามาตรัส เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ในโลกนี้ก็มี พระสัมมาสัมพุทธเจ้ามาตรัสรู้ในชมพูทวีป ทำไมจึงเป็นอย่างนี้ คือคนในชมพูทวีป มีความประมาทมาก คือประมาทมากเป็นอย่างยิ่ง ทั้งมีอายุน้อย แล้วก็ยังเป็นผู้ตั้งอยู่ในความเป็นผู้ประมาท ถ้าจะกำหนดอายุของชาวชมพูทวีป นี้ท่านกำหนดว่า มีอายุเพียงแ่ค่ 75 ปี เท่านั้น แต่ก็ไม่แน่นอน กำหนดลงไปเป็นส่วนใหญ่ว่า คนในชมพูทวีปจะมีอายุเป็นกำหนด 75 ปี อายุขัยสิ้นอายุก็ประมาณ75 ปีเลยจากนั้นไป ก็เป็นคนมีอายุเหมือนกัน แต่เขาเรียกว่าเลยกำหนด เลยประมาณ ตามที่ได้กำหนดไว้ ในภูมิทั้ง3 หรือวัยทั้ง3 สำหรับท่านผู้รู้กำหนด วัยของมนุษย์ในชมพูทวีป ไว้เป็น 3 วัยคือปฐมวัย มัจฉิมวัย และปัจฉิมวัย ปฐมวัยคือวัยเเรก ท่านกำหนดไว้ 25 ปี วัยที่สองก็เท่ากัน วัยทีสามก็เท่ากัน จึงเป็น75 ปี ท่านกำหนดไว้เป็นอย่างนั้น ในชาวชมพูทวีปเรา มีอายุน้อยกว่าทวีปอื่นๆ ดังที่เคยได้กล่าวมาแล้วนั้น ทั้งนี้ความไม่แน่นอนก็ยังมีมาก ในสมัยปัจจุบัน และยิ่งในสมัยปัจจุบันนี้แล้ว จะคิดว่าในอายุของเรา ผ่านไปถึงอายุ 75 ปี มันก็ไม่แน่นอนเลย สมัยนี้คนหนุ่มตายมาก คือตายในอายุไม่ถึง มัจฉิมวัย เนื่องจากกาลเวลาๆและกรรมที่กระทำในชาติก่อนๆ ให้มาประจวบกันในเวลานี้ มักไม่แน่นอน คือจะทำให้อายุจะสั้น และโรคภัยไข้เจ็บ ก็มาก อุบัติเหตุก็มีมาก จะมาในวันใหนในอายุ เท่าใด เวลาใด ไม่อาจรู้ได้เลย จะเป็นหญิง จะเป็นชาย จะเป็นชาวบ้านหรือเป็นภิกษุสามเณร หรือเป็นพระราชา มหากษัตริย์ฺ ก็ไม่อาจจะรู้ได้ คือหมายความว่า ไม่รู้วันตายแม้ถึงอย่างนี้ มนุษย์เรา ก็มีความเห็นเข้าข้างตัว คิดว่ายังไม่ตาย นี้คือความประมาท ของมนุษย์เรานี้ อาศรมไผ่มรกต

 

กรรมไม่ต้องรอชาติหน้า ชาตินี้ต้องชดใช้

 

ขออนุโมทนาบุญด้วยครับ
----------------------
ฆ่ากบนี้กรรมแรงมากนะครับเหมือนทันตาเลย ผมก็มีประสบการณ์เกี่ยวกับกบเหมือนกันโดนกับตัวเองนึกถึงแล้วกลุ้มเลย เห็นเขาบอกว่าปล่อยกบนี้จะเกี่ยวข้องกับเจ้ากรรมนายเวรด้วย

 

อ่านสองโพสต์นี้แล้วรู้สึกสงสารทั้งกบและแม่หมา
รวมทั้งเห็นใจท่านเจ้าของข้อความมากค่ะ
ติงเองก็เคยปรารถนาจะช่วยชีวิตสัตว์แล้วเขาไม่รอดบ่อยๆ
เช่นช่วยกุ้ง ช่วยแมลง เอาไปปล่อย แต่เขาตาย
ก็ได้แต่แผ่เมตตาให้ อุทิศบุญให้ ให้เขาไส่ภพภูมิที่ดีขึ้น

เจอเหตุแบบนี้ เราต้องรักษาจิตของเราอย่าให้เศร้าหมองนะคะ

 

บางท่านอาจสงสัยว่าคนที่ฆ่าสัตว์ทำไม่ยังไม่ได้รับกรรม แต่คนกินทำไมรับกรรมก่อนคนฆ่า จึงอยากจะอธิบายเพิ่มเติมดังนี้

กรรมก็เหมือนหมาล่าเนื้อที่คอยวิ่งตามเรา หากเรายังมีแรง (บุญกุศล) อยู่ มันก็ยังมาไม่ถึงตัวเรา แต่เมื่อไหร่ที่เราอ่อนแรง มันก็ตามมาทันและขย้ำเรา

 

พระท่านว่า "ขึ้นชื่อว่าความชั่วแม้เพียงเล็กน้อยก็ไม่ควรทำ"
ผมเองก็เคยทำมาเยอะ สมัยเด็ก ตามประสาเด็กบ้านนอก ยิงนก ตกปลา กบ เขียด
กิ้งก่า นับไม่ถ้วนเลย ด้วยความไม่รู้ถึงบาปกรรม ทุกวันนี้เลิกแล้ว แม้ยุงก็ไม่ตบ
บริจาคโลหิตทุกๆ 3 เดือน พยายามทำความดีทุกชนิด ละชั่ว ไม่อยากเกิดอีก
เพราะการเกิด ขณะมีอวิชชาทำให้เรามีโอกาสทำบาปมากมายเพราะความไม่รู้ โชคดีมากที่มีโอกาสศึกษาธรรมะ รู้ดี รู้ชัั่ว และเริ่มละอายชั่ว กลัวบาป
ขอกราบบูชาคุณแห่งองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทุกๆพระองค์ พระธรรม และพระอริยะสงฆ์ทั้งมวล ด้วยเศียรเกล้า หากไม่พบพระรัตนตรัย ชีวิตก็คงจะจมดิ่งลงสู่อเวจีเป็นแน่แท้ สาธุๆๆๆ
ตอนนี้กะลังหนีวิบากชั่วสุดตัว ทำดีเพื่อเข้าพระนิพพานไปเลย
ตามที่หลวงพ่อฤาษีท่านแนะนำไว้

 

บาป บุญ กุศล กรรมมีจริง ขออนุโมทนากับทุกท่านที่เล่าเรื่องราวให้รับทราบ

 

ปาณาติปาตา เวระมณีสิกขา ปะทัง สมาธิยามิ.......


ขับรถแล้วเห็นวัวหลายตัว นอนอยู่บนรถ สงสัยว่ากะลังจะถูกส่งไปยังโรงฆ่าสัตว์ มองตามัน
ปริบๆ ๆๆ น่าสงสาร .....เนื้อวัวผมเลิกเด็ดขาด...สงสารมันมาก ถ้ายังกินอยู่ คงละอายใจมาก...
ขับรถอีก(วันต่อมา) เห็นหมูนอนสงบเสงี่ยมบนรถ ไม่ดิ้นไม่ร้อง (คิดว่าคง ตายแล้ว...นอนนิ่งเกินเหตุ) สงสารเหมือนกัน ทุกชีวิตต้องรักตัวเอง...กะว่าจะค่อยๆ ลดลง ...สงสารพวกแกมาก รู้มั้ย ...หมูน้อย (ขณะพิมพ์ กลิ่นหมูทอดก็ลอยมา นี่คือเหตุผล ที่ไม่พิมพ์ว่าเลิกกินเด็ดขาด...)

ขอให้ทุกชีวิตไปสู่สุขติ

 

มหาโมทนาบุญ นำมาให้อ่านอีกเรื่องนะครับ....

เหตุเกิดที่ จ.นครพนม ณ วัดศรีเทพประดิษฐาราม โดยท่านเจ้าคุณพระเทพสิทธาจารย์ ( จันทร์ เขมิโย ) ท่านเล่าเอาไว้ว่ามีอยู่คืนหนึ่งท่านกำลังทำสมาธิกรรมฐานก็ปรากฏภาพนิมิต ขึ้นในสมาธิเป็นภาพของแอ่งน้ำกำลังแห้งมีปลาอยู่หกตัว เป็นปลาหมอ ๓ ตัว ปลาดุก ๓ ตัวกำลังดิ้นรนกระเสิอกกระสนอยู่ท่านจึงกำหนดจิตถามว่าเป็นคู่เวรคู่กรรม มาทวงหนี้เวรกรรมหรือไม่ ปลาเหล่านั้นตอบว่าพวกเรา เป็นพระโพธิสัตว์มาเกิดเป็นปลาเพื่อบำเพ็ญบารมีแต่ถูกกระแสกรรมทำให้ถูกนาย บุญช่วย สุวรรณทรรภจับมาขังเอาไว้ในตุ่มน้ำในสวนกล้วยติดหลังวัดตอนนี้น้ำกำลังแห้ง ถ้าตายก่อนจะหมดโอกาสบำเพ็ญบารมี หลวงปู่จึงถามว่าเหตุใดจึงมาปรากฏในข่ายฌานสมาธิของท่านปลาโพธิสัตว์เหล่า นั้นตอบว่า พวกเราตั้งจิตอธิษฐานว่าด้วยกุศลผลบุญที่บำเพ็ญเพียรเพื่อปรารถนาพุทธภูมิใน อนาคตขอให้เราได้ปรากฏในข่ายฌานของผู้ทรงศีลที่เคยเกื้อกูลกันมาก่อนใน อดีตชาติจึงได้มาปรากฏในข่ายวิถีฌานสมาธิของท่าน
ตอนแรกหลวงปู่คิดว่าเป็นนิมิตมายาจึงอธิษฐานจิตซ้ำว่าถ้าเป็นภาพนิมิตมายาขอ ให้ดับหายไป ถ้าเป็นนิมิตจริงขอให้ปลาเหล่านี้สวดพระพุทธคุณให้ได้ยินปรากฏว่าเมื่อ อธิษฐานเสร็จปลาเหล่านั้นก็พากันสวดสรรเสริญพระพุทธคุณว่า นโมตัสสะ ภควโต อรหโตสัมมาสัมพุทธัสสะ ตัวละ ๓ จบเรียงกันไปจนครบหกตัว ท่านได้ยินดังนั้นจึงรับปากว่าจะช่วย
รุ่งเช้าท่านออกบิณฑบาตไปจนถึงบ้านของโยมอุปัฏฐากวันนั้นลูกสาวของโยม อุปัฏฐากชื่อเยี่ยมหอมหวลอายุขณะนั้น ๑๐ ขวบเมื่อใส่บาตรแล้วก่อนที่หลวงปู่จะไปบ้านอื่นต่อจึงสั่งเด็กหญิงผู้นั้น ว่าตอนสายหลังกินข้าวเสร็จแล้วให้เอาขันน้ำใบใหญ่ๆไปหาท่านที่วัดด้วย
หลังจากนั้นเด็กหญิงก็เอาขันน้ำไปที่วัดตามที่หลวงปู่สั่งเมื่อไปถึงหลวงปู่ ก็สั่งว่าให้เอาน้ำใส่พอประมาณและให้ไปขอปลาหกตัวกับนายบุญช่วย ที่ขังเอาไว้ในตุ่มน้ำในสวนกล้วยติดกับหลังวัดซึ่งเด็กหญิงผู้นี้ก็รู้จัก พร้อมกำชับไว้ด้วยว่าไม่ว่าอย่างไรก็ตามต้องเอาปลามาให้ได้
เมื่อเด็กหญิงไปถึงพบนายบุญช่วยจึงบอกว่าเจ้าคุณปู่ให้มาขอปลาหกตัวเป็นปลา หมอ ๓ ตัวปลาดุก ๓ตัวที่ขังไว้ในสวนกล้วย นายบุญช่วยแปลกใจแต่ก็บอกว่าไม่รู้ว่าปลามีหรือไม่ถ้าไม่มีให้กราบเรียนหลวง ปู่ด้วยว่าไม่มีแล้วไปที่สวนกล้วยพอไปถึงกระต๊อบท้ายสวนนายบุญช่วยก็นึกได้ ว่าตนเคยไปหาปลาและได้นำมาขังไว้จริงแต่นานแล้วจนลืม จึงอุทานว่าหลวงปู่เก่งจังที่รู้ว่าตนขังปลาไว้จนลืมไปแล้วจึงรีบไปดูที่ ตุ่มกลางกอกล้วยปรากฏว่าเห็นปลาอยู่หกตัวตามที่หลวงปู่บอกมาจริงจึงจับปลา ใส่ขันให้เด็กหญิงแล้วตามมาจนถึงวัด
เมื่อพบหลวงปู่จึงบอกว่าหลวงปู่เก่งที่รู้ว่ามีปลาถูกขังจนลืม หลวงปู่บอกว่าท่านไม่เก่งปลาเหล่านี้ต่างหากที่เก่งเพระสามารถส่งกระแสจิตไป ขอความช่วยเหลือจากท่านได้โชคยังดีที่ยังไม่ได้เอาไปทำอาหารเพราะจะเดือด ร้อนทั้งครอบครัว จากนั้นหลวงปู่ก็ทำน้ำมนต์พรมให้ปลาแล้วอธิษฐานให้ปลานั้นปลอดภัยสามารถ บำเพ็ญบารมีต่อได้จนหมดอายุขัยแล้วนำไปปล่อยที่แม่น้ำโขงน่า แปลกคือเมื่อปล่อยปลาลงน้ำแล้วแทนที่มันจะรีบว่ายหนีกลับพากันกระโดดขึ้น เหนือน้ำสามครั้งเหมือนกับจะแสดงการคารวะหลวงปู่จากนั้นก็พากันว่ายน้ำหายไป


ที่มา หลวงปู่จันทร์ เขมิโย กับ ปลาพระโพธิสัตว์

 

ผมมีเรื่องมาเล่า ครับ ณ.พ.ศ.๒๕๒๐ กว่าๆ ในหมู่บ้านสระสี่เหลี่ยม ต.ดอนรวก อ.ดอนตูม จ.นครปฐม มีเด็กหนุ่ม คนหนึ่ง ชื่อหจองหนุ่มคนนี้ทำงาน เป็นลูกจ้างอยู่ใน ตัวเมือง นครปฐม เป็นหนุ่ม ลูกจ้าง เชือดคอไก้ ทำมาอยู่หลายปี เชือดแล้ว โยนใส่กระทะ ต้มน้ำ วันหลายร้อยตัว ใส่กระทะไฟฟ้า ทำจนเป็นอาจินตกรรม ทุกวัน

หลายปี ผ่านไป อยู่มาวันหนึ่ง วันนั้น เป็นวันชะตาขาดของ เจ้าหนุ่มหจอง บังเอิญ เชือดไก่ ยังเคย ทำไม น้ำไม่เดือด สักที ก็เลยไปจับ สายไฟ หรือคงขยับเขยื้อน ตัวเองเลยเอามือ ไปคลำน้ำในกระทะ เวรเจ้ากรรม หนุ่ม หจองดิ้นพาดๆๆๆลงไปในกระทะ ไฟฟ้า ลูกนั้น เหมือนที่ตัวเอง เชือดคอไก่ กระทะเลย ยังไงยังงั้น ผลที่สุด ตายไหม ปรากฏ ว่าตายครับไม่เหลือ ทางร้านไก่ เฒ่าแก่ ส่งสพมาบ้าน ทำศพที่บ้าน จบแล้วครับท่านผู้อ่านครับ <!-- google_ad_section_end --> <!-- google_ad_section_end -->

 

ไม่น่าเชื่อว่าผลกรรมจากการร่วมกันฆ่ากบเพียงตัวเดียว สามารถตามทันในชาตินี้ ดาวศุกร์ สมาชิก<!-- google_ad_section_end -->
ยังมีอีกเรื่องหนึ่งครับ บังเอิญ ปี พ.ศ.๒๕๓๖ ผมบวชอยู่ ถ้ำ หมู่บ้านตะเพิญคี่ ต.วังยาว อ.ด่านช้าง จ. สุพรรณบุรี ใกล้ ห้วยขาแข้ง ตอนเช้าวันนั้น ผมไปบินถบาตร ดังเคย เมื่อบินเสร็ข ก้เดินกลับ เดินกับ ไม่ ถึง ๒๐ เมตร เมียไก่ต่อ เป้นกระเหรี่ยง ท้องแก่ วิ่งมา เพื่อจะใส่บาตร ผมตะโกนไปว่า ไม่ต้องวิ่งโยม เดี๋ยว รอ แกไม่ฟัง คงวิ่งดังเดิม ไอ้น้ำ คาวปลา ที่ออกมา เหมือนควาย เดินเยี่ยว ครับ ถ้าใครเคยเห็นควาย เดินเยี่ยว จะรู้ครับ

พรุ่งจุ๊ดๆๆๆๆ ผมเลยบอก โยม ออกวันนี้ แหละ บอกอย่าวิ่งก็ไม่เชื่อครับ น้ำคราวปลา คนใกล้ออกลูก นี่เหม็นมากๆเลยครับ ผมกลับไปที่ถ้ำไม่นาน พวกไปรายงานว่า เมียไก่ต่อ ออกลูก คาปิ เอาขาออกมา ลูกตายในท้อง ปวดทรมารหนัก พอดีบังเอิญ มีรถหน่อไม้ขึ้นไป ซื้อหน่อไม้ เลยต้องให้เขาพาไป โรงพยาบาล วังหิน ของพระเทพ อ.หนองปรือ หมอผ่าท้อง เอาเด็กออก ตายแล้ว เด็กทำพิษ เมื่อออก มาเสร็จ กลับบ้าน ผ่านขึ้นมาบนเขา ผู้เป็นแม่เด็กโยนศพเด็ก ทิ้งลงเหวไปครับ มาย้อนดูกรรมที่ผัวเขาทำกันครับ

ต่อผู้เป็นผัว เป็นพราน ล่าสัตว์ต่างๆเป็น อาหาร มาคราวนี้ เจ้าไก่ ต่อ ได้ยิง เก้ง ท้องแก่ตัวหนึ่ง ตาย แล้วนำมาทำอาหารกินกัน อย่างเอร็จอร่อย เมื่อ เมียเจ้าไก่ต่อ ท้องแก่ใกล้จะคลอด ก็บังเอิญวันนั้นผมไปบินถบารต ในหมู่บ้าน ดังที่เล่ามา ผลกรรมมาให้ผล เมียทำไม ไม่ให้ กับเจ้าไก่ต่อ และให้ผลเร็วมาก เก้งตัวนั้น อาจจะมีบุญ พอสมควร แต่ต้องไปเกิดเป็นเก้ง ใช้กรรม แต่ ต้องมาโดนยิงตาย ผลไปให้เมีย ซึ่งแน่นอน เมียย่อมยิน ดีกลับผัว ซึ่งฆ่าเก้ง ท้องแก่ และกิน ทั้งครอบครัว ชีวิต ๒ ชีวิต มาตายลง อย่างน่าเวทนา เขาเรียกตาย ทั้งกลม ขอให้ทุกท่านเก็บไปคิดครับ ทำไมถึงเป็นเช่นนั้นครับ แต่ผมเอง ก็ทำกรรมมาไม่ใช่น้อย แต่ก็พยายาม จะไม่ไปตาม คิดถึงมันที่เป็นอดีดไปแล้ว ทำบุญ อุทิศ กุศล ไปให้ทุกวัน คนที่ไม่เคยทำความผิดนั้นย่อมไม่มีครับ จบแค่นี้แหละครับ

 

อนุโมทนาสาธุกับเรื่องนี้ด้วยนะค่ะ เรื่องกฎแห่งกรรมมีจริงๆ

 

อ่านแล้วนึกถึงวันก่อนๆ เมื่อ ปีกว่าๆ เห็นจะได้
ผมกับเพื่อนได้มีความคิดจะปล่อยปลา ปล่อยกบ เพื่อนเป็นสิริมงคล
วันนั้นก้อได้ซื้อปลามาจำนวนหนึ่งและกบ2ตัวมาจากร้านค้า
หลังจากนั้นก้อได้นำไปปล่อยที่แอ่งน้ำ ใกล้ๆ แถวนั้น
ปล่อยปลาเสร็จปุ๊บ ผมก้อบรรจง แกะถุงกบและปล่อยกบทั้ง2ตัว ไว้ข้างๆแอ่งน้ำ
เวลานั้นไม่รู้ผมอุตริ คิดอะไร คิดว่ากบอาจจะอยากลงน้ำ(คิดว่าห่างน้ำมานาน) จึงได้เอาไม้เขี่ยกบทั้งสองตัวลงน้ำ หลังจากนั้น ก้อเห็นทั้งคู่ว่ายน้ำอยู่ดีดี และก้โดนพวกบรรดาปลาใหญ่ กัดกินจนขาขาดและในที่สุดทั้งตัวกบได้หายลงไปในน้ำ ตอนนั้รู้สึกหดหู่เป็นอย่างมาก ใจอยากจะมาปล่อยทำบุญแต่กลับทำมันตายซะอย่างนั้น ไม่ทราบว่าจะบาปเบา หรือบาปหนักแค่ไหน แค่นี้ครับเรื่องของผมกะกบ

 

เป็นกรรมระหว่างปลา กับ กบ ครับ อย่าคิดมาก