ประสบการณ์วัตถุมงคล หลวงพ่อพระราชพรหมยาน วัดท่าซุง

ขอนำบุญมาฝากทุกๆท่าน...ครับ

 

อนุโมทนาด้วยครับพี่อุดม... (^_^) ภาพสวยมากกกกกกกกกกก

 

อนุโมทนาพี่วันที่มาบอกกล่าวบุญนะครับ...เข้าไปอ่านกระทู้พี่วันเหมือนกัน แต่โพสต์ตอบไม่ได้ครับ เขาบอกไม่มีสิทธิ์โพสต์...

พี่อุดมสมพร..ภาพสวยมากครับ...อนุโมทนาครับ ที่นำภาพวัดมาฝากกันให้หายคิดถึง...

 

รู้สึกว่าจะเป็นเมื่อวัน สองวันก่อนนะครับ ระบบจะเป็นอยู่ช่วงนึง ผมจะเข้ามาเม้นท์ต่อคนอื่นก็ไม่ได้เหมือนกัน

คุณพิทยาครับ ผมก็รออ่านอยู่เหมือนกันครับ ประสบการณ์วัตถุมงคลของหลวงพ่อเรื่องที่ 5 นะครับ

 

...ต้องขออภัยครับพี่วันที่มาช้า พอดีช่วงนี้มาต่างจังหวัดอยู่ครับ จะว่าไปเรื่องวัตถุมงคลของหลวงพ่อท่านนั้นเล่าสามคืนสามวันก็คงไม่จบ เพราะเจอกันอยู่ทุกวี่ทุกวัน คนที่ใช้วัตถุมงคลของหลวงพ่อคงสัมผัสกันได้ด้วยตัวเองนะครับ เมื่อวานเจอพายุฤดูร้อนที่แถวอีสาน ไฟก็ดับ ลมแรงมาก ด้วยประสบการณ์ที่เจอพายุฤดูร้อนมาหลายครั้ง เกิดความกลัวขึ้นมา.. ก็ขออาราธนาบารมีองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า หลวงพ่อ เทพพรหม คุณครูบาอาจารย์ท่านช่วย ปลุกผ้ายันต์พิชัยสงครามสี่ผืน ( คิดเอาว่ากลัวตายขนาดไหน แหะๆ ^^” ) แต่ก็แปลกแต่จริง..ลมแรงๆ ฟ้าเปรี้ยงๆนั้นก็สงบลงน่าอัศจรรย์ เหลือเพียงฝนและลมเบาๆเท่านั้น...รอดไปอีกครั้งครับ... บ่ายๆจะมาเล่าเรื่องที่ค้างไว้ต่อให้ฟังครับพี่...

 

ประสบการณ์กับวัตถุมงคลของหลวงพ่อ สุดยอดมากๆครับคุณวิทยา

รออ่านอยู่เลยครับ

 

ผมรอฟัง รออ่านประสบการณ์อันทรงคุณค่าอยู่นะครับ

 

...ต้องขออภัยพี่วัน และ คุณ Chopper1972 ( 1972 นี่คือปีเกิดหรือเปล่าครับ ถ้าใช่ เกิดปีเดียวกับผมเลย...) ... เพิ่งขับรถฝ่าพายุฤดูร้อนมาถึงบ้านได้หมาดๆ เดี๋ยวต่อเรื่องที่ผมค้างไว้แล้วกันนะครับ..เพื่อมิให้เป็นการเสียเวลา...

…..ขอออกตัวก่อนนะครับว่า เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับสร้อยเส้นที่ผมโชว์ภาพไว้ล้วนๆ ซึ่งผมถือว่าเป็นเรื่องที่สุดแล้วสำหรับผม บางท่านอาจจะคิดว่า สงสัยต้องประสบการณ์เฉียดตาย อุบัติเหตุ หรือ อะไรประมาณนั้น แต่เรื่องนี้ ไม่เกี่ยวกับอุบัติเหตุหรืออะไรที่น่าหวาดเสียวใดๆเลยซักนิด ดังนั้นอาจจะไม่น่าตื่นเต้นอย่างที่หวังกัน.. แต่ทำไมผมจึงประทับใจและอัศจรรย์ใจเป็นอย่างมาก เรื่องที่ท่านจะอ่านต่อไปนี้ ผมขอยืนยันว่าเป็นเรื่องจริงที่ผมประสบด้วยตัวเอง เรื่องที่จะเล่านี้เล่าให้ฟังในหมู่ลูกศิษย์ที่ศรัทธาองค์หลวงพ่อ ผมเล่าเพื่อเป็นการเสริมสร้างศรัทธาในหมู่ลูกศิษย์ และ เพื่อบูชาความดีคุณครูบาอาจารย์ที่ท่านมีต่อผมอย่างสุดประมาณเท่านั้น ท่านผู้อ่านโปรดใช้วิจารณญาณของตัวท่านเองนะครับ...
....ย้อนไปหลังจากที่ผมจบการศึกษามาได้ประมาณสามปี ปีนั้นผมขอเวรลาพักร้อนหลายวัน จึงชวนเพื่อนๆน้องๆที่ทำงาน ไปพักผ่อนกันที่เกาะสมุย ผมเองก็อาราธนาบารมีสร้อยประจำตัวไป ให้ท่านปกป้องคุ้มครองให้ปลอดภัย ไม่ให้มีอุปสรรคใดๆในระหว่างขับรถไปเที่ยวนั้น ซึ่งทุกอย่างก็เป็นไปด้วยความเรียบร้อยทุกประการ สร้อยนั้น เมื่อกลับมาผมก็จะถอดห้อยไว้ที่หน้าต่างโรงแรม เพราะไม่มีที่แขวน ผมเองไม่อยากวางท่านไว้บนโต๊ะหรือพื้น ซึ่งผมก็ปฏิบัติแบบนี้เป็นประจำ เหตุนี้เองทำให้สร้อยอยู่แปลกแยกออกไปกับสิ่งของอื่นๆ..ตอนขากลับ เก็บของเสร็จ เราก็ขับรถออกไปรอขึ้นเรืองข้ามฝากเพื่อกลับกรุงเทพฯ ขณะรอนั้นเอง ผมก็ใจหายวาบ เมื่อนึกถึงบางสิ่งบางอย่างขึ้นได้....ครับ..ด้วยความรีบกลัวไม่ทันเรือ..ทำให้ผมลืมสร้อยเสียสนิท...จะทำยังไงดีล่ะ กลับไปเอาก็ไม่ทันซะแล้ว ความรู้สึกผูกพัน และเสียดายเกิดขึ้นอย่างไม่มีประมาณได้ แต่ทำไงได้ล่ะครับ ก็เราดันลืมเอง อยากจะเขกหัวตัวเองที่นิสัยขี้ลืมแก้ไม่หายอย่างไม่น่าให้อภัย...ทำได้อย่างเดียวคือ พยายามตัดใจไม่ให้ยึดติดอย่างที่หลวงพ่อท่านสอน...แต่ท่านเอย ปุถุชนกิเลสหนาอย่างผมหรือจะทำกันได้ง่ายๆ...ผมกลับมาถึงกรุงเทพด้วยอารมณ์เศร้าสร้อย...ด้วยอาลัยสร้อยพระประจำตัวหลือกำลัง...จะไปบูชาองค์ปฐมมาใหม่ ตอนนั้นราคาก็ขึ้นไปหกหมื่นเรียบร้อยแล้ว คงไม่มีกำลังเป็นแน่...ได้แต่โทษความขี้ลืมของตัวเอง และคิดว่า ตัวเองคงหมดวาสนาครอบครองเพียงเท่านี้ คิดถึงคนที่เก็บสร้อยได้ เขาจะรู้บ้างมั้ยนะว่า เขาโชคดีแค่ไหน แต่เขาจะรู้จักหรือเปล่าว่า สร้อยเส้นนั้นเป็นพระของหลวงพ่อ และ มีคุณค่ามากมายมหาศาลแค่ไหน ... แต่เอาเถอะ เขาคงมีวาสนาต่อพระ เรานั้นคงต้องทำใจ อย่ายึดติดๆ ได้ยศเสื่อมยศ ได้ลาภเสื่อมลาภ...สัตว์โลกย่อมพลัดพลากจากของรักของชอบใจทั้งหมดทั้งสิ้น...ต้องทำใจๆ ..ได้แต่คิดวนๆเวียนๆอยู่เช่นนี้..

 

….ผ่านพ้นไปสามวัน ผมลงเวรกลับจากโรงพยาบาล กลับมาถึงห้องพัก สายตามองไปที่ผมแขวนพระไว้เป็นประจำ ปกตินั้นมีแต่ความว่างเปล่า เพราะไม่มีสร้อยเส้นนั้นแล้ว วันนี้ก็เช่นกัน ผมมองไปด้วยสายตาและหัวใจที่เย็นชาเหมือนเช่นเคย คงมองไปตามความเคยชินเท่านั้นเอง..เพราะไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นอะไร แต่แล้วผมกลับยืนตัวแข็งทื่อด้วยความตกตะลึง...วันนี้ไม่เป็นเช่นวันก่อนๆ เพราะสร้อยพระของผมกลับมาแขวนอยู่ที่เดิมอย่างเรียบร้อย...คงไม่ต้องบอกหรอกนะครับว่า ผมจะดีใจมากมายมหาศาลแค่ไหนที่ได้พระคืน และ เหนือสิ่งอื่นใดคือ คำถามในใจที่ผมตอบตัวเองไม่ได้ว่า...สร้อยเส้นนี้กลับมาห้อยอยู่ที่ห้องผมได้อย่างไร ในเมื่อผมลืมไว้ไกลถึงเกาะสมุย...และห้องนี้ผมก็อาศัยอยู่คนเดียว ปกติไปทำงานผมก็ล็อคไว้เรียบร้อยทุกครั้ง...แล้วใครกันล่ะที่นำพระมาคืนให้...เขาผ่านประตูเข้ามาได้อย่างไร...ผมต้องก้มลงกราบองค์หลวงพ่อด้วยความซาบซึ้งเต็มหัวใจ คงไม่ต้องกล่าวถึงความอัศจรรย์ใจ ที่มันมีมากล้นหัวใจ ณ นาทีนั้นกระมังครับ..มันเหลือเชื่อเป็นที่สุดสำหรับผม...
….แต่ก็ใช่ว่า ผมจะเข็ดหรอกนะท่าน ผ่านไปอีกหลายปี ผมก็ไปลืมสร้อยไว้ที่ โรงแรมที่จ.นครพนม อีก และเช่นเคย ผ่านไปสามวัน สร้อยก็กลับมาแขวนอยู่ที่ห้องผมที่บ้านอีกครั้ง นี่เป็นครั้งที่สอง....( ช่วงนี้ผมกลับมาอยู่บ้านที่กาฬสินธุ์แล้วครับ )
….และ ครั้งที่สาม ผมไปลืมไว้อีกครั้งที่ โรงแรม จ.มุกดาหาร แต่ก็ยังอุ่นใจ คิดด้วยความย่ามใจว่า ยังไงเสีย อีกสามวันก็คงจะกลับมาที่บ้านเองเช่นเดิม....แต่อนิจจา ผ่านไปสามวันก็แล้ว ก็ไม่มีวี่แวว เจ็ดวันก็แล้ว เดือนหนึ่ง จวบจนเป็นปี จนผมทำใจแล้วว่า คราวนี้ท่านคงจะลงโทษที่ผมไม่ค่อยเอาใจใส่สร้อยเท่าที่ควรกระมัง คงไม่ได้คืนแล้ว...แม้จะค้นทุกซอกทุกมุมของบ้านก็ไร้ซึ่งวี่แวว...จนผมย้ายกลับมาอยู่ที่อยุธยา...

 

…..ประมาณเที่ยงวันถัดมา สิ่งที่ผมคิดว่าเป็นอุปาทานก็แสดงให้เห็น...พี่เขยเดินมาถามผมอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยว่า “ สร้อยที่หาอยู่เนี่ย มีพระพุทธชินราชกรอบสีแดงๆหรือเปล่า “....ผมก็งง เพราะไม่ได้พูดเรื่องนี้กับใครมานานมาก ตอบไปแบบไม่ต้องคิดเลยว่า “ใช่ครับ”...แล้วพี่เขยก็เดินขึ้นไปบนบ้าน พร้อมกับถือสร้อยเส้นนึงมาให้...ใช่ครับ สร้อยพระของผมจริงๆ ...”เส้นนี้หรือเปล่า” ...พี่เขยถาม ผมตอบไปว่า “ใช่ครับ...แล้วพี่เจอที่ไหน”....แกตอบว่า “ก็เจอในย่ามพี่ที่อยู่บนหัวเตียงนอนแกน่ะ”....ครับ อีกครั้งที่ผมหาคำตอบไม่ได้ ก็ไอ้ย่ามพระที่ผมหามากี่ร้อยรอบ กว่าห้าปี ไม่เคยมีแม้แต่เงาสร้อยเส้นนี้ ไม่ต้องพูดถึงย่ามที่พี่เขยเอ่ยถึงหรอก ผมค้นมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า...เมื่อวานผมก็เพิ่งค้นไปหยกๆ ยังไงก็ไม่มีสร้อยเส้นนี้อยู่อย่างแน่นอนครับ....เป็นอีกครั้งหนึ่งที่ไม่ต้องบอกว่า ผมดีใจแค่ไหนที่ได้ท่านกลับคืน หลังจากวันนั้นจวบจนวันนี้ ผมก็ไม่กล้าลืมท่านไว้ที่ไหนอีก กลัวจริงๆครับว่า ถ้ามีอีกครั้ง ครั้งนี้ท่านคงไปลับไม่กลับมาแน่... ...นี่แหละครับ เรื่องประสบการณ์พระหลวงพ่อที่เหลือเชื่อ จับต้องเป็นรูปธรรมและประทับใจผมที่สุด ... สำหรับผมแล้วมันทั้งอัศจรรย์ใจสุดประมาณ มันไม่น่าจะเป็นไปได้ แต่ก็เป็นไปแล้ว และ ผมก็เจอด้วยตัวเองโดยไม่ได้ฟังมาจากคนอื่น... ผมขอยืนยันอีกครั้งนะครับว่า เป็นเรื่องจริง มิได้ปั้นแต่งเรื่องขึ้นแต่ประการใด ...จากประสบการณ์ที่ผมกล่าวมานี้ ถ้าขนาดพระในสร้อยผมท่าน “เสด็จกลับ” มาได้แบบนี้ เรื่องอื่นๆคงไม่ต้องพูดถึงแล้วกระมัง ว่า "สมบัติพ่อให้ " ที่หลวงพ่อท่านเมตตาให้ไว้แก่ลูกหลานนั้นจะมีพุทธคุณมากมายมหาศาลแค่ไหน... พี่ๆน้องๆล่ะครับ อ่านเรื่องของผมแล้วมีความเห็นอย่างไรบ้าง .... มาร่วมแชร์ประสบการณ์กันนะครับ...<O</O

 

ประสบการณ์ของคุณวิทยากับวัตถุมงคลของหลวงพ่อถือว่าสุดยอดมากครับ โดยเฉพาะกับสมเด็จองค์ปฐมลอยองค์

ความศักดิ์สิทธิ์ขององค์พระและเทวดาที่รักษาแสดงให้เห็นเป็นที่อัศจรรย์จริงๆครับ

 

....
ใช่ครับสุดยอดจริงๆ...........

ผมเกิดปีเดียวกับคุณวิทยาจริงๆครับ....

 

ครับพี่วัน...คุณช็อปเปอร์ ( ดีใจจังมีเพื่อนเกิดปีเดียวกันล่ะ ) ถ้าผมไม่เจอกับตัวเองก็คงไม่เชื่อหรอกครับ ปกติเป็นคนขี้สงสัยอย่างร้ายกาจ ไม่ค่อยเชื่ออะไรง่ายๆ ถ้าฟังจากคนอื่นผมก็อาจจะเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่เจอกับตัวเองนี่ พูดไม่ออกจริงๆครับ พระหลวงพ่อนี่ท่านศักดิ์สิทธิ์จริงๆ...

 

อ่านเรื่องราวของคุณวิทยาแล้ว น้ำตาก็ไหลออกมาพร้อมกันความตื้นตันใจที่หลวงพ่อท่านมีให้กับลูกหลานครับ พิมพ์ต่อไม่ได้แล้วครับบ

 

ประสบการณ์คุณวิทยาสุดยอดจริงๆค่ะ ^_^ สวดคาถาเงินล้าน อธิษฐานทุกวันเลย ขอให้ได้บูชาสมเด็จองค์ปฐมรุ่นแรก ที่เหลือแล้วแต่บุญวาสนา

 

ขอให้สมปรารถนานะครับ จริงๆสมเด็จองค์ปฐมองค์นี้ผมก็ไม่ได้บูชามาเองหรอก ตอนไปวัดครั้งแรกอยากได้ใจจะขาด แต่ราคา 400 บาทในตอนนั้น แพงมากสำหรับนักศึกษาที่ยังแบมือขอพ่อขอแม่อยู่ ... บอกตามตรงว่า ไม่มีปัญญาบูชาครับ ผมก็ใช้วิธีเดียวกันกับคุณ dawnduck นี่แหละ...แล้วก็สมหวังจริงๆครับ วันหนึ่งพี่ที่พาผมไปวัดคราวนั้น ท่านก็เดินเอาสมเด็จองค์ปฐมรุ่นสองมาให้ ... บอกว่า ไปถวายสังฆทานหลวงพ่อที่สายลม เลยบูชามาให้..พี่เขาให้เปล่าๆไม่เอาตังค์นะครับ คงจำได้นะครับว่า ตอนนี้ท่านก็บวชไม่สึก ผมก็เลยได้มีวาสนาได้แขวนสมเด็จองค์ปฐมกับเขาบ้าง ด้วยเมตตาของหลวงพี่นั่นแล..

อ่านแล้วดีใจนะครับ ที่ได้มีโอกาสมาเล่าเรื่องราวให้พี่น้องร่วมพ่อเดียวกันฟัง...แล้วเกิดประโยชน์ขึ้นมาบ้าง... เราจงภูมิใจเถิดครับที่ได้เกิดเป็นลูกหลานท่าน หลวงพ่อท่านเมตตาไม่มีประมาณจริงๆ...

 

ได้รับหนังสือเรียบร้อยแล้วนะคะคุณDanainan ขอบพระคุณมากเลยค่ะที่เป็นธุระให้^_^

 

ขอแนะนำหนังสือน่าอ่านจากวัดถ้ำเขาวง ครับ เป็นไฟล์ pdf เช่น อย่าประมาทเลยลูก เสียงจากถ้ำฉบับต่างๆ
http://issuu.com/watkhaowong