ใครว่าง.. เข้ามาต่อกลอนกันค่ะ

คิดนานอาจร้าง ลางเลือน
เหมือนเดือนลาร้าง อับแสง
พอคลายทุกข์ได้ เปลี่ยนแปลง
ใยแกล้งหลบลี้ ลืมเลือน

 

มิคิด.. หลบลี้.. หนีหาย
ภารกิจ.. มากมาย.. รุมเร้า
ดูเพื่อน.. แต่งกลอน.. บางเบา
ยามเหงา.. รีบเข้า.. มาเปิดดู

ขอบคุณ.. เพื่อนเพื่อน.. ร่วมต่อ
ก่อเกิด.. บทกลอน.. หลากหลาย
เชิญเข้า.. มาเขียน.. ให้มากมาย
กระทู้กลอน.. ไม่กลาย.. ร้างผู้คน

 

อีกวัน.. ผันผ่าน.. เนิ่นนาน
ยังคร้าน.. ผลัดวัน.. ทุกสิ่ง
นอนหลับ.. ตื่นขึ้น.. ประวิง
ขอพักพิง.. ให้หาย.. เหนื่อยใจ

จะหา.. ใครมา.. เป็นคู่
สมรู้.. ร่วมคิด.. สำเร็จหมาย
คิดเอง.. เออเอง.. ไปมากมาย
คงได้แต่.. ทำร้าย.. ตัวเอง

อยากมี.. เพียงเพื่อน.. ร่วมทาง
สรรสร้าง.. สิ่งดีๆ .. ดังประสงค์
ไม่ทอดทิ้ง.. ร่วมกัน.. ดำรง
ให้คง.. มั่นหมาย.. ถึงปลายทาง

 

ผ่านไปแล้วอีกวันอย่างเงียบเหงา มีเพียงเราที่ยังเดินอยู่ตรงนี้
ทางแคบๆ เรื่อยเปื่อยอย่างรอรี ทุกข์ล้นปรี่ใครหนอช่วยแบ่งเบา
จะมองไปทางใดก็มืดมิด เดินทางผิดหรือถูกตอบได้ไหม
ใครอยู่บ้างขอช่วยตัดสินใจ ทางยังไปอีกไกลร่วมช่วยกัน

 

แวะมา อ่านกลอน อ่อนหวาน
ขอทักทาย ทุกท่าน ในวันใหม่
ก่อนจะเริ่ม ตรงนี้ ที่ใจ
เพื่อจะก้าว ต่อไป ตราบเท่านาน


(deejai)

 

...กำลังใจนี้พี่มอบให้ไลล่าหนอ
อย่าเพิ่งท้อเดินต่อไปด้วยใจมั่น
ทุกข์ล้นปรี่มีมากล้นคนนับพัน
มีหรือนั่นที่จะสุขทุกวันคืน
สัจธรรมคู่โลกมีโศกสุข
เมื่อมีทุกข์ครั้งใดใจสุดฝืน
กำลังใจแม้หาไม่ได้จากผู้อื่น
ก็จงยืนหยัดสู้ได้ด้วยใจเรา (ให้กำลังใจตัวเอง อิอิอิ)...(kiss)

 

ทุกข์ก็วาง สุขก็วาง นะเธอจ๋า
ยามอ่อนล้า ก็นั่งลง ปลงสังขาร
อดีต...... ที่ผ่านไป เมื่อวันวาน
อย่าทรมาณ ตัวตน กลลวงใจ

(คนแปลกหน้า แวะมาเยือนจ้ะ)

 

ใดใดในโลกล้วน.. อนิจจัง
ทุกอย่างล้วนภินท์พัง.. มายา น่าพิศวง
เกิดแก่เจ็บตาย... วายชนม์
จงละทิ้งตัวตน... (อย่า)..สำคัญหมาย กายใจ

(แขกแปลกหน้า แวะให้กำลังใจครับ)

 

ผ่านมา แวะ หมาย ทายทัก
ก่อนจัก ก้าวผ่าน วันใหม่
ยิ้ม ยิ้ม ล้อ ล้อ พอใจ
คืออะไร เพื่ออะไร นะใจเรา

 

จะบากบั่นพากเพียร..เรียนฝึกฝน
จะอดทนภาวนามั่น..ไม่หวั่นไหว
แม้ลำบากจะลองสู้..ด้วยตั้งใจ
แม้จะหมดลมหายใจ..ขอลองดู

 

หาก..some one แต่งไปอย่างมั่วๆ
อย่านึกกลัวมาช่วยกันแต่งกลอนหลอน
เพื่อนๆ อย่า..หลบลี้หนีจากจร
ร่วมแต่งกลอนเพลิดเพลินเจริญใจ

 

หากแต่ว่า.. โลกนี้.. ยังสมมุติ
กิเลสหยุด.. หลุดไม่พ้น.. ร้อยรัดเข็ญ
สังโยชน์สิบ.. ได้สักข้อ.. คงยากเย็น
เพราะยังเห็น.. ความไม่รู้.. อยู่ท่วมใจ

พยายาม.. ทุกวัน.. อยู่นั่นแล้ว
กิเลสแผ่ว.. บางเบา.. ลงไหมหนา
อยากอยู่เย็น.. เป็นสุข.. ทุกเวลา
อยากอยู่อย่าง.. ลดอัตตา.. ในตัวตน

 

หากยึดสุข.. คงจะหยุด.. แค่ตรงนี้
ที่ที่มี.. แค่ตัวเธอ.. และตัวฉัน
ไม่ยึดสุข.. ไม่อาจหยุด.. ได้โดยพลัน
หนทางนั้น.. คงไปถึง.. ซึ่งนิพพาน

 

ยามมีสุข.. ใครเล่า.. นึกถึงทุกข์
ยามมีทุกข์.. เร่งวันคืน.. ให้ผ่านผัน
ฝึกสติ.. ตามรู้.. มิเท่าทัน
เพราะคืนวัน.. ยังผัน.. ไปตามมี

 

แค่คุ้นเคย.. นี่แหละ.. ช่างร้ายนัก
อยากจะทัก.. กลับกลาย.. เหมือนของเล่น
ก็แค่รู้.. อยากรู้ไป.. รู้ให้เป็น
ไม่อยากเห็น.. ชีวิตเรา.. แสนเศร้าใจ

( ยินดีมากๆ ค่ะ ที่ว่างๆ เพื่อนๆ จะเข้ามาร่วมแต่งกลอนกันค่ะ... )

 

ยินดี รับคำ ทายทัก
ร่วมถัก ทอคำ แต่งกลอนขาน
ร่วมเดิน ร่วมสร้าง ตำนาน
ลำนำกลอน อ่อนหวาน ด้วยใจ

 

กำลังใจ.. แม้สร้าง.. ด้วยตัวเอง
ยังกริ่งเกรง.. ว่าจะสร้าง.. ได้แค่ไหน
ขอขอบคุณ.. พี่เกตุ.. ร่วมให้ใจ
จะจดจำ.. มิตรภาพไว้.. มิลืมเลือน

 

อยากจะวาง สิ่งสมมุติ ในทุกสิ่ง
อวิชชาสิง เกาะหนึบ อย่างแน่นเหนียว
อยากจะตัด ตัวรู้ ออกนักเชียว
ตัวไม่รู้ ยังยึดเหนี่ยว ตามกันไป

( ยินดีค่ะ... คนแปลกหน้า...)

 

อนิจจังเที่ยงแท้.. จริงแน่
ทุกขังนั้นก็แย่.. น่าใจหาย
ต้องใช้อนัตตาแก้.. จะได้สบาย
กวางเดินดงเขียนหมาย.. บอกไว้ ในกลอน

( ขอบคุณ สำหรับกำลังใจมากมาย จาก แขกแปลกหน้าค่ะ... )

 

เพื่ออะไร.. ก็เพื่อ.. มิตรภาพ
ปลึ้มปลาบ.. ซึมซาบ.. เพื่อนใหม่
จะได้ก้าว.. ผ่านวัน.. ร่วมกันไป
เป็นเพื่อนไว้.. ไม่เหงา.. เพราะมีกัน

( ยินดีที่แวะมาทักทาย นะคะ )