ทําไงครับผมมึนๆกับภพภูมิ ว่าผมเป็นพุทธภูมิ ปักเจกภูมิหรือสาวกภูมิกันแน่

ตัวผมตอนนี้ปราถนาพุทธภูมิ แต่ก็มึนๆงง อยู่ คือไม่แน่วแน่ ว่าจะเอาไงดี ถ้าเราบําเพ็ญมา แล้วสุดท้ายไม่ได้เป็นพระพุทธเจ้าก็เสียเวลากันพอดี แต่เราก็อยากจะบรรลุธรรมให้หมด (พระสัพพัญญู) แล้วก็อยากพาคนไปนิพพานด้วย ไปคนเดียวมันเหงาๆต้องไปกันเยอะๆ แต่ถ้าเราปราถนาสาวกภูมิ พระสัพพัญญูเราก็ไม่มี แต่ก็พา

คนไปนิพพานได้ไม่เท่าพระพุทธเจ้า แต่สาวกภูมินั้นง่ายกว่ามากๆได้บรรลุนิพพาน
ปักเจกภูมิ ถ้าเราได้เป็นพระปักเจกพุทธเจ้า ก่อนจะเป็นเราก็กลัวจะทํากรรมหนักเหมือนพระเทวทัต พอได้เป็นพระสัพพัญญูก็มี มันน่าจะมีวิธีทําให้พระปักเจกพุทธเจ้าสอนธรรมแล้วได้บรรลุมรรคผลแบบพระพุทธเจ้าบ้าง
(คือผมลองมาคิด พระปักเจกพุทธเจ้า เป็นพระสัพพัญญูน่าจะมีวิธีให้คนได้ไปนิพพานบ้าง แต่สอนได้อยู่ในศีลสมาธิปัญญา ผมไม่แน่ใจว่าสอนอภิญญาด้วยรึเปล่า)

 

ก็ คุณ ปรุงแต่งไง คุณเลยเป็นทุกข์
ทุกอย่างก็แค่สิ่งสมมุติไปสนใจทำไม

 

เห็นด้วย

 

คุณปฏิบัติต่อไปเถอะนะครับ....เมื่อถึงเวลาความเด่นชัดมันก็จะปรากฏของมันเอง....ของอย่างนี้มันจะฟ้องขึ้นที่ใจเรานะครับ....

 

ผมเห็นด้วยกัยคุณ Phanudet นะครับ ดูเหมือนคุณจะมีข้อสงสัยตลอดเวลา
อยากให้ปฏิบัติไปเรื่อย ๆ มากกว่าการตั้งข้อสงสัย ถึงเวลาคำตอบจะปรากฏชัดขึ้นมาเอง.

 

ปฏิบัติไปเรื่อยๆก่อนครับ(ทาน ศีล ภาวนา)ไม่ต้องสนใจว่าเราปรารถนาแบบไหน สักระยะหนึ่งเมื่อเรามองเห็นโลกตามความเป็นจริง(ด้วยใจบริสุทธิ์) เห็นภัยในวัฏสงสาร หรือเห็นความทุกข์ของบุคลต่างๆ เหล่านี้จะเป็นคำตอบผุดขึ้นมาในใจให้เราเห็นเองครับแล้วก็ตัดสินใจเอาเองว่าจะเลือกแบบไหน สำหรับผมขอแค่สาวกภูมิก็พอแล้วครับ ทำไปเรื่อยๆครับ

 

พระปัจเจกพุทธเจ้า บำเพ็ญน้อยกว่า พระพุทธเจ้า เพราะ เวลาที่ต่างกัน คือ การบำเพ็ญกับหมู่คนทั้งหลาย ในเรื่องสาวกบารมีนี่แหละ
พระสาวกทั้งหลายมาพบพระโพธิสัตว์ ร่วมทำความดีด้วยกันใน 1 อสงไขยสุดท้าย

พระปัจเจกพุทธเจ้า ไม่ต้องทำ 1 อสงไขยสุดท้ายก็ได้

 

ผมก็เคยคิดแบบคุณนะ แต่เวลานี้ไม่อยากคิดมากแล้ว ขอทำปัจจุบันให้ดีที่สุดก็แล้วกัน เมื่อถึงเวลาก็น่าจะรู้ด้วยตนเอง

 

ขึ้นอยู่กับกำลังใจคุณมากกว่านะ กำลังใจแห่งพระโพธิสัตว์ ไม่กังวลหรือห่วงตัวเองเลยว่าจะลำบากแค่ไหน ต้องแลกกับอะไร จึงจะได้พระสัพพัญุตญาณมา ตกนรกกี่ครั้งก็ไม่หวั่น ขอเพียงให้ได้เป็นพระพุทธเจ้าในอนาคต ท่านก็ยอม ถ้าไม่ใช่แบบนี้ก็น่าจะเป็นสาวกภูมิมากกว่านะ

 

โอย ผมกําลังใจไม่ขนาดนั้น ถ้าตกนรกนี่มันต้องมีเหตุสมมุติ ว่าต้องตกนรกอสงไขย แบบไม่มีเหตุมีผลผมก็ไม่เอาา ถ้าตกนรกเพราะผมทําชั่วอันีน้โอเคยอมได้

โอเคครับผมจะพยายามต่อไปถ้าผมเป็นสาวกภูมิเดี่ยวขอพรจากพระพุทธเจ้าละกัน

 

ช่วงแรกก็มักจะมีข้อสงสัยต่างๆมากเป็นธรรมดา เมื่อสะสมบารมีไปเรื่อยๆ จนถึงครึ่งทางก็เริ่มมองเห็นข้อแตกต่าง ระหว่างสาวกภูมิ ปัจเจกภูมิ และพุทธภูมิ จากนั้นจะมุ่งตรงไปตามทางของตน จนบรรลุในที่สุด

ควรมั่นคงในศีล สมาธิ ปัญญา อยู่ตลอดเวลา
นรกเป็นสถานที่ไม่ควรไป แม้จะเป็นพระโพธิสัตว์ เพราะเป็นการเสียเวลาโดยใช่เหตุ
ส่วนมากที่ลงไปนั่นก็พวกบารมีต้น เพราะไม่มั่นคงในศีล สมาธิ ปัญญา ทำอะไรตามใจตัวเอง ไม่รู้จักคิด แม้ในสมัยปัจจุบันนี้ก็มีให้เห็นมากมายหลายคน จึงลงนรกกันเป็นว่าเล่น

พวกบารมีกลาง นี่เริ่มรู้ผลของบุญบาป มากขึ้นแล้ว เพราะล่อไปซะหลายขุมน่ะสิ เริ่มมีความมั่นคงในศีล สมาธิ ปัญญา มากขึ้น รู้จักคิดมากขึ้น แต่ก็มีเศษของกรรมตามมาสร้างความวิบัติ....ให้อีก

พวกบารมีปลาย มีความมั่นคงในศีล สมาธิ ปัญญา อยู่ตลอดเวลา คำว่าตกนรกนี่ไม่มี ส่วนมากจะบวชเป็นพระ แต่ที่เป็นคนธรรมดาก็มี มีความใกล้เคียงพระอริยะเจ้ามาก จนแทบแยกไม่ออก เพียงแต่ต่างกันนิดเดียวตรงจุดที่ว่า ยังปรารถนาที่จะมาเกิดอีก เพื่อช่วยสัตว์โลกให้พ้นจากวัฏฏะสงสาร เข้าสู่พระนิพพาน

พระปัจเจกพระพุทธเจ้า ท่านชอบปลีกวิเวกอยู่คนเดียวในป่าเขา ไม่ชอบเจอคนเยอะๆ ท่านสอนคนไปนิพพานได้ สอนอภิญญาก็ได้ ถ้ามีวาสนาไปเจอท่านในป่านะ

 

ถ้าคุณต้องการเป็นพระพุทธเจ้าคุณต้องเรียนรู้นรกทุกขุม สัตว์ทุกอย่างจนกว่าจะเข้าใจแจ่มแจ้ง ถ้ายังเรียนไม่ผ่านก็สอบซ่อม จนกว่าจะแตกฉานทุกสรรพสิ่งเพื่อมาสอนให้เขาเหล่านั้นเข้าใจ ลองคิดดูนะสัตว์ทุกชนิดและต้องรอพุทธพยากรณ์อีกเฮอเหนือย ยังมีปลีกย่อยอีกเพียบ

 

เข้าใจครับแต่กว่าจะมาเป็นพระพุทธเจ้าใช้เวลานานมาก น่าจะโอเค อะมั้งครับ

ผมคงตกนรก มาแล้วรู้สึกกลัว เลยขอไปสวรรค์ พรหมโลกดีกว่า

 

ต้องรู้จักเสียสละจริงๆให้ได้เสียก่อน หรือถ้าเดิมทีเป็นคนเสียสละอยู่แล้ว คือ ยอม....เพื่อคนอื่น ไม่เรียกร้องอะไรทั้งๆที่เรียกร้องได้ ไม่รู้สึกเสีย แต่รู้สึกว่าได้ทำในสิ่งที่ควรทำ คือ เสียสละเพื่อคนอื่น ทำไปเรื่อยๆ แล้วดีเองถ้ามันเป็นแบบนั้นอยู่แล้วโดยสันดาน มันก็ไม่แน่ว่า....

 

ไม่ครับ แต่ก่อนผมเป็นคนงก จะบอกว่างกก็ไม่ขนาดนั้น คือให้อะไรแล้วก็คิดว่า เราต้องได้การตอบแทนมาแน่ เช่น ผมให้ขนมเพื่อนผม พอผมหิว แล้วผมไปขอ ถ้าเค้าไม่ให้ก็ต้อง ทวนบุญคุณ ว่าแต่ก่อนเราให้นายนะตอนนี้นายไม่ให้เรา ตอนนี้ก็พยายามให้เพื่อละความโลภ

 

ขออนุญาติตอบ นะครับ ผมเองเคยเป็นเหมือนเจ้าของกระทู้ แต่ตอนนี้เจอคำตอบของตัวเองแล้ว ทุกอย่างเป็นสมมุติ มายาแม้นจะเป็มสมมุติแต่มันก็มีผลแก่ตัวเราลงนรกได้ไปสวรรค์ได้พรหมได้ไปเป็นเปรตได้อสุรกายได้เป็นสัตว์ได้ ลังเลนานสงสัยเยอะ อยากแนะนำเจ้าของกระทู้ไม่อยากให้เสียเวลาฟุ้ง แนะนำให้ภาวนะครับเพราะนั้นเป็นเพียงความคิด
เพราะถ้าเรายังไม่มั่นคงหรือมั่นใจการปรารถนาพุทธภูมิก็ไม่มั่นคงปัจเจกภูมิก็ไม่มั่้นคงหรือสาวกภูมิก็ไม่มั่นคงคือมันจับหลักอะไรไม่ได้ไม่เป็นประโยชน์ไม่เป็นสาระวันๆนั่งคิดแต่ความเสียดายว่าไม่ได้ช่วยสรรพสัตว์หรือกลัวจะลงนรกเลยต้องหาทางปฏิบัติเพื่อจะให้หลุดพ้นไปเลย ชีวิตคิดอยุ่แค่นี้ แต่ภูมิธรรมไม่ได้ก้าวหน้าเลยสุดท้ายจะไม่ได้อะไรเพราะคงที่มีความแน่วแน่ในเรื่องใดเรื่องหนึ่งเท่านั้นจึงจะทำอะไรสำเร็จ ตอนนี้อยากให้วางความคิดเรื่องนี้ไปก่อนถ้าเป็นพุทะภูมิจริงๆนิสัยมันจะออกมาเองถ้าเป็นปัจเจกหรือสาวกก็จะมีนิสัยของแต่ล่ะท่านออกมาเองไม่มีใครบอกได้จิตตัวเจ้าของเท่านั้นเป็นผู้รู้ ตอนนี้วางไปก่อนนะ
ไปเริ่ม ศีล สมาธิ ปัญญา หรือง่ายๆ ทาน ศีล ภาวนาก่อน ถ้าท่านภาวนาได้แล้วเมื่อถึงจุดจุดหนึ่งความคิดเรื่องนี้จะหายไปเองมันจะไม่ออกมาเป็นคำพูดนะ และจุดมุ่งหมายของท่านจะเิปิดทางให้ท่านเองไม่ว่าท่านจะปรารถนาเป็นอะไรก็ตาม ผมเคยเสียเวลามาหลายปีสุดท้ายไม่ได้อะไรเลยมีแต่เปลือกความคิดอยากเป็นนั้นเป็นนี้
เอาง่ายๆนะ ตายชาตินี้มั่นใจแค่ไหนว่าไม่ลงนรกช่วยตัวเองให้ได้ก่อนแล้วค่อยช่วยคนอื่น
จะช่วยแบบไหนสุดแล้วแต่วาสนาของท่านสร้างมาสุดท้าย จบลงที่เดียวกันทั้งสิ้น
ขอกล่าวอ้างคำครูอาจารย์หลวงตามหาบัวว่า "ชาตินี้เป็นชาติสุดท้ายของเรา เราจะไม่กลับมาเกิดอีก ตลอดอนันตกาล... กินใจไหมครับพระอรหันต์ของประเทศไทย
อย่าคิดนะว่าพระอรหันต์ช่วยใครไม่ได้เทวดา อินทร์ พรหม ท่านก็สามารถสอนได้ลองหาประวัติท่านอ่านดู และแนะนำให้ลองฟัง103.25 FM หรือหาโหลด ธรรมะชุดเตรียมพร้อมฟังนะครับ นี่ถ้าจิตท่านมาสายสาวกภูมิ แต่ถ้าท่านจะเป็นพุทธภูมิท่านก็ส้รางบารมีต่อในประเทศไทยมีตัวอย่างให้เห็นหลายๆท่านอย่างในหลวงของเราเป็นตนเป็นแบบอย่างนะ

 

สวากขาโต ภะ คะวะตาธัมโม สันทิฏฐิโก อะกาลิโก เอหิปัสสิโก โอปะนะยิโก ปัจจัตตังเวทิตัพโพ วิญญูหิติ

 

สิ่งที่คุณทำอยู่ เหมือนไม้ปักเลน สุดท้ายก็ไม่ได้อะไรเลย และกำลังสงสัย ทั้งที่มันก็เป็นเช่นนั้นเอง........ผมก็เคยเป็น ข้ามให้ได้นะครับ เป็นกำลังใจให้

 

ผมเป็นคนที่เสียสละเหมือนกันแต่บางสิ่งที่มันจำเป็นสำหรับเราเวลา คนอื่นมาขอมันก็หนักใจนิดๆ แต่พยายามไม่หนักใจเพราะอยากได้บุญ จะได้มีบารมีเยอะๆ

 

ลองดู

ก็ลองวางใจก่อน
ทำสมาธิ ให้จิตสงบพอประมาณ ทำจิตให้ผ่องใส หยุดคิด ใช้ใจเป็นใหญ่
ออกทำกิจในพระศาสนา แล้วหยั่งกำลังใจตนเอง ทำให้เป็นปกติสักระยะ

เผชิญสภาวะทางโลกด้วยการพิจารณาไปด้วย "อย่าคิด" ให้ใช้ใจพิจารณาง่ายๆ
เอาสติกำกับใจไปเรื่อยๆ ดูอาการใหวของใจตัว สักระยะ จากนั้นลองเอาสภาวะ
จิตที่นิ่งบ้างพอประมาณ สอบเข้ากับกิจที่ทำกรรมที่ก่อมาว่า"ใจเราอุปถัมภ์ลง
ไปในภูมิแบบไหน แล้วแช่มชื่นที่สุด" ทดลองหยั่งลงไปง่ายๆ โดยใช้ใจเป็นหลัก
ห้ามคิด วางเบาๆ ให้จิตผู้รู้ปรากฏแล้วถามลงไปครับ เมื่อถามแล้วก็ให้วางใจ
เสียด้วย "อย่าคิด"คาดคะเน หรือควานหาคำตอบใดๆทั้งสิ้น

ผู้คิดไม่รู้ ผู้รู้ไม่คิด วางสองส่วน ใด้สองส่วน วางหมดเลย ใด้หมดเลย

ลองทำดูครับ แต่ "ถ้ายังคิดๆๆๆ ก็ไม่มีทางใด้รู้แน่นอน"เพราะคำตอบนั้น อยู่ที่ใจ
เราเองครับ

ภูมิพุทธนั้นถ้าปรารถนาเป็นพระสัมมาสัมพุทธ ต้องกำลังใจดีและมั่น ต้องใช้
สติกำกับจิตให้ชัด แล้วตั้งอฐิษฐานลงไป แล้ววางคำตอบเสีย เหลือแต่สภาวะใจ
ใสๆกับปัญญาเต็มที่อย่างเดียวพอ แล้วคำตอบก็อาจจะออกมาเองครับ ง่ายๆ
ลองดูครับ เมื่อเหตุตรงผลย่อมเกิด ถ้าสร้างเหตุไม่ตรง ผลก็ไม่ตรง ผลไม่ตรง
คิดหาอย่างไรก็ไม่รู้ครับ

( ปล.ความเห็นส่วนตัวโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน )


Prateep S. ^_^