พื้นที่ปลอดภัยยามเกิดอภิมหันตภัย ในจังหวัดต่าง ๆ ของประเทศไทย

การที่ผู้เขียนให้ทุกคนควรหลบภัยอยู่ในถ้ำ ที่ใกล้ ๆ กับ
ที่ประดิษฐานพระบรมสารีริกธาตุ, พระธาตุก็ดี เพื่อให้
ทุกคนได้อยู่ในกระแสบุญบารมีที่พระองค์ท่านได้
แผ่เมตตาบารมีมาปกป้องคุ้มครองไว้ และบวกรวมกับพลังบารมี
ของเราทุกคนเช่นกัน ด้วยเหตุนี้ ผู้เขียนจึงแนะนำให้ทุกคน
หันหน้ามาปฏิบัติธรรม รักษาศีล นั่งสมาธิ เริ่มต้นเสียแต่
วันนี้เลยนะค่ะ สำหรับผู้ที่ยังไม่เคยคิดจะปฏิบัติธรรม

 

สมาชิกท่านใดที่สนใจประวัติศาสตร์เงาญี่ปุ่นในสยาม แนะนำลองหาอ่านหนังสือเล่มนี้เพิ่มเติมครับ เป็นเกร็ดประวัติศาสตร์บางส่วนและตราบาปของทหารแดนอาทิตย์อุทัยบนแผ่นดินไทย

เพิ่งตีพิมพ์เมื่อปีที่แล้วนี่เอง

" ทางรถไฟสายใต้ในเงาอาทิตย์อุทัย (THE SOUTHERN RAILWAYS IN THE SHADOW OF THE RISING SUN) "


ท้ายเล่มมีการนำเสนอหลักฐานการลงลายลักษณ์อักษรในสัญญาการจัดหา comfort women ระหว่างทางการไทยและญี่ปุ่น (มีทั้งจัดหาจากสถานบริการและจากหญิงสาวชาวบ้าน) สำหรับประจำตู้รถไฟญี่ปุ่น
รถไฟขบวนนี้จะบรรทุก comfort women ไปตามสถานีต่างๆเพื่อใช้บำเรอกามแก่เหล่าทหารญี่ปุ่น นอกจากนี้รู้สึกว่าจะมีคดีทหารญี่ปุ่นสังหารพระภิกษุ-สามเณรไทย ด้วยนะครับ


ส่วนตัวเชื่อว่า ประวัติศาสตร์ไม่ใช่เครื่องมือสร้างความเกลียดชัง
แต่เป็นเครื่องมือที่นำมาแก้ไขปัญหาความขัดแย้งในปัจจุบัน

แต่มนุษย์เองก็มักเผลอเล่นประวัติศาสตร์ซ้ำไปซ้ำมาอยู่เรื่อย

 

สะสมปัจจัย 4 แบบชนบทโบราณ

ภัยพิบัติที่คาดไม่ได้ว่าจะเกิดในปีนี้เป็นลักษณะใด แต่ทั้งน้ำท่วม คลื่นยักษ์หรือสงคราม ก็ต้องสะสมเครื่องอุปโภคบริโภคไว้ใช้ได้นานที่สุดและเพียงพอสำหรับทุกคน ถ้าสมาชิกเว็บนี้สะสมสิ่งเหล่านี้ไว้ให้มากๆและทุกๆคน ก็จะสามารถนำไปแบ่งปันเพื่อนสมาชิกที่อบยพมาจากที่อื่นๆ กรณีถิ่นที่อยู่ของสมาชิกอยู่ในบริเวณสงคราม ระเบิดนิวเคลียร์ตก สงครามเชื้อโรคชีวภาพ สารเคมี แก๊สพิษหรือเป็นทางผ่านของกองทัพฝ่ายตรงข้าม ถ้ารอดชีวิตไปได้จะไม่เสียชีวิตเนื่องจากการขาดน้ำขาดอาหาร ทุกๆบ้านควรมีไซโลต้นทางหรือยุ้งฉางเก็บข้าวเปลือกหรือใส่กระสอบเก็บไว้เพราะเก็บได้นานถึง3 ปี ข้าวสารเก็บได้สั้นมากเพราะมีมอดขึ้น ถ้าจะเก็บด้วยถังสุญญากาศก็เสียค่าใช้สูงซึ่งนิยมทำกันเมื่อสงครามโลก น่าเสียดายที่ยุ้งฉางไม่ค่อยมีเหลือเพราะถูกระบบการค้าข้าวปัจจุบันทำลายไป การมีบ้านหลังที่สองก็เป็นสิ่งที่ดีสำหรับคนอยู่ในเมือง ส่วนผู้ใดคิดจะนำเงินไปทำบุญก็โปรดเก็บไว้ก่อน ควรเอาเงินไปลงทุนสะสมสิ่งที่จำเป็นดีกว่าเช่นสะสมพลังงานไว้ โดยซื้อน้ำมัน แก๊สหุงต้ม โซลาร์เซล เพราะกว่าบุญจะให้ผลก็ต้องรอชาติหน้า(พระบอก) บุญที่ให้ผลในชาตินี้คือทำสมาธิ ภัยพิบัติบางอย่างเราสามารถรู้ล่วงหน้าได้หลายวันเช่น สงคราม จึงสามารถเตรียมตัวได้ทันหนีทัน ท่านที่เกิดทันเห็นการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในเขมรราวๆปี 2520 คงนึกภาพเขมรอบยพได้ชัดเจน พลเมืองเสียชีวิตนับล้านคน เคลื่อนที่ผ่านไปที่ดินใครสวนผลไม้ใครก็เก็บกินจนหมดไม่เหลือโดยเฉพาะไส้ของต้นกล้วยน้ำว้าถือเป็นอาหารชั้นดีในยุคนั้น ขณะที่เวียตนามใต้แตกเรือมนุษย์อบยพเข้าประเทศเรามากขึ้นๆทุกวัน วิธีการแก้ปัญหาคือ เขมรที่เดินเท้าเข้ามานับหมื่นๆคนทุกวันทางชายแดน ส่วนหนึ่งทางฝ่ายเราให้อาหารเขาแล้วส่งพวกเขากลับโดยฝ่าดงกับระเบิด พวกที่เดินลงไปกลับประเทศชุดแรกๆก็ถูกระเบิดเสียชีวิตไม่เหลือ เรื่องเรือมนุษย์ที่เวียตนามใต้หนีมาทางทะเลก็ถูกปล้นยึดเรือฆ่าเขาทิ้งศพลอยเกลื่อนทะเลตราด ปลาหมึกและกุ้งเกาะซากศพเต็มไปหมด บางส่วนกรณีที่จับได้ก็หุงหาอาหารให้เขากินแล้วพาไปยิงทิ้งทั้งหมดที่หลังเกาะก็มีหลายครั้ง ส่วนที่มีทองคำติดมาด้วยก็ไปซื้อเขาราคาถูกๆหรือใช้ติดสินบนไปต่างประเทศ ถ้าคนไทยต้องหนีเข้าประเทศอื่นคงถูกเขาใช้วิธีเดียวกันแบบนี้เช่นกัน วัดชนบทปัจจุบันน่าจะเป็นที่สะสมอาหารที่ดี เช่นการบริจาคข้าวเปลือกให้วัดคนเล็กคนละน้อย ได้วัดละ 10-20 เกวียน สีข้าวรับประทานกันในวัดบ้างเพราะวัดมีสมาชิกมากส่วนใหญ่พระไปบิณฑบาตรไม่พอฉันท์ การหาข้าวเปลือกมาเพิ่มเรื่อยๆหมุนเวียนกันไปทำให้ให้ทราบถึงแหล่งที่ซื้อข้าวเปลือกและสามารถหามาสะสมได้ทัน แต่ใจกลับไปคิดถึงเรื่องการใช้อาวุธ HARRP ทำให้เกิดแผ่นดินไหว สงครามนิวเคลียร์ การหนีกัมตภาพรังสี อาวุธชีวภาพ อาวุธเคมีหุ่นยนต์ที่ใช้ในสงครามตามที่พระเกษมวัดป่าสามแยกบอก (คลิป 7 ม.ค.55)เหล่านี้ต้องหาวิธีหนีให้เป็นหาวิธีรอดชีวิตให้ได้ ถ้าปี 55 นี้เมืองไทยขาดแคลนน้ำจืดตามที่พระเกษมบอกไว้ก็ถือว่ามีเวลาเตรียมการไม่มาก ส่วนเรื่องคลื่นยักษ์อาจเป็นผลของสงครามเพราะอ่าวไทยไม่ใช่บริเวณวงแหวนแห่งไฟ ผู้ใดที่ใช้วิธีแบกเป้ใบเดียวขึ้นหลังไปเดินเข้าป่าไปอาจเสียดายทีเตรียมไว้น้อยไป ถ้าหันกลับไปดูเหมือนคนไทยในยุคหลายสิบปีก่อนขณะเกิดสงครามโลกครั้งที่สองผู้ที่อาศัยอยู่ชนบทอยู่ได้สบายมากที่หายากลำบากก็คือไม้ขีดไฟและเสื้อผ้าเท่านั้น ในน้ำมีปลามีในมีข้าวจริงๆ มียุ้งฉางทุกบ้าน ที่เดือดร้อนในกรุงเทพฯก็หนีไปอยู่จังหวัดอยุธยาซึ่งเป็นบ้านนอกมากๆ เหตุการณ์สงบก็กลับไปทำมาหากินต่อ ก่อนเหตุการณ์น้ำท่วมกรุงเทพฯหลวงปู่ท่านบอกว่า รุกขเทวดาตามบ้านนอกจังหวัดทางภาคตะวันออกได้อบยพขึ้นที่สูงนานแล้วหลายเดือน นี่ก็ยังคอยดูว่าน้ำที่มีปริมาณมหาศาลกว่านี้จะมาอีกเมื่อไรแต่ท่านบอกว่าสงครามมาก่อนน้ำท่วม

 

ถ้ามันเกิดขึ้น เราจะกลับไปอยู่ใช้ชีวิตแบบดั้งเดิม จุดตะเกียง กินข้าวหุงจากหม้อเตาถ่าน
เก็บผักผลไม้ หาปูหาปลาแบบชนบท นอนกางมุ้งจุดไฟไล่ยุง เป้นแบบนี้ คนมีอันจะกินทำได้บ่

 

คุณ CopperOxide คุณ 479 คุณ vigo 1843
เขียนมาได้ถูกต้องแล้วค่ะ ประวัติศาสตร์หรือเรื่องราวในอดีต มีขึ้นมาเพื่อไว้
เป็นบรรทัดฐานในการที่จะได้เรียนรู้ทั้งสิ่งดีและสิ่งไม่ดี เพื่อปรับปรุงแก้ไข
ให้ดีขึ้นกว่าเดิม และไม่ให้ผิดพลาดเหมือนครั้งที่ผ่านมา

สำหรับเรื่องการครองชีพในชนบท มนุษย์ทุกคนย่อมปรับเอาตัวรอดได้เสมอ
เมื่อก่อนผู้เขียนทำงานในกรุงเทพฯ เป็นคนเมือง แต่พอมาอยู่ต่างจังหวัด
ตอนแรกก็หงุดหงิดใจนิดหน่อย เรื่องความสะดวกสบาย เพราะยุงเยอะ
น้ำ-ไฟ ก็ดับบ่อย อินเตอร์เน็ตก็ช้ามาก ไม่ทันใจ แต่เรื่องของอากาศที่นี่
อากาศดี รถก็ไม่ติด ผู้คนก็น่ารัก ผู้เขียนมาอยู่ที่นี่ ก็กลับกลายเป็นส่วนหนึ่ง
ของครอบครัวของผู้ที่มาทำงานให้เสียแล้ว ไม่ว่าพ่อแม่ญาติพี่น้อง
ทุก ๆ คนดู่แลเราเป็นอย่างดี

สำหรับเรื่องการเอาตัวรอดในยามเกิดภัยพิบัติ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของภัยสงคราม
และภัยทางธรรมชาติ ถ้าจับสังเกตุให้ดี ๆ ในหัวข้อเรื่องการเตรียมการรับมือ
ภัยพิบัติทางเศรษ่ฐกิจ ผู้เขียนจะเน้นเรื่องการทำมาหากินของแต่ละครัวเรือน
การทำงานกันเป็นกลุ่มของแต่ละชุมชน โดยใช้หลักการพึ่งพาตนเอง
นั่นคือการเตรียมความพร้อมของคนในชุมชน ที่จะสามารถช่วยเหลือตนเองได้
โดยเฉพาะปัจจัยขึ้นพื้นฐาน และเตรียมการรองรับในการที่จะเผื่อแผ่และช่วยเหลือ
ผู้อื่นและประเทศชาติได้ในยามเกิดวิกฤติ ผู้่เขียนพยายามบอกวิธีแก้ปัญหา
ให้กับทุกคนมาหลายปีแล้ว ตามที่เขียน แต่หาคนปฏิบัติได้น้อยมาก เพราะ
ทำไม่เป็น ดังนั้นปีนี้ที่กลับมาเขียนใหม่อีกครั้ง ก็เพื่อจะบอกแนวทางในการ
ทำงานและลงมือปฏิบัติได้อย่างไร ในเวลาที่เหลืออยู่ไม่นานนี้ ไว้ทุก ๆ คน
คอยติดตามอ่านทั้งสองกระทู้ของผู้เขียนไปพร้อม ๆ กันนะค่ะ

 

ผู้เขียนขอขอบคุณทุก ๆ ท่านนะค่ะ ที่ร่วมกันแสดงความคิดเห็น
ยามนี้สิ่งที่ชาติไทยต้องการมากที่สุด คือ เราทุกคนต้องมีความสามัคคี
ระดมพลัง ระดมความคิด ระดมความรู้ ระดมภูมิปัญญา ความรู้
ความสามารถ พละกำลังที่มีอยู่ทั้งหมด มาช่วยกันทำให้ประเทศชาติ
และคนในชาติรอดพ้นจากวิกฤติทั้งทางเศรษฐกิจและทางธรรมชาติให้ได้
ผู้เขียนนั้นถึงจะเขียนอะไรต่าง ๆ ออกมาก็จริง แต่ก็ไม่ใช่มีความรู้โดยรอบ
ไปเสียทั้งหมด ยินดีจริง ๆ นะค่ะ ที่ทุกคนในวันนี้ จะออกมาช่วยกัน
คนละไม้คนละมือ เพื่อประเทศและเพื่อในหลวงของเราทุก ๆ คน

 

ทำไมท่านอาจารย์และผู้รู้ทุก ๆ ท่าน จึงแนะนำว่า
คนดีเท่านั้นถึงจะรอด ก็ด้วยสาเหตุนี่แหละค่ะ
ถ้าคุณประพฤติชั่วมาตลอด แต่โชคดีได้ไปหลบภัย
ในสถานที่ ที่กล่าวมาข้างต้น แต่กรรมของคุณยังมี
ต่อให้หลบภัยในถ้ำ คุณก็อาจโดนหินหล่มทับใส่หัว
ก็เป็นได้ ไม่มีใครช่วยคุณได้รอดปลอดภัย ถ้าคุณ
ไม่สร้างบุญบารมีด้วยตัวของตัวเอง เรื่องเกิด-แก่-เจ็บ-ตาย
เป็นเรื่องธรรมดาของผู้ที่เกิดมาเป็นมนุษย์ แม้แต่
องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ท่านก็ยังไม่หลีก
พ้นความตายไปได้เลย

 

ปัจฉิมโอวาทที่พระพุทธองค์ทรงประทานไว้
ครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะเสด็จปรินิพพานว่า

“ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย บัดนี้เราตถาคตจะขอเตือน
เธอทั้งหลายสังขารทั้งหลายมีความเสื่อมไป
สิ้นไป เป็นธรรมดา เธอทั้งหลายจงรีบทำ
ประโยชน์ตน ประโยชน์ผู้อื่น ให้ถึงพร้อม
ด้วยความไม่ประมาทเถิด”

ดังนั้น สติก่อนตายเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดที่จะ
ทำให้เราไปเกิดในภพภูมิใด ดังเช่น

 

ในสมัยพุทธกาล มีพระภิกษุรูปหนึ่งบวชเป็นพระ
ได้ไม่นาน ยังฝึกกรรมฐานไม่มาก ถึงแม้จะอยู่ใกล้
พระพุทธเจ้าก็ตาม อยู่มาวันหนึ่ง มีเศรษฐีมาถวาย
ผ้าไตรจีวร และพระภิกษุรูปนี้ก็ได้รับด้วยความยินดี
เป็นอย่างยิ่ง ทุกวันจะจับต้องลูบคลำเอามาดูอยู่เสมอ
แต่ได้ชื่นชมอยู่ไม่นาน ก็ถึงคราวต้องตาย พอตายแล้ว
วันรุ่งขึ้น พระพุทธเจ้าฯ ได้บอกต่อพระอานนท์ว่า
“ผ้าจีวรผืนนี้ อย่าเพิ่งเอาไปใช้ ให้รอครบ ๗ วันก่อน
จึงค่อยนำไปซักล้าง” ฝ่ายพระที่หลงใหลในผ้าจีวร
ผืนใหม่นี้ เมื่อตายไปเกิดเป็นตัวเล็น ซึ่งเป็นแมลงเล็ก
ชนิดหนึ่งแล้วอาศัยอยู่กับผ้าผืนนั้น ตลอดจนอายุขัย
คือ ๗ วัน จึงตายจากผ้าผืนนั้นไป

 

การที่พระรูปนี้เมื่อมรณภาพเป็นแล้ว ไปเกิดเป็นแมลงเล็ก ๆ ทันที
แล้วเกิดอยู่เฝ้าอยู่กับผ้าที่ตัวเองเฝ้าหวงรักมันเป็นเพราะว่า
ขณะที่ตายไปนั้นได้มีจิตใจจดจ่อกับผ้านั้นตลอด จนแม้
กระทั่งดับจิตอยู่ก็ได้คิดมันอยู่เช่นนี้ เมื่อเกิดใหม่จึงเป็นแมลง
มาเฝ้ารักสมบัติที่ตัวเอง ทั้งห่วงทั้งหวงนั่นเอง พระพุทธเจ้า
ก็มีญาณรู้อยู่ว่า พระรูปนี้เมื่อมรณภาพไปแล้ว จะต้องเกิด
มาเป็นแมลงอยู่ในผ้าจีวร จึงทรงห้ามพระอานนท์ไม่ให้
นำไปซักล้าง ปล่อยให้แมลงตัวนี้ ตายไปก่อน จึงค่อยนำมาใช้

 

[FONT=&quot]ฉะนั้นคนเรา เมื่อจะตาย ควรปล่อยวางทุกอย่าง
อย่ายึดทุกสิ่ง มิฉะนั้นต้องกลับมาอีก และอาจจะ
เกิดเป็นแมลง [FONT=&quot]เป็นจิ้งจก[/FONT] [FONT=&quot]เป็นสุนัขมาเฝ้าสมบัติ
ของตัวเองก็ได้ ครูบาอาจารย์ทั้งหลาย จึงเฝ้า
อบรมให้ ฝึกสมาธิ ให้หัดนั่งกรรมฐานอยู่เสมอ
เพื่อที่จะได้มีสติ รู้อยู่ตลอดเวลา เมื่อถึงคราว
ที่จะตาย ก็สามารถกำหนดจิตเข้าญาณได้
จะให้ตายแล้วไปเป็นเทวดา เป็นเทพอยู่
สวรรค์ชั้นไหนก็สามารถทำได้[/FONT][/FONT]

[FONT=&quot]http://www.freewebs.com/prawichai/th[FONT=&quot]1.[/FONT][FONT=&quot]htm[/FONT][/FONT]

 

ขอยกเรื่องพระนางมัลลิกา มเหสีแห่งพระเจ้าปเสนทิโกศล
พระนางทรงเป็นอัครศาสนูปถัมภกต่อพระะพุทธศาสนา
เป็นอย่างมาก ทรงบำเพ็ญบุญทุก ๆ บุญที่มีโอกาส
แต่ครั้งหนึ่งเคยกล่าวเท็จต่อพระเจ้าปเสนทิโกศล
ผู้สวามี ก่อนที่พระนางจะละโลกนั้น จิตไปคิดคำนึง
ถึงกรรมที่เคยกล่าวมุสานั้น ทำให้จิตมีความเศร้าหมอง
ไม่ผ่องใส เมื่อละโลกจึงไปเกิดในยมโลก ได้รับ
ทัณฑ์ทรมานเป็นเวลาเจ็ดวัน ผลบุญจึงตามมา
ส่งผล ด้วยผลบุญที่พระนางได้ทำไว้ในพระพุทธ
ศาสนา พระนางจึงละจากยมโลก ไปเกิดยังดาวดึงส์
เทวภูมิ เป็นอยู่ด้วยทิพยวิมานอันอลังการ มีความสุข
สมบูรณ์ด้วยกามคุณทั้งห้าประการ

ทางศาสนาพุทธบอกว่า ตอนตายถ้าจิตเป็นแง่ลบ จะตกนรกหรือไม่ก็ที่ไม่ดี - มีคำตอบ - กูรู

 

จากตัวอย่างที่ยกมากล่าวข้างต้น เรื่องพระภิกษุมรณภาพ
แล้วไปเกิดเป็นเล็น เพราะจิตยึดติดกับจีวรเพียงแค่นั้น
ทั้้งที่จริงแล้วพระภิกษุรูปนี้ น่าจะโชคดีเป็นอย่างยิ่ง
ที่ได้บวชและได้อยู่ใกล้ชิดฟังธรรมกับพระพุทธเจ้า แต่
เพราะจิตก่อนตายห่วงใยในสมบัติของตน จึงทำให้ต้อง
มาเกิดเป็นเล็น และจะมีโอกาสได้กลับมาเกิดเป็นมนุษย์
ได้บวชเป็นพระอยู่ในพระพุทธศาสนาหรือไม่ ก็ยากไปเสียแล้ว

 

ในครั้งนั้น พระพุทธเจ้าได้ทรงช้อนฝุ่นเล็กน้อย ไว้ใน
ปลายเล็บของพระองค์ แล้วตรัสเรียกภิกษุทั้งหลายมา
ตรัสถามว่า ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายจะคิดเห็น
เป็นไฉน ระหว่างฝุ่นเล็กน้อย ที่เราได้ช้อนขึ้นไว้ใน
ปลายเล็บ กับฝุ่นในแผ่นดินใหญ่ที่เธอเห็นนี้ อันไหน
จะมากกว่ากัน


<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:ตารางปกติ; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]-->
ภิกษุทั้งหลายกราบทูลพระพุทธเจ้าว่า ข้าแต่พระองค์
ผู้เจริญ ฝุ่นในแผ่นดินใหญ่นี้แล มีมากกว่าพระเจ้าข้า
ฝุ่นเล็กน้อยที่พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงช้อนไว้ในปลาย
พระนขา (เล็บ) มีน้อยมาก เมื่อเทียบกับฝุ่นในแผ่นดินใหญ่แล้ว
ฝุ่นเล็กน้อยที่อยู่บนปลายเล็บของพระพุทธองค์ ย่อมไม่สามารถ
จะเทียบกันได้เลย แม้เพียงส่วนเสี้ยวก็ตาม พระเจ้าค่ะ

 

สาธุ เลยเพลมาแระแวะพักก่อนมั๊ยเดี๋ยวกระเพาะถามหานะคุณ ไ

 

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เป็นอย่างนั้นนั่นแล สัตว์ที่
ตายแล้วกลับมาเกิดในหมู่มนุษย์มีน้อยมาก ซึ่ง
เทียบเท่ากับฝุ่นที่อยู่บนปลายเล็บของตถาคต

[FONT=&quot]ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย [FONT=&quot]สัตว์ที่ตายจาก[FONT=&quot]โลกมนุษย์[/FONT]แล้ว[/FONT] [FONT=&quot]
กลับมาเกิดเป็นมนุษย์มีน้อย[/FONT] [FONT=&quot]โดยมากแล้ว[/FONT] [FONT=&quot]
กลับไปเกิดในนรก สัตว์เดรัจฉาน และ
เปรตวิสัย มีมากกว่า[/FONT][/FONT]

 

ขอบคุณที่เป็นห่วงค่ะ ฉันไปเรียบร้อยแล้ว
ข้าวกับหัวปลาเค็มที่แขวนเอาไว้ คุณ Ajintai
อย่าจ้องนานนะค่ะ เดี๋ยวจืดหมด

 

เพราะสัตว์เหล่านั้น ที่ไม่ได้กลับมาเป็นมนุษย์ และต้องไป
เกิดในอบายภูมิ ก็เพราะว่า สัตว์เหล่านั้น ไม่ได้เห็นอริยสัจ 4

อริยสัจ 4 เป็นไฉน? คือ ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค

ภิกษุทั้งหลาย เพราะฉะนี้แล เธอทั้งหลายพึงกระทำความเพียร
เพื่อรู้ตามความเป็นจริงว่า นี้คือทุกข์ นี้คือสมุทัย นี้คือนิโรธ นี้คือมรรค

 

สมุทรสงคราม นี่พอจะมีไหมครับ ผมอยู่ทีนี่ เห็นมีภูเขา ก็ แถววัดเขายี่สาร แต่ส่วนใหญ่คือทั้งจังหวัดเป็นพื้นที่ราบ ไม่มีเขาสักลูก ...

 

ขอยกตัวอย่างอีกเรื่อง คือ เรื่องของพระนางมัลลิกา
มเหสีแห่งพระเจ้าปเสนทิโกศล พระนางทรงเป็น
อัครศาสนูปถัมภกต่อพระะพุทธศาสนาเป็นอย่างมาก
ทรงบำเพ็ญบุญทุก ๆ บุญที่มีโอกาส แต่ครั้งหนึ่ง
เคยกล่าวเท็จต่อพระเจ้าปเสนทิโกศลผู้สวามี
ก่อนที่พระนางจะละโลกนั้น จิตไปคิดคำนึงถึงกรรม
ที่เคยกล่าวมุสานั้น ทำให้จิตมีความเศร้าหมองไม่ผ่องใส
เมื่อละโลกจึงไปเกิดในยมโลก ได้รับทัณฑ์ทรมาน
เป็นเวลาเจ็ดวันผลบุญจึงตามมาส่งผล ด้วยผลบุญ
ที่พระนางได้ทำไว้ในพระพุทธศาสนา พระนางจึง
ละจากยมโลก ไปเกิดยังดาวดึงส์เทวภูมิ เป็นอยู่
ด้วยทิพยวิมานอันอลังการ มีความสุขสมบูรณ์ด้วย
กามคุณทั้งห้าประการ

ทางศาสนาพุทธบอกว่า ตอนตายถ้าจิตเป็นแง่ลบ จะตกนรกหรือไม่ก็ที่ไม่ดี - มีคำตอบ - กูรู