... แล้วเราจะเล่าให้ฟัง ...

ต่อกันเลยเน๊าะ...สำหรับอินเดีย...กลัวว่านานกว่านี้...มีโอกาสหลงลืมแน่ๆ...ตอนนี้ความจำแต่ละวันสั้นเหลือเกิน...หลังจากที่ได้นอนหลับพักผ่อนกันเป็นที่เรียบร้อย...เช้าวันรุ่งขึ้นเราต้องตื่นกันแต่เช้ามืด...เพราะต้องใช้เวลาเดินทางไปอีกหลายที่...ตั้งแต่...สารนาถ....ไวสาลี...กุสินารา...(เอาเท่าที่จำได้เน๊าะ...เพราะไม่ได้ศึกษาสถานที่ก่อนไป..จำได้เท่าไรก็เท่านั้นเน๊าะ..)....วันนี้หลวงพี่ต๋อยเป็นไกด์นำทางให้...ที่แรกที่ได้ไปเยือนของวันนี้คือ...สารนาถ...ธัมเมกขสถูป สารนาถ พาราณสี...หลวงพี่ต๋อยพาเราเดินเวียนทักษิณารอบสถูป...และหาที่นั่งทำสมาธิกัน...อากาศร้อนดีจัง...แต่ก็ไม่ได้ทำให้พวกเราเบื่อหน่ายเลย...หลวงพี่เล่าถึงประวัติของสถูปแห่งนี้...พยายามที่จะอัดเสียงของหลวงพี่...แต่พอเอามาเปิดฟัง...(จากมือถือ)...แทบจะไม่ได้ยินเสียงหลวงพี่เลย...หลวงพี่เล่าคร่าวๆ...ว่า...ที่นี่เป็นที่ที่แสดงปฐมเทศนา ให้แก่ปัจจวัคคีทั้ง ๕

 

และ ยสสสูป สถานที่ ที่พระองค์ทรงโปรดแสดงธรรมให้แก่พระยสส (บรรลุพระอรหันต์) และบิดาของพระยสส (บรรลุโสดาบัน เป็นอุบาสกคนแรกของโลก)...เดินอยู่บริเวณนี้...ขนลุกตลอดเวลา...น้ำตาคลอ...ไม่มากนัก...แต่อิ่มใจเหลือเกิน...อธิษฐานจิต...ตามประสงค์...หลวงพี่เล่าขำๆ ว่า…พอถึงสถานที่นี้...แล้วให้ผู้แสวงบุญตั้งจิตอธิษฐาน...ท่านถามว่า...อธิษฐานว่ากระไร...มีเสียงเร็ดรอดออกมาว่า...ขอให้สมบูรณ์พูนสุขเหมือนพระยสส...ท่านถามว่า...มาถึงที่นี่แล้ว...ถ้าจะอธิษฐาน...ขอให้เกิดดวงตาเห็นธรรม...บรรลุมรรคผลดั่งพระยสส...สิ...เพราะพระพุทธองค์ทรงตรัสกับพระยสสว่า ที่นี่ไม่วุ่นวายหนอ ที่นี่ไม่ขัดข้องหนอ....พอได้ยินคำนี้...ใจมันเย็น ใจมันชื้น มันสบายใจ ใจเบาอย่าบอกไม่ถูก...ก้มลงกราบที่พื้น...กราบนมัสการพระพุทธองค์ บรมครู...ของดิฉัน...

 

^ ^ คิดถึงเช่นกันค่ะ ... สู้สู้ค่ะ

 

.................... เข้ามาอ่านค๊าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มาเป็นกำลังใจให้ตัวเอง และทุกๆๆ คน หนูอยากอ่าน
เรื่องการแท้งโดยไม่ได้ตั้งใจ น่ะค่ะ
ว่าเราจะต้องทำอย่างไรบ้างค่ะ
ขอบพระคุณค่ะ

 

สวัสดีค่ะ ทุกๆท่าน อนุโมทนาบุญกับ คุณ อ้อ ด้วยนะคะ บทความของคุณ มีประโยชน์ ให้หลายๆคนดำเนินชีวิตไปในทางที่ดีขึ้นค่ะ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ท่านได้เลือกคุณ แล้ว เป็นกำลังให้ คุณ อ้อ นะคะ จะเข้ามาติดตามอ่านต่อๆไปค่ะ

 

สวัสดีค่ะ ทุกๆ ท่าน...ขอบคุณในน้ำใจและไมตรีจิตของทุกท่านนะคะ...บุญกุศลใดเกิด...ขอบุญกุศลนั้นส่งกลับไปหาทุกๆ ท่านเช่นเดียวกันนะคะ....กรรมแก้ไม่ได้นะคะ...กรรม คือ การกระทำ...เมื่อเกิดขึ้นแล้ว...รอวันชดใช้เพียงอย่างเดียว...เว้นเสียแต่ว่า...สร้างบุญกุศล...สำนึกในบาปกรรม...ที่เคยกระทำมา...และไม่กระทำแบบเดิมๆ อีก...ต่อเมื่อ...เจ้ากรรมนายเวร...ได้ร่วมอนุโมทนา...และยกอโหสิกรรมให้...ปล่อยมือจากเราทีละมือ...จากหนักจึงกลายเป็นเบาค่ะ...สาธุ...ช่วงไหนว่างจะกลับมาเล่า...ทัวร์อินเดีย...ต่อนะคะ ^ ^ สาธุธรรมค่ะ

 

ขอคั่นเรื่องกรรมให้ได้อ่านกันบ้างนะคะ ^ ^

#...เขาจะไปเมื่อไรคะ?...

เป็นคำถามที่ฉันไม่อยากตอบเลย...ไม่อยากจะบอกเลย...เพราะบางอย่างเห็นแล้ว...พูดก็ไม่ได้...ได้แต่ให้กำลังใจผู้ถามเพียงเท่านั้น...เพียงต้องบอกถึงกฏไตรลักษณ์ที่เกิดขึ้นกับเราทุกคนแน่นอน...

น้าสาวฉันโทรหาด้วยเสียงที่กังวล...แฟนของคนป่วยต้องการให้ดูกรรมให้หน่อย..(ในขณะนั้นฉันเห็นคนป่วยเป็นผู้ชาย)...ฉันถามกลับว่า...รู้สึกว่าจะเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายใช่หรือเปล่า...น้าตอบว่าใช่...หนูช่วยเขาหน่อยนะ...แฟนเขากังวลมาก...ฉันไม่ตอบอะไร...ในขณะที่นั่งอยู่หน้ารถ...ตาฉันจะปิดให้ได้...ไม่น่าจะเป็นอย่างนั้น...เพราะเมื่อคืนฉันนอนเต็มตื่น และหลับสนิททีเดียว...ฉันบอกสามีว่า...เกิดอะไรขึ้นล่ะนี่...ตาจะปิดให้ได้เลย...หนังตาหนักมากๆ...พอฉันหลับตา...ฉันเห็นเด็กผู้ชาย ตัวขาว อ้วนอวบ น่าฟัดทีเดียว...แต่หน้าเขาเศร้ามาก...จากนั้น...ฉันเห็นแสงสีขาว...สว่างไสวทีเดียว...และเห็นปู่ฤาษีที่ท่านนุ่งห่มสีขาว...เป็นผู้ถือศีล...ดูท่านเมตตามากมาย...ท่านยิ้มให้ฉัน...ฉันลืมตาขึ้นมา และเล่าทุกอย่างที่เห็นให้สามีฟัง....

ฉันบอกสามีว่า...หลังจากที่ฉันรู้แล้วว่า...คนที่ต้องการทราบรายละเอียดนี้...เป็นภรรยา..ฉันได้คุยนัดหมายเวลาและสถานที่....เสียงของผู้เป็นภรรยานั้น...ฟังสำเนียงแล้วเป็นคนจีนแน่นอน...แต่....เอ....ทำไมฉันเห็นปู่ฤาษีกับครอบครัวนี้ล่ะ...เพราะส่วนใหญ่คนจีน...จะศรัทธาในองค์เทพทางจีน...ในพระรัตนตรัย...และน้อยมากที่จะเห็นปู่ฤาษีแบบนี้...ฉันเก็บความสงสัยไว้ในใจ...

จนกระทั่งเปิดประตูเข้าไปในห้องผู้ป่วย...ภรรยาเชื้อเชิญฉัน...ด้วยสีหน้าที่กังวล...ฉันมองไปที่คนป่วย...เห็นปู่ฤาษียืนข้างเตียง...ทางด้านขวาของฉัน...ทางซ้ายของเตียงเป็นเด็กผู้ชายที่ฉันเห็นนั่นเอง....ฉันจึงเริ่มก่อนเลยว่า...คนป่วยไม่รู้สึกตัวแล้วนี่คะ...คุณลุงบุญเยอะนะคะ...ขนาดนั่งอยู่ตรงนี้...แสงสีขาวสว่างอยู่รอบตัวเลย...ภรรยายิ้มให้ฉัน...หนูเห็นถึงความศรัทธาในพระพุทธองค์....เคยได้ไปกราบท่านแล้วหรือคะ...ภรรยาตอบด้วยรอยยิ้มเช่นกัน...ค่ะ...ได้ไปอินเดียกันทั้งบ้าน...หนูขออนุโมทนาบุญด้วยนะคะ...คุณป้ากับคุณลุง...ชอบทำบุญนี่คะ...ภรรยายิ้มพร้อมทั้งพยักหน้า...แต่ทำใจนะคะ...กฏไตรลักษณ์เกิดขึ้นกับทุกคน...ไม่ช้าก็เร็ว...ขอให้คุณป้ายกอโหสิกรรมให้คุณลุงนะคะ...เมื่อถึงเวลา...คุณลุงจะได้ไม่ต้องกังวลอะไรและพร้อมจะไปสู่ภพภูมิที่ดี...คุณป้าถามว่า...คุณลุงจะไปเดือนไหน...เพราะหมอบอกว่า...ให้เตรียมพร้อมไว้...ในเวลาอีกไม่นานนี้...ฉันบอกว่า...จริงๆแล้ว ฉันไม่สามารถบอกเวลาเกิด เวลาตายของใครได้...เพราะฉันเป็นคนธรรมดา...(แต่ฉันต้องบอกไป ตามที่ฉันเห็น)...ฉันถามว่า...คุณป้าเคยมีน้องแล้วไม่ได้เกิดหรือเปล่าคะ...คุณป้าทำหน้า ฉงน !!!....ไม่มีนี่คะ...ฉันพูดต่อว่า...งั้นไม่เป็นไรค่ะ....หนูขอผ่านข้อนี้ก่อน...หนูเห็นปู่ฤาษีนุ่งห่มสีขาว....คุณป้านับถือท่านมากนี่คะ....คุณป้ายิ้ม...พร้อมเล่ารายละเอียดให้ฟัง....และบอกว่า...ครอบครัวนี้ปฏิบัติธรรมเพราะปู่ฤาษีท่านนี้แหละ...คุณป้าถามฉันว่า...คนป่วยมีอะไรจะสั่งเสีย หรือ ห่วงใครอยู่ หรือเปล่า...ฉันตอบว่า...ลูกชายคนโตค่ะ...คุณป้ายิ้ม...และถามฉันว่า เขาห่วงอะไรคะ...ฉันตอบว่า...ห่วงกลัวเวรกรรมจะตามลูกชายทันค่ะ...ถ้าเป็นไปได้ให้เขามาขออโหสิกรรมกับคุณลุงก่อนที่คุณลุงจะไปนะคะ...คุณป้าจึงเล่ารายละเอียดทั้งหมด.....ให้ฉันฟังเกี่ยวกับลูกชายคนนั้น...และเล่ารายละเอียดในเรื่องการปฏิบัติธรรม อีกทั้งการไปถือศีลภาวนา ที่วัดแถวภาคเหนือ...

และสุดท้าย...ฉันย้อนกลับมาที่...เด็กผู้ชาย...ฉันให้คุณป้าคิดให้ดีว่ามีอะไรเกี่ยวกับเด็กบ้างไหม...เพราะถ้าฉันเห็น...มักจะไม่พลาด....จากนั้นฉันลากลับ

ผ่านมาอีกสองวัน...คุณป้าโทรมาหาฉัน...บอกว่า...เจอเด็กผู้ชายแล้ว...ด้วยความที่คนป่วยเป็นคนหน้าตาดี...และทรัพย์มาก...จึงมีผู้หญิงเข้ามาเกี่ยวพันด้วยหลายคน...แต่มีคนหนึ่ง...ที่ท้องและทำแท้ง...โดยที่คนป่วยไม่รู้เรื่อง...มารู้อีกที...คนป่วยก็เสียใจมาก...ฉันจึงบอกคุณป้าไปว่า...น้องไม่ได้จะทำให้ใครเดือดร้อน...เขารอไปพร้อมกับพ่อของเขาค่ะ...เพราะตัวบุญของพ่อเขา...และคุณป้าก็โทรมาเล่าโน่นนี่นี่นั่นให้ฟัง...จนกระทั่ง...วันที่คุณลุงเสียชีวิต...คุณป้าโทรมาบอกว่า...ขอบคุณ คุณอ้อมากๆ เพราะป้าต้องจัดการทุกอย่างคนเดียว จึงอยากรู้ว่า คุณลุงจะหมดกรรมเมื่อไหร่ ป้าต้องเตรียมตัวอย่างไร และทำอะไรในเวลาที่เหลือ...ตรงกับวันเวลาที่คุณอ้อบอกมา...ขอบคุณมากๆ นะคะ...ฉันตอบกลับว่า...หนูก็ต้องขอบคุณลุงคุณป้าด้วยค่ะ...ยกอโหสิกรรมให้หนูด้วยนะคะ...หน้าที่ขอหนูกับคุณลุงคุณป้า...จบแล้วค่ะ...

 

ขอดูหมอมั่ง.._Hi__

 

^ ^ ...ดิฉันไม่ใช่หมอดู...ที่นำเรื่องมาเล่า...เพื่อ...เตือนสติ...ตนเอง...และอาจเป็นประโยชน์ให้แก่ใครหลายๆ คน...อ่านแล้วส่วนใดได้สาระ...ได้ประโยชน์ก็เก็บไปค่ะ...อะไรที่ไม่มีสาระ...ไม่มีแก่นสาร...ไม่มีประโยชน์....วางเอาไว้ที่นี่นะคะ.....สาธุธรรมค่ะ...^ ^

 

#....ปลาช่อน...“รู้เท่าไม่ถึงการณ์”

ในขณะที่ฉันหนีน้ำ...ฉันก็คิดว่า...งานกราฟฟิคที่ทำ คงไม่มีค่อยมีเข้ามาแน่...เพราะช่วงเวลาแบบนี้...มีแต่ความวุ่นวาย...ไปทั่วบ้านทั่วเมือง...และคงไม่มีใครที่มีบุญสัมพันธ์กับฉันในเรื่องการช่วยเหลือเป็นแน่....

แต่แล้วจู่ๆ...ก็มีเครสมาให้ช่วยเหลือ...แบบเร่งด่วน...ญาติของฉันคนนี้...เธอลางสังหรณ์ค่อนข้างแม่น...และเธอมักจะเชื่อลางสังหรณ์นี้เสมอ...ช่วง intrend กับ thai flood โรงพยาบาลต่างๆ ที่มีแนวโน้มว่าจะโดนน้ำ...มักจะไม่รับเครสผ่าตัด หรือ คนไข้หนัก เนื่องจากการเคลื่อนย้าย และไม่สะดวกในการรักษาเยียวยา...สามีของญาติฉัน...เป็นโรคเกี่ยวกับท่อปัสสาวะ...เป็นมาหลายปี...ถึงกับต้องใส่ถุงปัสสาวะ...ไว้กับตัวตลอดเวลา...และต้องเปลี่ยนถุงใหม่อยู่เป็นประจำ...และเป็นหนักถึงกับปัสสาวะไม่ออก...และทรมาณมาก...ฉันก็ได้โทรถามทุกข์สุขอยู่ตลอดเวลา...จนกระทั่ง

ฉันบอกกับเธอว่า...บริเวณหน้าโรงพยาบาลที่เธอนำสามีของเธอไป...มีองค์พระพรหมอยู่...ให้นำพวงมาลัยดาวเรือง...หรือ ถ้าไม่มีให้นำพวงมาลัยดอกมะลิที่มีชายเป็นดอกดาวเรือง...นำไปไหว้บูชาท่าน...ขอพรจากท่าน....และบอกท่านเรื่องสามี...เขาจะได้ผ่าตัดที่โรงพยาบาลแห่งนี้...ตอนแรกเธอก็ดูลังเล...เพราะ...ก่อนหน้านี้ เธอพาสามี มารักษาตัวที่โรงพยาบาลของรัฐอีกแห่งหนึ่งเป็นเวลา 4 ปีแล้ว...แต่ไม่มีวี่แววว่าจะได้ผ่าตัด...หรือรักษาให้อาการดีขึ้นอย่างไร...(กรรมเป็นตัวกำหนด ให้ต้องทนทุกข์ทรมาณกับสิ่งที่เป็น)...จนกระทั่งเธอตัดสินใจเปลี่ยนโรงพยาบาลในการรักษา...เมื่อสามีของเธอมีอาการมากขึ้น...แต่...กลับมาเจอ...สภาวะน้ำท่วม...หมอจึงไม่ตัดสินใจรับไว้...เพราะเห็นว่า...ยังรอการผ่าตัดได้อีก....ไม่ได้เร่งด่วนอะไร...เธอกังวลมาก...เพราะรออยู่เป็นนานสองนาน...ก็ยังไม่ได้รับการเรียกเข้าไปปรึกษา หรือ มีหนทางแก้ไขอย่างไร...อีกทั้ง...อาการของสามีเธอก็เป็นหนัก...ถึงขนาด ฉี่ไม่ออก หน้าเขียวแล้ว...แต่สุดท้าย...หมอบอกว่า...ให้รออีกหน่อย...อาจจะต้องรอปีใหม่ไปแล้ว....เพราะคนป่วยยังสามารถรอการผ่าตัดได้...เธอพาสามีกลับบ้านด้วยใจที่เป็นทุกข์...

วันรุ่งขึ้น...เธอโทรหาฉัน...บอกฉันว่า...ช่วยเธอด้วย...เธอไม่รู้จะหันไปทางไหนแล้ว...ฉันก็บอกเธอกลับไปว่า...ถ้าให้ฉันช่วย...ต้องเปิดใจให้กว้าง...ฟังว่าฉันพูดอะไร...เปิดใจและทำตามด้วยความตั้งใจ...ฉันไม่ใช่ผู้วิเศษ...เมื่อมีบุญและกรรมสัมพันธ์กัน...ฉันก็ต้องช่วย...แต่ถ้าไม่มีอะไรสัมพันธ์กันเลย...ฉันก็ไม่สามารถช่วยได้จริงๆ...เธอรับปากว่าจะทำตามทุกอย่าง...

ฉันจึงบอกเธอว่า...ฉันเห็นปลาช่อน...จ้องมาที่ฉันด้วยความโกรธแค้น...ถ้าเป็นการฆ่าเพื่อทำเป็นอาหาร ทำไมเขาถึงได้โกรธแค้นขนาดนั้น...ปลาช่อนตัวนั้น ถูกผ่าท้องโดยการกรีดเฉียงจนมาถึงครีบ...ฉันเห็นเท่านั้น...เธอถามว่า...ไม่เห็นปลาดุกหรือ?...เธอมีอาชีพทำอาหารสำเร็จขาย...และเธอทำปลาดุกทุกวัน...สามี...มีหน้าที่ทำปลาให้เธอ...ฉันบอกว่า...ฉันไม่เห็นปลาดุก...แต่เห็นปลาช่อนตัวนี้...เธอเล่าต่อว่า...ถ้าเป็นปลาดุก...ก็น่าจะมีเหตุและผล...แต่สามีเธอก็มีใจที่เกรงกลัวต่อบาปเช่นกัน...เพราะถึงแม้จะทำปลาดุกก็จริง...แต่ก็มีการปล่อยปลาดุกและทำบุญทุกอาทิตย์อย่างสม่ำเสมอ...ฉันจึงบอกให้เธอนำของไปถวายพระ...และส่งบุญ..แผ่เมตตาให้กับเจ้ากรรมนายเวรของสามี...ให้ทำด้วยความตั้งใจและสำนึกในความผิดจริง...เพราะความผิดครั้งนี้เกิดจากปัจจุบันชาติ...เธอรับปากว่าจะทำอย่างที่ฉันบอกไป....แต่...ไม่เชื่อเรื่องปลาช่อน...ฉันจึงบอกเธอให้ไตร่ถามสามี....ว่ามีอะไร...เกี่ยวพันกับปลาช่อนที่ฉันเห็นหรือเปล่า....และเขาจะได้ผ่าตัด ณ โรงพยาบาลที่ฉันบอกไป....

เธอทำในสิ่งที่ฉันบอกไป....และไตร่ถามสามี...เธอโทรกลับมาบอกฉันว่า...

สามีเล่าว่า...เรื่องนี้...เขาไม่เคยบอกใครเลย...เพราะเป็นความคึกคนอง และรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของเขา...ช่วงที่เขาเป็นหนุ่มรุ่นๆ นั้น...เคยได้รับ....พระขุนแผน...มา...และ...อยากลองของ....ว่าจะจริงอย่างคำร่ำลือหรือเปล่า...ว่า...ใส่แล้ว...ฟัน...แทง...ไม่เข้า...หนังเหนียว...ว่างั้นเถอะ!!!....จึงได้นำพระใส่ปากปลาช่อน...และ...ทุบหัวปลา...เมื่อปลาตายแล้ว...จึงกรีดท้องเพื่อนำพระออกมา...เขาไม่คิดว่า...นั่นคือกรรม...ที่ทำให้เขาต้องทนทุกข์ทรมาณมาถึง 4 ปีเต็ม...ฉันบอกว่า...นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันเห็น...ให้ทำบุญให้เขา...และขออโหสิกรรมจากเขา...แล้วจะได้ผ่าตัด...แต่อย่างไรก็ต้องผ่า...เพราะทำเขาไว้...กรรมแก้ไม่ได้...เมื่อกรรมเกิดขึ้นแล้ว...ก็ต้องชดใช้อย่างเดียว...แต่ถ้าสำนึกในบาปของตนแล้ว...ก็จะได้รับการรักษาให้ตรงจุด...

จากนั้นเธอกลับไปหาหมออีกครั้ง...คราวนี้ เจอหมอเฉพาะทาง และ หมอก็รับสามีเธอไว้ และได้รับการผ่าตัดในอีกไม่กี่วัน...เธอและสามี...โทรมาขอบคุณฉัน...ฉันจึงบอกเธอว่า...ในโลกนี้มีอะไรที่พวกเราไม่รู้อีกมากมาย...จงเปิดใจ และ รับฟัง และ ทำตามเหตุและผล...

“ กรรมจากความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ” ใครจะรู้ได้ว่า...เราทำอะไรเขาไป...ปลาตัวไหน หรือ คนไหน หรือ สัตว์ตัวไหน ที่เขา จะอาฆาต...จองเวรกับเรา.....

สาธุธรรมค่ะ

 

^ ^ สาธุ ในเรื่องราวดี ๆ เตือนสติคะ
ตอนนี้เมิลก็กำลังอ่วมอยู่ เวียนหัว มึนหัว มา 2 อาทิตย์ละ
หมอให้ยามาทาน จริง ๆ ก็ดีขึ้นนะ เวียนน้อยลง แต่เวียนอยู่
เมื่อคืนก็อาเจียร หมดแรง รู้สึกเหนื่อย แต่โล่งดี
นึกถึงคำของพี่อยู่เสมอ สู้ สู้ ใช้เขาไป
แล้วก็ตัดร่างกาย ทรงภาพพระพุทธเจ้าในใจ ทุกครั้งที่ระลึกได้

 

^ ^ อนุโมทนา สาธุด้วยจ้า...สู้สู้...เช่นกันนะน้องเมิล ^ ^

 

อนุโมทนาสาธุค่ะ

ถ้าจะให้ช่วยดูให้พ่อหน่อยจะได้รึเปล่า...คืออยากจะรักษาพ่อใ้้ห้หาย คุณจะพอช่วยได้รึเปล่าคะ

 

อนุโมทนา สาธุ เช่นกันค่ะ
กระทู้นี้ เพียงเพื่อนำกรรมที่ดิฉันได้เจอมากับตนเองและคนรอบตัว มาเล่าสู่กันฟังค่ะ...เพื่อเตือนสติตนเอง...และเพื่อเป็นแนวทางให้กับผู้ที่แวะเวียนเข้ามาได้อ่านเพื่อประโยชน์ค่ะ

ถ้าตอบตรงนี้...ก็จะกลายเป็นกระทู้ดูดวงไป...

ก่อนอื่นคงต้องขออโหสิกรรมซึ่งกันและกันด้วยนะคะ...บางคนที่ดิฉันบอกไป...เขาหรือครอบครัวเขา...ไม่ทำตาม...ก็ไม่เกิดประโยชน์อะไร...บางคน...ได้ส่งบุญอุทิศส่วนกุศลให้กับเจ้ากรรมนายเวรแล้ว...กลับทำให้เร่งเวลา...เร็วยิ่งขึ้น...จึงไม่จำเป็นเสมอไปที่ดิฉันบอกไปแล้วจะหายทุกคน...อย่างที่บอกค่ะ..ฉันเป็นเพียงฆราวาส ที่ถือเพียงศีล ๕ เสมอใจ...ถ้ามีบุญสัมพันธ์ คงได้คุยกันค่ะ

^ ^

**** ในส่วนตัวบุญกุศลคุณทำส่งให้คุณพ่อได้ค่ะ...แต่ทำส่งให้กับเจ้ากรรมนายเวรของท่านไม่ได้ค่ะ...คุณพ่อของคุณต้องเป็นผู้ทำเองค่ะ...เรื่องของสามีญาติของดิฉัน...เขาให้สามีเขาทำตามที่ดิฉันบอกไป...และโอกาสในการที่จะเจอหมอและรักษาให้...ก็มีอยู่แล้ว...ในตัวบุญของเขาค่ะ****

สู้สู้นะคะ ^ ^

 

เข้าใจกับคำตอบค่ะ...ทุกวันนี้ก็พยายามสวดมนต์นั่งสมาธิเป็นประจำ (แต่ไม่ค่อยได้ใส่บาตร) แล้วก็ส่งบุญส่วนนี้ให้พ่อ...ก็ทำได้เท่านี้ไม่รู้จะ่ช่วยยังไง..เพราะเราก็ไม่ได้อยู่ใกล้...หากบุญมีก็คงได้กลับไปอยู่ใกล้ๆ ได้ดูแลนั่นแหละเนาะ...

 

#...เจอกันเพราะแรงอาฆาต...

เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องหนึ่ง...ที่สะเทือนใจฉันเป็นอย่างมาก...เพราะฉันพยายามเตือนสติเขาคนนั้น...ด้วยคำพูด...ที่ใครหลายๆ คน...ยกให้ฉันเป็น...หมอใจ...มีบางคนบอกว่า...เวลาได้คุยกับฉัน...ความทุกข์ใจ...กังวล...เศร้า...เหมือนจะหายไป ณ ตอนนั้น...และเมื่อลาจากกัน...คำพูดของฉัน...ยังคงวนเวียนในใจ...ให้นึกย้อนถึง...การสร้างบุญด้วยตนเอง...การนำศีล 5 เข้าครอบใจ...การให้อภัย...ใครหลายๆ คน...เวลาเจอกับปัญหาที่อยู่ตรงหน้า...เขาบอกว่า...เขานึกถึงฉัน...นึกถึงคำพูดของฉันที่เตือนสติเขา...ให้เขาหยุดไตร่ตรอง...และพยายามแก้ปัญหาที่อยู่ตรงหน้า....ด้วยสติ...ปัญญา...ของตนเอง...

น้อง M เธอโทรหาฉัน...บอกว่า...เพื่อนของเธอ...อยากให้ฉันช่วย...มีหลายคนที่ต้องการจะให้ช่วยเช่นเดียวกัน...รวมไปถึง..แม่ของเธอด้วย...ฉันรู้แล้วว่า...ฉันต้องเจอใคร...เมื่อถึงเวลาที่ต้องเจอกัน...(เดี๋ยวมาต่อนะคะ..ฟ้าฝนที่นี่ (นครศรีธรรมราช) คะนองเหลือเกิน...ขอปิดเครื่องก่อน)

 

โมทนา....สาธุ....ด้วยค่ะได้แอบอ่านตอนแรกๆ และตอนสุดท้าย ดีจังนะคะ...

 

ติดตามตอนต่อไป...ฟ้าฝนหายคะนองรึยัง

 

หลังจากโดนฝนชุ่มฉ่ำหัวใจพอหอมปากหอมคอ..ก็ถึงเวลาต้องกลับบ้านแล้ว...กลับมาก็ต้องเก็บกวาด...ล้างถูกกันเสียยกใหญ่...net ของ true ที่บ้านก็เข้าไม่ได้...กว่าจะใช้ได้หลังวันที่ 15 ธ.ค. ไปแล้ว....^ ^ แอบบ่น...เพราะส่งงานให้ลูกค้าไม่ได้เลย...ต้องอาศัย...น้องโทรศัพท์ยอดรัก...nokia 5300...เป็น modem คอยส่งสัญญาณให้...เอาว่ากันไป.....มาต่อเรื่อง....เจอกันเพราะแรงอาฆาตต่อเลยเน๊าะ........

แม่ของเพื่อนน้อง M...นี่แหละ...ที่ฉัน หนักใจเป็นที่สุด...เพราะ แม่ และ พ่อ ของเขา...เป็นเจ้ากรรมนายเวรแบบจองเวรกันมาทีเดียว...ประมาณว่า...ต้องตายจากกันไปข้างหนึ่ง...ฉันบอกเธอว่า...อย่ากลัวคำตอบที่จะได้เลย...เพียงแค่ปล่อยใจ...วางใจไว้...ทุกอย่างจะมุ่งสู่ความสงบทางใจของเธอเอง...เธอร้องไห้...ถามคำแรกว่า...สามีเธอมีเมียน้อยหรือเปล่า...ฉันเห็น...แต่ฉันไม่สามารถตอบให้เขากลับไปทะเลาะกันได้...ฉันจึงบอกเธอว่า...หันกลับมามองที่ตัวเองก่อน...ว่าอะไร...คือ..สิ่งที่เขาอยากได้จากเรา...หรือ...อะไรที่ทำแล้วใจเป็นสุข...เธอตอบว่า...การมีครอบครัวที่อบอุ่น...ทุกคนต้องเชื่อฟังเธอ...ฉันตอบกลับไปว่า...แล้วตอนที่เป็นลูก...เคย...เข้าใจคุณยายหรือเปล่า...เคยเชื่อฟังคุณยายหรือเปล่า...เธอไม่ตอบ...แต่เธอวนกลับมาที่เดิม...เรื่องสามีมีเมียน้อย...ฉันถามต่อว่า...ในขณะที่ทุกวัน...พ่อทำหน้าที่...ของพ่อ...และสามี...แบบไม่ขาดตกบกพร่อง...แล้วแม่...ล่ะคะ...หันมามองตนเองหรือเปล่า...ว่าวันนี้...แม่เอาแต่ใจตัวเอง...แม่ขาดสติ...แม่ฟูมฟาย...จนเกินพอดีไปหรือเปล่า...นั่นแหละ...คือสิ่งที่พ่อ...ก็อยากให้แม่หายขาด...จากออาการเหล่านั้น....พ่อยังรักและห่วงแม่อยู่เสมอนะคะ...(เดี๋ยวมาต่อนะคะ...)

 

หายเวียนหัวแล้วคะ ^ ^