สอบถามอาการหลังจากออกสมาธิครับ

พอนั่งสมาธิเสร็จ พอเปิดตารู้สึกสบายๆแล้วไม่อยากพูดกับใคร
เป็นเพราะสาเหตุใดครับ
ขอบคุณคับ

 

จิตได้พักผ่อน ไม่วิ่งวุ่นวายเหมือนเมื่อก่อน เมื่อจิตได้พัก จิตก็มีกำลังวังชา แช่มชื่นเบิกบานและแจ่มใส อันนี้เป็นผลจากการทำสมาธิที่ถูกต้อง มาถูกทางแล้วครับ<O</O
<O</O

นักภาวนาส่วนใหญ่ เมื่อถึงจุดๆหนึ่งแล้ว มักมีนิสัยสันโดษ ไม่มักอยู่กับคนหมู่มาก ชอบปลีกตัวอยู่คนเดียวเพื่อบำเพ็ญเพียรทางจิตต่อ รักความสงบเน้นสงบภายในเป็นหลัก<O</O
<O</O

สำหรับผู้ที่ยังไม่คล่องตัวกับการเข้าออกจากสมาธิ บางรายในช่วงแรกอาจจะรู้สึกดีที่มีกำลังวังชา แต่กลับอาการตื้อๆตึงๆ อื้อๆ อึงๆ คือเฉย นิ่ง แบบไร้ปัญญา เหล่านี้ เขาเรียกฌานค้าง<O</O
<O</O

สาเหตุมาจากตอนที่เข้าสมาธิได้ตามลำดับแล้ว ออกมาแบบลัดๆ แล้วรีบลืมตาทันที หรือลืมตาเข้าสมาธิแต่ออกจากสมาธิโดยที่ไม่ออกตามลำดับ อย่างนี้ พอออกมาแล้ว อารมณ์ที่เราเข้าอยู่นั้นไม่ได้ถูกสลัดออกเสียก่อน ความนิ่งเฉยทั้งหลายจึงยังอยู่ พอนิ่งเฉยแบบนี้แล้ว มันก็ไม่อยากพูดกับใคร ไม่สนใจ ไม่ใส่ใจใคร อาจสนใจบ้างแต่อยู่ในระดับที่น้อยลงกว่าปกติ<O</O
<O</O

วีธีแก้ไข เมื่อจะออกจากสมาธิทุกครั้ง ต้องค่อยๆคลายสมาธิออกมา เมื่อรู้สึกว่าขยับตัวได้ก็ให้ลองขยับมือ แขน ขา ยกไหล่ หรือส่ายหน้าไปมา เพื่อให้กายรับรู้กับประสาทสัมผัสจากภายนอก<O</O
<O</O

ส่วนการกำหนดภายในใจ คือถอยลงมาขนาดที่ว่าจิตรู้ได้แล้วว่ารุ้สึกตัวได้ ให้กำหนดว่า ถอย, ถอย, ถอย, ไปเรื่อยๆ จนกว่าสติทั้งหมดจะมาอยู่ตรงหน้า แล้วค่อยๆลืมตาขึ้น กวาดลุกตาไปมาซ้ายขวา เพื่อรับรู้กับประสาทภายนอกอีกครั้งหนึ่ง<O</O
<O</O

อาการทางจิต เมื่อแรกเริ่มใหม่ๆหัดเข้าได้แล้ว หลังจากนั้นก็ต้องหัดออกได้ด้วยเช่นกัน<O</O
<O</O

ไม่เสียหายหลายหรอก ได้ขนาดนี้ก็เก่งพอตัวแล้ว เอ้า ..เดินจิตต่อนะครับ เอาใจช่วย เก่งแล้วๆ
<O</O
เจริญธรรมครับ

 

ขอบคุณมากคับผม จะตั้งใจปฏิบัติต่อไปคับ

 

หลังออกจากสมาธิ

หลังจากออกจากสมาธิ ตอนนี้กาย วาจา ใจ เราสงบระงับ ให้เราตั้งจิตใจไว้ในทางกุศล แผ่เมตตา และทำดี ทำกับคนที่เราอยากจะให้บุญ ปันบุญให้ใครก็ได้ที่เราอยากจะแบ่งบุญให้ อาจจะไม่ต้องบอกเขาตรงๆ แต่เรารู้แล้วเราก็ทำความดี หลังจากออกจากสมาธิ...

 

โมทนา สาธุกับ คำถาม จขกท และ คำตอบ ของคุณ ธรรมภัฎ
เป็นประโยชน์ สำหรับผู้ฝึก

 

ใช่เลย...กลายเป็นคนขี้เกียจพูด..ตื้อๆบางทีคิดอะไรไม่ค่อยออก
จำอะไรไม่ค่อยได้..หลังจากฝึกปล่อยวางด้วย...พอจะทบทวนเรื่องราวต่างๆ
ที่เกิดกับตัวเอง แต่ก่อนจำได้ดีมาก..วันที่ เวลา เหตุการณ์ยังจำได้..แต่ตอนนี้ไม่
งง..มาก....ออกจากสมาธิ..นอกจากทางกายแล้ว..ต้องทำอะไรอีกบ้าง

 

ต้องสำรวจจิตตัวเองว่า จิตยังง่วนอยู่กับการจับลมหายใจหรือเปล่า จิตต้องการแต่รักษาอารมณ์นั้นไว้เป็นสมบัติมีค่าที่สุด ไม่อยากให้หายไปไหน ถ้าจิตไม่สนใจต่ออะไรทั้งหมด หิวก็ไม่หิว ถึงหิวก็ไม่อยากกิน ปวดก็ไม่ปวด ถึงปวดก็ไม่สนใจ อยากก็ไม่อยาก ถึงอยากก็ไม่เอา นี่เป็นอาการของจิตทรงญาณ ( แบบอ่อน ) เป็นของดี จำอารมณ์นั้นไว้ นั่นเป็นอารมณ์ที่เราเอาชนะกิเลสได้แล้ว แต่อย่าเข้าใจผิดว่าเป็นพระโสดาบัน เพราะยังรักษาอารมณ์ไม่ได้เป็นปรกติ ( ผมเคยเข้าใจผิดมาแล้ว ) เรียนรู้อารมณ์นั้น เวลาเกิดอีกจะได้ไม่สงสัย ถ้าคุณได้อารมณ์นี้ ถ้าฉลาดสักนิด ปัญญามันเกิดตอนนี้ ( จิตเป็นทิพ ) สงสัยอะไรให้ถามจิต ( บางคนเรียกว่าตัวรู้ ) คุณจะพบความมหัศจรรย์ว่า คำตอบที่ได้รับน่ะ เถียงไม่ออกเลยทีเดียว มันมีเหตุ มีผล สมบูรณ์หมดชนิดหายสงสัย มันเป็นวิปัสนาของมันเองปัญญามันเกิดด้วยกำลังของฌาณ

นักปฏิบัติพึงระลึกเอาไว้ว่า จะเลือกฟังคำแนะนำจากใคร คนนั้นต้องได้มากกว่า ถ้าพบว่าภายหลังคุณได้เหมือนกับคนที่แนะนำคุณไว้ แสดงว่าคนนั้นเคยได้มาก่อนแล้ว ให้จำชื่อคนนั้นไว้ ภายหลังสงสัยอะไรก็คอยถามเขา ให้มีความฉลาดในการเลือกครู หรือผู้สอน

ผมฟังแต่คำสอนของหลวงพ่อ และผมก็ได้ตามนั้น แสดงว่าท่านเคยได้มาก่อน ถึงรู้อารมณ์เดียวกันเพราะมันได้เหมือนกัน ( แต่อย่าคิดว่าผมเก่งเสียแล้วนะ เอาประสบการณ์มาเล่ากัน ) ผมก็ใช้วิธีเลือกครูแบบนี้แหล่ะ สำหรับผมมีหลวงพ่อเป็นครูคนเดียวพอแล้ว

 

สาธุครับ ดูมันไป เดียวก็ เก็ต ^^ คำตอบด้านบนครายสงสัยแล้วครับ แต่ที่สำคัญกว่า
คือ ความรู้ ความเข้าใจ ด้วยคนเอง เห็นถูก เห็นผิด รู้อะไรควร อะไรไม่ควร
ดูเพื่อพิจรณา แล้วมันก็หลุดไปเอง อย่าดูเพื่อเพิ่งพูลเขาตน เป็นไช้ได้ อนุโมทนาด้วยครับ ...

 

อนุโมทนาสาธุกับทุกท่านค่ะ ดูหนังหนึ่งเรื่องจบแล้ว ก็คือจบค่ะ เพราะมันจบไปแล้ว

 

สมถะกรรมฐาน และวิปัสสนากรรมฐานครับ ธรรมทั้งหลายสำเร็จได้ด้วยใจ.....

 

สาเหตุมาจาก

มาจากจิตที่ถูกปรุง จนสํารวม เป็นเนื้อเดียวกัน
พอเวลาไหลผ่านไป มันก็ค่อยๆคลาย จน ถูกองค์ประกอบโดยรอบ ซึม เข้ามาทีละน้อย จนเป็นปกติ กลับมาพูดคุย เหมือนเดิม