อยากทราบว่าช่วยปลดปล่อยสัตว์ให้พ้นความทรมานบาปไหม

คือผมเป็นคนขี้สงสาร ไม่ยิงนกตกปลาตั้งแต่เด็กๆอยู่เเล้ว

ตอนที่ผมทำงานอยู่ มันเป็นโรงแรม เขาจ้างพวกกำจัดหนูมากำจัดบ่อยมาก เพราะโรงแรมหนูชุม วิธีกำจัดส่วนใหญ่ก็คือใช้กาวดักใส่ถาดเล็ก เเล้วเอาอาหารต้องตรงกลางกาวล่อหนู พอหนูวิ่งมากินมันก็จะติดหนึบแบบติดไปทั้งตัวขยับไม่ได้ ได้แต่ทำตาหลุกหลิกเท่านั้น

และกาวที่ว่านี้มันเหนียวมากๆ ถ้าเราดึงหนูออกเนื้อหนังมันอาจจะหลุดจากกันเลยก็ได้ เพราะเขาใช้แบบประเภทถาดที่ใช้แล้วทิ้ง คือไม่ต้องดึงออกเเล้วมาล้างใช้ใหม่

และพอช่วงเช้าเขาก็เอามาตั้งไว้แถวๆหน้าออฟฟิสผม เเล้วก็ไป (ก่อนผมจะมาทำงาน) ผมเห็นเเล้วน่าเวทนามาก ตาหลุกหลิกไปมา แต่ขยับไม่ได้

ผมใช้ให้คนอื่นฆ่ามันก็ไม่มีใครทำ ส่วนใหญ่เป็นหญิงกันเลยกลัวหนู ผมเลยต้องทำเพราะไม่อยากให้มันทรมานนาน เพราะจะช่วยก็ไม่ได้เเล้ว เลยเอาไม้ขนาดเท่าด้ามจอบตีหัวมัน ผมตั้งใจว่าจะให้ทีเดียวตายจะได้ไม่ทรมาน แต่พอผมตีก็ตีไป 2-3 ที หัวแบะสมองกระจายเเล้ว แต่มันยังกระตุกอยู่

ผมเลยรู้สึกผิด รู้สึกจิตตกมากที่ทำเช่นนั้น

ผมเลยอยากทราบว่าบาปมากไหม

ถ้าผมไม่ทำมันก็เหมือนกับปล่อยให้มันทรมานไปจนตายอ่ะ ผมไม่มีทางเลือก

 

...บาป กรรม = ผลของการกระทำที่ไม่ดี

...ดักหนู มิได้มีเจตนาให้ตาย (ต้องการดักจับ) เจตนาเพื่อรักษาทรัพย์สิน ไม่ผิดศีลข้อ1 แต่เป็นไปตามกฎของกรรม

...การฆ่าหนู หรือสิ่งมีชีวิตอื่น ด้วยเจตนาให้ตาย(เพื่ออะไรก็ตาม) เป็นการทำลายชีวิตด้วยเจตนา ผิดทั้งศีลข้อ1 และเป็นไปตามกฎของกรรม

....แล้วก็แล้วกันไป อย่าตามนึกถึง(ผ่านไปแล้วแก้ไม่ได้) ทำดี เอาชนะ เดินหน้าอย่างแรง......

 

ผมก็เคยทำประมาณนี้ครับ แล้วก็รู้สึกแย่จนจิตตกเหมือนกัน แต่เจตนาราคิดจะช่วยเค้า ไม่บาปเท่าตั้งใจฆ่าหรอกครับ อย่างว่าแหละครับกลับไปแก้ไขไม่ได้แผ่เมตตาแล้วก็อย่าไปคิดถึงอีกครับ เริ่มต้นทำสิ่งดีๆใหม่ดีกว่าครับจิตจะได้ผ่องใสขึ้น ขอให้มีกำลังใจขึ้นเร็วๆนะครับ สาธุ

 

อยากให้ลองพิจารณาเรื่องทางสายกลางครับ
สิ่งใดแข็งเกินไปก็ไม่ดี
สิ่งใดหย่อนยานเกินไปก็ไม่ดี

การที่เรามีจิตเมตตานั้นเป็นสิ่งที่ดีควรแก่การอนุโมทนาด้วย
แต่ถ้าเราไม่สามารถที่จะช่วยเหลือเขาได้ อาจจะเนื่องด้วยสุดวิสัยของเรา ก็ควรทำใจให้เป็นกลาง คือ วางอุเบกขาเสีย เพราะเนื่องจากสัตว์โลกต่างมีกรรมเป็นของตนเองครับ คิดอย่างนี้ครับ เราจึงจะมีจุดยืนในชีวิตและดำรงค์ชีวิตอยู่ได้อย่างมีความสุข

 

น่าสงสารมาก สำหรับหนูที่โดนกับดักกาว

เพราะต้องตายแน่นอน

ผมเคยเอาหนูที่โดนกับดักแบบกล่องเหล็กติดสปริง ไปปล่อยหลายครั้ง

รอดบ้าง ตายบ้าง มีอยู่ครั้งหนึ่งชะล่าใจไปหน่อย

กะว่าว่างๆแล้วค่อยจะเอาไปปล่อย มาดูอีกที ตายไปซะแล้ว

--------------------------------------------------
ส่วน จขกท. ไปทำให้เค้าไม่ทรมาน แต่ตัวท่านเองกลับได้บาปหนักไปซะนิ
ชีวิตใครๆก็รัก เราไม่มีสิทธิไปตัดสินว่า จะให้เค้าอยู่หรือตาย ถึงจะสงสารขนาดไหน
ก็ควรปล่อยให้เป็นไปตามเวรตามกรรมของเค้านะ

 

บาปครับ

เป็นไปได้อุเบกขาดีกว่า มันถึงเวลาจะตาย กรรมของเค้า

 

หนูติดกาว เขาอยากตาย หรือ เขาอยากรอด



หนู มันก็รักษ์ชีวิตของตัวเอง ... การไปฆ่าเขา บาปแน่นอน



การที่หนูไปติดกาวกับดัก ก็เป็นกรรมของเขา ตัวเราไม่มีสิทธิ์ไปพิพากษาชีวิตเขา



ตัวเราทำได้อย่างมากคือ เอาถาดกาวไปทิ้งครับ

 

แค่คิดก็น่าสงสารแล้วครับ เห็นใจนะครับ

เข้าใจว่าอยากจะช่วยให้หนูมันพ้นทุกข์ แต่ผมว่าวางอุเบกขาไว้ดีกว่า

เพราะกฏแห่งกรรม บางทีก็ไม่ได้เป็นแบบที่เราคิดเสมอไป บวกกับ

ไม่รู้ว่าหนูจะเข้าใจเจตนาเราหรือเปล่า อาจจะเป็นการจองเวรเพิ่มก็ได้ ถ้าหนูเข้าใจผิด

ถึงยังไง คุณก็เป็นคนดีนะครับ เอาใจช่วยครับ

 

เอาสังคมมาคิด....
...หนูกัดสายไฟ....ไฟดับ เครื่องมือทำงานไม่ได้ เสียหาย...อาจมีโรค....ฯลฯ
...ก็ต้อง กำจัดมัน...เพราะมันสร้างความเดือดร้อน.....
เอาธรรมชาติมาคิด...
...หลวงพ่อเกษมฯสุสานไตรลักษณ์ ลำปาง บอก วิธีกำจัดมัน คือ อย่าทิ้งเศษอาหารเรี่ยราด...เก็บกักอย่างดี บ้านเรือนที่ทำงานสะอาดเรียบร้อย หนูมันไม่มีอาหาร มันก็หนีไปเอง...เพราะมันจะอดตาย...
..เอากรรมมาคิด....ไปดักมัน ไปฆ่ามัน ก็เป็นกรรมทั้งนั้น.....แต่อย่าให้ถึงบางลัทธิ...ที่จะเดินเหิรแต่ละที กลัวไปเหยียบมด ปลวก จึงต้องเอาแส้กวาดทางก่อนเดินทุกครั้ง...นั่น กลัวกรรมขนาดหนัก.....
...หนูเป็นพาหะนำเชื้อกาฬโรคสมัยโบราณ หนูนา กัดกินข้าวเสียหาย ดักจับได้ ชาวบ้านนำมากิน อร่อยมากๆ...เพราะมันสะอาด...
..แมว..มันก็ชอบกินหนู.....
..สัตว์โลกก็ย่อมเป็นไปตามกรรม....กลัวบาปนักก็ย้ายบ้าน ที่ทำงานหนีไปก็สิ้นเรื่อง...
..แต่เดี๋ยวก็ไปเจอ มด เจอปลวก เจอจิ้งจก เจอตุ๊กแกอีก ทีนี้จะทำอย่างไร...
...ทำอย่างหลวงพ่อเกษมฯสอน...จะได้ไม่ต้องพะวงว่าจะสร้างกรรมอีก

 

ท่าน เลนิน ที่เคารพ สัจจะของแต่ละคนไม่เหมือนกัน มักแตกต่างกันไปตามหน้าที่หรือปณิธานซึ่งเป็นวิบากชนิดหนึ่ง

บางคนมีสัจจะในการช่วยชีวิต ก็จะช่วยตลอดไม่มีการประหาร ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรก็หาวิธีช่วยตลอด

บางคนมีสัจจะในการปราบ ก็จะปราบตลอด แม้ช่วยก็ช่วยด้วยวิธีปราบ

หลายๆคน มีสัจจะในตัวหลายแบบ ขึ้นกับเหตุปัจจัยที่เราประกอบขึ้นมา

หากเราเข้าถึงสัจจะภายในตัวเองแล้ว การกระทำที่ตั้งใจทำด้วยเจตนาดี เมื่อทำแล้วย่อมไม่ทำให้ตัวเราจิตตก หากจิตตก แสดงว่าเจตนาที่ดีของเรายังไม่เต็มที่ ยังไม่เป็นสัจจะในใจ

ก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยเราก็ได้ทราบว่าการช่วยสัตว์แบบนี้ทำให้เราเสียใจภายหลัง คราวหน้าจะได้ไม่ทำเช่นนี้อีกจ้า

 

จขกท รู้ได้ยังไง ว่า หนู อยากตาย จขกท ถึงต้องไปช่วย ฆ่าหรอ ?

 

คงจิตตกเหมือนกัน ถ้าทำอย่างนั้น

 

ขออย่าให้ข้าพเจ้ามีความคิดเช่นนี้เลยทุก ๆ ชาติ

ขอให้ข้าพเจ้าได้ช่วยเหลือสัตว์ที่ทรมาน อย่าได้ตายด้วยมือของข้าพเจ้าเลย

ขอให้ข้าพเจ้ามีความเห็นถูกต้อง มีความเป็นสัมมาทิฏฐิด้วยเทอญ

 

ศีล 5 ยังไม่มี ฆ่าสัตว์แบบนี้

แค่โสดาบัน ก็ไม่มีทาง บรรลุ

 

เข้าใจมากเลยค่ะ เคยเห็นเหมือนกัน สงสารจริงๆ ดิฉันเอาเขี่ยใส่ถุงพลาสติก แล้วไปไว้ไกลๆผู้คน จากนั้นเอาน้ำมันมาราดตรงกาวค่ะ อีกวันแวะมาดู หนูหายไปแล้ว มีรอยเท้าอยู่ด้วย คาดว่าน้ำมันช่วยลดความเหนียวของกาวได้ และเขาขยับไปขยับมาคงออกมาได้เอง ก็หวังว่า เอามาปล่อยในทุ่งร้างขนาดนี้แล้ว จะอยู่จะตายอย่างไรก็คงดีกว่านอนตากแดดแห้งตายคากาว มันคงทรมานน่าดู เอาใจช่วยนะคะ

 

ขออนุญาติ copy คำอธิษฐานจิตด้วยนะครับ

เป็นวิธีที่ฉลาดมากครับ ฉลาดในการช่วยเหลือชีวิต
มักจะเกิดเป็นผู้มีปัญญาเลิศครับ



__________________________________________________

ผมขอเป็นกำลังใจให้คุณ เลนิน ด้วยคนครับ
เราพลาดไปแล้ว
ยังไม่สายที่จะแก้ไขครับ
ชีวิตทุกชีวิตต่างรักตัวกลัวตาย ช่วยอย่างสุดความสามารถเถิด
ถ้าช่วยไม่ได้จริงๆก็วางอุเบกขา
เขามีกรรมของเขาเองครับ


ผมก็เป็นคนขี้สงสารสัตว์มาก เอ็นดูและรักเหมือนกับว่าสัตว์ทุกตัวล้วนเป็นเพื่อนกัน ไม่ว่า หมาแมว มด แมลงสาบ ฯลฯ
ผมคิดแค่ว่า เขา ต่างเกิดมาร่วมทุกข์ด้วยกันทั้งนั้น
( สังเกตุจากข้อความของคุณ gaiou419 ด้วยครับ ตรงที่บอกว่า มีรอยเท้าหนูเขี่ยกาว ที่ถูกละลายด้วยน้ำมัน(น่าจะเบนซิน)ซึ่งบ่งบอกได้ชัดเลยครับ ว่ามันพยายามหนี เพราะมันกลัวครับ)

เราไม่เบียดเบียนให้เขาทุกข์กว่าที่เป็นอยู่ ก็นับว่าเป็นกุศลมากครับ
อยากให้ทำเสริม ก็คือ ให้ชีวิตสัตว์ ร่วมด้วยครับ
เช่น ไถ่ชีวิตโคกระบือ ปล่อยปลา ฯลฯ