.แม้ใจมีแต่ให้..แต่อยู่ในโลก..ต้องกระทบทั้งรักและชัง.

พระโพธิสัตว์พญาช้างฉัททันต์กล่าวเตือนนายพรานป่าโสณุดรว่า “ ผู้ใดยังไม่หมดกิเลส ปราศจากทมะและสัจจะ. ผู้นั้นไม่ควรจะนุ่งห่มผ้ากาสาวะ. ส่วนผู้ใดคลายกิเลสได้แล้ว ตั้งมั่นอยู่ในศีล ประกอบด้วยทมะและสัจจะ. ผู้นั้นแลควรนุ่งห่มผ้ากาสาวะ. “

(หมายเหตุ :
สัจจะ คือ ความจริง ซื่อตรง ซื่อสัตย์ จริงใจ พูดจริง ทำจริง
ทมะคือ การฝึกฝน การข่มใจ ฝึกนิสัย ปรับตัว รู้จักควบคุมจิตใจ ฝึกหัด ดัดนิสัย แก้ไข้ข้อบกพร่อง ปรับปรุงตนให้เจริญก้าวหน้าด้วยสติปัญญา

อ้างอิงจาก ฆราวาสธรรม 4 ใน พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม ของ พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต)

ความขยายจากอรรถกาจารย์
คาถานั้นมีอธิบายดังนี้ สหายพรานเอ๋ย คนใดไม่ใช่คนหมดกิเลส ดุจน้ำฝาดมีราคะเป็นต้น ปราศจากการฝึกอินทรีย์ทั้งวจีสัจจะ คือไม่เข้าถึงคุณเหล่านั้น นุ่งห่มผ้ากาสาวพัสตร์อันย้อมแล้วด้วยน้ำฝาด คนนั้นไม่ควรนุ่งห่มผ้ากาสาวพัสตร์นั้นเลย คือไม่สมควรกับผ้านั้น ส่วนคนใดพึงชื่อว่า เป็นผู้ชำระกิเลสได้ เพราะคลายกิเลส ดุจน้ำฝาดเหล่านั้นเสียได้. บทว่า สีเลสุ สุสมาหิโต ความว่า บุคคลใดเป็นผู้มีศีลและอาจาระตั้งมั่นด้วยดีบริบูรณ์ บุคคลนั้นชื่อว่า ควรนุ่งห่มผ้ากาสาวะนี้.)




............................



จากนั้นพญาช้างโพธิสัตว์ได้ถามว่า " พญาช้างถูกลูกศรใหญ่เสียบเข้าแล้ว ไม่มีจิตคิดประทุษร้าย ได้ถามนายพรานว่า เพื่อนเอ๋ย ท่านประสงค์อะไร เพราะเหตุอะไร หรือว่าใครใช้ให้ท่านมาฆ่าเรา. "
นายพรานโสณุดรตอบพญาช้างว่า
“ ดูก่อนพญาช้างที่เจริญ นางสุภัททาพระมเหสีของพระเจ้ากาสิกราช อันประชาชนสักการะบูชา อยู่ในราชสกุล. พระนางได้ทรงนิมิตเห็นท่าน และได้โปรดให้ทำสักการะแก่ข้าพเจ้าแล้ว ตรัสบอกข้าพเจ้าว่า มีพระประสงค์งาทั้งคู่ของท่าน. “
พญาช้างโพธิสัตว์ฟังก็ทราบว่านี้เป็นการกระทำของนางช้างจุลลสุภัททา อัครมเหสีองค์รองที่ตายไปแล้วไปเกิดเป็นพระนางสุภัททา ก็อดกลั้นเวทนาไว้ แล้วกล่าวว่า พระนางสุภัททานั้น ใช่จะต้องการงาทั้งสองของเราก็หามิได้ แต่เพราะประสงค์จะให้ท่านฆ่าเรา จึงได้ส่งท่านนายพรานป่ามา.
พระโพธิสัตว์พญาช้างฉัททันต์กล่าวต่อว่า
“ แท้จริง พระนางสุภัททาทรงทราบดีว่า งางามๆ แห่งบิดา และปู่ทวดของเรา มีอยู่เป็นอันมาก แต่พระนางเป็นคนพาล โกรธเคือง ผูกเวร ต้องการจะฆ่าเรา. “
“ ดูก่อนนายพราน ท่านจงลุกขึ้นเถิด จงหยิบเลื่อยมาตัดงาคู่นี้เถิด ประเดี๋ยวเราจะตายเสียก่อน ท่านจงกราบทูลพระนางสุภัททาผู้ยังผูกโกรธว่า พญาช้างตายแล้ว เชิญพระนางรับงาคู่นี้ไว้เถิด. ”

 

นายพรานโสณุดรลุกขึ้นจากที่นั่ง ถือเลื่อยเข้ามาใกล้ๆ พญาช้าง แต่พญาช้างฉัททันต์สูงใหญ่มาก ประมาณ 80 ศอก ไม่สามารถเอื้อมมือไปเลือยเอางาได้ จึงคิดว่า เราจะตัดเอางาไปได้อย่างไร ขณะนั้นเองพญาช้างฉัททันต์จึงย่อกายน้อม ก้มศรีษะลง ให้นายพรานป่าเหยียบงวงพวงเงินนั้นขึ้นไปยืนอยู่บนกระพอง แล้วเข่ากระตุ้นเนื้อซึ่งย้อยอยู่ที่ปาก ยัดเข้าข้างใน ลงจากกระพอง แล้วสอดเลื่อยเข้าไปในปาก นายพรานป่าใช้สองมือเลื่อยเอางาอย่างทะมัดทะแมง พระโพธิสัตว์พญาช้างฉัททันต์ได้รับความเจ็บปวดทางกายอย่างมาก เลือดไหลออกเต็มปาก นายพรานโสณุดรเลื่อยไปมาอยู่สักพัก ก็ไม่สามารถเลื่อยงาให้ขาดได้
พระโพธิสัตว์พญาช้างฉัททันต์จึงบ้วนเลือดออกจากปาก อดกลั้นทุกขเวทนาทางใจได้ แล้วถามว่า " สหายเอ๋ย ท่านไม่สามารถตัดงาให้ขาดได้หรือ "
พรานโสณุดรตอบ " ใช่แล้วนาย. "
พระโพธิสัตว์พญาช้างฉัททันต์มีสติมั่น แล้วกล่าวว่า ถ้าเช่นนั้น ท่านจงยกงวงของเราขึ้น ให้จับเลื่อยข้างบนไว้ เราเองไม่มีกำลังจะยกงวงของเราได้. นายพรานป่าก็ทำตามพระโพธิสัตว์พญาช้างสั่ง
พระโพธิสัตว์พญาช้างเอางวงยึดมือเลื่อยไว้แล้วชักขึ้นชักลง ไม่นานงาทั้งสองก็ขาด ประดุจตัดตอไม้
พระโพธิสัตว์พญาช้างให้นายพรานนำงาคู่นั้นมาถือไว้ แล้วกล่าวว่า



" สหายพราน เราให้งาเหล่านี้แก่ท่าน ใช่ว่าเราจะไม่รักของเราก็หามิได้ ทั้งเรามิได้ปรารถนาความเป็นท้าวสักกะ เป็นมาร เป็นพรหมเลย. แต่เพราะงา คือพระสัพพัญญุตญาณนั้น เรารักกว่างาคู่นี้ ตั้งร้อยเท่าพันเท่า. ขอบุญนี้จงเป็นปัจจัยแห่ง การได้บรรลุพระสัพพัญญุตญาณ. "



แล้วมอบงาให้นายพรานป่าไป

 

พระโพธิสัตว์พญาช้างถามต่อไปว่า “ สหาย กว่าท่านจะมาถึงที่นี่ เป็นเวลานานเท่าไร? “
เมื่อนายพรานตอบว่า “ เจ็ดปี เจ็ดเดือน เจ็ดวัน. “
พระโพธิสัตว์พญาช้างจึงกล่าวว่า “ เชิญไปเถิดด้วยอานุภาพแห่งงาคู่นี้ ท่านจะถึงพระนครพาราณสีภายในเจ็ดวันเท่านั้น “
พระโพธิสัตว์พญาช้างส่งนายพรานป่าไปโดยการตั้งสัตยาธิษฐานป้องกันภัยให้นายพรานว่า
“ เราเป็นผู้ถูกลูกศรเสียบแทงแล้ว แม้จะถูกเวทนาครอบงำ ก็ไม่คิดประทุษร้ายในบุคคลผู้นุ่งห่มผ้ากาสาวพัสตร์ ถ้าข้อนี้เป็นความจริง อันเราผู้เป็นพญาช้างตั้งไว้ ขอพาลมฤคในไพรสณฑ์ อย่าได้มากล้ำกรายนายพรานนี้เลย. “

นายพรานนั้นรีบลุกขึ้นจับเลื่อย เลื่อยงาพญาช้างทั้งคู่ อันงดงามวิลาส หาที่เปรียบมิได้ในพื้นปฐพี แล้วรีบถือหลีกออกจากที่นั้นไป
ช้างเหล่านั้นตกใจ ได้รับความเสียใจ เพราะพญาช้างถูกยิง พากันวิ่งไปยังทิศทั้ง ๘ เมื่อไม่เห็นปัจจามิตรของพญาช้าง ก็พากันกลับมายังที่อยู่ของพญาช้าง.

พระโพธิสัตว์พญาช้างฉัททันต์ส่งนายพรานไปแล้ว ล้มลงตาย ณ ที่นั้น โดยที่เหล่าช้างบริวารและนางมหาสุภัททายังมาไม่ถึงเลย


เมื่อนางช้างมหาสุภัททามาพร้อมเหล่าช้างบริวารทั้ง 8000 เชือก เห็นพญาช้างฉัททันต์ล้มลงตายแล้ว ต่างพากันร้องไห้คร่ำครวญ แล้วพากันไปหาพระปัจเจกพุทธเจ้ากุลปกะ กราบทูลพระองค์ให้ทรงทราบว่า “ ข้าแต่ท่านผู้เจริญ พญาช้างฉัททันต์ปัจจยทายกของพระผู้เป็นเจ้าทั้งหลายถูกยิ่งด้วยลูกศรอาบยาพิษ ถึงแก่ความตายเสียแล้ว ขอนิมนต์พระคุณเจ้าทั้งหลายไปดูซากของพญาช้างฉัททันต์ในป่าเถิด “
พระปัจเจกพุทธเจ้าทั้ง 500 รูป ก็เหาะมาทางอากาศ ลงตรงที่ลานใหญ่ ช้างหนุ่ม ๒ เชือก ช่วยกันเอางาเสยยกสรีระร่างของพญาช้างให้กราบไหว้จบพระปัจเจกพุทธเจ้า แล้วยกขึ้นสู่จิตกาธาร ทำฌาปนกิจ.
พระปัจเจกพุทธเจ้าทั้งหลายทรงสาธยายธรรมอยู่ที่ป่าตลอดคืนถึงเช้า
พอถึงเช้า ช้างทั้ง ๘,๐๐๐ เชือก ดับธาตุเสร็จ
ช้างเหล่านั้น พากันคร่ำครวญร่ำไห้อยู่ ณ ที่นั้น ต่างเกลี่ยอังคารขึ้นบนกระพองของตนๆ แล้วยกเอานางสัพพภัททาผู้เป็นมเหสี ให้เป็นหัวหน้า พากันกลับยังที่อยู่ของตนทั้งหมด.
เชิญนางช้างมหาสุภัททาเป็นหัวหน้า แห่มายังสถานที่อยู่



ฝ่ายนายพรานโสณุดรออกเดินทางกลับ พอใกล้ถึงได้ส่งข่าวไปทูลพระนางสุภัททาเทวี มเหสีของพระเจ้าพาราณสีว่า ข้าพระพุทธเจ้า นายพรานป่าโสณุดรจะนำงาทั้งคู่อันเปล่งปลั่งมีรัศมี 6 ประการของพญาช้างฉัททันต์ เข้ามาถวาย ขอพระองค์ได้โปรดให้ประดับตกแต่งพระนคร. เมื่อพระนางเทวีกราบทูลให้พระราชาทรงทราบ ให้ประดับตกแต่งพระนครดุจเทพนครแล้ว ใช้เวลาเพียง 7 วันเท่านั้น ถึงกรุงพาราณสีอย่างรวดเร็วด้วยอานุภาพของงาพญาช้างฉัททันต์
“ นายพรานนั้นนำงาทั้งคู่ของพญาคชสาร อันอุดมไพศาล งดงาม ไม่มีงาอื่นในปฐพีจะเปรียบได้ ส่องรัศมีดุจสีทอง สว่างไสวไปทั่วทั้งไพรสณฑ์ มาถึงยังพระนครกาสี แล้วน้อมนำงาทั้งคู่ เข้าไปถวายพระนางสุภัททา กราบทูลว่า พญาช้างล้มแล้ว ขอเชิญพระนางทอดพระเนตรงาทั้งคู่นี้เถิด. “
เมื่อถึงพระนครแล้ว นายพรานป่าโสณุดรขึ้นไปยังปราสาท เพื่อเข้าเฝ้าพระนางสุภัททาเทวี น้อมถวายคู่งาที่เปล่งประกายรัศมี 6 สี กราบทูลว่า
“ ขอเดชะพระแม่เจ้า ได้ทราบว่า พระแม่เจ้าก่อความขุ่นเคืองเหตุเล็กน้อยไว้ในพระทัยต่อพญาช้างใด ข้าพระพุทธเจ้าฆ่าพญาช้างนั้นตายแล้ว โปรดทรงทราบว่า พญาช้างตายแล้ว ขอเชิญพระแม่เจ้าทอดพระเนตร นี้คืองาทั้งสองของพญาช้างนั้น ” แล้วได้ถวายงาไป.
พระนางสุภัททาเทวีจึงสั่งให้ทำงวงตาลประดับด้วยแก้วมณี รับคู่งาอันวิจิตรมีรัศมี 6 ประการของพระโพธิสัตวพญาช้างฉัททันต์มาวางไว้ที่กลางเมือง




“ พระนางสุภัททาผู้เป็นพาล ครั้นทอดพระเนตรเห็นงาทั้งสองของพญาคชสารอันอุดม ซึ่งเป็นปิยภัสดาของตน ในชาติก่อนแล้ว หทัยของพระนางก็แตกทำลาย ณ ที่นั้นเอง ด้วยเหตุนั้นแล พระนางจึงได้สวรรคต. “
เมื่อพระนางสุภัททาเทวีทอดพระเนตรดูงาแห่งสามีที่รักของพระองค์ในภพชาติก่อน ทรงระลึกว่า นายพรานโสณุดรฆ่าพญาช้างตายถึงที่แห่งป่าที่ตนเคยอยู่ร่วมกับพญาช้าง ตัดเอางาทั้งคู่มาให้เราตามคำบัญชาของเรา เมื่อทรงอนุสรณ์ถึงพญาช้างฉัททันต์ ก็ทรงบังเกิดความเศร้าโศกไม่สามารถที่จะอดกลั้นได้ ทันใดนั้นเอง พระนางทรงประชวร หัวใจวายโดยฉับพลัน สิ้นพระชนม์ทันที

 

เมื่อพระพุทธเจ้าทรงแสดงฉัททันตชาดกเสร็จแล้ว หมู่ภิกษุต่างสรรเสริญคุณแห่งพระทศพลญาณ บรมศาสดาว่า
“ พระบรมศาสดาได้บรรลุสัมโพธิญาณแล้วมีพระอานุภาพมาก ได้ทรงทำการแย้มในท่ามกลางบริษัท ภิกษุทั้งหลายผู้มีจิตหลุดพ้นดีแล้ว พากันกราบทูลถามว่า พระพุทธเจ้าทั้งหลายหาได้ทรงทำการแย้มให้ปรากฏ โดยไร้เหตุผลไม่. “
พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า “ เธอทั้งหลายจงดูกุมารีสาวคนนั้น นุ่งห่มผ้ากาสาวพัสตร์ ประพฤติอนาคาริยวัตร นางกุมารีคนนั้นแลเป็นนางสุภัททาในกาลนั้น เราตถาคตเป็นพญาช้างในกาลนั้น นายพรานผู้ถือเอางาทั้งคู่ของพญาคชสารอันอุดม หางาอื่นเปรียบปานมิได้ในปฐพี กลับมายังพระนครกาสีในกาลนั้น เป็นพระเทวทัต.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย คราวครั้งนั้น เรายังเป็นพญาช้างฉัททันต์ อยู่ที่สระฉัททันต์นั้น เธอทั้งหลายจงทรงจำชาดกไว้ ด้วยประการฉะนี้แล. "

จบฉัททันตชาดก


พระพุทธเจ้าผู้ปราศจากความกระวนกระวาย ความเศร้าโศก และกิเลสดุจลูกศร ตรัสรู้ยิ่งด้วยพระองค์เองแล้ว ได้ตรัสฉัททันตชาดกนี้ อันเป็นของเก่า ให้พวกเราได้ทราบเรื่องราวที่พระองค์ทรงบำเพ็ญทานบารมีอย่างยิ่งยวด สละชีวิต และงาอันเป็นที่รักยิ่งได้ ทรงบำเพ็ญขันติบารมี ศีลบารมี เมตตาบารมีต่อนายพรานป่าที่ทำร้ายพระองค์จนถึงแก่ชีวิตได้

 

หลังจากได้ฟังพระธรรมเทศนาแล้ว นางภิกษุณีที่ระลึกชาติได้ว่าเคยเป็นบาทจาริกาในคราวที่พระองค์เป็นพญาช้างฉัททันต์ ก็บำเพ็ญเพียรภาวนาจนบรรลุธรรมเป็นพระอรหันต์ หลุดพ้นจากวัฏสงสาร ที่ต้องวนเวียนมาก่อภพชาติ ให้หลง รัก ชัง น้อยใจ ประทุษร้ายได้แล้ว
การที่พระองค์ทรงตรัสฉัททันต์ชาดก ต่อหน้านางนี้ เพื่อเป็นการเตือนให้นางภิกษุณี เป็นผู้ไม่ประมาท มีความเพียร เจริญสติ สัมปชัญญะ เพื่อหลุดพ้น
หรือแม้นแต่พระเทวทัต หรือ นายพรานโสณุดรเอง ก็ทำบารมีมามาก ก็เที่ยงแท้ที่จะเป็นพระปัจเจกพุทธเจ้า พระองค์ก็ต้องหลุดพ้นได้ด้วยพระองค์เองด้วยซ้ำไปสักวันหนึ่ง แต่พวกเราแหละที่อาจไม่ได้ทำกรรมหนักเช่นพระเทวทัต มีวันที่เที่ยงแท้จะหลุดพ้นกันแล้วยัง

 

.........................................................

 

<EMBED height=390 type=application/x-shockwave-flash width=640 src=http://www.youtube.com/v/--X0o3vaU7M?version=3 allowScriptAccess="always" allowfullscreen="true">

..................................................................................

 

ขอกราบงามๆ3ครั้งเจ้าค่ะ ข้าพเจ้าผิดไปแล้ว สาธุ

 

กราบงามๆ 3ครั้ง... สาธุเจ้าค่ะ
ข้าพเจ้าพลาดไปอีกแล้ว

 

กราบธรรมอันดีที่พระพุทธองค์ทรงสอนด้วยพระองค์เองเถอะครับ
ผมเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง ที่อาศัยธรรมของพระองค์ เช่นเดียวกับทุกคน

 

กราบ สาธุ สาธุ สาธุ

และขอบพระคุณ ค่าท่านพี่

เรื่องนี้ ข้าน้อยยังไม่เคยอ่านเลย
พระโพธิสัตย์ ใจแกล้วกล้า แท้แท้

 

(rose)(rose)(rose)(rose)(rose)

 

ยังไม่เคยอ่านเหมือนกันครับ และมิรู้ว่าตนจะมีวันหลุดพ้นหรือไม่และเมื่อไร แต่จะขอตั้งใจ ดำเนินไปจนสุดทาง ขอบพระคุณครับ สำหรับชาดกนี้

ผมเห็นอีกด้านของสิ่งที่ผมกำลังคิด และทำ มันอาจไม่ได้ถูกทั้งหมด ผมจะพยายามมากขึ้นครับ อ่านแล้วละอายใจจริง และชื่นชมบูชาสุดหัวใจ

 

ผิดแล้วรู้จักสำนึก ก็ยังถือว่า โอ.เค อยู่ 55+

 

ขออนุโมทนาอย่างสูงต่อผู้นำเสนอกระทู้นี้ ขอบคุณมากๆครับ

 

ปัจจุบันนี้.......

คนไทย จำนวนไม่น้อย กำลังกระทำกรรม ต่อพระโพธิสัตว์หรือเนื้อนาบุญที่ควรบูชา
เช่่นเดียวกับนางช้างพังที่ใจน้อย หรือ พระนางสุภัทราหรือไม่?????<!-- google_ad_section_end -->

 

[MUSIC]http://palungjit.org/attachments/a.1664067/[/MUSIC]

 

<!-- google_ad_section_end -->