สโมสรนักบุญภูเหล่าเงินฮาง ร่วมสร้างสรรกับ คณะเบิกบาน บันเทิงบุญ(อดีตรำลึกของบุญกุศล)

วันพรุ่งนี้ จะเป็นวันที่ชาวตะวันตก ถือว่าเป็นวันแห่งความรัก ก็ขอแจมสักเล็กน้อย

สุขสันต์วันวาเลนไทน์กันทุกๆคนครับ

 

ผมขออนุญาตแทรกเรื่องนี้ครับ ขอบพระคุณอย่างสูงครับ

ที่มา http://www.palungjit.org/board/showthread.php?t=71162


<TABLE class=tborder id=post487628 cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%" align=center border=0><TBODY><TR><TD class=thead style="BORDER-RIGHT: #ffffff 0px solid; BORDER-TOP: #ffffff 1px solid; FONT-WEIGHT: normal; BORDER-LEFT: #ffffff 1px solid; BORDER-BOTTOM: #ffffff 1px solid">วันนี้, 09:46 PM <!-- / status icon and date --></TD><TD class=thead style="BORDER-RIGHT: #ffffff 1px solid; BORDER-TOP: #ffffff 1px solid; FONT-WEIGHT: normal; BORDER-LEFT: #ffffff 0px solid; BORDER-BOTTOM: #ffffff 1px solid" align=right>#1 </TD></TR><TR vAlign=top><TD class=alt2 style="BORDER-RIGHT: #ffffff 1px solid; BORDER-TOP: #ffffff 0px solid; BORDER-LEFT: #ffffff 1px solid; BORDER-BOTTOM: #ffffff 0px solid" width=175>saksan43<SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_487628", true); </SCRIPT>
สมาชิก



เข้ามาครั้งสุดท้ายเมื่อ: วันนี้ 09:47 PM
วันที่สมัคร: Dec 2005
สถานที่: Bangkok
อายุ: 29 ปี
ข้อความ: 27 <!-- Start Post Thank You Hack -->
ได้ให้อนุโมทนา 175 ครั้ง
ได้รับอนุโมทนา 216 ครั้ง ใน 21 โพส <!-- End Post Thank You Hack -->
พลังการให้คะแนน: 0



</TD><TD class=alt1 id=td_post_487628 style="BORDER-RIGHT: #ffffff 1px solid"><!-- icon and title -->มีชายคนหนึ่ง รอคอยความเมตตาจากคุณค่ะ
<HR style="COLOR: #ffffff" SIZE=1><!-- / icon and title --><!-- message -->เรียน ชาวเวบพลังจิตทุกท่านครับ ผมได้อ่านเจอ เวบเพจนี้เข้าที่ เวบของMthai.com ครับ อยากขอความเมตตาจากทุกท่านจริงๆครับ กรุณาอ่านเรื่องนี้นะครับ และถ้าหากอยากทราบความคืบหน้า กรุณาเข้าไปที่ Mthai ครับ และหาก web master ทราบกระทู้นี้ ถ้าจะกรุณา นำไปโพสไว้ยังกระทู้หลักในหน้าแรก จะเป็บกุศลมากๆครับ

** มีชายคนหนึ่ง รอคอยความเมตตาจากคุณค่ะ ****
ดิฉันเป็นคนหนึ่งที่ทำงานอยู่ในไอซียู ของโรงพยาบาล
ก่อนหน้านี้ไม่เคยตั้งกระทู้ในพันทิพอย่างเป็นเรื่องเป็นราว
แต่วันนี้ดิฉันตั้งใจที่จะตั้งกระทู้เพื่อชายคนหนึ่ง ---ที่รู้จักเพียง 8 วัน

* ขอแนะนำให้รู้จักกับชายคนนี้ เค้า อายุ 19 ปี บ้านอยู่ที่ อ. แม่จริม จ .น่าน บ้านอยู่ไกลไม่มีรถโดยสารเข้าถึง ต้องเดินออกมาหลายกิโลกว่าจะมาถึงถนน เรียนจบ ม.3 แต่ต้องหยุดเรียนก่อน เพราะต้องออกมาช่วยพ่อแม่ทำงานรับจ้าง เป็นค่าอาหารประจำวัน หลังเลิกเรียนทุกวัน ต้องไปรับจ้างหักข้าวโพดอยู่เสมอ ได้เงินมาเมื่อไหร่ ก็จะวางไว้บนตู้กับข้าว เอาไว้ให้แม่เป็นค่าอาหาร ไม่เคยเอาไปใช้ส่วนตัวเลย
มีความหวังว่าสักวันพอมีเงินเก็บบ้าง จะส่งตัวเองเรียนต่อให้สูงกว่านี้ พ่อแม่จะได้สบาย
แต่สิ่งที่เป็นอุปสรรคในชีวิตของเค้าคือ เมื่อ 11 มกราคม 2550 เค้ามีไข้สูง เพลียหนัก ซีดมาก ไปตรวจที่โรงพยาบาล พบว่า เค้าป่วยเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว ต้องรับการรักษาอย่างเร่งด่วน จึงถูกส่งตัวมาที่โรงพยาบาลมหาราชนครเชียงใหม่
ความฝันความหวังของเด็กหนุ่ม ต้องหยุดอยู่กับที่ เพราะเงินทองที่เก็บหอมรอบริมมาต้องถูกใช้เป็นค่าเดินทาง ค่าอาหาร พ่อแม่ต้องหยุดพักทำงาน มาเฝ้าลูก กินนอนลำบากแต่ก็ยังทนอยู่ หวังให้ลูกหาย พ่อแม่นอนที่ใต้ถุนตึกสุจินโณ เพราะไม่มีเงินค่าที่พัก ต้องอดมื้อกินมื้อเพราะไม่มีเงินค่าอาหาร

ช่วงแรกก่อนรับยาเคมีบำบัด เด็กหนุ่มยังพอมีแรง พูดให้กำลังใจแม่อยู่เสมอว่า เค้าจะต้องหาย เค้าจะต้องดีขึ้นแน่ พ่อแม่ยิ้มมีกำลังใจ แต่ หลังการรับยาเคมีบำบัด เค้าอ่อนแอลง เพราะ เม็ดเลือดขาวต่ำ เกล็ดเลือดต่ำมาก ร่วมกับมีปอดอักเสบจากเชื้อรา มีไข้สูงตลอด ทางทีมแพทย์ได้ให้ยาอย่างเต็มความสามารถ
แต่ 7 ก.พ. 2550 เค้าพ่ายแพ้ต่อ เกล็ดเลือดที่ต่ำลง ทำให้มีเลือดออกในปอด ความหวังความฝันของเค้าริบหรี่ลงอีก เค้าถูกใส่ท่อช่วยหายใจเพราะหายใจเองไม่ไหวแล้ว ++++ ยังคงมีเลือดออกจากท่อช่วยหายใจตลอด
ลมหายใจของเด็กหนุ่ม ที่หวังจะมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อให้พ่อแม่สบาย กำลังจะพ่ายแพ้ต่อโรคภัยที่คุกคามเค้า ----
ทางทีมแพทย์พยายามอยู่เต็มที่ในการให้ยา และที่สำคัญคือให้เกล็ดเลือด ซึ่งเป็นกุญแจสำคัญที่จะต่อลมหายใจของเด็กหนุ่มออกไปจนถึงวันที่ภูมิคุ้มกันของเค้าแข็งแรงขึ้น พ่อละแม่ก็พยายามอย่างเต็มที่ เพื่อหาคนมาบริจาคเลือดให้ลูก ซึ่งต่างแดนไกลบ้านขนาดนี้ ซ้ำยังไม่มีคนรู้จักเลย ก้อต้องบากหน้าเหมารถโดยสารไปขอที่ค่ายทหาร เสียค่าเหมารถ 300 บ บ้าง 500 บ บ้าง บางครั้งเสียเงินไปแล้วไม่ได้คนมาบริจาคก็มี ตัวพ่อแม่เอง ค่าอาหารยังจะไม่มีกิน พูดน้ำตานองหน้าว่า ลำบากแค่ไหนก็ยอมขอให้ลูกดีขึ้น อยากเห็นลูกลืมตา อยากเห็นลูกยิ้มกับพ่อแม่อีกครั้ง --

ถึงตอนนี้ดิฉันคิดว่าผู้อ่านกระทู้นี้คงจะรู้จักเด็กหนุ่มคนนี้พอสมควรแล้ว
***ณ เวลานี้ เด็กหนุ่มก็ยังคงรอคอยเลือดบริจาค รอความความเมตตา จากทุกๆคน ใครก็ได้ที่จะมาต่อลมหายใจของเค้า ลมหายใจที่จะทำให้ฝันของเค้าเป็นจริงขึ้นมา ช่วยเค้าด้วยนะคะ.... ช่วยบริจาคเลือดให้เค้าด้วย **

เค้ามีชื่อว่า นาย สรศักดิ์ อายุ 19 ปี กรุปเลือด บี เค้านอนอยู่ที่ แผนก ไอซียูอายุรกรรม 3 เตียง 1 โรงพยาบาลมหาราชนครเชียงใหม่

ผู้ที่ประสงค์จะบริจาคเลือด ติดต่อที่ ไอซียูอายุรกรรม 3 ค่ะ เบอร์โทร 053 - 946489 - 90
ขออำนวยพรให้ผู้บริจาคเลือดทุกคน ไม่ว่าจะบริจาคให้ผู้ใด มีสุขภาพแข็งแรง ไม่เจ็บไข้ใดๆตลอดไปค่ะ
...... ......

แก้ไขเมื่อ 12 ก.พ. 50 11:41:52

แก้ไขเมื่อ 12 ก.พ. 50 11:40:22

จากคุณ : dokmalila
<!--detail--><!-- -->
โดย : ขุน (Guest !)
อีเมล์ : wee@hotmail.com
วันที่ : 2007-02-12 19:57:50
<!-- / message -->
</TD></TR></TBODY></TABLE>**************************************************

หากท่านใดที่อ่านในกระทู้นี้ อยู่ที่จังหวัดเชียงใหม่ หากท่านสามารถบริจาคเลือดได้ ช่วยกันไปบริจาคเลือดกันนะครับ ผมเองเสียดายว่าไม่ได้อยู่ที่เชียงใหม่ แต่ขอเอาใจช่วยน้องเขาครับ

ผลบุญใดๆที่ผมได้ทำมาตั้งแต่ในอดีตจนถึงปัจจุบัน ขอให้ผลบุญจงช่วยเหลือน้องเขาได้หายจากโรคภัยด้วยเทอญ

************************************************

และจากเรื่องนี้ ความไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐจริงๆครับ

.
<!-- / message --><!-- sig -->
<!-- / message --><!-- sig -->

 

คิม ฟุค (ข้อความจากเมล์)

เรื่องของคิม ฟุค อ่านแล้วดีจริงๆๆๆๆ ​

คิม ฟุค คือเด็กหญิงชาวเวียดนามใต้คนนั้นซึ่งช่างภาพอเมริกันได้ถ่ายไว้ขณะที่เธอและ เพื่อนบ้านกำลัง แตกตื่นหนีภัย แม้เธอจะรอดตายจากระเบิดนาปาล์มที่ทิ้งลงหมู่บ้านของเธอ แต่ไฟก็ได้เผาลวกผิวหนัง ของเธอถึง 65 เปอร์เซ็นต์ เธอต้องรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลถึง 14 เดือน และผ่านการผ่าตัดถึง 17 ครั้งกว่าจะหายเป็นปรกติ เธอยังโชคดีเมื่อเทียบกับลูกพี่ลูกน้องอีก 2 คน ซึ่งตายเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหวนั่นคือเหตุการณ์ที่เกิด ขึ้นในปี 2515 เมื่อเวียดนามกลายเป็นคอมมิวนิสต์ ​

3 ปี ต่อมา ก็ไม่มีข่าวคราวของเธอปรากฏสู่โลก ภายนอกอีกเลย ​

แต่แล้ววันหนึ่งในปี 2539 คิม ฟุค ก็ได้มาปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าชาวอเมริกันซึ่งเคยผ่านสมรภูมิเวียดนาม เธอได้รับเชิญให้มาพูดเนื่องในโอกาสวันทหารผ่านศึก ณ กรุงวอชิงตัน ดี.ซี. การได้มาเผชิญหน้ากับกลุ่ม​

คนซึ่งครั้งหนึ่งเคยมาทำลายบ้านเกิดเมืองนอนของเธอ ทำให้ญาติพี่น้องของเธอต้องตาย และเกือบฆ่า เธอให้ตายไปด้วยนั้น ไม่ใช่เป็นเรื่องที่ทำใจได้ง่ายนักแต่เธอมาก็เพื่อจะบอกให้พวกเรารู้ว่าสงคราม นั้น ได้ก่อความทุกข์ทรมานแก่ผู้คนอย่างไรบ้าง หลังจากที่เล่าถึงประสบการณ์อันเจ็บปวดของเธอแล้ว เธอก็ได้เผยความในใจว่า มีเรื่องหนึ่งที่เธอ อยากจะบอกต่อหน้านักบินที่ทิ้งระเบิดใส่หมู่บ้านของเธอ พูดมาถึงตรงนี้ก็มีคนส่งข้อความมาบอกว่า คนที่เธอต้องการพบกำลังนั่งอยู่ในห้องประชุมนี้ เธอจึงเผย ความในใจออกมาว่า "ฉันอยากบอกเขาว่า ​

เราไม่สามารถเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์ได้ แต่เราควร พยายามทำสิ่งดี ๆ เพื่อส่งเสริมสันติภาพทั้งในปัจจุบันและอนาคต"​

เมื่อเธอบรรยายเสร็จ ลงมาจากเวที ​

อดีตนักบินที่เกือบฆ่าเธอก็มายืนอยู่เบื้องหน้าเธอ เขามิใช่ทหารอีกต่อไปแล้ว แต่เป็นศาสนาจารย์ประจำโบสถ์แห่งหนึ่ง​

เขาพูดด้วยสีหน้าเจ็บปวดว่า "ผมขอโทษ ผมขอโทษจริง ๆ"​

คิมเข้าไปโอบกอดเขาแล้วตอบว่า "ไม่เป็นไร ฉันให้อภัย ฉันให้อภัย"​

ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่เราจะให้อภัย โดยเฉพาะกับคนที่ทำร้ายเราปางตาย คิม ฟุค​

เล่าว่าเหตุการณ์​

ครั้งนั้นสร้างความทุกข์ทรมานแก่เธอทั้งกายและใจ​

จนเธอเองก็ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไร​

แต่แล้วเธอก็พบว่าสิ่งที่ทำร้ายเธอจริง ๆ มิใช่ใครที่ไหน​

หากได้แก่ความเกลียดที่ฝังแน่นในใจเธอนั่น เอง​

"ฉันพบว่าการบ่มเพาะความเกลียดเอาไว้สามารถฆ่าฉันได้"​

เธอพยายามสวดมนต์และแผ่เมตตาให้ศัตรู และแก่คนที่ก่อความทุกข์ให้เธอ แล้วเธอก็พบว่า​

"หัวใจฉันมีความอ่อนโยนมากขึ้น เรื่อย ๆ เดี๋ยวนี้ฉันสามารถอยู่ได้โดยไม่ต้องเกลียด"​

เราไม่อาจควบคุมกำกับผู้คนให้ทำดี หรือไม่ทำชั่วกับเราได้ แต่เราสามารถควบคุมกำกับจิตใจของเราได้​

เราไม่อาจเลือกได้ว่ารอบตัวเราต้องมีแต่คนน่ารักพูดจาอ่อนหวาน แต่เราสามารถเลือกได้ว่าจะทำใจ​

อย่างไรเมื่อประสบกับสิ่งไม่พึงปรารถนา คิม ฟุค​

ได้เรียนรู้จากประสบการณ์ของตัวเองว่า​

"ฉันน่าจะโกรธ แต่ฉันเลือกอีกทางหนึ่ง แล้วชีวิตของฉันก็ดีขึ้น"​

บทเรียนของ คิม ฟุค คือ ในเมื่อเราเปลี่ยนแปลงอดีตไม่ได้​

เราจึงไม่ควรปักใจอยู่กับอดีต แต่เรา สามารถเรียนรู้จากอดีตเพื่อทำปัจจุบันและอนาคตให้ดีขึ้นได้​

บทเรียนจากอดีตอย่างหนึ่งที่เธอได้เรียนรู้มา ก็คือ "การอยู่กับความโกรธ เกลียด และความขมขื่นนั้น​

ทำให้ฉันเห็นคุณค่าของการให้อภัย"​

 

นำมาฝาก เป็นข้อคิดครับ


<TABLE cellSpacing=2 cellPadding=0 width="80%" align=center bgColor=#ff99cc border=2><TBODY><TR><TD bgColor=#f8eadc>[FONT=ms Sans Serif,]

<CENTER></CENTER>
[FONT=ms Sans Serif,]การเจรจรพาทีนั้นมีทั้งคุณและโทษมากมาย ที่จะสร้างเสกความสุขและสงครามให้เกิดขึ้นได้ นั่นคือการพูดไม่คิด หรือความสิ้นคิด

จึงจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องรู้สิ่งใดไม่ควรกล่าว ถึงจะเป็นเล่าสู่กันฟังก็ตาม เราก็ไม่ควรพูดเล่าในเรื่องคนอื่นๆที่ส่อเจตนาไปในทางถากถาง เยาะเย้ย หรือเพียงเพื่อแสดงว่าตนเป็นผู้รู้เรื่องทุกเรื่อง เพราะพูดมากผิดมากไม่พูดเลยไม่ผิดเลย จริงๆสมดั่งที่พระท่านสอน.

จงหยุดนิสัยช่างเล่า และเลิกที่จะส่งภาษาโดยที่ตนเองต้องการระบายความรู้สึกนึกคิดเสียที และระมัดระวังสำรวมวาจาโดยใช้สติกลั่นกรองถึงผลที่จะตามต่อมา..โดยเตือนตนเองอยู่เสมอว่า..คำพูดจะเป็นพิษถ้าไม่คิดก่อนพูด.

<CENTER> </CENTER>
​

[/FONT][/FONT]</TD></TR><TR><TD>[FONT=ms Sans Serif,]โดย พี่ดอกแก้ว[/FONT]</TD></TR></TBODY></TABLE>

 

เข้ามาในสโมสรตอนนี้ให้รู้สึก วังเวง..วังเวง..วิเวก..วิเหว๋..โหวว๋ ชอบกลแฮะ
มีแต่หยากไย่ใยแมงมุม ขาดคนมาเหลียวแล มาร่วมอาทิตย์แล้ว กาแฟก็จืดชืดไร้รสชาด เหมือนขาด คอฟฟี่เมต ไม่มีคนเข้ามาพบปะสนทนากันอีกแล้ว...อนิจจา....สังขารเป็นของไม่เที่ยง....งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา...กระทู้นี้ก็คงเฉกเช่นเดียวกัน...เพราะภูเหล่าเงินฮางได้ประสบผลสำเร็จเป็นเวลาเนิ่นนานแล้ว ดังนั้นควันหลงจึงจืดจางไปเป็นธรรมดา
พบกันใหม่ในกระทู้แรกของผมครับ...เอาชื่ออะไรดีน๊า...เอาชื่อคล้ายๆกระทู้นี้ดีกว่าจะได้ระลึกถึงความหลังบ้าง .....ขอเชิญพบปะสนทนากันได้ที่...
" ศาลาพักใจ มลายทุกข์ ของ ชาวสโมสรก๊วนบุญ (คณะเบิกบานบันเทิงบุญ)"
ซึ่งก็จะเปรียบเสมือนสโมสรแห่งใหม่ อาจทำให้ทุกคนคึกคักแจ่มใสขึ้นมาได้บ้าง ก็คงไม่มีอะไรมาก ใครมีอะไรก็เข้าไปแสดงความคิดเห็นกันได้เต็มที่ครับ
ผมจะคอยเปิดประตูตอนรับทุกท่าน ด้วยความยินดียิ่ง
กราบโมทนา กับคุณณรงค์เจ้าของกระทู้ ที่ทำให้ผมมีโอกาสได้พบปะกับนักบุญทุกๆท่าน และได้สร้างบุญบารมีกับสมเด็จองค์ปฐมซึ่งเป็นองค์แรกของกระผม
หวังว่าคงจะได้พบปะพูดคุยกับทุกๆท่านเหมือนที่ผ่านมาในกระทู้นี้นะครับ
ด้วยความเคารพ....

 

เป็นธรรมดาของโลกครับ
ทุกอย่างมีเกิดขึ้น ดำรงคงอยู่ แล้วก็เสื่อมสูญสลายไป
กฎของไตรลักษณ์ ไม่มีผันแปร

ขอแสดงความยินดี กับน้าใหญ่ ที่จะเปิดกระทู้ใหม่ในชื่อ
" ศาลาพักใจ มลายทุกข์ ของ ชาวสโมสรก๊วนบุญ (คณะเบิกบานบันเทิงบุญ)"

จะหมั่นแวะเข้าไปทักทาย พูดคุย บ่อยๆ ครับ
หวังว่าปีใหม่นี้เป็นต้นไป ชาวคณะและผู้แสวงบุญทุกท่าน
จะได้มีโอกาสไปทำบุญร่วมกันอีก หลายๆครั้ง นะครับ

 

เปิดตัวแล้วครับ " ศาลาพักใจ มลายทุกข์ ของ ชาวสโมสรก๊วนบุญ (คณะเบิกบานบันเทิงบุญ)"โดย พรหมประกาศิต



http://www.palungjit.org/board/showthread.php?p=499059#post499059

 

สวัสดีครับทุกท่าน ตั้งแต่ต้นจนปัจจุบันสิ่งดีๆที่เกิดขึ้นแล้วในกระทู้นี้ เป็นสิ่งที่ติตตาตรึงใจอยูในความทรงจำตลอดมา แต่ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นอย่างคุณเม้าฯกล่าว เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป กระผมเองต้องขอกราบขอบพระคุณต่อเพื่อนกัลยาณมิตทุกท่าน ที่ทำให้กระทู้นี้เคยขึ้นขีดสูงสุดของความนิยมก็เพราะท่านทั้งหลายได้มีส่วนช่วยเหลือเกื้อกูลเป็นอย่างมาก มาบัดนี้ผมเองเห็นว่าถึงเวลาที่ผมจะมาเป็นคนดู ซึ่งเป็นการดูที่หน้าจอทีวีที่บ้าน ไม่ได้มานั่งดูที่หน้าเวทีเหมือนอย่างเคย มีโอกาสจะเข้ามาทักทายกับทุกท่านบ้างเป็นครั้งคราว

ขอความสุขสวัสดิ์ภิพัฒนะมงคล สมบูรณ์พูลผลด้วยทุกประการ จงมีแด่เพื่อนทุกคน​

 

ขอแนะนำ

หากคุณเหงา มาฟังเรื่องเล่า จากเม้าตาอิน

http://www.palungjit.org/board/showthread.php?t=72607​

 

ด้วยความคิดถึงจึงแวะมาหา
ย้อนระลึกนึกถึงกุศลผลบุญ
ที่พวกเราได้เคยสร้างร่วมกันมา
นำพาจิตผ่องใสใจเบิกบานบันเทิงบุญ

 

โมทนาครับลุงเม้า


.

 

สวัสดีครับ คุณเมาท์ คุณสิทธิพงษ์ และทุกท่านที่เคยร่วมบุญกันมา ทำไมใจเดียวกับผมเลยละครับ ผมกำลังคิดจะขุดกระทู้ขึ้นมาเพื่อรำรึก ถึงวันที่ผ่านมา ก็พอดีมาเห็นคุณเมาท์ขุดขึ้นมาก่อนวันนี้

ฮ่าฮ่า ด้วยความคิดถึงทุกท่านครับ

(bb-flower ​

 

เช่นกันครับคุณณรงค์



.

 

ขออนุญาติขุดกระทู้นี้ขึ้นมาอ่านอีกครั้ง
อยู่ๆก็นึกถึงบุญที่วัดภูเหล่าเงินฮาง และพี่ๆ เพื่อนๆ ที่เคยร่วมสร้างบุญสร้างกุศล นี้กัน
มิตรภาพและความรู้สึกดีๆ ยังคงมีอยู่ไม่มีวันจางไปจากใจเลย

แม้ว่าเวลาล่วงมา 3 ปีแล้ว ก็ยังเห็นพี่ๆ หลายๆคนยังคงเกาะงานบุญกันเหนียวแน่น
โยโย่เองก็เช่นกัน ทำเล็กๆ น้อยๆ ตามกำลังที่มี ทั้งทาน ศีล ภาวนา

เข้ามารำลึกความหลัง ความสุขใจก็บังเกิดขึ้นทุกที

 

มาเห็นกระทู้ หรือชื่อกระทู้ ก็ให้นึกถึงพวกเราเหมือนกันนะ และก็อดขำๆกับชื่อกระทู้
เจ้าโย ไปขุดขึ้นมา ก็ทำให้รำลึกถึงมหากุศล ของทุกท่านที่เคนร่วมทำกันมา
บางท่านก็หายไปจากเว็บพลังจิตแล้ว ก็ยังมีพวกหนังเหนียวไม่ยอมไปไหน อย่างผมเป็นต้น
คงอีกไม่นานผมก็คงต้องไปเหมือนกัน อนุโมทนาบุญกุศลกับทุกท่านด้วยครับ
เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป เป็นอยู่อย่างนี้หนอ

 

เมื่อวานนั่งขุดกระทู้มานั่งอ่านเนื่องจากคิดถึง อ่านไปขำไป สุขใจบอกไม่ถูก
พี่ณรงค์ต้องอยู่ก่อน อย่าเพิ่งไป รอเพื่อนๆที่ยังต้องการร่วมบุญใหญ่ๆ ก่อนนะพี่

ว่าไปแล้วก็อย่างที่พี่บอก เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป เป็นความจริงแท้แน่นอน
อยู่กับปัจจุบันและทำวันนี้ให้ดีที่สุด เพราะวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไรเราไม่อาจทราบได้เลย
มีเพียงสิ่งเดียวที่จะติดตามเราไปนั่นคือบุญและบาปที่ทำ
ทำความดีเว้นความชั่วกัน สุคติเป็นที่หวังได้แน่ๆ

ขออนุโมทนากับเพื่อนๆพี่ๆ ทุกคนอีกครั้ง

 

เผอิญได้เข้ามาเจอกระทู้นี้ฟื้นคืนชีพ คงมีสาเหตุ....เด๊วมาโพสคราวหน้า วันนี้ดึกแล้ว
คิดว่าคงมีโอกาสได้ร่วมบุญกับวัดภูเหล่าฯกันอีกครั้งครับ

 

สวัสดีค่าพี่พรหม

ดีใจที่พี่แวะมาพูดคุย โยก็ไม่รู้เหมือนกันนะพี่ อยู่ๆก็คิดถึงบุญที่วัดภูเหล่าเงินฮางขึ้นมา นี่ล่ะน๊า เป็นจาคานุสติ นึกถึงทานการบริจาค เป็นบุญใหญ่นี่นา นึกขึ้นมา จิตก็เกาะบุญนี้ทันทีเลย

เห็นพี่พรหมร่วมงานบุญหลายๆที่ มีข่าวคราวอะไรก็โพสบอกกันบ้างนะพี่ เพราะเห็นกระทู้เยอะมาก บางทีก็ไม่ได้เข้าทุกกระทู้ เข้ามาแว็ปๆ แล้วก็ออกไปดูเว็บแมว เพราะตอนนี้เลี้ยงแมวเปอร์เซียไว้ 1 ตัวอ่ะจ้า

_ sweet Home _

 

เมื่อปลายปีที่แล้วได้ไปปฏิบัติธรรมที่วัดป่าโนนจ่าหอมและได้แวะไปเยี่ยมวัดภูเหล่าฯ บังเอิญได้เจอกับท่านอาจารย์สาพอดี ก็เลยได้พูดคุยสนทนาธรรมกับท่านได้พักใหญ่ๆ ท่านมีความประสงค์ที่จะสร้างศาลาปฏิบัติธรรมและสามารถใช้งานได้หลายอย่าง โดยเฉพาะใช้เป็นที่ทำวัตรสวดมนต์และทำสังฆกรรมด้วย
คาดว่าคงรอผู้มีบุญไปร่วมแรงร่วมใจเพื่อร่วมสร้างวิหารทานกันอีกครั้ง สำหรับศาลาอเนกประสงค์ของวัดภูเหล่าเงินฮางแห่งนี้

คราวก่อน(เมื่อสามปีที่แล้ว)มีการถวายกฐิน ก็ทุลักทุเลพอสมควร เพราะศาลาหลังเก่ามันเล็กและคับแคบ เข้าไปไม่กี่คนก็เต็มแล้ว

ไปคราวนี้ (หลายเดือนมาแล้ว)ก็ได้เห็นท่านลงเสาศาลาไว้เรียบร้อยแล้ว และก็รับปากท่านว่าจะไปช่วยสร้าง จนป่านนี้ยังไม่ได้ลงมือทำอะไรเลย หุ หุ...

เอารูปมาเก่าเมื่อ ธ.ค.ปีที่แล้วมาให้ดูด้วยครับ ไม่ทราบว่า ถึงตอนนี้แล้วศาลาหลังนี้จะสามารถสร้างรุดหน้าไปได้มากน้อยเพียงไร คาดว่าคงจะไม่ค่อยก้าวหน้าเท่าไหร่เพราะที่นั่นไกลปืนเที่ยงเหลือเกิน

คงต้องรอคุณณรงค์ น้องโย น้าพัฒน์ และกัลยาณมิตรท่านอื่นๆ กระโดดเข้ามาช่วยกันอีกสักครั้ง ผมไปทอดกฐินที่วัดป่าโนนจ่าหอมวันที่ ๕ ต.ค.นี้ จะแวะไปดูความคืบหน้าแล้วมารายงานครับ อาจจะได้ตั้งกระทู้ภูเหล่าเงินฮาง๒ เร็วๆนี้

 

ทองที่ปิดบนองค์สมเด็จองค์ปฐมท่านก็ลอกร่อนหลุดร่วงไปตามกาลเวลาที่ผ่านพ้นไป เพราะขาดมณฑปแบบถาวรที่สามารถกันแดดกันฝนที่สาดส่องลงมาต้องยังองค์่ท่าน

สิ่งที่เห็นแปลกตาึ้เพิ่มขึ้นมาก็คือรูปปั้นของท่านท้าวเวสสุวรรณ ซึ่งยังไม่ได้ลงสี
(ป่านนี้แล้วไม่รู้ว่าเปลี่ยนสีไปรือยัง) บรรยากาศเงียบเหงาวังเวงมาก เพราะไม่มีใครอยู่ ท่านอาจารย์สาก็ไม่ค่อยได้อยู่ ท่านว่ามีกิจนิมนต์ต้องลงมากรุงเทพฯเป็นประจำ ท่านอยากจะสึกแต่ก็สึกไม่ได้ จำต้องอยู่สร้างบารมีต่อไป