สอนผมให้เข้าใจการนั่งสมาธิมากขึ้นทีครับ

พอดีอ่านวิธีการนั่งสมาธิจากในเว็บแล้วเข้าใจว่า ให้ภาวนาพุทโธจนรู้ว่าลมหายใจเป็นยังไง สั้นหรือยาว แล้วขั้นต่อไปจะฝึกยังไงต่อครับ จนไปถึงขั้นที่ได้ฌาน4อะครับ พี่ๆช่วยอธิบายโดยใช้ภาษาง่ายๆให้ทีนะครับ ขอบคุณมากครับ

 

ก็ให้รู้ต่อเนื่องตลอดเวลาแล้วกันครับ หลวงพ่อฤาษีท่านว่าถ้าทำได้หนึ่งเดือนจะถึงฌาณ 4
แต่ความจริงที่เขาฝึกกันนี่เขาฝึกกันเป็นปีๆ นะ กว่าจะเกิดปีติโลดโผนนี่ ตอบไปยังงั้นแหละยังไม่ได้เหมือนกัน

 

ก็ให้รู้ต่อเนื่องตลอดเวลาแล้วกันครับ

 

จะเอาฌาน 4 ทำไม.....

 

มีสติรู้อยู่เฉยๆ ไม่บังคับไม่กดบ่มประสาทใดๆ
เป็นแต่เพียงรู้อยู่เฉยๆ ต่อเนือง สืบเนือง ไม่ขาดระยะ
ทำเท่านี้พอ ฌานจะเข้าเป็นฌานเอง

 

เจดีย์ที่สูงใหญ่ มั่นคงและแข็งแรง ความสำคัญ อยู่ที่การวางรากฐาน

ฉันใด สมาธิ ที่มั่นคง สูงส่ง ไม่คลอนแคลน ความสำคัญก็อยู่รากฐานเช่นกัน

หากพึงระวัง รักษา ศีล ให้มั่นคง อย่างตั้งใจ ให้ศีลสำคัญกว่าชีวิต

ยอมตายได้ แต่ผิดศีลไม่ได้ นี่คือศีลที่พระอริยเจ้าพึงพอใจ

จนศีลเข้าถึงก้นบึ้งแห่งจิตใจแล้วไซร้ สมาธิก็จะเป็นเรื่องง่าย แค่คิดจะทำ

ก็เข้าถึงความสงบได้ทันที ในชั่วพริบตา

พึงระวัง รักษา กาย วาจา ใจ ให้อยู่ในกรอบ ของศีลธรรมตลอด

ทั้งยามตื่น ยามหลับ ยามฝัน

มีสติ เป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน อยู่เสมอ

ดื่มด่ำกับลมหายใจ ดื่มด่ำกับสรรพสิ่งรอบกาย ใช้ชีวิตอย่างเบิกบาน

กายผ่อนคลาย ใจเบิกบาน สมาธิก็ไม่ใช่ของยาก

ยืนมองฟ้าจิตก็รวมได้ กวาดใบไม้ ทำงาน จิตใจก็รวมเป็นสมาธิได้

สมาธิหาใช่แค่นั่งหลับตา ยิ่งสมาธิขั้นสูงแล้ว ทำได้ตลอดเวลาที่ดำรงชีวิต

เดิน ยืน นั่ง กินอยู่ หลับนอน แม้นจะอยู่บนโลก แต่จิตใจก็จะอยู่เหนือโลก

 

จับองค์ภาวนาที่มีไปเรื่อยๆ เมื่อถึงจุดที่รู้สึกว่าองค์ภาวนาหายไป มีแต่ลมหายใจแทน ก็จับที่ลมหายใจ กำหนดให้ดิ่งลงไป มุดลงไป แต่ต้องดิ่งแบบช้าๆ มุดเบาๆ ค่อยๆเดินลงไป จะมืด จะสว่างก็ช่างมัน กำหนดอย่างเดียวว่าให้มันดิ่งลงไปๆ

อาการของฌาน4คือ ชาที่ลิ้น ที่มือ ที่ขา หรือทั้งตัวเลย รู้สึกได้ว่าลิ้นจุกที่เพดานปาก อันนี้เป็นกาย ส่วนใจนั้น โปร่งๆ โล่งๆ นิ่งๆ กระเพื่อมได้แต่ไม่โลดโผน

ข้อควรระวัง ฝึกเช่นนี้แล้ว หลังออกจากสมาธิให้ดูที่อารมณ์ว่าแจ่มใสไหม สดชื่นไหม ผลของมันคือ ไม่ทำให้ง่วง เป็นการระงับนิวรณ์เบื้องต้น ปฏิบัติใหม่ๆต้องระวัง ของผม 2 วันถึงนอนได้ ช่วง 2 วันนั้น บ้าภาวนาทั้งวันทั้งคืน ไม่หลับไม่นอน ก็มันไม่มง่วงนิ่

เอาใจช่วนนักภาวนานะครับ

เจริญธรรม

 

ขอบคุณทุกๆท่านสำหรับคำตอบนะครับ
____________________________________________

แต่ที่คุณธรรมภัฎ บอกให้กำหนดให้ดิ่งลงไปนี่ช่วยอธิบายอีกทีได้ไหมครับ
แล้วถ้าเกิดระหว่างนั่งสมาธิแล้วง่วงนอน มันสัปหงกเลยมีใครพอจะมีวิธีแก้ไหมครับ

 

ฌาน ๔ คุณค่าที่ทุกคนคู่ควร.....

 

​

ฌาน ๔ นำไปสู่นิพพานได้​

ปัญหา ลำพังการทำสมาธิจนได้ฌานจะสามารถนำไปสู่นิพพานได้หรือไม่ ?​

พุทธดำรัสตอบ “ ดูก่อนภิกษุทั้งหลายเปรียบเหมือนแม่น้ำคงคาไหลไปสู่ทิศตะวันออก หลั่งไปสู่ทิศตะวันออกบ่าไปสู่ทิศตะวันออกฉันใด ภิกษุเจริญพอกพูนซึ่งฌาน ๔ ย่อมเป็นผู้น้อมไปสู่นิพพานโน้มไปสู่นิพพาน โอนไปสู่นิพพานฉันนั้น....​

“ ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ฌาน ๔อันภิกษุพึงเจริญเพื่อความรู้ยิ่ง เพื่อกำหนดรู้ เพื่อความสิ้นไปเพื่อละสังโยชน์อันเป็นส่วนเบื้องบน ๕ (คือ รูป ราคะ อรูปราคะ มานะ อุทธัจจะอวิชชา) เหล่านี้แล”<O</O

ฌานสังยุต มหา. สํ. (๑๓๐๑-๑๓๐๔ )​

ตบ. ๑๙ : ๓๙๒-๓๙๓ ตท. ๑๙ :๓๖๐-๓๖๑​

ตอ. K.S. ๕ : ๓๗๒​

http://palungjit.org/buddhism/true/500.html
<O</O​

<O</O

 

ให้รู้ลมไปเรื่อยๆครับ ให้จิตเคล้าลมไปเรื่อย จนจิตเค้าสงบเอง อย่าไปกดข่ม เมื่อจิตจดจ่ออยู่กับอารมณ์เดียวต่อเนื่อง เค้าก็จะเป็นสมาธิเอง แล้วลำดับสมาธิก็จะเลื่อนขั้นไปเองตามลำดับครับ
อย่าลืมว่ามีหน้าที่แค่ "รู้" นะครับ

 

สาธุ สาธุ สาธุ นี่คือคำตอบที่ตรงประเด็นที่สุดแล้วค่ะ พยายามอ่านให้เข้าไปถึงใจ แล้วจะทราบเองค่ะว่าต้องทำอย่างไร

 

ก็ดูตามลมหายใจไปเรื่อยๆ เบาๆ สบายๆ (ไม่เกร็งและอย่าวอกแวก อย่าเร่งผล อย่านึกถึงอนาคต
ให้อยู่กับปัจจุบัน) ฌานก็จะมาตามลำดับเองค่ะ
เป็นกำลังใจให้ โมทนาบุญค่ะ

 

ท่าน<!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->ธรรมภัฎ<!-- google_ad_section_end -->แนะนำได้ล้ำลึกดีมากครับ ผมปรารถนาให้ปฏิบัติได้แบบท่าน<!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->ธรรมภัฎ<!-- google_ad_section_end -->ครับเพื่อเป็นฐานในการวิปัสนา

 

..........................................................
(y):d.....................................

 

สาธุครับท่าน Phanudet เพียงแต่ผมกล่าวเพื่อกระตุ้นให้สนใจหลักการปฎิบัติโดยใช้ขณิกสมาธิเพื่อเจริญสติในชีวิตประจำวันควบคู่ไปด้วยครับ จะเสริมการนั่งสมาธิเต็มรูปแบบในเวลากลางคืนอย่างแน่นอน เพราะเราไม่ได้ปล่อยเวลากลางวันให้ล่วงเลยไปครับ

 

พุทโธไว้ ความคิดวิตกกังวลฟุ้งซ่านแทรกเข้ามาไม่หลงไป ติดกับพุทโธไว้จนเห็นแต่ความคิดทั้งหลายผ่านมาผ่านไป ไม่ติดไปกับความคิด จริง
ไม่เกี่ยวไม่ข้องไม่ติดไปกับความคิดจริง ใจเกิดปิติ รู้ปิติ ไม่ยึดติดเกี่ยวข้อง วางปิติลง พบสุข วางสุข ใจไม่ยึดสุข ถึงอุเบกขา บารมีถึง วางได้ เข้าถึง
ติดตรงไหน ไปต่อไม่ได้ สร้างบารมีเพิ่ม บารมีพอ เดินต่อ ไปได้

ใช้ภาษาง่ายๆของผมครับ ผิดพลาดประการใด ขออภัย ไว้ ณ ที่นี้ด้วยครับ

 

ก่อนจะนั่งควรสวดมนต์ไหว้พระ สมาทานศีล 5 หรือ8ก็ได้ครับ ต้องพยายามรักษาศีลให้ครบตลอดเวลา เพราะศีลเป็นบาทของการนั่งสมาธิ ที่เขาเรียกว่า ศีล ทำให้เกิดสมาธิ สมาธิทำให้เกิดปัญญา ผมแนะนำให้คุณไปเปิดเว็ปวัดท่าซุง หัวข้อ"เสียงธรรมตามสาย" ลพ.ฤาษี(ลิงดำ) ท่านจะสอนให้ทราบถึงการทำสมาธิ กรรมฐาน 40 กอง การเพ่งกสิณ ถ้ายังไม่เข้าใจก็ไปซื้อหนังสือ "การปฏิบัติกรรมฐานอย่างง่ายๆ" (ชื่อไม่แน่ใจครับ อะไรทำนองนี้ครับ) ที่บ้านซอยสายลม หรือวัดท่าซุง เพราะกรรมฐานมีหลายแบบขึ้นอยู่ว่ากับจริตของเรา บางคนมีราคะจริตมากท่านก็สอนให้ใช้ อสุภกรรมฐานกับกายานุสสติกรรมฐาน เป็นต้น ทางที่ดีคุณควรไปศึกษากับครูอาจารย์ก่อนแล้วจึงค่อยมาปฏิบัติเองที่บ้าน ถ้าชอบแนวสติปัฏฐาน 4 ก็วัดอัมพวัน มโนยิทธิก็วัดท่าซุง วิชชาธรรมกายก็วัดปากน้ำ หรือวัดธรรมกาย แนวพุทธโธก็วัดสังฆทาน เป็นต้น สุดท้ายนี้ก็ขอให้คุณบรรลุธรรมที่ปราถนาครับ

 

ขอวางไว้ นะครับ จขกท.

พระพุทธเจ้าท่านถึงทรงสอนบอกย้ำอยู่เสมอๆว่า
ให้หมั่นระมัดระวัง ตา หู จมูก ลิ้น กายและใจ เอาไว้

ถ้าจะคิด ถ้าจะดำริ ก็ให้คิด ให้ดำริแต่ในเรื่องที่เป็นกุศล
นั้นก็คือเห็นโทษของกามฉันทะ ของความพยาบาทเบียดเบียน
จิตคิดและดำริในการออกจากกาม จากความไม่ผูกโกรธพยาบาทเบียดเบียน...

เมื่อจิตไหลไปในเรื่องของอกุศล ก็พยายามดึงจิตกลับมาอยู่กลับเรื่องที่เป็นกุศล
ความพยายามดึงจิตให้กลับมาอยู่กับกุศล คือความพยายามที่ชอบ
สมาธิอันใด เป็นไปเพื่อความสงัดจากอกุศลธรรมทั้งหลาย สมาธินั้นย่อมเป็นสมาธิที่ชอบ
ความรู้สึกตัวทั่วพร้อมอันใด เป็นไปเพื่อความจางคลายจากอกุศล ความรู้สึกตัวทั่วพร้อมนั้นย่อมเป็นความรู้สึกตัวทั่วพร้อมที่ชอบ

มันไม่มีชื่อเรียกธรรมชาติที่พ้นไปจากยึดมั่นถือมั่นในสังขารทั้งหลาย
มันก็ยังคงต้องเรียกว่าชื่อจิตอยู่นั้นเอง
จิตที่รู้แล้ว จิตที่พ้นแล้ว จิตที่เห็นแจ้งได้แล้ว...

ในความคิด ในความดำริ ในความเพียรพยายาม ในความรู้สึกตัวทั่วพร้อม ในความตั้งมั่นใดๆ
ล้วนแล้วแต่เป็นเพียงสภาพสภวะธรรมเท่านั้น หาใช่เป็นตัวเรา หาใช่เป็นตัวตนของเรา แต่อย่างใดทั้งสิ้น
ทุกๆธรรมล้วนดำเนินไปเหตุตามปัจจัยล้วนๆทั้งหมดทั้งสิ้น.

 

กราบขอบพระคุณมากครับพี่เลขโนนสูง สาธุคุณธรรมดีมีสัมมาทิฐิดีอันในในสัมมาคุรุที่เมตตา โปรดถ่ายทอดให้ข้าพเจ้าได้เรียนรู้ตามกำลังที่พอจะรับได้เถิด อนุโมทนาสาธุ