มนุษย์บ้าเกมมากๆ เกิดตายคาเกมที่เขาชอบเล่นมากๆ จะไปเกิดในภพภูมิไหนอะ

แบบตั้งแต่เกิดจนโตเล่นแต่เกมอย่างเดียวไม่สนใจโลกภายนอก จะยังมีทางเลือกให้เขาเดินรึเปล่า รึต้องทำใจ ไม่รู้จะไปทางไหนดีแล้ว อันไหนจริงอันไหนหลอกกันแน่เนี่ย ฮว้ากกกกกกกกก......

 

สวรรค์ชั้นไซเบอร์สินะ ^^

 

เมาและก็มันส์

ใจหมกหมุ่น

ไปอบายจ้าาาา

 

เขาเลือกได้เอง

เขาได้เลือกแล้ว

 

ต้องรอเขาเบื่อก่อนละม้างง

ที่แปลกกว่า บางคนบ่น เบื่อ เบื่อ มาก โคตรๆ แต่ ก็ยัง อดหลับอดนอนไปเล่น
คงเบื่อกับชีวิตจริงละมั้งครับ จิงๆ สัจจะธรรมก็เสพติดเหมือนกัน...
เด็ก สมัยนี้ โดนสื่อ ยัดอย่างเดียว จึงมองธรรมะหลายๆมุมได้ยาก
สำหรับผม มอง เหมือน กับที่ ผู้ ใหญ่ ต้องสรรสรรค์ ในที่อโคจร,
ยึดติดในค่านิยม(ที่ทำให้ตัวเองสบายใจ), พนันขันต่อ,การละเล่นเล็กๆน้อยๆ
คงเป็นบาป ปล่อยใจในความเพลิดเพลิน ความสุขส่วนตัว
ป.ล ผมก็เพิ่งเลิกเล่นได้ไม่นานเอง ก๊ากกก

 

คงเหมือนกับพวกตายตอนเสพยา,ไปอบายภูมิแล้วไปเกิดเป็นแมลง - -"

 

ความสุขจากการเล่มเกม ไม่ใช่สุขแท้ ถึงไม่ได้ไปยุ่งเกี่ยวกับใครไม่สนใจอะไรก็ตามขณะเล่น และยังอาจทำให้จิตเพ้อได้นะครับ สาธุ สาธุ สาธุ

 

ต้องดูเหตุและปัจจัยที่เค้าสร้างขึ้นมาครับ

อารมณะขณะที่หน่วงเข้ามาในแต่ละขณะที่ยกวิถีจิตนั้นมากมายขนาดไหนในแต่ละวัน เกมส์นั้นๆต้องดูอารมณ์ร่วมด้วย เช่นเต็มไปด้วยความโกรธแค้น การฆ่าฟัน การพยาบาท การจองแค้น การตอบโต้เอาคืน จิตที่ยกวิถีจิตชนิดนี้เป็นความร้อนภายใน มีสภาพอึดอัด คับแคบ มัวหมอง บีบอัด

วิญญาณธาตุย่อมสะสมเชื้อไฟอารมณ์แห่งโทสะเป็นปริมาณมาก
สิ่งเหล่านี้เป็นเหตุที่สร้างขึ้นไปภพแห่งใจ เมื่อจุติกายแตกตายก็ต้องไปทุคตินรก
เป็นปัจจัยครับ ส่วนจะเป็นขุมใดก็ต้องอยู่ที่จิต
ในแต่ละขณะที่ทวีอารมณ์รุนแรงมากขนาดไหน มิติแห่งจิต กำลังขอบเขตแห่งกรรมภพก็ย่อมแสดงภพภูมิที่ส่ง ใจดวงนั้นที่เต็มไปด้วยโทสะที่เร่าร้อนแผดเผาใจตนครับ

กรณีนี้เป็นเกมส์แนวพวกฮาร์ดคอร์นะครับ เน้นการฆ่า การยิง เป็นมโนทุจริตแม้เป็นภพแห่งโมหะที่ประกอบร่วมด้วยโทสะ ยังไม่ประกอบไปด้วยการกระทำต่อผู้อื่นแต่ผลนั้นกระทำ่ต่อตนเองครับ

นรกในใจชนิดนี้ปราศจากผู้ลงทัณฑ์เพราะไม่มีผู้จองผลาญคือยังไม่ได้ไปกระทำตามกาย แต่ใจที่เร่าร้อนเป็นภพนั้นจะส่งผลไปสู่ทางแห่งอบายอยู่ดี

ขึ้นชื่อว่าการสร้างภพ ราคะ โทสะ โมหะ เมื่อสร้างเป็นเหตุก็ต้องไปรับปัจจัยครับ

 

แล้วถ้าบ้า นักร้องเกาหลี จิตใจเต็มไปด้วยรักบริสุทธิ์ ล่ะครับ

 

เคยฟังหลวงปู่เณรคำท่านบอกว่า

ถ้าเกิดสมมติตอนนอนเราไปฝันว่า ไปนอนกอดกองเงินกองทองอยู่ในที่ ที่นึงที่เราจิตตนาการ เราสร้างภพน้อยใหญ่นั้นขึ้นมาเอง
แล้วพอเราเกิดแอคซิเดนตายโดยเฉียบพลันขณะฝัน เราก็จะหลุดไปอยู่ภพที่เราวาดขึ้นมาทันที พอเรานอนกอดเงินไปกอดเงินมา แล้วจิตเกิดนึกได้ขึ้นมาว่าเอ๊ะทำไม ไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ ทางกลับบ้านหายไปไหน นี่เราอยู่ที่ไหน .... พอนึกขึ้นได้แบบนี้ก็จึงจะรุ้ว่าตนเองนั้นตายไปแล้ว

(ตัดมาเล่าให้ฟังจาก mp3 ท่อนนึงที่หลวงปู่เณรคำกล่าวเทศมาครับ)

 

อาจจะเป็นตัวละครในเกมละไปอยู่ในเกมไปเลย

 

ขอเล่าประสบการณ์ (หากไม่พอใจขออภัย)

ซักประมาณ 5 ที่แล้ว เราติดเกมส์ออนไลน์เกมส์หนึ่งมาก แล้วตอนนั้นเกมส์นี้ออกภาคใหม่มา มีตัวละครใหม่ด้วยตัวหนึ่ง เราชอบตัวละครนี้มากมายเพราะถือว่าลักษณะใกล้เคียงกับตัวเรา จากที่เล่นหนักอยู่แล้วก็เริ่มเข้าสิงหน้าจอ แทบจะเห็นภาพสามมิติเป็นความจริง

แล้วคืนหนึ่งเราฝันว่าตัวเราขึ้นไปอยู่ในวิมานบนสวรรค์ชั้นไหนไม่รู้ ในวิมานมีรูปปั้นตัวละครทั้งหลายในเกมส์ ตั้งเรียงกันอยู่สวยงาม พวกเทพบุตร เทพธิดาก็เดินเข้ามาหา เอาเกมส์มาให้เล่น เป็นเกมส์เดิมนี้แหละแต่เป็นเวอร์ชั่นในสวรรค์ จากที่มีแค่ตัวละครใหม่แค่ตัวเดียว เวอร์ชั่นสวรรค์มี 20 ตัว (ประมาณเอาใจคนติดเกมส์สุดๆ) เราเห็นเกมส์แล้วอุทานว่า ,แค่ตัวเดียวเล่นเกือบตาย มีใหม่ 20 ตัวจะไม่เล่นให้ตายห้ากันข้างหนึ่งเลยหรอ เอี้ยจริงๆ, (ขออภัยที่หยาบคาย)

หลังจากตื่นขึ้นมาก็เริ่มเล่นน้อยลง จนเลิกเล่นไปเลย (ปัจจุบันมันออกภาคใหม่อีกแล้ว พอคิดจะเล่นนึกถึงความฝันนี้ หายอยากเลย)

 

ฆ่าแกงในเกมส์ ก็ปาบ เพราะทำให้ ตัวละคร ตาย โดยเจตนา ปาบ.... 555555+

 

สังคมสอนให้คนเป็นทั้งคนดีและไม่ดี สอนให้รู้จักชีวิต ให้รู้ว่าคนต้องมีสังคม คนที่อยู่ได้ทุกสังคมคือยอดคน แล้วคนที่ไม่มีสังคมจะเรียนรู้จากอะไร ในเรื่องของชีวิต เราต้องพบปะผู้คนเพื่อที่จะนำองค์ความรู้ของเราไปแลกเปลี่อนกับคนอื่นคนมีหลายแบบครับดังนั้นเราต้องรู้ให้มากฯทุกฯเรื่องถึงจะอยู่ได้ทุกสังคมครับ สรุป อินเตอร์เน็ตเกมส์ออนไลน์เล่นไปก็แค่นั้น ลองออกไปเล่นเกมส์ชีวิตดูครับมันส์

 

ก็ถ้าเล่นแล้วมีความสุขดี ไม่ได้เบียดเบียนใครตายแล้วก็น่าจะไปสวรรค์ เพราะเราเคยรู้มาว่าจะรู้ได้ว่าตายแล้วจะไปไหนก็ให้ดูว่าตอนที่มีชีวิตอยู่ สุขทุกข์อย่างไรแม้นตายไปก็ไม่ต่างกัน ยกเว้นแต่พระนิพพานเท่านั้นที่จะสุขทุกข์อย่างไรก็ช่างมัน แต่ใจนั้นมีความสุขสงบเป็นพอ

 

...

เคยฝันเจอน้องที่เสียชีวิตถูกรถชนนะค่ะ ก็ถามเขาว่าพี่กรรมฐานแผ่กุศลให้ได้รับไหม

น้องเขาบอกว่าได้น่ะพี่ แล้วน้องเขาก็ยังนั่งเล่นเกมส์ที่เขาชอบนั่งเล่นอยู่ เราก็อารมณ์ดี

เลยถามว่าแหมเป็นผียังเล่นเกมส์อีกน่ะ น้องมันก็หัวเราะ555

 

อ่านความเห็นนี้แล้วฮาเลยครับ 555 ชอบๆ

อือม ถ้าเล่นแบบแค่วินนิ่ง ก็คงไม่บาปนะครับ ไม่ได้ไปฆ่าแกงใคร

 

อ่านข้อความของคุณชัชวาลแล้วเห็นด้วยค่ะ และขอแสดงความคิดเห็นเพิ่มเติมจากประสบการณ์ของตัวเองนะค่ะ ( ^ ^ )

เนื่องจากพักนี้เราเล่มเกม Online เกมหนึ่งอยู่ และมีวันหนึ่งเรากำลังให้ตัวละครในเกมวิ่งอยู่ในแดนกลาง

(แดนกลางเป็นเขตแดนระหว่างเขตที่เปิดให้ตัวละครแต่ละเขตมาเจอกันได้ ซึ่งเป็นกฏที่ไม่เป็นรายลักษณ์อักษรระหว่างผุ้เล่นแต่ละคนว่าต้องทำการเปิดโหมด "สันติ" เพื่อไม่ให้ตัวละครในเกมฆ่ากันเอง เพื่อให้ผู้เล่นเกมแต่ละคนสามารถทำภาระกิจเพื่อเลื่อนระดับตัวละครได้)

วิ่งไปได้สักพักอยู่ๆ ก็มีตัวละครตัวหนึ่งวิ่งมาฆ่าเราแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว ตอนเงยหน้าจากหนังสือที่อ่านอยู่ขึ้นมาเห็นจิตก็ขุ่นๆ แล้ว แต่คิดว่าทางนั้นคงไม่ได้มีเจตนา

แต่พอจ่ายเงินในเกมเพื่อคืนชีพไม่ถึง 1 นาทีตัวละครตัวเดิมก็กลับมาฆ่าตัวละครเราอีกครั้ง ทีนี้โทสะก็ครอบงำจิตเราเต็มๆ มือก็เริ่มจะพิมพ์ด่าออกไปอยู่แล้ว จิตมันก็แว๊ปขึ้นมาว่าด่าคนผิดศีลข้อมุสานะ (ปีนี้เราสัญญากับตัวเองไว้ว่าจะรักษาศีล 5 ให้บริสุทธิ์นะ) ทีนี้จิตมันก็ค่อยๆ กลับเข้ามาพิจารณาตัวเองอีกครั้งโทสะมันก็คลายไปเองกลายเป็นความขำแทนที่ตัวเองอินกับเกมได้ขนาดนั้น

ขอแชร์อีกนิดตอนที่เข้ามาตอบกระทู้นี้เพราะเห็นด้วยกับข้อความของคุณชัชวาลและอยากแชร์ประสบการณ์ที่เกิดขึ้นจริงของประโยชน์ในการรักษาศีลที่ทำให้รู้เท่าทันจิต แต่พิมพ์ๆ อยู่มันก็เกิดการเรียบเรียงเหตุการณ์ทำให้เราเห็นอีกอย่างว่า

ตอนที่โทสะมันเกิดตอนเป็นตัวเล็กๆ (ความขุ่นข้องหมองใจ) เราก็ปล่อยมันไปไม่สนใจ ต้องเป็นโทสะตัวใหญ่ๆ (โกรธ) ก่อนถึงค่อยเห็นว่าจิตถูกย้อม แล้วถ้าเราไม่มีศีลมาคอยเตือนตัวเองไม่ให้หลงไปตามจิตที่ปรุงแต่ง ไม่อยากจะคิดว่าอีกกี่ชาติกันถึงไม่ต้องกลับมาเกิดใหม่...

 

แล้วแต่เนื้อหาของเกมส์ครับ

 

บุญคือการชำระจิตให้บริสุทธิ์ (ความสุจริต)(กุศลกรรมบท10)
บาปเป็นลักษณะความมัวหมอง การบีบอัด ความคับแคบ(ความทุจริต)(อกุศลกรรมบท)

บุญอยู่ที่ใจ บาปอยู่ที่ใจ ภพที่เกิดแต่ละขณะที่จิตไปสร้างก็สะสมเป็นเชื้อที่ใจ

ใจมนุษย์นั้นเปี่ยมไปด้วยกิเลสและความไม่รู้
เมื่อไหร่ที่เราคิดอะไรที่ให้ผลเป็นอารมณ์ด้านลบอารมณ์ใดๆ ที่จิตใจเศร้าหมองไม่ผ่องใสแม้แต่เพียงน้อยนิดแม้เพียงเศษเสี้ยว อันนั้นก็บาปทั้งนั้น หรือคิดไม่ดีทั้งกับตัวเองหรือกับคนอื่นชีวิตอื่นก็บาปทั้งนั้น

กรรมคือการกระทำนะครับ จิตมันสั่งไปให้กระทำเพียงแต่ไม่มีวิญญาณธาตุของผู้อื่นในเกมส์แต่มันมีวิญญาณธาตุของเราที่ถูกเรานี่หละกระทำต่อมัน เรียกว่าเบียดเบียนตนเอง
ให้สะสมเชื้อแห่งโทสะเป็นเหตุเป็นปัจจัย

การเล่นเกมส์เวลาท่านเล่นเกมส์ลามกท่านรูู้้สึกอย่างไรกับตัวเอง
เวลาเล่นเกมส์ในขณะทีท่านไล่ฆ่าเงาสมมุติ จิตท่านเป็นเช่นไร
บาปมันเป็นนามธรรม ไม่มีตัวตนหรอกแต่มันเป็นรูปแบบของปฎิกิริยาทางธรรมชาติ
ที่พวกเราไปสร้างมันขึ้นเป็นเหตุ มันก็ต้องไปรับปัจจัย

เวลาท่านเห็นใครทำดีแล้วจิตท่านแจ่มใส ร่มเย็น อบอุ่น มีปิติสุข อิ่มเอิบ ท่านอนุโมทนาและยินดีในสิ่งนั้นๆ มันก็เป็นนามธรรมชนิดหนึ่งที่จิตไปสร้างเหตุ สร้างปัจจัยในรูปแบบปฎิกิริยาทางธรรมชาติที่เป็นภพสะสม

การฆ่าตัวเกมส์เป็นเงามายาภาพสมมุติคำว่าบาปคือมโนทุจริต การสาสม การสะใจ การผูกใจเจ็บ การโกรธแค้น ความพยายามชนะ ความหงุดหงิดใจ ความเศร้าหมอง มันเกิดที่ใจท่านหรือไม่เวลาท่านเล่นแล้วถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียว

บาป บุญเนี่ย มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนของจิตทั้งสิ้นหล่ะ
กรรมนะมันมีทั้งกระทำต่อผู้อื่นและกระทำต่อตนเอง
ถามว่าศีลคือความปกติของจิตเวลาท่านเล่นเกมส์ฆ่าคน ท่านมีศีลหรือครับ

คงต้องบอกว่าผมคงขอหัวเราะท่านมากกว่า555+วินนิ่งเอาแค่ชนะ ไม่ได้ฆ่าแกงใคร ฆ่าแต่เงามายาภาพก็แค่นั้น 555+

นี่หล่ะเหตุปัจจัยที่เกิดจากจิตสะสมเชื้อเอาไว้เมื่อกระทำต่อตนเองได้
วันหนึ่งข้างหน้าจิตลักษณะเช่นนี้แลก็จะไปกระทำต่อคนอื่น

เป็นเรื่องเหตุและผลและการสร้างเหตุและปัจจัยทั้งสิ้นหรอกครับ
ด้วยความเคารพในธรรมขอพึงพิจารณาดูสักครั้งนะครับ
ชัชวาล