แนะนำพระดี มีพลังมหัศจรรย์ อาถรรพ์หนุนชีวิต อิทธิฤทธิ์มหาศาล

ขอบคุณพี่อุดมเดชมากนะครับ ที่นำเรื่องราวดีๆเกี่ยวกับพระเครื่องจากชีวิตจริงมาให้น้องๆได้รับรู้ ผ่านไปเจอ เลยเอามาฝาก เค้าเอาพระกริ่งตัดรุ้งกัน

<object width="480" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/gAnB9yJOyEk?fs=1&amp;hl=en_US"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/gAnB9yJOyEk?fs=1&amp;hl=en_US" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object>


เครดิตจากนี่ครับ

http://www.ittiyano.com/index.php?option=com_smf&Itemid=2&topic=5496.0

 

ผมก็อยากเล่าเรื่องที่เห็นในชีวิตที่อยู่มา จะได้ 60 ปีเพื่อถ่ายทอดเรื่องทั้งดีและเลวให้น้องๆหลานๆเก็บไปบ้าง เพราะเห็นที่คุณหนุ่มทำมาแล้ว ผมได้คิดอะไรอีกมากและยอมรับว่าแพ้ใจเขาจริงๆ ผม pm คุยกับน้องเขาในบางโอกาส คุณหนุ่มบอกผมว่าเขายินดีจะเหนื่อยทั้งปี เพียงให้คนอีกแค่หนึ่งคนมีเส้นทางชีวิตที่ดีขึ้นบ้าง การขีดเขียนอะไรลงไปไม่ใช่อยากเด่นดัง แต่อยากให้เรื่องของตนเองได้เป็นข้อคิดกับบางคนบ้าง แม้แต่จะมีคนเพียงแค่หนึ่งคนได้แง่คิดดีๆกับชีวิต ก็ถือว่าพบความสำเร็จในการถ่ายทอดประสบการณ์ชีวิตแล้ว

เมื่อเกษียณราชการแล้วในวันที่ 30 กันยายนปีนี้ หากกระทู้นี้ยังอยู่ ผมจะเขียนเรื่องในมุมมืดของวงการพระสงฆ์องค์เจ้า และอำนาจมืดของบ้านเมืองเราลงบ้าง ตอนนี้ขืนเขียนมากไปเดี๋ยวอดบำนาญกันแน่ เรื่องเสือร้ายดังๆสมัยก่อนมีเรื่องเล่ามากมาย หลายคนเป็นนักศึกษาจากเมืองหลวงนี่เอง ที่หนีไปอยู่ป่า หรือเรื่องพระแกล้งเก่ง แต่อยากดังหลายๆองค์ในบ้านเมืองเรา

 

ต้องขอขอบคุณครับที่คุณอาจะเมตตามาเล่าเพิ่มเติม
เรื่องราวประสบการณ์ของคนแต่ละรุ่นจะได้ส่งผ่านกันไปเป็นวิทยาทาน
จะรอฟังครับ

 

ขอบคุณครับ จะรอติดตามเรื่องดี ๆ จากพี่ครับ

 

จะรอตามอ่านครับ
ขอบพระคุณครับคุณอา
สำหรับเรื่องราวในอดีต
ที่ถ่ายทอดแบ่งปันกัน

 

ถ้าคุณ ลุง มีเวลาว่างก็นำสาระบทความดีๆ มาเล่าสู่กันฟังอีกนะคะ มีทั้งภูมิคุ้มกัน และ ภูมิความรู้ แบบนี้ชอบมากค่ะ ขอบคุณค่ะ

 

ขอบคุณมากครับที่นำเรื่ิองราว ประสบการณ์ชีวิตมาเล่าเป็นวิทยาทานให้น้องๆได้รับฟัง ความจริงวันนี้

 

จะติดตามอ่านครับ กระผม

 

ขอร่วมอนุโมทนาบุญที่ทำในครั้งนี้ด้วยครับ สาธุ

 

http://board.ขบวนการหลอกลวงในเรื่องของขลังจากคนในเวปพลังจิต


เรื่องที่น่าศึกษาและมองในมุมลึกสำหรับคนดีๆ ที่อยากได้ของดีแปลกๆ ด้วยใจจริง

ของพวกนี้ ไม่มีขายจริงหรอก พระระดับชั้นผู้ใหญ่ในกรุงเทพหลายรูปโดนไปเช่นกันเป็นล้านบาท แต่ต้องเงียบเพราะอายที่เสียรู้ และที่สำคัญมากอีกอย่างคือ เป็นเงินของชาวบ้านเลยไม่ร้อนใจอะไรเท่าไรนัก ทั้งเหล็กไหล ทั้งเพชรพลอยพญานาค แก้วสารพัดนึก พลอยวิเศษ พระธาตุ พระขรรค์จากเทวดา อาวุธเทพ คำภีร์โบราณ เพชรตาแมว ช้างน้ำ มัคนารีผล

ที่น่าเห็นใจคือ คนบริสุทธิ์ใจกำลังจะถูกดึงเกม - ถ่วงเวลาให้นานออกไปเรื่อยๆ เพื่ออะไรสักอย่างหนึ่ง ผมอ่านแล้วรู้ทันทีด้วยประสบการณ์ที่ติดตามเรื่องพวกนี้มานาน เป็นขบวนการครับ ใครทำบ้างคงพอรู้กันอยู่ มีคนขาย คนตีฆ้อง หน้าม้าประมูล คนเชียร์ คนแก้ คนกัน คนปลอบ คนขู่ คนดึงเกม ไม่มีวันได้เงินคืนแน่นอน และคนเสียเงินจะเป็นฝ่ายเบื่อ อาย และเป็นฝ่ายเงียบไปเอง

ด้วยหน้าที่และการเห็นกรณีศึกษาแบบนี้มามาก ยืนยันว่า ของแท้ๆยังไม่เคยมีจริง ที่จะซื้อขายกันได้เลย ผมอ่านเจอในหัวข้อปัญหาร้องเรียนในเวปพลังจิตนี้เอง และยังมีอีกมากรายที่มีพฤติกรรมเช่นนี้ หากสังคมไม่กำจัดคนแบบนี้ออกไป มีแต่จะทำให้ที่นั้นเสื่อมลง และหลายคนยังไม่เดียงสาต่อพฤติกรรมแบบนี้ ยังสาธุๆ ตื่นจากความฝันกันได้แล้ว
<o>
</o>

 

http://palungjit.org/threads/ยังไม่ได้รับเงินคืนจากคุณยายผีป่า.251140/



link จากกระทู้ปัญหา เพื่อการศึกษาและร่วมกันพิจารณาหาข้อสรุป

 

เกษียณราชการพร้อมคุณพ่อผมเลยครับ ช่วง 14 ตุลา พ่อผมก็เข้าร่วมการชุมนุมครั้งนี้ด้วย
แต่ลืมถามว่าพ่อแขวนพระอะไรตอนไปร่วนชุมนุม

 

สักวันคนเหล่านั้นก็จะได้รับผลกรรมที่เค้าก่อขึ้นครับ ทุกอย่างย่อมเป็นไปตามกรรม ขอบคุณสำหรับข้อมูลดีๆครับท่านน้า

 

..........................
กำลังมันเลยครับ รออีกนะครับ ชอบๆๆ

 

ฝากข้อความถึงใครสักคน

[FONT=&quot]*** วันแม่ ของ ด.ช ภิญโญ แซ่โซว ***[/FONT]<o></o>
<o></o>​

<o>
</o>

[FONT=&quot] วันแม่ พอถึงวันนี้ทีไรมักจะถามตัวเองเสมอว่าแม่จะคิดถึงเราบ้างหรือเปล่า อยากรู้ว่าท่านกำลังทำอะไรอยู่ สบายดีไหม หลายคำถามเกิดขึ้นในใจมากมาย ทุกครั้งที่ถึงวันนี้และได้เห็นพ่อแม่ท่านอื่นๆพาลูกไปเที่ยว หรือไปโรงเรียนกับลูกๆ ความสุขความอบอุ่นที่มีให้กันและกันมันช่างน่าชื่นชมจริงๆ[/FONT]<o></o>[FONT=&quot] แม่ไปจากผมและพ่อตอนผมอายุประมาณ 5-6ขวบ ช่วงนั้นพ่อทำวงดนตรีคนพิการ ออกเล่นตามโรงเรียนหรือตามงานต่างๆ ผมมักจะออกไปเต้นตามประสาเด็กที่ยังไม่รู้เรื่องอะไร พอจะได้ขนมจากเด็กนักเรียนหรือครูที่ชมการแสดงนำมาให้กินบ้าง ภาพเหล่านี้ฝังอยู่ในความทรงจำตลอดมา แต่ภาพความทรงจำระหว่างผมกับแม่กลับจำได้แค่เห็นแม่นั่งร้องให้อยู่ในห้อง อาจจะเพราะตอนนั้นผมยังเด็กเกินที่จะสามารถรับรู้เรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้น ได้ [/FONT]<o></o>[FONT=&quot]หลัง จากนั้นพ่อผมเลิกทำวงดนตรีคนพิการ และหันมารับเหมาก่อสร้างตามวัดต่างๆ ด้วยความที่ต้องเดินทางไปทำงานตามต่างจังหวัดอยู่เสมอ ซึ่งส่งผลกับการไปเรียนของผมช่วง ป.1 ท่านจึงนำผมไปฝากให้พี่ชายของท่านเลี้ยงที่จังหวัดจันทบุรี หลังจากนั้นผมกับพ่อแทบไม่ค่อยได้เจอกันอีกเลย และความสัมพันธ์ระหว่างผมกับพ่อก็เริ่มหางกันทุกทีตามการเวลาที่ผ่านไป[/FONT]<o></o>

[FONT=&quot] หลัง จากมาอยู่กับพี่ชายของพ่อและแฟนของท่าน พร้อมลูกๆของท่านอีก2คน ผมจึงได้รู้ความรู้สึกของการมีพ่อกับแม่ก็ตอนนี้เอง เพราะท่านทั้งสองรักผมเหมือนลูกแท้ๆคนนึง พี่ชายและพี่สาวทั้งสองท่านก็รักผมเหมือนน้องชายแท้ๆ ผมรู้สึกว่าพี่ชายของพ่อและแฟนของท่านเหมือนพ่อแม่ผมจริงๆ เพราะผมจะเรียกท่านเตี่ยใหญ่กับแม่ใหญ่เสมอ แต่กับพ่อแม่จริงๆของผม ผมกลับเรียกท่านเตี่ยเล็กกับแม่เล็ก จะด้วยเหตุผลอะไรไม่ทราบทำให้ผมเรียกท่านแบบนี้ เตี่ยใหญ่ท่านเป็นคนที่นิ่งๆจะคอยสอนคอยตีพวกเราเสมอเวลาทำผิด และท่านจะอยู่เป็นเพื่อนพวกเราดึกๆเวลาทำการบ้านอยู่บ่อยครั้ง ทั้งที่ท่านต้องตื่นแต่เช้ามืดเพื่อไปซื้อของในตลาดมาขายเพื่อเลี้ยงครอบ ครัว และส่งพวกเราเรียน แม่ใหญ่จะคอยดูแลเรื่องต่างๆของพวกเราอยู่ตลอดทั้งเรื่องการกินการนอน ทุกอย่างจริงๆเท่าที่แม่คนนึงจะทำเพือลูกๆรวมทั้งผมด้วย หลายสิ่งหลายอย่างที่ท่านทำให้ แต่มีสิ่งนึงที่ผมจำได้เสมอตอนที่ท่านให้ขนมผมกินผมถืออยู่แล้วมีหมามาแย่ง ขนมนั้นไปกิน ผมร้องให้แม่ใหญ่ได้ยินและรีบเข้ามาถามว่าเป็นอะไร เมื่อท่านรู้ท่านคว้าไม้วิ่งไร่ตีหมาพร้อมกับพูดว่ามาแย่งขนมของลูกกูกินทำ มัย หลังจากได้ยินคำนี้แทนที่ผมจะร้องให้จากการเสียขนม กลับร้องให้กับคำพูดที่ลูกคนนี้ได้ยิน[/FONT]<o></o>[FONT=&quot]ถึง แม้ท่านจะไม่ใช่พ่อแม้แท่ๆของผมก็ตาม แต่ผมรักท่านทั้งสองเหลือเกิน ท่านสอนพวกเราเสมอว่าให้เป็นคนดี ท่านทำให้ความเป็นคนฝังอยู่ในจิตสำนึกของผมจนทุกวันนี้[/FONT]<o></o>
<o></o>​

<o>
</o>

[FONT=&quot] หลัง จากผมอยู่กับเตี่ยใหญ่แม่ใหญ่จนจบ ป.6 ผมก็ต้องมาอยู่กับพี่ชายพ่ออีกคนที่ชลบุรีเพื่อเรียนต่อ ม.1และเรียนในระดับต่างๆ ที่นี้ลุงกับป้าทำนาทำไร่อ้อย ปลูกผัก ซึ่งผมเองก็ได้ช่วยงานท่านทั้ง2อยู่หลายปี จะว่าไปผมก็รู้สึกกับท่านทั้ง2เหมือนพ่อกับแม่อีกคนนึงของผม แต่ความอบอุ่นที่นี่ไม่เหมือนตอนที่อยู่กับเตี่ยใหญ่แม่ใหญ่ อาจจะเป็นเพราะผมเริ่มโตแล้วนั่นเอง แต่ท่านทั้งสองก็เป็นผู้มีพระคุณกับผมอีก2ท่าน โดยเฉพาะป้าที่ผมขับรถพาท่านไปโรงพยาบาลไม่ทันท่านเสียโดยที่ผมช่วยอะไรท่าน ไม่ได้เลย ที่นี่ผมได้เรียนรู้ความลำบากในการหาเลี้ยงชีพที่มีค่ายิ่งและ ทำให้ผมได้เจอพ่อบ่อยขึ้น แล้ววันนึงประมาณผมอายุ 17ปี พ่อได้มาบอกว่าจะไปหาแม่ที่จังหวัดนครราชชสีมาหรือโคราช ไปธุระเรื่องที่ ผมจึงได้มีโอกาสไปหาแม่ครั้งเดียวในชีวิต แต่อาจจะไม่ใช่ครั้งสุดท่าย เราเดินทางกันไปถึงหมู่บ้านเล็กๆที่ล้อมรอบไปด้วยทุ่งนา และจอดรถที่บ้านหลังนึง พอออกจากรถและมียายแก่ๆเดินออกมาจากบ้าน ผมอยู่ในรถไม่กล้าออกไปจนพ่อเรียก ผมลงจากรถพอยายแก่ๆเห็นหน้าผมท่านน้ำตาไหลทำอะไรไม่ถูก และหันหลังกลับเข้าบ้านไป ทุกคนเงียบและตัวผมด้วย เราตามกันมานั่งในบ้านเพื่อคุยกัน และผมก็ได้รู้ว่ายายแก่ๆ ก็คือยายของผมเอง ท่านเล่าว่าตอนเล็กๆท่านเลี้ยงผมมาท่านจำได้ ฟังแล้วรู้สึกปลื่มใจเพราะผมโตมากแล้วแต่ท่านก็ยังจำได้ เราคุยกันหลายเรื่องซึ่งผมได้แต่ฟังซะเป็นส่วนมาก และยายก็ให้คนไปตามแม่ผมมา ซึ่งพวกเราได้รู้แล้วว่าแม่มีครอบครัวใหม่แล้ว และผมก็มีน้องต่างพ่ออีก2คน ซึ่งไม่เคยเจอหน้ากันเลยทุกวันนี้ พอแม่มาถึงเราได้เจอกันท่านก็น้ำตาไหลเข้ามากอดผม ซึ่งผมเองก็กลั้นไว้ไม่อยู่เช่นกัน[/FONT]<o></o>[FONT=&quot] พวกเราคุยกันถึงสารทุกข์สุขดิบทั่วไป แต่ผมกลับได้แต่ฟังไม่มีเรื่องอะไรจะพูด ได้แต่มองแววตาแม่ที่มองผมด้วยความรักและความรู้สึกบางอย่างที่ผมไม่เข้าใจ แต่รู้สึกดีกับความรู้สึกแม่ที่ส่งมาทางสายตาที่ผมสามารถจะรับได้ เรากินข้าวด้วยกันที่บ้านยาย รุ่งเช้าพ่อไปทำธุระกับแม่ พอตกเย็นเราต่างร่ำลาและแยกย้ายกันกลับบ้าน ผมได้แต่เก็บความรู้สึกสงสัยในสิ่งที่แม่พยายามจะบอกทางแววตาว่ามันคืออะไร [/FONT]<o></o>
<o></o>​

<o>
</o> [FONT=&quot] หลังจากนั้นธุระกิจก่อสร้างของพ่อก็แย่ลงจากพิษเศรฐกิจต้มยำกุ้ง ทำให้การเงินย่ำแย่ลง จนผมต้องไปหางานพิเศษทำเช่นเป็นเด็กปั๊ม เป็นเด็กเสริฟ ตามร้านอาหาร และอืนๆที่พอจะทำได้ จนต้องเรียนจบช้ากว่าคนอืน แต่ตรงนี้เองทำให้ผมได้เรียนรู้สังคมอีกด้านที่วัยรุ่นอย่างผมต้องหาเงิน เรียนและเข้าสังคมวัยรุ่นที่ไม่รู้ผิดหรือถูกในสิ่งที่ทำ โชคดีที่ผมรู้ว่าอะไรสำคัญ และอะไรถูกหรือผิดจึงเรียนมาได้จนจบ และดึงตัวเองออกมาได้ แต่ก็เพราะดวงหรือเปล่าก่อนที่จะหลงทางไปไกลผมได้มาเที่ยวบ้านเพื่อนเละเกิด อุบัติเหตุทางรถยนต์กับเพื่อนจึงได้มาพักฟื้นที่บ้านเพื่อนอีกเกือบ2ปีก่อน จบ และด้วยเพราะพ่อและแม่เพื่อนผมที่เป็นครูและพักอยู่บ้านพักครู ท่านได้เมตตาดูแลผมเหมือนลูกอีกคน ซึ้งทั้งพ่อและแม่เพื่อนผมคนนี้ก็เปรียบได้ว่าเป็นพ่อแม่ผมอีกท่าน ผ[/FONT][FONT=&quot]มเรียกท่านว่าพ่อกับแม่อย่างไม่อายปากเลย [/FONT]<o></o>[FONT=&quot]จนถึงทุกวันนี้[/FONT]<o></o>



[FONT=&quot] แต่พอเรียนจบผมก็มีเหตุให้ต้องแต่งงาน และมีลูกชาย1คน และผมก็ได้ทำงานเพื่อเลี้ยงดูครอบครัว แต่ด้วยเหตุต่างๆและเรายังโตกันไม่พอ ทำให้เราต้องแยกทางกันผมเดินออกมาด้วยความเสียใจ แต่ด้วยทุกอย่างมาถึงทางตันสิ่งเดียวที่ผมจะทำให้ได้ก่อนไปคือขอไปแต่ตัวกับ เสื้อผ้าไม่กี่ชุด เพื่อให้ผู้หญิงคนนึงที่ต้องการลูกไปดูแลได้ใช้ประโยชน์จากสิ่งที่ผมให้ไว้ ส่วนผมผู้ชายหาใหม่ได้ แต่คงด้วยเพราะความห่วงลูกด้วย ผมจึงเดินออกมาโดยทิ้งทุกอย่างใว้ข้างหลัง พร้อมบอกเขาถ้าถึงเวลาให้หาคนใหม่มาดูแลเขาและลูกด้วย แต่หาคนดีๆ เพราะเราคงกลับมาเป็นเหมือนเดินไม่ได้แล้ว หลังจากแยกทางกันผมกลายเป็นคนเหมือนไม่มีจุดหมายปลายทาง อยู่กับตัวเองถึง 3ปี เฝ้าแต่คิดถึงสิ่งตางๆ จิตใจแย่มากๆ จนวันนึงนึกถึงพ่อ ที่ลำบากจากเป็นผู้รับเหมามาเป็นจับกังวันละไม่กี่บาท ผมมาทำงานที่ระยอง จึงชวนพ่อมาอยู่ด้วยกัน ไม่ต้องไปทำงานลำบากอีก และจากเรื่องต่างๆที่ผ่านมา ก็ทำให้ผมเข้าใจว่าสายตาแม่ที่มองผมด้วยความรักแต่ซ่อนความรู้สึกอีกอย่าง เอาไว้คืออะไร นั่นคือความรู้สึกผิด คำขอโทษ และเหตุผลที่อยากจะบอกลูกคนนึง แต่ทุกอย่างมันแน่นอยู่ในหัวอกของแม่คนนึงที่อยากจะบอกลูก แต่ไม่สามารถพูดออกมาเป็นคำพูดได้ แต่ผมสามารถรับรู้ได้จากแววตาของแม่ และผมก็เข้าใจแล้ว ผมอยากบอกแม่ว่า ผมเข้าใจในความเจ็บปวดใจเพราะคงไม่มีใครอยากให้เป็นอย่างนี้ เพราะทางเดินชีวิตของแต่ละคนไม่เหมือนกันทุกอย่างมันมีเหตุและผลเสมอ แต่อดีตไม่ใช่เหตุผล ณ.ปัจจุบัณ และในอนาคต ของลูกคนนี้ที่จะไม่รักแม่เดินต่อไปข้างหน้าเวลาหันหลังกลับมาจะเห็นรอยยิ้ม ของลูกคนนี้เสมอ ทุกย่างก้าวในอดีตลูกคนนี้ไม่เคยเสียใจและภูมิใจเสมอในทุกก้าวที่จะเดินต่อ ไปในอนาคต ขอขอบคุณที่ให้ชีวิตและลมหายใจแค่นี้ก็มีค่ามากมาย เพราะมันคือตัวลูกคนนี้ ยังไงผมก็จะรักแม่และพ่อตลอดชีวิตจะหาไม่ ลูกคนนี้ไม่เคยเสียใจกับสิ่งต่างๆที่ผ่านมาเลย เพราะสิ่งเหล่านี้ทำให้ลูกเข้มแข็ง และเรียนรู้ความหมายของคำว่าคน เพื่อเป็นคนที่ดีและลูกที่ดีของแม่กับพ่อตลอดไป หวังว่าวันนึงแม่จะได้อ่าน และในความเป็นพ่อหวังว่าลูกจะเข้าใจรักลูกเสมอ (ถ้าวันนึงประสพความสำเร็จ จะไม่มีวันลืมอดีต<o></o>[/FONT])
​

<o></o>

[FONT=&quot] ภิญโญ จันทราพุทธิวงษ์[/FONT]<o></o>
<o></o>
[FONT=&quot]*** ที่พิมพ์ยาวๆและลงชื่อไว้ เผื่อวันนึง [/FONT]Search [FONT=&quot]เจอ ***[/FONT]​

 

.................................
จะรอติดตามนะครับ...ขอให้มีควาสุขกับชีวิต หลังเกษียณนะครับ

 

เรื่องดีของแม่ เรื่องแย่ของผม

[FONT=&quot]เลยวันแม่มา 2วันแล้ว ขอเล่าเกี่ยวกับแม่สักนิดคงไม่ช้่าเกินไป อย่าเรียกว่าบทความเลยครับ
ขอตั้งชื่อว่า เรื่องดีของแม่ เรื่องแย่ของผม
มันเป็นแค่ส่วนน้อยเท่านั้นที่บรรยายพระคุณของแม่
ในบัตรประชาชนของแม่ผม ระบุ.... เกิดวันที่---- เดือน----- พศ. 2490
.........แม่มีลูก 4 คน ผมเป็นคนที่ 4 แม่แกเลี้ยงลูกทั้ง 4 คนโดยลำพัง ด้วยอาชีพทำขนมหวาน......
....ตอนผมเป็นเด็กผมคิดว่าแม่ไม่ค่อยรักผม มีอะไรก็พี่ๆ ตลอด จนทำให้ผมน้อยใจแบบเด็กและทำให้ผมไม่ค่อยร่าเริง ไม่ค่อยพูดกับใคร
เป็นคนพูดน้อยหรือว่าดื้อเงียบๆ จนทำให้ผมกับแม่และพี่ๆไม่คอยสนิทกัน[/FONT][FONT=&quot]มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ผมจำแม่นและขึ้นใจอยู่ทุกวัน
นี้ส่วนแม่แกคงลืมไปแล้ว คือด้วยแม่แกเป็นคนบ้านนอก มีอะไรจะแบ่งปันกัน ถ้าได้ของดีกับข้าวอร่อย แม่จะนึกถึงพ่อกับแม่ของแก
ตลอดและทุกครั้ง ครั้งนั้นแม่ใช้ให้ผมและพี่ชายเอากับข้าวไปให้ยาย พี่ชายไม่อยากไปผมก็ไม่อยากไปเกี่ยงกันจนแม่ขัดใจโมโหแม่ก็พูด
ขึ้นว่า [/FONT]“[FONT=&quot]พวกมึงไม่รักแม่มึง กูก็ไม่ว่า แต่กูรักแม่กู มีอะไรกูอยากให้แกได้กินของดีๆ[/FONT]” <o></o>
[FONT=&quot]คำๆนี้มันกินใจมากและติดอยู่ในหัวตลอดและอีกครั้งหนึ่งเป็นเหตุการณ์ที่ผมบอกกับตัวเองว่าผมต้องปรับปรุงตัว
คืออาการดื้อเงียบๆขรึมมีอะไรไม่พูดมันทำให้คนอื่นเขาไม่รู้ว่าเราคิดอะไรจะทำอะไร แม่กับพี่ชาย 3 คนนั่งคุยกัน
พอดีผมบังเอิญได้ยิน แม่บอกว่าให้พี่ชายคนโตเตือนน้อง พี่ชายคนโตส่งมาพี่คนที่ 2พี่คนที่ 2ส่งมาคนที่ 3
พี่คนที่ 3 ก็ส่งไปที่แม่และพูดว่ามัน(ผม)ก็ลูกแม่นะ แม่แกบอกไม่กล้าพี่ทั้ง3ก็ไม่กล้าเหมือนกัน ไม่มีใครกล้าตักเตือนผมสักคน
เป็นเพราะเราไม่พูดเอาแต่เงียบ หลังจากวันนั้นผมคิดว่าผมต้องปรับปรุงต้องเข้าหาแม่ไม่ใช่แม่เข้าหาเรา
หลังจากนั้นมันก็ดีมากเลยครับผมกล้ากอดแม่และสนิทกับพี่ชายมากขึ้น [/FONT]
[FONT=&quot] ......เมื่อก่อนที่ผมคิดว่าแม่ไม่รักผม ผมคิดผิดมากเวลานั่งกินข้าวพร้อมกันแม่จะตักเนื้อปลาให้ทุกคน
แม่จะกินหัวปลาแล้วบอกว่าแม่ชอบ แม่ไม่ชอบหมู แม่ชอบมะเขือมากกว่า แม่ชอบเนื้อปลาที่ติดก้างมากกว่ามันอร่อยดี
พอแม่บอกอร่อยขอแม่อีก มารู้ทีหลังว่าแม่อยากให้เรากินของดีๆ
ตอนเรียน ปวช.ที่พัทลุง แม่จัดการธุระเกี่ยวกับที่อยู่ให้หมดถึงจะได้อยู่วัดก็เถอะ ตอนเรียน ปวช. ผมกลับบ้านที่ นครศรีฯ เดือนละครั้ง
และทุกครั้งที่กลับบ้านแม่จะทำกับข้าวที่ผมชอบให้กินทุกทีแม่แกจำได้ว่าลูกแม่ 4คน แต่ละคนชอบอะไร
พอตอน ปวส. มาเรียนที่กรุงเทพฯ แม่ต้องเป็นธุระเรื่องย้ายชื่อผมเข้ามาอยู่ในทะเบียนบ้านญาติในกรุงเทพฯไม่นั้นลงทะเบียนเรียนไม่ได้
แม่ไม่เคยขึ้นกรุงเทพฯแม่ก็ขึ้นมาเพื่อมอบตัว นศ.ใหม่ ยิ่งตอนเรียน ป.ตรี แม่ต้องทำงานหนักมากขึ้นเพราะผมสอบเข้า
มหาลัยของรัฐไม่ได้ต้องเรียนเอกชน ปีแรกที่เรียน ไมได้กู้เงินรัฐบาล แม่มีอาชีพ ทำขนมหวานขาย ในวันปกติแม่ทำขนมขายที่โรงเรียน
ในคืนวันอังคารและวันศุกร์ แม่ต้องนอน ประมาณ 5ทุ่ม ตื่น ตี 1 ทุกคืนเพราะต้องทำขนมขายที่ตลาด แม่ จบ ป.4 ส่งลูกจบ ป.ตรี
วันที่ผลสอบออกมาว่าจบ สายแรกที่ผมโทรไปคือแม่ น้ำตาไหลด้วยความดีใจพร้อมกับได้ยินเสียงแม่พูดว่า ว่าแล้วลูกแม่ไม่ทำให้แม่ผิดหวัง
ตอนรับปริญญา แม่บอกเสียดายทำผมไม่สวย[/FONT]<o></o>
[FONT=&quot]........ตอนนี้ผมจะโทรหาแม่ อาทิตย์ ละ2ครั้ง พอได้ยินเสียงแม่ผมจะพูดว่า คิดถึง แม่จะตอบว่า เออคิดถึงกันบ้างแหละ
ถ้าไม้ได้โทรไปหลายวันแม่จะพูดว่า ไม่คิดถึงหลายวันแล้วนะ ผมไม่ค่อยได้กลับบ้านแต่จะประมาณ ปีละ 2ครั้ง
เจอแม่ที่ใหนผมจะกอดแม่ที่นั้น แต่ไม่ค่อยพูดว่ารักแม่ครับ วันที่ 15 กค.53 ที่แม่ขึ้นมาหาผมเพราะเป็นห่วงและอยากมาดูด้วย
ว่าผมอยู่อย่างไร ผมพาไปไหว้พระวัดหลวงพ่อโสธร และวันอาทิตย์ ที่ 18 กค.53 พาไปไหว้พระที่อยุธยา
แม่บอกว่ามาครั้งนี้ เหมือนได้ขึ้นสวรรค์ แม่เคยอ่านและแค่เคยเห็นในโทรทัศน์เท่านั้นไม่นึกว่าจะได้มาเห็น ถ้ามีโอกาสและเวลาจะพาแม่ไปเที่ยวอีกครับ[/FONT]
[FONT=&quot]...แม่แกเป็นแม่ที่สุดยอด เป็นลูกที่ประเสริฐ[/FONT]<o></o>
[FONT=&quot]ตอนยายอายุมากแล้ว ความจำเลอะเลือน ช่วยตัวเองไม่ได้ แม่แกดูแลตลอด เช็ดเยี่ยวเช็ดอึทุกอย่างสารพัด
เพราะยายช่วยตังเองไม่ได้จำอะไรไม่ได้ อาบน้ำป้อนข้าว ยายจะกินข้าวได้อย่างเดียวคือ ข้าวคลุกทุเรียน
แม่จะพยายามหามาให้ได้ถึงแม้จะไม่ใช่ฤดูทุเรียนก็ตาม[/FONT]<o></o> บางครั้งไปตลาดในเมืองเพื่อหาซื้อทุเรียนลูกเดียวมาให้ยาย แต่จะมีขนมที่ผมชอบ
ติดมาด้วยเสมอ
[FONT=&quot]แม่เป็นตัวอย่างที่ดีให้เห็นจริง และทำจริงให้เห็น

ผมดีใจและปลื้มใจเป็นที่สุด ที่ได้เกิดมาเป็นลูกของ คุณแม่วิไล พิชัยยุทธ
รักแม่ครับ

[/FONT]<o></o>

 

ครับ อากาศดีมากๆ ตอนนี้ก็ยังตกปรอยๆ........

บรรยากาศแบบนี้ น่าจะหาเถียงนา นั่งใกล้ๆต้นข้าวที่เขาปลูกใว้ .....

อากาศเย็นๆ ครึ้มๆ เหมือนตอนนที่เราขับรถผ่านวัดกระบกขึ้นผึ้งไป..

แล้วพบ ท้องนา ที่ต้นข้าวกำลังเติบโต...

สีเขียวๆของต้นข้าวและท้องนา กับบรรยากาศแบบนี้.....

มองแล้วมีความสุข จริงๆ^ ^